၀င္ကစြပ္ (အပိုင္း ၁)

အခန္း - ၁(က)


အိပ္မက္ေတြ အမ်ားႀကီးမက္ဖူးေသာ္လည္း ဒီလိုအိပ္မက္ မ်ိဳးကိုေတာ့ မင္းခန႔္ တခါမွ မ မက္ဖူးပါ။ အရင္တုန္းက မက္ဖူးသည့္ အိပ္မက္ေတြထဲမွာ ဆို
ရင္ေခ်ာေမာလွပေသာ ခ်စ္ စရာေကာင္းေသာေကာင္မေလး ေတြႏွင့္ ေပ်ာ္ရသည့္ အိပ္မက္ေတြ ခ်ည္းသာျဖစ္သည္။ ဒီ အိပ္မက္ထဲမွာေတာ့ တိမ္ေတြၾကား
ထဲမွာ မင္းခန႔္လမ္းေလၽွာက္ေနသည္။ တိမ္ဆိုေပမယ့္ တိမ္အစစ္လို ထူထပ္သိပ္သည္းလို႔ မေနပါ။ အခိုးအေငြ႕ေတြက ပါးလ်ားစြာ အနားတ ၀ိုက္မွာေမ်ာလြင့္
လို႔ေနၾကသည္။ တစုံတရာကို မီးေလာင္သည့္ မီးခိုးေငြ႕မ်ိဳးလည္းမဟုတ္၊ ေရခိုးေရေငြ႕လ္ို မ်ိဳးလည္း မဟုတ္ေပ။ ပါးသည္ဟု ထင္ရေသာ္လည္း ထြင္းေဖါက္လို႔
လည္း မျမင္နိုင္ျပန္။ အခိုးအေငြ႕တို႔၏ တဖက္မွ ဘာအရိပ္သ႑န္မွ မျမင္ရပါ။
အေငြ႕ေတြကို လက္ႏွင့္ ကိုင္ဖမ္းၾကည့္ေသာ္လည္း ဖမ္းလို႔ မရ။ အထိအေတြ႕ ကို လက္က လုံးဝ မခံစားရပါ။မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာသြားေနသူေတြ၊ ေနာက္မွာလိုက္လာ
သူေတြ ရွိေနမွန္းသိ ေသာ္လည္း မျမင္ ရ၊ အသံလည္း မၾကားရဘဲ တိတ္ဆိတ္ျခင္းတခုကသာ ႀကီးစိုးထား၏။ လမ္းေလၽွာက္ ေန သည္ဆိုေသာ္လည္း ေျခဖဝါး
က ေအာက္မွာ မာေက်ာသည့္ လမ္းလိုမ်ိဳး အထိအေတြ႕ ကို မရပါ။ ေျခေထာက္မွာ ဖိနပ္ပါမပါဆိုတာကိုေတာင္ ေဝခြဲရခက္ေနသည္။
“ဒါအိပ္မက္ပဲ”
ခပ္တိုးတိုးေရရြက္လိုက္ရင္း အိပ္မက္၏ နိဒါန္းပိုင္းမွာ ေတြ႕ခဲ့ရသည့္ မိန္းမလွကို သတိရ သည္။ မင္းခန႔္ ျမင္ဖူးသမၽွေတြထဲမွာ အလွဆုံးဟုေျပာနိုင္သည့္ မိန္းမ
ကို ေစာေစာ ေလးက
တင္ေတြ႕ခဲ့ရသည္။ သူမ၏ အသက္အရြယ္ကို မမွန္းဆတတ္ေသာ္လည္း ပ်ိဳမ်စ္ႏု နယ္ျခင္း ကို မ်က္ႏွာႏွင့္ ကိုယ္လုံးမွာ ထင္ရွားစြာျမင္ေနရသည္။ သူမဝတ္
ထားသည့္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ေပၚတြင္ ေက်ာက္ေရာင္စုံ အပြင့္ကေလးေတြကပ္ထားသည့္ ဝတ္စုံက သပ္ရပ္ ၿပီး လုံျခဳံမႈ အျပည့္ရွိေသာ္လည္း ျပစ္မ်ိဳးမွဲ႕ မထင္လွ
လြန္းသည့္ ကိုယ္ခႏၵာကို ဖုံးကြယ္မထား နိုင္ပါ။
“ရွင္ဟာ ...တကယ္ကို မ်က္ႏွာ႐ူးတဲ့ သူပဲ”
မ်က္ေတာင္ပင္ မခတ္နိုင္ဘဲ သူမ၏ အလွကို အရွက္ကင္းမဲ့စြာ စိုက္ၾကည့္ေနမိသည့္ မင္း ခန႔္ ကို မႏွစ္မ်ိဳ႕သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ ၾကည့္ၿပီးေျပာသည္။
“မင္းက လွလြန္းတာကိုး၊ မင္းေလာက္လွတာ တခါမွမေတြ႕ဖူးဘူး”
အဖက္မလုပ္ခ်င္ေတာ့သလို မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည့္ သူမ၏နားကို မင္းခန႔္အတင္းတိုး ကပ္ သြား မိသည္။ မိန္းမေတြက ဒီလိုပဲျဖစ္သည္။ အစပိုင္းမွာေတာ့ အလို
မက်ခ်င္သလိုလုပ္လိမ့္ မည္။ ဒါေပမယ့္ ေနာက္က်ရင္ေတာ့ ေယာက္်ားတေယာက္၏ ေရွ႕မွာ ဒူးေထာက္ ရႈံး နိမ့္ သြားၾကျမဲပင္။ အထူးသျဖင့္ မင္းခန႔္လို မိန္း မေတြအေၾကာင္း ေနာေက်ေန သည့္ သူ တ ေယာက္၏ ေရွ႕မွာ ျဖစ္သည္။
“ေဟ့ ..ဘာျဖစ္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲတာလဲ၊ ခင္ခ်င္လို႔ပါ”
“ေအာ္ ..ခင္ခ်င္တယ္လား၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အရမ္းလွတဲ့ ေကာင္မေလး တေယာက္နဲ႔ ခင္ရတာ ဘယ္ေလာက္ဂုဏ္ရွိတယ္ ဆိုတာကို မင္းဘယ္သိမွာလဲ”
“ကၽြန္မ ေၾကာင့္ ရွင္ဂုဏ္ရွိခ်င္ရွိမယ္၊ ရွင့္ေၾကာင့္ကေတာ့ ကၽြန္မ မွာ ဂုဏ္မရွိနိုင္ပါဘူး”
“ဘာျဖစ္လို႔တုန္း၊ ကိုယ္က  လူေကာင္းပါ”
လွသေလာက္စိတ္ႀကီးပုံရသည့္ မိန္းမကို မင္းခန႔္ သေဘာက်သြားသည္။ နက္ေမွာင္ရွည္ လ်ားၿပီး ဒူးေလာက္အထိေအာင္ေရာက္သည့္ လွပေသာဆံႏြယ္ေတြ
ကို ၾကည့္ရင္း သူမ ႏွင့္ သာ အိပ္ခြင့္ရလိုက္ရင္ ဘယ္ေလာက္ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ တဆက္ထဲမွာပင္ မနက္ျဖန္ယုယု ကို ေက်ာင္းမွာသြားႀကိဳဖို႔ ခ်ိန္းထားတာသတိရလိုက္မိ၏။ ယုယုလည္း ျမင္ သူေငးေလာက္ေအာင္လွပသည့္ မိန္းကေလးျဖစ္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ အခု မင္းခန႔္ေတြ႕ေနရ သည့္ မိန္းမ
ကိုေတာ့ မွီနိုင္စရာ အေၾကာင္းမရွိပါ။ ယုယုသာမက အခုထက္ထိေခ်ာဆဲလွဆဲ တတုံးတခဲ ခ်စ္စရာေကာင္းေနဆဲျဖစ္သည့္ ယုယု အေမ ေဒၚခင္မမ ပင္လၽွင္ဒီ
မိန္းမကို မွီ မွာ မဟုတ္ပါ။
“ရွင္ဟာ တကယ့္ကို တဏွာ႐ူးပဲ”
မင္းခန႔္ အေတြးကို သိေနသည့္ပမာ သူမက ေျပာလိုက္သည္။
“က်ဳပ္က အမိကိုဘာလုပ္ေနလို႔လဲ”
“ယုတ္မာတဲ့ ရွင့္ စိတ္ေတြက မ်က္လုံးထဲမွာေပၚေနတယ္၊ ရွင့္ကိုယ္က ထြက္ေနတဲ့ အခိုး အေငြ႕ေတြက ရွင္ဘယ္ေလာက္အထိယုတ္မာခဲ့တယ္ ဆိုတာျမင္ေနရတယ္”
“ဆိုပါဦး၊ ဘာေတြယုတ္မာလို႔လဲ”
“လြန္ခဲ့တဲ့ ရက္ပိုင္းကပဲ ရွင္ဟာ လင္ရွိမယားတေယာက္ကို မသမာတဲ့နည္းနဲ႔ ေစာ္ကားခဲ့ တယ္ေလ”
“ဒါက သူသေဘာတူလို႔ပဲ”
“မတူပါဘူး၊ တူခ်င္လာေအာင္ ရွင္ကလိမ္ကက်စ္က်ခဲ့တာပဲ”
“ဘယ္လို နည္းနဲ႔ျဖစ္ျဖစ္ေလ၊ ေနာက္ဆုံးမွာေတာ့ သူသေဘာတူသြားတယ္ မဟုတ္လား၊ မိန္းမဆိုတာ ဒီလိုပါပဲ၊ ခင္ဗ်ားလဲ အခုကၽြန္ေတာ့္ကို ဘယ္ေလာက္ေျပာေနေျပာေန
 ကၽြန္ ေတာ္ နဲ႔ အိပ္မိၿပီဆိုရင္ ဒီလိုေတြေျပာခ်င္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး”
“ယုတ္မာလွခ်ည္လား”
အမ်ိဳးသမီး၏ လက္တဖက္ေျမာက္တက္လာသည္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္က ေလွာင္ျပဳံး ေလးျပဳံးၿပီး လက္ကို ဖမ္းလိုက္သည္။ ရိုတ္လိုက္သည့္ လက္က ျမန္
လြန္းသည္ မမမိလိုက္ဘဲ ပါးဆီကို ေရာက္လာ၏။မင္းခန႔္ခ်ာလည္လည္ထြက္သြားတာပဲ မွတ္မိသည္။ ပါးရိုတ္တာက မနာပါ။ ထုံေနသလို တ မ်ိဳးႀကီးျဖစ္သြားၿပီးသည့္
 ေနာက္တြင္ အသိစိတ္ေတြေဝေဝ၀ါးဝါး ျဖစ္သြားသည္။ သူသတိ ထား လိုက္မိခ်ိန္ တြင္ျမဴေတြၾကားတြင္ ဘယ္ကိုမွန္းမသိသည့္ ခရီးကို သြားမွန္း မသိ သြား ေနရၿပီျဖစ္သည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၂ (က)


“မမ ၿပီးခ်င္လာရင္ေျပာေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ၿပိဳင္တူၿပီးၾကမယ္ေလ”
ရီေဝေသာ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ လွည့္ၾကည့္သည္။ ပါးစပ္ကမေျပာ၊ ေခါင္း ညိတ္ မျပေသာ္လည္း သေဘာတူသည္ဟု မင္းခန႔္ နားလည္လိုက္ပါသည္။
ထို႔ ေၾကာင့္ ေဒၚခင္မမ၏ ခါးကိုမိမိရရ ဆုပ္ကိုင္ၿပီး ဆူၿဖိဳးေသာ တင္ပါးႀကီးေတြ တုန္ခါသြား ေအာင္ အား ကုန္ေဆာင့္သြင္းလိုက္၏။ ေဒၚခင္မမ ေရွ႕ကို ျပန္လည္သြားၿပီး
အိပ္ယာခင္း ကို လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲဆုပ္ယူထားရင္း တိုးတိုးေလး ညည္းလိုက္သည္။ နာလို႔ ညည္းတာမဟုတ္မွန္းမင္းခန႔္သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္
အားစိုက္ၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္ ေပးလိုက္သည့္ အခါ ေဒၚခင္မမ၏ ညည္းသံေတြက ပိုစိပ္ၿပီး ပိုက်ယ္လာသည္။
ကြယ္လြန္ခဲ့ၿပီ ျဖစ္သည့္ သူမ၏ ေယာက္်ားႏွင့္ တုန္းက ဒီလိုေလးဖက္ေထာက္ၿပီးလုပ္ ရ သည့္ပုံစံမ်ိဳး မလုပ္ဖူးေၾကာင္း မင္းခန႔္ကိုေျပာဖူးသည္။ ခုေတာ့ ဒီပုံစံကို
 ေဒၚခင္မမ သ ေဘာက်ေနၿပီ ျဖစ္သည္။
“အာ ...ေမာင္ရယ္...ၿပီး ...ၿပီးေတာ့မယ္ ထင္တယ္”
မင္းခန႔္၏ မရပ္မနားေဆာင့္ခ်က္ေတြက ေဒၚခင္မမ ကို ခံစားမႈ အျမင့္ဆုံးဆီ ဆြဲေဆာင္ကာ ေခၚသြားနိုင္ေတာ့မည္ ျဖစ္သည္။ လုပ္ေနတာ တနာရီနီးပါးရွိၿပီ ဆိုေတာ့
ဒါမ်ိဳးဆိုရင္ သက္ လုံ အလြန္ေကာင္းသည့္ မင္းခန႔္ေတာင္မွ ေမာခ်င္ခ်င္ ျဖစ္လို႔ေန၏။ စိတ္ခံစားမႈ အျပည့္ႏွင့္ လွိုက္လွိုက္လွဲလွဲ ေျပာလိုက္သည့္ အသံေၾကာင့္ မင္း
ခန႔္လည္း အရွိန္ကို ပိုထိုးတင္လိုက္ သည္။ စိတ္အာ႐ုံဟူသမၽွကို ေဒၚခင္မမ၏ ကိုယ္တြင္းတြင္ တစြပ္စြပ္ ထိုးေမႊေနသည့္ ဖြား ဖက္ေတာ္ဆီသို႔ ပို႔ေဆာင္စုစည္းလိုက္ၿပီး အားကုန္ထုတ္ ၿပီး ေဆာင့္ကာေဆာင့္ ကာ လုပ္ ေတာ့သည္။
“အမယ္ေလး၊ ေမာင္ရယ္၊ ...ေမာင္ရယ္ ...အား....အင့္ ...အင့္”
မင္းခန႔္စြတ္တင္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ တကိုယ္လုံးလည္း သြက္သြက္ရမ္းလို႔ေနသည္။ ေနာက္ ဆုံး အခ်ိန္အထိ စိတ္ကိုရသေလာက္၊ ႂကြက္သားေတြကို တင္းနိုင္သေလာက္တင္း
 ထားၿပီး မထိန္းနိုင္ေတာ့မွ လႊတ္ခ်ေပးလိုက္၏။ အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္က်သြားၿပီးေသာ္လည္း မင္းခန႔္က ျပန္မထုတ္ေသးပဲ ဆက္ထည့္ထားရင္း အေမာေျဖေနမိသည္။
 ေဒၚခင္မမ က ေတာ့ ဖင္ဘူးေတာင္းႀကီးေထာင္ၿပီး ၿငိမ္သက္လို႔သြား ၏။ သူမ လည္း ခံစားခ်က္ အထြဋ္အ ထိပ္ ဆီသို႔ေရာက္သြားတာေသခ်ာသည္။ လူကၿငိမ္ သက္ေနေသာ္
လည္း ႏႈတ္ဖ်ားက တိုး တိုးဖြဖြ ဆက္ကာညည္းညဴေန၏။ သူမအတြက္ အ ေကာင္းဆုံး ရမၼက္အရသာကို ခံစားေန ရခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္က ျပန္မထုတ္ေသးတာ ကိုေဒၚ ခင္မမ
 ပိုႀကိဳက္မွန္း မင္းခန႔္သိခဲ့ တာၾကာ ခဲ့ေလၿပီ။
အေမာေျပသြားမွ ေပ်ာ့ေခြလုလု အေခ်ာင္းႀကီးကို ဆြဲထုတ္ကာ မင္းခန႔္ အိပ္ယာေပၚလွဲခ် လိုက္၏။ ေဒၚခင္မမ လည္း ဖင္ဘူးေတာင္းေထာင္ေနရာမွ တေစာင္းေျပာင္း
ကာအိပ္လိုက္ ၿပီး မင္းခန႔္ရင္ခြင္ထဲသို႔ တိုးဝင္လာ၍ အလိုက္သင့္ဆီးဖက္ထားလိုက္သည္။ အခ်ိန္ေတြ အေတာ္ႀကီးၾကာသည္ အထိ သူတို႔စကားမေျပာျဖစ္ၾကပါ။ ဒီအခ်ိန္
မွာ စကားမေျပာဘဲ ကိုယ့္ ဖီလင္ႏွင့္ ကိုယ္ေနၾကသည့္ အက်င့္ကို သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ ဇာတ္လမ္းစၿပီး သိပ္မ ၾကာခင္ ကထဲကရခဲ့သည္။
ကိုယ့္ထက္ အသက္မ်ားစြာႀကီးၿပီး ကေလး တေယာက္အေမ ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒၚခင္မမကို မင္းခန႔္ သေဘာက်တာေတြရွိသည္။ အိပ္ရာေပၚမွာ မဟုတ္ရင္ အလြန္တည္ၿငိမ္ရင့္
က်က္ သည့္ အသြင္ကို ေဆာင္သည့္ ေဒၚခင္မမသည္ မင္းခန႔္လို လူႏွင့္ အိပ္ေနသည္ဆိုလၽွင္ ဘယ္သူမွ ယုံမွာ မဟုတ္ေပ။ စီးပြားေရးလုပ္ငန္းတခုကို ဦးစီး လုပ္ေဆာင္ေန
သည့္ ေဒၚခင္ မမ သည္ အျပင္မွာဆိုရင္ မင္းခန႔္ႏွင့္ ဆက္ဆံရာတြင္ အလုပ္သေဘာထက္ မပိုေသာ္ လည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိတ္ကြယ္ရာ ေနရာတခုခု မွာရွိေနၿပီဆိုရင္ေတာ့
 တကယ့္ မယား တေယာက္သဖြယ္ျဖစ္သည္။ မိန္းမပ်က္တေယာက္လို ျပဳမူေနထိုင္ဖို႔ လုံးဝ ဝန္မေလးေပ။ က်န္သည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ ဘယ္ေလာက္တည္ၿငိမ္သည္ျဖစ္ေစ
ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ သူမ၏ ရမၼက္ ဆႏၵကို မဖုံးမကြယ္ထုတ္ျပတတ္သည္။
မင္းခန႔္သေဘာက်တာအဲဒါပဲျဖစ္သည္။ တျခားေသာ ဂုဏ္သေရရွိမိန္းမ ဆိုသူေတြလို မူ တာ၊ တင္းတာ၊ ရစ္တတ္တာမ်ိဳးေတြမလုပ္တတ္၊ မင္းခန႔္ေပးသည့္ လိင္အရသာကို
 ၿမိန္ ၿမိန္ယွက္ယွက္ခံစားသည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ ကို ရင္းႏွီးေအာင္ မိတ္ဆက္ေပးခဲ့သည့္ သန ၱာ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ တို႔ႏွင့္ အရြယ္မတိမ္းမယိမ္းသာျဖစ္သည္။ ဝတ္တာ
စားတာက ေခတ္ ဆန္ၿပီး အေျပာအဆိုလည္း တက္ႂကြပြင့္လင္းသည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္ယာေပၚမွာက်ေတာ့ ရွက္သလိုလို ရြံ့သလိုလို ႏွင့္ အရမ္းကဂ်ီကေဂ်ာင္က်သည္။ သူမ
၏ ဆႏၵ မပါဘဲ မင္းခန႔္က ဘဲ အတင္းလိုခ်င္လို႔ လိုက္ေလ်ာရသလိုလို ပုံဖမ္းထား၏။
သန ၱာက ႐ုပ္ရည္ေရာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ပါ ေျပာစရာမရွိေအာင္လွပသည့္ မိန္းကေလး မဟုတ္ခဲ့ရင္ ေစာစီးစြာကပင္ မင္းခန႔္လက္တြဲျဖဳတ္ခဲ့ၿပီျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး သန ၱာ
၏ ျပည့္ စုံႂကြယ္ဝမႈကလည္း မင္းခန႔္ကို ျငင္းရခက္ေစသည္။ အိမ္တိုင္ရာေရာက္ ကားႏွင့္လာေခၚ ေပးသည့္ အျပင္ ၊စားသမၽွ အတြက္၊ ေသာက္သေလာက္ အရက္ဖိုးဘီယာဖိုး
 ႏွင့္ သြားသမၽွ ေဟာ္တယ္ခန္းခပါ ထုတ္ရွင္းေပးသည့္ မိန္းမ မ်ိဳးကို မင္းခန႔္ဘယ္လို ဖယ္ခြာနိုင္မည္နည္း။ ေနာက္ၿပီး သူမက လွလည္းလွသည္။ ရွက္ခ်င္ေယာင္ စိတ္ဆိုး
ခ်င္ေယာင္ ေဆာင္ေသာ္ လည္း ေနာက္ဆုံးက်ေတာ့ မင္းခန႔္လိုအင္ ကို ျဖည့္သလိုလို ႏွင့္ သူမ၏ ေသြးသားဆႏၵကို ျဖည့္ဖို႔က လိုရင္းျဖစ္သည္။
သန ၱာႏွင့္ ေဒၚခင္မမက အက်င့္စရိုတ္ခ်င္း မတူသလို အေျခအေနခ်င္းလည္း မတူညီၾက။ ခ်မ္းသာတာ ျခင္းတူေပမယ့္ ေဒၚခင္မမ က ကိုယ္တိုင္စီးပြားေရးလုပ္ၿပီး ခ်မ္း
သာျခင္းျဖစ္ ၿပီး သန ၱာကေတာ့ နိုင္ငံျခားက လင္ေယာက္်ားျဖစ္သူ ပို႔ေပးသမၽွပိုက္ဆံကို ဒီမွာထင္သလို သုံးျဖဳံးေနသူျဖစ္သည္။ သူမ၏ ေယာက္်ားက မင္းခန႔္၏ အခင္ဆုံးသူ
ငယ္ခ်င္း ျဖစ္သူ မ်ိဳး  မင္းစိုး ႏွင့္ လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ေတြျဖစ္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမန္မာျပည္ ခနျပန္လာခိုက္ၾကဳံႀကိဳက္ လို႔ မိတ္ဆက္ေပးသြားရာမွ မင္းခန႔္ႏွင့္ သန ၱာဇာတ္လမ္း
စျဖစ္သြားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္ တေခါက္ျပန္လာေတာ့ ရိပ္မိၿပီး မင္းခန႔္ကို တားသည္။
“လြတ္လြတ္လပ္လပ္ မိန္းမေတြ ပုံလို႔ပါကြာ၊ မင္းက ႏွာကိစၥဆို ေသာက္က်င့္မေကာင္းမွန္း သိေပမယ့္ လင္ရွိမယားေတာ့ မရႈပ္သင့္ပါဘူး”
“ငါဘာမွ မလုပ္ဘူးသူငယ္ခ်င္း၊ သူ႔ဟာသူ တိုးဝင္လာတာ၊ လႊတ္ေပးလိုက္ရမွာလဲ ႏွေမ်ာစ ရာႀကီးကြာ”
“မသာေကာင္၊ ငါခုထိမိန္းမ မယူေသးတာ မွန္သြားတယ္၊ ငါ့မိန္းမသာ ရန္ကုန္မွာထားခဲ့လို႔ ကေတာ့ မင္းလက္ခ်က္ မိမွာစိုးရတယ္”
“႐ုပ္ဆိုးဆိုးရွာယူေပါ့ကြာ၊ ငါက ႐ုပ္ဆိုးရင္ မႀကိဳက္ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ညဖက္ေတာ့ငါ့ဆီမလာ ေစနဲ႔ မိန္းမဆိုတာ ေမွာင္ထဲက်ရင္ေတာ့ တူတူပဲကြ”

“သူေတာင္းစား၊ အမ်ိဳးယုတ္”
မင္းခန႔္က ဒီလို လူစားျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ေျပာမနိုင္ေတာ့လက္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ ရသေလာက္ေတာင္းပန္ေသး၏။
“သူ႔ေယာက္်ားက ငါ့ ဆရာလည္းဟုတ္တယ္၊ အကိုလိုလည္းေနတာကြ၊ ငါမိတ္ဆက္ေပး ရာကေန မင္းတို႔ဒီလို ျဖစ္သြားတယ္ ဆိုတာ သိရင္ငါ့မ်က္ႏွာဘယ္လို
 ထားရမလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ဟိုကိုေခၚထားဖို႔ ေျပာလိုက္ေပါ့ကြ”
“ဘဲႀကီးက သူ႔မိန္းမကို သိပ္ခ်စ္တာကြ”
ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ မင္းခန႔္ေတာင္မွ သန ၱာ့၏ အလွအပႏွင့္ မသဒၵါသလိုလိုသဒၵါသလိုလို အမူ အက်င့္ေလးေတြကို သေဘာက်သလိုလိုပင္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
 ေတာင္းပန္ထား သည့္ ၾကား ထဲက မဆင္ျခင္နိုင္ခဲ့ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဟိုမွာ မ်ိဳးမင္းစိုးဘယ္ေလာက္ေတာင္စည္း ႐ုံး တိုက္ တြန္းလိုက္သည္မသိ သူျပန္သြားၿပီး သိပ္
မၾကာခင္မွာပင္ သန ၱာ့ကို အလည္လာ ဖို႔ ခင္ပြန္းသည္က လွမ္းေခၚသည္။
“ခန သြားလည္လိုက္ဦးမယ္ေနာ္ ကိုကို”
သန ၱာကလည္း ခနတျဖဳတ္ လို႔ရည္ရြယ္ၿပီးသြားရာကေန ျပန္မလာျဖစ္ေသးတာ ခုထိပင္ ျဖစ္သည္။ သူမ၏ ခင္ပြန္း ျဖစ္သူက ျပန္လႊတ္ေတာ့ပုံမရပါ။ ေက်ာင္းျပန္
တက္ေနသည္ဟု သာသတင္းၾကားရ၏။ ဒီကိစၥ မွာမ်ိဳးမင္းစိုးစနက္မကင္း ဆိုတာသိေနေပမယ့္ မင္းခန႔္သူ႔ကို  အျပစ္မ တင္ခ်င္ပါ။ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အရိုးသား
ဆုံး အျဖဴစင္ဆုံး ႏွင့္ သူတပါးကို အ လြန္ ကူ ညီေပးတတ္သည့္ စရိုတ္ကိုလည္းသိေနသည္။ တကယ္ေတာ့ သန ၱာဆိုတာက လည္း မင္း ခန႔္ ပတ္သက္ခဲ့ဖူးသည့္
မိန္းမ ေပါင္းမ်ားစြာထဲက တေယာက္သာျဖစ္သည္။
သန ၱာမ သြား ခင္ ႏွစ္လ ေလာက္ သူမ၏ မိတ္ဆက္ေပးမႈေၾကာင့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ သိကၽြမ္း ခင္မင္ခြင့္ရ ခဲ့သည္။ ဟိုမွာေတြ႕ ဒီမွာေတြ႕ ႏွင့္ ရင္းႏွီးသြားၾကၿပီးေနာက္
မွာေတာ့ တစတစ ႏွင့္ အလြန္ တည္ၿငိမ္ေသာ ေဒၚခင္မမ တေယာက္ မင္းခန႔္ စက္ကြင္းထဲသို႔ က်ေရာက္သြား ရရွာသည္။
အစပိုင္းတုန္းက ဒီလိုျဖစ္လာမည္ဟု မင္းခန႔္မထင္ထားပါ။ အရြယ္တင္ကာေခ်ာေမာၿပီး ေသြးဆူဖြယ္ကိုယ္လုံးကိုယ္ေပါက္ရွိသည့္ ေဒၚခင္မမကို မရလည္း အရင္းဟု
သေဘာထား ၿပီးစမ္းၾကည့္ရာမွ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ရသြားျခင္းျဖစ္သည္။
“ေမာင္ဘာေတြးေနတာလဲ”
“မမ အေၾကာင္း”
ၿငိမ္သက္ေနရာမွ ေဒၚခင္မမ လူးလြန႔္လာၿပီး ေမးသည္။
“ေပါက္ကရေတြ”
“တကယ္ပါ မမရဲ့”
“ဟြန္းေနာ္၊ အခန္းက မေအးလို႔ စိတ္ညစ္ေနရတဲ့ ၾကားထဲ”
“အဲကြန္း မွ မရွိတာမမရဲ့၊ ပန္ကာကလည္း ေသးေသးေလး၊ ဟိုတယ္ သြားမယ္ ဆိုတာ မမ မွ လက္မခံတာ”
“အသိ နဲ႔တိုးမွာ စိုးလို႔ပါကြယ္၊ အိမ္မွာကလည္း ...သမီးက ဒီေန႔မွ ေျပာတာကိုး၊ ဆရာမနဲ႔ သူ ငယ္ခ်င္းေတြလာမယ္ ဆိုတာကို၊ ေမာင္ အဲကြန္းဝယ္တပ္လိုက္ပါလား”
မင္းခန႔္ ပုခုံးတြန႔္ျပလိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္က မမ လို သူေဌးမွ မဟုတ္တာ”
အရင္တုန္းကေတာ့ ေဒၚခင္မမ အိမ္မွာပဲ သူတို႔ စတည္းခ်ျဖစ္တာမ်ားသည္။ သားအမိ ႏွစ္ ေယာက္ထဲေနသည့္ အိမ္မွာ သမီးလုပ္သူေက်ာင္းသြားရင္ ေဒၚခင္မမက
အလုပ္ကေန ျပန္ လစ္လာၿပီး မင္းခန႔္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနခြင့္ ရၾက၏။ ဒီေန႔ေတာ့ အခ်ိန္း အခ်က္ လုပ္ၿပီးကာမွ ေဒၚခင္မမ ၏ သမီး ယုယုက အိမ္မွာ စာလုပ္ဖို႔
သူငယ္ခ်င္းေတြ ေခၚထား သည္ အျပင္မသြားေတာ့ဟု ေျပာလာလို႔ မင္းခန႔္ ငွားေနသည့္ တိုက္ခန္းဆီ ေရာက္ လာ ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
“ဒါေပမယ့္ မမရယ္၊ အဓိက က အဓိက ပဲမဟုတ္လား”
ေဒၚခင္မမ က မ်က္ေစာင္းေလး တခ်က္ထိုးလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ ဗိုက္ကို လက္ကေလးႏွင့္လာ ပြတ္သည္။ အနားယူၿပီးေနာက္ ေဒၚခင္မမ၏ ရမၼက္ေသြးေတြ ျပန္ၿပီးတက္ႂကြ
လာၿပီထင္ သည္။ ညေနအထိအခ်ိန္ရ လို႔ မင္းခန႔္ အေလာတႀကီးျပန္မစ ခ်င္ေသးပါ။ ထို႔ေၾကာင့္
“မမ”
“ဘာလဲ”
“စုပ္ေပးပါလား”
“ေတာ္ေတာ္ႀကိဳက္တယ္ ဟုတ္လား”
“အင္း၊ တေယာက္တလွည့္ေပါ့၊ ၿပီးရင္ မမကို ကၽြန္ေတာ္က ျပန္မႈတ္ေပးမယ္ေလ”
ေဒၚခင္မမ၏ မ်က္လုံးေတြ အေရာင္တမ်ိဳးႏွင့္ ေတာက္ပသြားသည္။ မင္းခန႔္ သင္ၾကားေပး ထားလို႔ ေဒၚခင္မမ ပုေလြေကာင္းေကာင္းမႈတ္တတ္သည္။ ၿပီးေတာ့
သူမကိုယ္ကိုင္လည္း ဘာဂ်ာႀကိဳက္၏။ လွဲေနရာမွ ကုန္းထလိုက္ၿပီး ေနာက္ ေပ်ာ့တြဲက်ေနသည့္ မင္းခန႔္ ဟာႀကီး ကို ပါးစပ္ထဲ အျပည့္ထည့္ကာငုံလိုက္၏။
“မမ ...ၿပီးေအာင္ေတာ့ မလုပ္လိုက္နဲ႔ ေနာ္၊ ေနာက္တခ်ီ အတြက္ အရည္မက်န္ဘဲေနမယ္”
ျပည့္တင္းေသာ ေက်ာျပင္ကို လက္ႏွင့္ သပ္ေပးရင္းေျပာလိုက္သည္။ ေဒၚခင္မမ က ကာ မပိုင္လင္ေယာက္်ား မရွိသည့္ မုဆိုးမ ဆိုေတာ့ ဟို မ်ိဳးမင္းစိုး ဆို
သည့္ေကာင္ သိသြားရင္ လည္း ဘာမွေျပာနိုင္မွာ မဟုတ္ဟုလည္း ေတြးေနမိသည္။ တကယ္ေတာ့ ေလာကႀကီးမွာ အဖိုရယ္ အမရယ္ ဆိုၿပီး ႏွစ္မ်ိဳးကြဲေနျခင္းမွာ
 ဒီကိစၥ အတြက္သက္သက္သာျဖစ္သည္ဟု မင္းခန႔္ ယုံၾကည္သည္။ ဒီကိစၥသာ မရွိခဲ့လၽွင္ အထီးရယ္ အမရယ္ ကြဲေနစရာ ခြဲေနစရာ လို မည္ မဟုတ္ေပ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ပညာေတြ အမ်ားႀကီးတတ္ေသာ္လည္း ဒါေတြမသိေပ။
ဒါ ေၾကာင့္ လည္းခုခ်ိန္အထိ ရိုးသားေသာ လူပ်ိဳႀကီးဆိုသည့္ ဂုဏ္ပုဒ္ကို တြယ္တာ မက္ေမာ ေန ျခင္းျဖစ္မည္။ မင္းခန႔္ကိုေတာ့ ရရစ္ႏွင့္ ၿပိဳသည့္ လူၿပိဳ အျဖစ္
ရင္းႏွီးသူတိုင္းက တညီ တညြတ္ထဲ သတ္မွတ္လို႔ ထားၾကသည္။


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၁(ခ)

လူတိုင္း အိပ္မက္ မက္ဖူးၾကသည္။ အိပ္မက္ ဆိုသည္မွာ နိုးလာမွသာ အိပ္မက္ျဖစ္ ေၾကာင္း သိၾကသည္ခ်ည္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ အခုမက္ေနသည့္ အိပ္မက္ကေတာ့ထူး ဆန္း၏။
အိပ္မက္ မက္ေနေၾကာင္းကို မက္ေနရင္းက သိေနသည္။ အိပ္မက္ဆိုသည္ မွာ နိုးထလာသည္ႏွင့္ ၿပီးဆုံးသြားတတ္စျမဲျဖစ္သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မနိုးခင္စပ္ၾကားမွာ မင္းခန႔္ စိတ္လြတ္
လက္လြတ္ လြင့္ေမ်ာေနမိသည္။
“ငါ့ႏွယ္ေနာ္၊ မင္းသမီးေလး ဘာေလး ပါရင္လဲ ေကာင္းသား”
တိတ္ဆိတ္စြာ ျဖင့္ မဆုံးနိုင္ဟုထင္ရသည့္ အိပ္မက္သည္ ပ်င္းရိညည္းေငြ႕စရာေကာင္း လြန္းေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ဖြင့္ဟညည္းလိုက္မိသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီလိုအိပ္မက္ မ်ိဳးမမက္
ခ်င္ပါ။ ေနာက္ေန႔ က်ရင္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေျပာျပရဦးမည္။ သူတို႔ ႏွင့္ တူတူ အရက္ ေသာက္ၿပီး မက္ရသည့္ အိပ္မက္ဆိုေတာ့ မလြဲမေသြကို ေျပာမွျဖစ္လိမ့္မည္။
ဒါေပမယ့္ ပါးရိုတ္ခံရသည့္ အခန္းကိုေတာ့ ခ်န္ထားမွ ျဖစ္မည္။ “မ“ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္ ၿပီး မင္းခန႔္ကို မနာလို ျဖစ္ေနၾကသည့္ သူေတြဆိုေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ၀ိုင္းၿပီး ႏွိပ္ကြပ္
ၾကမွာ ေသခ်ာ၏။
မင္းခန႔္ကေတာ့ သူအရမ္း မူးေနလို႔ ျဖစ္ရတာဟု ယုံၾကည္သည္။ မမူးဘူး ဆိုလၽွင္ အား ႏြဲ႕သည့္ မိန္းကေလး တေယာက္၏ ရိုတ္ခ်က္ကို ေရွာင္တိမ္းဖို႔ေလာက္ကေတာ့ မင္းခန႔္
သိုင္း မတတ္ေပမယ့္ ရပါသည္။ ေသာက္တာကလည္း မ်ားေတာ့ မ်ား၏။ ဒီညမွ မ်ိဳးမင္း စိုးကလည္း ဘာစိတ္ကူးေပါက္သည္ မသိ မင္းခန႔္လိုခ်င္သေလာက္ အရက္ကို ထပ္ကာ
ထပ္ကာ မွာေပးသည္။ မင္းခန႔္ကလည္း ေသာက္ေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ေသာက္ရင္း ေရခ်ိန္ အေတာ္ထိသြားသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ပါးကိုပြတ္ရင္း ရိုတ္သူကို မဟုတ္ဘဲ တိုက္လိုက္
သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို စိတ္ထဲက က်ိန္ဆဲေနမိ၏။
တကယ့္ အျပင္ေလာက မွာေတာ့ မင္းခန႔္ကို ပါးရိုတ္ခ်င္သည့္ မိန္းကေလး ဆိုတာမရွိနိုင္ ပါ။ ႐ုပ္ရည္ သိပ္မေခ်ာေသာလည္း ႏွစ္လိုဖြယ္ရာျပဳံးတတ္ၿပီး အေျပာအဆိုတတ္သည့္
မင္း ခန႔္ ကို မိန္းကေလးေတြက သေဘာက်ၾကသည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္ကလည္း မိန္းမေၾကာ နပ္သူဆိုေတာ့ ဘယ္သူ႔ကို ဘယ္လိုေျပာရမည္၊ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလုပ္ရမည္
ဆိုတာကို အလြတ္ရေနသူတေယာက္ ျဖစ္လို႔ စြံ တာ မဆန္းလို႔ေတာင္ဆိုရမည္။ လူမ်ိဳးမေရြး၊ ဘာ သာ မေရြး၊ အသက္အရြယ္ မေရြး၊ ဆင္းရဲခ်မ္းသာ အဆင့္အတန္း မေရြး
႐ုပ္ေခ်ာေသာ မိန္းမ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ဖက္ကလည္း ဘယ္ေတာ့မွ လက္ေႏွး မေနေပ။
တြဲခဲ့ ဖူးသည့္ မိန္းမ တိုင္းကိုလည္း အိပ္ယာေပၚသို႔ အေရာက္ေခၚနိုင္ခဲ့သည္ခ်ည္းျဖစ္ သည္။ ဒါကို မနာလိုအျဖစ္ဆုံးက မ်ိဳးမင္းစိုးဆိုသည့္ အသုံးမက်သည့္ ေကာင္ပဲျဖစ္
လိမ့္ မည္။ သူ႔ခမ်ာ မင္းခန႔္ထက္႐ုပ္ရည္ ေရာပညာပါ သာလြန္သူျဖစ္ပါရက္ ႏွင့္ ဒီေန႔ထက္ ထိ မိန္းမဆိုတာ ေဝးလို႔ ရည္းစားေတာင္ အျဖစ္ရွိေအာင္ ထားဖူးသူမဟုတ္ပါ။
ဒါေတာင္မွ ည က ေသာက္ၾကေတာ့ မင္းခန႔္ ကို လူတတ္ႀကီးလုပ္ၿပီး အိမ္ေထာင္ျပဳဖို႔ ၾသဝါဒ ေပး ေန ေသး၏။
“ဘာျဖစ္လို႔ ျပဳရမွာလဲဟ၊ ယူရင္ တေယာက္ပဲရမွာေပါ့၊ မယူေတာ့ တေယာက္ၿပီးတ ေယာက္ ရေနတာ မင္း မနာလိုျဖစ္ေနသလား၊ မင္း မွာအစြမ္း အစရွိရင္ မိန္းမ တေယာက္
အရင္ ရေအာင္ယူျပ၊ ၿပီးေတာ့မွ ငါ့ကို ဆုံးမ ဟုတ္လား”
မင္းခန႔္ ႏွင့္မ်ိဳးမင္းစိုး ဆုံရင္ ဒီလိုပဲ ဆိုတာသိေနသည့္ က်န္သည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြက ဟုတ္တယ္ မွန္တယ္ စသည္ျဖင့္ ၀ိုင္းၿပီး ပင့္ေပးၾကသည္။
“ငါမင္း အတြက္ေျပာတာပါကြာ၊ အိမ္ေထာင္နဲ႔ မွ မင္းက တည္ၿငိမ္မယ္၊ အခုဆိုရင္ တ ေယာက္ထဲ ဆိုၿပီး ရရစားစားနဲ႔ မင္းလက္ထဲမွာ ဘာမွ အဖတ္မတင္ဘူး ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား။”
ဒါကေတာ့ မွန္ပါသည္။ မင္းခန႔္ မွာ ပြဲစားလုပ္ေနသည္ ဆိုသည့္ အလုပ္အကိုင္ျပစရာ ေလး တခုကလြဲရင္ ဘာမွ မယ္မယ္ရရ ပိုင္ဆိုင္တာ မရွိပါ။ တိုက္ခန္းငွားေနရတာက
မထူးဆန္း ေပမယ့္ ဖုန္းတလုံးေတာင္ကိုယ္ပိုင္ မရွိပါ။ အလုပ္သေဘာအရ ဖုန္းေလး ရွိမွ အဆင္ေျပမွာ ျဖစ္လို႔ ဟန္းဖုန္းေတာင္ ငွားကိုင္ေနရသည္။ ရလာသမၽွ ဝင္ေငြေလးက
လည္း သူငယ္ခ်င္း ေတြ ေျပာၾကသလို ႏွာကိစၥ ႏွင့္ ပင္ကုန္သြားတာ မ်ား၏။
“ငါ ..လတိုင္း ထီထိုးပါတယ္ကြာ၊ ထီေပါက္ရင္ ခ်မ္းသာမွာေပါ့၊ ပိုက္ဆံစုဖို႔ အတြက္မိန္းမ ယူရမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေတာ္႐ုံ မိန္းမမယူဘူး၊ ဘဏ္ပိုင္ရွင္ သူေဌးမပဲ ယူလိုက္ေတာ့
မယ္၊ တခါထဲ အပုံလိုက္ စုၿပီးသားပဲ”
“မင္းကိုေျပာလိုက္ရင္ေပါက္ကရခ်ည္းပဲ”
“မင္းခန႔္၊ အဲဒါေတာ့ မရဘူးကြ၊ ဘဏ္ပိုင္ရွင္ေတြဆိုတာ ေယာက္်ားေတြ အဖိုးႀကီးေတြ မ်ားတယ္၊ မင္း အရင္ဆုံးျဖတ္ေဖါက္ခ်ဳပ္လုပ္ၿပီးမွ ယူလို႔ရမယ္”
တေယာက္က ဝင္ေဖါက္လိုက္သည့္ အခါမင္းခန႔္က ၾကက္သီးထသလို လုပ္ျပလိုက္ေတာ့ အားလုံးဝိုင္းရယ္ၾက၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ ရယ္သည္။ မင္းခန႔္လည္း ေပ်ာ္ရႊင္စြာရယ္ေမာ
 မိ သည္။ မိန္းမ ကိစၥ ကလြဲရင္ သူငယ္ခ်င္းေတြႏွင့္ အခုလိုမ်ိဳးေပ်ာ္ေပ်ာ္ပါးပါး ေနရျခင္းကို မင္းခန႔္ သေဘာအက်ဆုံး ျဖစ္သည္။ အထူးသျဖင့္ ဒီေန႔ မင္းခန႔္ ပိုၿပီးစိတ္လက္ေပါ့ပါး
 ေန သည္။ သူမ်ားကိစၥၾကားထဲကေန အာမခံေပးၿပီး ေနာက္ တဖက္ကပ်က္ကြက္မႈေၾကာင့္ စိုက္ ေလ်ာ္ ရမည့္ ေငြအတြက္ ရင္ေလး ေနခဲ့ရာမွ ဒီေန႔ ေျဖရွင္းေပး နိုင္ခဲ့သည္။ ထို႔
 ေၾကာင့္ တခြက္ၿပီးတခြက္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ေသာက္ေနမိခဲ့၏။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၂ (ခ)


“ကိုခန႔္ ဘယ္လာတာလဲ”
ပလက္ေဖါင္းေပၚမွာ ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ တိုက္မိမလိုလို ျဖစ္သြားသည္။ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ၏ သမီး ယုယုျဖစ္ေနသည္။
 “ဘာရယ္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီလိုပဲ လမ္းသလားေနတာ၊ ယုယု က ဘယ္လာတာလဲ”
လက္ထဲက ကိုင္းတပ္စကၠဴအိတ္ေတြကို ေျမႇာက္ျပသည္။
“ေရွာ့ပင္ေလ၊ လာတာေတာ့ ႐ုပ္ရွင္ၾကည့္မလို႔ပဲ၊ လမ္းၾကဳံတာနဲ႔..ဟဲ ..ဟဲ”
“တေယာက္ထဲလား”
“သူငယ္ခ်င္းပါတယ္၊ ဟိုမွာ အသိနဲ႔ စကားေျပာေနလို႔”
လက္ညိဳးညႊန္ျပရာဆီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ယုယုတို႔ အရြယ္ခ်ာတိတ္မေလး တေယာက္ ႏွင့္ ခ်ာတိတ္တေကာင္ရပ္စကားေျပာေနသည္ ကိုေတြ႕ရ၏။ ေကာင္မေလးက
 စကပ္တိုတို ေလး ဝတ္ထားၿပီး ေကာင္ေလးကေတာ့ စြပ္က်ယ္လက္ျပတ္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီတို ႏွင့္ ျဖစ္ သည္။ ႏႈတ္ခမ္းကို ေဖါက္ၿပီး ကြင္းခ်ိတ္ထားသည့္ ေကာင္ေလးကို
ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ အ သည္းယားလာသည္။
“သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ ဟိုေကာင္ေလးလား”
“ေပါက္ကရေတြလာမေျပာနဲ႔၊ အဲဒီေကာင္က ဘယ္က ေကာင္မွန္း မသိဘူး၊ ၿဖိဳး ကလည္း ဘယ္လိုေကာင္ အသိလုပ္ေနလဲ မသိဘူး၊ ဘာလဲ ကိုခန႔္ က ယုကို ရည္းစားနဲ႔
လာတယ္ ထင္လို႔လား”
“မသိဘူးေလ၊ ေကာင္ေလး တေယာက္ေတြ႕ေတာ့ အထင္ႀကီးမိတာေပါ့”
“အထင္ဘာမွ မႀကီးနဲ႔ ႀကီးစရာ မရွိဘူး၊ ရာရာစစ အဲဒီေကာင္နဲ႔ မ်ား”
ခါးေထာက္ၿပီးရန္ေတြ႕ေနသည့္ ယုယု ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ ျပဳံးမိသည္။ အေတာင္အလက္စုံ ေနသည့္ ေဒါင္းမကေလး ကကိုယ္ဟန္ျပလို႔ ေနသလို ျမင္လာ၏။ယုယု ႏွင့္
မင္းခန႔္ မဆုံ ျဖစ္ တာၾကာၿပီ။ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ခ်ိန္းတာကလည္း ယုယု မရွိသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာဆိုေတာ့ မင္း ခန႔္ ႏွင့္ ယုယု လြဲေနသည္။ အလုပ္ကိစၥကို အေၾကာင္းျပဳလို႔
 ေရာက္ျပန္ရင္လည္း ေဒၚ ခင္မမ က ရွိေနတတ္လို႔ ရဲရဲ မၾကည့္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ အခုမွသာ အတိုးခ်ၿပီး ငမ္းရသည္။
ယုယုဝတ္ထားသည့္ အက် ႌက လည္ပင္းကို ေတာ္ေတာ္ ဟိုက္ထားၿပီး ကိုယ္ႏွင့္ကပ္ကာ တင္း က်ပ္ေနသည္။ ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ရင္သားေတြက လွပစြာ မို႔ေမာက္ေနတာကို
ၾကည့္ရင္း ယုယု၏ ရင္သားေတြ ဒီလိုဖြံ့ထြားသည္ ဆိုတာကို အရင္က ဘာေၾကာင့္ သတိျပဳမျပဳမိခဲ့ပါ လိမ့္ဟု ေတြးလိုက္မိသည္။ ေအာက္ပိုင္းမွာေတာ့ တင္ပါးဖုံး႐ုံသာရွိ
သည့္ အျပာေရာင္ဂ်င္း စကပ္တိုတိုေလး ဝတ္ထား၍ ေျဖာင့္စင္းသည့္ ေျခတံေတြ၏ အလွကို ဝင္းပစြာျမင္ေနရ၏။ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ စကပ္ႏွင့္ ကြယ္ေနေသာ ယုယု၏ ညီမေလးကို ျမင္ခ်င္ေတြ႕ခ်င္စိတ္ေတြ ေပၚလာသည္။ အားရပါးရ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္လာသည္။ စကပ္တိုေလးကို ဆတ္ကနဲ အ ေပၚ ကိုဆြဲလွန္တင္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
သူမ၏ တကိုယ္လုံးကို မင္းခန႔္ တပ္မက္ျခင္းျပင္းစြာၾကည့္ေနမွန္း ယုယုသိသည္။ မ်က္ႏွာ ေလး နီၿပီးေခါင္းငုံ႔သြား၏။ အပ်ိဳမေလး၏ အရွက္က မင္းခန႔္၏ ကိုယ္ထဲက ရမၼက္ေတြ
ကို ပိုၿပီးထႂကြေစသည္။ အရင္ကေတာ့ မင္းခန႔္ ယုယု အေပၚ အမွတ္တမဲ့လိုလို ေန မိခဲ့သည္။ အိမ္ကိုသြားတိုင္း ၾကည့္တတ္သည့္ ယုယု၏ မ်က္ဝန္းညိဳညိဳႀကီး ေတြကို က ေလး
တ ေယာက္၏ အၾကည့္အျဖစ္ဥေပကၡာျပဳထားခဲ့သည္။ ယုယု ထက္ မ်ားစြာျပည့္ၿဖိဳး ေတာင့္ တင္း ေသာ သူ႔ အလိုကို အျမဲျဖည့္ေပးတတ္ေသာ ေဒၚခင္မမ ဆီမွာသာ အာ႐ုံထား
ခဲ့ မိသည္။
“ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ၾကည့္ေနတာလဲ ရွက္လာၿပီ”
တိုးတိုးေလး ေျပာလာသည့္ ယုယု စကားကို မင္းခန႔္ မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ ၿပီးဆက္ၾကည့္ ေနမိသည္။
“မၾကည့္ပါနဲ႔ေတာ့ဆို”
စိတ္မရွည္သလိုေျပာလာေပမယ့္ ယုယုေျခေထာက္ေတြကမင္းခန႔္ေရွ႕ကေနထြက္မသြားပါ။ မင္းခန႔္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ ျပဳံးလိုက္မိသည္။ လူေတြရႈပ္ေထြး သြားလာေနသည့္ ပလက္ေဖါင္းေပၚ
တြင္ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ ေျခစုံရပ္ေနျခင္းသည္ သူငယ္ခ်င္းကို ေစာင့္တာ တခုထဲေတာ့ မ ျဖစ္ နိုင္ ပါ။
“လွလို႔ပါ”
“မလွပါဘူး၊ အခုန ၿဖိဳးကေျပာတယ္၊ သူရဲမနဲ႔ တူတယ္တဲ့”
“အလကား သူက ယုယုေလာက္ မလွလို႔ မနာလိုၿပီးေျပာတာ”
“အပိုေတြ၊ ဟိုမွာ ၿဖိဳးလာၿပီ၊ သြားေတာ့မယ္၊ ေမေမ့ကို ဘာမွာဦးမလဲ”
“မမွာေတာ့ပါဘူး”
“ဒါဆိုလဲ ..တာ့တာ”
သူငယ္ခ်င္း လက္ကိုတြဲၿပီး တင္ပါးဝိုင္းဝိုင္းေလးကို လႈပ္ရမ္းကာထြက္ခြာ သြားသည့္ ယုယု ကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ကိုယ္ထဲေသြးေတြ ဆူပြက္လို႔လာေခ်ၿပီ။
 ဒီ လို ျဖစ္ေအာင္ ယုယုက မင္းခန႔္ ကို ျပဳစားသြား၏။ ယုယုကို ရဖို႔ ႀကိဳးစားရန္ စိတ္ပိုင္းျဖတ္ လိုက္မိသည္။ ေဒၚခင္မမ ကို ထည့္တြက္မေနနိုင္ေတာ့။ ဒါေၾကာင့္ လည္း သူငယ္ခ်င္းေတြ
က မင္းခန႔္ကို ႏွာထလာရင္ ဘာမွ မျမင္ေတာ့လို႔ ေျပာၾကျခင္းျဖစ္သည္။
ယုယုကို ႀကိဳးစားဖို႔ သိပ္ၿပီးအခက္အခဲ မရွိနိုင္ဟုလည္း ထင္ျမင္မိသည္။ မင္းခန႔္ဖက္က သာ ယုယု ကို ရဲရဲ မၾကည့္ဝံ့ဘဲေနခဲ့ ေပမယ့္ သူ႔ကို စိုက္ၾကည့္ေနတတ္သည့္ ယုယု၏
မ်က္ဝန္းေတြကို မင္းခန႔္ ရိပ္မိခဲ့တာၾကာခဲ့ၿပီ။ ဒီအခ်က္ကိုပဲ  အမိအရဆုပ္ကိုင္ကာႀကိဳးပမ္း ရေတာ့မည္။
ႏွစ္ရက္ေလာက္ေနေတာ့ အခြင့္ အေရးတခုေပၚလာသည္။ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ခ်ိန္းထားသည့္ ကိစၥကို ဖုန္းဆက္ၿပီး လွမ္းဖ်က္လာသည္။ ဖုန္း ဆက္ခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္က ေဒၚခင္မမ ဆီ
လာဖို႔ ျပင္ေနၿပီျဖစ္သည္။
“မမ အေရးတႀကီးကိစၥ တခုေပၚလာလို႔၊ သမီးကလည္း ျပန္ေရာက္လာတယ္ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့ မမ၊ ေနာက္ေန႔မွ ကၽြန္ေတာ္ ဖုန္းေခၚလိုက္မယ္”
ေဒၚခင္မမ ကိုယ္တိုင္လည္း မင္းခန႔္ႏွင့္ ခ်စ္ပြဲဝင္ဖို႔ ကိစၥ ပ်က္ရသည္ကို ႏွေမ်ာေနပုံရသည္။
“OK ေမာင္ေလး၊ ညမွပဲ မမ ဖုန္း ျပန္ေခၚလိုက္မယ္”
ေဒၚခင္မမ ဖုန္းခ်သြားသည္ႏွင့္ မင္းခန႔္လည္း ထြက္လာခဲ့သည္။ လမ္းမွာ ၾကာသည့္ အခ်ိန္ ႏွင့္ တြက္ရင္ ဟိုကိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ထြက္သြားေလာက္ေပၿပီ။ ၿခံဝက ေခါင္း ေလာင္း
ခလုပ္ ကေလးကို ႏွိပ္လိုက္ေတာ့ ယုယု ေျပးထြက္လာတာျမင္သည္။ အျဖဴႏွင့္ အျပာ ေရာင္ပြင့္ေလးေတြပါသည့္ ဂါဝန္ေအာက္မွာ ယုယု ကိုယ္လုံးေလး ကိုေက်ာ့ရွင္း စြာျမင္ေန ရသည္။ ေပါင္တဝက္သာအုပ္မိသည့္ ဂါဝန္ေၾကာင့္ ရွင္းရွင္းလင္းလင္း ျမင္ေန ရသည့္ နို႔ ႏွစ္ေရာင္ ေပါင္တံ ႏွင့္ ေျခသလုံးသားေတြက မင္းခန႔္ ရင္ကို ျပင္းထန္စြာ လႈပ္ ခတ္ေစ၏။
“ကိုယ္ပါ ယုယု”
မင္းခန႔္ကို ျမင္ေတာ့ ယုယု ေသာ့ယူၿပီး ေျပးလာဖြင့္ေပးသည္။ ခါတိုင္းလည္း အလုပ္ကိစၥ အေၾကာင္းျပဳၿပီး ဒီကို လာေနက်ဆိုေတာ့ ဘာမွ ေထြေထြထူးထူး မေတြးဘဲ အလြယ္တကူ
 ဖြင့္ေပးျခင္း လည္း ျဖစ္သည္။ အထဲေရာက္ေတာ့ အိမ္ေရွ႕မွာေဒၚခင္မမ ၏ ကားကို ေတြ႕ လိုက္ရလို႔ မင္းခန႔္ရင္ထိတ္သြားသည္။
“ေမေမ အျပင္သြားတယ္ကိုခန႔္၊”
ယုယုစကားေၾကာင့္ စိတ္ေအးသြားရေသာ္လည္း
“ကား ရွိတယ္ေလ”
“ေအာင္မယ္ … လူကို မယုံဘူးလား၊ ေမေမ က အန္တီမ်ိဳးတို႔ ကားနဲ႔ ပါသြားတာ”
“ဟာကြာ၊ လာပါဆိုလို႔လာရတာ ေညာင္းတာ အဖတ္တင္တာပဲ”
မင္းခန႔္ ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ ညည္းလိုက္ရာ ယုယု သနားသြားပုံရသည္။
“အန္တီမ်ိဳးက အခုပဲ ဖုန္းဆက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းလာဝင္ေခၚလို႔ပါသြားတာ၊ လာေလကိုခန႔္ အိမ္ ထဲဝင္ထိုင္ဦး၊ သိပ္ၾကာမယ္ေတာ့မထင္ပါဘူး”
တမင္လုပ္ထားသည့္ စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ အမူအရာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ဧည့္ ခန္းထဲမွာ မင္းခန႔္ကိုေနရာခ်ေပးၿပီး ယုယု ထြက္သြားသည္။ တံခါးဝနားေရာက္မွ ျပန္လွည့္
 ၾကည့္ၿပီး
“ေမေမ့ ဆီ ကိုခန႔္ ေရာက္တဲ့ အေၾကာင္းဖုန္း ဆက္လိုက္ရမလား”
မင္းခန႔္က ေဘာင္းဘီအိတ္ထဲမွ ဖုန္းထုတ္လိုက္ၿပီး
“ကိုယ္ဆက္လိုက္မယ္”

 “ဒါဆိုလဲ ခနေနဦး”
ေတြ႕ရာနံပါတ္ေတြ ေလၽွာက္ႏွိပ္ေနစဥ္ ယုယုထြက္သြား၏။ မင္းခန႔္ ဖုန္းျပန္သိမ္းလိုက္ၿပီး ခနအၾကာတြင္ အေအးခြက္တင္ထားသည့္ လင္ဗန္းေလး ကိုင္ၿပီး ယုယုျပန္ေရာက္လာ၏။
“ဖုန္းဆက္လို႔ရလား”
“ဆက္သြယ္မႈ ဧရိယာျပင္ပ ေရာက္ေနတယ္တဲ့”
“ဒါဆိုလဲ ခနေနမွ ျပန္ဆက္ၾကည့္ေပါ့၊ အေအး ေသာက္လိုက္ဦး”
ေရွ႕က စားပြဲေလးေပၚ အေအးခြက္ငုံ႔ခ်လိုက္စဥ္ အက်င့္ပါေနသည့္ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးေတြက ပြင့္ဟသြားသည့္ အက် ႌလည္ပင္းေပါက္ဆီ အလိုလိုေရာက္သြားသည္။ စိုျပည္ႏုထြားေသာ
အသား ဆိုင္ေတြက အနက္ေရာင္ဘရာစီယာေလးေၾကာင့္ ထင္ရွားစြာပ င္ဝင္းမြတ္လွပေန သည္။ မင္းခန႔္ ဘယ္ကိုၾကည့္လိုက္သည္ ကိုသတိထားမိသည့္ ယုယုမ်က္ႏွာေလးရဲတြတ္
သြား၏။
“ကိုခန႔္ ေနာ္”
ဆတ္ကနဲ ျပန္မတ္လိုက္ၿပီး မ်က္ေစာင္းထိုးလိုက္၏။ ဒါေပမယ့္ ထိုမ်က္ေစာင္းတြင္ ေဒါသ ရိပ္ေတြ မေတြ႕ရပါ။ဒီေလာက္ဆိုရင္ မင္းခန႔္ အတြက္လုံေလာက္ၿပီ ျဖစ္သည္။
“ဘလိုင္းႀကီး လာရန္ေတြ႕ေနတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔ ဒီေလာက္ေအာ္ရတာလဲ”
“ေအာ္မွာေပါ့လို႔ ကိုခန႔္က လူကိုလာၾကည့္တာကိုး”
“ဟင္ …ၾကည့္လဲ မၾကည့္ဘဲနဲ႔”
“ၾကည့္ပါတယ္”
“မၾကည့္ပါဘူး”
“ကိုခန႔္ ေနာ္၊ ယုေဒါသထြက္လာၿပီ”
နီရဲေနသည့္ မ်က္ႏွာေလးကို ၾကည့္ရင္း ေဒါသ မဟုတ္၊ အရွက္ဆိုတာသိလိုက္သည္။ ယု ယု လက္ကေလး ေတြက တုန္ေနၿပီး ဒူးကေလး ႏွစ္ဖက္ေတာင္ လႈပ္သလိုလို ျဖစ္ေနတာ
ကို မင္းခန႔္ သတိထားလိုက္မိ၏။
“ကိုယ္ ဒီကို ဘာလို႔ ခနခန လာလဲသိလား”
“ေမေမ နဲ႔ အလုပ္ရွိလို႔ေပါ့”
“မဟုတ္ဘူး၊ ယုယု ကိုေတြ႕ ခ်င္လို႔လာေနတာ”
“အို”
အဲဒီျမႇားက တည့္တည့္ထိသည္။ ယုယု ကိုယ္တိုင္လည္း ဒီလိုေတြးခဲ့ ဖူးပုံရသည္။ ကိုယ္ လုံးေလး တုန္ၿပီး လွည့္ေျပးဖို႔ ျပင္သည္။ မင္းခန႔္ က ခြင့္မျပဳပါ။ လက္ကို ဆြဲထားလိုက္လို႔
ယုယု အရွိန္လြန္ၿပီး ကိုယ္တပတ္လည္သြားကာ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲ ျပဳတ္က်လာသည္။
“ကို ခန႔္”
ယုယု ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့။ သူမ၏ ႏႈတ္ခမ္းပါးေလးေတြကို မင္းခန႔္ ႏႈတ္ခမ္းေတြက ပိတ္ ဆို႔ ပစ္လိုက္သည္။ လူးလြန႔္ၿပီး ႐ုန္းထြက္ေသာ္လည္း မင္းခန႔္၏ ရစ္ေႏွာင္မႈက တင္းၾကပ္
လြန္းေသာေၾကာင့္ ယုယုမွာ ျမႇုံးတြင္း မွာမိသည့္ ငါးကေလးလို တဖ်ပ္ဖ်ပ္လူးလြန႔္လို႔ေန၏။ စစခ်င္း ျဖည္းျဖည္းသာသာ နမ္းေနရာမွ အရွိန္တင္ၿပီး ခပ္ၾကမ္းၾကမ္း နမ္းလိုက္သည့္
အခါ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲမွာ ယုယု ေကာ့ပ်ံေနေတာ့၏။
နမ္းေနရင္း က ရင္ခြင္ထဲမွာ တေစာင္းေလး လဲက်ေနသည့္ ယုယု၏ ဂါဝန္တိုေလးက အ ေပၚကို လန္တက္ၿပီး တင္ပါး တျခမ္းေပၚေနသည္ကို မင္းခန႔္ ျမင္လိုက္သည္။ အိမ္ေနရင္း
ဆိုေတာ့ ယုယု ေအာက္ခံပင္တီဝတ္ထားပုံမရပါ။ တင္ပါး ျဖဴျဖဴဝင္းဝင္းေလးကို ခပ္ဖြဖြပြတ္ ေပးေတာ့ ယုယု တြန႔္သြားသည္။ အပ်ိဳမေလး၏ တင္ပါးသည္ ပါးထက္ေတာင္မွ ႏူးညံ
သလို လို ရွိသည္ဟု ေတြးရင္း အားလုံးေပၚေအာင္ဂါဝန္ကို လွန္တင္လိုက္၏။ ယုယု ကိုယ္ေလး တဆတ္ဆတ္ တုန္ေနရွာသည္။ သူမမွာ မင္းခန႔္ကို တြန္းလွန္ညင္းဆန္ဖို႔ ခြန္
အားေတြ ရွိေတာ့ ဟန္မတူေပ။
ႏူးညံ့သည့္ တင္ပါး ျဖဴျဖဴလုံးလုံးေလးကို ပြတ္ေပးရင္း ေပါင္ၾကားထဲကို လွမ္းႏွိုက္လိုက္ သည့္ အခါမွာေတာ့ ယုယု က ေပါင္တံေတြကို အတင္းစိထားသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္
က မင္းခန႔္ အတြက္ ထမင္းစားေရေသာက္ကိစၥ တခုျဖစ္ပါသည္။ က်ိဳ႕တို႔ က်ဲတဲ အေမႊး ၾကမ္းၾကမ္း ေလးေတြကို ပြတ္ေပးေနရာမွ တျဖည္းျဖည္း ေအာက္ကို ဆင္းသြားၿပီး မင္းခန႔္
လက္ခလယ္က အကြဲေၾကာင္းေလး တေလၽွာက္တိုးဝင္သြားသည့္ အခါ ယုယုဆီက ညည္း သံေလး တခ်က္ထြက္လာသည္။
“အင္း”
အကြဲ ေၾကာင္းတေလၽွာက္ အထက္ေအာက္စုန္ဆန္သြားရင္း အေစ့ လို႔ ယူဆရသည့္ ခပ္ ဖုဖု ေနရာေလးကို လက္ထိပ္ႏွင့္ ဖိခ်လိုက္ေသာအခါ ယုယု၏ ေပါင္တံျဖဴျဖဴလွလွ ေလး
 ေတြ အလိုလို ပြင့္ဟသြားၾက၏။
“အား …ကိုခန႔္ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ”
“အရမ္းခ်စ္တယ္ ယုရယ္”
“ကိုခန႔္ ခ်စ္တာကလည္း မလုပ္နဲ႔ မေနတတ္ဘူး”
“ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာမွ”
“လူယုတ္မာႀကီး”
“ခ်စ္တာပါ”
“အား …အင့္ ..အင့္ …ေတာ္ပါေတာ့”
အဖုကေလးကို လက္ ႏွင့္မရအရ အတင္း လွိမ့္လိုက္သည့္ အခါ ယုယု မေနနိုင္ေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ လက္ေမာင္းကို ဖြဖြေလးဆုပ္ၿပီးေတာင္းပန္၏။ ေအာက္နားကို တိုးစမ္းၾကည့္
လိုက္ေတာ့ အရည္ေတြ ရႊဲေနတာ သိလိုက္ရသည္။
“ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေလ”
အေပါက္ဝနားေလး မွာတရြရြ ႏွင့္ လက္ႏွင့္ ပတ္ကာပြတ္ေပးရင္းေမးလိုက္ေတာ့
“ခ်စ္တယ္၊ ခ်စ္တယ္၊ ေတာ္ေတာ့ေနာ္၊ ယုမေနတတ္ေတာ့ဘူး”
မင္းခန႔္လက္ကို ေပါင္ၾကားကေန အတင္းဆြဲထုတ္ရင္း ယုယုေျပာ၏။ မ်က္ႏွာေလးမွာ လည္း ေဆးနီေတြ ပက္ျဖန္းထားသလို ရဲတြတ္ေနသည္။
“ခ်စ္လို႔ပါယုရယ္”
ေနာက္တႀကိမ္ အနမ္းမိုးသည္းသည္း ထပ္ရြာလိုက္သည့္ အခါမွာေတာ့ ယုယု မွာ အေျခအ ေန ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း မရွိေတာ့ပါ။ ျပင္းထန္သည့္ စိတ္လႈပ္ရွားမႈ ေၾကာင့္ သူမ၏
ကိုယ္ လုံးေလးမွာ နတ္ပူးသလို တုန္ရီေန၏။ ဂါဝန္တိုေလးက ခါးအထိ လန္တက္သြားၿပီး ေအာက္ ပိုင္း တခုလုံး ဗလာဟင္းလင္း ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ႏူးညံ့သည့္
ရင္ သား ဆိုင္ေတြကို တယုတယ ပြတ္နယ္ေပးရင္း ဦးေႏွာက္ကို ျပင္းထန္စြာ အလုပ္ေပး ေန ရ၏။ ခု ခ်ိန္မွာ ယုယုက သူ၏လက္ခုပ္ထဲက ေရျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ျပဳသမၽွ
 ႏုေတာ့ မွာမလြဲေပ။ ဒါေပမယ့္ ေဒၚခင္မမ ဘယ္အခ်ိန္ ျပန္ေရာက္လာမည္ မွန္းမသိတာက ခက္ ေနသည္။ သိပ္ မၾကာဘူး လို႔ုေတာ့ ယုယု ကေျပာသည္။
အေတြ႕ အၾကဳံမရွိသည့္ အပ်ိဳစင္ကေလး ကေတာ့ သူမ၏ မိခင္ကိုေတာင္မွ ေမ့ေနေလ ၿပီ။ ႏုနယ္လွပသည့္ ကိုယ္ခႏၶာေလးကို မင္းခန႔္ လက္သို႔ ဝကြက္အပ္ထားသလိုမ်ိဳး
မ်က္စိႏွစ္ လုံးကို ေမွးမွိတ္ၿပီး ေပးလာသမၽွ အယုအယေတြၾကားမွာ မိန္းမူးေန၏။ ယုယု၏ အပ်ိဳစင္ ညီမေလး မွာလည္း မင္းခန႔္၏ ကလိခ်က္ေတြေၾကာင့္ အရည္ေတြ အိုင္
ရႊဲေန၏။ဒါေတာင္ မွ မင္းခန႔္ အဝေလးကိုပဲ ပြတ္ေပးျခင္း ျဖစ္သည္။ အထဲကို မႏွိုက္။ ေနာက္ဆုံး အေျခအေန အထိ အထဲကို သဘာဝအတိုင္းပဲ ထားခ်င္သည္။
ထိုအခ်ိန္မွာ ဧည့္ခန္းထဲက ဖုန္းက ေကာက္ျမည္လာ၏။ ေၾကာင္တက္တက္ ျဖစ္ေနေသာ ယုယုကို မင္းခန႔္ကပဲ ဖုန္းဆီတြန္း လႊတ္လိုက္ရသည္။
“ယုယု အေမ ဆိုရင္ ကိုယ္ေရာက္လာတဲ့ အေၾကာင္း မေျပာနဲ႔ေနာ္”
“ခုမွ ေၾကာက္ေနလိုက္တာ”
ယုယု ဒရီး ဒယိုင္ႏွင့္ ဖုန္းသြားကိုင္သည္။ မင္းခန႔္ စိုးရိမ္သည့္ အတိုင္းပင္ ေဒၚခင္မမ ျဖစ္ ေနသည္။
“ဟုတ္ ..ေမေမ ..ဟုတ္”
ဟုတ္ကဲ့ ေတြမိုး မႊန္ေအာင္ေျပာၿပီး ယုယု ဖုန္းခ်လိုက္သည္။

“ဘာတဲ့ လဲဟင္”
“ေအာ္ …ညေနစာ ကို အန္တီမ်ိဳးတို႔ နဲ႔ သြားစားမလို႔၊ ယုအျပင္ထြက္သြားမွာစိုးလို႔ လွမ္း ေျပာတာ ”
နာရီကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေန႔ခင္း ႏွစ္နာရီ ဆယ့္ငါး။ ဒါေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ အခ်ိန္ရ ေလာက္ သည္ဟုတြက္ၿပီး လွမ္းဆြဲ ဖက္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ရင္ဘတ္ကို ယုယု ဆီးတြန္း
ထား၏။
“ေမေမ က ခန ေနရင္ ျပန္လာေတာ့မွာ”
“သူ႔ ႐ုံးကို ျပန္မသြားဘူးလား”
“သိဘူးေလ”
“ဒါဆိုလဲ ကိုယ္ျပန္ေတာ့မယ္”
“ဟင္ … ကိစၥ ရွိတယ္ဆို၊ ေမေမ့ ကို မေစာင့္ေတာ့ဘူးလား”
“ဟင့္အင္း …ကိုယ္က ..ကိုယ္က .. ယု သိပါတယ္၊ မမ ကို ေတြ႕ဖို႔ စိတ္မရဲေတာ့ဘူးေလ၊ သူ႔ သမီးကို နမ္းမိတာကိုး”
“အမ်ိဳးမ်ိဳးပဲ၊ ႂကြႂကြ၊ ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ေမေမ နဲ႔ တိုင္မယ္”
“ညက်ရင္ ကိုယ္ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္ေနာ္၊ တာ့တာ”
ေဒၚခင္မမ ျပန္လာေတာ့မည္ဟု ယုယု ညာေျပာတာပဲ ျဖစ္ေစဦးေတာ့ မလိမ့္တပတ္ ႏွင့္ ခြင္လာဖန္သည့္ မင္းခန႔္ စိတ္မလုံပါ။ ယုယု ကိုယ္တိုင္က ခ်စ္ပါသည္ဟု ေျပာၿပီးမွေတာ့
က်န္တာေတြ သူ႔ အစီအစဥ္ အတိုင္းျဖစ္လာဖို႔ မေဝးေတာ့ပါ။ ယုယု၏ ကိုယ္တြင္းပိုင္း အ လွ အပေတြကို ျမင္ဖူးလိုက္ၿပီျဖစ္လို႔ သိပ္ေတာ့ၾကာၾကာမေစာင့္ခ်င္။ ယုယု ၏ အပ်ိဳစင္
ဘ ဝေလးကို အျမန္ဆုံးသိမ္းပိုက္လိုက္ခ်င္သည္။
ဒါေပမယ့္ ညေရာက္ေတာ့ အရက္ဆိုင္ေရာက္ၿပီး ယုယု ဆီ ဖုန္းဆက္ဖို႔ ေမ့ေနသည္။ ယု ယု ဆီက Message တေစာင္ဝင္လာေတာ့မွ သတိရ၏။ “Lu Zoe Gyi” ဆို သည့္ message ေလးက ေန႔ခင္းက အျပဳအမူေတြေၾကာင့္ ယုယု ဘယ္လိုမွ စိတ္မဆိုးဘူး ဆို တာေပၚလြင္ေနသည္။ message ျပန္ မပို႔ေတာ့ဘဲ ဖုန္းပဲဆက္လိုက္ေတာ့မည္ ဟု
စိတ္ ကူးကာ ၀ိုင္းကေန မေယာင္မလည္ထလာၿပီး ဆိုင္ျပင္ထြက္၍ ယုယု ဆီျပန္ေခၚလိုက္ သည္။
“ဟယ္လို”
ယုယု ခ်က္ခ်င္းကိုင္သည္။ ၾကည့္ရတာ မင္းခန႔္ ဖုန္းကို ေမၽွာ္ေနပုံရ၏။ ေန႔ခင္းတုန္းက ျမင္ ခဲ့ ရသည့္ ယုယု၏ အလွအပေတြကို ျပန္ျမင္ေယာင္ရင္း ေသြးေတြျပန္ႂကြလာသည္။
 ေဒၚ ခင္ မမ ျပန္လာမွာကို သာ မစိုးရိမ္ရရင္ ေန႔လည္ထဲကကိစၥ ျပတ္သည္။ အခုေတာ့ ေကာင္ မေလးကို ဖုန္းထဲကေနပဲ အရည္ထြက္ေအာင္ႏႉးရေပေတာ့မည္။
“ယုယု မအိပ္ေသးဘူးလား”
“မအိပ္ေသးပါဘူး အေစာႀကီး ရွိေသးတာ”
“မမ ေရာ”
“ဘုရား ရွိခိုးေနတယ္”
“ယုယု အခု ဘယ္မွာလဲ”
“အိပ္ယာထဲမွာ၊ ကိုခန႔္ က အျပင္မွာမဟုတ္လား၊ ကားသံေတြ ၾကားေနရတယ္”
“ဟုတ္တယ္၊ အလုပ္ကိစၥေလး ေတြ ရွိလို႔”
“ဘီယာဆိုင္မွာလား၊ ေကတီဗီ မွာလား”
“ဘီယာဆိုင္မွာ”
ဒါမ်ိဳးဆိုတာ ျငင္းေနစရာ မလိုမွန္း မင္းခန႔္ သိသည္။ သူေတာ္ေကာင္းေယာင္ေဆာင္ ျခင္း မွာ ခပ္ညံ့ညံ့ ေယာက္်ားေတြ လုပ္ျခင္းျဖစ္၏။ ယုယုက ဒီေလာက္ေတာ့ နားလည္ေပး နိုင္
 မည့္ မိန္းကေလးမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ပဲမ်ားျပေနလို႔ အလကားပင္။
“မူးေနၿပီ ေပါ့”
“သိပ္ မမူးေသးဘူး၊ ယုယုနဲ႔ ဖုန္းေျပာၿပီးရင္ေတာ့ အမူးေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္”
“ဟင္ … ဘာျဖစ္လို႔”
“ကိုယ္ဒီည မမူးရင္ အိပ္ေပ်ာ္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ၊ ယုယု အေၾကာင္းေတြပဲ ေတြးၿပီး မိုးလင္း သြားေတာ့မွာ”
“အပိုေတြ”
“တကယ္ေျပာတာ၊ ဒီေန႔ ယုယု အရမ္းလွတာပဲကြာ၊ ကိုယ့္မ်က္လုံးထဲက လုံးဝ မထြက္ ေတာ့ဘူး၊ တေန႔လုံး ယုယု ကိုပဲျမင္ေနတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ေနာင္တလဲ ရတယ္”
“ဘာေနာင္တ ရတာလဲ အခုမွ၊ ေန႔လည္ကေတာ့ သူမ်ားကိုသူပဲ ..ဟြန္း … မေျပာခ်င္ဘူး”
“ခ်စ္လို႔ ပါယုယု ရယ္”
“ဘာခ်စ္တာလဲ၊ ကေလးကို လာၿပီးေတာ့”
“ယုယု ကေလးမွ မဟုတ္တာ”
“ကိုခန႔္ ထက္ငယ္တာပဲ ကေလးေပါ့”
“အဲဒီ ကေလးက ကေလးေတာင္ျပန္ေမြးလို႔ ရေနၿပီပဲ၊”
“ကိုခန႔္ ေနာ္”
“ကိုယ္ျမင္တာ ေျပာတာပဲ၊ ကိုယ္ဒီေန႔ အားလုံးျမင္ခဲ့ ရတယ္ေလ၊ အရမ္းလွတာပဲေနာ္”
“ဟာ …ေပါက္ကရေတြကြာ၊ မေျပာနဲ႔”
“ယုယု”
“ဘာလဲ”
“ယုယု ကေလး မဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကိုယ္သက္ေသျပခ်င္တယ္ကြာ”
“ဘယ္လိုၿပ ..အာ… ကိုခန႔္ ယုတ္မာတယ္၊ ေတာ္ၿပီ ဒါပဲ၊ အိပ္ေတာ့မယ္”
အသံစူးေလး ႏွင့္ ရန္ေတြ႕ ၿပီးဖုန္းခ်သြားေတာ့ မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာ ျပဳံးလိုက္မိပါသည္။ ယု ယု လည္း အေမတူလိမ့္မည္။ အစ ျဖစ္ေနလို႔ မင္းခန႔္ကို ရန္ေထာင္စကားေတြ ေျပာေန
 ေသာ္လည္း အိပ္ယာေပၚကို တကယ္ေရာက္ရင္ေတာ့ ခံစားခ်က္ကို မ်ိဳသိပ္မည့္ မိန္းက ေလး တေယာက္ ဟုတ္ပုံမရပါ။ ေန႔လည္က သူမ ေမ်ာလြင့္ေနခဲ့ သည့္ ပုံစံက သိသာေန
သည္။ မင္းခန႔္ အတြက္လိုတာ အခြင့္ အေရးျဖစ္သည္။
ထိုအခြင့္ အေရးရဖို႔ မင္းခန႔္ တပတ္ေလာက္ေစာင့္လိုက္ရသည္။ မနက္တခါ ညတခါ ဖုန္း ဆက္၍ အေျခအေန ေထာက္လွမ္းရသလို ေဒၚခင္မမ ဆီ အေၾကာင္းရွာ သြားျခင္းျဖင့္
လည္း မ်က္ႏွာျပရသည္။ ထိုအခ်ိန္ ေတြက်ရင္ေတာ့ ယုယု အမူအရာက ဟိုအရင္ႏွင့္ ဘာ မွ မကြာျခားသလို ရွိသည္။ ေဒၚခင္ မမ အလစ္မွာ ခိုးခိုးၿပီးၾကည့္တတ္သည့္ မင္းခန႔္၏
မီး ဝင္းဝင္း ေတာက္လု မတတ္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ေအာက္မွာ ဖာသိဖာသာ ေနျပတတ္သည္။ ညဖက္ ဖုန္းဆက္ရင္ေတာ့ မင္းခန႔္၏ ရိသဲ့သဲ့ စကားေတြကို ေဆာင့္လိုက္ ေကာက္
လိုက္ လုပ္ျပတတ္၏။
တရက္မွာေတာ့ ယုယု ေန႔ တဝက္ေက်ာင္းက ျပန္လာမည္ ဆိုတာ သိလိုက္ရေတာ့ မင္း ခန႔္ ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ အိမ္လိုက္သြားသည္။ မသြားခင္ ေဒၚခင္မမ ဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီး အေျခ
အေန ကို ေထာက္လွမ္းၾကည့္ရာ အလုပ္အရမ္းမ်ားေနသည္ ဆို၏။
“အရမ္းရႈပ္ေနတာပဲ ကိုခန႔္ ရယ္၊ ေနာက္မွေတြ႕ ၾကမယ္ေနာ္”
“ကၽြန္ေတာ္ တေန႔ကို ဖီးၾကမ္းငွက္ေပ်ာသီး တဖီးကုန္ေအာင္စားၿပီး မမအားတဲ့ အခ်ိန္ ကို ေစာင့္မယ္ သိလား”
“စားထား၊ စားထား၊ အဲဒီ အတြက္ ပိုက္ဆံ ျပန္ေပးမယ္”
ေဒၚခင္မမ မအားဘူးဆိုတာ ေသခ်ာတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဝမ္းသာအားရထြက္လာခဲ့သည္။ ယု ယု ျပန္လာမယ္ ဆိုတာသိေပမယ့္ လာမယ္လို႔ ဖုန္းႀကိဳဆက္မေနေတာ့။ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ေရာက္
လာတာက ယုယု အတြက္ရင္ခုန္စရာ ပိုေကာင္းပါလိမ့္မည္။ ၿခံဝက ခလုပ္ ေလးကို ႏွိပ္လိုက္ၿပီး သည့္ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းဆိုသလို အိမ္ေရွ႕သံတံခါးနားမွာ ယုယု ေပၚလာသည္။ အ ျပာ ေရာင္ႀကိဳး
တ ေခ်ာင္း အက် ႌႏွင့္ ေဘာင္းဘီတိုနီနီ ေလးေၾကာင့္ ယုယု   ေပါင္တံေတြ က ပိုၿပီး ျဖဴေဖြး လွ ပေနသည္။ မင္းခန႔္ ရင္ခုန္သံေတြ ျမန္လာ၏။
“တံခါးဖြင့္ မေပးေတာ့ဘူးလား”
“ခနေနဦး”
အထဲျပန္ဝင္သြားတာ ပုံမွန္ထက္ၾကာလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ပူမိသည္။ တျခားတေယာက္ေယာက္ မ်ားေရာက္ေနသလားဟု လည္းထင္မိ၏။ ခနေနေတာမွ႕ ယုယု ျပန္ထြက္လာသည္။ ႀကိဳး
တေခ်ာင္းအက် ႌေပၚက အေႏြးထည္ ပါးေလး တထည္ထပ္လာတာ ေတြ႕ရ၏။

 “ဘယ္သူ ေရာက္ေနလို႔လဲ”
“ဘယ္သူမွ မေရာက္ပါဘူး၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ ”
“အထဲျပန္ဝင္သြားတာ ၾကာလို႔”
“ေအာ္ ..ဒါကေတာ့ ကိစၥရွိလို႔ ေပါ့”
ေျပာင္စပ္စပ္အမူအရာ ႏွင့္ အသည္းယားခ်င္စရာ ေျပာသည္။ ဒါေၾကာင့္ အိမ္ထဲ ေရာက္ သည္ ႏွင့္ ရင္ခြင္ထဲ ဆြဲသြင္းၿပီး အတင္းနမ္းမိသည္။
“ကိုခန႔္ ေနာ္၊ ေတြ႕တာနဲ႔ ဒါပဲ၊ စိတ္ညစ္လာၿပီ”
စိတ္ညစ္တယ္ ဆိုေသာ္လည္း မင္းခန႔္လက္ထဲက ယုယု လြတ္ေအာင္႐ုန္းမထြက္နိုင္ပါ။ ဧည့္ ခန္းထဲက ဆိုဖာႀကီးေပၚကို မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းၿပီးလဲက်သြားသည္။ အေပၚကေန
ဖိထား ေသာ မင္းခန႔္ ေက်ာျပင္ကိုလည္း လက္ကေလးေတြ ႏွင့္ သိုင္းဖက္ထား လိုက္ရ ေတာ့၏။ ျပင္း ထန္ေသာ၊ ကၽြမ္းက်င္ေသာ မင္းခန႔္၏ အနမ္းေတြမွာ ယုယု ပိတ္ေလွာင္မိ
သြားေပၿပီ။
ယုယု ဘာေၾကာင့္ အက် ႌသြားထပ္ဝတ္သည္ကို မင္းခန႔္ အခုမွသိသည္။ တေယာက္ထဲဆို ၿပီး လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ေနေနသည့္ ယုယု၏ ႀကိဳးတေခ်ာင္း အက် ႌေလးေအာက္မွာ
အ တြင္း ခံ မရွိ။ ျဖဴမို႔ ေနသည့္ ရင္သားႏွစ္မႊာကို သဘာဝအတိုင္းေတြ႕ လိုက္ရသည္။
“လွလိုက္တာ ယုယုရယ္”
“ဒါပဲ ေျပာေနတာပဲ”
နို႔သီးေခါင္းေလး ေတြကို ေရွ႕သြားႏွင့္ ခပ္ဖြဖြေလး ကိုက္ကာကစားေတာ့ တိုးတိုးေလး ညည္း သည္။
“ေနရခက္ေအာင္ သိပ္လုပ္တာပဲ ကိုခန႔္ရယ္”
ပိုၿပီးေနရ ခက္ေစရန္ ယုယုဝတ္ထားသည့္ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီတို ေလးထဲကိုလက္ထိုး ထည့္ လိုက္သည္။ ယုယု၏ ညီမေလးေပၚ ကေနအုပ္ကိုင္ၿပီး ညႇစ္သည့္ အခါ ယုယုက
လက္ကို အတင္း ဖယ္ခိုင္းသည္။
“မလုပ္နဲ႔”
“ခ်စ္လို႔ပဲ ယုရယ္”
“ခုနမွ ရႉးေပါက္လာတာ၊ မရြံဘူးလား၊ တကထဲမွပဲ”
ကိုင္ရတာ စိုဖန႔္ဖန႔္ ေနသည္ဟုထင္ေတာ့ထင္မိသားပင္။ ဒါေပမယ့္ ရြံေနလို႔ လည္းေရွ႕ မ ဆက္လို႔မျဖစ္ ယုယုႏွင့္ေနာက္တခါ ဒီလိုအခြင့္ အေရးမ်ိဳး ရဖို႔ကိုထပ္မေစာင့္ခ်င္ေတာ့ ပါ။
“ဒါေလးမ်ား၊ ေရေဆးထားတယ္ မဟုတ္လား”
“ေဆးေတာ့ ေဆးတာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ ကိုခန႔္က အျပင္မွာေစာင့္ေနေတာ့ ကမန္းကတန္းနဲ႔ ေရ ေျပာင္ေအာင္ မသုတ္ခဲ့ မိဘူးထင္တယ္၊ လက္ဖယ္လိုက္ ကိုခန႔္ရာ”
“ကိုယ္ျပန္သုတ္ေပးမွာေပါ့”
ေဘာင္းဘီေလးကို အတင္းဆြဲခၽြတ္ရာ ယုယု အတင္းျပန္ဆြဲေသာ္လည္း အားခ်င္းမမၽွေတာ့ လက္ လႊတ္လိုက္ရသည္။ ဒါေတာင္မွ ဆိုဖာေပၚမွာ ေပါင္ႏွစ္ေခ်ာင္းေစ့ ၿပီးေကြးေကြးေလး
လုပ္ ထားေသး၏။ မင္းခန႔္က အတင္းဆြဲလွန္ပစ္လိုက္သည္။ စားပြဲေပၚမွာလည္း တစ္သၽွဴး ဘူးက အဆင္သင့္ ရွိေနလို႔ ေလးငါးရြက္ေလာက္ ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ညီမေလး ပတ္ဝန္း က်င္
ကို တယု တယ သန႔္ရွင္းေပးလိုက္သည္။
အပ်ိဳစင္ေလး ဆိုေတာ့ ယုယု၏ ညီမေလးက ခ်ပ္ခ်ပ္ရပ္ရပ္ ရွိသည္။ အကြဲေၾကာင္း ေအာက္က အေပါက္ေနရာေလးက ေစ့ပိတ္လို႔ ေနသည္။ အေမႊးေလးေတြ ေတာင္သိပ္ၿပီး သန္သန္
မာမာ မရွိ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ေစ့ေစ့ စပ္စပ္လိုက္ၾကည့္ရင္း ေဒၚခင္မမ ပစၥည္း ႏွင့္ ေတာ့ ခပ္ ဆင္ဆင္ တူသည္ဟု ထင္မိ၏။ ယုယု လည္းေဒၚခင္မမ အရြယ္ေရာက္ရင္ အေမ လိုျဖစ္သြား
 နိုင္သည္။
“ဒါေလာက္ႀကီး မၾကည့္နဲ႔ကြာ ရွက္တယ္”
မင္းခန႔္ မ်က္လုံးေတြကို လက္နဲ႔ ပိတ္ၿပီး အတင္းျပန္တြန္းထုတ္လို႔ ဖယ္လိုက္ရသည္။ အ ခန္း ေထာင့္က အမွိုက္ပုံးထဲကို တစ္သၽွဴးေတြ ပစ္ၿပီး ျပန္လွည့္လာေတာ့ ယုယုက အလိပ္
လိုက္ေလး ျဖစ္ေနသည့္ သူမ၏ ေဘာင္းဘီကို ေျဖၿပီး ျပန္ဝတ္ဖို႔ လုပ္ေနသည္။
“မဝတ္ပါနဲ႔ ဦးယုယုရယ္”
ပုခုံးေလးကို ဖက္ၿပီးေျပာလိုက္ေတာ့ ယုယု မ်က္ေစာင္းထိုးသည္။
“ဧည့္ခန္းထဲမွာ ဒီတိုင္းႀကီးေနရမွာလား ေျပာပါဦး”
“ဒါဆို ယုယု အခန္းသြားမယ္ေလ”
“အို”
ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ယုယုကိုယ္ေလးကို ကေလးခ်ီသလို ဆတ္ကနဲ ေကာက္ခ်ီလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ အိမ္အတြင္းဖက္က ယုယု အခန္းဆီကို တန္းတန္း မတ္မတ္ ေခၚသြား၏။
“ဟင္ ...ယု အခန္းကို သိတယ္”
ယုယု အခန္း ႏွင့္ ကပ္လ်က္က ေဒၚခင္မမ အခန္းဆိုတာက မင္းခန႔္ ဝင္ခ်င္တိုင္းဝင္ ထြက္ ခ်င္တိုင္းထြက္ေနသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ ဒီအိမ္ထဲမွာ ဘယ္ေနရာ ဘာရွိတယ္ဆိုတာ မင္း
ခန႔္ အကုန္သိေၾကာင္း ယုယု မသိရွာပါ။
“တံခါး ဝမွာ pooh ႐ုပ္ေလး ကပ္ထားတယ္ေလ၊ ေဒၚခင္မမ က ကပ္မလား”
“လူလည္ႀကီး”
သန႔္ ရွင္းၿပီးေမႊးရနံ့ ေလးတမ်ိဳးသင္းပ်ံ႕ေနသည့္ အပ်ိဳမေလး၏ အခန္းထဲေရာက္ေတာ့ ယု ယု ကို ကုတင္ေပၚ အသာေလးခ်ေပးလိုက္၏။
“ကိုခန႔္”
“ဟင္”
“ဘာေတြ ျဖစ္ေနတာလဲ၊ ယုယု ေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ကေလးရယ္၊ ယုယု ကိုယ့္ကို ခ်စ္တယ္မဟုတ္လား”
ရီေဝမႈန္မွိုင္းသည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ၿပီးေခါင္းညိတ္သည္။ ယုယု မ်က္ဝန္း အိမ္ ထဲမွာ မ်က္ရည္သီသီေလး ေဝ့ခ်င္သလို ျဖစ္ေနတာလည္းေတြ႕ရ၏။
“ကိုယ္ကလည္း ယုယုကို ခ်စ္တယ္၊ တေယာက္ကို တေယာက္ခ်စ္ၾကတာ ေၾကာက္စရာမ ဟုတ္ပါဘူး၊ စိတ္ကိုေလၽွာ့ထား ကိုယ့္ကိုခ်စ္တဲ့ အေၾကာင္းပဲ စဥ္းစား ဟုတ္လား”
ယုယု ေၾကာင္ေငးေငး ေလးႏွင့္ မင္းခန႔္ကို ၾကည့္ေနသည္။ ေသြးသားတက္ႂကြလႈပ္ရွား တတ္ေသာအရြယ္မို႔ အေတြ႕ အၾကဳံသစ္တခုကို ရယူခံစားၾကည့္ခ်င္ေသာ္လည္း သူမ အ
 တြက္ ပထမဆုံး ျဖစ္ေနလို႔ စိုးထိတ္ေနရရွာပုံရသည္။ အမွန္ကို ဝန္ခံရလၽွင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို ယုံၾကည္မႈ ရွိေသာ္လည္း ယုယုႏွင့္ ဒီလို အေျခအေနကို အခ်ိန္တိုအတြင္းေရာက္လာ
လိမ့္ မည္ဟု မင္းခန႔္ ေမၽွာ္လင့္ မထားမိခဲ့ပါ။ သူ႔ကို စိတ္ဝင္စားမႈ ရွိၿပီးျဖစ္ေသာ ယုယုကို ခ်စ္ ခြင့္ပန္ အေျဖရယူၿပီးေနာက္ လူကိုရဖို႔ အခ်ိန္တခုေတာ့ ယူကာသိမ္းသြင္းရမည္ဟု
ထင္ ထားခဲ့ပါသည္။
အရင္တပတ္က ယုယုႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ျခင္းေတြ႕ခဲ့ရျခင္းက အရာရာကို အေကာင္းဖက္ကို တြန္းပို႔ ခဲ့သည္။ အထိအေတြ႕ က ယုယုကို ယစ္မူးသြားေစခဲ့ပုံရသည္။ အခုလည္း ပါးစပ္က ေၾကာက္သည္ေျပာေနေပမယ့္ ညင္းဆန္ဖို႔ ယုယုမွာ အားအင္ နည္းေနၿပီဆိုတာ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းအကဲခတ္မိပါသည္။
အေႏြးထည္ႏွင့္ ႀကိဳးတေခ်ာင္းအက် ႌေလးကို ခၽြတ္ခ်ိန္မွာ ယုယုကိုယ္ေလးတုန္ေနသည္။
“မရွက္ပါနဲ႔ ေတာ့ယုယုရယ္”
တီးတိုးေလးကပ္ေျပာရင္း အနမ္းေတြဆက္တိုက္ေႁခြေပးလိုက္ေတာ့ယုယု ၿငိမ္သြား ရွာ သည္။ မင္းခန႔္ကလြဲရင္ ယင္ဖိုေတာင္ မသန္းဖူးေသးသည့္ ယုယု၏ ညီမေလးကို
မ ၾကာ ခင္ရင္ဆိုင္ရေတာ့မည့္ တိုက္ပြဲအတြက္ အဆင္သင့္ျဖစ္ေစဖို႔ အေကာင္းဆုံးႏွိုးဆြေပးေန မိ၏။ ေလာေလာလတ္လတ္ရႉးေပါက္ထားသည္ဟု ယုယုကသာဝန္ခံ မထားရင္ ခ်စ္္စရာ ေကာင္းသည့္ ႏုႏုထြတ္ထြတ္ပစၥည္းေလးကို မင္းခန႔္ ဘာဂ်ာေကာင္းေကာင္းဆြဲခ်င္ဆြဲမိ နိုင္သည္။
အပ်ိဳေလးဆိုေတာ့ ယုယု၏အစိေလးက ဖုသည္ဆို႐ုံမၽွေလးဖုေနသည္။ လက္ထိပ္ဖ်ား ေလးႏွင့္ ကလိေပးေတာ့ ယုယု တုန္တုန္ခိုက္ခိုက္ေလးညည္းသည္။ အေပါက္ဝကေလး
ကိုေတာ့ လက္ႏွင့္ရစ္ကာရစ္ကာ ကစားရင္း အရည္ေတြထြက္လာေအာင္ခ်ဴရ၏။
“ကိုခန႔္ ...ကိုခန႔္ ....ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး ကိုခန႔္ရယ္”

မိန္းကေလး အမ်ားစုလုပ္တတ္ၾကသည့္ လက္ႏွင့္ပြတ္ၿပီးစိတ္ေျဖသည့္ လုပ္ရပ္မ်ိဳးကို ယ ယု လုပ္ဖူးပုံမရေပ။ ေနာက္မွပဲ ယုယု သိမသိ ေမးၾကည့္ရမည္။ အခုေတာ့ နို႔ကေလး ကို
တစစ္စစ္ ကိုက္ရင္း ညီမေလးကို ဟိုဟိုဒီဒီ ကစားလိုက္သည္ႏွင့္ ယုယု တကိုယ္လုံးတုန္ခါ ေန၏။ မင္းခန႔္ လက္ေခ်ာင္းေတြ စိုရႊဲကုန္ေအာင္ အရည္ေတြလည္း အဆက္မျပတ္စိမ့္
ထြက္ လာသည္။ ေစာင့္ေနသည့္ အခ်ိန္ကို ေရာက္လာေပၿပီ။
မင္းခန႔္ထရပ္ လိုက္သည့္အခါ ယုယု မရဲတရဲေလးေမာ့ၾကည့္သည္။ ခါးပတ္ကို ျဖဳတ္ေန တာျမင္ေတာ့ မ်က္လုံးေလးမွိတ္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္ေနေသာ
အခန္းေလးထဲမွာ မင္းခန႔္ ေဘာင္းဘီဇစ္ကို ျဖဳတ္လိုက္သည့္ အသံက ယုယု ကိုယ္လုံး ေလးကို တုန္ကနဲျဖစ္သြားေစ၏။ ျဖဴစင္ႏုဖတ္ေသာ ကိုယ္လုံးေလးက ထိရက္စရာပင္မရွိ။
ဒါေပမယ့္ မထိလို႔လည္း အလုပ္မျဖစ္ပါ။ အခ်ိန္ကုန္သက္သာေအာင္ ေအာက္ခံေဘာင္း ဘီကို ဝတ္ထားသည့္ ဂ်င္း ေဘာင္းဘီ ႏွင့္ ေရာလုံးခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။
“အို”
မသိမသာေလး ခိုးၾကည့္လိုက္သည့္ ယုယု၏ မ်က္လုံးေလးေတြ မင္းခန႔္ ေပါင္ခြဆုံဆီမွေန အေပၚကို မတ္ေထာင္ေနသည့္ ဟာႀကီးကို ၾကည့္ၿပီးဝိုင္းစက္ ျပဴးက်ယ္သြား၏။ မ်က္ႏွာ ေလးလဲ ေဆးနီပက္လိုက္သလို ရဲတြတ္သြားသည္။ ဒီထက္ပိုၿပီး ေၾကာက္လန႔္ မသြားေစ ရန္ မင္းခန႔္က လူခ်င္းအျမန္ပူးလိုက္၏။
“ခ်စ္တယ္ ယုရယ္”
မ်က္ႏွာကို ဝွက္ထားေသာေၾကာင့္ နမ္းဖို႔ အတြက္ မနည္းျပန္ေဖၚထုတ္ယူရသည္။ ေပါင္ ကို ျဖဲထုတ္သည့္ အခါ နည္းနည္းေတာင့္ေနေပမယ့္ မင္းခန႔္က အားထည့္တြန္းလိုက္သည့္
အခါ ပြင့္ဟသြားသည္။
“ကိုခန႔္ ...ေၾကာက္တယ္”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔ ယုရယ္၊ အားလုံးအဆင္ေျပသြားမွာပါ”
ယုယု မ်က္လုံးေလးေတြမွာ စိုးရိမ္ထိတ္လန႔္ မႈက အထင္းသားေပၚေနသည္။ မျငင္းဆန္ ဘဲ ရင္ဆိုင္ဖို႔ ျပင္ထားေပမယ့္ အစဆိုေတာ့လည္း အပ်ိဳမေလး ေၾကာက္တာ မဆန္းပါ။
ထို႔ ေၾကာင့္ ခ်က္ခ်င္းထိုးမထည့္ေသးပဲ အကြဲေၾကာင္းေလး အတိုင္းအထက္ေအာက္ အစုန္အ ဆန္ ပြတ္ေပးေနလိုက္သည္။ ယုယုကေတာ့ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာကိုပဲ စိုက္ၾကည့္ေန၏။
ထည့္ ေတာ့မည္ဟု အဝနားေလးမွာ ေတ့ၿပီးနည္းနည္းဖိလိုက္ေတာ့ ယုယုလက္က မင္းခန႔္ ကုပ္ ပိုးဆီ ေရာက္လာၿပီး ေကာ္လာစကိုဆြဲသည္။ မင္းခန႔္ ခုထိအက် ႌမခၽြတ္ရေသး။
“ကိုယ့္လည္ပင္း ျပတ္သြားပါဦးမယ္ ယုရယ္၊ ခါးကိုဖက္ထားေနာ္”
လက္ကို ခါးဆီ ေရႊ႕ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္းအက် ႌခၽြတ္ပစ္လိုက္သည္။ လြတ္ လြတ္ လပ္လပ္ရွိသြားေတာ့မွ သူ႔ဟာႀကီးကို အဝနားျပန္ေတ့ လိုက္ၿပီး ေခါင္းျမဳပ္
႐ုံေလာက္ ဖိခ်လိုက္၏။
“အား ...အရမ္းတင္းတယ္...ကြဲေတာ့မယ္ ...အား”
မင္းခန႔္ ခါးကို လက္ေခ်ာင္းေလးေတြ ႏွင့္ အတင္းကုပ္ဆြဲၿပီး ယုယုေအာ္ေတာ့သည္။
“မကြဲပါဘူးယုရဲ့၊ စိတ္ထင္လို႔ပါ၊ ခနေလး ခနေလးပဲ”
အရွိန္ေလးရေနတုန္း မပ်က္ေစဖို႔ အတြက္ ယုယုကို ေခ်ာ့ရင္း ထပ္ထိုးသြင္းလိုက္ရာ တ ဝက္ နီးနီးေလာက္အထိဝင္သြားသည္။ တြန႔္လိမ္ၿပီး အသည္းအသန္ေအာ္ေနေပမယ့္
ယုယု ဟာေလးက သူ႔ပစၥည္းကို ေကာင္းေကာင္းလက္ခံနိုင္ေၾကာင္း သိလိုက္သည္။
“အရမ္းနာတယ္ ကိုခန႔္ရယ္၊ ျပန္ထုတ္လိုက္ေနာ္၊ ေနာက္မွ..ေနာက္မွ၊ ယုယုႀကီးလာမွ ကိုခန႔္ သေဘာသိလား”
ၾကပ္တာေတာ့ ေတာ္ေတာ္ကို ၾကပ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ႏွင့္ လက္ေလၽွာ့လို႔ မျဖစ္ပါ။ နာတာကိုပဲ သိၿပီး ယုယု ေနာက္ဆိုရင္ေၾကာက္သြားလိမ့္မည္။ နာက်င္ျခင္းေတြေနာက္
က အရသာကို ယုယု သိေအာင္ေပးရလိမ့္မည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ဘဲ တဝက္ မွာ ပဲ ျဖည္းျဖည္းခ်င္း အထုတ္အသြင္းလုပ္ေနလိုက္သည္။
“အို ..နာတယ္၊ ေတာ္ပါေတာ့ဆို ..အား ...ကိုခန႔္ ..အရမ္းဆိုးတယ္ကြာ”
ယုယု အေန အထားက ခံနိုင္ရည္ရွိလာသလိုျဖစ္လာခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္ ေမးလိုက္သည္။
“နာေသးလား ယုယု”
“နာတယ္၊ ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး၊ အား ..ကိုခန႔္ ...ဆိုးတယ္ကြာ”
“အခုနေလာက္ မနာေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”
“မသိဘူးကြာ၊ ဘာေတြလာေမးေနတာလဲ၊ ဒီမွာ ေနရခက္ပါတယ္ ဆိုေနမွ”
မင္းခန႔္ သေဘာက်စြာျပဳံးလိုက္မိသည္။ မလုပ္ပါႏွင့္ ျပန္ထုတ္ပါေတာ့ဟု ယုယု မေျပာ ေတာ့ေပ။
“ဒါေတာင္ ကိုယ္က အဆုံးအထိ မသြင္းရေသးဘူး၊ ယုယု ရတယ္ဆိုရင္ ကိုယ္ထည့္လိုက္ ေတာ့မယ္ေနာ္”
“ဟာကြာ၊ ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္၊ ကိုခန႔္ အရမ္းႏွိပ္စက္တာပဲ”
“ခ်စ္လို႔ပါယုရယ္”
ယုယုကိုယ္ေပၚကို ေမွာက္ခ်ရင္းေျပာလိုက္သည္။ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြကို ခပ္ရြရြ လိုက္နမ္း ၿပီးေနာက္ ယုယု အာ႐ုံေျပာင္းေနစဥ္ အားစိုက္ၿပီး အဆုံးအထိ ထိုးသြင္းပစ္လိုက္၏။
“အား ..ေသပါၿပီ၊ နာလိုက္တာ”
က်ပ္တည္းက်ဥ္းေျမာင္းသည့္ လမ္းေၾကာင္းႏုႏုေလးထဲကို တိုးဝင္သြားခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္နား ထဲ တြင္ ဖ်ိဳးဖ်ိဳးဖ်စ္ဖ်စ္ အသံေတြၾကားလိုက္ရသလိုရွိသည္။ ေပါင္ခြဆုံႏွစ္ခု ဖ်ပ္ကနဲ
ရိုတ္ မိသြားခ်ိန္တြင္ အရာရာက သူ႔လက္ထဲကို ေရာက္လာၿပီဟု မင္းခန႔္ ခံစားလိုက္ရသည္။ နာ က်င္မႈ ျဖင့္ရႈံ႔မဲ့ေနသည့္ ယုယု၏ မ်က္ႏွာေလးက သနားစရာထက္ မင္းခန႔္အတြက္
ရမၼက္ ပိုၿပီးႂကြခ်င္စရာ ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ႀကိဳက္သြင္းလို႔ ရၿပီဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ အခ်ိန္မဆြဲေတာ့ပါ။ ဆက္တိုက္ဆိုသလို ခပ္မွန္ မွန္ေလး ေဆာင့္ေပးေနေသာအခါ ယုယု၏ ေအာ္သံေလးေတြ မစဲေတာ့ပါ။ မ်က္ႏွာေလး
ကလည္း နီသထက္နီလာသည္။ အသက္ပင္မရႉနိုင္ေအာင္ အဆက္မျပတ္ေအာ္ညည္း ရင္း မင္းခန႔္ကို ရန္လုပ္ဖို႔ေတာင္ ေမ့ေနရွာသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားဖြယ္ရာ အေတြ႕ အၾကဳံသစ္
ခံစားမႈ အသစ္မွာ ယုယု နစ္ျမဳပ္သြားၿပီးဆိုတာ သိလိုက္လို႔ မင္းခန႔္ အတြက္ညႇာတာစရာ ထိန္းခ်ဳပ္စရာ မလိုေတာ့ စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္ၿပီး အေတြ႕ အၾကဳံရွိၿပီးသား မိန္းမ တ
 ေယာက္ ကို ဆက္ဆံသလို ဆက္ဆံပစ္လိုက္သည္။
ယုယုပစၥည္းေလးကေတာ္ေတာ္က်ပ္သည္။ အထဲက အသားႏုႏုထြတ္ထြတ္ ေလးေတြကို မင္းခန႔္ ဟာႀကီးႏွင့္ မညႇာမတာ ပြတ္တိုက္ထိုးသြင္းသည့္ အခါ ယုယုလည္း တထြန႔္ထြန႔္
 လူးေနသလို မင္းခန႔္ အတြက္လည္း အလြန္ေကာင္းသည့္ ခံစားမႈတရပ္ကို ေပးသည္။ ဒါ ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ သိပ္အၾကာႀကီးထိန္းထားဖို႔ စိတ္မကူးပါ။ တန္ေဆး လြန္ ေဘး ဆို သည့္
စကားရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။ စိမ္တည္ၿပီး လုပ္ေနရင္ ယုယု ခံနိုင္တာထက္ ေက်ာ္သြား နိုင္သည္။
“ယုယု မခံ နိုင္ေတာ့ရင္ေျပာေနာ္”
မ်က္ေစာင္းထိုးၿပီး ႏႈတ္ခမ္းေလး ကိုက္ျပသည္။ အသည္းယားလာလို႔ ေလးငါးဆယ္ခ်က္ ေလာက္ အားကုန္ေဆာင့္ေပးလိုက္ရာ ယုယု ေပါင္တံေတြ မ်ဥ္းေျဖာင့္တေၾကာင္းလို ျပဲ
ကားသြားၿပီး အသံကုန္ေအာ္ေတာ့သည္။ မင္းခန႔္ မရပ္ေတာ့ပါ။ ထိုေပါင္တံေတြကို အကား ဆုံး အေနအထားတြင္လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဖိကာထိန္းထားၿပီး ဆက္တိုက္ေဆာင့္ပစ္လိုက္
 ေတာ့၏။
“နာပါတယ္ ဆိုမွ၊ အား ...ကိုခန႔္ ...ဘယ္လိုႀကီးလဲ မသိဘူး၊ မရပ္ေတာ့ဘူးလား”
မင္းခန႔္ မရပ္ပါ။ အံကိုႀကိတ္ၿပီး ဆက္လုပ္သည္။
“ကိုခန႔္ ရယ္...ယုယု မေန တတ္ေတာ့ဘူး၊ အား ...အား”
ယုယုထဲကေန အရည္ေတြ ဒလေဟာထြက္က်လာသည္။ အရည္မ်ားလာသည္ႏွင့္ အမၽွ အသြင္း အထုတ္ကလည္း လုပ္လို႔ ပိုေကာင္းလာသည္။ ယုယု အသံကလည္း ငိုသံပါ
လာ သည္။ အခုခ်က္ခ်င္းငိုခ်လိုက္ေတာ့ မလိုပင္။ မၾကာခင္ယုယု ၿပီးေတာ့မည္မွန္းသိလိုက္ လို႔ မင္းခန႔္ လည္းသူပါ ၿပီးနိုင္ရန္ စိတ္ကိုမာန္သြင္းၿပီး ေမးေၾကာႀကီးေတြ ေထာင္
လာေအာင္ အားထည့္ ၿပီးလုပ္သည္။ ဒီၾကားထဲ ယုယုကလည္း ေအာက္ကေနအားကုန္ သိုင္းဖက္ထား လို႔ မနည္းရေအာင္လုပ္ေနရေသး၏။
“ကို ..ကို ..ခန႔္”
ယုယု ၿပီးသြားေပၿပီ။ သူမ၏ အမူအရာက အိပ္မက္နယ္ တခုကိုေရာက္သြားသည့္ႏွယ္ ျဖစ္ သြား၏။ မင္းခန႔္ကို ဖက္ထားသည့္ လက္ေတြလည္း ေျပေလ်ာ့သြားသည္။ မင္းခန႔္
လည္းၿပီး လုလု ျဖစ္ေနလို႔ ယုယုလက္ကေန႐ုန္းထြက္ ၿပီး သူ႔ဟာႀကီးကို ဆြဲထုတ္က အျပင္မွာဂြင္း ႏွစ္ခ်က္သုံးခ်က္ေလာက္ တိုက္လိုက္သည္ႏွင့္ ယုယု၏ ဆီးခုံျဖဴျဖဴေလး
 ေပၚႏွင့္ အေမႊး ေလးေတြၾကားထဲကို မင္းခန႔္၏ အခ်စ္ရည္ေတြ တပြက္ပြက္အန္က်သြားသည္။

 “ေတာ္ေတာ့ ကိုခန႔္ရယ္”
အေမာေျဖရင္းႏွင့္ နီျမန္းၿပီး ေမာက္ႂကြတက္ေနေသာ ယုယုပစၥည္းေလးကို ကြဲတာျပဲတာ မ်ားျဖစ္သြားေသးလားဟု အသာျဖဲၾကည့္မိသည္။ ယုယုက တမ်ိဳးေတြးၿပီးမွိန္းေနရာမွ ေလသံ
 ေပ်ာ့ေလးႏွင့္တား ၏။ ယုယုကို ၾကည့္ရသည္မွာ အားအင္လုံးဝ မရွိေတာ့သလို ေပ်ာ့ေခြေနသည္။
“ၾကည့္တာပါ”
“ကြဲသြားလို႔ လား”
“မကြဲပါဘူး၊ နဂိုအတိုင္းပါပဲ”
“ဒါဆိုလဲ မၾကည့္နဲ႔၊ ရွက္တယ္”
အဝနားမွာ ပြန္းေနတာေတြႏွင့္ ေသြးေျခဥသလိုလို ျဖစ္ေနတာေတြကိုေတာ့ ေျပာမေန ေတာ့ပါ။ သိသြားရင္ ေနာက္ထပ္ မေပးပဲ ေနခ်င္ေနလိမ့္မည္။ ဒါေၾကာင့္ ယုယု ေဘး မွာပဲ
 ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးဝင္ လွဲေနလိုက္၏။ တခ်က္တခ်က္ စိတ္ကူးေပါက္ရင္ ယုယု၏ ပါးျပင္ႏွင့္ လည္တိုင္ကို ဖြဖြေလး အနမ္းေပး၏။ ယုယုကေတာ့ မ်က္စိကို မွိတ္ၿပီး ၿငိမ္သက္လို႔ ေန
သည္။ နည္းနည္းၾကာလာေတာ့လည္း မင္းခန႔္ ပ်င္းသလိုလိုေတာင္ ျဖစ္လာ၏။ ေဒၚ ခင္ မမ ဆိုရင္ ခုေလာက္နားလိုက္တာႏွင့္ ေနာက္တခ်ီ အတြက္ အသင့္ျပန္ျဖစ္ေနတတ္ သည္။
“ယုယု ေမေမ က ခ်မ္းသာေပမယ့္ အိမ္မွာ အိမ္ေဖၚေတြဘာေတြ မထားတာ ကိုယ္တို႔ကံ ေကာင္းတာပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အခုလို ကိုယ္တို႔ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေနလို႔ ရတာေပါ့”
“အြန္း ...သူဆိုးခ်င္တိုင္း ဆိုးဖို႔ပဲ အိမ္ေဖၚမေခၚထားတာက်ေနတာပဲ၊သားအမိ ႏွစ္ေယာက္ ထဲရွိတာ အိမ္မွာ လုပ္စရာမရွိပါဘူး၊ ေမေမက ထမင္းဟင္း ကို ကိုယ္တိုင္ ခ်က္ မွ စိတ္
တိုင္း က်တာ၊ မနက္ အလုပ္မသြားခင္ ရွစ္နာရီ ဆိုရင္ အားလုံးက်က္ၿပီ”
“ယုယု က ေရာဝိုင္းမကူဘူးလား”
“ကူတာေပါ့၊ ငယ္ငယ္ထဲက ကူလာတာ”
“ဒါဆို ထမင္းဟင္းလဲ ခ်က္တတ္တယ္ေပါ့”
“အင္း”
“ယုယုလက္ရာ စားခ်င္လိုက္တာ”
မင္းခန႔္ကို ယုယု စူးစူးႀကီး စိုက္ၾကည့္သည္။
“ဘာလို႔ ၾကည့္တာလဲ”
“ဘာမွ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါက ကိုခန႔္ ေပၚမူတည္ပါတယ္၊ ကိုခန႔္က လိမ္လိမ္မာမာနဲ႔ သစၥာရွိ ရင္ ယုခ်က္တဲ့ ထမင္းဟင္း စားခြင့္ၾကဳံမွာေပါ့”
ဒီကေလးမ ဒီေလာက္ေျပာတတ္လိမ့္မည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္မထားမိပါ။ မ်က္ႏွာကိုၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ပကတိတည္ၾကည္သည့္ မ်က္ႏွာထားကိုျမင္ရသည္။ ကေလး ကလား အမူ
အရာ မ်ိဳးမေတြ႕ရ။ အပ်ိဳစင္ဘဝကို မင္းခန႔္ လက္ကိုအပ္လိုက္ရၿပီးေနာက္တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ ကို လူႀကီးတေယာက္ပမာ ခံစားသြားရဟန္တူသည္။
“ကိုယ္ယုကို ဘယ္ေလာက္ခ်စ္တယ္ ဆိုတာျပၿပီးၿပီေလ၊ မယုံေသးဘူးလား”
“ဒီလိုခ်စ္တာမ်ိဳးက ဘယ္မိန္းမ ကိုမဆို ခ်စ္လို႔ရတာပဲ”
မလြယ္ပါလားဟု မင္းခန႔္ ေတြးလိုက္မိသည္။ ယုယု ကို လြယ္လြယ္စားလို႔ ရခဲ့ေပမယ့္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ခက္ခဲနိုင္သည္။ ယုယုက မေခပါ။
“ကိုယ္တကယ္ခ်စ္တာပါ ယုရယ္”
ယုယုကိုယ္ေလးကို ဖက္ၿပီးေျပာလိုက္သည္။
“ေစာင့္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”
မ်က္ေစာင္းေလးႏွင့္ ေျပာလာေသာ မ်က္ႏွာေလးကို ငုံ႔ နမ္းလိုက္သည္။ ယုယု၏ နဖူးဆံ စမွာ ေခၽြးေတြစိုစြတ္ေနဆဲ ရွိေသး၏။ သူ႔ခမ်ာလည္းေစာေစာတုန္းက ေတာ္ေတာ္ပင္ပန္း
 ခဲ့ ပုံရသည္။
“အာ ..ဘာေတြလဲ .ကိုခန႔္ ရာ ညစ္ပတ္တယ္ကြယ္”
မင္းခန႔္ ပန္းထုတ္ထားသည့္ အရည္ေတြကို သြားကိုင္မိၿပီး ယုယု လန႔္သြားသည္။
“တစ္သၽွဴးရွိလား၊ ကိုယ္သုတ္ေပးမယ္”
“ေဘးက စားပြဲေပၚမွာ၊ ဘာေတြလဲ ကိုခန႔္ရယ္”
စားပြဲေပၚကတစ္သၽွဴးယူၿပီးသုတ္ေပးရင္း
“ယု အတြက္ပါ၊ ယုရယ္၊၊”
“ဘာယုအတြက္လဲ၊ ကိုခန႔္ လုပ္တာမဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ကိုယ္ကယု ကိုယ္ဝန္ရွိမွာစိုးလို႔ သုတ္ရည္ေတြကို အျပင္မွာထုတ္လိုက္ ေတာ့ ေပသြားတာပါ၊ သုတ္ရည္ဆိုတာ သိတယ္မဟုတ္လား”
“အင္း .ၾကားဖူးတယ္၊ ..အမ်ားႀကီးပဲေနာ္၊ ဟီ ဟီ၊ ကိုခန႔္က သတိေကာင္းသားပဲ၊ ယုက ေတာ့ ထူပူၿပီး ဘာ မွကို မသိေတာ့တာ”
“ကိုယ္က ခ်စ္တာကိုး ယုရဲ့”
“အင္း ...အေတြ႕အၾကဳံမ်ားတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မွာေပါ့၊ ကိုခန႔္က ဆရာႀကီးဆိုတာ ယု အရင္ထဲက ရိပ္မိပါတယ္”
“အထင္မႀကီးပါနဲ႔ ယု ရယ္၊ အဲဒီေလာက္လဲ မဟုတ္ပါဘူး”
“ေတာ္ၿပီေလ၊ ဆက္မပြတ္နဲ႔ ေတာ့ ဒီမွာ အသားေပါက္ထြက္ေတာ့မယ္၊ ကိုခန႔္ ဖာသာ အရင္က ဘယ္ေလာက္ရႈပ္ရႈပ္ပါ။ အခုေနာက္ပိုင္း မရႈပ္ေတာ့ရင္ၿပီးတာပဲ”
“မရႈပ္ပါဘူး၊ စိတ္ခ်ပါယုရယ္”
“ကိုခန႔္ လိုခ်င္တာယု မညင္းဘူးေပးတယ္ေနာ္၊ လူကို ရၿပီးၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေဖာက္မယ္ေတာ့ မႀကံနဲ႔”
“မေဖါက္ပါဘူးဗ်ာ၊ မေဖါက္ပါဘူး၊ ဒီေန႔က စၿပီး ကိုယ္တို႔ ညီအကို ႏွစ္ေယာက္လုံး ယုပိုင္ သြားပါၿပီ၊ ကိုေရာ ဒီက အငယ္ေကာင္ကိုေရာ”
“ကိုခန႔္ေနာ္၊ ညစ္ပတ္လာျပန္ၿပီ”
“ခ်စ္တာညစ္ပတ္တာမွ မဟုတ္တာ၊ ကိုယ္က ညစ္တာမဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္တာ”
အေမာေျပၿပီ အနားရလိုက္ၿပီဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ဆႏၵေတြ ျပန္ၿပီးတက္ႂကြလာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ေလာက္ထပ္ဆြဲ နိုင္ဖို႔ စၿပီးအားထုတ္မိသည္။ ယုယု က
လည္း မင္း ခန႔္ စိတ္ကို ရိပ္မိသည္။ အင္တင္တင္ အမူအရာျပေပမယ့္ မင္းခန႔္က ခ်က္ခ်င္းျပန္မစေသး ဘဲ ထုံးစံအတိုင္း အကိုင္ အတြယ္ အထိအေတြ႕ ေလးေတြႏွင့္ ျပန္ဆြဲ
ယူေခၚသြားေတာ့  နစ္ ေမ်ာၿပီး ပါလာသည္။
“ကိုခန႔္ ဆိုးတယ္ကြာ၊ အရမ္းနာပါတယ္ ဆိုမွ၊ သူ႔ အသားမနာတိုင္း ဟြန္း”
ဒုတိယ တႀကိမ္စဖို႔ ေနရာယူေတာ့မွ ယုယုက ရန္ထလုပ္သည္။
“အခုနေလာက္ နာေတာ့မွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္က ေျဖးေျဖးေလး လုပ္မွာပါ၊ တကယ္ေျပာ တာ သိလား”
ေျဖးေျဖး ေလးသြင္းလိုက္ေပမယ့္ ယုယု မ်က္ႏွာရႈံ႔မဲ့ သြားသည္။ ဒီတေခါက္ မွာေတာ့ အဆုံးအထိ တခါထဲ ထိုးလိုက္ျခင္း ဆိုေတာ့ ယုယု ထိသြားပုံရသည္။ ေသေသခ်ာခ်ာႏႉး
 ေပးထားလို႔ အရည္ေတြအိေနလို႔ မင္းခန႔္ကလည္း အားရပါးရသြင္းထည့္ လိုက္ျခင္းျဖစ္ ပါသည္။
“မညႇာဘူးတကယ္ ဆိုးတယ္ကြာ”
“မနာေစရပါဘူး ယုရယ္”
“ေတာ္ၿပီကြာ မေျပာေတာ့ဘူး၊ ေနရာျခင္း လဲျပမွ ကိုခန႔္ ကိုယ္ခ်င္းစာတတ္မွာ”
နာမွေၾကာက္လို႔ ရစ္ေနျခင္းဆိုတာ ရိပ္မိလို႔ မင္းခန႔္ ဆက္မေျပာေတာ့ဘဲ လုပ္စရာရွိတာ ပဲ ဆက္လုပ္ေတာ့သည္။ ညေနေရာက္ေတာ့မည္။ အခ်ိန္ မျဖဳန္းနိုင္ေတာ့ပါ။
“အား ...ကိုခန႔္ ...အား ...ေျပာလို႔လဲ မရဘူးကြာ”



အခန္း - ၁(ဂ)


ဒီည အဖြဲ႕ေတြေတာ္ေတာ္စုံသည္လို႔ ဆိုနိုင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးအျပင္ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ သူ႔ရည္းစား ခင္ေထြးျမင့္တို႔ စုံတြဲ၊ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ႏွင့္ သူ႔မိန္းမ စိုးစိုး လည္းပါသည္။ ကေလးႏွစ္
 ေယာက္ အေဖ ေက်ာ္သက္ကေတာ့ မိန္းမ ႏွင့္ ကေလးေတြကို ထားခဲ့ၿပီးေရာက္လာ၏။ ညခုနစ္နာရီေလာက္က်ေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က စိုးစိုးကို ျပန္ပို႔ ရင္း ခင္ေထြးျမင့္ ကိုပါ ျပန္ပို႔ေပးလိုက္သည္။ ေယာက္်ားေလးေတြခ်ည္းပဲ က်န္ေတာ့သည့္ အခါ ၀ိုင္းက ပိုၿပီး ဆူ ဆူညံညံ ျဖစ္လာ၏။ ေစာေစာက ဟန္ျပလိုလိုေသာက္ေနၾကသည့္ ပုလင္း
တက္တက္ ေျပာင္သြားၿပီးေနာက္ တပုလင္းထပ္ဖြင့္လိုက္ရသည္။
“မင္းအလုပ္ကလဲ ခ်ီးမွပဲ ခနခန ကိုျပန္လို႔ရေနတာပဲ”
မင္းခန႔္ စကားေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပဳံးသည္။
“ေခ်ာင္တာကိုးဟ၊ လစာေလးကလည္း မဆိုးေတာ့ တျခားေတာင္ မေျပာင္းခ်င္ေတာ့ဘူး”
“မင္းလည္း သြားပါလားမင္းခန႔္၊ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေကာင့္ကို ေခၚသြားကြာ၊ ဟိုေယာင္ေယာင္ ဒီ ေယာင္ေယာင္နဲ႔ ဖြန္ပဲေၾကာင္ေနတာငါတို႔ မ်က္စိေနာက္လာၿပီ၊ အခ်ဳပ္ခန္းထဲမွာ ေက်ာ္
မ ေကာင္းၾကားမေကာင္း ဘယ္ေန႔ လိုက္ထုတ္ရမလဲ ဆိုတာ လန႔္ေနရတယ္”
“ငါက ဒီေကာင့္ဆီသြားၿပီးဘာလုပ္ရမွာလဲဟ”
ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္သည္။ မင္းခန႔္က မ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာမဟုတ္။ အတတ္ပညာဘာ မွ မယ္မယ္ရရ မတတ္သည့္ သာမန္ဘြဲ႕ရတေယာက္သာျဖစ္ပါသည္။
“ရရာလုပ္ေပါ့ကြာ”
“ဟင့္ အင္း၊ ငါက ကိုယ့္နိုင္ငံကိုယ္ခ်စ္တယ္၊ ျမန္မာမေလးေတြကိုပဲ ခ်စ္တယ္၊ တိုင္းတပါး သူေတြ ဖီလင္မလာဘူး”
“မင္းကို ေျပာလိုက္ရင္ အဲဒါပဲ၊ ဒါနဲ႔ပဲေသမွာ”
“ဒါေၾကာင့္ငါက ဒီေကာင့္ကို အိမ္ေထာင္ျပဳပါလို႔ ေျပာေနတာေပါ့ဟ”
“ေဟ့ ေကာင္မ်ိဳးမင္း ဘိန္းစားခ်င္း တမူးပိုမရႉနဲ႔”
မ်ိးမင္းစိုးက ဖန္ခြက္ထဲက ေရခဲတုံး ေလးေတြကိုခါရင္း ေအးေအးေဆးေဆး ေလသံႏွင့္
“ငါက အိမ္ေထာင္မျပဳေပမယ့္၊ မိဘေတြရွိတယ္၊ ေမာင္ႏွမေတြရွိတယ္၊ ေနမေကာင္းရင္ ေတာင္ျပဳစုမယ့္သူ၊ ကုန္ကုန္ေျပာမယ္ ငါေသရင္ေတာင္ ငိုမယ့္သူရွိတယ္၊ မင္းက
တ ေကာင္ႂကြက္၊ ဒါေၾကာင့္ ေျပာေနရတာ”
မင္းခန႔္ တကၠသိုလ္တင္ေနစဥ္မွာပင္ မိဘေတြဆုံးပါး ကုန္ခဲ့သည္။ ေဆြမ်ိဳးညာတိလည္း မရွိ။ မိဘေတြက်န္ခဲ့သမၽွေလးႏွင့္ ေက်ာင္းၿပီးေအာင္ မနည္းတက္ခဲ့ ရတာ သူငယ္ခ်င္း
တိုင္း သိသည္။ ေက်ာင္းၿပီးေတာ့လည္း အလုပ္အကိင္အဆင္မေျပသ ျဖင့္ မိဘလက္ငုတ္ အိမ္ကိုေရာင္းခဲ့ရသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြဆိုတာကလည္း သိပ္ၿပီးျပည့္ စုံလုံေလာက္
သူေတြ မဟုတ္ရွာၾကေတာ့ ထိေရာက္စြာ မကူညီေပးနိုင္ခဲ့ၾကပါ။ ခုေနာက္ ပိုင္းက်မွသာ အဆင္ ေျပၿပီး အေျခတက်ျဖစ္လာၾကသူေတြျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္တေယာက္ သာ ေယာင္
လည္  လည္ ျဖစ္ေနဆဲလို႔ ဆိုရမည္။
ေက်ာ္သက္က ဆန္ကုန္သည္။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က မ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာ ျဖစ္ၿပီး နိုင္ ငံျခားကုမၸဏီ တခုမွာလုပ္လို႔ ေဒၚလာရၿပီး ဝင္ေငြေကာင္းသည္။ ဝင္းခိုင္ကေတာ့ စာနယ္
 ဇင္း သမား အယ္ဒီတာ ဂ်ာနယ္လစ္ လုပ္ေနသည္။ မင္းခန႔္သာ ဘာေကာင္မွမဟုတ္ဘဲ ဟိုမေရာက္ဒီ မေရာက္ပြဲစားျဖစ္ေနသည္။
“ငါေသရင္ မင္းတို႔ ငိုေပါ့ဟ”
“ေယာက္်ားႀကီးေတြတန္မယ့္ ငိုစရာလား၊ မင္းေသရင္ မ်က္စိေနာက္သက္သာလို႔ ေပ်ာ္ ေတာင္ေပ်ာ္ေသးတယ္”
“ဒါဆိုရင္ေတာ့ ကိုေက်ာ္သူကိုပဲ အားကိုးရမယ္ ထင္တယ္”
“မင္းသားႀကီးကလည္း မင္းေသာက္က်င့္သိရင္ ကူညီခ်င္မွာ မဟုတ္ဘူး”
“သိပ္အလုပ္မရႈပ္ပါဘူးကြာ၊ ငါက ဘာအတြယ္အတာ အေႏွာင္အဖြဲ႕မွလည္းရွိတာ မဟုတ္ ဘူး။ ေသလဲ မႏွေမ်ာဘူး၊ နာေရးကားေခၚၿပီး တခါထဲသာတန္းသၿဂိဳလ္ ပစ္လိုက္ရတယ္”
“ငါတို႔ကို တာဝန္ေပးတာလား”
“ေအးေလ၊ စကားစပ္မိတုန္းမွာထားတာ၊ ငါေသရင္ ခ်က္ခ်င္းသာသၿဂိဳလ္လိုက္ၾကေတာ့”
“စိတ္ခ်၊ စိတ္ခ်၊ အလုပ္ရႈပ္ေတာင္သက္သာေသးတယ္”
“ငါ့ေကာင္မေလးေတြေတာ့ သူတို႔က သေဘာတူရင္ မင္းတို႔တေယာက္စီေဝယူ လိုက္ ေပါ့ကြာ”
“အဲဒါေတာ့ မျဖစ္ဘူး၊ မင္းလက္ထြက္ဆိုရင္ သန႔္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါနဲ႔ ေနပါဦး မင္း ခန႔္၊ မင္းနဲ႔ ညိသမၽွထဲက မစားျဖစ္လိုက္တဲ့ ေစာ္ရွိသလား”
မင္းခန႔္ ၿငိမ္သြားၿပီးေနာက္ လက္ေခ်ာင္းေတြခ်ိဳးကာေရတြက္ၾကည့္ေနသည္။ ပါးစပ္က လည္း ပြစိပြစိ ႏွင့္ နာမည္ေတြရြတ္ၾကည့္ေန၏။ ခနၾကာေတာ့မွ
“ဟင့္အင္း မရွိဘူးထင္တာပဲ”
“မင္းကေတာ့ အမ်ိဳးေကာင္းသမီးေတြကို လိုက္ၿပီး ဖ်က္ဆီးေနတဲ့ ေကာင္ပဲ၊ ေသရင္ ငါတို႔ ေတာင္သၿဂိဳလ္စရာမလိုဘူး ငရဲအိုးထဲ တန္းေရာက္မယ့္ေကာင္”
“အလိုမတူဘဲေတာ့ ငါအတင္းမႀကံပါဘူးကြာ၊ အလိုတူမွပါ”
“မတူလဲ တူေအာင္လုပ္တယ္ မဟုတ္လား၊ မင္းအေၾကာင္းတို႔သိပါတယ္ကြာ”
ဒီရက္အေတာ အတြင္းမွာပင္ အလိုတူဖို႔ အခ်ီႀကီးႀကံခဲ့ရသည့္ အျဖစ္ကရွိေနေတာ့ မင္းခန႔္ ထပ္မေျပာဘဲ အသာၿငိမ္ေနလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကို အရႀကံ
 နိုင္ခဲ့ ရာမွ  စိတ္ညစ္ေနခဲ့ရေသာ အခက္အခဲတခုကို ေျဖရွင္းနိုင္ခဲ့ပါသည္။ ခုခ်ိန္မွာသူ ငယ္ခ်င္း ေတြ ႏွင့္ ေပါ့ပါးစြာ ေသာက္စားေနနိုင္တာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေက်းဇူးပင္ ျဖစ္ပါ
သည္။ ဟို ကိစၥကို ေခါင္းထဲထားေနရခ်ိန္ေတြမွာ ဆိုရင္ ဒီလို ေနနိုင္မွာ မဟုတ္ပါ။
၀ိုင္းသိမ္းေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေက်ာ္သက္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး က ကားႏွင့္ ျပန္ပို႔သည္။ ထြန္းေအာင္ ေဇာ္ႏွင့္ ဝင္းခိုင္က ကားတစီး ႏွင့္ ျပန္ၾက၏။ ညကိုးနာရီ ေက်ာ္ေက်ာ္ ေလာက္ပဲ ရွိေသး
လို႔  အနီးဆုံးမွတ္တိုင္နားမွာပဲ ဆင္းၿပီး ျပန္ရတာေဝးသည့္ ေက်ာ္သက္ကိုပဲ ဦးစားေပးလိုက္ပို႔ ခိုင္း လိုက္သည္။
ကားတစီးခပ္ေခ်ာင္ေခ်ာင္ လာတာႏွင့္ အသင့္တိုးၿပီး ေနာက္ ဆယ္မိနစ္ေလာက္အၾကာမွာ မင္းခန႔္ လမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေနေလၿပီ။ အနားက ျဖတ္သြားသည့္ ပစ္ကပ္ကားတစီး
 မွာ ခ်ိတ္ ထားသည့္ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေပၚက မင္းသမီး တေယာက္ု၏ ပုံကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို သြားသတိရသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ထိုမင္းသမီး ႏွင့္ ခပ္ဆင္
ဆင္ တူ ၏။ ျဖဴဝင္းကာ ေခ်ာမြတ္တင္းရင္းေသာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ အတြင္းပိုင္း အလွကို ျပန္ျမင္ ေယာင္လိုက္မိသည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္ေတြထႂကြလာသည္။ ၾကားခဲ့ ဖူးသည့္
 ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ၏ ရမၼက္ျပင္းျပင္းညည္းညဴေအာ္ဟစ္သံကို ျပန္လည္ၾကားေယာင္မိသည့္ အခ်ိန္ တြင္ ဖုန္း ကို ထုတ္ ၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ နံပါတ္ေတြကို ႏွိပ္လိုက္မိသည္။
တရိပ္ရိပ္ ႏွင့္ တက္လာ ေနေသာ အရက္တန္ခိုးက မင္းခန႔္ ကို စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္ပါေစသည္။
“ဘာလုပ္တာလဲ မင္းခန႔္၊ နင္ငါ့ဆီကို ဖုန္းဆက္စရာ အေၾကာင္း ဘာမွ မရွိဘူး၊ ငါကလဲနင့္ လိုေကာင္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ဘူး”
မင္းခန႔္ ေခၚသည့္ ဖုန္းကို ျပန္ထူးေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေလသံက ေအးစက္မာေက်ာ ေနသည္။
“သတိရလို႔ပါမမရယ္”
“အ႐ူးစကားေတြ မေျပာနဲ႔ မင္းခန႔္၊ နင့္ကို ရြံတယ္၊ ငါ နင့္ကို အဖက္လုပ္ၿပီးစကား မေျပာ ခ်င္ဘူး”
“မမက ရြံေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္ မရြံတတ္တာ မမသိပါတယ္၊ မမရဲ့ ညီမေလးက ေမႊးေနတာ ပဲေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ မႈတ္ေပးတာ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား၊ မရွက္ပါနဲ႔ မမရယ္၊ ေကာင္းလို႔
ပဲ ဟိုေန႔က မမ အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္တယ္ မဟုတ္လား”
မူးမူး ႏွင့္ စြတ္ေျပာၿပီးစကားဆုံးေတာ့မွ ဟိုဖက္က ဖုန္းခ်သြားၿပီဆိုတာသိလိုက္သည္။ ျပန္ ေခၚဖို႔ လုပ္ရင္း လမ္းျဖတ္ကူးေတာ့မည့္ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ အရွိန္ျပင္းျပင္း ႏွင့္ ေမာင္း
လာသည့္ ကားတစီးေၾကာင့္ တုန႔္သြားသည္။ ကားေပၚက ေအာ္ဆဲသံထြက္လာသလို မင္း ခန႔္ ကလည္း ျပန္ေအာ္ဆဲပစ္လိုက္၏။ ထိုုကား အေဝးေရာက္သြားေတာ့မွ မင္းခန႔္ လမ္း
ကို ျဖတ္ရင္း ဖုန္းထပ္ေခၚသည္။ လူႀကီးမင္းေခၚဆိုသည့္ ဖုန္းက စက္ပိတ္သြားေခ်ၿပီ။ မင္းခန႔္ မေက်မနပ္ႏွင့္ လမ္းလည္ကၽြန္းေပၚက သစ္ပင္ေလးကို ပိတ္ကန္ ပစ္လိုက္မိ၏။
မင္းခန႔္ ကိုယ္ထဲမွာ ေသြးေတြဆူပြက္ေနသည္။ မိန္းမ တေယာက္ကို ျပင္း ထန္စြာေတာင့္ တေနမိ၏။ ဒီအခ်ိန္ ဆိုရင္ ေဒၚခင္မမ ကိုလည္းရနိုင္ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ ယုယု ႏွင့္က
လည္း မနက္ျဖန္က်မွ ခ်ိန္းထားတာျဖစ္သည္။ ယုယု ကို အိမ္ျပန္ပို႔ ၿပီး သူမတို႔ အိမ္မွာပဲ ဆြဲဖို႔ စိတ္ကူးထားၿပီး ျဖစ္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ လမ္းဟိုဖက္ တျခမ္းမွတ္တိုင္နားတြင္ မိန္းမ
တေယာက္ ရပ္ေနသည္ကို ျမင္ရ၏။ မ်က္ႏွာကို မျမင္ရေပမယ့္ အားေပ်ာ့သည့္ အလင္း ေရာင္မွိန္ကြက္ကြက္ ကေလးမွာပင္ ျပည့္ၿဖိဳးေတာင့္တင္းသည့္ ကိုယ္လုံးကို ေသြးႂကြဖြယ္
ရာျမင္ရသည္။ မင္းခန႔္ ေလ တခ်က္ခၽြန္လိုက္ၿပီး က်န္သည့္ လမ္းတဝက္ကို ျဖတ္ကူးလိုက္ ၏။


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၂(ဂ)


ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မႏြယ္နီထြန္းလို႔ ေခၚတာက ပိုၿပီးသင့္ေတာ္ပါမည္။ ဂုဏ္အရွိန္အဝါအရ ေဒၚတပ္ေခၚရေပမယ့္ သူမ အသက္က သုံးဆယ္စြန္းခါစ ရွိေသးသည္။ လြန္ေရာကၽြံေရာ
သုံးဆယ့္သုံးထက္ မပိုပါ။ ရွိရင္းစြဲထက္ပိုၿပီး ႏုပ်ိဳတာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ ဒါေတြမင္းခန႔္ တခုမွ စိတ္မဝင္စားပါ။ စိတ္ဝင္စားတာက လတ္တေလာ သူမတြင္ရွိေနသည့္ အလွအ
ပ တရားေတြကို သာျဖစ္သည္။
သူမကို ပထမဆုံးအႀကိမ္ျမင္ဖူးကထဲက ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း မသိသည့္ သူမကို မင္းခန႔္ အလြန္ရင္ခုန္သြားမိသည္။ အနက္ေရာင္မာစီဒီးကားႀကီးကို ေမာင္းလာသူ မိန္းမေခ်ာ တ
 ေယာက္က မင္းခန႔္ အာ႐ုံကို ညႇို႔ယူသြားသည္။ ကားထဲမွာ ထိုင္ေနစဥ္ၾကည့္ေကာင္းသ ေလာက္ ကားေပၚကဆင္းလာသည့္ ျမင္ကြင္းကလည္း တပ္မက္ခ်င္စရာ အတိျဖစ္သည္။
ထမိန္ စကပ္အကြဲၾကားက ထိုးထြက္လာသည့္ ဝင္းဝါေသာေျခသလုံး၊ ထိုအေပၚက ရွည္ လ်ားျပည့္တင္းသည့္ ေပါင္တံေတြ၊ တင္းရင္းၿပီး အခ်ိဳးက်စြာ ဖြဲ႕စည္းထားသည့္ တင္ႏွင့္
 ေသးသြယ္သည့္ခါး။ အားလုံးကို တခုခ်င္းလိုက္ၾကည့္ရင္း အဲဒီမိန္းမႏွင့္ အိပ္ယာေပၚကို အေျပးတက္လိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ ထိန္းမရေအာင္ေပၚလာသည္။ ႐ုပ္ရည္ကလည္း မင္းခန႔္
သေဘာက်သည့္ နာမည္ေက်ာ္ မင္းသမီးတေယာက္ႏွင့္ ခပ္ဆင္ဆင္တူၿပီး ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္းက ပိုလွကာ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ပို အခ်ိဳးက်၏။
ခနသာျမင္လိုက္ရေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ပုံရိပ္က မင္းခန႔္ အာ႐ုံထဲမွာ ဓါတ္ပုံတပုံလိုစြဲ ထင္ေန၏။ ဘယ္ကလဲ ဘယ္သူလဲဟု စဥ္းစားၾကည့္ရင္း ကားနံပါတ္ မွတ္ထားဖို႔ေတာင္ ေမ့
 ေလ်ာ့သြားသည္။ ကားနံပါတ္ကိုသိလၽွင္ တခုခုေတာ့ စုံစမ္းလို႔ ရနိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမ ကိစၥ ႏွင့္ ပါတ္သက္ရင္ကံေကာင္းတတ္သည့္ မင္းခန႔္၏ အစဥ္အလာအ တိုင္း ေဒၚ ႏြယ္နီ ထြန္း ႏွင့္ ေတြ႕ဆုံရင္း ႏွီးခြင့္ရဖို႔ အေၾကာင္းဖန္လာသည္။
လုပ္ငန္းတခု၏ ကိုယ္စားလွယ္အျဖစ္ (အမွန္ကေတာ့ ပြဲစားသေဘာပင္) ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ဦးစီးသည့္ ကုမၸဏီ ႐ုံးခန္းသို႔ ေရာက္ခြင့္ၾကဳံရင္း ဘယ္သူဘယ္ဝါဆိုတာ သိခြင့္ရခဲ့
သည္။ စကားေျပာ မိတ္ဆက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ အလုပ္သေဘာဆိုေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက လည္း ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စကားေျပာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္ေဖၚေရြရင္းႏွီးမႈ က
မင္းခန႔္လိုခ်င္သည့္ အတိုင္းအတာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏွင့္ ပါတ္သက္ရ မည့္ ကိစၥ မ်ိဳးၾကဳံတိုင္း ဝင္ပါၿပီး သူမဆီကို အဝင္ အထြက္ မ်ားေအာင္ႀကိဳးစားရ သည္။
ထိုသို႔ ခနခန ၾကဳံေလ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အေပၚမွာ စြဲလမ္းစိတ္က ပိုတိုးလာေလျဖစ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏွင့္ အိပ္ယာေပၚမွာ ခ်စ္ဗ်ဴဟာခင္းရသည့္ အိပ္မက္ေတြလည္း မၾကာ မၾကာ မက္တတ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက အိမ္ေထာင္သည္ တေယာက္ျဖစ္ေၾကာင္းသိ လာရသည့္ တိုင္ေအာင္စြဲလမ္းမႈကို ေဖ်ာက္ဖ်က္လို႔ မရနိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ ဒီလိုျဖစ္ ရျခင္းမွာ
 အေသြးအသား ဆႏၵတခုထဲ ေၾကာင့္လို႔ မဆိုနိုင္ပါ။ မင္းခန႔္ လိုသလိုသုံးလို႔ ရ ေနသည့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ယုယုတို႔ သားအမိႏွစ္ေယာက္လုံးရွိေနသည္။ ဒီႏွစ္ေယာက္ႏွင့္ ပင္ မင္းခန႔္ လက္မလည္ေအာင္ရွိေနသည္ဟု ေျပာနိုင္ပါသည္။
ေဒၚခင္မမ လစ္သည့္အခ်ိန္ေတြမွာ ယုယုႏွင့္ ႏွစ္ပါးသြားသည္။ ယုယု ေက်ာင္းသြားခ်ိန္ ေတြဆိုရင္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ ေတြ႕၏။ အနည္းဆုံး တပတ္မွာ တေယာက္ကို တႀကိမ္စီေလာက္
 ေတာ့ဆြဲျဖစ္သည္။ အပ်ိဳ ႏုႏုေလး ျဖစ္သည့္ ယုယု၏ အထိအေတြ႕က အေမ ျဖစ္သူထက္ သာေသာ္လည္း ေဒၚခင္မမ လို အေတြ႕ အၾကဳံရွိသည့္ မိန္းမကိုလည္း မင္းခန႔္ လက္မလႊတ္
 နိုင္ပါ။အပ်ိဳမေလး ကိုလုပ္ရတာက ေစးေစးပိုင္ပိုင္တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ရွိေသာ္လည္း သူ တို႔ ေတြက အတင္းဖက္ၿပီး ကုန္းေအာ္ေနဖို႔ ေလာက္ပဲ နားလည္သည္။ ေယာက္်ားေလး ဖက္က ေကာင္းေအာင္ ေနေပးဖို႔ နားမလည္ၾကေပ။ ေနာက္ၿပီး ယုယုက ေဆးမစားခ်င္ ေဆးမထိုးခ်င္ဟု ဆိုသည့္ အတြက္ ၿပီးခါနီးမွာ အျပင္ထုတ္ပစ္ေနရတာ အရသာပ်က္သလို
ခံစားရသည္။
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကေတာ့ ပ်ိဳရြယ္ျခင္းႏွင့္ ရင့္က်က္ျခင္း ႏွစ္ခုၾကားထဲက အရြယ္ျဖစ္သည္။ မင္း ခန႔္အတြက္ အရသာတမ်ိဳးျဖစ္လိမ့္မည္။ ထို႔ အျပင္ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မင္းခန႔္ပိုၿပီး အ
သည္းယားတာ တခုရွိသည္။ ထုံးစံအရ ဒီေလာက္အထိအခ်ိန္ေပးၿပီးပါက မိန္းမတိုင္း မင္းခန႔္ ႏွင့္ ဖက္လွဲတကင္း တရင္းတႏွီး သြားၾကၿပီ ျဖစ္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ခၽြင္း
ခ်က္ ျဖစ္၏။ ဘယ္ေလာက္ေရာေရာ ဆက္ဆံမႈက စတင္ရင္းႏွီးစက အတိုင္းျဖစ္သည္။ ခက္သည့္ အရာဆိုရင္ ပိုလိုခ်င္ၾကသည့္ ဓမၼတာ အတိုင္း ေရွ႕ မတိုးသာေလ မင္းခန႔္ပိုၿပီး အ
ခံရခက္ေလ ျဖစ္လာသည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စြံသည္။ မိန္းမက်မ္းေက်သည္ဟု ယူဆထား သူလည္းျဖစ္ေတာ့ ဒီလို အေျခအေနကို သည္းခံရန္ ခက္ေန၏။
တေန႔ေတာ့ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ အတူ ေဒၚႏြယ္နီဝင္း ႏွင့္ စကားေျပာဖို႔ အခြင့္ရ သည္။ ေဒၚခင္မမ လို လူကိုယ္တိုင္က မင္းခန႔္ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး အေရာတဝင္ေနတာကို ျမင္ရ
သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ အေပၚ ဆက္ဆံပုံ အနည္းငယ္ေျပာင္းသြားသည္။ ထို႔ ေနာက္ပိုင္းမွာေတာ့ သိပ္ၿပီးတရင္းတႏွီး မဟုတ္တာေတာင္မွ အရင္ထက္ပိုၿပီး လိုက္
လိုက္ေလ်ာေလ်ာ ေျပာဆိုတာေတြ ရွိလာသည္။ မင္းခန႔္ကလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို မရ ရေအာင္စားမည္ ဟု ဆုံးျဖတ္ထားသူပီပီ ရသေလာက္ အခြင့္အေရး ကေနေရွ႕ကို တက္
 ဖို႔ လမ္းစကို ေခ်ာင္းေနသည္။
တကယ္တန္းက်ေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဆိုတာ အဆင့္အတန္းျခင္းကတူသည္ မဟုတ္။ အျမဲလို ထိေတြ႕ဆက္ဆံဖို႔က မလြယ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ စိတ္ရွည္ျခင္း အက်ိဳးရလဒ္
ကို မင္းခန႔္ တေန႔မွာ ရလိုက္သည္။ ကုမၸဏီ ႀကီးတခုမွ လုပ္သည့္ ဧည့္ခံပြဲကို မင္းခန႔္ေရာက္ ခဲ့သည္။ ဖိတ္စာရစက မသြားေတာ့ဟု ဆုံးျဖတ္ထားေပမယ့္ အနားနီးေတာ့မွ စီးပြားေရး
သ မားေတြၾကားကို သြားရင္ ရေပါက္ရလမ္းေလး ေတြၾကဳံ နိုင္သည္ဟု တြက္ၿပီး အသပ္ရပ္အ သားနားဆုံးဝတ္စားၿပီး ေရာက္သြား၏။
ဟိုေရာက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ တို႔ သားအမိကိုပါေတြ႕ရသည္။ အနက္ေရာင္ ရင္ဟိုက္ဂါဝန္ ေလး ႏွင့္ ယုယုက လွေနသလို အျဖဴေရာင္ဇာဝမ္းဆက္ႏွင့္ ေဒၚခင္မမ ကလည္း မက္ေမာ
ဖြယ္ရာ အတိျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ အာ႐ုံကို ပိုၿပီးဆြဲေဆာင္လိုက္တာက သူတို႔ ေနာက္ ဖက္နားမွာ ျမင္ရသည့္ ဆင္စြယ္ေရာင္ ဝတ္စုံႏွင့္ နတ္သမီးတပါးလို တင့္တယ္ ေန
သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ျဖစ္သည္။
ကံေကာင္းေထာက္မစြာ မင္းသမီးသုံးလက္လုံး ႏွင့္ စကားလက္ဆုံေျပာျဖစ္သည္။ ေဒၚခင္ မမက မနက္ပိုင္း ေစာေစာမွာ အခ်ိန္းအခ်က္တခုရွိလို႔ မင္းခန႔္ ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္
မွာ ျပန္သည္။ သားအမိႏွစ္ေယာက္ တေယာက္တမ်ိဳးစီ အဓိပၸါယ္ရွိသည့္ မ်က္လုံးေတြ အျပဳံး ေတြ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကိုႏႈတ္ဆက္ၿပီး ထြက္ခြာသြားၾကသည့္ေနာက္တြင္ မင္းခန႔္ ေဒၚႏြယ္နီ
ထြန္း နားကို သိသိသာသာပို တိုးကပ္လိုက္၏။
“မမ မျပန္ေသးဘူးလား”
“အသိတေယာက္ေတြ႕ ဖို႔ ရွိေသးတယ္ကြ၊ အဲဒါေစာင့္ စကားေျပာၿပီးမွ ျပန္မွာ”
“အမ်ိဳးသားေရာ”
“စကၤာပူ ခနသြားတယ္”
“ေအာ္”
ခနၾကာေတာ့ သူမေျပာသည့္ အသိေရာက္လာသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက လက္ထဲက ၀ိုင္ ခြက္ကေလးကို စားပြဲေပၚတင္လိုက္ၿပီး တဖက္ကို လွည့္ကာခပ္တိုးတိုးစကားေျပာေန၏။
၀ိုင္းဝိုင္းအိအိ တင္ပါးတဖက္က စားပြဲေစာင္းတြင္တင္ၿပီးေမွးထားသည္။ ၾကည္လင္ေသာ ဖန္သားထဲမွ ၀ိုင္နီနီရည္ေတြက ဆင္စြယ္ေရာင္တင္ပါး ေနာက္ခံတြင္ ျမင္ေနရသည္ကို ၀ိုင္
ထုတ္လုပ္သူေတြ ျမင္ပါက ဓါတ္ပုံ အမိအရ ရိုတ္ယူၿပီး ေၾကာ္ျငာ အျဖစ္သုံးၾကမွာမလြဲဟု ေတြးမိသည္။
ထိုျမင္ကြင္းကို ၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ ရင္ေတြ ခုန္လာသည္။ လက္က ဝတ္ထားသည့္ ကုတ္ အက် ႌအိတ္ထဲကို ေရာက္သြား၏။ ျပန္ထြက္လာေတာ့ ပလပ္စတစ္ အိတ္ေသးေသးေလး တလုံးပါလာသည္။ ေဘးဘီကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္ရာ ဘယ္သူမွ မင္းခန႔္ကို ဂ႐ုစိုက္မ ေနၾက။ စားပြဲ တဖက္မွာကနံရံ ရွိၿပီး ဒီဖက္ ျမင္ကြင္းကိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ္လုံးႏွင့္ ေဒၚႏြယ္
 နီ ထြန္း၏ တင္ပါးက ကြယ္ေန၏။ အိတ္ကေလးထိပ္ကို လုံးလုံးပြင့္ ထြက္သြားေအာင္ ဆတ္ကနဲ ေဆာင့္ဆြဲဖြင့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ၀ိုင္ခြက္ထဲကို ခပ္ျမန္ျမန္သြန္ခ် လိုက္၏။ ၿပီး
သည္ႏွင့္ အိတ္ကေလးကို လုံးၿပီး ကုတ္အက် ႌထဲ ျပန္ထိုးထည့္လိုက္သည္။
ခြက္ထဲမွာ ပလုံစီေလးေတြ ထသြားေသာ္လည္း ခနၾကာေတာ့ ၿငိမ္သက္ၿပီး နဂို အတိုင္းျဖစ္ သြားသည္။ ကံေကာင္း ေထာက္မစြာျဖင့္ ထိုအခ်ိန္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ေနာက္ကို လုံး
လွည့္ မ လာပါ။ သူမႏွင့္ စကားေျပာေနသူကလည္း မင္းခန႔္ ဆီမွာ အာ႐ုံမရွိ။ ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ႏွင့္ ေခါင္းခ်င္းရိုတ္မတတ္ တိုးကပ္ၿပီး တစုံတရာ တီးတိုေးျပာေန၏။ မင္းခန႔္ဆီမွာ
 ဒီ လိုေဆး ထုပ္ေလးေတြ ရွိသည္။ လိုလိုမယ္မယ္ ေဆာင္ထားတာျဖစ္ၿပီး တခါမွ မသုံးဖူးပါ။ သုံးစရာ မလိုဘဲ ႏွင့္ အဆင္ေျပခဲ့တာပဲမ်ားသည္။ ဒီတေယာက္က်မွ မသုံးမျဖစ္ေတာ့
လို႔ ေဆး ကူ ရျခင္းျဖစ္သည္။ ေဆးအာနိသင္က သူမ်ားေတြေျပာၾကသလို စြမ္းပါမလားဟုလည္း ဇေဝ ဇဝါျဖစ္ေနရသည္။ ကိုယ့္စိတ္ကိုယ္မလုံေသာေၾကာင့္ အရက္ ခြက္ကေလး
တခြက္ ကိုင္ကာခန္းမထဲမွာ ဟိုေလၽွာက္ဒီေလၽွာက္ လုပ္ေနမိသည္။
မင္းခန႔္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားကို ေျပန္ေရာက္ေတာ့ သူမက ခြက္ထဲက ေနာက္ဆုံးလက္က်န္ တက်ိဳက္ကိုေတာင္ ေမာ့ခ်ေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ ပုံစံကေအးေအး ေဆးေဆး ပင္ျဖစ္သည္။
ဘယ္လိုမွ မေနေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ညစ္သြား၏။
“မမ ယူဦးမလား”

“အင္း ...မျပန္ခင္ တခြက္ေလာက္ယူရင္ ေကာင္းမလား ..”
“ကၽြန္ေတာ္ သြားယူေပးမယ္”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း စကားမဆုံးခင္ မင္းခန႔္ ခပ္သုတ္သုတ္ထြက္လာၿပီး ေနာက္ ၀ိုင္တခြက္ သြားယူလိုက္သည္။ ျပတင္းေပါက္တခုနားတြင္မေယာင္မလည္ရပ္ကာ ခန္းဆီးလိုက္ကာ ႀကီး ႏွင့္ ကြယ္ၿပီး ေနာက္ထပ္ေဆးတထုပ္ ေဖါက္ထည့္ပစ္လိုက္၏။ ၿပီးေတာ့မွ သူ႔ အတြက္ လည္း အရက္ တခြက္ယူကာ ျပန္လာေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းနားမွာ လူသုံးေလးေယာက္ လာ ၿပီး စ ကားေျပာေနသည္ကို ေတြ႕ရသည္။
“သိုင္းက်ဴး ကိုခန႔္”
မင္းခန႔္ လွမ္းေပးသည့္ ၀ိုင္ခြက္က္ု လွမ္းယူၿပီးေျပာလိုက္သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ မ်က္လုံး ေတြက ရီေဝေနသလိုလို ထင္ရသည္။ ၀ိုင္တံခိုးလား။ ေဆးတန္ခိုး လားဆိုတာေတာ့ မေသ
ခ်ာေပ။ အနားမွာ လူမ်ားလို႔ မင္းခန႔္ ခြက္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ မလွမ္းမကမ္းကေနလွမ္းၾကည့္ အကဲခပ္ေနလိုက္သည္။ ခါတိုင္းဆိုရင္ ဒီလိုပြဲမ်ိဳးေရာက္ပါက ပြဲလာသူမိန္းကေလးေတြ ကို
လိုက္ငမ္းေနတတ္သည့္ အက်င့္ရွိေပမယ့္ ဒီေန႔ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိစၥ ႏွင့္ နပန္းလုံး ေနရ လို႔ တျခားမိန္းကေလးေတြ ဘယ္လိုလွၾကသည္။ ဘာေတြဘယ္လိုလွေအာင္ ဝတ္
လာ ၾကသည္ဆိုတာကိုေတာင္ ဂ႐ုမျပဳ နိုင္အားေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဒုတိယခြက္ကိုလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက စကားေျပာရင္း အကုန္ေသာက္ လိုက္တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေနာက္
ထပ္ တခြက္ေတာင္သူမ ဖာသာထပ္ယူလိုက္ေသး ၏။ သူမ၏ တည္ၿငိမ္မႈေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာသည္။ ျပန္ေတာ့မယ္ဟု ႏႈတ္ဆက္ေန သံၾကားလိုက္ ရေတာ့ မွ ေနာက္ကေန ေလးငါးလွမ္းေလာက္ခြာၿပီး ထြက္ခဲ့၏။
ခြာျမင့္ဖိနပ္က ေတာက္ကနဲၾကမ္းျပင္ကို ထိရိုတ္လိုက္တိုင္း တင္ပါးက လွပစြာလႈပ္ရွား သြား ၏။ ၾကည့္ေကာင္းေကာင္း ႏွင့္ လိုက္ၾကည့္ရင္း ႏွင့္ အျပင္ဖက္ကို ေရာက္လာသည္ ႏွင့္ အမၽွ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ေျခလွမ္းေတြ ယိုင္ခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာတာကို ျမင္လိုက္ရ သည္။ ကားေတြ ရပ္ထားသည့္ေနရာကို ေရာက္ေတာ့ ယိုင္ၿပီး ကားတစီးကို လက္ေထာက္ ထိန္း
လိုက္ရသည္။ ပိုနီးေအာင္ တိုးလိုက္ေသာ္လည္း အနားအထိေတာ့ မင္းခန႔္ တိုးမသြား ေသးပါ။ ခပ္ယိုင္ယိုင္ေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ ဆက္ေလၽွာက္သြားၿပီးေနာက္ အျဖဴေရာင္ကားတ စီး နားအေရာက္တြင္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ရပ္သြားသည္။
အိတ္ထဲက ကားေသာ့ကို ေတာ္ေတာ္ၾကာစမ္းလိုက္ၿပီးေနာက္ ရလာေတာ့ ဖြင့္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရင္း အဆင္ေျပပုံမရပါ။ ကားေခါင္မိုးေပၚမွာ ေခါင္းတင္ၿပီး ကုန္းကုန္းႀကီးလုပ္ေနသည္။ သြားဖို႔
အခ်ိန္တန္ၿပီ ဟုယူဆၿပီး မင္းခန႔္ အနားကို တိုးကပ္သြားသည္။
“မမ …ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“နဲနဲ မူးလို႔ပါ၊ လက္ကလဲ ေသာ့ေပါက္ေတာင္ မတည့္ခ်င္ေတာ့ဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္ ဖြင့္ေပးမယ္ေလ”
“ေရာ့”
ေသာ့လွမ္း အယူမွာ လက္ခ်င္းတိုက္မိေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အသားေတြ ပူေႏြးေနတာကို သိလိုက္ရသည္။ ေသာ့ဖြင့္ ၿပီးေနာက္ တံခါးပါဖြင့္ ေပးလိုက္ရာ အထဲဝင္ရင္း ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း
ယိုင္လဲက်လာသည္။ ၾကားထဲမွာ တံခါးျခားေနေပမယ့္ ကိုယ္အေပၚပိုင္းကို ေတာ့ မင္းခန႔္ မိမိရ ဖမ္းေပြ႕လိုက္နိုင္သည္။ ႏူးညံ့ေသာ အထိအေတြ႕၏ ဆြဲေဆာင္မႈေၾကာင့္ မင္း ခန႔္ ေရွ႕ကို
ဆက္ဖို႔သာ စဥ္းစားမိေတာ့၏။
“ကားေမာင္းလို႔ ျဖစ္ပါ့မလားမမ”
“မသိေတာ့ပါဘူး”
“ကၽြန္ေတာ္လိုက္ေမာင္း ပို႔ေပးမယ္ေလ”
“မင္း ..ျပန္တဲ့ ..အခါ”
“တကၠဆီ ေတြေပါပါတယ္ မမရဲ့၊ မမၾကည့္ရတာ အေျခအေန မေကာင္းဘူး၊ ေနမ ေကာင္း ဘဲနဲ႔ လာတာကိုး”
“ဒါဆိုလဲ ေက်းဇူးေနာ္”
မင္းခန႔္က ေနာက္ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးေတာ့ ေခါင္းခါသည္။
“ရတယ္ ေရွ႕မွာပဲ ထိုင္မယ္၊ ဒါမွ ကိုခန႔္ကို လမ္းေျပာျပလို႔ ရမွာ”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ၏ အိမ္ဘယ္မွာ ရွိတာ မင္းခန႔္ ေကာင္းေကာင္းသိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မသိ ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ေရွ႕ခန္းမွာပဲ ထိုင္နိုင္ေအာင္တြဲ ပို႔ေပးလိုက္၏။ ထိသမၽွ တိုက္သမၽွ အား
 လုံးက မင္းခန႔္၏ ရမၼက္မီးကို တဟုန္းဟုန္းႂကြေစသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ပုံစံကလည္း တခု ခုမွာ ယစ္မူးမိန္းေမာ ေနသလိုရွိသည္။ သာမန္ မူးေဝေနသည့္ ပုံႏွင့္ မတူ။ အလိုရွိရာကို မ ေရာက္ခင္ ေဒါင္းသြားမွာစိုးလို႔ စထြက္လာကထဲက မင္းခန႔္ စကားေျပာဖို႔ ႀကိဳးစားသည္။
“မမ အရင္က ဒီကားမဟုတ္ဘူးေနာ္၊ ”
“အြန္း… အနက္က ေမွာင္ထဲမွာေပ်ာက္သြားမွာစိုးလို႔ ထားခဲ့တယ္..ဟင္း..ဟင္း၊”
မာစီဒီး ႀကီး ယူမလာတာပဲ မင္းခန႔္ ေက်းဇူးတင္ပါသည္။ ထိုကားႀကီးက ထင္ထင္ရွားရွား ျဖစ္လြန္း၏။ အခုစီးလာသည့္ မတ္တူး ကားမ်ိဳးကေတာ့ ေနရာတိုင္းမွာ ေတြ႕့ တတ္လို႔ လူ
တိုင္း အမွတ္တမဲ့သာ ရွိလိမ့္မည္။
“မမ ၀ိုင္ေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔လား”
“သိေတာ့ပါဘူး၊ မူးတာပဲ သိတယ္”
အိမ္ကိုလမ္းညႊန္မည္ဟု ေျပာထားေသာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တေယာက္ လမ္းညႊန္ဖို႔ေမ့ၿပီး ကားေပၚမွာ ယိမ္းထိုးပါလာသည္။ မင္းခန႔္ ေစာေစာထဲက ႀကိဳတင္စိတ္ကူးထားသည့္ ၿမိဳ႕ စြန္
က ဟိုတယ္ ဆီေရာက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ ပုခုံးေပၚမွာ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ မွီ လ်က္ ဘာမွေရေရရာရာ မသိသည့္ အေျခအေန ကိုေရာက္ေနေလၿပီ။
ဒီလို ျမင္ကြင္းေတြ ကို အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သည့္ ဟိုတယ္ ဝန္ထမ္းေတြ အတြက္က အထူး အဆန္းရယ္ လို႔သေဘာထားမေနၾကပါ။ မင္းခန႔္ ေတာင္းဆိုသည့္ အတိုင္းေျမညီထပ္မွာ
ရွိ သည့္ အခန္းကို စီစဥ္ေပး၏။ အခန္းရေတာ့မွ ကားထဲက်န္ခဲ့သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုသြား ေခၚသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း က ဘာမွသိပ္မသိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ကိုမွီၿပီး ေခၚသည့္ေနာက္
ကို ပါလာသည္။
“အိမ္ေရာက္ၿပီလား”
အခန္းထဲ ေရာက္လို႔ အိပ္ယာႀကီးကို ျမင္ေတာ့ေမးသည္။
“ေရာက္ၿပီ မမ၊ အိပ္ခ်င္တယ္ မဟုတ္လား၊ အိပ္ရမယ္”
 “အင္း ....”
အိပ္ယာေပၚမွာ ပိုးလိုးပက္လက္ လဲေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ စိတ္ ေတြ ျပင္းထန္စြာလႈပ္ရွားလာသည္။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကို သြက္လက္စြာ ခၽြတ္လိုက္
 မိ၏။ ေဘးမွာ ရပ္ၿပီး မင္းခန႔္ အဝတ္ေတြခၽြတ္ေနတာကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လုံးဝသတိ မထား မိပါ။ သူမ ဖာသာ အိပ္ယာေပၚတြင္ လူးလွိမ့္ေန၏။
“မူးတယ္...အရမ္းမူးတာပဲ ..ဘယ္လို ႀကီးလဲ မသိဘူး”
ေလးတြဲ႕ ေသာအသံ ႏွင့္ေျပာရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လူးလြန႔္လိုက္သည္။ ဒူးတဖက္ကို ေထာင္ လိုက္ရာ ဝတ္ထားသည့္ စကပ္က လန္တက္သြား ၿပီး ၀ါဝင္းလွပသည့္ ေျခတံ ေတြ
 ေပၚထြက္လာ၏။ အတြင္းခံ ေဘာင္းဘီကို အျမန္ဆုံးခၽြတ္ခ်လိုက္ရာ မင္းခန႔္၏ ဖြားဖက္ ေတာ္ႀကီးကလည္း ေသြးတဆာဆာ ႏွင့္ ေခါင္းခါၿပီးရမ္းေန၏။ အားလုံး ဗလာက်င္း သြား
သည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကုတင္ေပၚကို ေရာက္သြားသည္။
ပုခုံးသားေဖၚထားသည့္ အက် ႌေၾကာင့္ ဝင္းမြတ္ၿပီး အခ်ိဳးအစားေျပပ်စ္သည့္ ပုခုံး သား လည္တိုင္ အလွက ရင္ေမာစရာေကာင္းလွသည္။ အသက္ကို ျပင္းစြာ ရႉေနသည့္ အခါ
 ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ျပည့္ၿဖိဳးသည့္ ရင္အုံက အျပင္ကို ထြက္က်လာေတာ့ မတတ္ ခုန္ ေပါက္ေနသည္။
ေခၽြးေစးေတြျပန္ေနသည့္ မ်က္ႏွာကို ငုံ႔ၾကည့္ေနရာမွ စိတ္မထိန္းနိုင္ေတာ့ဘဲ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ကို ကုန္းနမ္းလိုက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တုန္သြားသည္။ ပူျပင္းၾကမ္းရွသည့္ မင္းခန႔္
အ နမ္းေတြ ႏွင့္ အတူ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လက္ကေလးေတြက ေက်ာျပင္ကို သိုင္းဖက္လာသည္။ ရီေဝေန သည့္ မ်က္ဝန္းေတြက ပိုၿပီးေမွးစင္းက်သြား၏။ သူမ၏ မ်က္ႏွာကလည္း
နီေရာင္ သန္းေနကာ ႏႈတ္ခမ္းေလးေတြက အနမ္းရပ္တန႔္လိုက္သည့္တိုင္ေအာင္ တစုံတရာကို ငံ့ လင့္ ေနသလို တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါလို႔ ေန၏။
“မင္းဘာျဖစ္လို႔ နမ္းတာလဲ မင္းခန႔္ ”
“ကၽြန္ေတာ္ မမကို အရမ္းခ်စ္တယ္ဗ်ာ။ မမကို အရမ္းခ်စ္ခ်င္တယ္၊ မမကို ခ်စ္ေနရင္းနဲ႔ လဲ ေသသြားတဲ့ အထိေတာင္ ခ်စ္ပစ္လိုက္ခ်င္တယ္”

နားနားကို ကပ္၍ တိုးတိုးဖြဖြေလး ေျပာရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကို ေစာင္းလိုက္သည္။ သူမ၏ အက် ႌ ဇစ္က ေနာက္ေက်ာဖက္မွာ ဆိုတာ ဧည့္ခံပြဲမွာကထဲ ကမင္းခန႔္ ေတြ႕
ခဲ့သည္။ ဇစ္ ကို ေအာက္ေျခအထိဆြဲခ်လိုက္ေတာ့ ေက်ာျပင္ဝင္းဝင္း မြတ္မြတ္ ကေလးကိုရွင္းလင္းစြာ ျမင္ရ သည္။ ေအာက္ခံ ဘရာစီယာ မပါပါ။ ေအာက္က စကပ္ႏွင့္
လည္း တဆက္ထည္း ျဖစ္လို႔ အက် ႌကို ဆြဲလွန္ၿပီးသည္ ႏွင့္ ေအာက္ကို တျပဳံလုံးဆြဲခ်လိုက္သည္။
“အို”
ကိုယ္ႏွင့္ အေရျပားတခုလို တိတိရိရိ ကပ္ေနသည့္ မရမ္းေရာင္ ေဘာင္းဘီေလးမွ အပ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္းကိုယ္ေပၚမွာ ဘာမွ မရွိေတာ့ပါ။ က်ိတ္ၿပီးပစ္မွားေနတာ ၾကာခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ
အလွအ ပ မ်ားက မင္းခန႔္ကို ရင္ခုန္သံေတြျမန္ေစသည္။ ေပါင္ၾကားက အတံႀကီးကလည္း ပစ္စင္ေပၚ က ဒုံးက်ည္ တခုလို တန္းၿပီးေထာင္တက္လာ၏။ ေအာင္ေသ ေအာင္သား
စားဖို႔ မင္းခန႔္ ၾကာ ၾကာ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ပါ။ အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္လိုက္ၿပီး မရမ္းေရာင္ ေဘာင္း ဘီေလးကို အားႏွင့္ ေဆာင့္ဆြဲခၽြတ္လိုက္ရာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ခါးေလးေကာ့တက္
 လာ သည္။
“၀ိုး”
ေဖါင္းတင္းေနသည့္ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္း၏ လၽွို႔ဝွက္အပ္ေသာ ေနရာတြင္ အေမႊးတပင္မွ မရွိ ေျပာင္ ရွင္းေနသည္။ လုံးဝ မေပါက္တာေတာ့ မျဖစ္နိုင္ လက္ႏွင့္ ပြတ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့
အနည္းငယ္ေလးၾကမ္းေနသည္။ ရိတ္ထားတာပဲ ျဖစ္မည္။ အကြဲေၾကာင္းတေလၽွာက္ ႏွင့္ ေအာက္ေျခက အေပါက္ဝကေလးမွာေတာ့ အရည္ေတြ ႏွင့္စိုၿပီးအေရာင္တလက္လက္
 ေတာက္ေန၏။ တခါမွ မသုံးဖူးသည့္ ေဆးက စြမ္းသားပဲဟု မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာေတြးလိုက္ မိသည္။
ေျဖာင့္စင္းရွည္လ်ားသည့္ ေပါင္တံႀကီးႏွစ္ဖက္ကို စိတ္ႀကိဳက္ျဖဲလိုက္ၿပီး ေနာက္ သူ႔ဟာႀကီး ကို အဝမွာေတ့ကာ အားရပါးရထိုးသြင္းထည့္လိုက္၏။ အိမ္ေထာင္သည္ေပမယ့္
 ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ပစၥည္းက ေစးပိုင္တင္းၾကပ္ေနသည္။ ပစၥည္းေကာင္းရထားေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ေယာက္်ား က မွန္မွန္ဆြဲနိုင္ဟန္မတူေပ။ အခုေတာင္မွ နိုင္ငံျခားကို ေရာက္ေန
သည္ မ ဟုတ္ပါလား။
“မင္းခန႔္ ...မင္းခန႔္ ....အား ...မင္းဘာလုပ္တာလဲ”
ခ်က္ခ်င္း မေျဖေသးဘဲ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေလး တဆတ္ဆတ္ တုန္သြားေအာင္ ခပ္ ျပင္း ျပင္းေလး ဆယ့္ေလးငါးခ်က္ေလာက္ ေဆာင့္ေပးလိုက္ၿပီးမွ
“မမ ကို ခ်စ္တာေလ၊ အရမ္း ခ်စ္တာပဲ”
“ဘာေတြျဖစ္ကုန္တာလဲအား ...အင့္ ...အင္း ......အား”
“မမ ..ဟာေလးက အရမ္းလုပ္လို႔ ေကာင္းတာပဲ၊ အထဲမွာ ေစးၿပီး အိေနတာပဲ၊ ေဆာင့္လို႔ ေကာင္းတယ္..သိလား”
“မင္း ..ဘာေတြေျပာေနတာလဲ၊ ဟင္...အား ...အမယ္ေလး”
“ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လားမမ၊ စိတ္ကိုေလၽွာ့ၿပီး မ်က္စိမွိတ္ထား မမ အရမ္းေကာင္း ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လုပ္ေပးမယ္”
မင္းခန႔္ စကားကိုနားေထာင္တာလား၊ သူမ ဖာသာပဲ မေနနိုင္ေတာ့တာလားေတာ့ မသိပါ။ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္း မ်က္လုံးေတြ မွိတ္သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ခါးကိုဖက္ၿပီး ညည္း
ညဴ ေနသည့္ အသံေတြေတာ့ စဲမသြား။ အရွိန္ရလာသည္ ႏွင့္ အမၽွတိုး၍ တိုး၍ ညည္းလာ သည္။ ထိုအသံမွာ သူမ၏ ရမၼက္ေတြ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ျပင္းျပေနသည္ဆိုတာကို
 မ ကြယ္မဝွက္ တန္း ထုတ္ၿပ ေနသလို ရွိသည္။
မင္းခန႔္လည္းေက်နပ္ေနပါသည္။ သူအလြန္စားခ်င္သည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို စိတ္ရွိတိုင္း လုပ္ ခြင့္ ရေနၿပီ မဟုတ္ပါလား။ မင္းခန႔္ လည္တိုင္ကို လက္ျဖင့္ခိုရင္း၊ မင္းခန႔္ ေက်ာျပင္ကို
ကုပ္ျခစ္ ရင္း ရမၼက္ေတြ ထန္ေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း သည္ အရင္တုန္းက ျမင္ဖူးေန က် ပုံစံႏွင့္ ကြဲျပား ျခားနားလြန္းစြာ ရွိသည္။ မိန္းမဆိုတာ ဒီလိုပဲျဖစ္ပါသည္။ အဝတ္အစား အ
 ျပည့္ အစုံႏွင့္ ဆိုရင္ ဟန္ထည္ မာန္ထည္ရွိသေလာက္ အိပ္ယာေပၚကို ကိုယ္လုံးတီးႏွင့္ ေရာက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ ေယာက္်ားေတြ ျပဳသမၽွ မရွက္မေၾကာက္ခံၾကသည္သာ။
အခုလည္း မင္းခန႔္ တိုက္ခဲ့သည့္ ေဆးစြမ္းေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ေစဦးေတာ့ ရမၼက္၏ ဦးေဆာင္ ရာကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း စုန္းစုန္းျမဳပ္လိုက္ပါေနၿပီျဖစ္သည္။ သူမ၏ အိစက္ေတာင့္တင္းေသာ
ကိုယ္လုံးပၚကေနစီးမိုးၿပီး မင္းခန႔္ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္လို႔ရေနသည္။ တက္ႂကြေသာ အငမ္းမ ရ တုန႔္ ျပန္ေအာ္ဟစ္သံေတြက မင္းခန႔္ကို စိတ္ထင္တိုင္းက်ဲဖို႔ လမ္းဖြင့္ေပးေနသည္။ သူ ႏွင့္
အေပးအယူ အလြန္မၽွၿပီး တက္ႂကြသည့္ ေဒၚခင္မမ ႏွင့္ပင္လၽွင္ မင္းခန႔္ ဒီေလာက္ မ ၾကမ္းခဲ့ မရမ္းခဲ့ဖူးပါ။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ပစၥည္းကလည္း မင္းခန႔္ အတြက္ဟု တိုင္းၿပီးလုပ္ ထား
သလားထင္ရေအာင္ အဆင္ေျပလြန္းသည္။
ေလေအးစက္တပ္ထားေသာ္လည္း မင္းခန႔္ နဖူးျပင္မွာ ေခၽြးစက္ေတြသီးေနသည္။ ပုံစံ ေျပာင္းသည့္ အခ်ိန္ေလးေတြ အတြင္းမွာသာ နားမိၿပီး က်န္သည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မရပ္ မ
နားေဆာင့္ေနမိတာေၾကာင့္ ဒီကိစၥ မ်ိဳးမွာ သက္လုံအလြန္ေကာင္းတတ္သည့္ မင္းခန႔္ ေတာင္ မွ ရင္ထဲဟိုက္ၿပီးေမာလာသည္။ ၾကာရင္မလြယ္ဟု သိလာၿပီးေနာက္ ဒီတခ်ီကို အ
 ျမန္ဆုံး အဆုံးသတ္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရေတာ့သည္။
“မမ ...ေလးဖက္ေထာက္လိုက္ေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ေနာက္ကေန မမဖင္ႀကီးေတြကို ၾကည့္ ၿပီးလုပ္ခ်င္လို႔”
ေယာင္ေတာင္ေတာင္ေလး ျဖစ္ေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို ခါးကေနဆြဲမလိုက္ၿပီး ကုန္း ခိုင္းလိုက္ရသည္။ အေမႊးအမၽွင္ မရွိေျပာင္ေခ်ာေနသည့္ ပစၥည္းေဖါင္းေဖါင္းႀကီးက ျပဴးေန
 သည္။ အရည္ေတြ ႏွင့္ ရႊဲေျပာင္ေနသလို မင္းခန႔္၏ ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းေဆာင့္ခ်က္ေတြေၾကာင့္ ႏႈတ္ခမ္းသားႏွင့္ ေအာက္ေျခဖက္မွာ နီေန၏။
“အရမ္းလွတာပဲ မမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒါမ်ိဴးမွ ႀကိဳက္တာ”
“အား ...ဟ...အီး”
ေျပာလည္းေျပာပါးစပ္ႏွင့္လည္းကုန္းစုပ္လိုက္ရာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏႈတ္က မခ်င့္မရဲေအာ္ သံေတြ ထြက္လာၿပီး တင္ပါးႀကီးသြက္သြက္ရမ္းသြား၏။ အားမာန္အျပည့္ ျဖင့္ အဆုံးသတ္
တိုက္ပြဲ ဝင္နိုင္ဖို႔ ေခတၱ အေမာေျဖရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းေကာင္းသထက္ေကာင္း ေအာင္ ေနာက္ကေန လၽွာျဖင့္ ထိထိမိမိ ကလိေပးေနလိုက္သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မရပ္မနား
 ေအာ္ေနရရွာသည္။အေမာေျပေတာ့မွ အခုထိအလံ မလွဲေသးသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးကို ရႈံ႔လိုက္ပြလိုက္ႏွင့္ မခံ မရပ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရသည့္ အေပါက္ကေလးထဲသို႔ ခပ္ေျဖးေျဖးထိုး
သြင္းလိုက္၏။
“အ”
ေနရာအက်အနယူၿပီးလိုက္ ၿပီးသည့္ေနာက္မွာေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ခါးကို မိမိရရ ဆုပ္ ကိုင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ခပ္မွန္မွန္ေလး စလုပ္လိုက္သည္။ အရွိန္ရလာသည္ႏွင့္ အမၽွ အားပါ
 ၿပီး ပိုျမန္လာသည္။ အေမာလည္းေျပထားလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ကိုလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ တ ဖတ္ဖတ္ ႏွင့္ အသားခ်င္းရိုတ္ခတ္သံေတြက အခန္းထဲမွာဆူညံေနၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လည္း မင္းခန႔္၏ ေဆာင့္အားေၾကာင့္ ေခါင္းရင္းဖက္ဆီသို႔ ေရြ႕ေရြ႕သြားသည္။ သူမခမ်ာ အိပ္ရာခင္းကို လက္ကေလးေတြႏွင့္ က်စ္က်စ္ပါေအာင္ ဆြဲထားေသာ္လည္း ေတာင့္မခံ နိုင္ဘဲ ကု
တင္ေခါင္းရင္းက ေဘာင္ကို တြန္းကန္ထားရသည့္ အေျခအေန အထိေရာက္ သြားသည္။
မင္းခန႔္ကေတာ့ဒါေတြမသိပါ။ လတ္တေလာသူ႔အာ႐ုံထဲမွာ ရွိတာက ခံစားခ်က္၏ အျမင့္ ဆုံးဆီသို႔ ေရာက္ေအာင္သြားနိုင္ဖို႔ ပဲျဖစ္သည္။ ဒီလို အခြင့္အေရးမ်ိဳးဆိုတာ ေနာက္တ ႀကိမ္
မရွိနိုင္ပါ။ ဒါေပမယ့္ ဒီေန႔ အျဖစ္ကို အေၾကာင္းျပဳၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက သူ႔ကို သ ေဘာက် လက္ခံသြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ အလြန္စားလို႔ ေကာင္းသည့္ အသီးကို ေနာက္ထပ္ အခါခါ
စားခြင့္ ၾကဳံရေပဦးမည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္ ..မမရယ္...အား ...ကၽြန္ေတာ္ ...ၿပီးၿပီ၊ ၿပီးၿပီ”
အရည္ေတြ အားပါးတရ ပန္းထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ ျပန္မထုတ္ဘဲ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ ေပၚကို ေမွာက္ခ်လိုက္သည္။ သူမ ကိုယ္သည္လည္း ပင္ပင္ပန္းပန္း မလႈပ္ရွားရပါဘဲ ႏွင့္ စိတ္ေဇာအဟုန္ေၾကာင့္ ေခၽြးေတြႏွင့္ ရႊဲကာ အသက္ကို မွန္မွန္မရႉနိုင္ဘဲ ေမာပန္းေန သည္။ တခ်က္တခ်က္ တြင္လည္း လွိုက္လွိုက္ေမာေမာ ညည္းလိုက္ေသး၏။အထဲ မွာ အေခ်ာင္းႀကီး
 ေပ်ာ့က်သြားတာကို ခံစားသိလိုက္မွ ျပန္ဆြဲထုတ္လိုက္ၿပီး ေဘးကို လွိမ့္ခ်ရင္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကိုပါ မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲသို႔ ဆြဲသြင္းလိုက္သည္။ ေပါင္တဖက္ျဖင့္ ပိုင္ပိုင္နိုင္နိုင္ခြ ထားရင္း
 တကိုယ္လုံးလက္လွမ္းမွီ သေလာက္ပြတ္သပ္ဆုပ္နယ္ေပးေနရင္း မင္းခန႔္ ႏႈတ္ကလည္း တတြတ္တြတ္ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကို ေခ်ာ့ေမာ့ႏွစ္သိမ့္ ေနမိ၏။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔ တညလုံး လုပ္ၾကမယ္ေနာ္မမ၊ အရမ္းေကာင္းတာပဲ မမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္တ ခါမွ ဒီေလာက္ အရည္ေတြ မထြက္ဖူးဘူး၊ အားရလိုက္တာ”
တုန႔္ျပန္သံ မၾကားရေသာလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မင္းခန႔္ ရင္ခြင္ထဲကို အတင္းဖိကပ္တိုးဝင္ ေနသည္။ တိုးတိုးေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေလး ညည္းေနတာကိုလည္း မရပ္ေသး။ သူမ၏ ရမၼက္မီးေတြ
က ေတာက္ေလာင္ေနဆဲ ရွိေသးပုံရသည္။ မင္းခန႔္ ေတာင္နဲနဲ လန႔္ခ်င္သြားသည္။ လိုလို မယ္မယ္ ေဆးကို ႏွစ္ထုပ္တိုက္လိုက္တာ လက္လြန္သြားၿပီလားဟု ပင္စိုးရိမ္သြားမိသည္။
ဒါေပမယ့္ ျဖစ္ေအာင္ေတာ့ လုပ္ရေပမည္။ ဒီလို အခ်ိန္ေရာက္မွ လက္ေလၽွာ့လိုက္ရသည္ ဟု ဆိုလၽွင္ မင္းခန႔္ ရာဇဝင္ရိုင္းေပေတာ့မည္။

မင္းခန႔္ အေမာေျပလို႔ ထထိုင္လိုက္ခ်ိန္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားလည္ရခက္သည့္ မ်က္လုံး ႀကီးေတြ ႏွင့္ေမာ့ၾကည့္ေန၏။ ကုတင္ေပၚကဆင္းၿပီး မင္းခန႔္ ေရခဲေသတၱာထဲက ေရတပု
လင္းသြားယူ ေသာက္သည္။ မင္းခန႔္ ထားခဲ့သည့္ အတိုင္းကုတင္ေပၚမွာပင္လက္ကေလး လဲေလ်ာင္းရင္း မင္းခန႔္ လုပ္သမၽွကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း လိုက္ၾကည့္ေနသည္။
“ေရေသာက္မလား မမ”
“မူးတယ္”
“မမ ၀ိုင္ေသာက္တာ မ်ားသြားလို႔ ေနမယ္၊ ေရေလးေသာက္လိုက္ေနာ္”
ေခါင္းကို ခ်ီမ ၿပီးပုလင္းကို ပါးစပ္ဝမွာေတ့ ေပးလိုက္ေတာ့ နည္းနည္းေသာက္သည္။ ၿပီး တာ ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္းျပန္ၿပီး မွိန္းသလိုလုပ္ေနသည္။
“မူးေသးလား မမ”
“ရင္ထဲကလဲ ပူတယ္”
“ဒါဆို ေရထပ္ေသာက္လိုက္ေနာ္”
ရမၼက္ အပူႏွင့္ အရက္အပူကို ေဒၚႏြယ္နီထြန္း နားလည္ပုံမရပါ။ နားမလည္တာပဲ မင္း ခန႔္ အတြက္ေကာင္းပါသည္။ ခန နားၿပီး အေမာေျဖေရေသာက္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ကေတာ့ ျပန္ ၿပီး လန္းလန္းဆန္းဆန္း ျဖစ္လာသည္။ မ်က္လုံးေတြကို ေမွးစင္းၿပီး အိပ္ယာေပၚတြင္ ပိုးစိုးပက္စက္လဲ ေလ်ာင္းေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုၾကည့္ၿပီး စိတ္ဓါတ္ေတြျပန္လည္ တက္ႂကြလာသည္။
ကုတင္ေပၚကို ျပန္တက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ေနာက္တႀကိမ္အတြက္ အစပ်ိဳးဖို႔ လုပ္သည္။ သင္းပ်ံ႕ပ်ံ႕ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး ရနံ့ေလးရေနသည္ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြက ႏုအိေနသလို ေခ်ာ မြတ္ႏုေထြးသည့္ ေရႊရင္အစုံကလည္း တင္းရင္းေနသည္မွာ အပ်ိဳစင္ တမၽွပင္ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တရြရြကေလး ပြတ္ေပးသည့္သည့္ အခါ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေလးတုန္လာ သည္။
အားကုန္ညႇစ္မိသည့္ အခါမွာေတာ့ မခ်ိမဆန႔္ ညည္း၏။ ကေလးမေမြးဖူးေသးသည့္ နို႔သီးေခါင္းနီနီေလး ေတြက မႀကီးလြန္း မေသးလြန္း အေနေတာ္ပင္ ျဖစ္သည္။ ဟိုဖက္ ဒီဖက္
လြန္းထိုးသလို ကူးရင္း အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္စို႔ေပးလိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ကုပ္ပိုးကို လက္သည္း ခၽြန္ခၽြန္ေလး ေတြ ႏွင့္ လာကုပ္ျခစ္သည္။
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ေပမယ့္ အဆီနည္းေသး၏။ ေလ့က်င့္ခန္းေတြ ဘာေတြလုပ္ပုံရသည္။ ဗိုက္ေခါက္ႏွင့္ ဆီးခုံ က သူ႔သဘာဝအတိုင္း နီးပါးရွိေနေသးသည္။
“မမက တကိုယ္လုံးလွတာပဲ၊ အဲဒါေၾကာင့္ ကၽြန္ေတာ္က အရမ္းခ်စ္တာ”
အဓိက ေနရာကို ငုံခဲလိုက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း တြန႔္လိမ္သြားသည္။
ဘာဂ်ာကိစၥကို တခ်ိဳ႕ ေယာက္်ားေတြက ရြံတတ္သည္။ တခ်ိဳ႕ကေတာ့ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္ ခ်င္ လုပ္မည္ လုပ္သည္ဟု ဝန္မခံၾက။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ဒါကို မရြံပါ။ သူႏွင့္ ပတ္သက္သည့္
မိန္းမ ေတြကို အခြင့္အေရးရသည္ ႏွင့္လုပ္ေပးသည္။ ဒီလို လုပ္ေပးလို႔ မင္းခန႔္ အတြက္မ ရႈံးပါ။ ဘာ ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ ပုေလြျပန္မႈတ္ ခိုင္းလို႔ရသည္။ ဘယ္ေလာက္ပင္ေခ်းထူသည့္
မိန္းမ ျဖစ္ေစ တႀကိမ္ ႏွစ္ႀကိမ္ေလာက္ အရသာကို သေဘာက်သြား ေအာင္လုပ္ေပး လိုက္ ရင္ ကိုယ့္ကိုျပန္ ၿပီး ေပးဆပ္သြားၾကသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဘာဂ်ာက မင္းခန႔္ လက္သုံး လို႔
 ေတာင္ဆိုနိုင္၏။ ေဒၚ ခင္မမ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ေခါင္းရြယ္လိုက္သည္ႏွင့္ ေပါင္ကား ေပး ၿပီးသား ျဖစ္ေနသည္။
အခုလည္း ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ရမၼက္ေတြ ႂကြသထက္ပိုႂကြေစရန္ မင္းခန႔္ သူ၏ လၽွာစြမ္းကို အေကာင္းဆုံးထုတ္ျပသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ခႏၵာကိုယ္ကလည္း သန႔္ရွင္းၿပီး ေမႊးျမေန
သည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ရြံဖို႔ သတိေတာင္မရပါ။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက တကိုယ္ေရသန႔္ ရွင္း မႈကို ဂ႐ုစိုက္ပုံရသည္။ အကြဲေၾကာင္းႏွစ္ခုၾကားထဲမွာေတာင္မွ သင္းပ်ံ႕လတ္ဆတ္ေသာ ရ
နံ့ေလး တမ်ိဳးရေနသည္။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ အခုနက တခ်ီဆြဲၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ဒါ ေလာက္သန႔္ျပန႔္ သည့္ ပစၥည္းမ်ိဳး မင္းခန႔္ မၾကဳံဖူးပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေဒၚႏြယ္ႏြယ္ထြန္း တ ကိုယ္
လုံးေကာ့ပ်ံလန္ၿပီး အရည္ေတြ တေတာက္ေတာက္ယိုက်သည္အထိ အားရပါးရမႈတ္ ေပးလိုက္သည္။
“ေကာင္းတယ္ေနာ္၊ မမ၊ ေကာင္းတယ္ မဟုတ္လား”
စိတ္တိုင္းက် အားရပါးရ လုပ္ေပးၿပီးမွ ျပန္ထၿပီးေမးလိုက္သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အေျဖမ ေပး ပါ။ မင္းခန႔္ကို ရီေဝသည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေနသည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကို ျပန္လုပ္ေပးမလား”
ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ၾကည့္ေနျပန္ေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္က အေပၚကို တိုးလိုက္ၿပီး ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္းကိုယ္ အေပၚပိုင္းကို ကားယားခြလိုက္သည္။ ေခါင္းကို မလိုက္သည့္ အခါ
အ လိုက္ သင့္ေလးပါလာသည့္ အတြက္ ႏွင္းဆီငုံလို ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြၾကားကို ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း အား ႏွိုးဆြေပးရင္း ျပန္ၿပီးတင္းမာေနၿပီျဖစ္သည့္ သူ႔ အတံႀကီးကို ေတ့ေပးလိုက္ပါ၏။
“ငုံလိုက္ေလ မမ၊ ငုံၿပီး ေတာ့ အဖ်ားကိုစုပ္”
နည္းနည္းေလး အားစိုက္ၿပီးဖိလိုက္ေတာ့ ႏႈတ္ခမ္းလႊာေတြ ပြင့္ဟ သြားသည္။ မင္းခန႔္က လည္း အခ်ိန္မဆိုင္းဘဲ ထိုးထည့္လိုက္ရာ တဝက္ေလာက္ဝင္သြားသည္။
“အု ..အု”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဒါမ်ိဳးလုပ္ေပးဖူးပုံမရပါ။ ဒီတိုင္း ငုံထား၏။ မင္းခန႔္ မေနသာေတာ့ဘဲ ကိုယ့္ ဖာသာပဲ အသာအယာ ေရွ႕တိုးေနာက္ဆုတ္ လုပ္ေပးလိုက္ရာ တအုအု ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။
 ေနာက္ ဆုံး မတတ္နိုင္ေတာ့ဘဲ အထစ္ေရာက္သည္ အထိျပန္ဆြဲ ထုတ္လိုက္ၿပီး
“ထိပ္ကို စုပ္ေပးပါလားမမရယ္”
ဒီတခါေတာ့ စုပ္ေပးသည္။ ေျဖးေျဖးေလး စုပ္ေပးေနရာကေန ေနာက္ေတာ့ အတင္းစုပ္လာ သည္။ ပါးေလးႏွစ္ဖက္ ခ်ိဳင့္ခြက္ၿပီးဝင္သြားေအာင္စုပ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တေခ်ာင္းလုံး
က်ဥ္တက္သြားရသည္။
“ရၿပီ၊ အား ..ရၿပီ၊”
ေခါင္းကို ေနာက္ကို ျပန္တြန္းၿပီးဆြဲထုတ္လိုက္ရသည္။
“အရမ္းေကာင္းတယ္သိလားမမ၊ မမ ပါးစပ္ထဲမွာ ၿပီးသြားမလားေတာင္ထင္ရတယ္ ...ဟဲ ..ဟဲ၊ ၿပီးလို႔ မျဖစ္ဘူးေလ၊ မမနဲ႔ တဝႀကီးခ်စ္ရဦးမွာ”
ဒုတိယ တခ်ီက ပထမအခ်ီထက္ ပိုၾကမ္းသလို ပိုလည္းၾကာ၏။ ကုတင္ေပၚမွာ ေခါင္းရင္း ေရာက္လိုက္ ေျခရင္းေရာက္လိုက္ ႏွင့္ ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ေနသည္။ တခါတေလက်ရင္
 ေဒၚ ႏြယ္ နီထြန္း ကုတင္ေအာက္ကို လူတျခမ္းေလာက္ ျပဳတ္က်သြားတာကိုေတာင္မွ လုပ္ ေကာင္း ေကာင္း ႏွင့္ ဆက္လုပ္ေနမိသည္။ လမ္းခရီးမွာ အနားယူရတာေတြေတာ့ရွိသည္။
လူေမာေပ မယ့္ မင္းခန႔္ ဟာႀကီးကေတာ့ ေယာင္လို႔ေတာင္ ေခါင္းမငိုက္ ေထာင္မတ္ ကာ ပန္းပန္ေနဆဲ ပင္။
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ဒီတႀကိမ္မွာ သူမ၏ ရမၼက္ဆႏၵ ေတြျပည့္စုံသြားပုံရသည္။ မရပ္ မနား ဆူညံစြာေအာ္ဟစ္ ေနသည္မွာ ငိုသံေတာင္ပါလာ၏။ တကိုယ္လုံးလည္း ေႁမြတ ေကာင္
လို တြန႔္လိမ္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ အ႐ုပ္တ႐ုပ္လို ပင္ ၿငိမ္သက္သြား၏။ မင္းခန႔္ မၿပီး ခင္ကပင္ ေပ်ာ့ေခြၿပီးမလႈပ္ေတာ့။ မင္းခန႔္ ၿပီးသြားၿပီးေနာက္ မွာေတာ့ မ်က္လုံးေတာင္ မပြင့္ေတာ့ေခ်။
တကယ္တန္းေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ပင္ပန္းေနသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ စိတ္ ေလၽွာ့လိုက္သည့္ အခါ ခ်က္ခ်င္းလိုလို အိပ္ေမာက်သြား၏။ အိပ္မက္ေတာင္ မမက္ မိပါ။
မနက္လင္းလာေတာ့ အိပ္ေရးေကာင္းေကာင္း ရလိုက္သည့္ မင္းခန႔္ လန္းဆန္း အားျပည့္ စြာ နိုး လာသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ။ စြဲမက္စရာ ကိုယ္အလွကို ေနာက္ကေနၾကည့္ရင္း မျပန္ခင္ လင္းဆြဲေလး တခ်ီေလာက္ေတာ့ဆြဲ ခ်င္ စိတ္ေပၚလာသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေက်ာေပးလဲေလ်ာင္းေနသည့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း၏ ပုခုံးသား
 ျပည့္ျပည့္ေလးကို ကိုင္ဆြဲ ၿပီး လွည့္လိုက္သည္။
“မိုးလင္းၿပီ မမရဲ့၊ ထေတာ့ေလ”
မင္းခန႔္ ဖက္ကို လည္လာရင္းႏွင့္ လမ္းတဝက္မွာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း မ်က္လုံးေတြ ဖ်က္ကနဲ ပြင့္ လာသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္လိုက္ရေတာ့ မ်က္လုံးေတြ ျပဴးက်ယ္သြားၿပီး အလန႔္ တ
 ၾကားႏွင့္ ကုန္းထလိုက္၏။
“အား ...ကၽြတ္...ကၽြတ္”
ေခါင္းကို ႏွိပ္ရင္း ညည္းလိုက္လို႔ မင္းခန႔္က
“ေခါင္းကိုက္လို႔ လားမမ၊ ေကာ္ဖီ ခါးခါး ေလးမွာလိုက္မယ္ေလ”
“ဟင္ ...မင္း ...မင္း”
“ဟုတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေလ၊ မင္းခန႔္ ေလ မမရဲ့”
“ငါ ...ငါ ..ဘာျဖစ္တာလဲ၊ ...အို”

မယုံနိုင္စြာေျပာရင္း ကိုယ့္ကိုယ္ကိုျပန္ျမင္ၿပီး ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အႀကီးအက်ယ္ထိတ္လန႔္ သြား သည္။ ေျခရင္းဖက္က ေစာင္ေခါက္ကို လွမ္းဆြဲၿပီး ကိုယ္ေပၚအုပ္တင္လိုက္၏။
“ဒါ ..ဒါ ...ဘယ္မွာလဲ၊ မင္း ခန႔္ ... နင့္ အဝတ္ နင္ဝတ္စမ္း”
“မဝတ္ခ်င္ပါဘူး၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတာ၊ ခ်စ္ၾကဦးမယ္ေလ ..မမရဲ့”
“နင္ ...မိုက္ရိုင္းလွခ်ည္လား”
သူမ ကိုယ္ေပၚက ေစာင္ကို လွမ္းဆြဲသည့္ မင္းခန႔္လက္ကို ရိုတ္ထုတ္လိုက္ၿပီး ေဒါသ တႀကီး ေျပာသည္။
“မမ ကလည္း စိတ္ေလၽွာ့ပါဦး၊ အလွေတြ ပ်က္ကုန္ဦးမယ္”
“ငါ ..ညက ...နင္ ..ဘယ္ကိုေခၚလာတာလဲ”
“မမအရမ္း မူးေနလို႔ ကၽြန္ေတာ္ ကားေမာင္းလာရတယ္ေလ မမရဲ့၊ မမအိမ္ကို မသိလို႔ ဒီ ဟိုတယ္ ကိုပဲ ေခၚလာလိုက္ၿပီးေတာ့ ...ကၽြန္ေတာ္ အရမ္းေပ်ာ္တာပဲ မမရာ”
“ငါ ...အိပ္မက္ မက္ေနတာလို႔ထင္တာ၊ ေခါင္းေတြ အရမ္းကိုက္တယ္၊ ငါေသာက္တာ နည္း နည္းေလးပါ၊ မင္းခန႔္ ငါေသာက္မယ့္ ၀ိုင္ထဲကို နင္ဘာယုတ္မာထားလဲ”
အမွတ္တမဲ့ ႏွင့္ ခံလိုက္ရေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ခပ္ညံ့ည့ံ မိန္းမမဟုတ္ပါ။ မူမ မွန္ သည့္ အခ်က္ကို ခ်က္ခ်င္းေတြးမိသည္။ ႐ူးခ်င္ေယာင္ေဆာင္မွ ျဖစ္ေတာ့မည္ ဟု မင္းခန႔္
 ေတြးလိုက္ သည္။
“မယုတ္မာပါဘူး မမရယ္၊ မမ အရမ္းမူးေနလို႔ ဒီမွာ ခနအိပ္ခိုင္းဖို႔ ေခၚလာရင္း...ကၽြန္ ... ကၽြန္ ေတာ္ ...စိတ္မထိန္းနိုင္ဘူး ျဖစ္သြားတယ္။ ကၽြန္ေတာ္ မမ ကို က်ိတ္ၿပီးခ်စ္ေန
တာ ၾကာပါၿပီ၊ ဒါ ေၾကာင့္ ကၽြန္ ..ေတာ္..မလုပ္သင့္တာလုပ္မိသလို ျဖစ္သြားတယ္၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ဗ်ာ”
အကယ္ဒမီ ရေလာက္သည့္ အမူအရာမ်ိဳးႏွင့္ မင္းခန႔္က အသနားခံျပေသာ္လည္း ေဒၚႏြယ္ နီ ထြန္း မ်က္လုံးထဲက ေဒါသေတြက ေလ်ာ့ပါးမသြားပါ။
“နင္ခ်စ္စရာမလိုဘူး၊ ငါ့မွာလင္ရွိတယ္၊ နင့္လိုေကာင္ အဆင့္အတန္းမ်ိဳးကမ်ားရာရာစစ၊ နင့္ ကိုငါ ရဲတိုင္မယ္၊ တရားစြဲၿပီး ေထာင္ထဲထည့္ပစ္မယ္”
“မမစိတ္တိုင္းက်လုပ္ပါ၊ သတ္ခ်င္လည္းသတ္ပါ၊ တရားစြဲမယ္ ဆိုလည္း ကၽြန္ေတာ့္ အျပစ္ ကို အမွန္အတိုင္းဝန္ခံ ၿပီး ေထာင္ထဲကို ရင္ေကာ့ဝင္သြားပါ့မယ္ မမ”
“နင္ ...နင္”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းလို မိန္းမက သိကၡာအပ်က္ခံၿပီး ဘယ္မွာတရားစြဲဝံ့မည္နည္း။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္း ခန႔္ ရဲရဲႀကီးကို တာဝန္ယူပစ္လိုက္သည္။
“နင့္ ေဘာင္းဘီကို ယူၿပီး ဟိုေရခ်ိဳးခန္းထဲကို သြားစမ္း၊ ငါက လာဆိုမွလာ”
“မမရယ္..ကၽြန္ေတာ္က”
“စကားမရွည္နဲ႔၊ ငါေျပာသလိုလုပ္”
မီးထြက္မတတ္ မ်က္လုံးႏွင့္ ေဒါသတႀကီးအသံေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထပ္မတြန႔္ေတာ့ဘဲ ခုံ ေပၚ တင္ ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြကို ေကာက္ယူၿပီး ေရခ်ိဳးခန္းထဲ ဝင္ခဲ့သည္။ အထဲမွာ
အ ေပါ့ အရင္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ မ်က္ႏွာသစ္ၿပီး  အဝတ္အစား ျပန္ဝတ္ လိုက္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ လာလို႔ရၿပီလားမမ”
ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ အသံမၾကားလို႔ အထဲကေန ေအာ္ေမးမိသည္။
“ထြက္ခဲ့”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္း က အဝတ္အစားအျပည့္အစုံျပန္ဝတ္ ထားၿပီးေပၿပီ။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ညတုန္းက ျဖစ္ခ်င္တိုင္း ျဖစ္ထားတာေတာင္မွ လွပၾကည့္ေကာင္းေနသည့္ သူမကိုၾကည့္ၿပီး အလြန္ႏွ
 ေမ်ာ တသ ျဖစ္ရသည္။ အခုျဖစ္ပ်က္ေနပုံအရဆိုရင္ ေနာက္ပိုင္းမွာ ဇာတ္လမ္းဆက္ဖို႔ ဆို တာလြယ္ မည့္ပုံမရွိေပ။ ဒါေပမယ့္ မိန္းမ ဆိုတာကလည္းေျပာလို႔ေတာ့မရေသးပါ။ ကိုယ့္
အ ကိုင္အတြယ္ ႏွင့္ ႀကံရည္ဖန္ရည္ေပၚမွာလည္း မူတည္ေသးသည္ဟု စိတ္ကိုေျဖရ၏။
“ငါ့ အိတ္ဘယ္မွာလဲ”
“မမ အိတ္က ကားေနာက္ခန္းမွာမမ၊ ပုဝါလဲ အဲဒီမွာပဲ ထားခဲ့တယ္”
“ကားေသာ့ေရာ”
“စားပြဲေပၚက တယ္လီဖုန္း ေဘးမွာေလ”
ကားေသာ့ကို ေကာက္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကိုယ္ေတာင့္ေတာင့္ေလး ျဖစ္ သြား သည္။ မင္းခန႔္ ဖက္ကို လွည့္လာၿပီး
“နင့္ဖုန္း ေပးစမ္း”
ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ ေတာင္းသည္ဟု ထင္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းထုတ္ေပးလိုက္၏။
“ေအာ္ ..ဟုတ္တယ္၊ မမဖုန္းက လက္ကိုင္အိတ္ထဲမွာ ထင္တယ္ဒါဆိုရင္ ကားေပၚမွာ က်န္ခဲ့ၿပီ ေပါ့”
ဒါေပမယ့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ မဟုတ္ပါ။
“မင္းခန႔္ ...ဒီထဲ က ဓါတ္ပုံေတြ ဘယ္လိုၾကည့္လဲ”
“ဟာ ..မမ...ကၽြန္ေတာ္ ...မဟုတ္တာ မလုပ္ပါဘူးဗ်ာ”
“ျပဆိုရင္ ျပစမ္း၊ နင္က ဘာေကာင္မို႔လို႔ မဟုတ္တာ မလုပ္ရမွာလဲ”
စိတ္ေပါက္ေပါက္ႏွင့္ ဓါတ္ပုံဂယ္လာရီေရာ တျခားမန္မိုရီ ရွိသည့္ေနရာေတြပါ အကုန္ဖြင့္ ၿပ လိုက္သည္။
“ေတြ႕လားမမ၊ ကၽြန္ေတာ္ ယုတ္မာတဲ့ ေကာင္မဟုတ္ဘူး ဆိုတာ”
“မင္းခန႔္ ... နင့္ အဆင့္အတန္းကို ငါသိတယ္၊ ပလီပလာတာေတြ လာမေျပာနဲ႔၊ နင္အခု ပိုက္ ဆံ ဘယ္ေလာက္လိုခ်င္လဲ တခါထဲေျပာ၊ ေနာက္ထပ္မေတာင္းနဲ႔၊ ပိုက္ဆံယူၿပီးရင္
ငါနဲ႔ ပါတ္သက္တဲ့ ကိစၥ ေတြမွန္သမၽွ နင္ဘာမွဝင္ပါစရာ မလိုဘူး၊ အခုကိစၥ ကိုလည္း ေနာင္ ဘယ္ေတာ့မွ အစျပန္ မထုတ္နဲ႔ေတာ့၊ နင္လိုသေလာက္ ပိုက္ဆံ ငါေပးမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ က မမ ကိုပဲ လိုခ်င္တာ”
“ေတာက္ ...နင့္ လိုေကာင္ကို အေရာဝင္မိတာကိုက ငါမွားတာ၊ နင့္ဆီက အဲဒီက်က္သေရ မရွိ တဲ့ ဟာေတြ ငါထပ္မၾကားခ်င္ဘူး၊ ဘယ္ေလာက္ေပးရမလဲ ဆိုတာကိုပဲေျပာ”
“ငါးသိန္းေပးဗ်ာ”
“ပို႔ ခိုင္းလိုက္မယ္၊ နင္ေယာက္်ားစစ္စစ္ ဆိုရင္ ငါေျပာထားတာေတြ မေမ့နဲ႔”
စကားဆုံးသည္ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း အခန္းထဲကေန ဝုန္းကနဲ ထြက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ၾကက္ ေသ ေသၿပီး က်န္ခဲ့၏။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ထြက္သြားလို႔ မဟုတ္ပါ။ သူ႔ပါးစပ္က ငါး
သိန္းေပးလို႔ ထြက္သြားသည့္ အတြက္ျဖစ္ပါသည္။
လက္ရွိ အခ်ိန္မွာမင္းခန႔္ ေငြငါးသိန္း အေရးတႀကီးလိုေနတာ အမွန္ျဖစ္သည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဆီမွာ အကူအညီေတာင္းဖို႔ လည္းဝန္ေလး ေနမိ၏။ သူတို႔ ဟာသူတို႔ အထိုက္
အ ေလ်ာက္ အဆင္ေျပေနၾကခ်ိန္ဆိုေတာ့ တေယာက္ဆီက နည္းနည္းစီလိုက္ေခ်းရင္လည္း ငါးသိန္းေတာ့ ရသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေျပာဖို႔ ဝန္ေလးေနသည္။ ေျပာမိရင္ ပိုက္
ဆံ ေတာ့ ေခ်းၾကမည္။ ၿပီး ရင္သာအလုပ္အကိုင္ အတည္တက်လုပ္ဖို႔ ဒီလို မေရမရာ  အလုပ္ ေတြ မလုပ္ဖို႔ တရားေဟာ ၾကမွာ မလြဲေပ။ မင္းခန႔္ ကလည္း ဒီလိုပဲ ေဝေလေလ
 ေပါ့ေပါ့ ပါးပါး ေနခ်င္သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ဘယ္သူ႔ ကိုမွ မေျပာဘဲ တျခားတေနရာရာက မ်ားရလာ မလားဟု က်ိတ္ရွာေသာ္လည္း အခု ထက္ထိ အဆင္မေျပပါ။ ငါးသိန္းက
 ဒီအပတ္ထဲမွာပဲ ေပးရေတာ့မည္။
လူက တဏွာကိစၥမွာပဲ အာ႐ုံက်တာမ်ားေနေပမယ့္ မသိစိတ္ထဲမွာ ဒီအက်ပ္အတည္းက ရွိ ေန လို႔ လႊတ္ကနဲေတာင္းလိုက္မိတာ မ်ားလားဟု ေတြးရင္း မင္းခန႔္ ဟိုတယ္ထဲက
ထြက္ လာ ခဲ့ သည္။ တကယ္လို႔ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းက ေငြပို႔ ခိုင္းလာရင္ေတာ့ မယူပဲ ေနလိုက္ဖို႔ စိတ္ ကူးမိ သည္။ ၀ါသနာအရ မိန္းမေတြကို စိတ္ဝင္စားေသာ္လည္း တပ္မက္ေသာ္ လည္း ေငြေရးေၾကး ေရး ႏွင့္ေတာ့ မႏြယ္ခ်င္ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ပိုင္းလုံး မဟုတ္ဟု မင္းခန႔္ ခံယူ သည္။ သူလိုခ်င္ တာ မိန္းမေတြ၏ ကိုယ္ခႏၵာ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ လက္ထဲက
 ေငြေၾကး မဟုတ္ပါ။
ဒါေပမယ့္ ေဒၚ ႏြယ္နီထြန္း တကယ္ေပးလာသည့္ အခါမွာေတာ့ မင္းခန႔္ မတတ္သာပဲ လက္ ခံ ယူလိုက္ရသည္။ တိုက္ရိုတ္ မဟုတ္ တဆင့္ ေပးလာျခင္း ျဖစ္သည္။ေနာက္တေန႔
က်ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ဖုန္းဆက္လာ၏။
“ေမာင္ေလး ေရ၊ မင္း အတြက္ပြဲခတဲ့ ပိုက္ဆံ ငါးသိန္း ႏြယ္နီလာေပးသြားတယ္၊ သူခရီး သြား စရာ ရွိလို႔ မမေပးေပးပါတဲ့၊ မင္းအားရင္ မမ႐ုံးဖက္ လွည့္ဝင္လာၿပီးယူလိုက္ေနာ္”
မင္းခန႔္ မတတ္သာဘဲ သြားယူလိုက္ရေတာ့သည္။ ပြဲခ စားရသည့္ပြဲစားက ထိုပြဲခကို မယူပါ ဆိုရင္ ေဒၚခင္မမ ဖက္က တမ်ိဳးေတြးစရာ ျဖစ္ေတာ့မည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ေပးတာကို
မယူ ရင္ ဗူးက်ၿပီး မယူတာဟု ေဒၚခင္မမ ထင္သြားပါက စားေပါက္ ေတြ ပိတ္သြားနိုင္သည္။ ယူ ၿပီး ျပန္ေတာ့လည္း မထူး ပါ ဘူး ဆိုၿပီး ေလ်ာ္စရာ ရွိတာတခါထဲ သြားေလ်ာ္လိုက္
၏။ လက္ထဲမွာေတာင္ ပူေအာင္ကိုင္ မထား ေတာ့ပါ။
အမွန္ဝန္ခံရရင္ ထိုကိစၥ ၿပီးသြားသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ အတြက္ေပါ့ပါးသြားတာ အမွန္ျဖစ္ သည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ပိုက္ဆံ ျဖစ္ေနသည့္ အတြက္စိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲျဖစ္ရတာေတာ့ ရွိ သည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ျပန္ေပးခ်င္သည္။ အဆင္ေျပတဲ့ တရက္မွာ ပိုက္ဆံျပန္ေပးရင္း ႏွင့္ ဇာတ္ လမ္းျပန္စၿပီး တခ်ီ တေမာင္းေလာက္ေတာ့ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ႏွင့္ ခ်စ္လိုက္ခ်င္ေသး သည္။
သူမ၏ ေယာက္်ား သည္ ေတာ္ေတာ္ အသုံးမက်သည့္ ပုဂၢိဳလ္ ျဖစ္သည္။ ေငြေၾကး ဥစၥာလည္း ျပည့္စုံေနလၽွက္ ႏွင့္ ဟိုသြားဒီသြား စီးပြားရွာေနေသးသည္။ မင္းခန႔္သာဆိုရင္ ရွိတာ
ထိုင္စားၿပီး ေဒၚႏြယ္နီ ထြန္း ႏွင့္ အိပ္ယာထဲမွာပဲ အခ်ိန္ျပည့္ေနေနလိုက္ေတာ့မည္။

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၁ (ဃ)

“ဟာ...အေရးထဲမွာ”
လြတ္ၿပီထင္ၿပီး လမ္းကို ေနာက္တႀကိမ္ ထပ္အျဖတ္မွာ အရွိန္ႏွင့္ ဝင္လာသည့္ ေနာက္ ထပ္ ကားတစီးႏွင့္ ထပ္တိုးသည္။ ဒီတခါေတာ့ မင္းခန႔္ ေနာက္ျပန္မဆုတ္ ေတာ့ လြတ္ ေအာင္ေရွ႕ကေနျဖတ္ေျပးလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ ထိုကားႏွင့္ ယွဥ္ၿပီး အျပင္းေမာင္း လာ သည့္ ေနာက္ထပ္ကားတစီးက ရွိေနျပန္သည္။ ႏွစ္စီးလုံး လိုင္းကားေတြ ျဖစ္သည္။
 ည ႀကီးပိုင္းမွာ ပါဆင္ဂ်ာလုရင္း ဖိုက္လာၾကတာ ျဖစ္မည္။ အေရးၾကဳံေတာ့ သက္လုံေကာင္း သည္ဆိုေသာ စကားမွန္၏။ လူဆိုသည္မွာ အက်ပ္အတည္းထဲ ေရာက္ လာရင္
ဘယ္ ကမွန္းမသိသည့္ စြမ္းအင္ေတြ ထြက္လာတတ္သည္။
ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ခုန္ထြက္လိုက္မိသည္ မသိ မင္းခန႔္ တဖက္ပလက္ေဖါင္းေပၚသို႔ ငွက္ေမႊးေလး တေခ်ာင္းလို ေပါ့ပါးစြာ လြင့္ဝဲေရာက္ရွိသြားၾကသည္။ နားထဲမွာ ဂ်ိန္းကနဲ
အသံလိုလို ၾကားလိုက္ရေသးေပမယ့္ အခ်င္းခ်င္းၿပိဳင္လုတက္ရင္း တိုက္မိၾကတာျဖစ္မည္ မွန္းသိလို႔ လွည့္ေတာင္မၾကည့္ မိေတာ့ပါ။
“ေကာင္းတယ္၊ ေမာင္းခ်င္ၾကဦး”
စိတ္ထဲကေနေမတၱာပို႔ လိုက္ၿပီးေရွ႕ကို ဆက္ေလၽွာက္လာရင္း မင္းခန႔္ကို ပါးရိုတ္လိုက္ သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ မိန္းမေခ်ာႏွင့္ ေတြ႕တာလို႔ ထင္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မက္ဆိုေတာ့
မင္းခန႔္ အိမ္ကို ျပန္ေရာက္ၿပီး ထိုးအိပ္လိုက္ ၿပီးေတာ့မွ ေတြ႕တာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။ ေသ ေသခ်ာခ်ာ မမွတ္မိ ေတာ့။ ေသာက္လာတာကမ်ားလို႔ ဆိုင္ကထြက္လာကထဲက  အမူး
ရွိန္က တရိပ္ ရိပ္ ႏွင့္ တက္လာေနတာကိုေတာ့ မွတ္မိသည္။ စိတ္ထဲကေန မ်ိဳးမင္းစိုးကို က်ိန္ဆဲေနမိ ျပန္သည္။ ကားေမာင္းၿပီးျပန္သြားတာ ျဖဴးလို႔ ေျဖာင့္လို႔။ ၾကည့္ရတာ သူ
က် ေတာ့သိပ္မ ေသာက္ဘဲ မင္းခန႔္ ကိုပဲ စြတ္ထည့္ေပးသြားတာ ျဖစ္မည္။
“သူေတာင္းစား၊ ေနာက္ေန႔မွ ေတြ႕မယ္”
သူ႔ ညီမ အလတ္၏ မဂၤလာေဆာင္ကိစၥ ႏွင့္ ျပန္လာတာဆိုေတာ့ အနည္းဆုံး တပတ္ ေတာ့ ၾကာဦးမည္ ထင္သည္။ ၿပီးေတာ့ သူတို႔ အဖြားအတြက္ ဆိုလား ျပည္ဖက္မွာ အလႉ
သြားလုပ္ ဖို႔ ရွိသည္။ မင္းခန႔္ကိုေတာင္ လိုက္မလားေခၚေနေသးသည္။ ရန္ကုန္မွာပ်င္းေန လို႔ မင္းခန႔္ လိုက္ေတာ့လိုက္ခ်င္သည္။ ဒါေပမယ့္ လိုက္မယ္လို႔ ေတာ့ မေျပာျဖစ္ေသး ဒီ
 ေန႔ မင္းခန႔္ကို တိုက္လႊတ္လိုက္တာ ကိုျပန္ေခ်ဖို႔ ျပည္အထိလိုက္ၿပီးေမႊေပးလိုက္ရင္ ေကာင္း မလားဟု ေတြးေနမိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးႏွင့္ က အထက္တန္းေက်ာင္းမွာထဲက ခင္ခဲ့
သူေတြ ဆိုေတာ့ သူ႔အိမ္သားေတြကလည္း မင္းခန႔္ကို ရင္းႏွီးေနၾကလို႔ ျပႆနာ မရွိပါ။ မနက္ေရာက္ေတာ့မွ ဒီေကာင့္ ကို လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ သြားေခၚရင္း လိုက္မည္လို႔ ေျပာ
 လိုက္ေတာ့မည္။ မနက္မေရာက္ခင္ ဒီအိပ္မက္က ဘယ္ေလာက္ၾကာေအာင္ေက်ာ္ ျဖတ္ ရ ဦးမည္ ဆိုတာေတာ့ မသိေသးပါ။
သြားေနရင္း ႏွင့္ မင္းခန႔္ ပါတ္ဝန္းက်င္က တိမ္ေတြပိုထူလာသည္။ ေျခေထာက္ေအာက္က အထိအေတြ႕ ကလည္းပိုၿပီးမာေက်ာလာသလိုမ်ိဳးထင္ရသည္။ ခရီးဆုံးေရာက္ေတာ့မည္
ဟု စိတ္ထဲက အလိုလိုသိလာၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ ဝမ္းသာရသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ ဒီအိမ္မက္က အျမန္ဆုံးနိုးခ်င္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ၊ ေနာက္မွာ လူေတြရွိေနသည္ ဆိုတာပိုေသခ်ာ
လာသလိုပင္။ မင္းခန႔္ နားထဲမွာ အသံလိုလို ေတြၾကားလာရ၏။
တေနရာ အေရာက္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ အလိုလို ရပ္တန႔္သြားသည္။ ရပ္ေနရ မည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္ မသိေပမယ့္ မင္းခန႔္၏ ေျခေထာက္ေတြက သိေနၾကသလိုလိုပင္။
ခနေနေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုေနာက္က ေန တစုံတေယာက္က တြန္းလိုက္သလို ေရွ႕ကို ေတာ္ ေတာ္ေလး ေရြ႕သြား၏။ ေရာက္သြားသည့္ ေနရာက ျမဴေတြခပ္ပါးပါးသာ ရွိေပမယ့္ အ
လင္း ေရာင္ မရွိသေလာက္ နည္းၿပီး ေမွာင္မိုက္ကာ ေအးစိမ့္ ေနသည္။
“မင္းနာမည္ ဘယ္သူလဲ”
ဘယ္ကထြက္လာမွန္း မသိသည့္ အသံႀကီးတခုေၾကာင့္ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးတုန္သြား သည္။ ေၾကာက္လန႔္ စိတ္ျဖင့္ ဘာမွျပန္ေျပာလို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
“ေျပာေလ၊ မင္းနာမည္ကို ျမန္ျမန္ေျပာ”
“မင္း ...မင္းခန႔္ ပါ”
“မင္းမင္းခန႔္ လား”
“မ...မ..မဟုတ္ပါဘူး၊ မင္းခန႔္ ပါ”
ေျဖသံအဆုံးတြင္ ဘာသံမွမၾကားရေတာ့ဘဲ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ ခနၾကာမွ အသံ ျပန္ ထြက္လာ၏။
“အင္း ..ဟုတ္ၿပီ၊ ေတြ႕ၿပီ၊ မင္းဘာလာလုပ္တာလဲ”
“မသိပါဘူး ခင္ဗ်”
“ခက္ေတာ့ေနၿပီ၊ ေဟ့ သူ႔ကို ေဘးခန ဖယ္လိုက္စမ္း”
စကားသံ အဆုံးတြင္ မင္းခန႔္ ေဘးကိုလြင့္ထြက္သြားျပန္သည္။ အခုန ေရာက္ခါစ ေနရာ မ်ိဳးပင္ ျဖစ္ပါသည္။ အလင္းေရာင္ျပန္ျမင္ရၿပီး ေအးစိမ့္မႈေတြ ေလ်ာ့က်သြားသည့္ အ
တြက္ မင္းခန႔္ စိတ္သက္သာရာရလိုက္သည္။ ထူးထူးဆန္းဆန္း မက္ေနရသည့္ အိပ္မက္၏ ထူး ျခားမႈကိုလည္း စိတ္ဝင္စားသလိုလို ျဖစ္လာသည္။ အရက္ဝိုင္းမွာ ျပန္ေျပာလို႔
 ေကာင္းမည့္ အေတြ႕ အၾကဳံမ်ိဳးျဖစ္သည္။ ဟိုေကာင္ေတြကေတာ့ ၀ိုင္းေလွာင္ၾကမွာေသခ်ာသည္။
မင္းခန႔္ ေနာက္ထပ္ အခ်ိန္ေတာ္ေတာ္ၾကာ ေစာင့္လိုက္ရသည္ဟုထင္သည္။ မတ္တပ္ အ ၾကာႀကီးရပ္ေနရေပမယ့္ ေျခေညာင္းတာမ်ိဳး မျဖစ္ေပ။ အခ်ိန္သိခ်င္လို႔ လက္ကနာရီ
ကို ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္ေပမယ့္ ဘာမွ မျမင္ရ။ မ်က္ႏွာနားကို အတင္းတိုးကပ္ၾကည့္သည့္တိုင္ ေအာင္ အျမင္ေတြကေဝ၀ါးေနသည္။ အိပ္မက္ ဆိုေတာ့လည္း ဒီေလာက္ေတာ့
ရွိလိမ့္မည္ ဟု မင္းခန႔္ ေတြးေနမိ၏။
“လာေတာ့”
အသံခပ္စူးစူး တခု ၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ ေစာေစာက ေအးစိမ့္သည့္ ေနရာကိုေနာက္ တ ႀကိမ္ျပန္ေရာက္သြားသည္။ ဒီတႀကိမ္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ တေယာက္ထဲမဟုတ္ေတာ့ အ
နား မွာ လူရိပ္သုံးေလးခုေလာက္ ရွိေနတာျမင္ရသည္။ ထိုအထဲက တခုသည္ သူ႔ကိုပါး ရိုတ္ လိုက္သည့္ မိန္းမဟု ထင္မိ၏။
“သူ႔ကို ဘယ္သူေခၚလာတာလဲ”
ေစာေစာက အသံႀကီး ျပန္ထြက္လာသည္။ မင္းခန႔္ ေနာက္နားက ခပ္အုပ္အုပ္ အသံတခု ေပၚလာ၏။
“ကၽြန္ေတာ္ပါ”
“သူက မေသေသးဘူးေလ၊ ဘာလို႔ ေခၚလာတာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ခဲ့ပါတယ္၊ သူကိုယ္က အားလုံးနီးပါးပ်က္စီးေနပါၿပီ”
“သူလာရမယ့္ အခ်ိန္ မဟုတ္ေသးဘူး၊ သူ႔မွာ ခံစရာဝဋ္ ေတြအမ်ားႀကီး ရွိေသးတယ္”
မင္းခန႔္ ေက်ာထဲထိစိမ့္ေအာင္တုန္သြားမိသည္။ ၾကားလိုက္ရသည့္ စကားေတြက ေၾကာက္ စရာေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ ေျပာေနၾကသလို သူေသဆုံးခဲ့ ၿပီလား။
မျဖစ္နိုင္ပါ။ ဒါ အိပ္မက္ တခုသာျဖစ္ပါသည္။  အရက္ေတာ္ေတာ္ေလး မူးေအာင္ေသာက္ခဲ့ ျခင္း မွအပ ေသေလာက္စရာတခုမွ မင္းခန႔္ မလုပ္ခဲ့ပါ။ အရင္ကလည္း ဒီေလာက္
မူးေအာင္ အ ႀကိမ္ႀကိမ္ ေသာက္ခဲ့ ဖူးသည္ပင္။

“ဒါအိပ္မက္ပါ”
ကိုယ့္ကိုယ္ကို အားေပးရင္း ကိုယ့္လက္ကိုယ္ျပန္ဆြဲ ဆိတ္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အားစိုက္ ၿပီး တအားလိမ္တာေတာင္မွ သိပ္မနာ ထုံထုံႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ စတင္
ထိတ္လန႔္ စ ျပဳလာသည္။
“သူက တကယ့္ တဏွာ႐ူးပါ၊ ေသသင့္ပါတယ္၊ သူ႔ အျပစ္ေတြ အတြက္လဲ ျပန္ခံသင့္ပါ တယ္၊ ကၽြန္မ သူ႔ကို ဟိုအရင္ထဲက သတိထားမိပါတယ္”
ဒါကေတာ့ေသခ်ာသည္။ မင္းခန႔္ကို ပါးရိုတ္လိုက္သည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ မိန္းမ၏ အသံ ျဖစ္သည္။
“မဟုတ္ေသးဘူး၊ သူ႔ အျပစ္ေတြအတြက္ ဒီဘဝထဲမွာပဲ သူျပန္ေပးဆပ္ရမွာေတြ အမ်ား ႀကီး ရွိေသးတယ္၊ မင္းတို႔ က ဆႏၵေစာၿပီးေခၚလာၾကတာကိုး”
အသံေတြ တိတ္ဆိတ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ လည္း ထိတ္လန႔္ တၾကားျဖင့္ ေအာ္ဟစ္ေတာင္း ပန္မိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ မေသပါရေစနဲ႔ဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္သြားခ်င္ပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ျပန္ခြင့္ ေပး ၾကပါခင္ဗ်ာ”
မင္းခန႔္ မေသခ်င္ေသးပါ။ အခုမွ ဘဝကို ေပ်ာ္ေပ်ာ္ႀကီး ျဖတ္သန္းလို႔ ေကာင္းတုန္း ရွိေသး သည္။ အသက္ကလည္း သုံးဆယ္ေတာင္ မျပည့္ေသး။ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ ငါး ဆယ္ေက်ာ္ ေျခာက္ဆယ္ေလာက္အထိ ေနနိုင္ေအာင္ က်န္းမာသန္စြမ္းေသးသည္။
“မင္းတကယ္ ျပန္ခ်င္လား”
“ျပန္ခ်င္ပါတယ္ ခင္ဗ်ာ”
ငိုသံပါႀကီး ႏွင့္ ျပန္ေျဖလိုက္မိသည္။
“ကဲဒါ ဆိုရင္လည္းျပန္ေပါ့၊ အခ်ိန္ေတာင္ လင့္ေနၿပီ။ ကဲ သူ႔ကို မွားေခၚလာတဲ့ သူေတြ မင္းတို႔ပဲ တာဝန္ယူၿပီး ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျပန္ပို႔ လိုက္ေတာ့”
“အမိန႔္ အတိုင္းပါ”
ျပန္ေျဖလိုက္သံ ႏွင့္ အတူ ေစာေစာတုန္းကေမ်ာလြင့္ ခဲ့သည့္ ျမဴေတြၾကားထဲကို မင္းခန႔္ ျပန္ ေရာက္သြားသည္။ ဒီတခါေတာ့ မင္းခန႔္ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေဘးမွာ လူ
ရိပ္ ႏွစ္ခုပါလာၿပီး အခုန အလာတုန္းကထက္ ေရြ႕လ်ားႏႈံးျမန္သည္။ အလာတုန္းကလို လမ္းေလၽွာက္သြားေနသလို မ်ိဳးမခံစားရ။ စက္ဘီး တစီးေပၚမွာ ထိုင္လိုက္သြား ေနရတာ မ်ိဳး
 ႏွင့္တူသည္။ ေဘးက လူရပ္ေတြထဲမွာ ဆံပင္ရွည္ႏွင့္ မိန္းမ ေတာ့ ပါလာတာ မေတြ႕ရ ေပ။
“ဟိုတေယာက္ မပါဘူးလား”
မေသေတာ့ဟု သိလိုက္ရၿပီးစိတ္လက္ေပါ့ပါးေနသည့္ မင္းခန႔္ကေမးလိုက္မိသည္။
“မင္းကေတာ့ ေျပာလဲေျပာခ်င္စရာပဲ၊ သူ႔ေၾကာင့္ မင္းဒီကို ေရာက္လာေတာင္မွ တမ္းတ ေနေသးတယ္”
“သူ႔ ေၾကာင့္ ဟုတ္လား”
“ေအး ...တို႔ ႏွစ္ေယာက္က မင္းကို ေခၚသင့္ မေခၚသင့္ စဥ္းစားေနတုန္း သူက လူ႔ေလာ ကနဲ႔ မတန္တဲ့ေကာင္ကို  ျမန္ျမန္ေခၚသြား ဆိုလို႔ ပါလာတာ”
“သူက တို႔ ထက္ျမင့္တယ္ကြ၊ တို႔လို အႀကိဳ အပို႔ လုပ္တဲ့ အဆင့္မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ သူခိုင္း ေတာ့လည္း  လုပ္ရတာေပါ့”
မင္းခန႔္ သိပ္ေတာ့ နားမလည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မၾကာခင္အိပ္မက္ ဆိုးကလြတ္ေတာ့မည္ ဆို သည့္ အသိေၾကာင့္ ေပ်ာ္ေနတာပဲ သိသည္။ ဘာပဲေျပာေျပာ ဆံပင္ရွည္ရွည္ မိန္းမေခ်ာ
 ေၾကာင့္ အေတြ႕ အၾကဳံသစ္တခုေတာ့ ရလိုက္ပါသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ေက်းဇူးေတာင္ တင္မိ ပါေသး၏။
“တို႔ ေႏွးေနေသးတယ္ကြ၊ သူ႔ ေၾကာင့္ေႏွးေနတာ”
“သူက တို႔လို မွ မသြားနိုင္တာ၊ ဘယ္လို လုပ္မလဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲဟင္”
ေျပာေနၾကတာကို နားမလည္လို႔ မင္းခန႔္ ဝင္ေမးလိုက္မိသည္။
“ျမန္ျမန္ သြားရမယ္၊ က်န္ခဲ့တဲ့ ကိုယ္ထဲက ဓါတ္ေတြ အကုန္ပ်က္စီးကုန္ၿပီ ဆိုရင္ မင္း ျပန္ဝင္လို႔ မရေတာ့ဘူး”
“ဒါဆို ျမန္ျမန္သြားၾကမယ္ေလ၊ လုပ္ၾကပါ။ ကူညီၾကပါဗ်ာ၊ ရွိခိုးပါတယ္”
“သြားေနတာပဲ၊ ဒီလိုလုပ္မယ္၊ ငါအရင္သြားၿပီး အေျခအေနၾကည့္ႏွင့္မယ္၊ မင္းတို႔ ေနာက္ က လိုက္ခဲ့”
စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ နားက အရိပ္တရိပ္ ဟူးကနဲ လြင့္ထြက္ၿပီး ခ်က္ခ်င္းေပ်ာက္ သြားသည္။
“သူဘယ္ကို သြားတာလဲဟင္”
“ေရေဝးကိုေပါ့၊ မင္းကို ေသၿပီဆိုၿပီးေတာ့ ေရေဝးကိုပို႔ မွာပဲ ေဆး႐ုံမွာ ထားမွာမဟုတ္ဘူး၊”
မင္းခန႔္ ေက်ာခ်မ္းသြားမိသည္။ ခုေလာက္ဆိုရင္ သူ႔ကိုယ္ႀကီးက သုႆန္ အေအးတိုက္ ထဲတြင္ တကယ္ေသသည့္ အေလာင္းေကာင္ေတြၾကား မွာလဲေလ်ာင္းေနေလာက္ၿပီ
 ျဖစ္ သည္။
“ျမန္ျမန္သြားလို႔ ရတဲ့ နည္းငါသတိရၿပီ၊ မင္းမ်က္စိကိုမွိတ္လိုက္၊ စကားေတြေလၽွာက္ေျပာ မေနဘဲ စိတ္ကို ေလၽွာ့ခ်ထားလိုက္စမ္း”
ေျပာသည့္ အတိုင္းလုပ္ၾကည့္လိုက္ရာ မင္းခန႔္ ကိုယ္ႀကီးက ေစာေစာကထက္ အဆမ်ား စြာ ေပါ့ပါးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားလိုက္ေတာ့ အာ႐ုံထဲ မွာ
အ ေမွာင္ထုသာ ရွိေတာ့သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ လက္တဖက္က တင္းကနဲဲျဖစ္ သြားၿပီး ေနာက္ ေလ ထုအတြင္းကို အရွိန္ျပင္းစြာတိုးဝင္ သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။
“ေရာက္ၿပီ”
ဒီလိုက်ေတာ့လည္း ဘာမွေတာင္ၾကာသည္မထင္လိုက္ရ ပါ။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ ေတာ့ လူ႔ေလာက၏ ေန႔အလင္းေရာင္က မ်က္စိကိုေတာင္ က်ိန္းသြားေစသည္။ လြတ္ၿပီ
ကၽြတ္ၿပီဟုလည္း ေပ်ာ္ ရႊင္ တက္ႂကြေနမိသည္။ ေဘးကိုၾကည့္လိုက္ေတာ့ အျဖဴ ႏွင့္ အ နီေရာင္ေရာေနသည့္ လ ူ ရိပ္လိုလို တခုကို ေတြ႕ရသည္။ လူတေယာက္ဟု သိသာ နိုင္႐ုံ
သာရွိၿပီး  အလုံးစုံသဲသဲကြဲကြဲ မျမင္ရပါ။ ေဘးမွာ သြားလာလႈပ္ရွားေနသည့္ လူေတြ ကို ေတာ့ ပကတိအတိုင္း ထင္ရွားစြာ ျမင္ေနရသည္။ သူတို႔ ေရာက္ေနသည့္ ေနရာက ေရ ေဝး
သုႆန္၏ မီးသျဂၤ ိုလ္ သည့္ အ ေဆာင္ေရွ႕မွာ မွန္းသိလိုက္ရသည္။
ေခါင္းတိုင္က အူထြက္ေနေသာ မီးခိုးေတြကိုၾကည့္ရင္း ကံေကာင္းမႈ အတြက္ မင္းခန႔္ အ လြန္ ဝမ္းသာမိသည္။ ေဘးမွာ ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသူေတြက ေတာ့
မင္းခန႔္ ကို ျမင္ပုံမေပၚပါ။ ျမင္သာျမင္ရရင္ သင္းခ်ိဳင္း တြင္းမွာလာၿပီး ျပဳံးေပ်ာ္ ရႊင္ ျမဴးေန သည့္ မင္းခန႔္ကို အျမင္ကပ္ကုန္ၾကမွာမလြဲေပ။

“ဟိုေကာင္လာၿပီ”
ေဘးက လူရိပ္ႏွင့္ ပုံစံတူ အရိပ္တရိပ္ မင္းခန႔္ တို႔နားေရာက္လာသည္။
“ေန႔ခင္း ႏွစ္နာရီက သျဂၤ ိုလ္လိုက္ၾကၿပီတဲ့”
“ဘာ… ကၽြန္ … ကၽြန္ ေတာ့္ ကိုလား”
“ဟုတ္တယ္”
မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးခ်ဳပ္တည္း မရေအာင္တုန္ရီလာသည္။ ဘာေတြျဖစ္ကုန္ၿပီလဲ ဆိုတာ ကို မေတြးဆနိုင္ေတာ့။ ဆက္လက္ၿပီး အသက္ရွင္ခ်င္တာပဲ သိသည္။
“တို႔ ဘယ္လို လုပ္ၾကမလဲ၊ သူ႔ကို ျပန္ေခၚသြားၾကမလား”
“ကၽြန္ေတာ္ျပန္မလိုက္ပါရေစနဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ မေသပါရေစနဲ႔၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္ဗ်ာ၊ ကၽြန္ ေတာ့္ ကို ကယ္ၾကပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေကာင္းေကာင္းေနပါေတာ့မယ္၊”
ငိုသံပါႀကီး ႏွင့္ေျပာရင္း ေျမေပၚမွာ ဒူးေထာက္ခ်လိုက္ၿပီး လူရိပ္ေတြ၏ ေျခသလုံးလို႔ ထင္ ရသည့္ ေနရာကို ဖက္ရင္းေျပာမိသည္။ ဖက္သာဖက္ရသည္ လက္က မထိသလိုထိသ
လို ႏွင့္ လုံးဝ အားမရပါ။
“ကၽြန္ေတာ့္ ကို မီးရွို႔ လိုက္ၿပီဆိုတာေသခ်ာလို႔ လားဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေခၚတုန္းကလို မွား တာ ျဖစ္ေနဦးမယ္”
“ဒီမွာ တို႔ လူရွိပါတယ္၊ ဟိုမွာလဲ စာေရးထားတယ္”
“ဘယ္မွာလဲ”
မင္းခန႔္ကို အေဆာင္တြင္းဆြဲေခၚသြားၿပီး နံရံက white board ႀကီးတခုကို ျပသည္။
“ေတြ႕လား”
ကိုမင္းခန႔္၊ အသက္(၂၉ )ႏွစ္ ဆိုသည့္စာသား ကိုျမင္လိုက္ရသည္။ ေဘးမွာ ေရးထားသည့္ အခ်ိန္ကို ဖတ္ၾကည့္လိုက္ရင္း
“ႏွစ္နာရီခြဲမွဆို၊ အခု ဘယ္အခ်ိန္ ရွိၿပီလဲ”
“ေလးနာရီ ထိုးေတာ့မယ္”
“ဗ်ာ”
တမလြန္ ဆိုတာႏွင့္ လူ႔ေလာက အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ကြာ ျခားသည္ဆိုတာ မင္းခန႔္ မသိပါ။ မင္းခန႔္ သိတာက ဒါ ညဖက္မွာပဲ ရွိေနေသးသည့္ အိပ္မက္တခုသာျဖစ္သည္။
“ကၽြန္ေတာ္ မျပန္ပါရေစနဲ႔ ဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ကို ျဖစ္တဲ့ နည္းနဲ႔ ျပန္ပို႔ရမယ္လို႔ ေျပာလိုက္ တယ္ မဟုတ္လား”
“မင္းေတာ္ေတာ္ လည္တဲ့ ေကာင္ပဲ၊ ငါတို႔ ကိုျပန္ခ်ဳပ္ေနတယ္၊ အဲဒါမွ ခက္တာပဲ”
မေန႔က အရက္ဝိုင္းမွာ ေသရင္ခ်က္ခ်င္း သျဂၤ ိုလ္ၾကဖို႔ေျပာခဲ့တာကို ဟိုေကာင္ေတြ အ ဟုတ္ႀကီးထင္ၿပီး လုပ္ထည့္လိုက္ၾကတာ ျဖစ္မည္။ ပါးစပ္ေဆာ့မိသည့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္
သာျပန္က်ိန္ဆဲ မိေတာ့သည္။
“လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ခင္ဗ်ားတို႔ မွာ တန္ခိုးရွိတယ္ မဟုတ္လား၊ ကူညီၾကပါဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ ေသ ပါရေစနဲ႔”
မင္းခန႔္၏ တက်ီက်ီ လုပ္မႈေၾကာင့္ လူရိပ္ႏွစ္ရိပ္လည္း ေခါင္းခ်င္းရိုတ္သြားၾကသည္။ ေဘး မွာ ရွိေနသည့္ လူေတြက မင္းခန႔္ တို႔ လုပ္သမၽွ ေျပာသမၽွကို မျမင္ၾက မၾကားၾကလို႔ သာ
 ေတာ္ေတာ့သည္။ မင္းခန႔္ ပုံစံက အ႐ူးကို မီးဝိုင္းသည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။
“လာဦး”
မင္းခန႔္ကို တေယာက္က အျပင္ဖက္ ကြက္လပ္ဖက္ကို ေခၚသြားၿပီး ေနာက္တေယာက္က အထဲ ဝင္သြားျပန္သည္။ ခနေနေတာ့ ျပန္ထြက္လာသည္။ တေယာက္ထဲ မဟုတ္ ေနာက္
ထပ္ အရိပ္တရိပ္ပါ ပါလာသည္။ ဒီမွာ ရွိသည့္ သူတို႔ လူဆိုတာျဖစ္မည္။ ထိုတေယာက္က ေတာ့ ထင္ထင္ရွားရွားနီးပါးကို ျမင္ရသည္။ အသက္ေျခာက္ဆယ္ေလာက္ရွိမည့္ မ်က္ႏွာ
နီနီ ႏွင့္ အဖိုး အိုတေယာက္ အသြင္ရွိသည္။
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒီေကာင္ေလး ဆိုတာေသခ်ာပါတယ္၊ မင္းတို႔ တျခားမွာသြားရွာခ်င္ရွာ ငါ့ ဆီကေတာ့ တခုမွ မေကာင္းေတာ့ဘူး၊ ခနေလး ပုပ္မွာ၊ ေဆး႐ုံေတြ သြားၾကည့္ပါလား၊ မင္း
တို႔ ေကာင္ကလည္း အေရာင္ေတာ္ေတာ္ေလ်ာ့ေနၿပီ ျမန္ျမန္လုပ္”
ဘာမွန္း မသိေသာ္လည္း ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရာ ကိုယ္လုံးႏွင့္ ေျခလက္ေတြ က သိပ္ၿပီးမၿပီျပင္ေတာ့။ ေဝေတဝါးတား ျဖစ္ေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကယ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တကယ္ေသေတာ့မွာလား၊ မေသပါရေစနဲ႔”
“ဒါဆိုလဲ ျမန္ျမန္သာသြားၾကေတာ့”
“ေဟ့ ေကာင္ မ်က္စိမွိတ္”
မင္းခန႔္ နားထဲမွာ ဟူးကနဲ၊ ဟူးကနဲ အသံေတြပဲၾကားရသည္။ ၿငိမ္သြားလို႔ မ်က္စိဖြင့္ ၾကည့္ လိုက္ရင္ ေဆး႐ုံတခုၿပီးတခု ေရာက္သည္လို႔ ထင္သည္။ ထုံးစံ အတိုင္း တေယာက္က
 ေရွ႕ ကေနသြား ႏွင့္ ၿပီး ေနာက္တေယာက္က မင္းခန႔္ကို ေခၚၿပီးေနာက္ကေနလိုက္သည္။ မင္း ခန႔္ ကေတာ့ မ်က္စိစုံမွိတ္ၿပီး ေခၚသည့္ေနာက္ကို လိုက္ေနရသည္သာ။ ရန္ကုန္မွာရွိသမၽွ ေဆး႐ုံတိုင္းကိုေရာက္သည္ လို႔ေတာ့ထင္သည္။
မင္းခန႔္ ပုံရိပ္က တျဖည္းျဖည္း ေဝ၀ါးခ်င္သလိုလို ျဖစ္လာ သည့္နည္း တူ အသိအာ႐ုံ က လည္း မျမဲခ်င္ေတာ့ တခ်က္တခ်က္ လြတ္လြတ္သြားသည္။ သတိဝင္လာသည့္ အ
ခိုက္ အတန႔္ေလးေတြမွာ မင္းခန႔္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတာင္းပန္ စကားသာ တြင္တြင္ ဆို ေနမိသည္။
“လုပ္ၾကပါဦးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ မေသပါရေစနဲ႔ ကယ္ၾကပါ”
“တို႔လဲ ႀကိဳးစားေနပါတယ္၊ မင္းကလည္း ေတာင့္ထားစမ္းပါဦး”
ရန္ကုန္ေဆး႐ုံႀကီး အေရးေပၚဌာနကအထြက္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ သတိလြတ္လုလု ေတာင္ ျဖစ္သြားသည္။
“ေလာေလာလတ္လတ္ ရမွ ေကာင္းမွာ”
“ေတြ႕တာေတြက တခုမွအဆင္မေျပဘူး”
သူတို႔ခ်င္းေျပာေနသည့္ စကားသံေတြ နားေထာင္ရင္း မင္းခန႔္ ပိုၿပီး စိတ္ပ်က္အားေလ်ာ့ လာရသည္။ ဘာျဖစ္ေနမွန္း မင္းခန႔္ မသိပါ။ ဘာအေၾကာင္းေတြ သူတို႔ ေျပာေနၾကမွန္း
လည္း မသိပါ။ သူသိတာက ဆက္ၿပီး အသက္ရွင္ခြင့္ရဖို႔ပဲ ျဖစ္သည္။ တေနရာမွာေတာ့ အထဲ ဝင္လို႔ မရဆိုၿပီး ဆက္သြားရတာလည္း ၾကားေနရသည္။
“ဟာ...ဟာ...ေတြ႕ ၿပီ၊ ေလာေလာလတ္လတ္ပဲ”
မင္းခန႔္ ႀကိဳးစားၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မီးေရာင္ေတြလင္းလက္ေနေသာ စႀကံ  ၤလမ္းတခု ေပၚကိုေရာက္ေနသည္။ လမ္းတေလၽွာက္မွာ ေရြ႕လ်ားလာေနသည့္ ဘီးတပ္
လူ နာတင္စင္တခု၊ အေပၚမွာေတာ့ အျဖဴေရာင္အဝတ္စ ျဖင့္ေျခဆုံးေခါင္းဆုံး အုပ္ထား သည့္ ခႏၶာကိုယ္တခုရွိသည္။ လုံျခဳံစြာဖုံးအုပ္ထား ၿပီးျဖစ္လို႔ အသက္မဲ့ ႐ုပ္အေလာင္း တ
ခု မွန္း သိသာသည္။
“အဲ ..အဲ ..ဒါ ကၽြန္...ကၽြန္ေတာ္ .”
“ျမန္ျမန္သြား ...ျမန္ျမန္သြား...မင္းမွာ အေရာင္ မရွိေတာ့ဘူး၊ ကုန္ေတာ့မယ္”
ေျပာလည္းေျပာ ေနာက္ေနလည္း ေဆာင့္ တြန္းလိုက္ရာ မင္းခန႔္ လြင့္ထြက္သြားၿပီးေနာက္ အေမွာင္ထု တခုထဲကို ရိပ္ကနဲ ျမဳပ္က်သြား၏။ မင္းခန႔္ ေၾကာက္ေသာ ေအးစက္မႈ ႀကီး
က လႊမ္းျခဳံ သြားသည္။ အဲဒီေနာက္ေတာ့ ဘာဆိုဘာမွ မသိေတာ့ပါ။


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၃ (က)

အသိစိတ္ ျပန္ဝင္လာခ်ိန္တြင္ ေအးစက္မႈ ကို မခံစားရေတာ့ဘဲ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္မႈတခု ကို အျပင္းအထန္ခံစားေနရသည္။ ေခါင္းထဲမွာလည္း ေနာက္က်ိရီေဝ ရႈပ္ေထြးလို႔ေန၏။

မခံနိုင္သည့္ အဆုံးတြင္ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၀ိုးတဝါး အလင္းေရာင္တခုကို ျမင္ရသည္။ ထိုအလင္းေရာင္က မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာကို အုပ္မိုးထားသည့္ အျဖဴေရာင္ အ

ဝတ္ ကို ထိုးေဖါက္ၿပီး ဝင္လာေနျခင္း ျဖစ္သည္။ အသက္ရႉလို႔လည္း မေကာင္းပါ။

 မ်က္ႏွာေပၚက အဝတ္ကို ဖယ္လိုက္မွ ပူေလာင္မြန္းၾကပ္မႈေတြ ေၿပ ေပ်ာက္မွာကို သိ္ၿပီး ေနာက္ လက္ကိုေျမႇာက္ဖို႔ ႀကိဳးစားတာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ လက္ က ကပ္ၿပီးထုံက်င္

 ေန သည္။ အသက္ကို ဝေအာင္ျဖည္းျဖည္းရႉသြင္းရင္း လႈပ္ရွားနိုင္ဖို႔ ႀကိဳး စားေနခိုက္ ေက်ာ ျပင္ ေအာက္က မာေက်ာေသာ အထိအေတြ႕ ႏွင့္ အတူ ပက္လက္အေန အထား

 ျဖင့္ မိမိ ေရြ႕လ်ားေနေၾကာင္း မင္းခန႔္ ခံစား သိလိုက္သည္။   

ထိုကေနတဖန္ ေရြ႕လ်ားမႈ ရပ္သြားၿပီးေနာက္ ေအာက္ကို နိမ့္ဆင္းသြားသလို ခံစားလိုက္ ရသည္။ ဓါတ္ေလွခါး တခုထဲမွာလို႔ မွန္းဆမိ၏။ ဘယ္ကိုေရာက္ၿပီး ဘာေတြျဖစ္ေနမွန္း

ရီ ေဝေနာက္က်ိေနသည့္ ဦးေႏွာက္ႏွင့္ စဥ္းစားၾကည့္ေတာ့ သိသလိုလို မသိသလိုလို ႏွင့္ ေဝ ၀ါးေန၏။ ေရာက္ေနတာေဆး႐ုံ မွန္းေတာ့ သိေနသည္။ ဘာေၾကာင့္ေရာက္ေနရ

သည္ ဆို တာကိုသာ မေသမခ်ာျဖစ္ေန၏။ ဓါတ္ေလွခါး ၿငိမ့္ကနဲ ရပ္သြားသည့္ အခါ မင္းခန႔္ ကိုယ္ ႀကီး ဆက္ၿပီးေရြ႕လ်ားလာျပန္သည္။ 

ဆီ နည္းေနပုံရသည့္ ဘီးသံ တကၽြီကၽြီ ႏွင့္ အတူ ၾကမ္းျပင္ကို တဖ်ပ္ဖ်ပ္ရိုတ္ေနသည့္ ေၿခ သံ ႏွစ္ခု။ တခုအသံက ေပ်ာ့ၿပီး ေနာက္တခုက ပလပ္စတစ္ ဖိနပ္ ျဖစ္မည္။ တဂြပ္ဂြပ္ႏွင့္

ဆူ ညံစြာ မင္းခန႔္ ေျခရင္း ဖက္က ထြက္ေပၚေနသည္။ စကားသံ တီးတိုးလည္းၾကား ရ သည္။ ေယာက္်ားသံတခု ႏွင့္ မိန္းမသံတခု။ ဘာေတြေျပာေနၾကသည္ ဆိုတာကိုေတာ့

သဲကြဲစြာ မၾကားရပါ။

“ငါ့ကို ေသၿပီ ထင္ၿပီး ယူလာတာပဲ ျဖစ္မယ္၊ ေရခဲ တိုက္ထဲ မွာတေယာက္ထဲ မက်န္ခဲ့ ေအာင္ ငါမေသ ေၾကာင္း သူတို႔ ျမန္ျမန္သိေအာင္လုပ္မွ ျဖစ္မယ္”

မင္းခန႔္ ေျခလက္ေတြက ညဖက္ဖိအိပ္ထားမိလို႔ မနက္ေရာက္ေတာ့ ထုံက်ဥ္ ၿပီးလႈပ္ရွား မရ သည့္ ပမာျဖစ္ေနသည္။ ေျခလက္ေတြက ေအးေနေပမယ့္ ရင္ထဲက်ေတာ့ ဗေလာင္ ဆူ ေအာင္ပူေနသည္။ ေရခဲတိုက္ထဲ ထည့္လိုက္မွာ ေၾကာက္သည့္ စိတ္အျပင္ ေရလည္း အရမ္းငတ္ေနသည္။ ဒါေၾကာင့္ ဒီေလာက္ပူေလာင္ ေနတာျဖစ္မည္။ ပုခုံးႏွင့္ လည္ပင္း

တဝိုက္ကလည္း တခုခု ကပ္ေနသလိုလို ယားက်ိက်ိ ျဖစ္ေနသည္။

ထိုအခိုက္တြင္ ေထာင့္ခ်ိဳးတခုကိုေရာက္သြားသည္ ထင္သည္။ ဘီးသံေတြတက်ီက်ီပို လို႔ ျမည္သြားၿပီး အရွိန္ ႏွင့္ ေကြ႕လိုက္ေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ ရမ္း

သြား ၏။ ထိုလႈပ္ရမ္းမႈ ေၾကာင့္ အပူလွိုင္းတခုကိုယ္ထဲမွာ ျဖတ္စီးသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။ လက္ေတြ လႈပ္လို႔ ရသြား၏။ လႈပ္ရွားလို႔ ရသြားမွန္း သိလိုက္သည္ ႏွင့္ တၿပိဳင္

နက္မင္းခန႔္ ပက္လက္ လဲေနရာမွ က်ဳံးထလိုက္မိ၏။ မ်က္ႏွာကို အုပ္ထားသည့္ ေစာင္ႀကီး ကြာက် သြားသည့္ အခါ  ထိန္လင္းေနသည့္ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ မ်က္လုံးကို ခ်က္

ခ်င္း ျပန္မွိတ္ လိုက္မိသည္။

“ေအာင္မယ္ေလး ...မသာက ထထိုင္တယ္ေတာ့ ကယ္ၾကပါဦး”

မိန္းမသံ တခုႏွင့္ အတူ တဂြပ္ဂြပ္ ႏွင့္ ထြက္ေျပးသြားသည့္ ေျခသံၾကားလိုက္ရသည္။ ေရြ႕ လ်ားေနမႈလည္းရပ္သြား၏။ မ်က္လုံးကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေျခရင္းဖက္မွာ ပါးစပ္

အ ေဟာင္းသား ႏွင့္ ၾကည့္ေနသည့္ အသက္ႀကီးႀကီး လူတေယာက္ကို ေတြ႕ရသည္။ ေဆး ႐ုံ အလုပ္သမား တေယာက္ျဖစ္မည္ ထင္သည္။ မင္းခန႔္ က အားကိုးတႀကီး ျဖင့္

မေသေသး ေၾကာင္း ေျပာကာ အကူအညီေတာင္းဖို႔ ႀကံေနစဥ္မွာပင္ ထိုပုဂၢိဳလ္က ေနာက္ကို တလွမ္း ခ်င္းသြက္သြက္ ဆုတ္သြားၿပီး ေစာေစာက ေကြ႕ခဲ့သည့္ ေထာင့္ခ်ိဳး အ

ကြယ္ကို ဝင္ ေရာက္ သြားသည္။

အကြယ္ကေန မသိမသာ ေခါင္းေလးျပဴၿပီး တခါျပန္ေခ်ာင္းတာကို ျမင္ရသည့္အခါ မင္းခန႔္ သေဘာက်စြာ ျပဳံးလိုက္ၿပီး ပတ္ဝန္းက်င္ကို မ်က္စိ ကစားၾကည့္လိုက္သည္။ အခု

 ေရာက္ ေနတာက ေဆး ႐ုံ ေဆးခန္းေတြမွာ ရတတ္သည့္ အနံ့ အသက္မ်ိဳးေတြ မႊန္ေန သည့္ လမ္း က်ဥ္းေလး တခု ထဲမွာ ျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရ ေဆး႐ုံေတာ့ ဟုတ္ပုံမရ၊ ပုဂၢလိ

က ေဆး ႐ုံတ ခုခု ျဖစ္လိမ့္ မည္။ လူနာတင္စင္ေပၚက ဆင္းလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ အ ကြယ္က ေန ေခ်ာင္းေန ဆဲ ေစာေစာက ပုဂၢိဳလ္ႀကီးကို ျမင္လိုက္ရလို႔ မဆင္းျဖစ္ေတာ့။ေတာ္

 ၾကာေၾကာက္ေၾကာက္ ႏွင့္ တခုခု လုပ္လိုက္လို႔ ဒုကၡ ထပ္ေတြ႕ ေနရဦးမည္။ 

အိပ္မက္ဆိုးက လြတ္ခဲ့ၿပီဆိုတာ သိလိုက္လို႔ ဝမ္းသာရေသာ္လည္း ႐ုတ္တရက္ ဘာလုပ္ ရမည္ဆိုတာ မေဝခြဲတတ္ေသးပါ။ဒါေပမယ့္ ခ်က္ခ်င္းလိုလို မင္း ခန႔္ကို ကယ္တင္မည့္

 သူ ေတြေပၚလာသည္။ ဆူဆူညံညံအ သံ ေတြ ၾကားရၿပီး ဆရာဝန္ျဖစ္ဟန္တူသူ ဂ်ဴတီကုတ္ အ ျဖဴ ဝတ္ထားသည့္ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ အရြယ္ခန႔္ အမ်ိဳးသားတ ေယာက္

 ႏွင့္ အ တူ သူနာျပဳဆရာမ သုံးေလး ေယာက္ ေလာက္ ေထာင့္ခ်ိဳးမွာ ေပၚလာ၏။ ဆရာမေလး ေတြ ပုံစံက တြန႔္ဆုတ္ဆုတ္ ျဖစ္ေနေသာ္ လည္း ဆရာဝန္ကေတာ့ သြက္လက္

စြာျဖင့္ မင္းခန႔္ နားကို ခ်ဥ္းကပ္လာသည္။ မရဲတရဲ ႏွင့္  ဆရာဝန္ ေနာက္ တည့္တည့္ က ကပ္ပါ လာသည့္ ခ်စ္စဖြယ္သူနာျပဳ ဆရာမ ေခ်ာ ေခ်ာေလးကို ျမင္ေတာ့ မေနနိုင္

သည့္ ဗီဇ အ တိုင္း ေျပာ လိုက္မိသည္။

“ကၽြန္ေတာ့္ ကို ေသသြားၿပီထင္လို႔ လား”

ဆရာမေလး ဘယ္လိုမွျဖစ္မသြားေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေခါင္းကိုေတာ့ မိုးႀကိဳးပစ္ခ်လိုက္သလို ပင္။ ၾကားလိုက္ရသည့္ အသံက သူ႔ အသံႏွင့္ ဆင္သလိုလို ရွိေသာ္လည္း သူ႔အသံ မ

ဟုတ္ ဘူး ဆိုတာ အလြန္ေသခ်ာ၏။ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္အသံကိုယ္ ေနာက္တခါျပန္ၾကား ရေစရန္ အနားေရာက္လာသည့္ ဆရာဝန္ကို ေမာ့ၾကည့္ၿပီး ေမးလိုက္မိသည္။

“ဆရာ ကၽြန္ေတာ္ မေသ..ေသ...ပါ...ဘူး...ေနာ္”

မင္းခန႔္ စကား သံက ဆုံးခါနီးေလပိုၿပီးတုန္ရီလာေလ ျဖစ္သည္။ ၾကားေနရသည့္ အသံက သူ႔အသံ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ႏႈတ္ႏွင့္ သူလၽွာဖ်ားက ထြက္လာသည့္ အသံ ျဖစ္

သည္။ စကားလုံးေတြက သူကိုယ္တိုင္ေျပာလိုက္သည့္ စကားလုံးေတြ အတိုင္း တေသြ မ တိမ္း ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ တျခားတေယာက္၏ အသံ ျဖစ္ေန၏။ ေျပာေနရင္း အသံ

သာမ က မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးတုန္ရီ လာသည္။ သူ႔ အသံက အဘယ္ ေၾကာင့္  ႏြဲ႕ေႏွာင္းေသာ မိန္းမပ်ိဳ တေယာက္၏ အသံ ျဖစ္ေနရသနည္း။ မင္းခန႔္ နား မ လည္ နိုင္ေတာ့ပါ။

စိတ္ ညစ္ညစ္ႏွင့္ အသံကုန္ေအာ္ဟစ္ကာထြက္ေျပးလိုက္ခ်င္ေပမယ့္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ေတာ့။ ေဘးပတ္ လည္မွာ ျမင္ေနသမၽွ ျမင္ကြင္းေတြ အားလုံး ခ်ာလည္လည္ လို႔ေန၏။

“မေသလို႔ ဘဲ ထထိုင္ေနၿပီေလဗ်ာ၊ ဘာမွစိတ္မပူနဲ႔ ေတာ့”

သေဘာေကာင္းပုံရသည့္ ဆရာဝန္လူရြယ္က အားေပးစကားေျပာၿပီး ေနာက္ေစာင္ ေအာက္က လက္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္ကာ လက္ေကာက္ဝတ္ကို လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ ဖိစမ္း ၾကည့္ေန

၏။ မီးခိုးေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ အေႏြးထည္ပါးပါးေလးထဲက ထြက္လာသည္ ျဖဴသြယ္ ေသာ လက္ကို မင္းခန႔္ ေခ်ာက္ျခားစြာၾကည့္ေနမိသည္။ ရွည္ရွည္ခၽြန္ခၽြန္ လက္သည္းေတြ ေပၚမွာ အျပာရင့္ေရာင္ေဆးအုပ္ထားၿပီး ပန္းပြင့္ကေလးေတြလဲ ေဖၚထားသည္။ လက္ကို ငုံ႔ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ ပုခုံးေပၚမွာ တစြန္းတစ တင္ေနသည့္ အညိဳ ေရာင္ဆံပင္ေတြကို ျမင္ လိုက္ရသည္။

 ေယာင္ၿပီး ေခါင္းကို ခါလိုက္ေတာ့ ဆံပင္ေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။ ေစာေစာ တုန္းက လည္ပင္းႏွင့္ ကုပ္ပိုးက ယားက်ိက်ိ ျဖစ္တာ ဒီဆံပင္ေတြ ေၾကာင့္ပဲ ျဖစ္မည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ...ကၽြန္ေတာ္ ...”

တဝုန္းဝုန္း တဒိန္းဒိန္း ျမည္ဟိန္းလာသည့္ႏွလုံးခုန္သံ ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ အျမင္အာ႐ုံ ထဲ မွာ အနားမွာ ရွိသမၽွအားလုံး ခုန္ေပါက္လို႔ ေနၾကသည္။ တရိပ္ရိပ္ႏွင့္ မူးလာသည့္ အျပင္

 ေက်ာထဲကေနစိမ့္ကနဲ စိမ့္ကနဲ ခ်မ္းတုန္တက္လာၿပီး အဖ်ားတက္သလို တုန္ရီလာ၏။

“ကဲဆရာမ ေတြ၊ ဖုတ္ဝင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ လူအစစ္၊ ထိန္းၿပီး ျပန္လွဲေပးလိုက္၊ ခင္ဗ်ား အခုဘယ္လို ေနေသးလဲ”

ဆရာမေလးေတြက တြန္းလွည္းေပၚကို ျပန္လွဲခ်ေပးလိုက္သည္။ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးထဲမွာ ေတာ့ မ်က္ႏွာက်က္ႏွင့္ မီးေခ်ာင္းေတြက ခ်ာလည္လွည့္ေန၏။

“မူးတယ္..ဟိုဒင္းေလ ...ကၽြန္ေတာ္ ...ကၽြန္ေတာ္က ..”

အားယူကာေျပာလိုက္ရင္း ဘာဆက္ေျပာရမွန္း မသိလို႔ ရပ္လိုက္သည္။ ပါးစပ္လႈပ္လိုက္ တိုင္း ၾကားရသည့္ အသံကိုလည္း မၾကားဝံ့ တာေၾကာင့္လည္း ျဖစ္သည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မန ၱေလးသူထင္တယ္၊ မူးတာက အားနည္းလို႔ ေနမွာပါ၊ ေဆး ဒါဏ္ ေတြကလည္းရွိေသးတယ္၊ ခင္ဗ်ား ကံႀကီးလြန္းလို႔ ျပန္ထလာနိုင္တာ။ အဆင္ ေျပ

 သြားမွာပါ၊ ကဲ မတင္စန္းနဲ႔ ကိုလွေမာင္ လာတြန္းေတာ့ေလ”

“ဘယ္ကို ပို႔ ရမလဲ ဆရာ”

“၃၀၂ က ေပးရွင့္ မဟုတ္လား၊ အဲဒီကို ျပန္ပို႔လိုက္ေပါ့၊ ဆရာမ ႏွစ္ေယာက္လိုက္သြား ေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆရာႀကီးဆီ ဖုန္းဆက္ၿပီးရင္လိုက္ခဲ့မယ္၊ ပရက္ရွာ တိုင္းထားလိုက္”

ဆရာမေလး တေယာက္ အေမးကို ျပန္ေျဖၿပီး ဆရာဝန္ ထြက္သြားသည္။ အလုပ္သမား ႏွစ္ေယာက္က လွည္းကို တြန္းထြက္လာေတာ့ အေပၚမွာ တရိပ္ရိပ္ေရြ႕ေနသည့္ မ်က္ႏွာ က်က္

အကြက္ေတြကို ၾကည့္ရင္း ပိုမူးလာလို႔ မင္းခန႔္ မ်က္လုံးကို မွိတ္ထားလိုက္ရသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းခန႔္ အျမန္ဆုံးအိပ္ ေပ်ာ္သြားခ်င္သည္။ သို႔မဟုတ္ျပန္ၿပီး ေမ့ေမ်ာသြား ခ်င္ သည္။

ဒါမွလည္း အိပ္ရာကနိုးရင္က ေမာက္ကမ အျဖစ္ေတြကလြတ္သည့္ အေၿခ အေန ကို ျပန္ေရာက္နိုင္မည္ျဖစ္သည္။

“ထူးဆန္းတယ္ သိလား၊ သူအခုနက ငါ့ေရွ႕တင္ အသက္ထြက္သြားတာ”

ဓါတ္ေလွခါးထဲ ေရာက္ေတာ့ ဆရာမေလး တေယာက္က တီးတိုးေျပာသည္။

“အင္းေလ...အခုေတာ့ စကားေတာင္ေျပာနိုင္ေနၿပီ”

“ဆရာမတို႔ ကေတာ္ေသးတာေပါ့၊ ကၽြန္မ မွာသူဝုန္းကနဲ ထလာေတာ့ ရွိသမၽွ အေမႊး အ ကုန္ေထာင္သြားတာပဲ”

“အကုန္ဆိုတာ ဘာကိုေျပာတာလဲ မတင္စန္း”

“ကိုလွေမာင္ ရွိလို႔ မေျပာေတာ့ပါဘူးဆရာမ တို႔ရယ္”

ခပ္သဲ့သဲ့ ရယ္သံေတြက နားထဲမွာ နီးလိုက္ေဝးလိုက္ႏွင့္ ျဖစ္ေနသည္။ သူတို႔ေတြ ေပ်ာ္ ရႊင္ရယ္ေမာေနၾကသေလာက္ မင္းခန႔္မွာေတာ့ ဘယ္လို ခံစားရမည္ မွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။

“ေတာ္ေသးတယ္ ဘာမွ မသိမ္းရ ေသးလို႔”

အခန္းတခုထဲကို ေရာက္ေတာ့ မင္းခန႔္ကို ဆရာမေလး ေတြႏွင့္ အလုပ္သမား အမ်ိဳးသ မီး က ကုတင္ေပၚဝိုင္း မၿပီးတင္လိုက္ၾကသည္။ အနီေရာင္ရင့္ရင့္ေပၚတြင္ အဝါေရာင္ပန္း အ

ဆုပ္ အဆုပ္ေတြပါ သည့္ ခ်ည္သားေဘာင္းဘီရွည္ပြပြ ဝတ္ထားေသာ ကိုယ္ေအာက္ ပိုင္း ကို မင္းခန႔္ စိတ္မ သက္သာစြာ ၾကည့္ေနမိစဥ္ ဆရာမက ေစာင္ႏွင့္ အုပ္လိုက္၏။ မင္းခန႔္

ကိုယ္တိုင္ေတာ့ ဘာမွ မလုပ္နိုင္။ လက္ေတာင္ေျမႇာက္လို႔ မရေအာင္ႏုံးခ်ိေနသည္။

မ်က္စိမွိတ္ၿပီး ျပန္မွိန္းေနစဥ္ လက္ေမာင္းတဖက္ တင္းကနဲျဖစ္သြားၿပီး တရႉးရႉး အသံေတြ ၾကားရသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္ေနတာျဖစ္မည္။ဘာေတြျဖစ္ေနလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေနၾက သလဲ

ဆိုတာမင္းခန႔္ စိတ္မဝင္ စားနိုင္ေတာ့ပါ။ ဘာကိုမွလည္း မေတြးခ်င္၊ ဘာကိုမွလည္း မသိ ခ်င္ေတာ့ မ်က္စိကို စုံမွိတ္ ၿပီး ေက်ာက္႐ုပ္တ႐ုပ္လိုပဲ ေနလိုက္မိ ေတာ့၏။

“ဆရာႀကီးလဲ ျပန္လွည့္လာေနၿပီ၊ ခနေနရင္ေရာက္မယ္”

ဒါကေတာ့ အခုန ဆရာဝန္၏ အသံျဖစ္သည္။ တခုခု လုပ္မယ္ထင္ေပမယ့္ ဘာမွ မလုပ္ဘဲ ရပ္စကားေျပာေနၾကသည္။ အဓိက အေၾကာင္းအရာကေတာ့ ေသၿပီးမွ ျပန္ရွင္လာသည့္

အေၾကာင္း ျဖစ္သည္။ ဆရာမေလး ေတြက ဒါျဖစ္နိုင္မျဖစ္နိုင္ ဆရာဝန္ကို စူးစမ္း ေနၾက သည္။

“ျဖစ္နိုင္ပါတယ္။ အရင္ကလည္း မၾကဳံဖူးေပမယ့္ ၾကားဖူးတာေတြ ရွိေနတာပဲ။ တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ သုံးရက္ေလာက္ေနမွ ျပန္ထတာမ်ိဳးလည္း ေျပာသံၾကားဖူးတယ္”

ခနေနေတာ့ ေျခသံေတြ တဖ်ပ္ဖ်ပ္ၾကား လိုက္ရသည္။ အခန္းထဲက စကားသံေတြလည္း တိတ္သြား၏။

“ဆရာႀကီး လာၿပီ”

အခန္းထဲက ဆရာမေလး ေတြလည္းလႈပ္လႈပ္ရွားရွား ျဖစ္သြားၾကသည္။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္ လိုက္ရာ ကုတင္ေဘးမွာ အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ခန႔္ ရွိမည့္ ဆံပင္ျဖဴ ျဖဴ ႏွင့္ လူႀကီးတ

 ေယာက္ ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ သူ႔ေဘးတြင္ ေစာေစာက ဆရာဝန္ရပ္ေန သည္။ ဆရာ ဝန္ေဘးမွာေတာ့ ကိုယ္လုံး ခပ္ေတာင့္ေတာင့္ မိန္းမတေယာက္ရွိ၏။ သူမက ဆရာဝန္

ဟုတ္ပုံမရပါ။ ႐ုံးဝန္ထမ္း ႏွင့္ ပိုတူ၏။နက္ျပာေရာင္အက် ႌႏွင့္ စကပ္ဝတ္ထားသည္။ လက္ ထဲမွာ လမ္း ေလၽွာက္စ ကားေျပာစက္လိုမ်ိဳးတလုံးလည္း ကိုင္ထားသည္။ ေနာက္နားမွာ

 ေတာ့ ဆရာမ တအုပ္ကို ၀ိုးတဝါး ျမင္ရ၏။

“သမီး ..ဘယ္လိုေနသလဲ”

ဆရာဝန္ႀကီး အေမးကို မင္းခန႔္ ဘယ္လိုေျဖရမွန္း မသိေအာင္ျဖစ္သြားသည္။ သမီး ဆို သည့္ အေခၚအေဝၚက သူ႔ ႏႈတ္ကို ဆြံ့အသြားေစ၏။

“ေစာေစာ ကေတာ့ မူးတယ္လို႔ ေျပာတယ္ ဆရာႀကီး”

မင္းခန႔္ ကိုယ္စား ဆရာဝန္လူရြယ္က ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး သူ႔လက္ထဲ ကိုင္ထားသည့္ ဖိုင္ တြဲ တခုကို ဖြင့္ၿပီး ဆရာဝန္ႀကီး လက္ကိုထိုးေပးလိုက္သည္။

“စကားမေျပာနိုင္ရင္လည္း မေျပာနဲ႔၊ မူးေနတယ္၊ ေနလို႔ မေကာင္းဘူးေပါ့ ဟုတ္လား”

မတတ္သာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီးက

“ဟုတ္ၿပီ၊ ဟုတ္ၿပီ၊ စိတ္ကိုေအးေအးထား၊ ညည္းေတာင္ ကိုေက်ာ္သြားၿပီ၊ ဘာမွ မျဖစ္နိုင္  ေတာ့ဘူး၊ သမီး လိမ္လိမ္မာမာ နဲ႔ ဆရာတို႔ ညႊန္ၾကားတာလိုက္နာမယ္ ဆိုရင္ ေကာင္း

သြား ဖို႔ ပဲ ရွိတယ္၊ သမီး အသက္ကို ဆရာတို႔ မနည္းကယ္ခဲ့ရတာ၊ ေနာက္တခါ ထပ္ၿပီးမ မိုက္ နဲ႔ေတာ့ ဟုတ္လား”

ဘာေျပာမွန္း မသိေပမယ့္ ေယာင္ခ်ာခ်ာႏွင့္ ေခါင္းညိတ္ၿပ လိုက္မိေတာ့ ဆရာဝန္ႀကီး ျပဳံး ၿပီး တဖက္ကိုလွည့္ကာ လူရြယ္ဆရာဝန္ ကို အဂၤလိပ္ ဘာသာျဖင့္ ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြေပး

သည္။ ဟိုဆရာဝန္က လိုက္ေရးမွတ္ေန၏။

“ကဲ ..ဆရာ မနက္ျဖန္ တေခါက္လာျပန္ၾကည့္မယ္၊ ေအးေအး ေဆးေဆး နားနား ေနေန ေန ေပါ့”

“သူ႔ ေဘလ္ ျပန္ဖြင့္လိုက္မယ္ ေနာ္ဆရာႀကီး”

“အင္းေပါ့၊ နင္တို႔ က လည္းျမန္လိုက္တာ စာရင္းေတာင္ ပိတ္ေနၿပီလား”

“ဖိုင္ျပန္တြဲတာပါ၊ အကုန္ေတာ့ မေပါင္းရေသးဘူး”

စကားေျပာစက္ကိုင္ မိန္းမ ႏွင့္ ဆရာဝန္ႀကီး ျပန္ထြက္သြားသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ..ကၽြန္ေတာ္နဲ႔ မန ၱေလးသူ၊ ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ကံေကာင္းတယ္၊ ဒါနဲ႔ သူ႔နာ မည္က ဘယ္သူတုန္း”

မင္းခန႔္ ကိုေျပာေနရာမွ ဆရာဝန္က အနားကဆရာမ ဖက္ကိုလွည့္ေမးလိုက္သည္။

“ဆရာကလဲ ခ်တ္မွာၾကည့္လိုက္တာ မဟုတ္ဘူး”

“ဟုတ္သားပဲ ...ေနပါဦး ..ပန္း ..အိ ..ျဖဴတဲ့၊ နာမည္ေလးက လွသားပဲ”

မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ ေယာက္်ားစင္စစ္ကေန ပန္းအိျဖဴ ျဖစ္ရျပန္ေလၿပီ။ ဘယ္ကေန ဘယ္လို ပန္းအိျဖဴ ဘဝကို ေရာက္သြားမွန္း မသိေတာ့ပါ။ ဆရာဝန္ႀကီးက ေျပာသြားေသးသည္။

 ေနာက္ထပ္ မမိုက္ႏွင့္ေတာ့တဲ့။ သူဘာေတြ မိုက္ခဲ့သနည္း။ မင္းခန႔္ စဥ္းစားလို႔ မရပါ။ အ ရက္ေသာက္တာ မိန္းမ ရႈပ္တာေလာက္ကိုေတာ့ မိုက္သည္ဟု မဆိုနိုင္ပါ။ ေယာက္်ား

 ေတြ ၏ ပင္ကိုယ္စရိုတ္သာ ျဖစ္ပါ၏။

“ကဲ ...ေဆးရၿပီ၊ ေဆးထိုးမယ္”

မင္းခန႔္ ကို တျခမ္းေစာင္းေပးလိုက္ ၿပီးေနာက္ တင္ပါးကေန စစ္ကနဲ နာက်င္မႈကို ခံစား လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ ရင္ထဲမွာလည္း စူးစူးနစ္နစ္ နာက်င္သြားရသည္။ ေဆးထိုးလို႔ နာ တာ

မဟုတ္ပါ။ နာက်င္မႈကိုသိေနလို႔ ျဖစ္ပါသည္။ အိပ္မက္ ဟုတ္မဟုတ္ အသားကို ဆိတ္ ၾကည့္စရာ မလိုေတာ့လို႔ ျဖစ္ပါသည္။ ရင္နာေၾကကြဲရင္း မယုံမရဲ စိတ္ျဖင့္ ထပ္ၿပီးစမ္းသပ္ လိုေသာေၾကာင့္ ေနာက္တႀကိမ္ေဆးထိုးပါေစဟု ႀကိတ္ဆုေတာင္းမိသည္။ မင္းခန႔္ ဆု ေတာင္းျပည့္ပါ၏။

ဘီးလုံးေတြ လိမ့္လာသံၾကားလိုက္ရၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လက္တဖက္ကို ဆြဲထုတ္လိုက္ၾက သည္။ ျဖဴသြယ္ေသာ လက္ကို မၾကည့္ခ်င္လို႔ မ်က္ႏွာလႊဲထားစဥ္ လက္ဖ်ံေပၚမွာ ေအးစက္

သည့္ အရက္ပ်ံ အထိအေတြ႕ကို ရသည္။ ထို႔ေနာက္ စစ္ကနဲ လက္ဖ်ံမွာ နာသြားသည္။ ထို႔ ေနာက္ အပ္ကို လက္ဖ်ံမွာ ပလာစတာႏွင့္ ကပ္ေနတာကို ခံစားသိေနရသည္။ ေဆးသြင္း

တာ ျဖစ္မည္။ အသာေစာင္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထင္သည့္ အတိုင္း တြဲေလာင္းက်ေနသည့္ ပလပ္စတစ္ ပိုက္တေခ်ာင္းကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။

“ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္မေနနဲ႔၊ အိပ္ေနလိုက္၊ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ ခင္ဗ်ား အားျပည့္လာ လိမ့္မယ္”

ဆရာဝန္၏ စကားသံက မင္းခန႔္ နားကေနကပ္ၿပီး ထြက္လာရာမွ တေျဖးေျဖးေဝးသြား သည္။ ဆရာဝန္ အနားကေနထြက္သြားတာ ျဖစ္မယ္ဟု စဥ္းစားရင္း မင္းခန႔္ တကိုယ္ လုံး ေလးလံ ေနရာမွေပါ့ပါးသြားသည္။ မင္းခန႔္ လမ္းေတြ ေပၚျပန္ေရာက္သြား၏။ ျမဴေတြ မရွိ၊ မီးခိုးေတြ မရွိ အလင္းေရာင္က ၾကည္လင္ျပတ္သားစြာ ရွိေနသည္။ ၀ါလဲ့လဲ့ ေန ေရာင္

က သစ္ပင္ေတြ ျမက္ခင္းစိမ္းစိမ္းေတြေပၚကို လွပစြာထိုးက်ေန၏။

ကတၱရာ ခင္းထားသည္လို႔ ထင္ရသည့္ အနက္ေရာင္လမ္းမႀကီးက တေမၽွာ္တေခၚ ရွည္ လ်ားစြာ ရွိေနသည္။ ထိုလမ္းႀကီး တေလၽွာက္မွာ လူေတြလည္း အမ်ားႀကီးရွိသည္။ မင္း ခန႔္၏

 မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္မွ လာေနၾကသူေတြ အားလုံး၏ ထူးျခားခ်က္မွာ မိန္းမ ေတြခ်ည္း ျဖစ္ေနၾကျခင္းပင္။ မင္းခန႔္ သြားေနသည့္ဖက္ကိုေတာ့ တေယာက္မွ မသြားၾကပါ။ သူတို႔ ေတြ ႏွင့္

မင္းခန႔္က ဆန႔္က်င္ဖက္သြားေနၾကသည္။

မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ေတြ႕သည့္ မိန္းမေတြထဲမွာ မင္းခန႔္ သိသည့္သူေတြလည္းပါသည္။ တခ်ိဳ႕ ေတြကိုေတာ့ နာမည္လည္းသိသည္ လူလည္းသိသည္။ တခ်ိဳ႕ကိုက်ေတာ့ လူကိုပဲ သိ သည္။

 နာမည္ကိုေတာ့ မမမွတ္မိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ပတ္သက္ခဲ့ ဖူးသည့္ မိန္းမေတြ လည္းပါသည္။ အဲဒီထဲက တခ်ိဳ႕ဆိုရင္ မင္းခန႔္ နာမည္ မေဖၚတတ္ေတာ့သည့္ အထဲမွာ ပါသည္။

ေဒၚႏြယ္နီထြန္းကေတာ့ အနားကေန ဝင့္ထည္စြာျဖတ္ေလၽွာက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ကို ရွိ သည္လို႔ ပင္ေယာင္ၿပီး လွည့္ၾကည့္မသြား။ ရြယ္တူ မိန္းကေလး တအုပ္ႏွင့္ တခစ္ခစ္ ရယ္ရင္း

 ေလၽွာက္လာသည့္ ယုယုကိုလည္း ျမင္ရသည္။ သူမ ကလည္း မင္းခန႔္ကို ျမင္ ပုံမေပၚပါ။ ရည္းစား ေဟာင္းေတြ သာမက ေက်ာင္းတက္စဥ္က ေတြ႕ဖူးခင္ဖူးသည့္ သူ ငယ္ခ်င္း မေတြ

ကို လည္းလမ္းမွာေတြ႕၏။ သူတို႔လည္း မင္းခန႔္ကို ဖာသိဖာသာပင္။

“ငါ့ကို မျမင္ၾကဘူး ထင္ပါရဲ့”

စိတ္ပ်က္စြာ ေရရြတ္မိရင္း အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ႏွင့္ ဝင္တိုက္မိမလို ျဖစ္သြားသည္။

“ေဆာရီး ကြယ္”

အမ်ိဳးသမီးက ေတာင္းပန္ၿပီးဆက္ထြက္သြားေတာ့ ျမင္တဲ့သူရွိေသးသည္ဟု မင္းခန႔္ ဝမ္း သာရသည္။ ထိုအမ်ိဳးသမီးကို ျပန္လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေဒၚခင္မမ ျဖစ္ေနသည္။ ေနာက္

ကေနေျပးလိုက္သြားၿပီး လက္ကိုဆြဲထားမိ၏။

“မမ ..မမ”

“ေအာ္ ..ဘာလဲ ..သမီး”

“ဘာ ..ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”

ေဒၚခင္မမ ထြက္သြားေတာ့ မင္းခန႔္ ညႇိုးငယ္စြာ ေျခစုံရပ္ၿပီး က်န္ေနခဲ့သည္။ ထိုအခ်ိန္ မွာ ရယ္သံတခုကို ၾကားလိုက္ရလို႔ လွမ္းၾကည့္လိုက္ရာ သစ္ပင္တပင္ေအာက္မွာ ရပ္ၿပီး မင္း ခန႔္

 ကိုၾကည့္ကာ ခြက္ထိုးခြက္လန္ ရယ္ေနသည့္ ဆံပင္ရွည္ရွည္ ႏွင့္ မိန္းမ ကိုေတြ႕ လိုက္ ရသည္။ မင္းခန႔္ကို ပါးရိုတ္လိုက္သည့္ မိန္းမသည္ ဟိုတေန႔က အဝတ္အစားေတြ ကိုပဲ ဝတ္ထားၿပီး အသက္ရႉမွားခ်င္စရာ လွပေနသည္။ ေဒါသတႀကီး ျဖင့္ သူမကို လွမ္း ၾကည့္ သည့္ မင္းခန႔္ကို သေရာ္ေတာ္ေတာ္ အမူအရာ ျဖင့္ လက္ညိဳးထိုးျပသည္။

“ကိုယ့္ ကိုယ္ကို လည္း ျပန္ၾကည့္လိုက္ဦး”

မင္းခန႔္ မေက်မနပ္ျဖင့္ ငုံ႔ၾကည့္လိုက္ရာ အဝတ္မပါ ဗလာက်င္းေနသည့္ မိန္းမတေယာက္ ၏ ကိုယ္ခႏၶာကို ျပန္ျမင္လိုက္ရသည္။ ရွက္စိတ္က ငယ္ထိပ္အထိတက္ေဆာင့္ ၿပီး မင္းခန႔္

တကိုယ္လုံးထူပူလာသည္။

“ဒါ ..ဒါ ..မျဖစ္နိုင္ဘူး၊ မျဖစ္နိုင္ဘူး”

ဟိုမိန္းမကေတာ့ ရယ္လို႔မဆုံးေအာင္ျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ေဒါသတႀကီးျဖင့္ ဆံပင္ရွည္ မိန္းမေခ်ာဆီ အတင္းေျပးဝင္သြားမိ၏။ မင္းခန႔္ ဘယ္ေလာက္ေျပးေျပး သူမ ထံပါးကို မ ေရာက္

ပါ။ အေမာတေကာေျပးေနသည့္ မင္းခန႔္ကို ၾကည့္ၿပီး ေလွာင္ေျပာင္ရယ္ေမာလို႔ ေနသည္။ ၾကာေတာ့ ေျပးေနရင္းႏွင့္ မင္းခန႔္ မခံနိုင္ေအာင္ ေမာဟိုက္ပင္ပန္း လာသည္။ အသက္ကို

ပင္ေျဖာင့္ေအာင္ မရႉနိုင္ေတာ့။ရင္ထဲမွာ တင္းၾကပ္ၿပီး ဆို႔လာ၏။ ထို႔ေနာက္ လမ္းေပၚသို႔ ပစ္လဲက်သြားသည္။

က်သြားေတာ့လည္း မနာပါ။ ၿငိမ့္ကနဲ ခံစားလိုက္ရတာပဲ ရွိသည္။ မ်က္စိကို ဖြင့္ ၾကည့္ လိုက္ေတာ့ အျဖဴေရာင္မ်က္ႏွာ က်က္ႏွင့္ မီးေခ်ာင္း ကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ေဘးမွာ တြဲ ေလာင္း

က်ေနသည့္ ပလပ္စတစ္ပိုက္ ထဲမွာေတာ့ အေရာင္ၾကည္ၾကည္ ေတြျပည့္ေန ၏။ ေဆး႐ုံခန္းထဲ ျပန္ေရာက္ေနၿပီဟု သိလိုက္သည္။ တနည္းအားျဖင့္ အိပ္ေပ်ာ္ရာက နိုးခဲ့ ၿပီလို႔ ဆိုနိုင္သည္။

အခုေတြ႕ခဲ့တာေတြလည္း အိပ္မက္တခုသာ ျဖစ္ပါလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ တကယ္ ကို ေမာေနသည္။ ရင္ဝကို တခုခု ႏွင့္စည္းထားသလိုလည္းတင္းက်ပ္ေနသည္။ အားေနသည့္

လက္ တဖက္က မရည္ရြယ္ပါဘဲ ႏွင့္ ရင္ဘတ္ေပၚကိုေရာက္သြား၏။ ခုနကထက္စာရင္ အားအင္ျပန္ျပည့္ၿပီး လႈပ္ရွားနိုင္လာေပမယ့္မင္းခန႔္ မေပ်ာ္ပါ။ သူ၏ရင္အုံက ေဖါင္းႂကြေန

 ေသာေၾကာင့္ တကိုယ္လုံး ေအးစက္သြားရသည္။

အသက္ပင္မရႉရဲဘဲ အက် ႌလည္ပင္းေပါက္ကေန လက္ကို ထိုးသြင္းလိုက္ေတာ့ ခပ္ၾကမ္း ၾကမ္းအထိအေတြ႕ တခုကို ရသည္။ ဆက္ၿပီးစမ္းၾကည့္ လိုက္ေတာ့ ေခ်ာမြတ္ၿပီး တင္းေန

သည့္ အဝတ္တခု ကို ကိုင္မိ၏။ ထိုအဝတ္က ဘာေၾကာင္းတင္းေနသလဲ ဆိုတာ မင္းခန႔္ စိတ္က သိေန၏။ေသခ်ာပါသည္။ ဇာနားတပ္ထားသည့္ ဘရာစီယာတထည္ပဲျဖစ္၏။ ဒီလို

ဟာမ်ိဳး ေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ဖူးသည္။ စိတ္ကို တင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ အသက္ကိုေအာင့္ကာ ဘရာစီယာ အဟၾကားထဲကို စမ္းလိုက္ေတာ့ ႏူးညံ့အိစက္သည့္ အသားစိုင္ ႏွစ္ခုကို တည့္

တည့္တိုးေတာ့၏။

မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးတုန္လာသည္။ အသက္ရႉလို႔လည္း မရေတာ့။ ရင္ဘတ္ႀကီးက တင္း ၾကပ္ေနသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ ေမာပန္းတႀကီး ႏွင့္ ဘရာစီယာကို ကိုယ္ေပၚက ဆြဲခြာဖို႔ အေမာ

တေကာ လုပ္မိသည္။

“ဘာ ျဖစ္လို႔လဲ မပန္းအိျဖဴ”

ပတ္ဝန္းက်င္ကို ေမ့ေလ်ာ့ေနမိခ်ိန္မွာ ေျခရင္းဖက္က အသံတခုေၾကာင့္ လန႔္သြားသည္။ ၾကက္ေသြးေရာင္ ထမိန္ႏွင့္ ဆရာမ ေလးတေယာက္ အနားကိုေရာက္လာသည္။ သူမ ၏

ထမိန္ အေရာင္က တျခားဆရာမေတြလို အနီမ်ိဳးမဟုတ္။အိပ္မေပ်ာ္ခင္က ေတြ႕ခဲ့သည့္ ဆရာ မေတြ ထဲမွာမပါဘူးဆိုတာလည္း သတိထားလိုက္မိသည္။

“ေဆးသြင္း ထားတယ္ေလ၊ မလႈပ္နဲ႔၊ အပ္ျပဳတ္သြားလိမ့္မယ္၊ ဘာလုပ္ခ်င္လို႔လဲ ကၽြန္မ ကို ေျပာ”

လက္ထဲက တီဗြီ ရီမုဒ္ကေလး ကို စားပြဲေပၚတင္ရင္းေမးသည္။ မင္းခန႔္ ကိုေစာင့္ရင္း ဆရာ မေလး တီဗြီ ၾကည့္ေနပုံရ၏။

“ဖယ္ေပးပါ”

“ဘာကိုလဲ မပန္းအိျဖဴ”

မင္းခန႔္ လက္ညိဳးျပရာဆီၾကည့္လိုက္ၿပီး

“အက် ႌဘာျဖစ္လို႔လဲ”

“မ ..မဟုတ္ဘူး၊ ေအာက္ ...ေအာက္က”

႐ုတ္တရက္ နားလည္ပုံမရ၍ မင္းခန႔္ က အက် ႌလည္ပင္းကို ေအာက္ကို ဆြဲခ်ျပလိုက္ သည္။

“ေအာ္ ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ယားလို႔လား၊ ကုပ္ေပးမယ္ေလ၊ ဘယ္နားလဲ”

“က်ပ္တယ္ ...အသက္ရႉလို႔ မရဘူး”

“စိတ္ထင္လို႔ပါ၊ ကဲကဲ ဟိုဖက္ေစာင္း လိုက္မယ္ေနာ္”

မင္းခန႔္ ကိုယ္ကိုေစာင္းလိုက္ၿပီး အက် ႌကိုလွန္တင္လိုက္၍ ေနာက္ေက်ာက ခ်ိတ္ကို ျဖဳတ္ ေပးသည္။ အစည္းအ ေႏွာင္ကေန လြတ္သြားသည္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ရင္ထဲက တင္းၾကပ္မႈေတြ အနည္းငယ္ေတာ့ ေလ်ာ့က်သြားသည္။

“အသက္ရႉလို႔ ရၿပီလား”

“အင္း”

“ဒါဆိုလဲ ဒီတိုင္းပဲ အိပ္လိုက္ေတာ့ေနာ္၊ မနက္က်မွ ကၽြန္မ ျပန္ဝတ္ေပးမယ္ ဟုတ္လား”

နည္းနည္းေနသာသြားလို႔ မင္းခန႔္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ဆရာမေလး က ရီမုဒ္ေလး ျပန္ ေကာက္ကိုင္ၿပီး အျပဳံးေလး နဲ႔ ထြက္သြားသည္။

“တခုခု လိုခ်င္လွမ္းေျပာေနာ္၊ ဒီမွာ ရွိတယ္”

မင္းခန႔္ ေျခရင္းဖက္တြင္ ဆက္တီထိုင္ခုံ ႏွစ္လုံးခ်ထားတာ ႏွင့္ နံရံမွာ တီဗြီ တလုံးရွိတာ အခု မွ သတိျပဳမိသည္။ အဲဒီနားက တံခါးတခ်ပ္ကေတာ့ ေရခ်ိဳးခန္း အိမ္သာျဖစ္မည္ ထင္ သည္။

“အမ ကို အိပ္တဲ့ ေဆးေပးထားတာ အိပ္ပါအမရဲ့”

မင္းခန႔္ ကိုလွမ္းအကဲ ခပ္ေနသည့္ ဆရာမေလးက ေျပာသည္။ ေခါင္းေတြရီေဝေနေပမယ့္ မအိပ္နိုင္ေသးပါ။ လုပ္စရာတခုရွိေသးသည္။ ခါးတဝက္ေလာက္ ေရာက္ေန သည့္ ေစာင္ကို

ရင္ေခါင္းေလာက္ အထိျပန္ဆြဲတင္လိုက္ၿပီး ေစာင္ေအာက္ကို လက္ထည့္လိုက္သည္။ ဆရာမေလးကေတာ့ မင္းခန႔္ အိပ္ေတာ့မည္ဟု ယူဆ ၿပီး တီဗြီ ဖက္သို႔ ျပန္လွည့္သြား သည္။

တီဗြီ ကအသံကိုလည္း တိုးလိုက္၏။ ဆရာမ ဒီဖက္ကို အာ႐ုံမရွိတာေသခ်ာေတာ့မွ ကိုယ္ေအာက္ပိုင္းကို ေစာင္ႏွင့္ကြယ္ၿပီး စမ္းၾကည့္ လိုက္သည္။ ရလဒ္ကို ႀကိဳသိေနသလိုလို ရွိေပမယ့္ စိတ္ရွင္းေအာင္လုပ္မိျခင္းျဖစ္ပါသည္။

ေပါင္ၾကားထဲကို ထည့္လိုက္သည့္ လက္က ေဖါင္းေဖါင္းပြပြ ဘာကိုမွ မစမ္းမိဘဲ လြတ္ ထြက္သြားသည္။ ထပ္ၿပီးစမ္းသပ္ရန္ မလိုေတာ့ပါ။ ဒီလို ေနရာ ေပါင္း မ်ားစြာကို သူ အ ႀကိမ္ႀကိမ္

ကိုင္တြယ္ခဲ့ဖူးပါသည္။ အဝတ္ေပၚကေန စမ္းဖူးသလို အဝတ္ မပါဘဲ လည္း ထိေတြ႕ဖူးသည္။ လက္ေခ်ာင္းကို အားစိုက္ၿပီး ခပ္ဖိဖိေလး လုပ္လိုက္သည္ႏွင့္ ဘာကို စမ္း မိမည္ ဆိုတာမင္း

ခန႔္ သိၿပီးျဖစ္သည္။

ပါးပါးလ်လ် ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ကေလး ကုန္ဆုံးသြားသည့္ အခါ မင္းခန႔္ ဘာကိုေမၽွာ္လင့္ရမွန္း မသိေတာ့။ ဟင္းလင္းပြင့္ထြက္သြားသည့္ အနာဂါတ္တခုကို စိတ္ပင္ပန္းဆင္းရဲစြာ အာ႐ုံ

ထဲမွာျမင္ေနရသည္။ ဘာေၾကာင့္ ဒီလိုျဖစ္သြားရသနည္း သူမေတြးတတ္ေတာ့ပါ။ အိပ္မက္ ထဲမွာ ႏွစ္ခါေတြ႕ဖူးသည့္ ဆံပင္ရွည္ႀကီးႏွင့္ မိန္းမ။ သူမ၏ လက္ခ်က္ေလလား။ မင္းခန႔္ နားမလည္နိုုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနရသည္။ ရင္ထဲမွာ ဗေလာင္ဆူကာပူေလာင္လာ၏။ သည္း မ ခံနိုင္သည့္ အဆုံး ဆရာမေလးကို လွမ္းေျပာလိုက္မိသည္။

“ဆရာမ ...ေရေသာက္ခ်င္တယ္”

“လာၿပီ၊ လာၿပီ”

ဆရာမေလး အနားကို ေရာက္လာသည္။ ပိုက္ေပ်ာ့ေလးတပ္ထားသည့္ ေရသန႔္ပုလင္း ကို ပါးစပ္မွာ လာတပ္ေပး၏။

“ျဖည္းျဖည္းခ်င္း စုပ္ေသာက္ေနာ္၊ မစုပ္နိုင္ရင္ ကၽြန္မ ဇြန္းနဲ႔ တိုက္မယ္”

“ရပါတယ္”

ဆရာမေလး ကေတာ္ေတာ္ငယ္ေသးသည္။ ယုယုတို႔ သာသာေလာက္ပဲ ရွိမည္။ အသား ျဖဴျဖဴ ကိုယ္လုံးသြယ္သြယ္ေလး ႏွင့္ တိုင္းရင္းသူေလး တေယာက္ျဖစ္ပုံရသည္။ ခုနက စ

ကားေျပာတာ နည္းနည္းဝဲတာ သတိထားမိသည္။ ဆံပင္ေတြကို ေနာက္မွာေသေသသပ္ သပ္ ထုံးထားၿပီး မ်က္ႏွာေလးကလည္း ခ်စ္စရာေကာင္းသည္။

“ဘာလို႔ ၾကည့္တာလဲ”

မင္းခန႔္ ျပန္ေပးသည့္ ေရပုလင္းကို ျပန္ယူရင္း အျပဳံးႏွင့္ ေမးသည္။

“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး”

“တီဗြီ က အသံက်ယ္ေနလို႔ အိပ္မရဘူးလား”

“ၾကားေတာင္ မၾကားဘူး”

“အရင္ညေတြ တုန္းကေတာ့ ကၽြန္မ ဘယ္ေလာက္ဖြင့္ဖြင့္ အမ မၾကားဘူးေလ၊ ဒါေၾကာင့္ အသံျပန္မခ်မိတာ၊ ဟင္း ..ဟင္း”

“ဟုတ္လား၊ ဘယ္ႏွစ္ညရွိၿပီလဲ”

“ဒါပါနဲ႔ ဆိုရင္သုံးညေပါ့”

“ေအာ္ ...ဒါနဲ႔ ဘယ္ႏွစ္နာရီ ရွိၿပီလဲ”

ဆရာမေလးက လက္က နာရီကို ေျမႇာက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“ႏွစ္နာရီခြဲ”

“ေန႔ လား ညလား”

“ညေပါ့ အမရဲ့၊ အမေရာက္တဲ့ ညထဲက ညတိုင္း ညီမပဲေစာင့္တာေလ၊ မသိဘူးလား၊ ဟင္း ..ဟင္း ဘယ္သိမွာလဲ အမက ေရာက္ထဲက သတိေမ့ေနတာဥစၥာ”

“တို႔ က ဘာျဖစ္လို႔ ေရာက္လာတာလဲ”

“အမ္ ...ေဆးေတြ အမ်ားႀကီး ေသာက္လိုက္လို႔ေလ၊ အမ မမွတ္မိဘူးလား”

“ဟင့္ အင္း”

“ညီမက ညေရာက္ေတာ့မွ အမဆီ ဝင္ရမယ္ ဆိုတာသိတာ၊ အမေရာက္တုန္းက မမအုန္း ရွိတယ္၊ သူက အမရဲ့ ေန႔ခင္းနာ့စ္ ေလ၊ သူပိုသိမယ္၊ မနက္ျဖန္က်မွ ေမး ၾကည့္ပါလား”

“အင္း ..အင္း”

“ကဲ ..ကဲ၊ အိပ္လိုက္ အမ အိပ္လိုက္လို႔ အားရွိလာရင္ ျပန္မွတ္မိလာလိမ့္မယ္”

ဆရာမေလး စိတ္ေက်နပ္ေစဖို႔ မ်က္လုံးမွိတ္ ထားလိုက္ရေသာ္လည္း ကိုယ္မွ မသိသည့္ ကိစၥေတြ ဘယ္လိုျပန္မွတ္မိမွာလဲဟု ေတြးေနမိ၏။ ေဆး႐ုံေပၚမွာ မိန္းမ တေယာက္အျဖစ္

 ေရာက္ေနၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ အမႈတခုက ထပ္တိုးလာျပန္သည္။ ေဆးေတြအမ်ားႀကီး ေသာက္ ခဲ့သည္တဲ့။ အိပ္ေဆးပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မင္းခန႔္မွာ အိပ္ေဆးေတြ အမ်ားႀကီး ေသာက္

စရာ အေၾကာင္းတခုမွ မရွိပါ။ အရက္ေတြ အမ်ားႀကီးေသာက္လို႔ အမူး လြန္ၿပီး ေရာက္လာသည္ ဆိုတာကမွ ယုတၱိရွိလိမ့္ဦးမည္။

အိပ္လို႔ မေပ်ာ္မည့္ တူတူ အေျခအေန အရပ္ရပ္ကို ျပန္စဥ္းစားၾကည့္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ သည္။ အရင္ဆုံးမွတ္မိတာက သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ေသာက္ခဲ့သည့္ အရက္ဝိုင္း။ ၿပီးေတာ့ ျပန္

လာသည္။ ေဒၚႏြယ္နီထြန္းဆီ ဖုန္းဆက္သည္။ ၿပီးေတာ့ လမ္းဟိုဖက္က ကိုယ္လုံး ေတာင့္ေတာင့္ ႏွင့္ မိန္းမ။ လမ္းျဖတ္ကူးစဥ္ အျပင္းေမာင္းလာသည့္ ကားေတြ။ ကား ေတြ ကို လြတ္ေအာင္ထြက္ေျပးၿပီး ေနာက္ပိုင္းမွာ မင္းခန႔္ ေတြးမရတာေတြ ရွိသည္။ ေနာက္ ေတာ့ ဆံပင္ရွည္မိန္းမက ပါးရိုတ္၏။ အဲဒါကိုေတာ့ ေသေသခ်ာခ်ာ မွတ္မိေနသည္။

ျမဴေငြ႕ေတြၾကားက မဆုံးနိုင္သလို ခရီးကိုလည္း ျပန္သတိရသည္။ အဲဒီေနာက္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ကိုေတာ့ မင္းခန႔္ ေခါင္းထဲမွာ ႐ုပ္ရွင္ျပေနတာကို ၾကည့္ေနရသလို အားလုံး ျပတ္သားစြာ

တခု ခ်င္းေပၚလာ၏။ ေသရန္ အခ်ိန္မဟုတ္ဟု ဆိုကာျပန္ပို႔ ခိုင္းျခင္း။ ေရေဝးသုႆန္၊ ကို မင္းခန႔္ (၂၉ႏွစ္) ဆိုသည့္စာတမ္း၊ ေဆး႐ုံျမင္ကြင္းမ်ား၊ ေနာက္ဆုံးမွာ တြန္းလွည္းေပၚ က

႐ုပ္အေလာင္းတခု။ အားလုံးဆက္စပ္ မိသြားခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး သြက္သြက္ ခါ ရမ္း သြားရသည္။ လိုက္ပို႔ သူတို႔ကမင္းခန႔္ ကို ေသဆုံးၿပီးခါစ ပန္းအိျဖဴဆိုသည့္ မိန္းက

 ေလး၏ ကိုယ္ခႏၵာအတြင္းသို႔ ထည့္ေပးသြားျခင္းသာ ျဖစ္ေတာ့သည္။

“သြားပါၿပီ”

မခ်ိတင္ကဲျဖင့္ က်ိတ္ၿပီးညည္းညဴလိုက္မိသည္။ ကုလားႀကီးျဖစ္ျဖစ္၊ တ႐ုပ္ႀကီးပဲျဖစ္ ျဖစ္ အသက္မေသေသးသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ အနည္းငယ္ေတာ့ေက်နပ္မိမည္ပင္။ အခုေတာ့

မိန္းကေလး တေယာက္၏ ကိုယ္ထဲမွဝင္ခိုင္းခဲ့ၾကသည္။ ဘာဆိုဘာမွ မသိခဲ့သည့္ အ တြက္ မင္းခန႔္ ျငင္းပယ္နိုင္ခဲ့ျခင္းလည္း မရွိခဲ့။ ဟိုလူေတြကိုပဲ အျပစ္တင္ရမလား၊ ဘာ မွန္း

ညာမွန္းမသိဘဲ ေန႔ခ်င္းသၿဂိဳလ္ လိုက္ၾကသူေတြကိုပဲ အျပစ္ဖို႔ ရမလား မင္းခန႔္ မေဝ ခြဲ တတ္ေတာ့ပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကံၾကမၼာကိုသာ အျပစ္ပုံဖို႔ ရွိေတာ့၏။

ကၽြန္ေတာ္က ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ မိန္းမ မဟုတ္ပါ။ မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ ေယာက္်ားစစ္စစ္ႀကီး ပါဟု အခုေနေျပာရင္ ဘယ္သူက ယုံမည္နည္း။ ယုံသည္ထားလိုက္ပါဦး မင္းခန႔္ကို လူေတြ

 က ဘယ္လိုေနရာမွာစာရင္းသြင္းၿပီး ဆက္ဆံၾကမည္နည္း။ အေပါင္းအသင္းမိတ္ေတြေတြ ၾကားမွာ၊ ပတ္သက္ဆက္ႏြယ္ဖူးသည့္ မိန္းမေတြၾကားမွာ ဘယ္လိုပုံစံႏွင့္ လူလုပ္ရမည္ နည္း။

 မူးမူးႏွင့္ မက္ခ်င္ရာမက္ေနသည့္ အိပ္မက္တခုသာ ျဖစ္ပါေစဟု အသည္းအသန္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

နဂိုကမွ မင္းခန႔္ကို ၾကည့္မရသူေတြ တပုံတပင္ရွိသည္။ ဒီအေၾကာင္းသာ ေပါက္ၾကားသြား ရင္ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ရွက္စရာ ေကာင္းမည္ဆိုတာ မင္းခန႔္ ေတြးေတာင္ေတြး မၾကည့္

ရဲပါ။ ဒါေလာက္ႏွာဗူး ထတဲ့ေကာင္ နည္းေတာင္နည္းေသးတယ္ဟု ဝမ္းသာအားရ ေျပာၾက မည့္ စကားသံေတြကိုႀကိဳၿပီး ၾကားေယာင္ေနမိသည္။

“မျဖစ္ဘူး၊ မျဖစ္ဘူး၊ ဒါကို ဘယ္သူမွ မသိေစရဘူး”

စိတ္ထဲကေန တတြတ္တြတ္ ေရရြတ္ရင္း ေခ်ာက္ျခားေနမိသည္။

“အမ အိပ္မေပ်ာ္ဘူးလား၊ ၿငိမ္ၿငိမ္ေနေလ၊ ေဆးသြင္းထားတဲ့ လက္ကို သိပ္မလႈပ္နဲ႔”

ကိုယ့္အပူႏွင့္ကိုယ္ အနားကိုဆရာမေလး ေရာက္ေနတာကိုေတာင္ သတိမျပဳမိပါ။ မင္း ခန႔္ ကုတင္ေပၚမွာ လႈပ္လႈပ္ရြရြ ျဖစ္ေနတာကို ျမင္လို႔ ထလာတာျဖစ္မည္။

“ေရ ...ေရ ..တိုက္ပါဦး”

ဆရာမေလးက ေရထပ္တိုက္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ရင္ထဲက အပူမၿငိမ္းပါ။

“ေရေသာက္ၿပီးရင္ နည္းနည္းျပန္ မွိန္းလိုက္ေနာ္၊ ေနာက္ေန႔ ေတြဆို ေကာင္းသြား မွာပါ”

မင္းခန႔္လည္း အိပ္ခ်င္ပါသည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားရင္ အေတြးထဲက စိတ္ရႈပ္စရာေတြ ႏွင့္ ေဝး ေနခြင့္ ရလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ အိပ္မေပ်ာ္တာ ခက္ေနသည္။

“အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ ေဆးထိုးေပးပါလား”

“ထိုးေပးထားတယ္ေလ”

“ထပ္ထိုးေပးပါ”

“အဲဒါက ညီမလုပ္လို႔ မရဘူး၊ ဆရာဝန္ညႊန္ၾကားမွရမွာ”

“ဒါဆိုလဲ ဆရာဝန္ကို ေျပာေပးပါဆရာမရယ္၊ ဘယ္လိုမွ အိပ္မေပ်ာ္လို႔ပါ”

လက္ကိုဆြဲၿပီးေတာင္းေတာင္းပန္ပန္ ေျပာလိုက္ေတာ့ ဆရာမေလး သနားသြားပုံရသည္။

“ေနဦး အျပင္က ဆရာမႀကီးကို အရင္သြားေျပာၾကည့္မယ္၊ အမ ၿငိမ္ၿငိမ္ေလး ေနခဲ့ေနာ္”

လက္ကေလးက ႏူးညံ့သလို ဆရာမေလးက စိတ္ထားလည္းႏူးညံ့ပုံရသည္။ မင္းခန႔္ကို ေခ်ာ့ေမာ့ေျပာၿပီး အျပင္ကို သုတ္သုတ္ေလးထြက္သြားသည္။ ခနၾကာေတာ့ ျပန္ဝင္လာ

သည္။ အျပာေရာင္ထမိန္ ႏွင့္ အသက္ႀကီးႀကီး ဆရာမတေယာက္ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ကို အရင္ဆုံးစစမ္းသည့္ ဆရာဝန္လည္း ဝင္လာသည္။ အိပ္မႈန္စုံမႊားပုံ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း

မင္းခန႔္ ကိုေတာ့ျပဳံးျပပါသည္။

“ကၽြန္ေတာ္ ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ မန ၱေလးသူ ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”

“အိပ္မေပ်ာ္လို႔ ေဆးထိုးေပးပါ”

“ထိုးေပးထားတယ္ေလ”

“ထပ္ထိုးေပးပါဆရာရယ္”

“ခင္ဗ်ားကေတာ့ လုပ္ၿပီ။ အိပ္ေဆးေတြစြတ္ေသာက္ၿပီး ေဆး႐ုံေရာက္လာတယ္၊ အခု သ တိရေတာ့ အိပ္ေဆး ထိုးခိုင္းတယ္၊ ဘယ္လိုႀကီး တုန္းဗ်ာ”

“အိပ္ခ်င္လို႔ပါဆရာ”

ေၾကေၾကကြဲကြဲ ေျပာလိုက္သည့္ မင္းခန႔္ စကားေၾကာင့္ ဆရာဝန္ တခ်က္ေတြသြားသည္။ မင္းခန႔္ ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ သက္ျပင္းခ်လိုက္ရင္း

“ဟုတ္ၿပီေလ၊ ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”

ေခါင္းရင္းက ဘီရိုေလးေပၚမွာ ပလပ္စတစ္ဆန္ကာေလး ႏွင့္ ေဆးပစၥည္းေတြထားသည္။ အဲဒီထဲကပစၥည္းေတြကို ကိုင္လိုက္ခ်လိုက္ႏွင့္ ဆရာဝန္ တခုခုရွာေနပုံရသည္။

“ေဟာေတြ႕ ၿပီ၊ မူေလး ေရ စပရစ္ သြားယူေပးပါဦး”

ပလပ္စတစ္အိတ္ကိုျဖဲၿပီး ေဆးထိုးအပ္ကို ထုတ္ယူရင္းေျပာလိုက္သည္။ ဆရာမေလး ေျပး ထြက္သြားၿပီး ဂြမ္းထည့္ထားသည့္ သတၳဳဗန္းေလး ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာသည္။

“ဆရာ ဘာ အြန္မလို႔လဲ”

“ရွိတာပဲ အြန္ရမွာေပါ့ဗ်ာ၊ ကဲ ...ေဆးထိုးဖို႔ ေစာင္းေပးပါဦး”

ဆရာမႀကီး အေမးကို ျပန္ေျဖလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ကို ေစာင္းခိုင္းလိုက္သည္။ ခနၾကာေတာ့ တင္ပါးမွာ ေအးစက္စက္ အရက္ပ်ံ၏ အထိအေတြ႕ကို ရလိုက္ၿပီးေနာက္ စူးကနဲ နာသြား သည္။

ဆရာဝန္ အျမင္ကပ္ကပ္ႏွင့္ ေဆးေတြ အမ်ားႀကီးထိုးသည္ထင္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ အပ္ကိုျပန္မႏႈတ္၊ မင္းခန႔္လည္း ႀကိတ္ခံေနလိုက္၏။

“ကဲရၿပီ၊ ေသေသခ်ာခ်ာ ပြတ္ေခ်ေပးလိုက္ပါဦး၊ ၿပီးရင္ေတာ့ မန ၱေလးသူ ေနာက္တေန႔ ည အထိပါ ဆက္အိပ္လိုက္ေတာ့ ဟုတ္လား”

“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ ဆရာ”

“ေက်းဇူးမတင္နဲ႔ ရတယ္၊ ကိုယ့္ဟာကိုယ္သာ ေပ်ာ္ေအာင္အိပ္ဟုတ္လား၊ ဆရာႀကီး ေရာင္း လွည့္တဲ့ အထိေတာ့ အိပ္မေနနဲ႔ ေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဆူေနလိမ့္မယ္”

“ဟုတ္ကဲ့”

ေဆးစြမ္းက ခ်က္ခ်င္းျပပါသည္။ မ်က္ခြံေတြေလးလာၿပီး မိနစ္ပိုင္း အတြင္းမွာမင္းခန႔္ ႏွစ္ ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္မွာ မနက္မိုးလင္းသည္ အထိျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ နိူးလာခ်ိန္ တြင္

 သနပ္ခါး အေဖြးသားႏွင့္ ဆရာမေလး မ်က္ႏွာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ ညတုန္းက သနပ္ ခါး မေတြ႕။ ၾကည့္ရတာ မနက္အေစာႀကီး ထလိမ္းထားပုံရသည္။ အလွအပႏွင့္ ပတ္သက္ ရင္ မိန္းကေလးေတြကဝီရိယ ေကာင္းတတ္ၾကသည္။ လက္မွာေဆး သြင္းထားသည့္ ပိုက္ ကို လည္း ျဖဳတ္လိုက္ေပၿပီ။ ပိုက္ျဖဳတ္တာကိုေတာင္ မင္းခန႔္ မနိုးပါ။

“မမအုန္း လာရင္ ညီမ ျပန္မယ္”

“ညေနျပန္လာမွာလား”

“လာမွာေပါ့ အမရဲ့၊ အမ ထခ်င္လား ေျဖးေျဖးထ ထူေပးမယ္”

ဆရာမေလး ပုခုံးကိုမွီၿပီးထထိုင္လိုက္သည္။ နည္းနည္းမူးသလိုလို ရွိေပမယ့္ ဆရာမ ေလး ကို မွီထားရင္း ေခါင္းၾကည္လာသည္။ ဆရာမ ေလးဆီက သနပ္ခါးနံ့ သင္း သင္းေလး ေၾကာင့္လည္း ျဖစ္မည္ထင္သည္။ မင္းခန႔္ လက္ေမာင္းႏွင့္ ထိေနသည့္ ဆရာမေလး၏ ရင္ သားတဖက္ကလည္း ႏုအိလို႔ေန၏။ သိပ္အထြားႀကီးမဟုတ္ ၃၀-၃၁ ေလာက္ပဲ

အလြန္ဆုံး ရွိ မယ္ ဟု မွန္းၾကည့္ေနမိသည္။

“အခုမွ သတိရတယ္၊ နာမည္ဘယ္လိုေခၚလဲ၊ တိုင္းရင္းသူထင္တယ္ေနာ္”

“ဟုတ္တယ္ ..ကရင္ေလ”

“ဒါဆိုေနာ္ရင္ေမႊးေပါ့”

“နဲနဲေတာ့ နီးစပ္တယ္၊ ညီမ နာမည္က ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ..ဟင္း ..ဟင္း”

“ကိုယ့္ နာမည္က ဘယ္သူ”

“ပန္းအိျဖဴ ေလ...အာ ..အမက ေတာ္ေတာ္ေနာက္တာပဲ၊ ေနာက္ဆိုလို႔ အခုမွ သတိရ တယ္ အမ ေရွ႕ကိုနဲနဲ စိုက္လိုက္”

ဘာမွန္းမသိဘဲ ကိုယ္ကို ကိုင္းေပးလိုက္ေတာ့ အက် ႌကိုေက်ာဖက္ကေန လွန္လိုက္သည္။

“ခ်ိတ္ျပန္ခ်ိတ္ ေပးခဲ့မယ္၊ အမ အသက္ရႉမၾကပ္ေတာ့ဘူး မဟုတ္လား”

မင္းခန႔္ ေက်ာျပင္ႏွင့္ ရင္ဘတ္မွာ တင္းကနဲျပန္ျဖစ္သြားသည္။ ေစာေစာက ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ႏွင့္ စကားေျပာရင္း ေပါ့ပါးေနသည့္ စိတ္က ေလးလံထိုင္းမွိုင္းသြားသည္။ ဝက္ျဖစ္မွေတာ့

 မစင္ေၾကာက္စရာမလို ဆိုသည့္ စကားပုံက အေတြးထဲကို ႐ုတ္တရက္ေရာက္လာသည္။

“ရၿပီ၊ အမထိုင္ခ်င္ရင္ ညီမကိုမွီထားေလ”

စိတ္ပ်က္လက္ပ်က္ႏွင့္ ျပန္မွီခ်လိုက္သည္။ ေစာေစာက သိခဲ့သည့္ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ၏ ရင္ သား အထိအေတြ႕က အခုမရေတာ့သလို ေပ်ာက္ဆုံးသြား၏။

“ကုတင္က ေျမႇာက္လို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား”

“ရတယ္ အမ၊ ခနေလး လုပ္ေပးမယ္”

ေခါင္းရင္းဖက္ကို အနည္းငယ္ျမင့္ေအာင္လုပ္လိုက္ၿပီး ေခါင္းအုံးခု လိုက္သည့္ အခါ မင္းခန႔္ ခပ္မတ္မတ္ကေလး ထိုင္လို႔ ရသြားသည္။

“ေက်းဇူးပဲ”

“ရပါတယ္၊ ဒါေလးမ်ား၊ အမဒီတိုင္းေလး ပဲ ထိုင္ေနလိုက္ဦးေနာ္”

မင္းခန႔္ကို ထားခဲ့ၿပီး ပလပ္စတစ္ အိတ္ကေလးတလုံးကိုင္ကာ ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ အိမ္သာထဲ ဝင္သြားသည္။ ခနၾကာလို႔ ျပန္ထြက္လာေတာ့ အဝတ္အစားလဲ လာတာေတြ႕ရ၏။ အဝါႏု

 ေရာင္တီရွပ္ ႏွင့္ နက္ျပာေရာင္ထမိန္ ဝတ္ကာ ဆံပင္ေတြကိုျဖန႔္ခ်ထားသည့္ ေကာင္မ ေလး သည္ သူနာျပဳဆရာမေလး တေယာက္အသြင္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ေက်ာင္းသူ ေလး ႏွင့္

ပိုတူသြား၏။

“အေဝးသင္ တက္ေနတာေလ၊ ဒီေန႔ က်ဴရွင္ဝင္ရမွာ”

အိတ္ကေလးကို မင္းခန႔္ ေျခရင္းမွာတင္လိုက္ၿပီး ထမိန္ဝတ္လာတာကို စိတ္တိုင္းမက် လို႔ ထင္သည္ ျပန္ျပင္ဝတ္၏။ တီရွပ္ကို လွန္တင္လိုက္ေတာ့ ဗိုက္သားျဖဴျဖဴခ်ပ္ခ်ပ္ေလး ေပၚ

 လာသည္။ ခ်က္ေဘးမွာေတာ့ အမွတ္လိုလို အကြက္ေလးရွိ၏။ ထမိန္ကို ျဖန႔္ၿပီးကိုယ္မွာဆြဲ ကပ္လိုက္သည့္ အခါ သြယ္သြယ္စင္းစင္း ေပါင္တံေတြ အေနအထားကို ျမင္ခြင့္ရ လိုက္

သည္။ ဆီးခုံက သိပ္မမို႔ေပမယ့္ ညီမေလး ေနရာမွာေတာ့ ခပ္ေဖာင္းေဖာင္း ေလး ျဖစ္ေန သည္။

ထမိန္ကို တင္းေနေအာင္ဆြဲပတ္လိုက္ၿပီး အစတဖက္ကို ခါးေနာက္မွာ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိုး သြင္းကာ တီရွပ္ကို ျပန္ဆြဲခ်လိုက္သည္ အထိ မင္းခန႔္ မ်က္ေတာင္မခတ္လိုက္ၾကည့္ေန

မိ သည္။ ဝတ္ၿပီးလို႔ ျပန္ေမာ့ အလာမွာမင္းခန႔္ ကိုေတြ႕ေတာ့ ျပဳံးျပသည္။

“ကားတိုးစီးရမွာ ဆိုေတာ့ ..ဟဲ..ဟဲ”

သူမ၏ အျမင္မွာ မင္းခန႔္ကို မိန္းမခ်င္လို သေဘာထားသည္ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ၾကည့္ေနတာ ကို သိေပမယ့္ ဘာမွ မျဖစ္သလိုေျပာလိုက္သည္။ ထိုအခ်ိန္မွာပင္ အခန္းတံခါးပြင့္သြားၿပီး

အျဖဴေရာင္ အက် ႌ၊ ၾကက္ေသြးေရာင္ ထမိန္ႏွင့္ သူနာျပဳ တေယာက္ ခပ္သုတ္သုတ္ဝင္ လာသည္။

“အမ ေနာက္က်သြားတယ္ မူေလးေရ၊ ကေလးေတြကို ေယာက္ခမ အိမ္သြားပို႔ ေနရလို႔”

ေန႔ခင္းဖက္ တာဝန္က်သည့္ စပယ္ရွယ္နာ့စ္ပဲ ျဖစ္မည္။ မေန႔တုန္းက မင္းခန႔္ သူမကို လူ ေတြထဲမွာ ျမင္သလိုလိုေတာ့ထင္မိသည္။ ကေယာင္ေခ်ာက္ခ်ားႏွင့္ ေသြးပ်က္ေနရ ခ်ိန္ ျဖစ္

လို႔ ေသေတာ့ မေသခ်ာပါ။

“ရပါတယ္ မမအုန္း ရဲ့၊ ေစာပါေသးတယ္၊ က်ဴရွင္က ကိုးနာရီမွ”

ေနာ္ျမင့္ျမင့္ မူကို ျပဳံးျပၿပီး မင္းခန႔္ ဖက္လွည့္လာသည္။

“အဆင္ေျပလား မသက္ျပင္း၊ အခုေတာ့ ရွင္က ထိုင္လို႔ပါလား”

“ေျပပါတယ္”

မမအုန္းက အသက္သုံးဆယ္ တဝိုက္ေလာက္ရွိမည္။ မပိန္မဝ ႏွင့္ အေလာေတာ္ကိုယ္လုံး ရွိသည္။ သူနာျပဳဝတ္စုံ ေအာက္မွာတြဲက်ေနသည့္ ရင္သားေတြက ကေလးအေမ တ

 ေယာက္ ဆိုတာ မေျပာဘဲ သိနိုင္ေစသည္။ တင္ကလည္း ေအာက္ကိုေတာ္ေတာ္ေလၽွာ ေနသည္။ သူမ ကို မူေလး ဆိုသည့္ ကရင္မေလးေလာက္ မင္းခန႔္ စိတ္ထဲမေတြ႕ပါ။ သ

 ေဘာေတာ့ ေကာင္းမည့္ ပုံေပၚပါသည္။

“ကဲ ဒါဆိုလဲ သြားမယ္ မမအုန္း၊ မပန္းအိ ညမွေတြ႕မယ္ေနာ္”

ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ ထြက္သြားေတာ့ မမအုန္း မင္းခန႔္ ကုတင္ေဘးက ခုံတန္းေလးမွာ လာထိုင္ ၿပီး မင္းခန႔္ ကို စိုက္ၾကည့္ေန၏။

“ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”

“အခုက်ေတာ့လဲ တကယ္ အသက္ရွိေနတာပဲလို႔ ...ဟီး...ဟီး”

“မေန႔ တုန္းက ဆရာမ မရွိဘူးလား”

“ရွိပါ့ေတာ္၊ ရွိပါ့၊ ဆရာဝန္ေတြ က ရွင္ေသသြားၿပီဆိုၿပီး ယူသြားေတာ့ က်ဳပ္က ေအာက္က ေကာင္တာမွာ ရွင့္စာရင္းေတြ သြားပို႔ ေနတာ၊ ဒီက ေဘာက္ခ်ာေတြနဲ႔ သူတို႔စာရင္းေတြ

 ျပန္တိုက္ေပါ့၊ အလုပ္ရႈပ္ေနတာနဲ႔ ဝ႐ုန္းသုန္းကားေတြ ျဖစ္ကုန္တာေတာင္ မသိလိုက္ဘူး၊ ၿပီးမွ သိတယ္၊ သိတာနဲ႔ ျပန္တက္လာတာပဲ၊ ရွင္မူးေနလို႔ က်ဳပ္ကို သတိမထားမိတာ ျဖစ္

မွာပါ၊ ၿပီးေတာ့လဲ အိပ္သြားတာကိုး”

ျဖစ္နိုင္ပါသည္။ မင္းခန႔္ လည္း ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္ဂေယာင္ကတန္း ျဖစ္ေန သည္ မဟုတ္ ပါ လား။ မမအုန္းက စကားလည္း နည္းနည္းမ်ားပုံရသည္။ ဒါကလည္းမင္း ခန႔္ အတြက္

 ေကာင္းပါသည္။ သူသိခ်င္တာေတြသိနိုင္၏။

“ရွင့္ကို ေရာက္ကထဲက ဆရာဝန္ေတြက ရနိုင္ေခ် ငါးဆယ္ ငါးဆယ္ ေတာင္မရွိဘူး၊ ေဆး ႐ုံႀကီးပို႔ ပါ ေျပာတာ၊ ရွင့္ အမေတြလားဘာလား မသိဘူး သူတို႔က ကုန္ခ်င္သေလာက္

ကုန္ပါေစ၊ လို တာေျပာပါ ဒီမွာပဲ ကုပါရေစလို႔ အတင္းေျပာတာနဲ႔ လက္ခံထားလိုက္ရတာ၊ အဲဒါ ဘာေတာ္လဲ၊ အမ ေတြလား”

႐ုတ္တရက္ မင္းခန႔္ ဘာျပန္ေျပာရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ ေရာခ်ဖို႔ စိတ္ကူးရ လိုက္သည္ႏွင့္

“ဆိုပါေတာ့”

“ေအာ္ ..အင္း၊ ေနာက္တေယာက္ရွိေသးတယ္၊ ရွင့္ကို ဒီအက် ႌနဲ႔ ေဘာင္းဘီ လာေပးသြား တဲ့ တေယာက္၊ အဲဒါကေရာ ဘာေတာ္လဲ”

ကိုယ္က စကားႏွိုက္ၾကည့္မည္ႀကံခါမွ ျပန္ဗ်ဴးတာခံေနရလို႔ မင္းခန႔္ စိတ္ညစ္သြားရသည္။

“ဒါကေတာ့ လူျမင္မွ သိမွာေပါ့၊ ဘယ္အရြယ္ေလာက္လဲ၊ ေယာက္်ားလား၊ မိန္းမလား”

“မိန္းမေလ၊ အသက္ကသုံးဆယ္ေလာက္ပဲ ရွိမယ္ အသက္က၊ ဟိုႏွစ္ေယာက္နဲ႔ အရြယ္ ခ်င္းသိပ္ မ ကြာ ဘူး၊ ဟိုႏွစ္ေယာက္ က မ်က္ႏွာထား တင္းေပမယ့္ သူကေတာ့ ရွင္ေမ့ ေနတာ

 ၾကည့္ ၿပီး မ်က္ရည္က်တယ္၊ အဝတ္လဲ ဖို႔ လိုတယ္ဆိုေတာ့ ခ်က္ခ်င္းသြားဝယ္ၿပီး က်ဳပ္ နဲ႔ ႏွစ ္ ေယာက္ လဲၾကတာေလ”

“လူျမင္ရင္ေတာ့ သိမွာေပါ့၊ ျမင္မွ မျမင္လိုက္ရတာ”

“ရွင့္လိုပဲ အသားျဖဴျဖဴနဲ႔ ႐ုပ္ခ်င္းေတာ့ ရွင္နဲ႔ မတူဘူး”

မင္းခန႔္ ေခါင္းကိုသာရမ္းျပမိသည္။ ဘယ္တုန္းကမွ မသိခဲ့သူေတြကို သိသလိုလို လုပ္ဖို႔က လြယ္ေတာ့ မလြယ္လွေပ။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားကိုေျပာင္းလိုက္ရသည္။

“အဝတ္အစားေတြက ဘာလို႔ လဲရတာလဲ”

“ေအာင္မေလး ေတာ္၊ ရွင့္ တကိုယ္လုံးကို ရႊဲလို႔၊ ေရေတြ ေလာင္းထား ၾကတယ္ ထင္ တာ ပဲ။ မမွတ္မိဘူးလား၊ လူကသာ ေခါင္းစိုက္ၿပီး သတိမရွိတာ ဝတ္ထားတာက လုံးဝ အလန္း၊

မီနီစကပ္ ေလးကလည္း တိုလို႔ တင္းလို႔၊ ရွင္က ေပါင္လွတယ္ ဆိုၿပီးျပထားတာလား။ ေအာ္ သတိရလို႔ ဒီေအာက္ မွာ ရွင့္ ဖိနပ္”

ကုတင္ေအာက္ကေနပလပ္စတစ္ အိတ္တလုံးထုတ္လာၿပီး ဖြင့္ျပသည္။ အနက္ေရာင္ ခြာ ျမင့္ ႀကိဳးသိုင္းဖိနပ္ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ စိတ္ေလသြားသည္။

“ဒီမွာ ခ်ထားလိုက္မယ္ေနာ္၊ စီးခ်င္လဲ စီးေပါ့”

ဒီဖိနပ္ စီးၿပီးလမ္းေလၽွာက္လို႔ ကေတာ့ မင္းခန႔္ တဘိုင္းဘိုင္း ပစ္လဲေနမွာေသခ်ာသည္။ ဒါ ေပမယ့္ မတတ္သာလို႔ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရသည္။ မမအုန္းက ဒီေလာက္ႏွင့္ မရပ္ေသး။

ထိုင္ေနရာက ဝုန္းကနဲ ထလိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ ကုတင္ေဘးက ဘီရိုေလးေရွ႕ မွာဒူး ေထာက္ ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး

“ဒီမွာ ရွင့္ အိတ္၊ ေမ့ေနတာ”

ဘီရို ေအာက္ဆုံး အကန႔္ထဲက မိန္းမကိုင္ ကိုင္အိတ္ အညိဳေလး တလုံးကိုထုတ္ေပး သည္။ကိုင္း မွာ ကၽြတ္ကၽြတ္အိတ္ေလး တလုံးခ်ည္ထား၏။

“ဒီထဲမွာက ရွင့္နာရီနဲ႔ လက္ဝတ္လက္စားေတြ၊ ၾကည့္ပါဦး”

လက္ကိုင္အိတ္ကိုေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ဝင္စားသည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္သည့္ အခ်က္ ေတြ ရနိုင္၏။ ဒါေပမယ့္ ကၽြတ္ကၽြတ္ အိတ္ကိုေျဖၿပီးလာထိုးေပးလို႔ ၾကည့္လိုက္ရသည္။

နားဆြဲ တစုံႏွင့္ လက္ေကာက္က သိပ္တန္ဖိုးမမ်ားသည့္ ဖန္စီ ပစၥည္းေတြသာျဖစ္သည္။ မိန္းမပတ္ နာရီေလးကိုေတာ့ အခ်ိန္သိခ်င္တာ ႏွင့္ လက္မွာ ေကာက္ပတ္ထားလိုက္သည္။

“ဟိုအိတ္လဲ စစ္ၾကည့္ပါဦး”

“ရပါတယ္၊ မစစ္ေတာ့ပါဘူး”

တျခားတေယာက္၏ လၽွို႔ဝွက္ခ်က္ကို ရွာမည္ဆိုေတာ့ ဒီဆရာမ ေရွ႕မွာမလုပ္ခ်င္ပါ။ ဒါ ေၾကာင့္ စိတ္မဝင္စားသလို ပုံဖမ္းၿပီး ေခါင္းအုံးေဘးမွာ ခ်ထားလိုက္၏။ နားဆြဲ ႏွင့္ လက္

 ေကာက္ကိုေတာ့ အိတ္ ႏွင့္ ျပန္လုံးၿပီး ေခါင္းအုံး ေအာက္ကိုပဲ ထိုးထည့္လိုက္သည္။

“ေအာ္ ...ေနဦး၊ ေန႔ ခင္းဆရာဝန္ဆီမွာ ရွင့္ကို ဘာလုပ္ေပးရမလဲသြားေမးဦးမယ္၊ ဒီမနက္ ဘယ္သူလာၾကည့္ေသးလဲ”

“ဟင့္ အင္း”

“ဒါဆို သြားေမးလိုက္မယ္”

ဝင္လာတုန္းက ပုံစံ အတိုင္းပင္ သြက္သြက္ သြက္သြက္ ႏွင့္ အခန္းျပင္ေရာက္သြားသည္။ တံခါးျပန္ ပိတ္သြားေတာ့မွ မင္းခန႔္လည္း အိတ္ကို ခပ္ျမန္ျမန္ဆြဲ ဖြင့္ၾကည့္မိသည္။ အထဲ

 မွာ ထူးထူး ျခားျခားဘာမွ မပါပါ။ နီညိဳေရာင္ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးေဆးတေတာင့္၊ ခရင္ပါ့ဖ္ တဗူး၊ တစ္သၽွဴးတထုပ္ႏွင့္ ပိုက္ဆံအိတ္ရွည္ေလး တလုံး။ အထဲကပိုက္ဆံ ကိုေရၾကည့္ေတာ့

အား လုံး တေသာင္းသုံးေထာင့္ ႏွင့္ ခု နစ္ရာ ရွိသည္။ ေသာင္းႏွစ္ေထာင္က တေထာင္ တန္ေတြ ျဖစ္ၿပီး က်န္တာက ငါးရာတန္ ႏွစ္ရာတန္ တရာတန္ေတြ ျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ၏

အေၾကာင္းကို သိနိုင္သည့္ မွတ္ပုံတင္ လိုမ်ိဳး၊ ဝန္ထမ္းကဒ္ ေက်ာင္းသားကဒ္ လိုဟာေတြ တခုမွ မေတြ႕ရ။

အိတ္ကေလးက ခပ္ေသးေသး ဆိုေတာ့သိပ္မ်ားမ်ားလည္း ဆန႔္မည့္ပုံ မရွိပါ။ မေက်မနပ္ ႏွင့္ ေဇာက္ထိုးလုပ္ၿပီး ေမွာက္ခ်လိုက္ေတာ့ ေသာ့တြဲေလး တတြဲထပ္ထြက္လာသည္။

 ေသာ့ သုံးေခ်ာင္းပါၿပီး တေခ်ာင္းကႀကီးသည္။ အိမ္ေသာ့ လိုဟာမ်ိဳးျဖစ္မည္။ ဒါႏွင့္ လည္း စိတ္မေက်နပ္ေသးတာ ႏွင့္ အိတ္ကို ျဖဲၿပီးၾကည့္ေတာ့ အတြင္းမွာ ဇစ္တခုေတြ႕သည္။

အ ျပင္မွာ လည္းဇစ္တခုေတြ႕ လို႔ ဖြင့္ၾကည့္ေတာ့ မွတ္စုစာအုပ္ေလးတခု ထြက္လာသည္။ ဒီ ထဲမွာ သဲလြန္စ ရွာဖို႔ စိတ္ကူးႏွင့္ စာအုပ္ေလးကို ေခါင္းအုံးေအာက္ ထိုးလိုက္သည္။

က်န္ သည့္ ဟာေတြကို ျပန္ထည့္ၿပီးမွ စိတ္ကူးေပၚလာတာႏွင့္ အတြင္းက ဇစ္ကိုျဖဳတ္ၿပီး လက္ ႏွိုက္ၾကည့္လိုက္သည္။

ေခ်ာက်ိက်ိ ႏွင့္ အထုပ္ေလးတခုကို စမ္းမိလို႔ သၾကားလုံးလား၊ ပီေကထုပ္လားဟု သိခ်င္ စိတ္ျဖင့္ဆြဲ ထုတ္လိုက္ရာ ထြက္လာတာက ကြန္ဒြန္ တခုျဖစ္ေနသည္။ ပန္းအိျဖဴသည္

အိတ္ထဲမွာ ကြန္ဒြန္ေဆာင္ထားသည့္ မိန္းမ ျဖစ္၏။ ကြန္ဒြန္ ကို သူ႔ေနရာသူျပန္ထားလိုက္ ၿပီးမင္းခန႔္ သက္ျပင္းခ်လိုက္မိသည္။ ေရွ႕မွာေျဖရွင္းရ ခက္တာေတြ အမ်ားႀကီးၾကဳံ ရေတာ့

မည္ဟု ရင္ေလးမိသည္။

စာအုပ္ေလးထဲမွာေတာ့ လူနာမည္ေတြ ဖုန္းနံပါတ္ေတြမွ အပ ထူးထူး ျခားျခား မေတြ႕ရပါ။ တခ်ိဳ႕နာမည္ေတြဆိုရင္ အဂၤလိပ္စာလုံး အတိုေကာက္ကေလးေတြပဲ ပါသည္။ နာမည္

အ ျပည့္ အစုံပါသည့္ သူေတြထဲမွာလည္း မင္းခန႔္ သိသည့္ နာမည္မ်ိဳးတေယာက္မွ မပါ ပါ။

“ဆရာဝန္ႀကီး ကိုေစာင့္ရမယ္ တဲ့ မသက္ျပင္းေရ၊ ရွင့္ ေက့စ္က အထူးတဆန္း ဆိုေတာ့ ဒီေန႔ ရွင့္ကို အရင္ဆုံးလာၾကည့္ၿပီးမွ တျခားကို သြားမယ္တဲ့”

အခန္းထဲကို ဝင္လာသည့္ မမအုန္းေၾကာင့္ လက္ထဲက စာအုပ္ေလးကို ေဘးမွာျပန္ခ် ထားလိုက္မိ၏။

“ဖုန္းစာအုပ္ပါ”

စူးစမ္းသည့္ အၾကည့္ကို ရိပ္မိလို႔ မင္းခန႔္ ေျဖလိုက္ရသည္။

“ဖုန္းဆက္ခ်င္လို႔ လား၊ ဆက္ေလ၊ အရင္ဆုံး သုည ကို ႏွိပ္လိုက္ တူကနဲ အသံရွည္ႀကိး ျမည္လာရင္ ဆက္ခ်င္တဲ့ နံပါတ္ ႏွိပ္လို႔ရၿပီ”

“မဆက္ေသးပါဘူး၊ ေမးၾကည့္တာပါ၊ ကုတင္ျပန္ ႏွိမ့္လို႔ ရမလား၊ အိပ္ခ်င္လာလို႔”

“ရတယ္၊ ရတယ္”

တကယ္လည္း မင္းခန႔္ ေခါင္းမၾကည္ပါ။ စကားေျပာတာလည္း မ်ားသြားတာေၾကာင့္ ျဖစ္ မည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ပူသလိုလိုႏွင့္ ေနရတာ တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေနသည္။ မမအုန္းႏွင့္

 ေျပာ ျဖစ္သည့္ စကားေတြကလည္း ေခါင္းရႈပ္စရာေတြ မ်ားေနသည္။ အိပ္ၾကည့္ေတာ့လည္း အိပ္လို႔ မေပ်ာ္ပါ။ လက္ကို လႈပ္လိုက္တိုင္း ရင္ဘတ္ကို တိုက္မိရင္ လူကတုန္တုန္

သြား တာကလည္း ရွိေသး၏။

ကိုယ္ေပၚမွာ ရွိေနက် မဟုတ္သည့္ ရင္သားႏွစ္ခု ေၾကာင့္ ေနရ ထိုင္ရခက္သည္။ ရွိေန က် ျဖစ္သည့္ ေပါင္ၾကားထဲက မင္းခန႔္ တသသ ထားခဲ့ရသည့္၊ မိန္းမ ေတြကို မိန္းမူးေစခဲ့သည့္

ရဲေဘာ္ရဲဖက္ႀကီးကေတာ့ ကြယ္ ေပ်ာက္သြားခဲ့ေလၿပီ။ လုံးရာကေန ျပားသြားမည့္ အစား ေသသြားတာမွ ေကာင္းေသးသည္ဟု မင္းခန႔္ သည္းမခံနိုင္စြာေတြးေနမိသည္။

မင္းခန႔္ အိပ္မေပ်ာ္တာကို မအုန္းလည္း သိသည္။ သူမဖာသာ ေျခရင္းဖက္က ဆက္ တီ ခုံမွာ သိုးေမႊးထိုးေနရာက ထလာၿပီး

“ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ဗိုက္ဆာလို႔ လား”

“မသိဘူး”

“ရွင့္ကို ဘာေကၽြးထားလဲ”

“ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ေရပဲ တိုက္တယ္”

“ကဲပါ၊ သြားေမးလိုက္ပါဦးမယ္”

သြက္လက္စြာ ျဖင့္ထြက္သြားျပန္သည္။ ခန ေနေတာ့ ျပန္ေရာက္လာ၏။

“အဲဒါလဲ ဆရာႀကီး ကိုေစာင့္ရမယ္တဲ့”

“ဘယ္သူက ေျပာတာလဲ၊”

“MO ေလ၊ ဆရာဝန္ေပါ့”

“မေန႔က ဆရာဝန္လား”

“ဆရာေအာင္ဇင္လတ္ ဆိုရင္ခ်က္ခ်င္းလာၾကည့္မွာေပါ့၊ ဆရာက သေဘာေကာင္း တယ္၊ ခုဟာက ေဒါက္တာသီတာေထြး၊ သူက နည္းနည္း အထာကိုင္တယ္”

မင္းခန႔္ မေက်နပ္ေပမယ့္ အသာၿငိမ္ေနလိုက္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ နဂိုက ဘာမွန္းမသိသည့္ ဗိုက္က အခုမွ ဆာသလိုလို ပိုခံစားလာရသည္။ ဆယ့္ငါးမိနစ္ ေလာက္ၾကာေတာ့

ဂ်ဴတီ ကုတ္ ဝတ္ထားသည့္ မ်က္မွန္ႏွင့္ အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ဝင္လာသည္။ အသားညိဳညိဳ လူ က ခပ္ဖို္င့္ဖိုင့္ ႏွင့္ အသက္ကေတာ့ သိပ္မႀကီးေသးပါ။ မင္းခန႔္ ေျခရင္းမွာ

ခ်ိတ္ထား သည့္ ဖိုင္ကို ဖြင့္ဖတ္သည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္တိုင္းသည္။ ပါးစပ္ကေတာ့ ဘာမွမေျပာ။ မေျပာ ေပ မယ့္ သူမ၏ စိတ္ထဲမွာ မိမိ ကိုလိုလားႏွစ္သက္ဟန္ မရွိလို႔ မင္းခန႔္

ထင္သည္။ ၾကည့္ သည့္ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ အထင္ေသးလိုေသာ ႏွိမ့္ခ်လိုေသာ သေဘာေတြကို အထင္း သား ေတြ႕ေနရသည္။

ဆရာဝန္မ ျပန္ထြက္သြားေတာ့ မင္းခန႔္ ကို မမအုန္းက ေဖ်ာ္ရည္တခြက္ ယူလာၿပီးတိုက္ သည္။

“ဆရာဝန္ တိုက္ခိုင္းတာလား”

“ဘယ္ကလာ က်ဳပ္ဖာသာ ေဖ်ာ္လာတာ၊ အမႈန႔္နဲ႔ ေဖ်ာ္တာေလ၊ ေရေသာက္လို႔ ရရင္ ဒါလဲ ရရမွာေပါ့၊ ရွင္ဆာၿပီးေတာ့ ရႈံ႔မဲ့ ေနတာ မၾကည့္ရက္လို႔”

ဆာလို႔ မဟုတ္၊ ဆရာဝန္မ အျပဳအမူေတြကို သေဘာမက်လို႔ ဆိုတာ ေျပာမေနေတာ့ပါ။ ကီ ဝီသီး နံ့ေလးသင္းေနသည့္ ေဖ်ာ္ရည္ကို ျဖည္းျဖည္း ခ်င္းကုန္ေအာင္ေသာက္ လိုက္

သည္။ မမအုန္းကလည္း အဆင္မေျပမွာစိုးလို႔ လား မသိပါ။ နည္းနည္းသာ ေဖ်ာ္လာ ေပး ပါသည္။ ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးေတာ့ မင္းခန႔္ ျပန္မွိန္းေန လိုက္သည္။ မမအုန္းက သိုး

 ေမႊး ဆက္ထိုးေန၏။ လာမည္ ဆိုသည့္ဆရာဝန္ ႀကီးကလည္း ေန႔ခင္း ဆယ့္တစ္နာရီ ေက်ာ္ သည္ အထိေရာက္မလာေသးပါ။

“ရွင္တေယာက္ထဲ ျဖစ္မလား၊ က်ဳပ္ေအာက္မွာ ထမင္းသြားစားခ်င္လို႔၊ ဘာမွ မစားရေသး တဲ့ သူကို ဒီလိုေျပာတာ အားနာစရာေကာင္းလိုက္တာ”

“ရတယ္၊ သြားသြား”

“သိပ္မၾကာပါဘူး”

မမအုန္းထြက္သြားၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ ကိစၥတခုေပၚလာသည္။ ဆီးသြားခ်င္လာျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ အိမ္သာက လည္း အခန္းထဲမွာပဲ ရွိေနလို႔ ကိုယ့္ဖာသာပဲ ကုတင္ေပၚက လွိမ့္ ဆင္း

လိုက္သည္။ ေအးစက္သည့္ ၾကမ္းခင္းေက်ာက္ျပားေတြေၾကာင့္ ဖိနပ္မပါသည့္ေၿခ ေထာက္ ေတြ ထုံသြား၏။ ေျခေထာက္ေတြကလည္း အားမရွိလို႔ အိမ္သာဝ ေရာက္ ေအာင္

 ေတာ္ေတာ္သြားယူရသည္။

အိမ္သာခန္းက ရွည္ေမ်ာေမ်ာေလး ျဖစ္သည္။ ဘိုထိုင္လို႔ ေခၚၾကသည့္ အိမ္သာကမုတ္က ဟိုဖက္ထိပ္ဆုံးမွာ ရွိသည္။ အဝနားမွာ ေရခ်ိဳးဖို႔ ေနရာရွိ၏။ အိမ္သာခြက္နားေရာက္ေတာ့

မင္းခန႔္ ေမာေနသည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ နံရံကို လက္တဖက္ေထာက္ကာ အားျပဳၿပီး ေနာက္တ ဖက္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ေအာက္သို႔ ေလၽွာခ်ကာ အားရပါးရပန္းဖို႔ ေကာ့လိုက္ၿပီးမွ သတိ

ရကာ လူကိုလွည့္ၿပီး ကပ်ာ ကယာထိုင္ ခ်လိုက္ရသည္။ ေဘာင္းဘီကိုလည္း ေအာက္ကို အျမန္တြန္းခ်လိုက္ရ၏။

ထိုင္လိုက္တာ အခ်ိန္မွီေလးပဲျဖစ္သည္။ တင္ပါးႏွင့္ ေအးစက္စက္ ခြက္ ထိ႐ုံေလးပဲ ရွိေသး သည္ ရႊီကနဲ ေႁမြတြန္သလို အသံတခုက အခန္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ လွိုင္းခတ္ၿပီး မင္းခန႔္

နား စည္ ကို လာရိုတ္ခတ္၏။ ၾကားေနက်မဟုတ္သည့္ အသံေၾကာင့္ စိတ္မသက္သာစြာႏွင့္ မ်က္ႏွာကိုလက္ႏွင့္ အုပ္ထားရင္း ဒီအသံ အျမန္ ဆုံးရပ္ဖို႔ မင္းခန႔္ ဆုေတာင္းေနမိသည္။

 သူ႔ အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ရပ္သြားပါ၏။ မင္းခန႔္ သက္ျပင္း ခ်ရင္းထိုင္ရာမွ ထလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ စိုစိစိ အထိအေတြ႕တခုကို ခံစားလိုက္ ရသည္ အခါ ႏႈတ္ဖ်ားက မေက်မ နပ္ေရ

ရြတ္လိုက္မိသည္။ အရင္လို ကိစၥၿပီးတာႏွင့္ တခါထဲမၿပီးသည့္ ဘဝျဖစ္ေနသည္။

“ဟာ ...ဒီေသာက္ ...”

ပါးစပ္က ထြက္လာသည့္ အသံရပ္သြားသလို မင္းခန႔္လည္း ကုန္းကြကြႀကီး ရပ္သြားသည္။ နံရံ က ေရပန္းကေလးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ၿပီးေနာက္ ထိုေနရာကို မွန္းခ်ိန္လိုက္ၿပီး မ်က္စိ

မွိတ္ကာ ေမာင္းတံေလးကို ဖိခ်လိုက္သည္။ ေရပန္းက အရွိန္သိပ္မျပင္းပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္း ခန႔္ ရင္ထဲမွာ ေတာ့ ေအးလိုက္ေႏြးလိုက္ ျဖစ္သြားသည္။ ေရသုတ္ေတာ့လည္း အသက္ ပင္မရႉဝံ့သလို ျဖစ္ ေနရသည္။ ေရေတြေျပာင္သြားၿပီဟု ထင္သည္ႏွင့္ ေဘာင္းဘီကို ျပန္ဆြဲတင္ၿပီး အထဲကေန ကသုတ္က ရက္ ျပန္ထြက္လာခဲ့မိ၏။

ေအးစက္သည့္ ေက်ာက္ျပားေပၚမွာ ဒီအတိုင္းေနလာသည့္ ေျခေထာက္ေတြက ထုံသလို လို ျဖစ္လာတာေၾကာင့္ ကုတင္ေပၚျပန္တက္ၿပီး ေစာင္ႏွင့္ အုပ္ထားလိုက္သည္။ အက် ႌ

လက္နားစေတြေရစိုနည္းနည္း စိုေနလို႔ အေပၚကို ဆြဲတင္လိုက္ရာ လက္ေကာက္ဝတ္ႏွင့္ လက္ဖ်ံ ေသြးေၾကာတဝိုက္မွာ အပ္ေပါက္ရာေတြ အမ်ားႀကီးေတြ႕ ရသည္။ ပန္းအိျဖဴ သ တိေမ့ ေနတုန္းက ေဆးသြင္းထားတာေတြျဖစ္မည္။

 ျပန္လည္း မ အိပ္ ခ်င္တာေၾကာင့္ ေျခဆင္းၿပီး ဆက္ထိုင္ေနစဥ္ အခန္းတံခါး ပြင့္သြား သည္။ မမအုန္း ျပန္လာ သည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း ဝင္လာတာက မမအုန္း မဟုတ္ဘဲ တျခားမိန္းမ ႏွစ္ ေယာက္ ျဖစ္ ေနသည္။

ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္အစားေတြ အရ ေဆး႐ုံက ဝန္ထမ္းေတြလည္း မဟုတ္ပါ။ ႏွစ္ ေယာက္ လုံး အသားခပ္လတ္လတ္ ျဖစ္ၿပီး တေယာက္ကပိန္ကာ တေယာက္က ဝသည္။

မ်က္ႏွာ ေပါက္ခ်င္းက ခပ္ဆင္ဆင္ဆိုေတာ့ ညီအမေတြ ျဖစ္နိုင္သည္။ အသက္ကေတာ့ မမအုန္း တို႔ ေလာက္ပဲ ျဖစ္မည္။ ခပ္ဝ၀ တေယာက္ကေတာ့ နည္းနည္း ငယ္နိုင္၏။

လက္ ဝတ္လက္စား ေတြ ႏွင့္ အဝတ္အစားအရ ခ်မ္းသာသည့္ သူေတြျဖစ္နိုင္ၿပီး ႐ုပ္ကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္လုံး မ ေခ်ာေပ။

သူတို႔ မ်က္လုံးေတြကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ မင္းခန႔္ လန႔္သြားသည္။ ေဒါသေရာင္ေတာက္ သည့္ မ်က္လုံးေတြထဲမွာ ရြံရွာ စက္ဆုပ္မႈေတြကိုလည္း ျမင္ရသည္။

“နင္ ..မေသဘူးဆိုတာ တကယ္ကိုး”

ခပ္ဝ၀ မိန္းမက ကိုယ္လုံးႏွင့္ မလိုက္ေအာင္ေသးငယ္သည့္ အသံ ႏွင့္ေျပာလိုက္သည္။

“ငါတို႔ အေဖကေတာ့ ခုထိေသလုေမ်ာပါးခံစားေနရတုန္းမွာ နင္က ထေတာင္ထိုင္ေနၿပီ”

ေတြ႕ေတြ႕ခ်င္း ေဆာက္ႏွင့္ထြင္း ဆိုတာလို တေယာက္တေပါက္ေျပာခ်လိုက္သည့္ မိန္းမ ႏွစ္ ေယာက္ကို မင္းခန႔္ နားမလည္နိုင္ပါ။ သူတို႔ မွာလည္း သူတို႔ အေၾကာင္းႏွင့္ သူတို႔ ရွိ

 ေနနိုင္ သည္ဟု ေတြးမိတာေၾကာင့္ ဒီအတိုင္းပဲ ေငးၾကည့္ေနမိသည္။

“ငါတို႔လူယုတ္မာေတြ မဟုတ္ပါဘူး၊ အသက္တေခ်ာင္း တန္ဖိုးကိုသိပါတယ္။ နင္ ေသ လို႔ ဝမ္းမသာေပမယ့္ နင္မေသဘူး ဆိုေတာ့လည္း ဝမ္းမနည္းပါဘူး၊ ငါတို႔ ေျပာစရာ ရွိတာ

 ေျပာဖို႔ အခုလာခဲ့တာ”

ေျပာေတာ့လည္း နားေထာင္ေပးလိုက္႐ုံသာရွိသည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ သူတို႔ေတြ၏ ပတ္သက္ မႈ အတိုင္းအတာကို မင္းခန႔္ မသိ၊ အခုအခ်ိန္ မွာမင္းခန႔္ လုပ္နိုင္တာက ဒီအတိုင္းထိုင္ေနဖို႔

ပဲ ရွိ သည္။ မမအုန္းေျပာသည့္ မ်က္ႏွာ ခပ္တင္းတင္းႏွင့္ ႏွစ္ေယာက္ဆိုတာ သူတို႔ပဲ ျဖစ္ မည္လို႔ ေတာ့ စဥ္းစားမိသည္။ ၾကည့္ေနရင္း ႏွင့္ ခပ္ပိန္ပိန္ မိန္းမကို တေနရာရာမွာ ျမင္ ဖူး

သလိုလို ထင္မိသည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ညိဖူးသည့္ မိန္းမေတြထဲကေတာ့ မဟုတ္ပါ။ မေခ်ာတဲ့ မိန္းမ ဆိုရင္ မင္းခန႔္က လုံးဝမပတ္သက္။

“နင့္ ေဆးကုတဲ့ ကုန္က်စားရိတ္ အားလုံး နင္ေနျပန္မေကာင္း မခ်င္းငါတို႔ တာဝန္ယူပါ တယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေနာက္တခါထပ္ၿပီး ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ လုပ္ရပ္ေတြနဲ႔ ငါတို႔ အေဖကို

ဒုကၡ မေပးပါ နဲ႔ ေတာ့၊ ေနာက္တခါ ဆိုရင္ေတာ့ ငါတို႔ ကိုယ့္ အေဖကိုပဲကယ္ေတာ့မယ္၊ နင့္နဲ႔ ပါတ္သက္ၿပီး ဘာမွ လုပ္မေပးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ နင့္ကံ နဲ႔ နင္ပဲ”

ခပ္ပိန္ပိန္ မိန္းမ က ေရွ႕ကို တလွမ္းတက္လာၿပီးေျပာသည္။ ႐ုပ္ရွင္ေတြထဲကလို အေဖတူ အေမ ကြဲ အမေတြလား၊ ဒါမွ မဟုတ္ လင္ပါသမီးႏွင့္ မယားပါသမီး ေတြလားဟု မင္းခန႔္

စဥ္း စားရင္း ေခါင္းေတြမူးလာသည္။ နဂိုကမွ အားအင္ကုန္ခမ္းေနခ်ိန္ တြင္ ဘာမွမသိ သည့္ရန္ ေတြ႕ စကားေတြေၾကာင့္ စိတ္ရႈပ္လာရသည္။ တခုခု ျပန္ေျပာလိုက္ခ်င္ေပမယ့္

ဘာျပန္ေျပာ ရမွန္းလည္း မသိ။

“နင္ ေနာက္ကို တို႔ အေဖနဲ႔ မပတ္သက္ေတာ့ပါဘူး လို႔ ကတိေပးနိုင္မလား”

ခပ္ဝ၀ မိန္းမ၏ အသံေသးေသးေလးက ထပ္ထြက္လာသည္။ မင္းခန႔္ စိတ္ရႈပ္လာသည္။ သူတို႔ ေတြ ဘယ္သူမွန္းလည္း မသိ။ ဒါေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေဆးကုသစရိတ္ကိုေတာ့

 ေပး မည္တဲ့။ သူတို႔ ခ်င္းပတ္သက္ေနတာ တခုခုေတာ့ ရွိလိမ့္မည္။ ဒါဆိုရင္ ပန္းအိျဖဴ အိပ္ ေဆး ေတြ အလြန္ အကၽြံေသာက္ခဲ့ သည္ဆိုေသာ ကိစၥသည္ သူတို႔ ႏွင့္ သက္ဆိုင္ေန

 နိုင္၏။ 

“ဘယ္လိုလဲ ကတိေပး နိုင္မလား”

သူတို႔ ဖာသာသူတို႔ ဘာျဖစ္ျဖစ္ မင္းခန႔္ မစဥ္းစားခ်င္ေတာ့ၿပီ။ ကိုယ့္ဖာသာကိုယ္ ဒီမွာဘာ လုပ္ရမွန္း မသိလို႔ ခက္ေနရသည့္ၾကားထဲတြင္ ထပ္ေပၚလာသည့္ ကိစၥကို ေခါင္းထဲ မထား

ခ်င္ေတာ့။

“ေျပာပါ ပန္းအိျဖဴ၊ ငါတို႔လည္း အခ်ိန္မရွိဘူး၊ နင္သေဘာတူတယ္ မဟုတ္လား”

ၿပီးၿပီးေရာ ဆိုသည့္ သေဘာျဖင့္ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ေတာ့ ပိန္ပိန္ မိန္းမ၏ မ်က္ႏွာမွာ စိတ္ သက္သာသြား သလို အမူအရာ ေပၚလာသည္။ ၀၀ မိန္းမကေတာ့ သိပ္ၿပီး စိတ္ေက်နပ္

သည့္ ပုံမေတြ႕ရပါ။

“စိတ္တိုရတဲ့ ထဲမွာ အဲဒါေတြလဲပါတယ္၊ စကားေတာင္ အဖက္လုပ္မေျပာဘူး၊ ေတြ႕လား မမ၊ မတူ သလိုမတန္သလိုနဲ႔”

“ေတာ္ၿပီ ခ်စ္စု၊ သူ႔ ဖက္က ကတိတည္မယ္ဆိုရင္ ၿပီးတာပဲ၊ မတည္ေတာ့လည္း မတည္ သလို ျပတ္ျပတ္သားသား ထပ္ရွင္းရတာေပါ့၊ ေလာေလာဆယ္ သူအေျခအေန ေကာင္း တာ

 ေဖေဖ့ ကိုျပနိုင္ရင္ ၿပီးတာပဲ”

ဘာမေျပာညာမေျပာႏွင့္ အိတ္ထဲက ဖုန္းထုတ္ၿပီး မင္းခန႔္ကို ဓါတ္ပုံရိုတ္လိုက္သည္။

“နင္က ခုလိုထိုင္ေနျပလိုက္ေတာ့လည္း ပို အဆင္ေျပသြားတာေပါ့”

ဖုန္းကို အိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ တေထာင္တန္ ပိုက္ဆံ တအုပ္ဆြဲထုတ္ လိုက္ သည္။ ၿပီး ေတာ့ မင္းခန႔္ ေပါင္ေပၚပစ္ခ်ေပးၿပီး 

“ဒါက နင္ ဟိုဟာဒီဟာ လိုရင္သုံးဖို႔၊ ေဆး႐ုံ စရိတ္ေတြအကုန္လုံးက ငါတို႔ ေပးထားၿပီး သား”

ေျပာၿပီးသည္ ႏွင့္ ညီမ ႏွစ္ေယာက္ခ်ာကနဲ လွည့္ထြက္သြားသည္။ မတူမတန္သလို ပစ္ ေပး သြားသည့္ အမူအရာကို မခံခ်င္ေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ေနာက္ကေန လွမ္းေျပာမိသည္။

“ပိုက္ဆံ ျပန္ယူသြားပါ”

ပိန္ပိန္ မိန္းမက မၾကားေယာင္ျပဳသြားေသာ္လည္း ၀၀ မိန္းမက တံခါးဝ အေရာက္တြင္ ေနာက္ ျပန္လွည့္ ၾကည့္လိုက္ၿပီး

“ဘာလဲ နည္းလို႔လား၊ မမ မို႔လို႔ တသိန္းေပးတာ၊ ငါဆို တေသာင္းေတာင္ မေပးဘူး၊ အပို ေတြ လုပ္မေနပါနဲ႔ ဟာ၊ နင့္အေၾကာင္းကို တို႔ ေတြ မသိတာလဲ မဟုတ္ပါဘူး...ဟင္း ..ဟင္း”

စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ ထြက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ပါးစပ္ ေဟာင္းသားျဖင့္ က်န္ခဲ့သည္။ ဘာ လုပ္ ရင္ေကာင္းမလဲ စဥ္းစားေနဆဲ တံခါးပြင့္သြားၿပီး မမအုန္း ဝင္လာတာျမင္လို႔ ပိုက္ဆံ အုပ္ကို

 ေစာင္ေအာက္ထဲ ထိုးထည့္လိုက္ရသည္။

“ရွင့္ အမ်ိဳး ေတြလာသြားတယ္ လား၊ ဓါတ္ေလွခါးဝမွာ ေတြ႕တယ္”

မင္းခန႔္ ေခါင္းပဲ ညိတ္ျပလိုက္မိသည္။ မမအုန္းက သူ႔လက္ထဲက ျခင္းေတာင္း ေလးကို ဆက္တီ ခုံေပၚတင္လိုက္ၿပီး

“ဆရာႀကီး လာေတာ့မယ္တဲ့၊ မနက္က ဝန္ႀကီးလမ္းေၾကာင္းရွိလို႔ မလာျဖစ္တာတဲ့”

ဘယ္သူေတြလဲ၊ ဘာေတြေျပာသြားသလဲဟု မစပ္စုလာတာကိုပဲ မမအုန္းကို က်ိတ္ၿပီး ေက်းဇူး တင္ေနမိပါသည္။ တကယ္လို႔ ေမးလာခဲ့ လၽွင္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ထိုႏွစ္ဦး ကို ဆက္

စပ္ျပနိုင္သည့္ ခိုင္လုံေသာ အေၾကာင္းအရာ မရွိပါ။ အကုန္အိုးနင္း ခြက္နင္းေတြ ျဖစ္ကုန္ မည္။ ေနာက္တခုကံ ေကာင္းတာက သူတို႔ ေတြေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ မမအုန္းက

ထမင္းသြားစားေနျခင္းပင္။ မမအုန္း သာဟိုက ေျပာတာေတြၾကားသြားရင္ ဘာမွန္းညာ မွန္း မသိသည့္တိုင္ မင္းခန႔္ ကို အထင္ေသးသြားနိုင္သည္။

“ကဲ ..ရွင့္ ကို နည္းနည္းရႊိုင္းေပးရဦးမယ္၊ ေတာ္ၾကာ ဆရာႀကီးက လူနာကို ပစ္ထား တယ္ ဆိုၿပီးေတာ့ က်ဳပ္တို႔ကို ပြမ္ေနဦးမယ္”

လက္ထဲမွာ ဘီးေလး တေခ်ာင္းကိုင္ၿပီး မမအုန္း မင္းခန႔္ နားကိုေရာက္လာသည္။

“ရွင့္ ကိုၾကည့္ရတာ ေခါင္းစုတ္ဖြားနဲ႔ စိတ္မခ်မ္းသာလို႔”

ဆံပင္ၿဖီး ေပးတာကို ၿငိမ္ခံရင္း အခုနပိန္ပိန္မိန္းမကို ဘယ္မွာေတြ႕ဖူးသလဲ ဆိုတာျပန္စဥ္း စားၾကည့္ေနမိသည္။ နာမည္သိရင္ေတာ့ မွတ္မိခ်င္မွတ္မိနိုင္သည္။ နာမည္က လည္းမ

သိလိုက္။ ခပ္ဝဝမိန္းမကိုေတာ့ အမ လုပ္သူက ခ်စ္စု ဟုေခၚသံၾကားလိုက္ရသည္။ မင္း ခန႔္ ေခါင္းထဲမွာ လင္းကနဲျဖစ္သြားသည္။ ပိန္ပိန္ မိန္းမ ကိုသူမွတ္မိလိုက္ပါၿပီ။ နာမည္

အျပည့္ အစုံ မသိေသာ္လည္း မျမတ္စု ဟုေခၚၾကသည္။ ခရီးသြားလုပ္ငန္းတခု၏ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္၏ အသိတေယာက္၏ မိတ္ေဆြနိုင္ငံျခားသားမိသားစု အလည္လာစဥ္က

အကူ အ ညီေတာင္းလို႔ မျမတ္စု၏ ကုမၸဏီ ႏွင့္ ခ်ိတ္ဆက္ေပးဖူး၏။

အဲဒီတုန္းက ခရီးစဥ္ အတြက္ညႇိႏွိုင္းဖို႔ မျမတ္စု ႏွင့္ သုံးေလးႀကိမ္ ေတြ႕ခဲ့ဖူးသည္။ ႐ုပ္မ ေခ်ာေပမယ့္ ေဖၚေရြေသာ မိန္းမ တေယာက္အျဖစ္သိခဲ့ ရသည္။ သြားေလရာ ႏွာေခါင္း ႏွင့္

မလြတ္ဟု သူငယ္ခ်င္းေတြ ၾသဘာေပးခံရသူပီပီ အဲဒီက ေကာင္မေလး တေယာက္ႏွင့္ ေတာင္ မင္းခန႔္ ၿငိတိတိ ျဖစ္ခဲ့ေသး၏။ ေကာင္မေလးက နိုင္ငံျခားကို ေက်ာင္းတက္ဖို႔ ထြက္

သြားတာေၾကာင့္ ေရွ႕ကို ဆက္မတိုးလိုက္ရ။

မသြားခင္က ေကာင္မေလးဆီ ဖုန္း ဆက္ရင္း မျမတ္စု ႏွင့္ သုံးေလးခါတိုးဖူးသည္။ အလုပ္ ကိစၥ မဟုတ္ဘဲ ကိုယ္ေရးကိုယ္တာ မွန္းသိေပမယ့္ မျမတ္စု က ေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္

 ျပန္ ေျပာတာ မွတ္မိေနသည္။ အလုပ္ ရွင္ အမ်ားစုက ႐ုံးဖုန္းကို ဝန္ထမ္းေတြ ကိုယ္ေရး ကိုယ္တာ ေျပာတာ သိပ္မႀကိဳက္ၾက။ မ ျမတ္စုကေတာ့ သူ႔ဆီက ေကာင္မေလးဆီကို

မင္းခန႔္က အီစီ ကလီလုပ္ဖို႔ ဆက္တာမွန္း သိရက္ ႏွင့္ စကားေကာင္းေကာင္း ျပန္ေျပာ သည္။ သူမ အတြက္ လုပ္ငန္းရွာေပးခဲ့ သူ ျဖစ္ ေနလို႔ ဒီလိုေျပာတာ မဟုတ္။ ဘယ္သူ

ဘယ္ဝါမွန္း မသိဘဲႏွင့္ ေျပာတာ ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ေတာင္မွ အခုနာမည္ေမ့ေနၿပီ ျဖစ္ သည့္ ေကာင္မေလးကို အလုပ္ရွင္သေဘာေကာင္းေၾကာင္း ခ်ီးမြမ္းခဲ့ဖူး၏။

ဒီေန႔ေတြ႕ ရသည့္ မျမတ္စုကေတာ့ အရင္က သိခဲ့တဲ့ ပုံစံႏွင့္ ျခားနားေနသည္။ ဒါကေတာ့ ပန္းအိျဖဴ အေပၚမွာ သူမ၏ သေဘာထားႏွင့္ ဆိုင္မည္ထင္၏။ သူတို႔ ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ ဘယ္

လိုနည္းႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ဆိုတာကေတာ့ မင္းခန႔္ မသိနိုင္သည့္ ကိစၥျဖစ္ေနသည္။

“ေအာင္မယ္ေလး ၿငိမ္ေနလိုက္တာ၊ ဇိမ္ယူေနတယ္ ဟုတ္လား၊ ဒီေရွ႕မွာ ကလစ္ကေလး ထိုးလိုက္မယ္ေနာ္”

“ထိုးလိုက္ထိုးလိုက္”

မ်က္ႏွာေပၚဆံပင္ေတြက်က် လာတာမင္းခန႔္ သေဘာမက်ပါ။ အရင္ကလည္း ဆံပင္ခပ္ တိုတိုပဲ ထားသည္။

“ၿပီးရင္ ရွင့္ကို မ်က္ႏွာသစ္ေပးရဦးမယ္”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း-၃ (ခ)

ဒီေဆး႐ုံမွာ ရွိသည့္ လူနာေတြထဲတြင္ မင္းခန႔္က နည္းနည္းထူးျခားသည္ဟု ဆိုနိုင္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ေဆး႐ုံေရာက္လာျခင္းက လူစိတ္ဝင္စားစရာ အေၾကာင္းျဖစ္သလို ေသရာကေန

 ျပန္ရွင္ လာသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္ကရွိေသးသည္။ သူမ်ားေတြ စိတ္ထဲမွာ ေတြးစရာေတြ ရွိေကာင္း ရွိနိုင္သည္ဟု ထင္မိေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္က အခန္းထဲမွာပဲ ေနေန၍

ဘာဆိုဘာမွ မသိပါ။ ဒီလို လူနာတေယာက္က လာေရာက္ၾကည့္ရႈ သတင္းေမးၾကသည့္ မိဘ ေဆြမ်ိဳးေတြလည္း မလာ၊ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္းေတြလည္း ကင္းမဲ့ ေနသည့္

အျဖစ္က တျခားလူေတြ ဘယ္လိုထင္ထင္ မင္းခန႔္ အတြက္ကေတာ့ စိတ္သက္သာစရာ ျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္သူ တေယာက္မွ ေရာက္မလာေလ သူ႔ အတြက္ေခါင္း

ရွင္းေလ ျဖစ္သည္ဟု မင္းခန႔္ ခံယူထားသည္။ ေရာက္လာသည့္ မျမတ္စုတို႔ ညီအမ က လည္း ေျပာခ်င္ရာေတြ ေျပာကာ ေငြတသိန္းပစ္ေပး ၿပီးျပန္ထြက္ သြားၾကသည္။

မင္းခန႔္ ေဆး႐ုံတက္ေနသူေတြထံ သတင္းေမးေရာက္ဖူးပါသည္။ ေရာက္တိုင္းလည္း အ စား အစာလက္ေဆာင္ေတြ၊ ေရေႏြးဓါတ္ဗူးလိုမ်ိဳးမွ အစ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ အသုံး အ

 ေဆာင္ေတြ ကိုလူနာနားမွာ ျမင္ရတတ္သည္။ အခု မင္းခန႔္ ေဘးက ဘီရိုေလးကေတာ့ ရွင္းလင္းေန၏။ ေဆးပစၥည္းေတြထည့္ထားသည့္ ေလးေထာင့္ဆန္ကာေလး တခုကလြဲရင္

ဘာမွ မရွိ။ ဆရာဝန္ႀကီး ေရာက္လာၿပီး မင္းခန႔္ကို ဆန္ျပဳတ္သို႔ မဟုတ္ စြပ္ျပဳတ္ ေသာက္ နိုင္သည္ ဟု ခြင့္ေပးလိုက္ၿပီးေနာက္မွာ မမအုန္း ေတာ္ေတာ္ အလုပ္မ်ားသြားရွာသည္။

စြပ္ျပဳတ္က မလြယ္ေပမယ့္ ဆန္ျပဳတ္ကေတာ့ အလုပ္သမားေတြကို ဝယ္ခိုင္းလို႔ ရသည္။ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ပိုက္ဆံထုတ္ေပးလိုက္႐ုံသာ သူ႔ခမ်ာေတာ့ ဟိုေျပးဒီေျပး ႏွင့္ ပန္းကန္

ခြက္ေယာက္ ငွားရရွာသည္။

“ရွင့္ အိမ္ကလဲ ေနနိုင္လိုက္တာ၊ လဲစရာ အဝတ္ေလးေတာင္ လာမေပးဘူး”

အစပိုင္းတုန္းက အလိုက္တသိဘာမွ မေျပာဘဲေနေနေပမယ့္ မမအုန္း စိတ္ထဲမွာလည္း နားမလည္ နိုင္တာေတြ ရွိေနနိုင္သည္။ မင္းခန႔္ကို ဇြန္းကေလး ႏွင့္ ဆန္ျပဳတ္တိုက္ရင္း

တိုးတိုးေလး ညည္း၏။

“ဒီေလာက္ေတာင္ ျဖစ္ထားတဲ့ လူကို...ေအာ္...အင္း ..မနက္ကေတာ့ လာၾက သားပဲ”

ဘာမွ မွတ္ခ်က္စကားမေျပာဘဲ မင္းခန႔္ ၿငိမ္ေနလိုက္ပါသည္။ ဘာေျပာလို႔ ေျပာရမွန္း လည္း မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ မမအုန္း ျပန္ရင္ ေတာ့ပိုက္ဆံေပးလိုက္ၿပီး စားေရးေသာက္ေရး

အတြက္ အသုံးအေဆာင္ပစၥည္းေလး ဘာေလး ဝယ္လာေပးဖို႔ မွာဖို႔ ေတြးေနမိ၏။ ေပါင္ ေပၚပစ္ခ်ေပးသြားသည့္ မသဒၵါေရစာ ပိုက္ဆံေတြကို ဒီေနရာမွာ သုံးပစ္ရမည္။

“ဟိုတေယာက္ကေတာ့ ဆရာမ ကို မမအုန္းလို႔ ေခၚတယ္၊ နာမည္ ဘယ္လိုေခၚသလဲ”

တမင္စကားလႊဲခ်င္လို႔ ေမးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ပါသည္။

“က်ဳပ္နာမည္လား၊ တင္တင္အုန္း၊ အသက္ ၃၂ ႏွစ္ ကေလး ႏွစ္ေယာက္ရွိတယ္၊ ေယာက္်ား က ကုမၸဏီမွာ ကားေမာင္းတယ္”

မတင္တင္အုန္းက စကားမ်ားေပမယ့္ သေဘာေကာင္းပုံရသည္။ ပိုက္ဆံရလို႔ ျပဳစုေပးရ ေပမယ့္ စိတ္ပါလက္ပါကူညီ၏။  ပန္းအိျဖဴကေတာ့ အသက္ဘယ္ေလာက္ရွိၿပီလဲ၊ ဘာေတြ

လုပ္သလဲ မင္းခန႔္ မသိပါ။ အသက္သုံးဆယ္ေက်ာ္ မတင္တင္အုံးက ရြယ္တူလို စကား ေျပာၿပီး ေနာ္ျမင့္ျမင့္မူ လို ကေလးမက အမ ေခၚသည္ဆိုေတာ့ မတင္တင္အုန္း တို႔ အ

ရြယ္ေလာက္ ေတာ့ ရွိမည္ ထင္သည္။ ဒီလို အရြယ္ကိုေရာက္မွ ဘာလို႔ မဟုတ္မဟပ္ေတြ မလုပ္သင့္တာေတြ လုပ္ခဲ့သည္ ဆိုတာကေတာ့ ကာယကံရွင္ ကိုယ္တိုင္မွသာသိလိမ့္မည္။

ဆရာဝန္ႀကီး မလာခင္ မတင္တင္အုန္းက မင္းခန႔္ ကို ေခါင္းၿဖီးေပးသည္။ စနိုးတာဝါက ေလး တခုႏွင့္ မ်က္ႏွာ၊ လည္ပင္း ႏွင့္ ရင္ညႊန႔္ ေတြကို ပြတ္တိုက္သန႔္ ရွင္းေပး၏။ ၿပီးေတာ့

မွန္ေလး ထုတ္ေပးသည္။

“ဘယ္လို ေနလဲၾကည့္လိုက္ပါဦး”

မင္းခန႔္ မၾကည့္ရဲပါ။ အခုကိုယ့္မ်က္ႏွာ ျဖစ္ေနေသာ တစိမ္းမိန္းမ တေယာက္၏ မ်က္ႏွာကို မွန္ထဲမွာ ျမင္ဖို႔ သတၱိမရွိ။

“မၾကည့္ေတာ့ပါဘူး”

“ဘာျဖစ္လို႔ လဲ၊ လွပါတယ္”

“မၾကည့္ခ်င္ဘူး၊ စိတ္ရႈပ္လို႔”

“ရွင္က တမ်ိဳးပဲေနာ္ မသက္ျပင္း၊ အင္းေလ ရွင့္မွာလည္း စိတ္ရႈပ္စရာေတြ ရွိမွာေပါ့”

ေန႔လည္ ႏွစ္နာရီ ထိုးခါနီးေလာက္မွာေတာ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ အခန္းထဲ ဝင္လာ ျပန္သည္။ ေသြးစစ္ရန္ဟု ေသြးလာေဖါက္ယူသြားၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ေခါင္းရင္း အကာမွာ မွီၿပီး မွိန္းေနစဥ္ ေရာက္လာျခင္း ျဖစ္သည္။ မတင္တင္အုန္း ကေတာ့ သိုးေမႊးထိုးေန၏။ အက် ႌအျပာကြက္ႏွင့္ အနက္ေရာင္ေယာထမိန္ ဝတ္ထားသည့္ အသားလတ္လတ္ ေကာင္မေလးက

ကိုယ္ ေန ျပည့္ျပည့္ မ်က္ႏွာေဖါင္းေဖါင္းႏွင့္ ခင္စရာ မ်က္ႏွာေပးရွိသည္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ဆီ လာၾကသူတို႔ ထုံးစံထင္သည္ ၾကည့္ေသာအၾကည့္ကေတာ့ ဂ်စ္ ကန္ ကန္ ႏွင့္။

လက္ထဲမွာ ကိုင္လာသည့္ စကၠဴအိတ္ကေလးကို ေဘးမွာခ်ၿပီး မင္းခန႔္ ေဘးက ခုံတန္း ရွည္ မွာေစြ႕ကနဲ ဝင္ထိုင္လိုက္သည္။ ထိုင္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူမ လုပ္သမၽွကို လိုက္ၾကည့္ ေန

 ေသာမင္းခန႔္ ကို အက် ႌအိတ္ထဲက စာရြက္ေခါက္ကေလး တခုထုတ္ ေပး ၏။ စကား တ ခြန္းမွ မေျပာပါ။ အ မ်ား အ ေနသလား ဟုေတြးရင္း စာကို ယူဖြင့္ၾကည့္လိုက္ မိသည္။

“ညီမေလး ပန္းအိျဖဴ

ဒီစာကို ညီမေလး ဖတ္ခြင့္ရပါေစလို႔ ဘုရားမွာ ဆုေတာင္းၿပီးေရးလိုက္ပါတယ္။ သူမ်ား ေတြ ဘယ္လိုေျပာၾကေျပာၾက မခ်ိဳ ရဲ့စာကို ညီမေလး ဖတ္နိုင္လိမ့္မယ္လို႔ လည္းယုံၾကည္

တယ္။ မခ်ိဳ ထြက္သြားရတဲ့ အတြက္ စိတ္ဆိုးရင္လည္း ဆိုးပါ။ ဒါေပမယ့္ ခြင့္လႊတ္ပါလို႔ ေျပာခ်င္ပါတယ္။ အရင္က ညီမေလးနဲ႔ ေျပာခဲ့ ဖူးသလိုေပါ့။ မခ်ိဳ တို႔ ဘဝေတြဆိုတာက

ကိုယ့္ စိတ္ထဲမွာ ရွိတဲ့ အတိုင္း လုပ္နိုင္ခြင့္မွ မရွိၾကတာ။

ဆရာဝန္ႀကီးေတြကို မခ်ိဳေသေသခ်ာခ်ာ ေစာင့္ၿပီးေမးပါတယ္။ ေမၽွာ္လင့္ခ်က္ မရွိနိုင္ေတာ့ ပါဘူးလို႔ ေျပာၾကတဲ့ အတြက္ သြားစရာ ရွိတာကို သြားဖို႔ရင္နာနာ နဲ႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတယ္။

ဒါေပမယ့္ ညီမေလး အတြက္ မခ်ိဳ စိတ္မေလၽွာ့ဘူး ဆိုတာျပခ်င္လို႔ ၾကည္မာ့ ကို ဒီစာေလး ေပးခဲ့တယ္။ ၾကည္မာက လည္း မခ်ိဳ မရွိတဲ့ ေနာက္ပိုင္း ညီမေလး ကို သူ႔ တာဝန္ထားပါ

လို႔ ကတိေပးပါတယ္။

ၾကည္မာက စိတ္ထားေကာင္းပါတယ္ ညီမေလးရယ္၊ မခ်ိဳ မရွိတဲ့ အခ်ိန္မွာ ညီမေလးတို႔ ခင္ခင္ မင္မင္ ေနၾကပါ။ မမ ဖုန္းဆက္လို႔ ရတာနဲ႔ စတိုးဆိုင္ကို လွမ္းဆက္မယ္ သိလား၊

 ညီမေလး ရဲ့ သတင္းေကာင္းကို ၾကား ရမယ္လို႔လဲ ေမၽွာ္လင့္ ေနပါတယ္။ ေနာက္ ႏွစ္ႏွစ္ ၾကာရင္ေတာ့ မခ်ိဳ ဆက္ဆက္ျပန္လာမွာပါ။

တဇြတ္ထိုး မလုပ္ပါနဲ႔ ညီမရယ္။ မခ်ိဳျပန္လာတဲ့ အခ်ိန္က်ရင္ ညီမ အိျဖဴကို တည္ၿငိမ္ေအး ခ်မ္းတဲ့ ဘဝေလးတခုနဲ႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနတာ ျမင္ရဖို႔ မခ်ိဳ ေန႔ တိုင္းဆုေတာင္း ေပးေန မွာပါ။

ညီမေလးရဲ့ မခ်ိဳ”

အပိုင္း (၂) ဆက္ရန္...