၀င္ကစြပ္ (အပိုင္း ၃)

ေနာက္ဆုံးေတာ့ လက္ရွိနားခိုရာ အိမ္ကုပ္ကေလးကိုပဲ ျပန္ဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္သည္။ အဲဒီ အိမ္ ထဲ ကို မင္းခန႔္ အလြယ္တကူဝင္လို႔ရ၏။ မင္းခန႔္ ထိုအိမ္ေလးမွာ ေနသည္ဆိုတာ
အ မ်ားက သိ ရွိလက္ခံၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ အရင္လို ထိုအိမ္ေလးထဲမွာပဲ ကုပ္ၿပီးေနလို႔ မရ ေတာ့။ ဘဝရပ္ တည္မႈ အတြက္ အလုပ္တခု လုပ္ဖို႔ လမ္းေပၚကို၊ လူေတြ ၾကားထဲကို
သြား ရ ေပဦးေတာ့မည္။
မင္းခန႔္ တက္စီးလာသည့္ ကားက လမ္းတဝက္မွာပ်က္သြားသည္။ ေနရာကေလးရလို႔ ေအးေအး လူလူလိုက္လာရာမွ စိတ္ညစ္သြားရသည္။ မွတ္တိုင္ႏွစ္ခု ၾကားအလယ္ တည့္
တည့္ မွာ ဆိုေတာ့ ကားေျပာင္းစီးဖို႔ လည္းအဆင္မေျပ။ စပယ္ယာက ကားေျပာင္းတင္ေပး ပါမည္ ဆိုေပမယ့္ လာသမၽွကားေတြကလည္း ၾကပ္ညပ္ေန၏။ မင္းခန႔္ စိတ္မရွည္ေတာ့
တာ ႏွင့္ ေနာက္ မွတ္တိုင္ဆီ လမ္းေလၽွာက္သြားမိ၏။ ကားငွားစီး ဖို႔ကလည္း ဘတ္ဂ်က္ အေျခအေန ကို ျပန္ငဲ့ရသည္။ ခုခ်ိန္က လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ က်န္နိုင္သေလာက္က်န္ေနမွ
စိတ္ေအးရမည့္ ကာလျဖစ္သည္။
“ဟာ ..ခ်စ္အိ ...တိုက္ဆိုင္လိုက္တာ ခ်စ္အိ ရာ”
ဘယ္လိုမွ မထင္မွတ္ထားသည့္ေနရာတြင္ ဥကၠာ ႏွင့္ တည့္တည့္တိုးသည္။ မင္းခန႔္ ေၿမ ႀကီးထဲ ကိုသာတိုးဝင္ ေပ်ာက္သြားခ်င္ေတာ့သည္။ လက္ကိုလည္း မလႊတ္တမ္း အတင္းဆြဲ
ထားသည္။ ႀကိတ္႐ုန္းေပမယ့္ မေအာင္ျမင္ေတာ့ ဒီေကာင္ကိုမွ ပတ္သက္သြားသည့္ ပန္း အိျဖဴကို စိတ္ထဲ ကေနႀကိတ္ၿပီး ေမတၱာ ပို႔ေနမိသည္။
“ေမာင္က..ခ်စ္အိ ကို အရမ္းေတြ႕ခ်င္ေနတာ၊ ေဒၚေဒၚခ်စ္ မေျပာဘူးလား”
လမ္းေဘးက သစ္ပင္ေအာက္ကို ဆြဲခ်သြားသည္။ အနားမွာ လူေတြ သိပ္မရွိေတာ့လို႔ အ ရွက္ နည္းနည္း သက္သာသြားရသည္။
“ခ်စ္အိ မကယ္ရင္ ေမာင္ေတာ့ကြဲၿပီ၊ လုပ္ပါဦး ခ်စ္ရယ္၊ ကူမယ္ မဟုတ္လား”
“ဘာေျပာတာလဲ”
မင္းခန႔္ အသံ၏ မေခ်ငံမႈကို ဥကၠာ ဘယ္လိုမွ သေဘာထားပုံမရပါ။ သူေျပာခ်င္တာ သာ စြတ္ ေျပာ၏။
“ေမာင္ ...ေရ ..တပုံးေလာက္ လိုတယ္၊ ငါးပုလင္း ေလာက္ဆိုလဲျဖစ္တယ္၊ ဒီတခါေတာ့ ဆက္ ဆက္ ျပန္ေပးမယ္ ခ်စ္ရယ္၊ ငါးပုလင္း ေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ ထုတ္ေပးပါဦး”
ရြံရွာစြာႏွင့္ လက္ကိုႀကိတ္ၿပီး ႐ုန္းေပမယ့္ မလြတ္ပါ။ ကိုယ့္ခြန္အားကို ျပန္ၿပီးစိတ္ ပ်က္ လက္ ပ်က္ ျဖစ္ရသည္။ အရင္တုန္းက မင္းခန႔္ ဆိုတာ အလြန္တရာထြားက်ိဳင္းသန္မာသူ
မဟုတ္ေပ မယ့္ ဒီလို အီမိုေကာင္ပိန္ပိန္ေလး ေလာက္ကိုေတာ့ မႈစရာ မလိုပါ။ ႐ုန္း ထြက္ နိုင္သည္သာမက ေျမေပၚမွာ အသာေလးလွဲသိပ္လိုက္နိုင္သည္။ လက္သီး ႏွစ္ ခ်က္
 ေလာက္ ဆိုရင္လုံေလာက္မည့္ သေဘာရွိသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ မိန္းမငယ္ေလးတ ေယာက္၏ ခြန္အားမ်ိဳးသာ မင္းခန႔္မွာ ရွိေနလို႔ စိတ္သြားတိုင္း ကိုယ္မပါနိုင္ေတာ့ပါ။ စိတ္ ကို အတည္ၿငိမ္ဆုံး ျဖစ္ေအာင္ထိန္းလိုက္ၿပီး အိေျႏၶ မပ်က္ေရွာင္ ထြက္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစား ရေတာ့ မည္ျဖစ္သည္။
“လက္ကိုလႊတ္ေပးပါ”
“အခုပါတယ္ ေပါ့ဟုတ္လား”
အိတ္ဖြင့္ဖို႔ လက္မအားလို႔ ေျပာတာထင္ၿပီး ဥကၠာ ခ်က္ခ်င္းလႊတ္ေပးလိုက္သည္။ နီရဲ ေန ေသာလက္ေကာက္ဝတ္ကို ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္က လက္ကို ဆုပ္လိုက္ျဖန႔္လိုက္ လုပ္ၾကည့္
 ေန ေတာ့
“နာသြားလား၊ ေဆာရီးကြာ၊ ေမာင္ေလာႀကီးၿပီး ခ်စ္အိ အသားက ႏုႏုေလး ဆိုတာေမ့ သြား တယ္၊ ပိုက္ဆံ မရလို႔လည္း မျဖစ္ဘူးေလ ထင္ေက်ာ္တို႔ က ၀ိုင္းေလာင္ေတာ့မွာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“သူတို႔ သီခ်င္းလုပ္ဖို႔ ရီေကာဒင္း စရိတ္ ေမာင္တာဝန္ယူထားတယ္ေလ၊ ခ်စ္ဆီက ရမွာပဲ လို႔ တြက္ၿပီး ကတိေပးထားတာ၊ ခ်စ္အိ က ေပ်ာက္ေနေတာ့ ေမာင္ပ်ားတုပ္ေနတာ၊ ေမာင္
 ေတာ့ ငႂကြား ဆိုၿပီး မဟာ အရွက္ေတာ္ကြဲပါၿပီလို႔”
သူငယ္ခ်င္း သီခ်င္းသြင္းဖို႔ ရည္းစားဆီက ပိုက္ဆံေတာင္းေပးသည့္ ေက်းဇူးရွင္ေလးကို မင္း ခန႔္ စိတ္ပ်က္စြာၾကည့္လိုက္မိသည္။ ပန္းအိျဖဴ ကိုလည္း သနားမိသည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ
အ ေလွာင္ခံရမွာ ကို ေၾကာက္လို႔ ရည္းစားဆီက ဓါးျပတိုက္သလို ပိုက္ဆံ ေတာင္း သည့္ ခ်ာတိတ္ကို ဘာေၾကာင့္ ရည္းစား အျဖစ္လက္ခံခဲ့သလဲဆိုတာ ေတြးၾကည့္လို႔ ဘယ္လိုမွ
မ ရပါ။ ဉာဏ္နည္း လြန္းသည့္ မိန္းကေလး လို႔သာ သတ္မွတ္ရေတာ့မည္။
“ေတာ္ေသးတာေပါ့ ခ်စ္မွာ ပိုက္ဆံပါလို႔”
“မပါဘူး”
တကယ္လဲ မင္းခန႔္ အိတ္ထဲမွာ ပိုက္ဆံ တေသာင္းေက်ာ္ေလာက္ပဲ ပါသည္။ ဒါေတာင္ မွ အေရးအေၾကာင္း ရွိပါက ကားငွားစီးတန္ စီးရေအာင္ ေဆာင္လာျခင္း ျဖစ္၏။
“ဒါဆိုလဲ ရပါတယ္၊ မနက္ျဖန္မွ ေပးလဲရတယ္၊ ဒီေကာင္ေတြက သဘက္ခါ မွ ဝင္ရမွာ”
ဘာမွေျပာခ်င္စိတ္ မရွိလို႔ ၿငိမ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို စိုက္ၾကည့္ရင္း ဥကၠာ မ်က္လုံးေတြ ေတာက္ေျပာင္လာသည္။ ထိုအရိပ္အေယာင္ေတြကို မင္းခန႔္ ေကာင္းစြာ ဖတ္တတ္လို႔
 ေက်ာထဲစိမ့္သြားရ၏။
“ခ်စ္အိ အခုအိမ္ျပန္႐ုံပဲ မဟုတ္လား၊ အေစာႀကီး ရွိေသးတယ္၊ ႏွစ္ေၾကာင္းေလာက္ ေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ေမာင္းလို႔ ရတယ္။ ေမာင္တို႔ ဂိုးၾကရေအာင္”
“ဘယ္လဲ”
“သိသားနဲ႔၊ မရစ္နဲ႔ ကြာ၊ ခ်စ္အိမွာ  တည္းခိုခန္းခ ေလာက္ေတာ့ပါမွာပါ။ ေမာင္ ေရပဲ ေသာက္ၿပီး ခ်စ္မယ္ ဟုတ္လား။ သြားမယ္ေနာ္၊ မဆြဲရတာၾကာၿပီဆိုေတာ့ ေမာင္ အရမ္း
ဆာေနတာ”
ေျပာေျပာဆိုဆို လက္ကို လာဆြဲေတာ့ မင္းခန႔္ ေဒါသႏွင့္ ရွက္စိတ္ေတြ မႊန္ထူတက္သြား ၏။ ရွိသမၽွ အားကုန္ထုတ္ၿပီး လက္ကို ေဆာင့္႐ုန္းလိုက္သည္။ ဒီခ်ာတိတ္ ေတာ္ေတာ္
လြန္ လာၿပီ ျဖစ္သည္။ ေယာက္်ားတန္မယ့္ မိန္းကေလး တေယာက္ဆီက ပိုက္ဆံ အတင္းလိုက္ ေတာင္းေသးသည့္ အျပင္ အဲဒီမိန္းမ ပိုက္ဆံႏွင့္ တည္းခိုခန္း သြားဖို႔ေခၚေနေသး
သည္။ သူ႔ ထက္စာရင္ ေရခ်ိဳးတာ လာလာေခ်ာင္းသည့္ ထီးျပင္သမားကမွ ေယာက္်ားစိတ္ ရွိေသး၏။ ဟိုအရင္က အတင္းလိုက္ေခ်ာင္းခဲ့ ေပမယ့္ မင္းခန႔္က ေကာင္းေကာင္း
မြန္မြန္ဆက္ဆံ ေျပာဆိုလာသည့္ အခါ သူ႔သိကၡာ သူထိန္းၿပီး ေခ်ာင္းသည့္ အလုပ္ကို မလုပ္ေတာ့။ ဥကၠာ လို လူစားကိုေတာ့ ေယာက္်ားလို႔ ေတာင္ မင္းခန႔္ မသတ္မွတ္နိုင္ပါ။
မင္းခန႔္ အလြန္သိမ္ ငယ္ေနရသည့္ မိန္းမ ဆိုတာထက္ေတာင္ ေအာက္တန္းက်သည့္ ေကာင္စားျဖစ္၏။
“မင္း အခု ထြက္သြားစမ္း”
“ဘာ ..ဘာေျပာတယ္ ခ်စ္အိ”
“မင္း ငါ့ေရွ႕က အခုထြက္သြား၊ မင္းကို ငါ မသတ္မိခင္ ထြက္သြားစမ္း”
“ခ်စ္အိ ..ေမာင္ေလ၊ မင္းေတြ ငါေတြ နဲ႔ ဘာျဖစ္ေနတာလဲ”
“ေသာက္ရွက္ မရွိတဲ့ မင္းပါးစပ္ကို ပိတ္လိုက္စမ္း၊ မင္းေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံလဲ တျပားမွ မရ ဘူး၊ မင္းေနာက္လဲ ငါ မလိုက္နိုင္ဘူး၊ မင္း ငါ့ကို ဘာထင္ေနလဲ”
ေဒါသတႀကီး ေျပာေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ၾကည့္ရင္း ဥကၠာလည္း စိတ္ဆိုးလာပုံရသည္။ သူ႔ ပလိုင္းထဲက ဖားပမာ ေျပာခ်င္တိုင္းေျပာ လုပ္ခ်င္တိုင္းလုပ္ဖို႔ ႀကံၿပီးမွ သူကတျပန္ေဒါသ
 ထြက္တာေလာက္ ရြံစရာ ေကာင္းတာ မရွိေပ။
“ခ်စ္အိ၊ ပိုက္ဆံ မရွိဘူး၊ မေပးနိုင္ဘူး ဆိုလဲ ရွင္းရွင္းေျပာလိုက္။ ရတယ္။ ေလသံမာမာ နဲ႔ ေက်ာ သလို ေမာသလိုနဲ႔ ဥကၠာကို လာမလုပ္နဲ႔ နားကားသြားမယ္၊ ေလသံကို ခ်က္ခ်င္း ျပင္လိုက္”
ေဒါသစိတ္ ႏွင့္ မႊန္ထူၿပီး ဥကၠာ မ်က္ႏွာကို လက္သီးႏွင့္ ထိုးပစ္လိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မ်က္ ႏွာဆီကို မေရာက္ဘဲ ဖမ္းခ်ဳပ္ၿပီးဆြဲ လိမ္တာခံလိုက္ရ၏။ ဥကၠာက သူ႔ဖက္ကိုဆြဲ ယူ
လိုက္ေသာ အခါ ေကာ့ပါသြားၿပီး ဥကၠာကို ေက်ာမွီရက္ျဖစ္သြားသည္။ ဒီလို လူစဥ္မမွီ သည့္ ေကာင္မ်ိဳးလက္ကေတာင္႐ုန္းထြက္ဖို႔ ခြန္အား မမွီသည့္ ဘဝကို မင္းခန႔္ ရင္နာ ရသည္။
ဥကၠာ က မင္းခန႔္ တင္ပါး ကို ေနာက္ေန သူ႔ေပါင္ခြဆုံ ႏွင့္ ဖိပြတ္ရင္း
“ဒီမွာေတြ႕ လား၊ နင့္ကို -ိုး ေနက်  -ီး၊ နင္က လက္နဲ႔ မတန္ဘူး၊ -ီး  နဲ႔ပဲ တန္တဲ့ဟာမ၊ နင့္ ေစာက္ခ်ိဳးနဲ႔ အေျပာကို ျပင္လိုက္စမ္း”
လြတ္ေနသည့္လက္ႏွင့္ ဥကၠာကို ထုေသာ္လည္း အားမရ၊ တံေတာင္ႏွင့္ တြက္လို႔လည္း အား မပါသည့္ျပင္ တံေတာင္ဆစ္ကို ဥကၠာ ဖမ္းညႇစ္တာ ခံလိုက္ရသည္။ လူသြားလမ္း
 ေဘးမွာ အခုလို တရားလက္လြတ္ အလုပ္ခံရတာ ရွက္စရာေကာင္း လြန္းပါသည္။ လမ္း ေပၚမွာ လူေတြ ရွိေနသလား။ ၾကည့္ေနၾကသလားဆိုတာကို ေတာင္ ရွက္စိတ္ေၾကာင့္
မ ျမင္နိုင္ေတာ့။ ဒါေပမယ့္ ေမာ္ေတာ္ကား ေခါင္းပိုင္းတခုက မင္းခန႔္ ေရွ႕ကို ေလၽွာကနဲ ေရာက္လာ တာကိုေတာ့ ျမင္လိုက္ရသည္။
အျဖဴေရာင္စူပါဆလြန္းကား။ ေနရာတိုင္းမွာ ျမင္ေနက် မထူးဆန္းတဲ့ ကားမ်ိဳးေပမယ့္ နံ ပါတ္ကို ျမင္လိုက္ရသည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ထခုန္ မိမတတ္ေအာင္ ဝမ္းသာသြားရသည္။
မ်ိဳး မင္းစိုး။ နိုင္ငံျခားမွာ ရွိမေနဘဲ ဘယ္လိုကေနဘယ္လို ေရာက္လာသည္ မသိပါ။ ရီေဝ ေသာ မ်က္လုံးေတြ ႏွင့္ ေလကာမွန္ေနာက္ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တကယ္ပင္
မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖစ္ေနသည္။

 “ေဟ့ ေကာင္၊ ျမန္ျမန္ဆင္းခဲ့၊ ဆင္းခဲ့”
စိတ္ထဲက က်ိတ္ေအာ္ေျပာေနသည့္ စကားကို ၾကားရသည့္ အလား မ်ိဳးမင္းစိုး ဆင္း လာ သည္။ ေနာက္က ခ်ဳပ္ကိုင္ထားသည့္ ဥကၠာ လက္ေတြ အနည္းငယ္ေျပေလ်ာ့သြားသည္။
လူေကာင္ထြားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဥကၠာ နည္းနည္းျဖဳံသြားပုံရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက လူက သာ အသုံးမက်ေသာ္လည္း ငယ္ငယ္ထဲက အားကစားလုပ္ေတာ့ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္က
ဂိုက္ဆိုက္ အလြန္ ေကာင္းသည္။ အဝါႏွင့္ အနက္က်ားစပို႔ ရွပ္၊ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ အျပာ ရင့္ ရင့္ ဝတ္ထားသည့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီး အရင္ကထက္ပို ၾကည့္ေကာင္းေနသည္ဟု ထင္မိ သည္။
“လမ္းလယ္ ေခါင္ႀကီး မွာ ဒီလိုမ်ိဳးေတာ့ မလုပ္သင့္ဘူးထင္တယ္”
ဥကၠာ လက္ေတြပို ေလ်ာ့သြားသည္။ ဒီလိုေကာင္စားေတြက ဒီလိုပင္ သူတို႔ နိုင္မည္ထင္ ရင္ ျဖဲေျခာက္မည္။ မိုက္ျပမည္။ ရင္ဆိုင္ဖို႔ မလြယ္သည့္ သူမ်ိဳးက်ရင္ ေလၽွာခ်သြားတတ္
သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေရွ႕ကို တလွမ္းတိုးလိုက္တိုင္း ေနာက္ကို တလွမ္းဆုတ္သြားသလို မင္း ခန႔္ ကို ခ်ဳပ္ကိုင္မႈ႔ ကလည္းေလ်ာ့သထက္ေလ်ာ့က်လာသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အား
စိုက္ ႐ုန္းထြက္လိုက္သည္ ႏွင့္ ဥကၠာ လက္ထဲက လြတ္ ေျမာက္သြားၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ေဘးကို ေရာက္သြား၏။
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔က ဒီလိုပါပဲ၊ သူစိတ္ဆိုးၿပီး ကၽြန္ေတာ့္ ကို ဝုန္းေနလို႔ ခနခ်ဳပ္ထားတာ ပါ၊ သူစိတ္ေျပသြားရင္ ေအးေဆးပါ၊ ခ်စ္ကိုႀကီး မယုံရင္ ခနေစာင့္ၾကည့္လိုက္”
“မဟုတ္ဘူး၊ သူပိုက္ဆံ အိတ္လုေနတာ”
မင္းခန႔္ ေျပာမိေျပာရာေျပာခ်လိုက္တာေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးက ဥကၠာ ေရွ႕ေျမျပင္ မွာ က်ေန သည့္ ပိုက္ဆံ အိတ္ကေလး ဆီေရာက္သြားသည္။ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ႏွင့္
ဘယ္အ ခ်ိန္ က လြတ္က်သြား မွန္းေတာင္ မသိေတာ့ပါ။ ဘာမေျပာညာမေျပာ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးအက် ႌ လက္ေမာင္းကို ပင့္တင္လိုက္သည့္ အခါ ဥကၠာ ေနာက္ကို ေျခတလွမ္း
ထပ္ ဆုတ္သြား သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက ေရွ႕ကို တိုးၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ကို ေကာက္ယူလိုက္ကာ မင္းခန႔္ လက္ထဲ လာထည့္၏။
“ခင္ဗ်ား ပိုက္ဆံ အိတ္လား”
“အင္း ..အာ.. ဟုတ္တယ္၊ ဟုတ္တယ္”
မင္းခန႔္ ကေယာင္ကတန္း ျဖစ္ေနသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး သတိထားမိဟန္မတူ။ ဥကၠာဖက္ ျပန္ လွည့္လိုက္သည္။
“ငါ အခု ဖုန္းဆက္ၿပီး ရဲေခၚရမလား၊ မင္းလမ္း မင္းသြားမလား”
“ဟာ ..ကိုႀကီးကလည္း၊ သူေျပာတာ အဟုတ္ထင္ေနတယ္၊ သူ ေလၽွာက္ေျပာေနတာပါ”
“ငါျမင္တာေတာ့ မင္းသူ႔ကို အတင္းအနိုင္က်င့္ေနတာပဲ၊ သတၱိရွိရင္ ရဲေခၚလိုက္မယ္ေလ၊ ရဲက မင္းလိုေကာင္ စကားကိုု ယုံမလားၾကည့္ေသးတာေပါ့”
တသက္လုံး အထင္မႀကီးခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္းႀကီးကို အခုမွ မင္းခန႔္ အထင္တႀကီး ၾကည့္ မိသည္။ ဥကၠာ ကို ေဟာက္ေနသည့္ ပုံစံက အရင္ျမင္ဖူးသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ပုံမ်ိဳးမဟုတ္။
ဟန္ ေတြမာန္ ေတြ အျပည့္ပါသည္။
“မင္း ကိုယ္မင္း ယုံရင္ေတာ့ အဲဒီမွာပဲရပ္ေန၊ ငါ ဝမ္းနိုင္းနိုင္း ကိုေခၚလိုက္မယ္၊ ဒါမွ မဟုတ္ ငါ့ကို မေက်နပ္လို႔ ငါနဲ႔ ပဲ ရွင္းခ်င္တယ္ ဆိုလဲရတယ္”
ေျပာေျပာဆိုဆို ႏွင့္ ခါးမွာ ခ်ိတ္ထားသည့္ ဖုန္းကို ဆြဲထုတ္လိုက္ေတာ့ ဥကၠာ ေယာင္ေပ ေပ ႏွင့္ ေနာက္ဆုတ္သြားသည္။ လက္႐ုံးခ်င္း ယွဥ္ဖို႔ ဆိုတာက ဥကၠာလို ေကာင္ပိန္ေလး
အေနႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး နားမွာ ဆင္နဲ႔ ဆိတ္လိုျဖစ္ေနေတာ့ အျမင္မွာပင္ သူမနိုင္မွန္း ဥကၠာ သိနိုင္သည္။
“ေျပးမလို႔လား၊ ေျပးရင္လည္းေျပးေလ ၊ မင္းလို ေကာင္မ်ိဳးက ရဲမွတ္တမ္း မရွိဘဲ ေနမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီက စခန္းမႈးေရာ ၿမိဳ႕နယ္မႈးေရာ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ေတြ၊ မင္းဂုတ္ကို အခ်ိန္ မ
 ေရြးလာဆြဲလို႔ရတယ္”
ဥကၠာ တကယ္ကို သုတ္ကနဲ ထြက္ေျပးေတာ့သည္။
“ေက်း ..ေက်းဇူးတင္လိုက္တာ”
ေျပာစရာမလိုတဲ့ လူေတြေပမယ့္ မေနနိုင္လြန္းလို႔ ေက်းဇူးတင္စကားေျပာမိသည္။ စ ခန္း မႈး ႏွင့္ သူငယ္ခ်င္း ဆိုတာ တခုေတာ့ ရယ္ခ်င္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီလိုမ်ိဳးေတြလည္း လုပ္
တတ္ ေၾကာင္း အရင္က မသိပါ။ အခုက်ေတာ့လည္း ခပ္တည္တည္ ႏွင့္ ဖိန႔္တာေတြ ဘာ ေတြ လုပ္လို႔ ေနသည္။
“ရပါတယ္၊ ေဘးကလူေတြကလည္း ေနနိုင္လိုက္ၾကတာ၊ ျမင္ေနတာကို ဘာမွဝင္မပါ ဘူး”
ၾကည့္ရတာ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ဥကၠာ ႐ုန္းရင္းဆန္ခတ္ ျဖစ္မွ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမင္တာ ျဖစ္မည္။ အနား ကလူေတြကလည္း အခုနက မင္းခန႔္ တို႔ ဒီတိုင္း စကားရပ္ေျပာေနၾကတာကို ျမင္ထားလို႔
႐ုတ္တရက္ ဝင္မလာၾကတာလည္း ျဖစ္နိုင္သည္။
“ေအာင္မာ ..ေခ်ာင္းေနေသးတယ္”
“ဘာလဲ ..ဘာလဲ”
“ဟိုဖက္ ျခမ္းက သစ္ပင္ေအာက္ကေန ေခ်ာင္းေနတာေလ၊ ဒီေကာင္ေတာ့ နာခ်င္ၿပီ ထင္ တယ္၊ ရဲလက္ အပ္မွပဲ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ျပရာကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဓါတ္တိုင္ ႏွစ္တိုင္ကြာေလာက္က သစ္ပင္ကို ကြယ္ ထား သည့္ ဥကၠာ ကို ေတြ႕ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ညိဳး ထိုးတာကို ျမင္သည့္ အခါ လမ္း
အတိုင္း ခပ္သုတ္သုတ္ ထြက္သြား၏။
“သြားပါၿပီ”
“ျပန္မလာရင္လည္း ၿပီးတာပဲ၊ ဒါနဲ႔ ခင္ဗ်ားက ဘယ္ကိုသြားမွာလဲ၊ ဟိုေကာင္ ထပ္မေႏွာက္ ယွက္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ လိုက္ပို႔ ေပးရမလား”
မစီးရတာ ၾကာၿပီျဖစ္သည့္ ကားကို မင္းခန႔္ လွည့္ၾကည့္လိုက္မိသည္။ အရက္ဆိုင္က အ ျပန္ မွတ္တိုင္မွာ ဆင္းေနခဲ့ ၿပီးကထဲက ဒီကားကို မစီးျဖစ္ေတာ့တာ ျဖစ္သည္။
“ဟို ..ဟို ..ဘာသေဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကူညီတာ သက္သက္ပါ”
မင္းခန႔္ ေတြေနသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက တမ်ိဳးထင္ၿပီး ပ်ာပ်ာသလဲ ရွင္းျပသည္။ ခုမွျပန္ေတြ႕ရ သည့္ ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကို ျပဳံးျပလိုက္ၿပီးေနာက္ ေရွ႕ခန္းမွာ ခပ္တည္တည္ဝင္ ထိုင္ လိုက္
သည့္ အခါ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ႀကီး ျပဲသြားၿပီး ေမာင္းသူဖက္ အျခမ္းကို အေျပးအ လႊား ဝင္ လာထိုင္၏။
“လမ္းျပေပးေနာ္၊ ကၽြန္ေတာ္က ဒီလမ္းေတြ သိပ္မကၽြမ္းဘူး၊ ဒီဖက္ကို အခုမွ ေရာက္ဖူး တာ”
“ဒီတိုင္းပဲ တည့္တည့္ ေမာင္း၊ ၿပီးရင္ ညာဖက္ခ်ိဳးရမယ္”
ကားေနာက္ခန္းက အထုပ္ေတြျမင္လိုက္တာ ႏွင့္ မင္းခန႔္ သေဘာေပါက္ သြားသည္။ သ ေဘာေကာင္းသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးခမ်ာ တေခါက္ျပန္လာတိုင္း လူၾကဳံပစၥည္းေတြ တနင့္တပိုး
သယ္လာရျမဲျဖစ္သည္။ ၿပီးရင္ ကားတစီးႏွင့္ လိုက္ပို႔ ရ၏။ မင္းခန႔္ အားတဲ့ အခ်ိန္ၾကဳံရင္ သူနဲ႔ အတူလိုက္ရသည္။ အရင္တုန္းက လူၾကဳံပစၥည္းေတြ ဆိုရင္ အလုပ္ရႈပ္ ရလို႔ မင္းခန႔္
 ေမတၱာ ပို႔ဖူးေပမယ့္ ဒီတခါေတာ့ ဘယ္သူမွန္း မသိသည့္ ပစၥည္းပို႔ ခိုင္း လိုက္သူကို ေက်း ဇူး က်ိတ္တင္ မိပါသည္။ သူသာ မခိုင္းလိုက္ရင္ အခုလို မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ျပန္ ေတြ႕ ရမွာ
မ ဟုတ္။ ဥကၠာ၏ အနိုင္က်င့္မႈ ကေန အလြယ္တကူလြတ္ေျမာက္ နိုင္ဖို႔လည္း မ လြယ္ပါ။
ႀကံဖန္ေတြးရင္ ဥကၠာေက်းဇူးေတာင္ပါသည္။ သူသာ အၾကမ္းပတမ္း မလုပ္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္လာမွာ မဟုတ္။ သူ႔လမ္းသူ ေမာင္းသြားမွာ ျဖစ္သည္။
“ေကြ႕ရေတာ့မွာလား”
“မဟုတ္ဘူး လိုေသးတယ္”
“ဟုတ္ကဲ့ ၊ ဟုတ္ကဲ့”
ကိုယ့္ထက္ အမ်ားႀကီး ငယ္မည့္ေကာင္မေလးကို တရိုတေသ ဟုတ္ကဲ့ ဟုတ္ကဲ့ လုပ္ ေန သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ၾကည့္ရင္း ဒီထက္ နည္းနည္းေစာ ၿပီးေတြ႕ရရင္ ေကာင္းမည္ ဟု
မခ်င့္ မရဲေတြးမိသည္။ ၾကည္မာ ေျပာင္းမသြားခင္သာ ဆိုရင္ မင္းခန႔္ ရွိသမၽွ ဉာဏ္ နီ ဉာဏ္ နက္ အကုန္ထုတ္ၿပီး သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ အဆင္ေျပေအာင္ လုပ္ေပး မိမွာ မလြဲပါ။
“ဟို ေရွ႕ကလမ္းမွာ ညာေကြ႕လိုက္ေတာ့”
“ေကြ႕ၿပီးရင္ေရာ”
“တည့္တည့္ ေမာင္းသြား႐ုံပဲ”
“ေအာ္ ..ဟုတ္ကဲ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး အခ်ိဳးမေျပတာ အဲဒါေတြပင္။ မရင္းႏွီးသည့္ မိန္းကေလး ေတြဆိုရင္ အမ တန္ အမ၊ ညီမ တန္ ညီမ လိုက္ေလ်ာညီေထြ မေျပာတတ္။ ခင္ဗ်ား ႏွင့္ ကၽြန္ေတာ္ ႏွင့္ ဟုတ္
ကဲ့ ခင္ဗ် ႏွင့္ ရြယ္တူတန္းတူ ပမာ၊ ကိုယ့္ထက္ ႀကီးရင့္သူပမာ ရိုေသစြာ ဆက္ဆံတတ္ သည္။ ဒါေၾကာင့္လည္း မိန္းမေတြ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ျဖစ္ဖို႔ ေဝးကာ ခုထက္ထိ မစြံ ျခင္းျဖစ္
သည္။ကိုယ့္အေတြး ႏွင့္ ကိုယ္ျပဳံးမိခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး လွည့္ၾကည့္တာ ႏွင့္ တိုးလို႔ မင္းခန႔္ မ်က္ႏွာ ပိုး ျမန္ျမန္သတ္လိုက္ရသည္။ ဒီေက်းဇူး ရွင္က သိပ္ၿပီး အထူအပါး နားလည္သည့္
 ေကာင္ မဟုတ္၊ မေတာ္လို႔ သူ႔ကို ၿပီတီတီ လုပ္ျပတယ္ထင္သြားရင္ ခက္မည္။
ေနာက္ၿပီး မင္းခန႔္ ကို ေန႔ခ်င္းသၿဂိဳလ္ လိုက္လို႔ ဒီဘဝ ေရာက္ရတာကို သတိရလိုက္သည့္ အခါ စိတ္ ထဲမွာ မေက်မနပ္ ခံစားရျပန္သည္။ မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက အရင္းႏွီး ဆုံး
 ေတြ လို႔ ေျပာနိုင္သည့္အတြက္ ဆုံးျဖတ္စရာ ရွိရင္ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြက မ်ိဳးမင္းစိုးကို ပဲ ေခါင္း တပ္ ၾကမွာ က်ိန္းေသသည္။ ဒါေၾကာင့္ ေန႔ခ်င္း မီးရွို႔ လိုက္သည့္ ကိစၥမွာ
မ်ိဳးမင္းစိုး တာ ဝန္ အရွိဆုံး ျဖစ္လိမ့္မည္။ ဒီလိုက်ျပန္ေတာ့ ေစာေစာက ျဖစ္မိသည့္  ၾကည္မာႏွင့္ နီး စပ္ ေအာင္ လုပ္ ေပး ခ်င္သည့္ ေစတနာ ေတြေတာင္ ေပ်ာက္သြား၏။
မေက် မခ်မ္းႏွင့္ ဘု ၾကည့္ၾကည့္ လိုက္မိသည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး မေတြ႕ပါ။ ေရွ႕ကို ၾကည့္ၿပီး ကားကိုသာအာ႐ုံ စိုက္ ေမာင္းေန၏။


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း- ၃ (ဇ)

စားေရး ေသာက္ေရးႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးတခုခုေတာ့ လုပ္ရမည္ဟု မင္းခန႔္ စဥ္းစားေနသည္။ အျမဲတမ္းလိုလို ေဒၚခ်စ္ ဆိုင္ကိုပဲ ေျပးေနရတာ မလုပ္ခ်င္ေတာ့။ ပိုက္ ဆံကုန္တာ မႏွ
 ေမ်ာေပမယ့္ ဒီမိန္းမႀကီးဆီ သြားရတာ နားညည္းသည္။ ဥကၠာ၊ ဥကၠာ ႏွင့္ တကာထဲ  ကာေနတာ သည္းမခံ နိုင္။ ဒီနားမွာ လည္း တျခားဝယ္စရာ ဆိုင္မရွိေတာ့ မခ်စ္ ေသာ္ လည္း
 ေအာင့္ကာနမ္းေနရသည္။ တျခားေဝးေဝးလဲ မင္းခန႔္ မသြားရဲပါ။ ဥကၠာ ႏွင့္ တိုး ေနပါက ေခါင္းေျခာက္စရာ ျဖစ္ရဦးမည္။
ၾကည္မာ ရွိတုန္းက ထမင္းခ်က္၊ ဟင္းခ်က္ သင္ဦးမည္ဟု စိတ္ကူးေပါက္ေသးေသာ္လည္း မင္းခန႔္ စိတ္မဝင္စားတဲ့ အရာေတြဆိုေတာ့ လက္ေတြ႕ မွာမသင္ျဖစ္ခဲ့ပါ။ မေန႔က လိုမ်ိဳး ဥကၠာ ႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္ထားရသည့္ အခါမ်ိဳးတြင္ ေဒၚခ်စ္ဆိုင္ကို ပိုၿပီးေတာ့ မသြားခ်င္ပါ။ ေပါင္မုံ႔ ေတြစားရလြန္းလို႔ မစားခ်င္ေတာ့တာ ႏွင့္ အားတင္းၿပီး ေဒၚခ်စ္ဆိုင္ကို လာခဲ့ရ သည္။
“ေအာင္မယ္ေလး အိျဖဴရယ္ ဘာေတြျဖစ္ၾကတာလဲ”
ေရာက္ေရာက္ခ်င္းေျပာခ်လိုက္သည့္ ေဒၚခ်စ္စကားေၾကာင့္ မင္းခန႔္ လန႔္သြားသည္။ မေန႔ က ကိစၥ ေဒၚခ်စ္သိသြားၿပီထင္သည္။ ဥကၠာ လိုေကာင္မ်ိဳးက ပိုင္စိုးပိုင္နင္း အလုပ္ခံရတာ
အလြန္ ရွက္ဖို႔ ေကာင္းသည္။
“သမီး ခနေနာ္၊ ဒီတေယာက္ကို အရင္ေပးရဦးမယ္”
မင္းခန႔္ကို လက္ကာျပၿပီး ထမင္းဟင္းေတြထည့္ေနသည္။ တျခားတေယာက္ရွိေနလို႔ သူမ ၏ တူအေၾကာင္း မေျပာခ်င္ေသးတာပဲ ျဖစ္မည္ဟု ထင္မိသည္။ ေျပာလာရင္ ဒီတခါေတာ့ ၿငိမ္မေန ျပန္ေျပာပစ္လိုက္မည္ဟု မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ ေနာက္ကို ဒီေကာင္ႏွင့္ ပတ္ သက္ၿပီး ထပ္မေျပာဖို႔လည္း ေဒၚခ်စ္ႀကီးကို သတိေပးလိုက္ေတာ့မည္။
“သမီး ၾကားၿပီးၿပီလား”
ဝယ္သူထြက္သြားသည္ ႏွင့္ လက္သုတ္ရင္းခုံေနာက္ကေန ထြက္လာၿပီး မင္းခန႔္ကို ခုံက ေလး တလုံးမွာ ထိုင္ခိုင္းရင္း ေျပာလိုက္သည္။သူမလည္း ခုံဆြဲၿပီး အနားမွာဝင္ ထိုင္ လိုက္ ၏။
“ဘာကိုလဲ ေဒၚခ်စ္”
“ဥကၠာ အိမ္ကဆင္းသြားတယ္၊ မေန႔ ညေနက သူ႔အေဖနဲ႔ စကားမ်ားၿပီးေတာ့ အထိုးခံ လိုက္ရတယ္ အိမ္ေပၚကေန ႏွင္ခ်တယ္တဲဲ့၊ ေကာင္ေလး ရွက္သြားတယ္နဲ႔ တူပါတယ္၊ သမီး
မသိဘူး လား”
“မသိဘူး”
“ဒီကေလး ဘာေတြေငြလိုတယ္ မသိပါဘူး၊ သူ႔ အေမ လက္စြပ္ကို ဝင္ယူတာ ေတြ႕သြား လို႔ အေဖနဲ႔ ျပႆနာျဖစ္တာ၊ ဥကၠာက ေျပာပါတယ္၊ သူေရာင္းမစားပါဘူး၊ ေပါင္ဖို႔ပါ အဆင္
 ေၿပ တာနဲ႔ ျပန္ေရြးေပးမယ္ တဲ့၊ ဒါကို ကိုစိုးတင့္ က လက္မခံဘူး၊ သူခိုး ဆိုၿပီး ထိုးေတာ့ ႀကိတ္ေတာ့တာပဲ၊ အိမ္ေပၚက မဆင္းရင္ သူကိုယ္တိုင္ ရဲလက္ေခၚအပ္မယ္၊ သူတို႔ မ်ိဳး မွာ
 သူခိုး မရွိဘူးတဲ့။ ခိုးတာမွ မဟုတ္ဘဲ သမီးရယ္ ခနေပါင္ဖို႔ ပဲဟာကို၊”
ဒီမိန္းမ ႀကီးကေတာ့ သိပ္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ သူမ်ားပစၥည္းကို ေရာင္းေရာင္း၊ ေပါင္ေပါင္ ဘယ္လို ျဖစ္ျဖစ္ ခိုးမႈ ေျမာက္မည္ပင္။ ဒါကိုေတာင္မွ ေရွ႕ ေနလိုက္ခ်င္ေနေသး၏။ အကု သိုလ္
ဝင္ေတာ့လည္း ဥကၠာ မွာဆက္တိုက္ဝင္သြားသည္္။ မေန႔ကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး က ရဲစခန္းပို႔ မည္ ၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့ေသး၏။
“သူ႔မွာလည္း အရမ္းလိုအပ္ေနလို႔ လုပ္တာ ျဖစ္မွာပါ”
“အလကား၊ ဘာေသေရးရွင္ေရးမွ လိုတာမဟုတ္ဘူး၊ သူ႔သူငယ္ခ်င္းေတြ သီခ်င္းသြင္း တာပိုက္ဆံ စိုက္ေပးဖို႔”
“သူက သူငယ္ခ်င္း သိပ္ခင္တာ သမီးရဲ့၊ ဟင္ ..ဒါဆို ေငြလိုတာ သမီး သိတယ္ေပါ့၊ ေဒၚ ႀကီးကေတာင္မွ အရမ္းလိုရင္လည္း အိျဖဴဆီက ခန လွည့္ပါလားေျပာဦး မလို႔”
“မေပးပါဘူး၊ ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲ၊ ေပးစရာလဲ မရွိဘူး”
မင္းခန႔္ အသံက တင္းမာျပတ္သားလြန္းအားႀကီးလို႔ ေဒၚခ်စ္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးသြားသည္။ ၿငိမ္ခံ ေနလို႔ မျဖစ္ေတာ့ေပမယ့္ လူျမင္ကပ္ေအာင္လည္း လုပ္လို႔ မျဖစ္ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သတိေပးရသည္။ မုသားမပါ လကၤာ မေခ်ာဆိုတာ အရင္က မင္းခန႔္ အျမဲတမ္းလိုက္နာ က်င့္သုံးတတ္သည့္ စကားျဖစ္သည္။ ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ရႊန္းရႊန္းေဝေအာင္ ေျပာ
 ဖို႔ မင္းခန႔္ အတြက္ မခက္ပါ။ ဒီဘဝ ေရာက္မွသာအတတ္နိုင္ဆုံးစကားနည္းေအာင္ ေန ေန ခဲ့ ျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီလိုေနလို႔ မရေတာ့။ ေျပာဖို႔လိုသည့္ စကားကို
ဟုတ္ ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ေျပာ ရေတာ့မည္။
“ေဆး႐ုံတက္ရတာ ဘယ္ေလာက္ကုန္တယ္ ထင္သလဲ ေဒၚခ်စ္”
“ေဒၚႀကီး လဲ ဘယ္သိမလဲ သမီးရယ္”
မင္းခန႔္ လည္း မသိပါ။ ဒါေၾကာင့္ ေရာႀကိတ္လိုက္သည္။
“ရွိသမၽွ ကုန္ေရာ၊ အခုေနာက္လ အိမ္လခ ေပးဖို႔ေတာင္ ေခါင္းပူေနရတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဘယ္ လိုလုပ္ေပးနိုင္မွာလဲ၊ ေနာက္ၿပီး ေသေရးရွင္ေရး ဆိုရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့၊ သူ႔ သူငယ္ခ်င္း
 ေတြ သီခ်င္း မသြင္းရေတာ့လဲ ဘာမွ မျဖစ္တဲ့ ဥစၥာ”
“ဒါေတာ့ ဒါေပါ့ကြယ္၊ ေကာင္ေလးကလည္း အေပါင္းအသင္းခင္လြန္း စိတ္ေကာင္းရွိလြန္း ပါတယ္”
“စိတ္ေကာင္းရွိတယ္၊ ဟုတ္လား”
တိုက္ၿပီဆိုရင္ေတာ့ အျပတ္တိုက္ရေပမည္။ ေနာက္တခါ ဒီမိန္းမႀကီး ဥကၠာ၊ ဥကၠာ ႏွင့္ လာ မလုပ္ရဲေအာင္ လုပ္ဖို႔လိုသည္။ အက် ႌလက္ေတြကို တံေတာင္ဆစ္ေက်ာ္သည္
အထိပင့္ တင္ လိုက္ၿပီး ဥကၠာ ညႇစ္ထားသည့္ အနီေရာင္လက္ရာ ေတြကိုျပလိုက္သည္။
“ေအာင္မယ္ေလးေတာ္၊ ဘာျဖစ္တာလဲ”
“သူေတာင္းတဲ့ ပိုက္ဆံ မေပးလို႔ အတင္းခ်ဳပ္ၿပီးေတာင္းတာ၊ ေဒၚခ်စ္ တူက သူခိုးပဲ၊ ဓါးျပပဲ”
ပါးစပ္ကို လက္ႏွင့္ ပိတ္ၿပီးေဒၚခ်စ္ ႀကီးလန႔္သြားသည္။ ပန္းအိျဖဴ အသားျဖဴလြန္းတာက ဒီ ေနရာမွာ သိပ္အသုံးဝင္သြားသည္။ ထင္ထင္ရွားရွား အနီေရာင္လက္ရာႀကီးေတြက
 ေဒၚ ခ်စ္ ကို ဆင္ေျခထပ္မတက္နိုင္ေအာင္ ပိတ္ထားလိုက္သည္။ အျခအေန က မင္းခန႔္ ဖက္ ကို ေရာက္လာေပၿပီ။ ဟိုတုန္းက ဆိုရင္ေတာ့ ေလတခ်က္ေလာက္ ခၽြန္ လိုက္
မိေပလိမ့္ မည္။ မိန္းမ ဆိုတာမ်ိဳးကို ႀကီးသည္ျဖစ္ေစ ငယ္သည္ျဖစ္ေစ သူတို႔ ေခါင္းထဲဝင္ေအာင္ ဘယ္လိုေျပာရမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ သိပါသည္။ ဒါေပမယ့္ တမလြန္မွာ ေတြ႕ခဲ့
ရသည့္ ဆံပင္ ရွည္ မိန္းမ ႏွင့္ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ကေတာ့ ခၽြင္းခ်က္ လို႔ ေျပာနိုင္ပါ၏။
“ပိုက္ဆံ မေခ်းတာနဲ႔ ဒီလိုလုပ္ရသလား၊ ေဒၚခ်စ္ စဥ္းစားၾကည့္ပါဦး”
“ဟုတ္ပါရဲ့ကြယ္၊ ဥကၠာ လြန္တာေပါ့၊ ျပန္လာရင္ ေဒၚခ်စ္ ေျပာလိုက္မယ္ သိလား”
ဒါေတာင္မွ အဖြားႀကီးက ေလသိပ္ မေလၽွာ့ခ်င္ေသးပါ။ အေရးႀကီးတာ တခု သတိထား လိုက္မိတာႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း ေမးၾကည့္လိုက္၏။
“ျပန္လာရင္ ဆိုေတာ့ သူက ဘယ္ကို ဆင္းသြားတာလဲ”
“ျမဝတီ ကိုေလ”
“တီဗြီ လႊင့္တဲ့ျမဝတီလား”
“မဟုတ္ဘူးေလ၊ နယ္စပ္က ျမဝတီကိုေျပာတာ၊ ဒီမနက္ပဲ ထြက္သြားတယ္ေလ”
“ေဝးေလ ေကာင္းေလေပါ့”
လက္က အနီကြက္ေတြေၾကာင့္ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ေရွ႕ေနမလိုက္ဝံ့ေတာ့ဘဲ ၿငိမ္ေနသည္။
“ဟိုမွာ ဥကၠာ တို႔ အမအႀကီးဆုံးနဲ႔ ေယာက္ဖ ရွိတယ္ေလ၊ အလုပ္လာလုပ္ဖို႔ ဥကၠာ ကိုေခၚ ေနတာၾကာၿပီ အခုမွ ေကာက္ခါငင္ခါထြက္သြားတာ၊”
“ဘယ္ေလာက္ၾကာမွာလဲ”
“အဲဒါေတာ့ ေဒၚႀကီးလဲ မသိဘူး၊ သတင္းရရင္ ေျပာမယ္ေလ”
“ေနပါေစ၊ ရပါတယ္”
“ေအာင္မယ္ေလးကြယ္၊ တေယာက္ကို တေယာက္ မခ်စ္ၾကတာလဲ မဟုတ္ဘဲနဲ႔၊ ဥကၠာ ျဗဳန္းစားႀကီး ထြက္သြားတာ အိျဖဴ ကိုလုပ္မိတာေၾကာင့္လဲ ပါမယ္ ထင္တယ္”
ဟုတ္မလိုလို ႏွင့္ ဥကၠာ ဖက္ျပန္လည္သြားေသာ ေၾကာင့္ ဆက္နားမေထာင္ေတာ့ဘဲ ထိုင္ ရာ က ထလိုက္သည္။
“ဘာမွ မဝယ္ေတာ့ ဘူးလား၊ သက္သက္လာတာလား”
ဥကၠာ အေၾကာင္းစနည္းလာနာ တာလို႔ ေဒၚခ်စ္ ထင္သြားမွာ စိုးလို႔ ထမင္းတပြဲ ႏွင့္ ဘဲဥ ခ်ဥ္ရည္ ဟင္းတပြဲဝယ္ၿပီး အိမ္ကို ျပန္လာခဲ့သည္။ ဥကၠာ ဆိုသည့္ ေကာင္ရန္ကုန္ မွာ
မရွိ ေတာ့ဆိုသည့္ အသိက စိတ္ကို လြတ္လပ္ေပါ့ပါးေစ၏။ အနည္းဆုံးေတာ့ ဒီနားတဝိုက္တြင္ လြတ္လြတ္လပ္လပ္ သြားလာလႈပ္ရွားလို႔ ရၿပီဟု ေတြးရင္း ကိုယ့္ဖာသာ ျပဳံး
လိုက္မိတာကို ထီးျပင္တဲ့လူ ျမင္ၿပီး ဘာထင္သြားသည္ မသိပါ။ ပါးစပ္ မွာ ေဆးေပါ့လိပ္ တန္းလန္းႏွင့္ အ႐ုပ္ႀကီးတ႐ုပ္လို ၿငိမ္သြား၏။

ေနာက္တေန႔ ေရာက္ေတာ့ လက္ေကာက္ဝတ္က မေန႔ က ေလာက္ အေျခအေန မဆိုး ေတာ့ပါ။ အေပၚယံဆိုေတာ့ တရက္ ႏွစ္ ရက္ ႏွင့္ ေပ်ာက္သေလာက္ ျဖစ္သြားသည္။ အ ေျခအေန ေကာင္းတာကို ေဒၚခ်စ္ျမင္ သြားမွာစိုးၿပီး ထမင္းေတာင္ ထြက္မဝယ္ျဖစ္။ ဥကၠာ အေႏွာက္အယွက္ကလည္း လြတ္ ေနၿပီဆိုေတာ့ နယ္ ခ်ဲ႕ ၿပီး တျခားမွာ သြားဝယ္စားဖို႔
မင္း ခန႔္ စိတ္ကူး၏။
“ဘယ္သြားရင္ ေကာင္းမလဲ”
ေရခ်ိဳးဖို႔ အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ရင္း မင္းခန႔္ စဥ္းစားေနမိ၏။ ဒီအနီးအနားတဝိုက္ ႏွင့္ ကား ဂိတ္နားကဆိုင္ေတြက ေတာ့ မရွိသုံးပဲ ျဖစ္သည္။ အားေနမယ့္ တူတူ ၿမိဳ႕ထဲ ထြက္ရင္
 ေကာင္း မလားဟု အေတြး ႏွင့္ အတူ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သတိရသည္။ မေန႔ တေန႔ကမွ ျပန္ ေရာက္ လာ ဆိုေတာ့ ျပန္ သြားဦးမွာ မဟုတ္ဟု သိေန၏။ အမွတ္မထင္ ျပကၡဒိန္ ကို
လွမ္းၾကည့္လိုက္ ရင္း ဒီေန႔ ဝင္းခိုင္ တို႔ ဂ်ာနယ္ ထြက္ရက္ဆိုတာ သတိရလိုက္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီမွာ ရွိေနခ်ိန္ဆိုရင္ ဂ်ာနယ္ ၿပီးသြားလို႔ ေပါ့ပါးေနသည့္ ဝင္းခိုင္ကို သြားေခၚၿပီး လဘက္ရည္ ဆိုင္ထိုင္တတ္သည္။ မင္းခန႔္လည္း အားရင္လိုက္သြားတတ္သည္။ ဂ်ာနယ္
လက္ေဆာင္ရလို႔ ျဖစ္၏။ ဝင္းခိုင္တို႔ ဂ်ာနယ္ တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ကို ေန႔ခင္းပိုင္း သြားလၽွင္ ဒီေကာင္ေတြႏွင့္ ေတြ႕နိုင္သည္။ မေတြ႕တာၾကာသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ေတြ႕
ခ်င္ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ လမ္းမွာသူကူညီလိုက္သည့္ ေကာင္မေလး လို႔ပဲ ယူဆ လိမ့္ မည္။ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြကေတာ့ သိမွာမဟုတ္။
ဘယ္လိုပဲျဖစ္ျဖစ္ အဲဒီကို လိုက္သြားခ်င္လာသည္။ ခရီးသြား ဟန္လႊဲေတြ႕ သလိုလို ႏွင့္ သူ တို႔ ႏွင့္ ဝင္ထိုင္ကာစကားစျမည္ေျပာလို႔ ရနိုင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ဟိုတေန႔က ေက်းဇူး
တင္စကား ေသေသခ်ာခ်ာ မေျပာလိုက္ရလို႔ ဘာညာႏွင့္ ဝင္ေဖာလို႔ ရ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ခပ္ တုံးတုံးေပမယ့္ ဝင္းခိုင္ က ဂ်ာနယ္လစ္ ပီပီ အလိုက္အထိုက္စကားေျပာတတ္သည္။
သြားထိုင္လို႔ ေၾကာင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ဒါေၾကာင့္ သူတို႔ ရွိရာဆီ သြားဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ေတာ့ သည္။
ဆုံးျဖတ္ခ်က္က်သြားတာ ႏွင့္ ေရခ်ိဳးရတာ သြက္လက္လာသည္။ အရင္ေန႔ေတြတုန္းက လို ဘာလုပ္ရမွန္း မသိဘဲ ရည္ရြယ္ခ်က္ မဲ့စြာ ေနထိုင္လုပ္ကိုင္ေနရတာ ထက္စာရင္ ဘာ
မွ မ ဟုတ္သည့္ ဦးတည္ခ်က္ကေလး တခုရွိေနတာေတာင္မွ ေနေပ်ာ္သည္ဟု ေက်နပ္စြာေတြး လိုက္မိ၏။
“ဗ်ိဳ႕”
ထီးျပင္တဲ့ လူကို ၿခံစည္းရိုးနားမွာ ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိတာေၾကာင့္ လွမ္းေအာ္ဖို႔ လုပ္ လိုက္ ရာ ဘာမွေတာင္ မေအာ္လိုက္ရ ဗ်ိဳ႕ တလုံးနဲ႔ တင္ အစေပ်ာက္သြားသည္။ လာ ေခ်ာင္း
တာ ဟုတ္ ခ်င္မွလည္း ဟုတ္လိမ့္မည္။ သူ႔ဖာသာ ျဖတ္သြားျဖတ္လာ ၾကဳံႀကိဳက္ တာမ်ိဳး ျဖစ္နိုင္ပါသည္။
“ေနရင္း ထိုင္ရင္း သံသယေတြ ပြားမေနေတာ့ပါဘူး”
အဝတ္အစား လဲေတာ့လည္း ပုံစံ ရိုးရွင္းေသာ အျဖဴေရာင္ ဘေလာက္စ္ လက္စက ႏွင့္ မိုး ျပာေရာင္ လြင္လြင္ ထမိန္စကပ္ ကိုေကာက္ စြပ္လိုက္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုသည့္ ေကာင္ က  ဘုရားစူး နိုင္ငံျခားျပန္ျဖစ္သည္။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ ပုံစံႏွင့္ မိန္းမေတြဆိုရင္ၾကည့္ရသူမဟုတ္။ ေလာေလာဆယ္ ဒီေကာင္ႏွင့္ စကားေျပာ အေပါက္အလမ္း မတည့္တာမ်ိဳး မျဖစ္ခ်င္ပါ။
တက္ႂကြစြာ ျဖင့္အိမ္က အထြက္မွာ မင္းခန႔္ စိတ္နည္းနည္း ညစ္ရသည္။ ေဆး႐ုံမွာ မူေလး ဝယ္ ေပးခဲ့သည့္ ကတၱီပါ ဖိနပ္ကေလးက စီးၿပီး ထြက္႐ုံရွိေသးသည္ သဲႀကိဳး ျပတ္သြား
၏။ မိန္းက ေလးတေယာက္သာဆိုရင္ေတာ့ အျပင္ထြက္ခါနီး ဖိနပ္ျပတ္တာ ကို အတိတ္ နိ မိတ္ မ ေကာင္း ဟုေတြးခ်င္ေတြးလိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ကေတာ့ ျပတ္ခ်ိန္တန္လို႔ ျပတ္တာ
လို႔ ပဲ ယူဆ ပါ၏။
တခုပဲ ရွိသည္။ ပန္းအိ ျဖဴ ၏ ဖိနပ္ အျမင့္ေတြ မစီးခ်င္လို႔ ဒီဖိနပ္ကေလး ပဲ တေလၽွာက္ လုံးစီးလာတာ အဆင္ ေၿပ ေနေတာ့ ႏွေမ်ာသည္။။ တန္ဖိုး ကလည္း နည္းသည္။ ေျခာက္
ရာလား ရွစ္ရာလားပဲ ေပးရ၏။ အသစ္တရံ ထပ္ ဝယ္ဖို႔ကလည္း အျပင္ကို ထြက္မွရမည္။ ဖိနပ္ မပါဘဲလည္း ထြက္လို႔ မရေတာ့ မတတ္ သာေတာ့ဘဲ ပန္းအိျဖဴ ဖိ နပ္ စင္ေပၚက
 ေဒါက္ အနိမ့္ဆုံး ဖိနပ္ ကို ယူစီး လိုက္ရသည္။
ဖေနာင့္မွာ တလက္မ ေလာက္ပဲ ထူတာဆိုေတာ့ သိပ္အေျခအေနမဆိုးပါ။ အရင္ကလည္း ေနာက္က အနည္းငယ္ ျမင့္သည့္ ရႉးဖိနပ္ေတြ စီးဖူးလို႔ ဒီေလာက္ေတာ့ရမည္ ဟုထင္ၿပီး
စီး လာခဲ့၏။ အျမင့္ႀကီး မဟုတ္လို႔ လမ္းေလၽွာက္လို႔ လည္း ရသည္။ ေျမႀကီး မညီတာႏွင့္ တိုးရင္သာ လူက နည္းနည္း ယိုင္ခ်င္သည္။ လမ္းမွာ ဥကၠာ ျပန္ေရာက္ေနဦး မလားဟု
ဟို ဟိုဒီဒီ လိုက္ၾကည့္ေနမိေသးသည္။ တလမ္းလုံး အရိပ္ အေယာင္ေတာင္ မျမင္ရ။ ေဒၚခ်စ္ ႀကီး၏ သတင္း အမွန္ျဖစ္ဖို႔ ပဲလိုပါသည္။
ၿမိဳ႕ထဲ ေရာက္တာႏွင့္ ဝင္းခိုင္တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ကို တန္းသြား သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုလည္း မေတြ႕၊ ဝင္းခိုင္ကိုလည္း မေတြ႕ ။မေရာက္ေသးတာေတာ့ မျဖစ္ နိုင္
 ျပန္သြား ၾကတာႏွင့္တူသည္။ စိတ္ပ်က္ပ်က္ ႏွင့္ ဖိနပ္ဝယ္ၿပီး အိမ္ျပန္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္ ရသည္။
“ေဟာဗ်ာ”
မင္းခန႔္ ႏႈတ္က မိန္းမ မဆန္သည့္ အာေမဋိတ္ သံတခု ထြက္သြားသည္။ မညီမညာ ပ လက္ ေဖါင္းေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ယိုင္ထြက္သြားၿပီး လူတေယာက္လက္ထဲက ဂ်ာ နယ္ ကို ဒူး
 ႏွင့္ ဝင္တိုက္မိသည္။ အရွိန္ သိပ္မျပင္းလို႔ ေတာ္ေသးသည္။ ဂ်ာနယ္ ထိုင္ဖတ္ေနသည့္ လူလည္း လန႔္သြားပုံရ၏။
“ဟာ ..ေတြ႕ျပန္ၿပီ”
ခုနတုန္းက ဂ်ာနယ္ႀကီးနဲ႔ ကြယ္ေနလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မေတြ႕ခဲ့။ ဝင္တိုက္လိုက္ေတာ့မွ မ်ိဳး မင္း စိုးကို ေတြ႕ရသည္။ ေတြ႕ျပန္ေတာ့လည္း ငတုံးေကာင္က လဘက္ရည္ေသာက္ပါဦး
လားေတာင္ ေခၚဖို႔ သတိမရ။ ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေန၍ မင္းခန႔္ကပဲ သူ႔ ၀ိုင္းမွာ ခပ္တည္တည္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“လဘက္ရည္ ေသာက္ေနတာလား”
“ဟုတ္ကဲ့”
“အေတာ္ပဲ ၊ဟိုဒင္းေလ တေန႔က ကူညီတာ ေက်းဇူးတင္စကားေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မ ေျပာလိုက္ရ ဘူး၊ ဘာမွလည္း မေကၽြးလိုက္ရဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ အခု လဘက္ရည္ဖိုး ရွင္း
ခ်င္ လို႔ပါ”
လက္ထဲက ဂ်ာနယ္ကို ဖ်ပ္ကနဲ ပိတ္ၿပီးေပါင္ေပၚတင္လိုက္ကာ မ်ိဳးမင္းစိုး မေနတတ္ မ ထိုင္တတ္ ျဖစ္သြားသည္။
“အာ …ဒါ ..ဒါက ၾကဳံႀကိဳက္လို႔ ကူညီတာပဲဗ်ာ၊ အထူး ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး၊ ကၽြန္ ေတာ္ကလည္း ဝင္စရာေတြ နည္းနည္း က်န္ေသးလို႔ ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေျပးသြားတာ”
မင္းခန႔္ကို လိုက္ပို႔သည့္ ေန႔က လမ္းထိပ္မွာပဲ ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ေက်းဇူးတင္ စ ကား ေျပာတာကို ရပါတယ္ ရပါတယ္ လုပ္ၿပီး ခ်က္ခ်င္း ျပန္ေမာင္းထြက္သြား၏။
“ဒါေပမယ့္ လဘက္ရည္ဖိုးေလးေတာ့ရွင္းပါရေစ၊ အခုန ..အင္း ..အ..အ အကိုေျပာသလို ပဲ ၾကဳံ ႀကိဳက္လို႔ေပါ့”
တသက္လုံး ေခၚခ်င္သလို ေခၚေျပာခ်င္သလို ေျပာလာသည့္ေကာင္ကို အကိုေခၚဖို႔ ေတာ္ ေတာ္ အားထုတ္လိုက္ရသည္။ ပန္းအိျဖဴ၏ အသက္အရြယ္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အရြယ္
အရဆို ရင္ အကိုႀကီးလို႔ ေတာင္ေခၚလို႔ရ၏။ အရမ္းႀကီး မရိုေသခ်င္တာႏွင့္ အကိုပဲ ေခၚ လိုက္ သည္။
“ကၽြန္ေတာ့္ နာမည္ မ်ိဳးမင္းစိုးပါ”
အကိုေခၚတာ မႀကိဳက္လို႔လား၊ မိတ္ဆက္ဖို႔ အခုမွ သတိရတာလား မသိပါ။ နာမည္ ထုတ္ ေျပာလာေတာ့ မင္းခန႔္ ကလည္း
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေပါ့၊ ကၽြန္မ နာမည္က ပန္းအိျဖဴပါ”
ပန္း..အိ..ျဖဴ ဟု တလုံးခ်င္းရြတ္ၾကည့္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကို မ်က္ႏွာလႊဲၿပီး အနားေရာက္ လာသည့္ စားပြဲထိုးေလးကို လက္ညိဳးတေခ်ာင္း ေထာင္ျပ၍
“ေပါ့က် တခြက္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ထပ္ေသာက္ပါဦးလား”
“ဟာ ..ေတာ္ပါၿပီ မပန္းအိျဖဴ ရယ္၊ ဒီေန႔ ဒါပါနဲ႔ ဆို သုံးခြက္ရွိၿပီ၊ မနက္ ကထဲက ေလၽွာက္ ေသာက္ေနတာ”
နိုင္ငံျခားက ျပန္လာခ်ိန္ေတြဆိုရင္ အိမ္ကကိစၥ အထူးမရွိပါက မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီလိုပဲ ကားတစီး ႏွင့္ ေဝေလေလ လုပ္ေနတတ္သည္။ လဘက္ရည္ လာခ်ေတာ့ မင္းခန႔္ က ပိုက္ဆံ
အိတ္ ဖြင့္ၿပီး
“တခါထဲ ယူသြားလိုက္ေနာ္”
“မဟုတ္တာပဲ၊ မလုပ္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ဒီမွာ သူငယ္ခ်င္း ေသာက္သြားတဲ့ ခြက္လဲ ရွိေသးတယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ ရွင္းပါမယ္”
“တခြက္စာပိုတာနဲ႔ ေတာ့ မရွင္းပဲ မေနပါရေစနဲ႔”
ပိုက္ဆံေပးေနသည့္ လက္ကိုၾကားက ျဖတ္တားမည္လုပ္ၿပီးမွ တုန္တုန္ရီရီ ႏွင့္ လက္ျပန္ ႐ုတ္သြားသည္။ ျဖဴေဖြးႏုနယ္သည့္ ပန္းအိျဖဴ လက္ေခ်ာင္းေတြႏွင့္ လက္ခ်င္းတိုက္မိမွာ
 မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာက္ပုံရသည္။
“သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ ထိုင္ေနတာလား၊ ဒါဆိုရင္ေတာ့ ျမန္ျမန္ေသာက္ၿပီး သြားမွနဲ႔ တူတယ္”
ဝင္းခိုင္ နဲ႔ ထိုင္ခဲ့တာမွန္း သိသိ ႏွင့္ ေျပာလိုက္ေတာ့ လက္ကားယားေျခကားယား ႏွင့္
“သူက သြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ္က ဂ်ာနယ္ဖတ္လို႔ မၿပီးေသးတာနဲ႔ ဆက္ထိုင္ေနတာ”
ဝင္းခိုင္ ျပန္မလာေတာ့ဘူး ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္ထိုင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ဂ်ာနယ္ တိုက္ မွာ ကိစၥ ရွိလို႔ ခနျပန္သြားတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။ မင္းခန႔္ အေတြးမွန္ပါ၏။
“ေရာ့ ..ဒါ အရင္ အပတ္ေတြက ဟာေတြ၊ မင္း မဖတ္ရေသးဘူး မ..မ..”
ဝင္းခိုင္ အသံႀကီး မင္းခန႔္ ေနာက္ကထြက္လာသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ တူတူ ထိုင္ေနသည့္  ေကာင္မေလး တေယာက္ကို ျမင္လိုက္ရလို႔ ျဖစ္မည္ အသံက တဝက္တပ်က္ နဲ႔ ရပ္သြား
၏။ ေနာက္ျပန္ မၾကည့္ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာ အမူအရာကို ၾကည့္ၿပီး ဝင္းခိုင္ ေျခဟန္ လက္ဟန္ ႏွင့္ ဘယ္သူလဲလို႔ ေမးေနမွန္း သိသည္။
“လာေလ ဝင္းခိုင္ …ဒီမွာ ထိုင္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၾကားမွာ ခုံေလးခ်ၿပီး ဝင္းခိုင္ ဝင္ထိုင္သည္။ မင္းခန႔္ ကိုလည္း ေပ ေစာင္းေစာင္း ႏွင့္ ခိုးခိုးၾကည့္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက သိပ္မ ေျပာင္းလဲ သလိုေပမယ့္ ဝင္းခိုင္
ကေတာ့ ပိန္သြားသည္လို႔ ထင္သည္။ က်န္တဲ့ သူငယ္ ခ်င္းေတြကိုလည္း အရမ္း ေတြ႕ခ်င္ လာသည္။ ဟိုအရင္တုန္းက မင္းခန႔္ ဆိုသည့္ ဘဝမွာ တုန္းက မိန္းမဆိုတာ အေသြး အ သားအတြက္သာလိုအပ္ခဲ့ ျခင္း ျဖစ္ၿပီး ဒီသူငယ္ခ်င္းေတြ ေၾကာင့္သာ ဘဝေန ေပ်ာ္ခဲ့ရ သည္။ ေဆြမရွိ မ်ိဳးမရွိ ဘဝမွာ သူတို႔သာ မင္းခန႔္၏ မိသားစု ျဖစ္ခဲ့ရသည္ မဟုတ္ပါလား။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မ်ိဳးမင္းစိုး က ရန္ကုန္မွာ ရွိေနခ်ိန္ေတြ ဆိုရင္ ဖမ္းရအလြန္လြယ္သည္။ တျခားသူေတြ ထက္ မင္းခန႔္ အတြက္ပိုၿပီး လြယ္သည္။ နိုင္ငံျခားက ျပန္ေရာက္ခါစ ဆိုရင္ ဘယ္သြား မည္၊
ဘာလုပ္မည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ အလြတ္ရ၏။ အေပါင္းအသင္း ဆိုရင္လည္း ဒီသူငယ္ ခ်င္းေတြပဲ ရွိေတာ့ ဘယ္လိုျဖစ္ျဖစ္ ေျပးမလြတ္ပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ အခုေလာက္ဆိုရင္ သူကူညီေပး ခဲ့ဖူးသည့္ ေကာင္မေလး တေယာက္ ႏွင့္ ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဟိုနားေတြ႕ ဒီနားေတြ႕ ခနခန ေတြ႕ေနတာ ကို အထူးအဆန္းလို႔ စဥ္းစားေန မ
လား မသိပါ။ ဒါေတာင္မွ မင္းခန႔္ က ရက္ျခားေလာက္ပဲသြားပါသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေန႔ တိုင္း ဖမ္းဆိုရင္ေတာင္မွ အမိဖမ္း နိုင္ပါလၽွက္ ႏွင့္ တထစ္ေလၽွာ့ခ်ေပးထားျခင္းျဖစ္၏။
ဝင္းခိုင္ တို႔ ဂ်ာနယ္တိုက္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္ မွာျပန္ေတြ႕ၿပီးကထဲက ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အနည္းငယ္ေတာ့ ရင္းႏွီးသြားၾကသည္လို႔ ဆိုနိုင္ပါသည္။ ဒါကလည္း လိုက္
 ေလ်ာညီေထြ စကားေျပာတတ္သည့္ ဝင္းခိုင္ ၾကားမွာ ရွိေနလို႔ ျဖစ္သည္။ သူတို႔ ဘယ္လို ဆုံေတြ႕ၾကသည္ ဆိုတာကို မ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာျပေတာ့ ဝင္းခိုင္ စိတ္ဝင္စားသြားၿပီး မ်က္လုံး
 ေတြေတာက္ေျပာင္လာ၏။
“ဂ်ာနယ္ထဲေတာ့ ထည့္မေရး နဲ႔ေနာ္”
မင္းခန႔္ က ပ်ာပ်ာသလဲေျပာလိုက္ေတာ့ ဝင္းခိုင္ ေခါင္းကုပ္သည္။
“မင္းကြာ၊ ခုန မိတ္ဆက္ေပးတုန္းက ဘာလို႔ အယ္ဒီတာပါ ဆိုတာထည့္ေျပာလိုက္ရတာ လဲ၊ အဲဒီေန႔ ထဲက ေျပာရင္လည္း ဒီေန႔ ထြက္တဲ့ထဲပါသြားၿပီ ၊ ငါလဲ သတင္းေရးခ ဘီယာ
 ဖိုးေလး ဘာေလး ရတာေပါ့၊ ဟား၊ ဟား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အျပစ္လွည့္တင္ရင္း မင္းခန႔္ ကိုသြားၿဖီးျပသည္။
“ေသာက္ခ်င္ရင္လဲ တိုက္ပါမယ္ကြာ၊ ဘာမဟုတ္တာကို သတင္းလုပ္ၿပီးေတာ့ ပရိသတ္ ကို မညာခ်င္စမ္းပါနဲ႔”
“ဒါဆို ..ညေနေတြ႕ မယ္ေလ၊ အိုေကတယ္ေပါ့”
“လုပ္ေပါ့ကြာ၊ ငါလဲ ပ်င္းေနတာပဲ၊ ဟိုေကာင္ေတြပါ ဖုန္းဆက္လိုက္မယ္”
ဒီညေနသူတို႔ ပြဲျဖစ္ၾကေတာ့မည္။ သူငယ္ခ်င္း ေတြေပ်ာ္ေပ်ာ္ ပါးပါး ေသာက္စားေနၾက သည့္ အခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေမွာင္ကုပ္ကုပ္ အိမ္ေလးထဲမွာ တေယာက္ထဲ ပ်င္းရိ
 ေခ်ာက္ကပ္စြာျဖင့္ အခ်ိန္ျဖဳန္းေနရမည္ကို ေတြးၿပီး ဝမ္းနည္းမိ၏။ ခါတိုင္း ဒီလိုပြဲမ်ိဳး ဆို ရင္ မင္းခန႔္ တို႔ ေရွ႕ဆုံးက ေရာက္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ခၽြင္းခ်က္တခုေတာ့ ရွိသည္။ မိန္း
မ တေယာက္ေယာက္ ႏွင့္ အခ်ိန္းအခ်က္ရွိေနရင္ေတာ့ တမ်ိဳးျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ က အရက္၊ ဘီယာထက္ မိန္းမကို ပိုႀကိဳက္၏။
အဲဒီေန႔ က ဝင္းခိုင္ လက္ေဆာင္ေပးလိုက္သည့္ ဂ်ာနယ္ေလး တေစာင္ႏွင့္ အတူ အိမ္ကို ေခါင္းငိုက္စိုက္ ႏွင့္ ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။ သူငယ္ခ်င္း ေတြ ဘီယာေသာက္ေနခ်ိန္ မွာ
မင္း ခန႔္ ကေတာ့ ေခါက္ဆြဲျပဳတ္စားရင္း မနာလိုျဖစ္ေနမိသည္။ စားေသာက္ၿပီးေတာ့လည္း အ ပ်င္းေျပေအာင္ ဂ်ာနယ္ ကိုဟိုလွန္ဒီလွန္ လုပ္ရင္း တေစာင္လုံး ကုန္ေအာင္ ဖတ္ျဖစ္
 သြား သည္။ ခါတိုင္း ဆိုရင္ စာဒီေလာက္ ဖတ္လိုက္ရင္ အိပ္ခ်င္လာတတ္စျမဲေပမယ့္ ဒီ တ ခါ ေတာ့ အိပ္ခ်င္စိတ္ ျဖစ္မလာပါ။ သန္းေခါင္ေက်ာ္ မွ ဇြတ္မွိတ္ အိပ္လိုက္ရသည္။
တေယာက္ထဲ အေဖၚမဲ့ ေနသည့္ ဘဝကို သည္းခံခ်င္စိတ္ နည္းလာသည့္ အတြက္ ေန႔ တိုင္း မဟုတ္ေတာင္ ရက္ျခားေလာက္ေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲထြက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိနိုင္သည့္ ေနရာ
 ေတြကို သြား မိသည္။ တျခားေကာင္ေတြက ကိုယ့္အလုပ္ႏွင့္ ကိုယ္ရႈပ္ေန ၾကသူေတြ ဆို ေတာ့ မိဖို႔မလြယ္၊ အားအားယားယား ျဖစ္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးသာ ဖမ္းဖို႔ အ လြယ္ဆုံး
 ျဖစ္ ေနသည္။ ေနာက္ၿပီး ပန္းအိျဖဴ အေနႏွင့္က က်န္တဲ့ သူေတြႏွင့္ မရင္းႏွီး ေသး။ ဝင္းခိုင္ ကလည္းဖမ္းဖို႔ လြယ္သူမဟုတ္ပါ။
“ေဟာ ..ေတြ႕ျပန္ၿပီ”
 “ဟုတ္ပါရဲ့ ဗ်ာ၊ ခ်ိန္းထားရင္ေတာင္ ေတြ႕ခ်င္မွ ေတြ႕မယ္”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေတြ႕ ၾကတိုင္းစတင္ ႏႈတ္ဆက္ျဖစ္သည့္ လက္သုံးစကား ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ခင္စရာေကာင္းတာ အဲဒါပဲျဖစ္သည္။ ခနခန ေတြ႕ေနတာကို တိုက္ဆိုင္ျခင္းလို႔
ပဲ ရိုးရိုးေတြး၏။ ေတြ႕တိုင္းလဲ မင္းခန႔္ က တခါလဘက္ရည္တိုက္ထားဖူးသည္ကို အေၾကာင္း ျပဳၿပီး တခုခုစားဖို႔ ဒါမွ မဟုတ္ လဘက္ရည္ေသာက္ဖို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေခၚတတ္သည္။ သူ
လည္း တေယာက္ထဲ မို႔ ပ်င္းေနတာ မင္းခန႔္ ရိပ္မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုသည့္ ေကာင္က တစိမ္း မိန္း ကေလး တေယာက္ကို ဒီလို ေခၚဖို႔ ရဲသည့္ ေကာင္မဟုတ္။ မင္းခန႔္ ကိုက်မွ ထူးထူး ျခားျခား ေခၚျခင္းျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ကလည္း အေျခအေနၾကည့္ၿပီး လိုက္ထိုင္ေပးသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ တျခားမိတ္ေဆြ အသိအကၽြမ္း တေယာက္တေလပါရင္ ေတာ့ မ
လိုက္ေတာ့ ပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ပန္းအိျဖဴကို ခင္တာေတာ့ေသခ်ာ၏။ သူႏွင့္ အတူလဘက္ရည္ ဆိုင္လိုက္ထိုင္ တိုင္း မင္းခန႔္၏ ထူးဆန္းသည့္ အျပဳအမူ ေတြကို သူသေဘာက်၏။ ဥပမာ ေကာင္
မေလး ေတြကို လိုက္ၾကည့္ျခင္းမ်ိဳး ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ ကလည္း ေကာင္မေလး ေခ်ာေခ်ာလွလွ ျမင္ရင္ ကိုယ္တိုင္ၾကည့္သလို မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုလည္း ျပတတ္၏။
“မပန္းအိျဖဴ ကေတာ့ တကယ့္ အဆန္းပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“မိန္းကေလး ခ်င္း လိုက္ၾကည့္လို႔ေလ၊ ဒါက ေယာက္်ားေလးေတြပဲ ၾကည့္တတ္တာမ်ိဳး”
“လွလို႔ၾကည့္တာပဲ၊ ဒါမ်ိဳးခြဲျခားခြဲျခား လုပ္လို႔ ဘယ္ရမလဲ”
“ဗ်ာ”
အရင္ထဲက မ်ိဳးမင္းစိုးဆိုတာ မင္းခန႔္ ကို စကားနိုင္ေအာင္ေျပာတတ္သူ မဟုတ္ပါ။
“ဒီလိုေလ၊ အခုန ျဖတ္ေမာင္းသြားတဲ့ ကားေလးက်ေတာ့ လွတယ္ဆိုၿပီး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္းၾကည့္တယ္၊ ဟို ..ကၽြန္.ကၽြန္မ လည္းၾကည့္တယ္ေလ၊ အဲဒါက်ေတာ့ ကား အထီး
ကား အမ ဘာလို႔ မခြဲတာလဲ”
“အဲဒါက သက္မဲ့ေလ”
“ဒါဆို ဟိုမွန္ကန္ ထဲက ငါးက်ေတာ့ အထီးမွန္း အမမွန္း မသိဘဲ ေယာက္်ားေရာ မိန္းမ ပါ လွလို႔ ဆိုၿပီးၾကည့္ၾကတာပဲ မဟုတ္လား၊ ငါးဆိုတာသက္ရွိေလ”
အရႈံးေပးပါ သည္ဆိုသည့္ သေဘာႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ေျမႇာက္ျပသည္။
“မနိုင္ေတာ့ လည္း မျငင္းေတာ့ပါဘူး”
“ဒါေပမယ့္ တခုေတာ့ ရွိတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ ေကာင္ေလး ေခ်ာေခ်ာ ျမင္ရင္ လိုက္ ၾကည့္လို႔ မျဖစ္ဘူး”

 “ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“စဥ္းစားၾကည့္ေလ၊”
“အာ …ဟုတ္တာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို အေျခာက္ႀကီးလို႔ ထင္ခ်င္ထင္သြားမွာ ..ဟား၊ ဟား”
တခါတရံ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္းစိုး ကို သူ၏ အတိတ္ ဇာတ္လမ္းေတြ အေၾကာင္း အတင္း ေမး ၾကည့္တတ္သည္။ ဒီေကာင္ အသုံးမက်သည့္ အျဖစ္အပ်က္ေတြကို အားလုံးတခု
မ က်န္ သိၿပီးသားျဖစ္ေပမယ့္ တမင္ေမး ၾကည့္ျခင္း ျဖစ္သည္။ တစိမ္း တေယာက္၏ ေရွ႕ တြင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လို ေျပာမယ္ ဆိုတာသိခ်င္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကလည္း အတတ္နိုင္ဆုံးေတာ့ ေျပာျပပါ၏။ ဒါေပမယ့္ အဆင္မေၿပ ခဲ့မႈ႔ အားလုံး ကို မ်ိဳးမင္းစိုး က သူ၏ အားနည္းခ်က္ေၾကာင့္ ျဖစ္ခဲ့ ရသည္ဟု ယူဆထားတာ ကို တအံ့
တ ၾသ သိလိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ တဝက္တပ်က္ဇာတ္ လမ္းေတြမွာ သူ႔ဖက္က လြန္တာ နည္းပါသည္။ အမ်ားစုက အခ်ိဳးမေျပသည့္ မိန္းမေတြေၾကာင့္ သာျဖစ္၏။
မင္းခန႔္ သိသမၽွဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္လိုက္သမၽွ မိန္းမတိုင္းသည္ သူတို႔ဖာသာ ႐ုပ္ေခ်ာ ရင္ေခ်ာမည္။ ပညာတတ္ရင္ တတ္မည္။ ခ်မ္းသာခ်င္လဲ ခ်မ္းသာမည္။ မင္းခန႔္ အျမင္မွာ
 ေတာ့ ခပ္ညံ့ညံ့ မိန္းမေတြသာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ရိုးသားမႈ ႏွင့္ တန္ဖိုးကို နားမလည္ ၾကပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ တန္တာ မင္းခန႔္ လိုေကာင္စား မ်ိဳးသာျဖစ္သည္။ ႐ုပ္ရည္၊ ပညာ၊ ေငြ
 ေၾကး ႏွင့္ သံေယာဇဥ္ ေတြ အခ်စ္ေတြ နားမလည္ အိပ္ယာေပၚက အေၾကာင္းပဲ ေတြး တတ္ သူႏွင့္ မွျဖစ္လိမ့္မည္။
ထို႔ေၾကာင့္ သံေယာဇဥ္ႀကီး ၿပီး ခံစားတတ္သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီမိန္းမေတြ ေၾကာင့္ စိတ္ဆင္း ရဲရတာ ျမင္ရင္ မင္းခန႔္ ေဒါသျဖစ္သည္။ “ဒီေကာင္မ ကို အေရးမစိုက္ နဲ႔ မင္း -ီး မေျပာနဲ႔
ငါ့ -ီး စုပ္ဖို႔ေတာင္ တန္တဲ့ဟာမဟုတ္ဘူး” အစရွိသျဖင့္ ပ်စ္ပ်စ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျပာပစ္တတ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက မင္းခန႔္ အေျပာကို သေဘာမက်ေပမယ့္ သူ႔ဖက္က နာလို႔ေျပာတာမွန္း သိ
လို႔ တစုံတရာ မကန႔္ကြက္ဘဲ မ်က္ႏွာမသာ မယာ ႏွင့္သာ ရွိေနတတ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္သည့္ထဲမွာ မေကာင္းတာေတြခ်ည္းပဲ ေတာ့မဟုတ္ပါ။ စိတ္ေကာင္းရွိ သည့္ မိန္းကေလး ေတြလည္း ရွိပါသည္။ အဲဒါမ်ိဳး က်ေတာ့ ကိုယ္ေတာ္ေခ်ာက ေဖါက္ သည္။
 ေၾကာက္သည္။ ေရွ႕ မွာခံရဖူးသည့္ အစဥ္အလာေတြ ရွိခဲ့ေတာ့ ရြ႕ံ ေနေၾကာက္ေန တာ ႏွင့္ပဲ အီ လည္လည္ ဇာတ္သိမ္းရတာ ေတြ ရွိသည္။ ကူညီဖို႔ ၾကားဝင္ေပးခ်င္ေပ မယ့္ လည္း
မင္းခန႔္ မဝင္ရဲပါ။ ဘာေၾကာင့္လဲ ဆိုေသာ္ မင္းခန႔္ တခါဝင္ေပးဖူးသည္။ ဟို က မ်ိဳး မင္းစိုး ကို စိတ္မဝင္စားဘဲ မင္းခန႔္ ဖက္ကို ပါလာသည့္ အတြက္ ခုတ္တာတလြဲ ရွတာ တ ျခား
 ျဖစ္ခဲ့ဖူးသည္။
ႀကံဖန္ၿပီး ေျပာရရင္ ထိုမိန္းကေလးသည္ ပစ္ကြင္းထဲ သို႔ ဝင္လာၿပီးမွ မင္းခန႔္ လႊတ္ေပး ခဲ့ ေသာ ပထမဆုံးေသာ မိန္းကေလး ျဖစ္ပါသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္ေနမွန္း သိလို႔ မင္းခန႔္
လုံး ၀ မထိရက္ေအာင္ ျဖစ္ခဲ့ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ႀကိဳက္သည္ လို႔သာ အရင္ မေျပာခဲ့ဖူး ဆိုပါ က ဒီမိန္းကေလးလည္း မင္းခန႔္၏ စာရင္းရွည္ႀကီးထဲက တေယာက္ျဖစ္ရ ရွာေတာ့ မည္။ ေနာက္ဆုံးမွာ ႏွစ္ေယာက္လုံး လက္လြတ္သြားျခင္း ႏွင့္ ဇာတ္သိမ္းခဲ့၏။
အခု ပန္းအိျဖဴ အေနႏွင့္ မင္းခန႔္ က ျပန္ေမးသည့္ အခါ အေၾကာင္းသိဆိုေတာ့ ဇာတ္လမ္း တခ်ိဳ႕ ကို ရေအာင္ အစ္ထုတ္ နိုင္သည္။ ဘယ္လိုေမးရင္ ဘာအေျဖရမွာကို သိေနသည့္
အ တြက္ ရေအာင္ေမး နိုင္၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း လန႔္လာပုံရသည္။
“မပန္းအိျဖဴ ကေတာ့စံပဲဗ်ာ၊ ၾကာရင္ အကုန္ေပၚကုန္ေတာ့မယ္၊ ဟီး ..ဟီး”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကလဲ၊ ဒီေလာက္က အကုန္ဘယ္ဟုတ္ဦးမလဲ၊ ရွိဦးမွာပါ”
“ကုန္ပါၿပီ၊ ကုန္ပါၿပီ၊ တကယ္ပါဗ်ာ”
ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာကို မင္းခန႔္ဟု မ်ိဳးမင္းစိုး မသိေသာ္လည္း အရင္ရွိခဲ့သည့္ သူငယ္ခ်င္း သံ ေယာဇဥ္ က ႀကီးမားခဲ့ လို႔ထင္သည္ ရင္းႏွီးရသည္မွာ ရက္ပိုင္းသာ ရွိေသးသည့္ ငယ္
ရြယ္ ေသာ ဘယ္ကမွန္းေတာင္ မသိေသာ မိန္းကေလး တေယာက္၏ အေမးေတြကို ေကာင္း ေကာင္း မြန္မြန္ ေျဖခဲ့သည္။ မင္းခန႔္ ေမး တာ လြန္ရင္ေတာင္ စိတ္ဆိုးပုံမရ။ တခါ
တေလ ေတာ့လည္း မင္းခန႔္ က သူ႔ကိုစခ်င္လို႔ သက္သက္ ေလၽွာက္ေမးတာမ်ိဳးလုပ္တတ္၏။
အေၾကာင္းသိပီပီ မင္းခန႔္၏ ျပန္လည္သုံးသပ္ ျပမႈေတြက မွန္ကန္လြန္းသည့္ အခါ မ်ိဳးမင္း စိုး အံ့ၾသတႀကီး ျဖစ္ရျပန္သည္။
“ခင္ဗ်ား ေတာ္ေတာ္ ထူးျခားတဲ့ မိန္းကေလးပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္သိတဲ့ မိန္းမေတြဟာ သူတို႔ မိန္း မ ေတြဖက္ကပဲ စဥ္းစားတတ္ၾကသည္။ မပန္းအိျဖဴကေတာ့ ေယာက္်ားေလး တေယာက္
 ဖက္ကေန ဝင္ေတြး ေပးတတ္ ဝင္နားလည္ေပးတတ္တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တခါမွ မေတြ႕ ဖူး ဘူး၊ ေလးစားပါတယ္ဗ်ာ”
“ကၽြန္မ လည္း ထင္ရာေလၽွာက္ေျပာတာပါ”
“ထင္တာပဲ ေျပာေျပာေလ၊ ခင္ဗ်ားအေတြးက  ဆန္းတာ အမွန္ပဲ”
ေနာက္ေတာ့ အရမ္းကို အထင္ႀကီးလာမွာ စိုးတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ပညာစြမ္းသိပ္မျပေတာ့ပါ။ ဟို ေရာက္ဒီေရာက္ ပဲေလၽွာက္ေျပာျဖစ္ေတာ့သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ စကားေျပာရတာ မင္း ခန႔္
အတြက္ အေလ့ အက်င့္တခု ျဖစ္သည္။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ကၽြန္မ လို႔့ သုံးနိုင္ဖို႔ မ်ိဳးမင္း စိုး ႏွင့္ စကားေျပာရင္း အက်င့္ရခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အရင္လို မဆက္ဆံ မေျပာဆိုမိေအာင္ ထိန္း
ခ်ဳပ္ရင္း ႏွင့္ က်န္သည့္ အေျပာအဆို အသုံး အႏႈံးကိစၥ ေတြပါ အဆင္ေျပသြားသည္။ အရွိန္ ရသြားသည့္ အခါ အထူးတလည္ သတိထားစရာ မလိုေတာ့ဘဲ သူ႔ အလိုလို ျဖစ္ သြား၏။
ဒါေပမယ့္ ဒီ ေလာက္ႏွင့္ မလုံေလာက္ေသး ဆိုတာကိုေတာ့ မင္းခန႔္ သိသည္။ ပန္း အိျဖဴ အေနျဖင့္ မင္း ခန႔္ ေျပာဆိုဆက္ဆံရမည္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး တေယာက္ထဲ မဟုတ္။ လူေတြ အား
လုံးကို ျဖစ္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ သြားသြားေတြ႕ ေနသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ဆုံးရႈံးလိုက္ရေတာ တခုေတာ့ရွိ ၏။ အိမ္ကို လာေသာၾကည္မာ ႏွင့္ လြဲသြားျခင္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ အျပင္မွာ ခပ္ၾကာၾကာ
 ေနၿပီး မွ ျပန္ေရာက္လာသည့္ တရက္တြင္ မီးဖိုထဲက ထမင္းစားစားပြဲေလး ေပၚတြင္ ခ်ဥ္ ေပါင္ေၾကာ္ တပုလင္းႏွင့္ စာေလး တေစာင္ေတြ႕ရ၏။ ၾကည္မာ့ မွာ ေသာ့ရွိေနေသးလို႔ အ
ထဲထိ ဝင္ထားသြားတာ ျဖစ္သည္။
“အိျဖဴ… နင္အလုပ္ရသြားၿပီလား၊ ငါ ခ်ဥ္ေပါင္ရြက္ေတြ ေစ်းေတာ္တာနဲ႔ ဝယ္ၿပီးေၾကာ္ ထားတာ။ ေကာင္းတယ္ ဆိုရင္ ထပ္ေၾကာ္ေပးမယ္၊ ေနာက္ေန႔ အားရင္ ငါထပ္လာခဲ့ ဦးမယ္၊
 အလုပ္ရလို႔ ဆင္းေနၿပီဆိုရင္ အက်ိဳးအေၾကာင္း စာေရးထားခဲ့”


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

“ဟာ ..မပန္းအိ ျဖဴ”
“လာ ..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ထိုင္ေလ”
ဒီတခါေတာ့ တမင္ မဟုတ္ဘဲ တိုက္တိုက္ဆိုင္ဆိုင္ ေတြ႕ျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြား ေလာက္ၿပီ ထင္လို႔ ေတြ႕မည္လို႔ ထင္မထားမိပါ။ ဝင္းခိုင္ ႏွင့္ ကလည္း တေခါက္ပဲ
 ေတြ႕ၿပီး ထပ္ မေတြ႕ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြႏွင့္ ကလည္း အဆက္အသြယ္ မရွိေသးတာႏွင့္ မင္းခန႔္ အိမ္မွာပဲ ႏွစ္ရက္ေလာက္ ကုပ္ေနခဲ့သည္။ ၾကည္မာ ကလည္း ထပ္လာဦးမလိုလို
စာထဲ မွာေရးထားေတာ့ ၾကည္မာလာရင္ လြဲသြားမွာလည္း စိုးသည္။
ဒီေန႔မွ ပ်င္းပ်င္းရွိတာ ႏွင့္ အျပင္ထြက္ကာ ေလၽွာက္သြား ရင္း ဗိုက္ဆာတာႏွင့္ ရွမ္း ေခါက္ ဆြဲ ဆိုင္မွာဝင္ထိုင္စားေနတုန္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖတ္လာတာ ႏွင့္ တိုး ျခင္းျဖစ္၏။ ဒါ ေတာင္မွ
သြား ေနက် ၿမိဳ႕ထဲပိုင္းကို မသြားပါ။ တိုက္တိုက္ ဆိုင္ဆိုင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ လာဆုံသည္။
“ဘာစားမလဲ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ မွာလိုက္ေလ၊ ေကၽြးမယ္”
“ကၽြန္ေတာ္ စားခဲ့ၿပီးၿပီ၊”
“ဒါဆို အေအးေသာက္၊ ေနပူထဲကလာတာ မဟုတ္လား”
“ဝပ္ေရွာ့မွာ ကားလာလုပ္ရင္း ပ်င္းတာနဲ႔ ထြက္လာတာ၊ ထမင္းေတာ့ အိမ္ကစားခဲ့တယ္ဗ်၊ မ ပန္းအိျဖဴ လဲ အေအး ေသာက္မယ္ မဟုတ္လား တခါထဲ မွာလိုက္မယ္”
“စပါကလင္ေသာက္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း မင္းခန႔္မွာ သလိုပင္ စပါကလင္ မွာသည္။ ရွမ္းေခါက္ဆြဲကို လက္စ သတ္ ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီတေခါက္ျပန္လာတာ ေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ ဟုေတြးမိသည္။ ဘာ
 ေၾကာင့္ျပန္ မသြားေသးသလဲ ဆိုတာသိခ်င္လာ၏။ ဒါေၾကာင့္ ေခါက္ဆြဲစားၿပီးသည္ ႏွင့္ အ ေအးတငုံစုပ္ ကာ လည္ေခ်ာင္းရွင္းလိုက္ၿပီးေနာက္
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးကို ေမးမယ္ ေမးမယ္နဲ႔ မေမးျဖစ္တာ အခုမွ ေမးရမယ္”
“ေမးေလ မပန္းအိျဖဴ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔ ကၽြန္မ ဟိုနားေတြ႕ ဒီနားေတြ၊ ဟိုဆိုင္ ဒီဆိုင္ ထိုင္လဲေတြ႕နဲ႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး က ဘာအလုပ္လုပ္တာတုန္း”
“ကၽြန္ေတာ္ကလဲ မပန္းအိျဖဴကို ေမးမလို႔ဗ်၊ ဘာေတြလိုက္လုပ္ေနတာလဲ လို႔”
“ကၽြန္မ က အလုပ္လုပ္တာ မဟုတ္ဘူး၊ အလုပ္လိုက္ေလၽွာက္ေနတာ၊ အလုပ္ရွာေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္ ေနရာအႏွံေရာက္ေနတာေလ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက လည္းကၽြန္မ လိုပဲ အလုပ္ရွာေန
တာ လား”
အလုပ္ရွာေနသူဆိုရင္ အနည္းဆုံး လက္ထဲမွာစာရြက္စာတမ္း ထည့္ သည့္ ဖိုင္ကေလး ေတာ့ပါသင့္သည္။ အခုေတာ့ ဘယ္ မွာေတြ႕ေတြ႕ လက္ထဲမွာ ပိုက္ဆံအိတ္ကေလး တ လုံးပဲ
ပါတတ္သူက အလုပ္ရွာ ေနပါသည္ ဆို တာကို မ်ိဳးမင္းစိုး သံသယ ဝင္ပုံမရပါ။ ဒီ ေကာင္က အဲဒီေလာက္ရိုး၏။
“ဟာ ..ဒါဆို မပန္းအိျဖဴက ကၽြန္ေတာ့္လို အလုပ္လက္မဲ့ ပဲေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္က အလုပ္ထြက္ လာတာ မၾကာေသးဘူး၊ ဘာမွလည္း မလုပ္ခ်င္ေသးတာနဲ႔ ေလၽွာက္လိမ့္ေနတာ၊ ဒါေၾကာင့္
 လမ္းေပၚမွာ ခ်ည္းပဲျမင္ရတာ”
ဘာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အလုပ္ထြက္လာလဲဆိုတာ မင္းခန႔္ စိတ္ဝင္စားသြားသည္။ အရင္က သိခဲ့ သလိုဆိုရင္ သူ႔ အလုပ္က လစာလည္းသင့္သည့္ အျပင္ အထက္လူႀကီးျဖစ္သူ မင္း
 ခန႔္ ၏ ဇာတ္လမ္းေဟာင္းတပုဒ္ ျဖစ္သည့္ သန ၱာ၏ ေယာက္်ားႏွင့္ ကလည္း အလြန္ အ ဆင္ေၿပ သူျဖစ္ရာ အေနေခ်ာင္ၿပီး ခနခန ျပန္လာလို႔ရသည့္ အတြက္ ေကာင္း သည့္ အ
လုပ္ ကို စြန႔္လာရျခင္းကို သိခ်င္လာသည္။
“ဟုတ္လား၊ အရင္က ဘာအလုပ္လုပ္တာလဲ”
“ကၽြန္ေတာ္က စကၤာပူ မွာလုပ္တာေလ၊ အင္ဂ်င္နီယာေပါ့”
“ဟာ ..ပိုက္ဆံ အမ်ားႀကီးရမွာပဲ၊ ဘာလို႔ ထြက္လာရတာလဲ၊ ႏွေမ်ာစရာ”
“မေပ်ာ္ေတာ့လို႔”
“ေအာ္ ..သိၿပီ၊ ဒီမွာ က်န္ခဲ့တဲ့ ရည္းစားကို လြမ္းတာလား၊ မိန္းမကို လြမ္းတာလား”
“မဟုတ္ရပါဘူးဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ့္မွာ မိန္းမ လဲ မရွိပါဘူး၊ ရည္းစားလဲ မရွိပါဘူး၊ သူငယ္ခ်င္း တေယာက္ေၾကာင့္ပါ”
“သူငယ္ခ်င္း ေၾကာင့္၊ ဘာျဖစ္ ...ေအာ္ ..ေဆာရီး၊ ေဆာရီး၊ သူမ်ားအတြင္းေရးကို လိုက္ စပ္စု ေနမိတယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးမွိုင္းညိဳ႕သြားသည္။
“ရပါတယ္၊ ဒါလၽွို႔ဝွက္ခ်က္ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အခင္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ဆုံးသြားတယ္ ေလ၊ ေျပာရရင္ ကၽြန္ေတာ္ နေမာ နမဲ့ နိုင္ခဲ့လို႔”
မင္းခန႔္ ကိုဆိုလိုမွန္းေတာ့သိသည္။ ဒါေပမယ့္ နေမာ္နမဲ့ ဆိုသည့္စကားကို မရွင္းလင္း။ မ ေသ ဘဲ သျဂၤ ိုလ္မိတာကို ေျပာခ်င္တာလားဟု မင္းခန႔္ အရမ္းစိတ္ဝင္စားသြားသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အျပစ္လို႔ ထင္ေနတာလား”
“ဒီလိုဗ်ာ အရင္တေခါက္ ကၽြန္ေတာ္ ခနျပန္လာတုံးက ထုံးစံ အတိုင္းေပါ့ဗ်ာ သိတယ္မ ဟုတ္ လား၊ ေယာက္်ားေလး ေတြဆိုေတာ့ ေသာက္ၾကစားၾကတာေပါ့၊ အျပန္က်ေတာ့
ကၽြန္ေတာ္က ဆုံးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းနဲ႔ ေနာက္တေယာက္ကို ျပန္လိုက္ပို႔တယ္၊ ကား ေမာင္း ရမွာဆိုေတာ့ ကၽြန္ေတာ္က ေလၽွာ့ေသာက္ရတာေပါ့ေလ၊ မင္းခန႔္ ..မင္းခန႔္ ဆို
တာကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဆုံး သြားတယ္ ဆိုတဲ့ ေကာင္ေပါ့၊ သူကေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ား သြား တယ္၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ပုံစံက ေအး ေအးေဆးေဆးပဲ ဆိုေတာ့ မထင္ဘူးေပါ့ဗ်ာ”
ေမာသြားဟန္ျဖင့္ ခနနားရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး အေအးေသာက္သည္။ မင္းခန႔္ လည္း အတူလိုက္ ေသာက္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုးေျပာလာမွာကို စိတ္ဝင္တစားနားစြင့္ ေနမိ၏။ မင္းခန႔္ စိတ္ဝင္
စား ေန ေၾကာင္းကို လူရိပ္လူကင္း သိပ္မပါးသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ရိပ္မိသည္။ ဒါေၾကာင့္ အ ေအး ေသာက္ၿပီးသည္ ႏွင့္ ဆက္ေျပာသည္။ သူလည္း စိတ္ေပါ့ပါးေအာင္ ရင္ဖြင့္
ခ်င္ ေန ပုံရသည္။ က်န္တဲ့ ေကာင္ေတြ ကလည္းစိတ္ေကာင္းၾကမွာ မဟုတ္သည့္ အတြက္ မ်ိဳးမင္း စိုး သူတို႔ ႏွင့္ သြားေျပာလည္း အေျပာခံၾကမွာမဟုတ္။ ဒါေၾကာင့္ အျပင္လူ
လို႔ သူထင္ သည့္ ပန္းအိျဖဴ ဆီမွာ ရင္ဖြင့္ေနျခင္း ျဖစ္မည္။ ထိုပန္းအိျဖဴဆိုသည္မွာ သူ၏ ခ်စ္စြာ ေသာ သူငယ္ခ်င္း မင္းခန႔္ ကိုယ္တိုင္မွန္းသိရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လိုေနမည္
မသိေပ။
“လိုက္ပို႔တယ္ ဆိုေပမယ့္ လမ္းေၾကာင္းက နည္းနည္းလြဲတယ္ဗ်။ မင္းခန႔္ က ရတယ္၊ လမ္း တဝက္မွာပဲ သူဆင္းၿပီး ဘတ္စ္ကားနဲ႔ ဆက္သြားလိုက္မယ္၊ အိမ္ေဝးတဲ့ ေကာင္ကို
သာလိုက္ ပို႔ ေပးလိုက္တဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္ကလည္း သူမမူးဘူး ထင္ၿပီး သေဘာတူ လိုက္တာ ေပါ့၊ အမွန္က ဒီ ေကာင္ အရမ္းမူးေနတာ၊ ကၽြန္ေတာ္ အဲဒါကို မရိပ္မိလိုက္ဘူး၊ မင္းခန႔္
က မူးေနေတာ့ သူ ဆင္းရမယ့္ မွတ္တိုင္မဟုတ္ဘဲ တတိုင္ေစာဆင္းမိတယ္၊ အဲဒီကေန လမ္း ဟိုဖက္ကို ျဖတ္အ ကူးမွာ ကားတိုက္ခံရတာ၊ တစီးေတာင္ မဟုတ္ဘူး ႏွစ္စီးဆက္
တဲ့၊ ျမင္ လိုက္ရတဲ့ လူေတြေျပာ တာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ေရာက္သြားေတာ့ ျမင္ရက္စရာေတာင္ မရွိ ဘူးဗ်ာ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။
“အဲဒါ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးေျပာတဲ့ နေမာ္နမဲ့လား”
“သူအရမ္းမူးေနတာ ကၽြန္ေတာ္သိသင့္တယ္ဗ်၊ ဒါမွ မဟုတ္လည္း သူ႔ကို အရင္လိုက္ပို႔ ေပး ၿပီးမွ ဟိုေကာင္ေက်ာ္သက္ကို လိုက္ပို႔လဲ ဆယ့္ငါးမိနစ္၊ မိနစ္ႏွစ္ဆယ္ေတာင္ ပိုမ
 ၾကာပါဘူးဗ်ာ၊ သူေျပာတာကို သေဘာတူလိုက္မိတာကိုက ကၽြန္ေတာ့္ အမွား၊ တခါထဲ ကို ပြဲခ်င္းၿပီးသြားတာပဲ”
ေဟ့ ေကာင္ပြဲခ်င္း မၿပီးဘူးကြ၊ မင္းတို႔ ေလာႀကီးသြားတာဟု မင္းခန႔္ ရင္ထဲကေန အသံ ကုန္ ေအာ္ေျပာေနမိသည္။ မင္းခန႔္ ဆိုတာငါကြ ဟု ေျပာလိုက္ခ်င္စိတ္ေတြ တဖြား
ဖြားျဖစ္ လာသည္။ စိတ္ကို အားတင္းထိန္းခ်ဳပ္ၿပီး စားပြဲခုံစြန္း ႏွစ္ဖက္ကို က်စ္က်စ္ပါ ေအာင္ကိုင္ ထားမိ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ေနတာ ျမင္ေတာ့ အျပစ္လည္း မ
တင္ ရက္ ေတာ့ သလိုလည္း ျဖစ္ရသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ စကားလမ္းေၾကာင္းကို လႊဲဖို႔ ႀကိဳးစားမိ၏။
“ဟိုမွာေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အလုပ္က အဆင္ေျပတယ္ မဟုတ္လား”
“ေျပပါတယ္၊ အခုျပန္သြားၿပီး ျပန္ဝင္လဲ ရတယ္၊ သူတို႔က ဝဲလ္ကမ္းပဲ၊ ကၽြန္ေတာ္က မ လုပ္ ခ်င္ေတာ့တာ၊ အဲဒီ အလုပ္မွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဘာအလုပ္မွ မလုပ္ခ်င္ေတာ့တာ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“စိတ္ေလသြားတယ္ ဆိုရမလားမသိပါဘူးဗ်ာ၊ ကိုယ္နဲ႔ သက္တူရြယ္တူ သူငယ္ခ်င္း တ ေယာက္ ေလာကႀကီးထဲကေန ျဗဳန္းကနဲ ထြက္သြားတာျမင္လိုက္ရေတာ့ စိတ္ထဲမွာ
တမ်ိဳး ႀကီးပဲ၊ ကၽြန္ ေတာ္နဲ႔ ကလည္း ငယ္ငယ္ထဲက တြဲလာၾကတာေလ၊ စိတ္က ဘယ္လိုမွ မ ေပ်ာ္ ေတာ့ဘူး၊ အ လုပ္လဲ မလုပ္ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ခြင့္ေပးတာေတာင္
မယူေတာ့ဘူး ထြက္စာတင္ၿပီး ျပန္ လာပစ္လိုက္တယ္”
“စိတ္ေျပရင္ေတာ့ ျပန္သြားေပါ့”
“အေျခအေန အရပါပဲဗ်ာ၊ အခုထိေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လည္း မေျပာတတ္ေသးဘူး”
မိမိ အေပၚထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ခင္မင္မႈကို မင္းခန႔္ ေက်နပ္ရသည္။ သိခ်င္တာေတြ ရွိ ေသး ေပမယ့္ ဘယ္လိုဆက္ေမးရမည္ မွန္းမသိျဖစ္ေနသည္။ သူမ်ားအေၾကာင္း အတင္း
စပ္ စုသလို ျဖစ္မွာလည္းစိုး၏။

 “ဒါနဲ႔ ဆုံးသြားတဲ့ သူငယ္ခ်င္းက ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးလို အင္ဂ်င္နီယာပဲလား၊ သေဘာ ေကာင္း လား”
“သူက ပြဲစားလုပ္တယ္ဗ်၊ သေဘာကေတာ့  ..အဲ ..အခုေန မပန္းအိျဖဴနဲ႔သာဆုံၾကည့္ ၊အ ရမ္းသ ေဘာ ေကာင္းမွာ၊ ဒီေကာင္က ဒါ ဗ်”
“ဘာေျပာတယ္”
ႏွာေခါင္းကို လက္ညိဳးႏွင့္ ထိုးျပရင္းေျပာလိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ နည္းနည္းတင္းသြားသည္။ ထို အခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဖုန္းက ျမည္လာသျဖင့္ ဆြဲထုတ္လိုက္ရင္း
“ေအာ္ ..ဒါ ဆိုတာက ႏွာဗူး လို႔ေျပာတာေလ၊ ဟဲလို ..ေအာ္ ..ကိုေအးသိန္း ..ေျပာေျပာ .. ေအာ္  ..ၿပီး သြား ၿပီလား၊ လာခဲ့မယ္ ..လာခဲ့မယ္”
“ေခြးေကာင္၊ ငါ့ကိုမ်ားကြယ္ရာမွာ ႏွာဗူးတဲ့၊ ငါ့ကို ႏွာဗူး ဆိုေတာ့ မင္းက ဂန္ဒူး လား”
စိတ္ထဲကေန မေက်မနပ္ေျပာရင္း ေစာေစာက ငါ့ကို ခင္ရွာတယ္ဆိုၿပီး ေက်နပ္ေနမႈေတြ ခုန္ ထြက္သြားသည္။ စိတ္လႈပ္ရွားၿပီး လုပ္မိလုပ္ရာ ေျခကိုခ်ိတ္ထိုင္လိုက္ရာ မင္းခန႔္ ေၿခ သလုံး ႏွင့္ ေပါင္မွာေအးကနဲ ေလတိုးသြား၏။ ထမိန္စကပ္ အကြဲဟ သြားၿပီဆိုတာကို သိ လိုက္ၿပီး ေၿခ ေထာက္ကို ျပန္ခ်ဖို႔ စိတ္ကူးလိုက္ေသးေပမယ့္ ဖုန္းေျပာေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
မ်က္လုံးႀကီးျပဴး သြားတာကို ျမင္လိုက္ ရတာႏွင့္ ဒီတိုင္းဆက္ ထိုင္ေနလိုက္၏။ မင္းခန႔္က ကိုယ့္ေျခေထာက္ ကိုယ္ျပန္ မျမင္ရေပမယ့္ ေထာင့္မွန္က် ထိုင္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့
 ေကာင္းေကာင္းျမင္ ရမွာျဖစ္၏။ တခ်က္ျပဴးၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာျပန္လႊဲသြားသည္။
“ေဟ့ ေကာင္၊ ငါ့ကို ႏွာဗူး ဆို၊ မင္းလဲ ေယာက္်ားပဲ၊ ဒါမ်ိဳးျမင္ရင္ ေယာက္်ား တိုင္းၾကည့္ မွာပဲ၊ ၾကည့္စမ္း၊ ထပ္ၾကည့္စမ္း”
စိတ္ထဲကေန ၾကဳံးဝါးၿပီး ျဖစ္ေနတာကို မသိသလိုလို ႏွင့္ အေအးေသာက္ရင္း စိတ္ထဲက ေန က်ိတ္ေျပာေနမိသည္္။ ေဆး႐ုံမွာတုန္းက မမအုန္းက အလြန္လွသည္ဟု ခ်ီးက်ဴးဖူး
 ေသာ ပန္း အိျဖဴ၏ ျဖဴႏုေသာေျခတံေတြဆီကေန မ်ိဳးမင္းစိုး ၾကာၾကာ မေရွာင္လႊဲနိုင္ပါ။ ဝပ္ေရွာ့ကလူ ႏွင့္ ဖုန္းထဲမွာ လက္ခ ေစ်းဆစ္ရင္း မသိမသာ ခိုးခိုးၾကည့္၏။ ဖုန္းေျပာၿပီး
သြားေတာ့ ဖုန္းျပန္ထည့္တာ လက္ေတြတုန္ေနသည္လို႔ေတာင္ မင္းခန႔္ ထင္မိသည္။
“ဝပ္ေရွာ့က ဆက္တာေလ၊ ကားျပင္တာၿပီးၿပီတဲ့”
“သြားေတာ့ မလို႔လား၊ ဒီမွာ စကားမွ မျပတ္ေသးတာ”
“ေအးေအးေဆးေဆးမွ သြားယူလဲရပါတယ္၊ စကားက ဘယ္နားမွာ..အင္း”
“ႏွာဗူးဆိုတာေလ”
“ေအာ္ ..အလြယ္ေျပာလိုက္တာပါ၊ ဒီေကာင္က နဲနဲေပြတယ္၊ ရႈပ္တယ္ဗ်”
ဒီေလာက္ေတာ့ မင္ခန႔္ လက္ခံပါသည္။ ႏွာဗူး ဆိုတာေတာ့နည္းနည္း လြန္သည္။ ေယာက္်ား ဆိုတာ ဂန္ဒူး မဟုတ္လို႔ ကေတာ့ ႏွာဗူးေတြပင္။ အခုေလးတင္ပဲ ရိုးလွပါသည္
ဆိုေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္တိုင္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေျခသလုံးႏွင့္ ေပါင္တံေၾကာင့္ အိေျႏၵ ပ်က္ခဲ့ ရသည္ မဟုတ္ပါ လား။
“ရႈပ္တယ္ ဆိုတာကလဲဗ်ာ၊ ဘယ္လိုေျပာရမလဲ၊ သူကစြံတယ္ေလ၊ မိန္းမေတြက သူ႔ကိုသ ေဘာက်ၾကတာကိုး၊ ႐ုပ္လဲေျဖာင့္၊ အေျပာကလဲေကာင္း၊ လုပ္တာက ပြဲစားဆိုေတာ့
သိ တယ္ မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုးက အခုမွ အမွန္ေတြေျပာလာလို႔ စိတ္ဆိုးေျပၿပီး ေျခေထာက္ကို ျပန္ခ်လိုက္ သည္။ ျပန္ခ်လိုက္သည့္ အခ်ိန္မွာ ဒီေကာင္တံေတြး မ်ိဳလိုက္သလိုလို ရွိသည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္၏။
“ခက္တာက သူေသတာလဲ မိန္းမ ကိစၥ မကင္းသလိုလို ျဖစ္ေနတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္လည္း အ နား မွာ မရွိေတာ့ ေသခ်ာ မသိဘူး”
အသစ္အဆန္းတခု ထပ္တိုးလာေသာေၾကာင့္ စိတ္ဝင္တစားႏွင့္ စကားေထာက္ေပး လိုက္ မိသည္။
“ဟင္ ..ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ”
“ျမင္လိုက္ရတဲ့ သူေတြေျပာေတာ့ မိန္းမ တေယာက္ဆီကို ျဖတ္ကူးတာတဲ့ဗ်၊ သူ႔အသိ လား ဘာလားေတာ့ မသိဘူး၊ ဒါေပမယ့္ အဲဒီ မိန္းမက သူကားတိုက္ခံရတာေတာင္ လာ
မၾကည့္ ဘူး လို႔ ေျပာတယ္”
လမ္းဟိုဖက္ အျခမ္းက ကိုယ္လုံးေတာင့္ေတာင့္ နဲ႔ မိန္းမ ကိုျပန္ျမင္ေယာင္မိသည္။ ေၾကး စား အမ်ိဳးသမီး တေယာက္ ျဖစ္မည္ ထင္၏။ အဲဒီ တုန္း ကေတာ့ မင္းခန႔္ ရမၼက္ႏွင့္
ဆာ ေလာင္ေနတာ ကိုမွတ္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ အဲဒီမိန္းမ ဆီ ကိုသြား တာလား ဆိုတာေတာ့ အခု မေသမခ်ာ ျဖစ္ေနသည္။
“ေနာက္ၿပီး ရွိေသးတယ္၊ သူက လူသာေက်မြသြားတာ ဖုန္းက ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ သူ႔ အပိုင္း မ ဟုတ္ေတာ့ ဘယ္သူဘယ္ဝါမွန္း လဲမသိၾကတာနဲ႔ ေရာက္လာတဲ့ ရပ္ကြက္လူႀကီးတ
 ေယာက္ က စိတ္ကူးေကာင္းတယ္၊ သူဖုန္းေခၚထားတဲ့ နံပါတ္ေတြကို ျပန္ေခၚၿပီး ဖုန္းပိုင္ ရွင္ အခုလို ျဖစ္ ေနတာကို အေၾကာင္းၾကားေပးမယ္ေပါ့၊ အရင္ဆုံးေတြ႕ တဲ့ နံပါတ္ကို ေခၚ
ခ်လိုက္တာ မိန္းမ တေယာက္လာကိုင္တယ္၊ ဒီဖုန္းကိုင္တဲ့ သူကားတိုက္ခံရလို႔ပါ ဆိုေတာ့ ေကာင္းတယ္၊ ေသ သြားရင္ ပိုေကာင္းတယ္ လို႔ ေျပာၿပီးဖုန္းခ်သြားတယ္တဲ့”
ေဒၚႏြယ္နီထြန္းပဲ ျဖစ္ရေပမည္။ အဲဒီ ညက မင္းခန႔္ ေနာက္ဆုံးေခၚခဲ့တာ ေဒၚႏြယ္နီထြန္း ဆီကို ျဖစ္၏။
“ရပ္ကြက္ လူႀကီးလဲ အူေၾကာင္ေၾကာင္ျဖစ္သြားၿပီးေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေခၚဖို႔ ေတာင္ မေခၚ ရဲ ေတာ့ဘူး၊ ဒါေပမယ့္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္း ေနာက္တေယာက္ေပါ့၊ ထြန္းေအာင္ေဇာ္
 ဆို တာ ဒီေကာင္က မင္းခန႔္ အိမ္ျပန္ေရာက္မေရာက္သိခ်င္တာ နဲ႔ လွမ္းဆက္ ေတာ့မွ ရပ္ ကြက္ လူႀကီး ခမ်ာလည္း အက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာခြင့္ရလိုက္တယ္၊ ဟိုေကာင္ကလည္း
ကၽြန္ ေတာ္ တို႔ကို ခ်က္ခ်င္း လွမ္းေခၚၿပီး လိုက္ၾကရတာေပါ့”
“သူ႔ အိမ္ကေရာ”
“မင္းခန႔္ က တေကာင္ႂကြက္ဗ်၊ တေယာက္ထဲေနတာ၊ မိသားစုမရွိဘူး”
“ေအာ္ ..ဒါဆို ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး တို႔ ပဲ နာေရးကို တာဝန္ယူရတာေပါ့”
လိုရင္းနားေရာက္လာလို႔ တက္ႂကြစြာျဖင့္ ေမးလိုက္မိသည္။
“ဒီသေဘာပဲ ေပါ့ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထပ္ၿပီးစိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရတာ ရွိ ေသးတယ္၊ သူေသမယ္ဆိုတာကို မင္းခန႔္ သိေနသလား မသိပါဘူးဗ်ာ၊ အဲဒီညက ေသာက္
 ၾက တုန္းက သူေသရင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ပဲ သျဂၤ ိုလ္ၾကပါ၊ အလုပ္ရႈပ္လည္း မခံၾကနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း သာ သျဂၤ ိုလ္ လိုက္ၾကပါလို႔ မွာသြားတယ္ဗ်ာ၊ ခါတိုင္း ဒါမ်ိဳးေျပာတဲ့ ေကာင္မ ဟုတ္ဘူး၊
အား လုံး သူေျပာတာျပန္ၾကားၿပီး ရင္ထဲ မေကာင္းၾကဘူး၊ ဒါေပမယ့္ သူ႔ ေနာက္ ဆုံးဆႏၵ အတိုင္းျဖစ္ ေအာင္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ လုပ္ေပးခဲ့ပါတယ္”
“ခ်က္ခ်င္း ခ်ပစ္တယ္ ဆိုေတာ့ တကယ္မေသဘဲ ေမ့ ေနတာဆိုရင္ ဘယ္လိုလုပ္မလဲ”
“ခ်က္ခ်င္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ေနာက္တေန႔ ေန႔ခင္းမွပါ၊ ေသတာ ေသခ်ာပါတယ္ဗ်ာ၊ လမ္း ေပၚမွာ ထဲက အသက္မွ မရႉေတာ့တာ၊ ကၽြန္ေတာ္ တို႔ ေဆး႐ုံေရာက္သြားေတာ့ ဆ ရာ
ဝန္ ေတြ ကလည္း အသက္မရွိေတာ့ဘူး ေျပာတာပဲ”
“အမွန္က ေနာက္ထပ္ တရက္ေလာက္ေတာ့ ေစာင့္ၾကည့္သင့္တာေပါ့”
“ကၽြန္ေတာ္တို႔ သေဘာဆိုရင္ ဒီေလာက္မေလာပါဘူးဗ်ာ၊ သူကိုယ္တိုင္ ေျပာထားတာက လည္း ရွိေနေတာ့ သူ႔ ဆႏၵကို ျဖည့္ေပးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လိုက္ရတာ”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ကိုယ္ရႉးကိုယ္ပတ္ဆိုသလို တရားခံက ကိုယ္တိုင္ျဖစ္ေနလို႔ မင္းခန႔္ ဘာ မွ ဆက္ေမးခ်င္ စိတ္မရွိေတာ့။ ေျပာေနရင္လည္း ၿပီးၿပီးသား ကိုယ္ႏွင့္ မဆိုင္သည့္ ကိစၥ
တခုကို အတင္းလိုက္ရစ္သလို ျဖစ္ေနလိမ့္မည္။
“ကဲ ..ကဲ.. သူမ်ားအေၾကာင္း စကားေကာင္းေနလိုက္တာ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္း ကားသြား ယူ ရဦးမယ္၊ သြားၾကမယ္ေလ”
“အင္း ..အင္း ..ကဲ ..ဟိုကေလး ပိုက္ဆံ ရွင္းမယ္”
မင္းခန႔္ က ပိုက္ဆံထုတ္ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက အတင္းလုရွင္းသည္။ ဒီတခါ လက္ ခ်င္း တိုက္မိမွာ စိုးလို႔ ေရွာင္ေပးလိုက္ရတာက မင္းခန႔္ ျဖစ္၏။
“ကၽြန္ေတာ္ ကားသြားယူၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔ေပးမယ္ေလ”
“ေနပါေစ ရပါတယ္၊ ဝင္စရာေလးလဲ ရွိလို႔၊ စိတ္ခ်ပါ ကၽြန္မ ကေတာ့ မွတ္တိုင္မွား မဆင္းပါ ဘူး၊ စိတ္ခ်လက္ခ်သြား”
“အဲဒီလိုႀကီးေတာ့ မေျပာပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ရင္တုန္လြန္းလို႔၊ ဒါနဲ႔ အလုပ္က ဘယ္လို အလုပ္မ်ိဳး လုပ္ ခ်င္တာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆီမွာလဲ ေမးထားေပးမယ္ေလ”
“လုပ္ခ်င္တာ ကေတာ့ ေရာင္းတဲ့ ဝယ္တဲ့ အလုပ္ေပါ့”
ပြဲစား လုပ္ဖူးတာကို သတိရၿပီး စိတ္ကူးတည့္ ရာေျပာလိုက္သည္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ဘယ္လို နားလည္လိုက္သည္ေတာ့ မ သိပါ။
“ဟုတ္ၿပီ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္စုံစမ္းေပးမယ္”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္မလည္း ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္စုံစမ္းေပးမယ္ေလ”
“လုပ္ဗ်ာ၊ မပန္းအိျဖဴ ရွာေပးတာဆိုရင္ေတာ့ ကၽြန္ေတာ္လဲ လုပ္ပါ့မယ္”
“ဒါဆိုသြားေတာ့မယ္”
မင္းခန႔္ ကလမ္းခြဲထြက္လာေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုးက မွတ္တိုင္နား အထိပါလာသည္။ မင္း ခန႔္ စီးခ်င္သည့္ ကား ခ်က္ခ်င္းရသည့္ အတြက္ စကားေတာ့ ထပ္မေျပာျဖစ္ေပ။ မွတ္တိုင္
 ေရာက္သည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ႏႈတ္ဆက္ၿပီး အသင့္ေတြ႕သည့္ ကားေပၚကိုေျပးတက္ခဲ့ မိ ၏။ သိခ်င္တာ တခုကိုေတာ့ သိခြင့္ရလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေပ်ာ္ပါ။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၃ (စ်)


ေျဖာက္ကနဲ အသံ ခပ္တိုးတိုးျမည္သြားၿပီးေနာက္ အနီေရာင္မီးလုံးေလးမွိတ္သြားၿပီး အဝါ ေရာင္မီး လင္းလာသည့္အခါ မင္းခန႔္ ေက်နပ္စြာျပဳံးလိုက္မိသည္။ ထမင္းေပါင္းအိုး
အဖုံး ကို ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ အခိုးအေငြ႕ေတြၾကားမွာ ညီညီညာညာ ထမင္းေစ့ေတြကိုျမင္ လိုက္ ရသည္ႏွင့္ ေအာင္ျမင္သြားၿပီ ဆိုတာသိလိုက္သည္။ ဒီ ေပါင္းအိုးက မင္းခန႔္
အရင္ သုံးဖူးတာႏွင့္ အမ်ိဳးအစား မတူဘဲ ပုံစံလည္းကြဲေသာေၾကာင့္ ေရထည့္ရတာမမွန္းဆ တတ္ ျဖစ္ၿပီး မေန႔က ဆန္ျပဳတ္တခါျဖစ္ၿပီး တခါက မနပ္ဘဲ မာသြားသည္။ ပိုေသ
ခ်ာေအာင္ ဇြန္း ႏွင့္ ေကာ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ေကာင္းေကာင္းနပ္သည္ကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။
အရင္တပတ္ ကထဲက ၿမိဳ႕ထဲက အျပန္မွာဝင္ဝယ္ ခဲ့ေပမယ့္ ဆန္မဝယ္ရေသးတာေၾကာင့္ မေန႔ကမွ စမ္းခ်က္ျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ထဲက ေပါင္းအိုးဝယ္လာ ၿပီးေနာက္ေန႔မွာ မင္း ခန႔္
ဗိုက္ ေအာင့္သည္။ဒါမ်ိဳးကို တႀကိမ္ ၾကဳံဖူးၿပီးျဖစ္လို႔ အျပင္မထြက္ခ်င္ေတာ့။ စတိုး ဆိုင္မွာ ပါ ရာစီ တေမာ ေျပးဝယ္ၿပီး ေရာက္လာမည့္ ဒုကၡကို ေစာင့္ရသည္။ စိတ္ညစ္ဖြယ္
ရာထို ကိစၥ မၿပီး မခ်င္း အိမ္တြင္းပုန္းလုပ္ေနမိ္၏။ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ဆိုင္မွာ ထမင္းဟင္းဝယ္ ထြက္ တာ ေလာက္ ပဲ အျပင္ကိုေရာက္သည္။
အျပင္ထြက္တာ အက်င့္ျဖစ္ေနလို႔ အိမ္ထဲမွာေနရတာ အလြန္ပ်င္းဖို႔ ေကာင္းသည္။ ဒီအ ခ်ိန္ ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး တို႔ ဘယ္ေနရာမွာ ရွိမည္ ဆိုတာေတြးရင္း ပ်င္းေန၏။ ဗိုက္အ
 ရမ္းမ နာတဲ့ ေန႔ေတြတုန္းက သူတို႔ရွိမယ့္ေနရာ မွန္းၿပီးသြားခ်င္ေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို သူတို႔ ႏွင့္ မတူ၊ ကြဲျပားျခားနားေနသည္ဟု ခံစားေနရသည့္ အခ်ိန္ေတြမွာ သူငယ္ခ်င္းေတြ
 ႏွင့္ တူတူ ထိုင္ ၿပီး စကားမေျပာခ်င္ပါ။
ကိစၥေတြ ၿပီးေတာ့မွ ျပန္သြားမယ္ ဆုံးျဖတ္ထားေသာ္လည္း မေန႔က ထမင္းတအိုးႏွင့္ ခ်ာ လည္လိုက္ေနလို႔ သြားျဖစ္တဲ့ ဆီ မေရာက္လိုက္။ ဒီေန႔ လည္းေနာက္က်ေနၿပီ။ မနက္ျဖန္
က်မွ ထမင္းေစာေစာ ထခ်က္ၿပီး သြားေတာ့မည္။
မီးခလုပ္ကို ပိတ္လိုက္ၿပီး ၾကည္မာ လာေပးသြားသည့္ ခ်ဥ္ေပါင္ေၾကာ္ေတြလည္း ကုန္ သြား ၿပီ ျဖစ္လို႔ ေဒၚခ်စ္ႀကီးဆီက ဘာဟင္းဝယ္ရင္ ေကာင္းမလဲဟု ေတြးေနမိသည္။ မ်ိဳး မင္းစိုး
တို႔ ႏွင့္ ျပန္ေတြ႕ၿပီးကထဲက စိတ္ၾကည္လင္ေနလို႔ထင္သည္ ခုတေလာ မင္းခန႔္ အ စား အေသာက္ေကာင္းသည္။ ဟိုရက္ေတြက ဗိုက္ေအာင့္ ေနတာ၊ အဆိုးဆုံးေန႔မွာ ေရ ေႏြးတအိတ္
 ႏွင့္ စိတ္ကသိကေအာင့္ ျဖစ္ေနတာေတာင္မွ အစားအေသာက္ မပ်က္ခဲ့။ လူကလည္းနည္း နည္းျပန္ျပည့္လာတာကို ေရခ်ိဳးရင္၊ အဝတ္အစားလဲရင္ သတိထား မိ သည္။ ၾကည္မာ
 ေတြ႕ ရင္ ေက်နပ္မည္ ထင္ပါသည္။ “ငါမရွိလို႔ စိတ္ခ်မ္းသာေနသလား” လို႔ အေငၚတူးခ်င္လည္း တူး လိမ့္မည္ဟု ေတြးမိေတာ့ျပဳံးမိသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ မပန္းအိျဖဴ”
“မ ..မ..ပန္း..အိျဖဴ”
အိမ္ေရွ႕က ေခၚသံေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ေခါင္းေထာင္သြားသည္။ အျပင္ထြက္ၿပီး လူေတာ ျပန္တိုးတာ တခုေတာ့ေကာင္းသည္။ မင္းခန႔္ နားေတြက ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ နာမည္ကို
က်က္ မိလာသည္။ ကိုယ့္ႏွင့္ဆိုင္ေသာနာမည္ ပါလားလို႔ သိလာ၏။ အခုၾကားလိုက္ရသည့္ ေယာက္်ားသံေတြက လူႏွစ္ေယာက္၏ံ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ခုလုံးကို ၾကားဖူးသည္ သိသည္
ဟု ထင္မိေသာေၾကာင့္
“လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ျပန္ထူး ရင္း အိမ္ေရွ႕ကို ေျပးထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၿခံဝမွာ ရပ္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ သူ႔ ေဘးမွာ ကုပ္ကုပ္ေလး ရွိေနသည့္ ထီးျပင္တဲ့လူ ကိုျမင္လိုက္ရသည္။
“မ်ိဳးမင္းစိုး၊ အာ ..ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ပါလား”
ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးထြက္ၿပီး ၿခံတံခါး ဖြင့္ေပးမိသည္။
“လာ..လာ..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ရွာလိုက္ရတာဗ်ာ၊ ေတာ္ေသးတယ္ ဒီဆရာ နဲ႔ေတြ႕လို႔၊ ေက်းဇူးပဲေနာ္ ဆရာသမား”
မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္လိုက္ရွာရင္း ထီးျပင္သမားႏွင့္ တိုးတာျဖစ္မည္။ ေက်းဇူးတင္စကားကို ဘာမွ မတုံ႔ျပန္ဘဲ မင္းခန႔္ကိုသာ ရီေဝေသာမ်က္လုံးႀကီးေတြ ႏွင့္ တခ်က္စိုက္ၾကည့္ကာ
လွည့္ ထြက္သြား၏။ ေန႔လည္ခင္းမွာကထဲက ဒီလူ မွန္ေနၿပီထင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း တခ်က္ အကဲခတ္သလိုၾကည့္လိုက္ၿပီးမွ အနံ့ရၿပီး သေဘာေပါက္သြားသည္ထင္သည္။
ဘာမွထပ္ မေျပာေတာ့ဘဲ မင္းခန႔္ ႏွင့္ အတူ အိမ္ထဲဝင္လိုက္လာ၏။
“ဒီမွာ ထိုင္ ကိုမ်ိဳးမင္း စိုး၊ ဘာစိတ္ကူးေပါက္ၿပီး ေရာက္လာတာလဲ၊ ေတာ္ေတာ္ရွာ လိုက္ရ သလား”
တခ်ပ္ထဲ ရွိသည့္ဖ်ာကို အလယ္မွာ ျဖန႔္ခင္းေပးကာ မင္းခန႔္လည္း ဂါဝန္စေတြကို ေသ ေသ သပ္သပ္သိမ္းၿပီး ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ရင္း ေမးလိုက္သည္။ ဒီလိုမွ မထိုင္လို႔ လည္း
မ ျဖစ္ ဟိုတခါ အထိုင္မတတ္လို႔ ၾကည္မာအေျပာခံရတာ ဒီဂါဝန္ပဲျဖစ္သည္။ ဒါ ေတာင္မွ အဲဒီတုန္းက ေဘာင္းဘီပါသည္။ အခုက ေအာက္မွာ ဘာမွမရွိ၊ ေလးရက္ ေလာက္ ပင္
တီ တထည္ၿပီးတထည္ ဆက္တိုက္ဝတ္ထားရလို႔ အိမ္မွာေနတုန္း လြတ္လြတ္လပ္လပ္ေန ေန မိခ်ိန္မွ မ်ိဳးမင္း စိုးက ေရာက္လာသည္။
“မပန္းအိျဖဴ အတြက္ အလုပ္တခုေတြ႕ထားလို႔၊ သြားရင္းလာရင္း ေတြ႕ဦးမလား လိုက္ ၾကည့္ေနတာ မေတြ႕တာနဲ႔ လိုက္ခ်လာတာ၊ ဒီလမ္းထိပ္မွာ ဆင္းသြားဖူးေတာ့ လမ္းထိပ္မွာ
ကားရပ္ၿပီး လမ္းထဲမွာ လိုက္ေမးေတာ့ မုန႔္တီဆိုင္က ဒီဖက္လို႔ၿပ လိုက္ တယ္၊ မေသ ခ်ာ လို႔ ဟိုဖက္က ကြမ္းယာဆိုင္မွာေမးတာကို ဟိုဖက္အိမ္လို႔ ေျပာလိုက္ လည္းရသားနဲ႔ အိမ္ဝအထိလိုက္လာၿပီးေခၚေပးတယ္၊”
“အရင္ရက္ေတြက အိမ္မွာကိစၥ ေလးနဲနဲ ရႈပ္ေနတာနဲ႔ မထြက္ျဖစ္တာပါ၊ အလုပ္က ဘာ လုပ္ရမွာလဲ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“မပန္းအိျဖဴက ေရာင္းတာဝယ္တာ စိတ္ဝင္စားတယ္ဆို၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းတ ေယာက္ က မီနီမတ္ ဖြင့္ခ်င္လို႔တဲ့ အေရာင္းစာေရးမေတြလိုေနတယ္၊ အဲဒါ ကၽြန္ေတာ့္ မွာ
လူရွိတယ္ ေျပာထားတယ္၊ လုပ္နိုင္မလားေတာ့မသိဘူး၊ လစာေကာင္းဖို႔ကေတာ့ ကၽြန္ ေတာ့္ တာဝန္ ထား”
ဘာဝင္ေငြမွ မရွိတာထက္စာရင္ အလုပ္ကေလး တခုရွိတာပိုေကာင္းသည္။ အိမ္မွာေနတာ ကလည္း ပ်င္းစရာေကာင္းလြန္းလွ၏။ စတိုးဆိုင္ အေရာင္းစာေရးမ ဆိုတာ အလုပ္
လည္း ရႈပ္တာမဟုတ္၊ လာဝယ္ရင္ေရာင္း႐ုံသာ။ ဝယ္ခ်င္ေအာင္နည္းနည္းေတာ့ေျပာရမည္။ ဒီ ေလာက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ရပါ၏။
“လုပ္နိုင္ပါတယ္၊ လုပ္မွာေပါ့”
“ဒါဆို အခု အဝတ္အစားလဲၿပီးလိုက္ခဲ့ေတာ့၊ သူက ဆိုင္ေထာင္ဖို႔ အခုမွစၿပီး ရန္း မွာ ဆို ေတာ့ သူ႔မိန္းမနဲ႔ တူတူ လိုက္ေပးနိုင္မယ့္ သြက္သြက္လက္လက္ မိန္းကေလး တ
 ေယာက္ ေလာက္ အျမန္ဆုံးလိုခ်င္ေနတာ၊ သူမ်ားဦးသြားမွာ စိုးလို႔”
“အခုလား”
“အင္းေလ၊ အဆင္မေျပဘူးလား၊ အဆင္မေျပရင္လည္းရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဖုံးဆက္ထား လိုက္မယ္၊ ဘယ္သူ႔မွ မခန႔္ နဲ႔ဦးလို႔”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ရပါတယ္၊ လိုက္ခဲ့ပါမယ္”
“ထမင္းစားၿပီး ၿပီလား”
“မစားရေသးဘူး”
“ခင္ဗ်ား အလုပ္ရွင္နဲ႔ ေတြ႕ၿပီးမွ တခုခု ဝင္စားၾကတာေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ္ ျပန္လိုက္ပို႔ ေပးပါ မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုျပန္ေတြ႕ရတာ အရမ္းေကာင္းသည္။ အကူအညီေတာင္ ေသေသခ်ာခ်ာ မ ေတာင္းရေသးခင္ ကူညီေနေလၿပီ။ အခုေနၾကည္မာ ေရာက္လာေစခ်င္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး
သူငယ္ခ်င္း ဆီမွာ အလုပ္ေျပာေပးဖို႔ ေျပာရင္ မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း သေဘာေကာင္းေတာ့ ကူညီမည္သာ။ ဒါဆိုရင္ ၾကည္မာႏွင့္ အလုပ္တူတူ လုပ္ၿပီး တအိမ္ထဲျပန္ေနရနိုင္သလို
သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကိုလည္း အဆင္ေျပသြားေအာင္ တြန္းေပးလို႔ ရမည္။
“ကဲ ..လုပ္ေလ၊ ေတာ္ၾကာ ဟိုမွာၾကာရင္ ခင္ဗ်ား ဗိုက္ဆာေနဦးမယ္”
“အင္း ..အင္း ..ဟုတ္ကဲ့”
အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့ ဘီရိုေရွ႕မွာ ဘာဝတ္ရမွန္း မသိျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္ရွင္ႏွင့္ ေတြ႕ ရမွာဆိုေတာ့ သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ေလးျဖစ္ခ်င္၏။ ဟိုဟာ ယူလိုက္၊ ဒီဟာဆြဲ လိုက္ႏွင့္ ျပဳတ္
က်တာေတြလည္း ျပဳတ္က်ၿပီး ဆူညံ ကုန္၏။ အိမ္ေရွ႕က မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ၾကားသြားသည္။ လွမ္းၿပီးအားေပး၏။
“ေအးေအးေဆးေဆး လုပ္ပါ မပန္းအိျဖဴ၊ ေနာက္က်လို႔လည္း ဘာမွ မျဖစ္ဘူး၊ အဲဒီေကာင္ ကို နားရင္းရိုတ္ၿပီး ခန႔္ခိုင္းလို႔ ရတယ္၊ လူရင္းေတြ”
မ်ိဳးမင္းစိုးမွာ လူရင္းဆိုလို႔ မင္းခန႔္ တို႔ပဲ ရွိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ လူရင္းဆိုရင္ မင္းခန႔္ ႏွင့္ လည္း လူရင္းျဖစ္ရမည္။ ဘယ္သူမ်ားလဲဟု သိခ်င္စိတ္ေတြ ျဖစ္လာသည္။ မလိုအပ္ ေသာေမး ခြန္းကို ေမးသလို ျဖစ္သြားမွာစိုးတာ ေၾကာင့္ ဟိုေရာက္မွပဲ ၾကည့္ဖို႔ စိတ္ေၿဖ လိုက္ရ၏။ ျမန္ျမန္သြား ခ်င္ တာေၾကာင့္ အဝတ္အစားကို သိပ္ေခ်းမထူေတာ့ပဲ သပ္သပ္ ရပ္ရပ္ ျဖစ္မည္
ထင္သည့္ အက် ႌ ႏွင့္ ထိုအက် ႌႏွင့္ လိုက္မည္ ထင္ေသာထမိန္ တထည္ ဆြဲဝတ္လိုက္၏။ ပန္းအိျဖဴမွာ ထမိန္သိပ္မရွိပါ။ မခ်ိဳေပးခဲ့တာေတြရွိလို႔သာ အခုလိုေရြး ခ်ယ္ၿပီး ဝတ္လို႔ရျခင္း
 ျဖစ္သည္။

ၾကည္မာေျပာဖူးတာႏွင့္ နားေပါက္ ေဟာင္းေလာင္း မျဖစ္ေအာင္ ဝတ္ထားသည့္ အက် ႌအ ျပာေရာင္ ႏွင့္ လိုက္ဖက္သည့္ အျပာေရာင္ေက်ာက္ကေလး ႏွင့္ နားဆြဲကို
ထုတ္ဆြဲ လိုက္ သည္။ မ်က္ႏွာကို ေတာ့ ဘာမွ မလိမ္းေတာ့။ မ်က္ႏွာေျပာင္ ကိစၥကိုလည္း ၾကည္မာေျပာ ဖူးသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီကိစၥက နားဆြဲလို လြယ္သည္ မဟုတ္။
မင္းခန႔္ ဘာမွ မလုပ္တတ္ တာ ေၾကာင့္ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ပါသည္။
ထမိန္ကို အသပ္ရပ္ဆုံးႏွင့္ အခိုင္ခန႔္ဆုံးျဖစ္ေအာင္ အခ်ိန္ယူဝတ္လိုက္ၿပီး ေနာက္ ေခါင္း ကို ဘီးႏွင့္ သုံးေလးခ်က္ ခ်က္သပ္လိုက္ၿပီး နဖူးေပၚ ဆံပင္မက်ေစရန္ ကလစ္ႏွင့္
ထိန္း လိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ အဆင္သင့္ျဖစ္သြားပါသည္။ ပိုက္ဆံ အိတ္ေလး ဆြဲၿပီး အိမ္ေရွ႕ ကိုထြက္လာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝုန္းကနဲ ထရပ္လိုက္သည္။ သူ႔ ပုံစံ ကိုၾကည့္ရ
တာ တမ်ိဳး ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ မင္းခန႔္ အဝတ္အစားလဲတာကို လာေခ်ာင္းမိလို႔ မ်ား မလုံမလဲျဖစ္ ေန တာလားဟု ေတြမိေပမယ့္ ကိုယ့္သူငယ္ခ်င္းက ဒီလိုလူစားမ်ိဳး မဟုတ္
တာသိေနလို႔ မ ျဖစ္နိုင္ဟု ထင္မိသည္။
“ေအာ္ ..ေမ့ လို႔၊ ဘြဲ႕ လက္မွတ္တို႔ ဘာတို႔ လိုေသးလား”
“မလိုဘူး၊ မလိုဘူး ရတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ တာဝန္ယူ ထားတာပဲ”
“ဒါဆိုလဲ သြားမယ္ေလ”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿခံထဲက ထြက္လာတာကို ထီးျပင္သမား သူ႔ဆိုင္ေပၚကေန ငူငူ ႀကီး ထိုင္ေငးေန၏။ မင္းခန႔္ ျမင္သလို မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ျမင္သည္။
“အဲဒီလူက တမ်ိဳးပဲဗ်၊ အခုနတုန္းကလည္း ခင္ဗ်ားထြက္မလာခင္ ကၽြန္ေတာ့္ကိုေမးတယ္၊ မပန္းအိျဖဴ နဲ႔ ဘာေတာ္သလဲတဲ့၊ သူငယ္ခ်င္းပါ လို႔ ကၽြန္ေတာ္က ေျပာလိုက္တာ
ကို မ်က္ လုံးႀကီးျပဴးၾကည့္တယ္ဗ်ာ၊ ဒီအရြယ္ နဲ႔ ဒီအရြယ္ သူငယ္ခ်င္းဆိုတာ မယုံဘူးထင္တယ္”
“ေနာက္တခါ ေတြ႕ရင္ေျပာလိုက္မယ္၊ ဒီထက္ သူငယ္ခ်င္းစစ္တာ မရွိဘူးလို႔၊ သူက ဒီလို ပါပဲ၊ အခ်ိန္ျပည့္ မူးေနေတာ့ နဲနဲ တမ်ိဳးေပါ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာမွာ အညိဳေရာင္ အရိပ္တခ်ိဳ႕ သန္းသြားသည္။
“ဒီလို လူမ်ိဳးနဲ႔ အိမ္ခ်င္းကပ္ေနရတာ ဘယ္ေကာင္းမလဲ၊ မပန္းအိျဖဴ တို႔ အိမ္မွာ လူမ်ားရဲ့ လား”
“သူငယ္ခ်င္း နဲ႔ တူတူေနတာေလ၊ ၾကည္မာလွိုင္ တဲ့၊ အခု အလုပ္သြားေနတယ္၊ သူငယ္ ခ်င္း က သေဘာလဲ ေကာင္းတယ္၊ ႐ုပ္လဲေခ်ာတယ္၊ ရည္းစားလဲ မရွိဘူး၊ တခါမွလဲ
မထား ဖူးဘူး၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔  ၾကဳံရင္ မိတ္ဆက္ေပးရဦးမယ္ ”
မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ပူေနပုံရတာေၾကာင့္ တေယာက္ထဲေနတာပါလို႔ မေျပာဘဲ မုသားသုံးရင္းႏွင့္ တလက္စထဲ ၾကည္မာ့ အတြက္ ေၾကာ္ျငာဝင္လိုက္သည္။ ေျပာသာေျပာရသည္
ဒီေကာင့္ လို အျဖစ္မရွိသည့္ အူေၾကာင္ေၾကာင္ ေကာင္လက္ထဲ ၾကည္မာ့ကို ထည့္ရမွာေတာ့ ႏွ ေမ်ာ သည္။ ကိုယ္က မစြမ္းနိုင္ ေတာ့သည့္ ဘဝကိုေရာက္ေနလို႔သာ
ခ်စ္သူငယ္ခ်င္းကို သဒၵါ လိုက္ရျခင္းျဖစ္သည္။ မ်ိဳး မင္းစိုး ဘာမွ ျပန္မေျပာ၊ ဆိတ္ဆိတ္ေနၿပီး သေဘာတူ လိုက္ ပုံရ၏။
“အခုထြက္လာတဲ့ ပုံကို ၾကည္မာျမင္ရင္ေျပာေတာ့မွာပဲ”
“ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“အလုပ္သြားေလၽွာက္တာ မၿဖီးမလိမ္းဘဲ မ်က္ႏွာေျပာင္ နဲ႔ သြားရသလားလို႔ေလ၊ ဒီတိုင္း ရမွာပါေနာ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဘာလို႔ မရရမွာလဲ၊ မိတ္ကပ္လိမ္းထားတဲ့ မ်က္ႏွာေတြ ျမင္ေနက်ျဖစ္ေနလို႔ လားမသိဘူး၊ မပန္းအိျဖဴ ကို ဘာမွမလိမ္းဘဲျမင္ရတာ ပိုၾကည့္လို႔ေကာင္းတယ္ ထင္မိတယ္”
“ဒါဆိုရင္လည္း ဒီေန႔ ေန႔လည္စာေကၽြးမယ္၊ ေျမႇာက္ေျပာတဲ့ အတြက္ေရာ၊ အလုပ္ေျပာ ေပးတဲ့ အတြက္ပါ”
“ေျမႇာက္ေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ မပန္းအိျဖဴ ကို စေတြ႕ကထဲက သူမ်ားနဲ႔ မတူတဲ့ မိန္းက ေလး လို႔ ကၽြန္ေတာ့္ စိတ္ထဲက သိေနတာ”
ဘယ္တူမလဲ၊ စိတ္ကတခု လူက တကိုယ္ျဖစ္ေနတာကိုး ဟု စိတ္ထဲကေနပဲ မင္းခန႔္ ႀကိတ္ ၿပီးေျပာလိုက္မိပါသည္။ ကားေပၚ ေရာက္ေတာ့ ဘယ္ကိုသြားရမည္ကို ေမးၾကည့္မိေတာ့
မွ ေက်ာ္သက္ ဆီသြားမွာမွန္းသိလိုက္သည္။ ဆန္ကုန္သည္ လုပ္ရင္းႀကီးပြားလို႔ လုပ္ငန္းခြဲ ေထာင္ေတာ့မည္ ထင္သည္။
“စတိုးဆိုင္က သူ႔ မိန္းမ ဦးစီးမွာေလ”
ေက်ာ္သက္၏ မိန္းမ မာလာ ဆိုတာကလည္း စိုးစိုးလို ငယ္သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ေပမယ့္ မင္း ခန႔္ ႏွင့္ ခင္မင္ရင္း ႏွီးပါသည္။ မင္းခန႔္ တို႔ ထက္ ႏွစ္ႏွစ္ ခန႔္ေတာ့ငယ္၏။ မာလာက
လည္း ေက်ာ္သက္လိုပင္ အေနေအးသည္။ စိတ္ သေဘာထားလည္း မဆိုး။ မာလာႏွင့္ အလုပ္ လုပ္ ရမည္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ လည္း သ ေဘာက်ပါ၏။ တခုပဲ ရွိသည္ ဆိုင္က
သူတို႔ အိမ္မွာ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ အခုေန သည့္ ေနရာကဆိုရင္ ကားႏွစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးၿပီး အ လုပ္ဆင္းရမည္။
“ဒီမွာ လုပ္ရမွာလား”
ေက်ာ္သက္တို႔ တိုက္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ မင္းခန႔္ ေမးမိ၏။
“မဟုတ္ဘူး၊ ဆိုင္က ဟိုဖက္ တလမ္းေက်ာ္မွာတဲ့”
ဟိုဖက္တလမ္းေက်ာ္ ဆိုရင္ေတာ့ ေက်ာ္သက္ေယာကၡမ အိမ္ပဲျဖစ္လိမ့္မည္။ မာလာ့ မိဘ ေတြ ေနသည့္ ႏွစ္ထပ္အိမ္ တလုံးရွိ၏။ သူတို႔ တိုက္ခန္းထဲ ေရာက္သြားေတာ့ သူတို႔လင္
မယားက မင္းခန႔္ တို႔ကို ေဖၚေဖၚေရြေရြ ပင္ႀကိဳဆိုၾကပါသည္။ ဧည့္ခန္းထဲမွာ ထိုင္မိသည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက စၿပီး
“ဒါငါေျပာတဲ့ ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာပဲ၊ သူက မာလာ့ကို ၀ိုင္းကူလုပ္ေပးလိမ့္မယ္၊ မပန္းအိျဖဴ ဒါ ကၽြန္ေတာ္ေျပာတဲ့ ဆိုင္ရွင္ သူေဌးလင္မယားပဲ”
ေက်ာ္သက္က မင္းခန႔္ ကို သမန္ကာရွန္ကာပဲ တခ်က္ၾကည့္ေပမယ့္ မာလာကေတာ့ ေသ ေသခ်ာခ်ာၾကည့္သည္။ ဒါေပမယ့္ မာလာၾကည့္ပုံက အလုပ္သမားတေယာက္ကို
ဆန္းစစ္ အကဲခတ္သည့္ ပုံစံမ်ိဳးမဟုတ္ဘဲ မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း တေယာက္ကို ၾကည့္သလိုမ်ိဳး၊ ညီမငယ္ တေယာက္ကိုၾကည့္သလိုမ်ိဳး ေႏြးေႏြးေထြးေထြး အၾကည့္ျဖစ္၏။
“ခ်စ္စရာေလးပဲ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုၾကည့္ေကာင္းတယ္၊ ဒါနဲ႔ ညီမေလးက ဘယ္ကေန လာရမွာလဲ၊ လာဖို႔ အဆင္ေျပမလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး အပိုင္ေျပာထားသလိုပင္ အေနအထားက အလုပ္ရၿပီဆိုသည့္ သေဘာျဖစ္ သည္။ ဒီလင္မယားကို မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လို တြန္းထည့္လိုက္သည္မသိ။ သူ႔လို ပင္ ခပ္ေအး
 ေအး ခပ္ရိုးရိုးခ်င္း ဆိုေတာ့ လိုက္ေလ်ာၾကသည္ ထင္၏။
“ဒီကိုဆိုရင္ ..ကားကေတာ့ ႏွစ္ဆင့္ ေျပာင္းစီးရမယ္ ..မ..မမ”
အရင္လို မာလာဟု ေခၚလိုက္မိေတာ့မည့္ ပါးစပ္ကို အတင္းျပန္ထိန္းလိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္း စိုးႏွင့္ က အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြ႕ၿပီး ျဖစ္ေနလို႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေခၚဖို႔ သတိမလြတ္ေပမယ့္
အခုမွ ျပန္ ေတြ႕ရသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားကိုေတာ့ အထူးသတိထားၿပီး အက်င့္ျပန္လုပ္ ရမည္။ အေရာင္းစာေရးမေလးက ဆိုင္ရွင္ သူေဌးကို ေဟ့ေကာင္ေက်ာ္သက္
ဟု အားရ ပါးရ ေခၚပစ္လိုက္မိရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာဘယ္ေလာက္ခံေနပါေစ မသင့္ေတာ္သည့္ ကိစၥ ျဖစ္၏။
“ေအး ..ဒီကိစၥက လစာမွာ ထည့္စဥ္းစားရမယ္ကြ၊ ဟုတ္တယ္ေနာ္ ေက်ာ္သက္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေက်ာ္သက္ မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးၾကည့္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဘာမွ ျပန္မေျပာဘဲ မင္းခန႔္ ဖက္ကို လွည့္လာၿပီး
“ငါ့ညီမ အခု လာေတာ့ဘာနဲ႔ လာသလဲ”
“ကို..ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကားနဲ႔ပါ”
“ဒါဆိုလဲ မ်ိဳးမင္းစိုးရာ ေနာက္ေန႔ေတြလဲ မင္းပဲ အႀကိဳ အပို႔လုပ္လိုက္ေပါ့၊ ဒါဆိုလမ္းစရိတ္ ကိစၥ ငါတို႔ထည္းတြက္စရာမလိုေတာ့ ဘူးေပါ့”
“ေဟ့ ေကာင္ေက်ာ္သက္၊ မင္းငါ့ကို ဓါတ္ဆီဖိုး ေပးမလား”
“ဘာလို႔ ေပးရမွာလဲကြ၊ ငါ့ဆီမွာ ဒရိုင္ဘာလုပ္ၿပီးကားေမာင္းေပးမယ္ ဆိုရင္ေတာ့ ဆီဖိုး လည္းေပးမယ္၊ လခလဲ ေပးမယ္”
တေယာက္ႏွင့္ တေယာက္ တမင္ရစ္ေနၾကမွန္းသိလို႔ မင္းခန႔္ ျပဳံးမိသည္။ မာလာလည္း တ ခစ္ခစ္ရယ္၏။ ရယ္ရင္းက ထိုင္ရာမွ ထလာၿပီး မင္းခန႔္ လက္ကိုလာဆြဲသည္။
“လာညီမေလး၊ ဒီကိစၥ သူတို႔ဖာသာဆက္ျငင္းၾကပေစ၊ ညီမကို ဆိုင္ေနရာလိုက္ျပမယ္၊ ကို မ်ိဳးမင္းေရာ ညီမေလးေရာ ထမင္းမစားရေသးဘူး မဟုတ္လား၊ ရွင္တို႔ ျငင္းလို႔ ဝရင္
ကိုမ်ိဳး မင္းကားနဲ႔ ေန႔လည္စာ ဟင္းထြက္ဝယ္လိုက္ၾက၊ ထမင္းရွိၿပီးသား၊ မာလာ တို႔ ျပန္ လာရင္ စားမယ္”
မာလာႏွင့္ မင္းခန႔္ လက္ခ်င္းတြဲၿပီး ထြက္လာေတာ့ ေနာက္မွာ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ျငင္းခုံ ပြဲက ပစ္မွတ္ေျပာင္းသြားသည္။
“ေက်ာ္သက္ ငါက ကားေမာင္းပို႔ ႐ုံပဲေနာ္၊ မင္းၾကားတယ္ မဟုတ္လား၊ ဟင္းဝယ္တာ မင္း အလုပ္”
“မာလာေျပာတဲ့ ထဲမွာ ငါဝယ္ရမယ္လို႔ တခြန္းမွ မပါဘူး၊ ငါ့မိန္းမ က ငါပိုက္ဆံ ကုန္မယ့္ စကား မ်ိဳး ေျပာမလား ဟ”
အခန္းတံခါး ပိတ္သြားေတာ့ သူတို႔ ဘာေတြဆက္ေျပာေနတာကို မင္းခန႔္ မၾကားရေတာ့ပါ။ ေလွခါးထစ္ေတြကို ဆင္းလာရင္း ေပ်ာ္ေနမိတာကိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
သိေန သည္။ ေႏြးေထြးသာယာသည့္ စည္းဝိုင္းတခု၏ အျပင္ကို လြင့္ထြက္သြားၿပီးမွ ျပန္ လည္ဝင္ ေရာက္ခြင့္ ရလာသူတေယာက္လို မင္းခန႔္ ခံစားေနရသည္။ ထီးျပင္တဲ့လူ
 ေျပာဖူးသည့္ စည္းျပင္က လူ ဆိုသည့္ အဓိပၸါယ္ ကို သိသလိုလို ရွိလာသည္။
မာလာကေတာ့ သူ႔ အေတြး ႏွင့္ သူ မွတ္ခ်က္ခ် စကားတခြန္းဆိုသည္။
“သူတို႔ သူငယ္ခ်င္း ဆုံးသြားၿပီးကထဲက ဒီႏွစ္ေယာက္ ပထမဆုံး ဆူဆူညံညံ ျပန္ျဖစ္လာ တာ၊ အဲဒါ ညီမ ေလး  ေက်းဇူးပဲ”

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ေက်ာ္သက္ တို႔ ဆိုင္မွာ မင္းခန႔္က ပထမဆုံး ဝန္ထမ္းျဖစ္သည္။ မာလာ လိုက္ျပစဥ္က လက္ သမားေတြ အလုပ္လုပ္ေနၾကဆဲျဖစ္၏။ အလူမီနီယမ္ ေကာင္တာေတြ၊
နံရံကပ္ စင္ေတြ၊ ပစၥည္း ခ်ိတ္ဆြဲဖို႔ တန္းေတြကို ျပင္ဆင္ေနၾကသည္။
“ေရာင္းဖို႔ ကေတာ့ဝယ္တာေတြလဲ ဝယ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ျပည့္ေအာင္ျဖည့္ဖို႔ ကေတာ့ အမ်ားႀကီး လို ေသးတယ္”
ဆိုင္မဖြင့္ ခင္က စၿပီး မာလာ့ ကို မင္းခန႔္ ကူညီရမည္ ျဖစ္သည္။ မာလာ့ အေဖႏွင့္ အေမ ကို လည္း ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ျပန္မိတ္ဆက္ရသည္။ အရင္ကေတာ့ အဖြားႀကီးက မင္းခန္
့ကို သိပ္ မၾကည္။ သမက္ကေလး ေက်ာ္သက္ကို ဖ်က္ဆီးေနသည့္ သူငယ္ခ်င္း အျဖစ္ျမင္ သည္။ “႐ုပ္ ကိုက ၾကာကူရီ ႐ုပ္နဲ႔” ဟုလည္း ကြယ္ရာမွာ ရႈံ႔ခ်တတ္သည္။ မင္းခန႔္
က လည္း ခပ္ကင္းကင္း ပဲ ေနခဲ့၏။ ပန္းအိျဖဴကိုေတာ့ အဖြားႀကီးက သေဘာက်သည္။
“တေယာက္က မာလာ၊ တေယာက္ကပန္း၊ ညည္းတို႔ တြဲလို႔ ျဖစ္မွာပါ”
ေနာက္ပိုင္းက်ေတာ့ မင္းခန႔္ အရည္အခ်င္း ေတြက သူတို႔ပို သေဘာက်ဖို႔ ျဖစ္လာသည္။ လိုင္း ေပါင္းစုံ မထသ ပြဲစားလုပ္ခဲ့ ဖူးေတာ့ ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကို ေရာက္ဖူးသည္။
ဘယ္ေန ရာမွာ ဘာပစၥည္း ရနိုင္သည္ဆိုတာကို မင္းခန႔္ သိ၏။ ဘယ္ကိုသြား၍ ဘယ္သူ ႏွင့္ ေတြ႕ရမည္ ဆိုတာမ်ိဳးလည္း မာလာ့ကို ေျပာျပနိုင္သည္။ ဆိုင္အတြက္ ပစၥည္းဝယ္ယူ
 ျဖည့္တင္းေရးမွာ မင္းခန႔္ အမ်ားႀကီးအေထာက္ အကူေပးနိုင္ခဲ့၏။
ဆိုင္ကလည္း ဆိုင္ႀကီး ျဖစ္ရာ ရွိသင့္သမၽွ စုံေအာင္တင္ထား နိုင္ဖို႔ မင္းခန႔္ ေတာ္ေတာ္ အ လုပ္ မ်ားခဲ့ပါသည္။ ေန႔စဥ္လို မာလာႏွင့္ အျပင္ထြက္ရ၏။ တခါတေလေတာ့ ေန႔ခင္း
ဖက္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေပါက္ခ်လာတတ္ၿပီး ကားႏွင့္ လိုက္ပို႔ ေပးတတ္သည္။ မနက္ အိမ္ကေန အ သြား ပဲ ဘတ္စ္ကား စီးရ၏။ ျပန္ခ်ိန္ဆိုရင္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက လာေစာင့္ၿပီး ျပန္လိုက္ပို႔
 ေပး သည္။တခ်ိဳ႕ ရက္ေတြမွာ မိုးခ်ဳပ္တာေတြရွိေတာ့ မာလာက မင္းခန႔္ကို အျပန္ကားငွားဖို႔ ပိုက္ဆံ ထုတ္ေပးသည္။ မင္းခန႔္ က ျငင္းေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုးက ၾကား က ျဖတ္ယူၿပီး
သူပို႔မည္ ဟု ဆိုသည္။ အလုပ္အကိုင္ မရွိခ်ိန္ဆိုေတာ့ ၾကားေပါက္ဝင္ေငြ ရေအာင္ လုပ္ျခင္းပါဟု ႐ုပ္တည္ ႏွင့္ ေျပာတတ္သည္။
“ေခြးသေတာင္းစား၊ အတတ္ေကာင္းေတြ တတ္ေနတယ္” ဟု ေက်ာ္သက္က ရႈံ႔ခ်ပစ္တင္ သလို ဆိုတတ္ေသာ္လည္း သူပါ တခါတေလလိုက္လာတတ္သည္။ အစ ပိုင္းေတာ့ မ်ိဳး
မင္းစိုး ဆိုတာ အားနာရမည့္ သူမဟုတ္လို႔ သူနဲ႔ ပဲျပန္သည္။ လမ္း မွာ လဘက္ရည္ ဆိုင္ ေလး ဘာေလးဝင္ထိုင္တဲ့ အခါလည္း ထိုင္ျဖစ္၏။ ၾကာလာ သည့္ အခါေန႔ တိုင္း ျဖစ္ေန
 ေတာ့ နည္းနည္း အားနာစျပဳလာသည္။ မပို႔ေပးလည္း ရပါ သည္ ဆိုတာကို မ်ိဳးမင္းစိုးက လက္မခံ။ မာလာ့ကိုလည္း ဘာေျပာလိုက္သည္ မသိ မင္းခန႔္ကို ေနာက္က်ရင္ ကားခ
 ေပးေနက် မေပးေတာ့ပါ။
“တေနကုန္ ပင္ပန္းထားတာ ဗ်ာ၊ညေနပိုင္းဆို ကားေတြကလည္း အရမ္းၾကပ္တယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို အားနာစရာ မရွိဘူး၊ အားေနတဲ့ဟာပဲ၊ ဒီတိုင္းလဲ ေလၽွာက္သြားေနက်ပါဗ်ာ။၊
 မထူးပါဘူး”
ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ မာလာကို မင္းခန႔္က အားနာေၾကာင္း ေျပာျပေတာ့ မာလာက ရယ္ေန သည္။ ေက်ာ္သက္ကေတာ့ သူ႔ ဟာ သူ ဆီမႏွေမ်ာတာပဲ စီးလိုက္ေပါ့ ဟုဆို၏။ ဒါေၾကာင့္
လည္း ျငင္း မရေတာ့ဘဲ ညေန တိုင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္လိုက္ပို႔ တာ အက်င့္ျဖစ္သြားသည္။ အ မွန္ေျပာရရင္ မင္းခန႔္ အတြက္ လည္း အ ဆင္ေျပသည္။ ညေနအလုပ္ျပန္ခ်ိန္ ကားစီးရ
တာ စိတ္ပ်က္စရာေကာင္း လြန္း သည္။ လူယုတ္ မာေတြရန္ ကလည္းရွိေသး၏။ အသား ကို လာထိရင္ မင္းခန႔္ အလြန္ စိတ္တိုသည္။ အခုလို မ်ိဳး မင္းစိုး လိုက္ပို႔ေပးေတာ့ သက္
 ေတာင့္ သက္သာျပန္လို႔ရသည္။
မင္းခန႔္ မာလာ့ကို အရင္ထဲက သေဘာက်သည္။ စိုးစိုး တို႔လို ေက်ာင္းေနဖက္ သူငယ္ခ်င္း မဟုတ္ဘဲ ေက်ာ္သက္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီးမွ သိရသူျဖစ္သည့္ အျပင္ ဟိုဟိုဒီဒီ လည္း
လိုက္ မလာတတ္လို႔ သိပ္ၿပီး တရင္းတႏွီး မေနဖူးတာပဲရွိသည္။ အေနေအးေပမယ့္ ေခတ္အ လိုက္ စမတ္က်က် ဝတ္စားဆင္ယင္တတ္တာ သတိျပဳမိခဲ့သည္။ ကေလးႏွစ္ ေယာက္
အ ေမ ျဖစ္ေသာ္ျငား မာလာ့ကို ဖရိုဖရဲ မသပ္မရပ္ ႏွင့္ ေနဖူးတာ တခါမွ မျမင္ ခဲ့ရပါ။ သြယ္ လ် သေယာင္ထင္ရေသာ္လည္း ရွိသင့္သည့္အမို႔အေမာက္ေတြ ရွိသည့္ ကိုယ္ ေပၚမွာ
ဂ်င္း ေဘာင္းဘီက်ပ္က်ပ္ ဝတ္ၿပီး သြားလာေနေသာ မာလာ့ကို ကေလးႏွစ္ ေယာက္ အေမ ဆို တာ အေၾကာင္းသိေတြေလာက္ပဲ ေျပာနိုင္မည့္ အရာျဖစ္သည္။ အျပင္ လူတ
 ေယာက္ အ ေနႏွင့္ ထင္စရာအေၾကာင္း မရွိပါ။
မိန္းကေလးတေယာက္၏ အသြင္ကို ယူၿပီး လူ႔ဘဝ ထဲ ျဖတ္ေက်ာ္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနရေသာ မင္းခန႔္ အတြက္ မာလာသည္ ေလးဦးေျမာက္ ဆရာလို႔ ဆိုနိုင္ပါသည္။ ေဆး႐ုံမွာ မူေလး
 ႏွင့္ မမအုန္း၊ အိမ္ေရာက္ေတာ့ၾကည္မာ၊ မာလာကေတာ့ မင္းခန႔္ အတြက္ေနာက္ဆုံး ဆ ရာျဖစ္သလို အသင္အၿပ အေကာင္းဆုံး ဆရာမလည္း ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္၏ မိန္းမသား
မဆန္သည့္ အျပဳအမူ အေနအထိုင္ေတြကို ျပင္မွန္းမသိ ျပင္ေပးသြားသည္။
မာလာကလည္း ပန္းအိျဖဴကို သံေယာဇဥ္ ျဖစ္ပုံ ရသည္။ လူျမင္ေကာင္းသည့္ စတိုးဆိုင္ ႀကီး တဆိုင္ျဖစ္လာဖို႔ လုံးပန္းစဥ္မွာ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ အတူသြား အတူစားလာခဲ့လို႔ မင္း
ခန႔္၏ အားနည္းခ်က္ေတြကို သိသည္။ ဒါေပမယ့္ ေယာက္်ားတေယာက္ ျဖစ္ေနလို႔ က ေမာက္ကမ ေတြျဖစ္ေနတာ ဟု မသိဘဲ ငယ္ရြယ္ေသာမိန္းကေလး တေယာက္၏ မသိ
နားမလည္မႈ ေတြလို႔ ယူဆၿပီး တတ္နိုင္သေလာက္ ပဲ့ျပင္ေပးျခင္းျဖစ္သည္။
မင္းခန႔္ ကလည္း မင္းခန႔္ ျဖစ္သည္။ ညီမေလး ေရ လို႔ မာလာက ေဖၚလိုက္လၽွင္ လူၾကား ထဲလဲ ဗ်ာ ဟု ထူးမိခ်င္ ထူးမိတတ္သည္။ ထိုင္တာ ထတာကလည္း မိန္းမမဆန္။
 ေဘာင္း ဘီရွည္ ဝတ္လာသည့္ ေန႔ေတြဆိုရင္ ခုံမွာ ထိုင္ပါက မိန္းကေလးလို တင္ပါးလႊဲဝင္ထိုင္ တာ မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ အက်င့္ပါေနသည့္ အတိုင္း ေျခေထာက္ႏွင့္ ေက်ာ္ကာ
ခြထိုင္တာမ်ိဳး လုပ္ခ်င္လည္း လုပ္တတ္သည္။ ဒါမ်ိဳး ဆိုရင္ မာလာက ေစာင္းပါးရိပ္ျခည္ သတိေပး တတ္ သည္။
အရင္က ပုခုံးကို မထိတထိေလး ရွိေနသည့္ ဆံပင္ေတြက တစတစ ႏွင့္ ပုခုံးကို ေက်ာ္ ဆင္းလာသည့္ အခါ မင္းခန႔္ ညႇပ္ခ်င္လာသည္။ ဆံပင္ေတြ ပုခုံးကိုအုပ္သည့္ အခါ ေနာက္
 ေက်ာကို ထိသည့္အခါ အိုက္သည္ဟု ထင္လာ၏။ မိန္းကေလးေတြ ဆံပင္ညႇပ္သည့္ ဆိုင္ မ်ိဳး ကို ေရာက္ဖူးေသာ္လည္း ဘယ္လိုပုံစံေျပာၿပီးညႇပ္ရမည္ ကိုမသိ။ အခုဆံပင္ကို
တိုတို ညႇပ္ ခ်င္လာ ေတာ့ မာလာ့ ကို ေမးၾကည့္မိသည္။
“ဆံပင္ အတိုညႇပ္ပစ္လိုက္ခ်င္လို႔ ဘယ္လိုပုံ ညႇပ္ရင္ ေကာင္း မလဲ မမ”
“မညႇပ္ပါ နဲ႔လားကြယ္၊ ငါ့ညီမ မ်က္ႏွာက်က ဆံပင္ရွည္ေလ လွေလပဲ။ အပ်ိဳ အရြယ္မွာ ထားနိုင္တုံးထားစမ္းပါ။ မမ တို႔လို ကေလး အေမျဖစ္ရင္ ရွည္ခ်င္ပါတယ္ ဆိုေတာင္
မရ ေတာ့ဘူး၊ ဆံပင္ကို ဂ႐ုမစိုက္ နိုင္ေတာ့တာနဲ႔ တိုတိုပဲ ထားရေတာ့တာ”
မာလာတိုတယ္ ဆိုတာ အခု မင္းခန႔္ ဆံပင္ ေရာက္ေနသေလာက္ နီးနီး ရွိပါသည္။ ေစတ နာ ႏွင့္ေျပာတဲ့ စကားကို မပယ္ရွားခ်င္သည့္ အျပင္ မင္းခန႔္က အခုခ်ိန္မွာ သူ႔ဝန္ထမ္း ျဖစ္ ေနေတာ့ ေျပာစကားနား ေထာင္ၿပီး မညႇပ္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အညိဳေရာင္လြင့္စျပဳေနသည့္ ဆံ ပင္ကို အိုက္သည္ဟု ထင္လာလၽွင္ ေနာက္မွာပဲ စည္းထားလိုက္သည္။
ဒီလို လုပ္လိုက္ ေတာ့ လည္း ေနလို႔ျဖစ္ပါ၏။
မင္းခန႔္ အခု ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ၿဖီးတတ္လာသည္။ မရႈပ္ပြ႐ုံ ဘီးကေလးႏွင့္ သပ္ ၿပီး နဖူးေပၚမက်ေအာင္ ကလစ္တခုႏွင့္ ျဖစ္သလိုထိုးထားတတ္သည့္ အစား လူျမင္ ေကာင္း
 ေအာင္ လုပ္တတ္လာ၏။ မိတ္ကပ္လည္း ညီညီညာညာ လိမ္းတတ္လာသလို ႏႈတ္ခမ္းနီကိုလည္း ေဘးကိုေခ်ာ္ မထြက္ေအာင္ ထိန္းၿပီး ဆိုးတတ္လာ၏။ တခါတေလ အလုပ္မ
လာခင္ ျပင္ရင္းဆင္ရင္း ငါဘာေတြလုပ္ေနမိပါလိမ့္ဟု ဇေဝဇဝါ ျဖစ္ရသည္။ ဒါ ေပမယ့္ မာလာက သူ႔ဆိုင္မွာ မင္းခန႔္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ လွလွပပ ေနတာ ျမင္ခ်င္ ေတာ့ ေျပာစကား
ကို နားေထာင္ရေတာ့သည္။
ဆိုင္စဖြင့္ေတာ့ ေနာက္ထပ္ ေကာင္မေလး ေလးေယာက္ ထပ္ေရာက္လာသည္။ အလုပ္ လုပ္ဖူးသူလည္း ရွိသလို မလုပ္ဖူးသူလည္း ရွိ၏။ အသက္က ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္း
 ေတြ ျဖစ္ကာ ၁၉ ႏွစ္သမီးေလး တေယာက္က အငယ္ဆုံးျဖစ္သည္။ မိန္းမ ေတာထဲဝင္ ေန ရၿပီဆိုေတာ့လည္း မိန္းမ ေတြအေၾကာင္း အရင္ထက္ပိုသိလာသလို လိုက္ေလ်ာညီေထြ
လည္း ေနနိုင္လာသည္။ ဒါေပမယ့္ အက်င့္ဆိုး တခုကိုေတာ့ မေဖ်ာက္နိုင္ေသး။ မိန္းမ ခ်င္းရယ္ လို႔ သူတို႔က လြတ္လြတ္လပ္လပ္ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း ေနထိုင္ ၾကခ်ိန္မွာ ဟိုေပၚ ဒီေပၚ
 ျမင္ရသမၽွကို အငမ္းမရ လိုက္ၾကည့္ေနမိသည့္ အက်င့္ကိုေတာ့ ျပင္မရ။ ေရခ်ိဳးရင္ လာလာေခ်ာင္းတတ္သည့္ ထီးျပင္တဲ့ လူႏွင့္ ဘာမွ မျခားေတာ့ပါလား ဟု ကိုယ့္ကိုယ္ သုံး သပ္
မိေပမယ့္ ျမင္ရင္ေတာ့ မေရွာင္နိုင္ပါ။
ဒါေတာင္မွ မာလာက မင္းခန႔္ ခန႔္ေစခ်င္သည့္ ေကာင္မေလး ႏွစ္ေယာက္ကို မေရြးခ်ယ္ ခဲ့ လို႔ ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ေယာက္လုံး အသက္ႏွစ္ဆယ္ ဝန္းက်င္ေလာက္မွာ ရွိသည့္ ခ်ာတိတ္မ ႏွစ္ေယာက္က ေတာ္ေတာ္လွသည္။ ကိုယ္လုံးကိုယ္ထည္ အခ်ိဳးအစားလည္း ေကာင္းၿပီး တေယာက္၏ ရင္သားဆိုရင္ ဖူးရြေနေအာင္ ဖြံ့ထြားလွပသည္။ အလုပ္လာေလၽွာက္
သည့္ ေန႔ က ဆိုရင္ မင္းခန႔္ မ်က္ေတာင္ပင္ မခပ္မိေအာင္ လိုက္ၾကည့္မိသည္။ ဒါေပမယ့္ မာ လာက ထိုေကာင္မေလးကို ေမးခြန္း အနည္းငယ္ေမးၿပီး ဖုန္းဆက္လိုက္မည္ ဟုဆိုကာ
 ျပန္ လႊတ္လိုက္၏။
“ေတာ္ေတာ္ လွတယ္ေနာ္ မမ၊ သူ႔ကို ခန႔္ မွာလား”
“မခန႔္ဘူး၊ ဒီကေလးမ က သူ႔ကိုယ္သူပဲ သ ေနမယ့္ မိန္းကေလးမ်ိဳး၊ ေကာင္တာမွာထိုင္ လက္သည္းနီဆိုးလိုက္၊ ႏႈတ္ခမ္းနီ ဆိုးလိုက္ နဲ႔ လုပ္ေနမွာ”
မိန္းမ ခ်င္းဆိုေတာ့ မာလာက ပို အကဲခတ္တတ္မည္ပင္။ မင္းခန႔္ ကေတာ့ လွတာပဲ သိ သည္။ ေကာင္မေလး ရည္းစား မ်ားနိုင္သည္၊ ရႈပ္နိုင္သည္ ဆိုတာေလာက္ပဲ မွန္းဆလို႔ ရ
သည္။ အမူ အက်င့္ႏွင့္ ပတ္သက္လို႔ေတာ့ မာလာ့ လို မျမင္နိုင္ေပ။ ခန႔္ေစခ်င္ေပမယ့္ မခန႔္ ေတာ့လည္း မင္းခန႔္ ဘာမွ မတတ္နိုင္ပါ။ မာလာက ဆိုင္ရွင္ျဖစ္သည္။ မာလာခန႔္ လိုက္
သည့္ မိန္းကေလး ေတြက ႐ုပ္ရည္အရ သိပ္ပုံအလာႀကီးေတြ မဟုတ္ေသာ္လည္း သြက္သြက္လက္လက္ ေဖၚေဖၚေရြေရြ ရွိၾကတာကိုေတာ့ ေနာက္သတိထားမိလာသည္။ ပန္း အိျဖဴ
ဆိုသည့္ အူလည္လည္ ခ်ာတိတ္မ ကို အလုပ္ခန႔္ လိုက္တာကေတာ့ မ်ိဳးမင္း စိုး ေၾကာင့္ ဆိုတာေသခ်ာသည္။

ဆိုင္စဖြင့္သည့္ ေန႔က သူငယ္ခ်င္းေတြ အားလုံးလာၾကသည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေတြ႕ လိုက္ရပါ။ ဆိုင္အတြက္ ျပင္ဆင္ဖို႔သာ စိတ္ေလာေနခဲ့တာေၾကာင့္ သက္ဆိုင္ရာကေန
ဆိုင္ဖြင့္ခြင့္ လိုင္စင္ေလၽွာက္တာ ေနာက္က်သြားသည္။ ဖြင့္သည့္ေန႔ အထိလိုင္စင္ မရ ေသး။ မာလာ့ မိသားစုက ယုံၾကည္ကိုးစားသည့္ ေဗဒင္ ဆရာ၏ အလိုအရလည္း ဒီရက္
မွာသာဖြင့္ရမည္ ျဖစ္ရာ မာလာက ဒီလိုပဲဖြင့္လိုက္တာေပါ့။ နားလည္းမႈ ႏွင့္ လုပ္လို႔ ရ ပါသည္ ဆိုတာကို ေက်ာ္သက္က လက္မခံ။ တရားဝင္ မဟုတ္ဘဲ မဖြင့္ခ်င္။ ေနာက္ဆုံး
လည္လည္ဝယ္ဝယ္ ရွိသည့္ မင္းခန႔္ ေခါင္းေပၚကို ဒီကိစၥ ေရာက္လာၿပီး အျမန္ရေအာင္ လိုက္ရေတာ့သည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုင္ဖြင့္ပြဲ ဆိုၿပီးေရာက္လာၾကခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ က
 ေတာ့ အက်ိဳးေတာ္ေဆာင္ႀကီး မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ အတူ ကားတစီးႏွင့္ ေျပးလႊားေနရသည္။ မင္း ခန႔္ တို႔ျပန္ေရာက္ေတာ့ သူငယ္ခ်င္းေတြ ျပန္သြားၾကေလၿပီ။ ေတြ႕ခ်င္သူေတြ မေတြ႕
လိုက္ ရလို႔ မင္းခန႔္ နည္းနည္းေတာ့ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီမွာ လုပ္ေနသေရြ႕ တ ေန႔ေန႔ ေတာ့ ေတြ႕လာနိုင္မည္ဟု ေျဖေတြးရ၏။
အေၾကာင္းတခုခု ေၾကာင့္ ဆိုင္မွာ မာလာ မရွိခ်ိန္ေတြဆိုရင္ မင္းခန႔္ က တျခား ကေလးမ ေတြကို ႀကီး ၾကပ္ရသည္။ မာ လာက မင္းခန႔္ကို လူရင္း တေယာက္လို သေဘာထားၿပီး
လ စာ လည္း အမ်ားဆုံးရသည္။ အားလုံးဝင္ခါစ မိ္န္းကေလးေတြကို ငါးေသာင္းပဲေပး ေသာ္လည္း မင္း ခန႔္ကေတာ့ ဝင္က ထဲက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အတင္းအဓမၼ တိုက္တြန္းခ်က္
 ေၾကာင့္ ခုနစ္ေသာင္း ရသည္။ ဆိုင္ဖြင့္ ခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ မာလာက ေနာက္ထပ္တေသာင္း တိုးကာ ရွစ္ေသာင္း ေပးသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းမသိေစနဲ႔ေနာ္၊ သူက ညီမ အလုပ္ဝင္ၿပီး ေနာက္တရက္ ကထဲက လစာတိုး မ ေပး ေသးဘူးလား ေတြ႕တိုင္းေမးေနတာ အျမင္ကပ္လို႔”
မာလာက မ်က္ႏွာလႊဲသည္ ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ကို ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး က မန္ေနဂ်ာ ႀကီးဟု ေခၚၾကသည္။
“မန္ေနဂ်ာ မဟုတ္ပါဘူး အေရာင္းစာေရးပါ”
“ဒါေပမယ့္ ညည္းက ဆိုင္ရွင္ ရဲ့လက္ေထာက္ေလ၊ ငါေတာင္ ဒီဆိုင္မွာ ဝင္ရႈပ္လို႔မွ မရ တာ၊ ေဘးေရာက္ေနတာ မသိဘူးလား”
ေက်ာ္သက္ က သူ႔ ဆန္ ကိစၥ ေတြႏွင့္ သူ အလုပ္ရႈပ္ေနလို႔ ဒီဆိုင္ကို ျပန္မၾကည့္ နိုင္ ပါ။ နယ္ကို ခရီးထြက္ရတာေတြလည္း ရွိေနေတာ့ သူ႔မိန္းမ ကို မင္းခန႔္ က ထိထိေရာက္
 ေရာက္ ကူညီေပးနိုင္ လို႔ ေက်ာ္သက္ကလည္း ပန္း အိျဖဴ ကို သေဘာက်သလို ေခၚလာ သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေက်းဇူးတင္ေနသည္။
“အစပိုင္း တုန္းကေတာ့ ဒီေကာင္က ညည္းကိုမွ အလုပ္မေပးရင္ သူနဲ႔ ေသခန္းပဲျပတ္ ေတာ့ မလိုလို လုပ္ေနလို႔ ေခၚလိုက္ရတာ၊ ခုေတာ့လည္း ဒီေကာင္ လူေရြးတာ မဆိုးဘူး လို႔
 ေက်းဇူးျပန္တင္ေနရတယ္။”
သူတို႔ ဖက္က ဒီလိုသေဘာထားေတာ့ မင္းခန႔္ ကလည္း ျပန္ၿပီး သိတတ္ရပါသည္။ တ ကယ္တန္းက်ေတာ့ ဘာမွ လက္ဆုပ္လက္ကိုင္ မရွိဘဲနဲ႔ေတာင္ ေလနဲ႔ လုပ္စားလာသူ တ
 ေယာက္ အတြက္ ပစၥည္းျပၿပီး အေရာင္း အဝယ္လုပ္ရတာ ဘာမွ မခက္ပါ။ ဝယ္ခ်င္ ေအာင္ ေျပာတာ မ်ိဳးက မင္းခန႔္ ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသား ျဖစ္သည္။ ပစၥည္း အမ်ိဳးအစားေတြ အ
 ေၾကာင္း သိေအာင္မွတ္ရတာတခုပဲ ေခါင္းရႈပ္စရာ ရွိ၏။
မင္းခန႔္ အခု အရင္က မသိခဲ့တာေတြ အမ်ားႀကီးသိေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မိန္းမ အဝတ္အစား ေတြ အေၾကာင္း၊ အသုံးအေဆာင္ေတြ အေၾကာင္းလည္း သိလာသည္။ ၾကည္မာႏွင့္ အ
တူ ေရာင္းစားခဲ့သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ အဝတ္အစားေတြ တန္ေၾကးကို တြက္မိလာသည္။ အမ်ား ႀကီး နစ္နာခဲ့သည္ ဆိုတာသိေပမယ့္ ႏွေမ်ာစိတ္ လုံးဝ မျဖစ္မိေပ။ မလႊဲသာလို႔ အသုံး
ခ် ေနရေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ပစၥည္းေတြ ဆိုတာ မင္းခန႔္ အပိုင္ေတြ မဟုတ္ပါ။ ေနာက္ ဆုံး ပန္း အိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာကိုပင္လၽွင္ ကိုယ္မဟုတ္သလို တခါတေလ ခံစားရသည္။
သို႔ေသာ္လည္း ေန႔စဥ္ ဘဝမွာေတာ့ မင္းခန႔္သည္ ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ အမ်ားႀကီးအဆင္ ေၿပ ေနပါသည္။ စက္ဝိုင္းတခုလို ပုံမွန္လည္ပတ္မႈ ထဲေရာက္သြားတာေၾကာင့္ သူ႔ အရွိန္ႏွင့္
သူ သြားရင္း အခ်ိန္ေတြက တရက္ၿပီးတရက္ ကုန္မွန္းမသိကုန္သြားသည္။ မနက္ဆိုရင္ အိပ္ ရာက ထကာအလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရင္း ထမင္းအိုးတည္သည္။ မင္းခန႔္ ေရခ်ိဳးျပင္ဆင္ၿပီး
လၽွင္ ထမင္းက်က္တာႏွင့္ အဆင္သင့္ပင္။ ၾကက္ဥ ေၾကာ္ၿပီးေတာ့ပဲ ျဖစ္ျဖစ္ အလြယ္ရွိသည့္ ဟင္းႏွင့္ ထမင္းဗူးထည့္ၿပီး ဆိုင္ကို သြားရသည္။
ဟင္းကို ျဖစ္သလို ထည့္သြားရေပမယ့္ စားရတာေတာ့ သိပ္မဆိုးပါ။ မင္းခန႔္ ကို ၾကည့္မ ရေသာ္လည္း ပန္းအိျဖဴကို က်မွ သေဘာက်သည့္ ေက်ာ္သက္ ေယာကၡမ ႀကီးက အျမဲ
တမ္း ဟင္းေပးသည္။ အနည္းဆုံး အရည္တခြက္ေတာ့ သူ႔ဆီက ရ၏။
မင္းခန႔္ အခု မိန္းမေတြလို အိတ္လြယ္တတ္ေနၿပီ ျဖစ္သည္။ မလြယ္လို႔လည္း မရ။ ထမင္း ခ်ိဳင့္ ကိုင္ၿပီးကားတိုး မစီးခ်င္။ ဒါေၾကာင့္ ပလပ္စတစ္ဗူးထဲမွာ ထမင္းႏွင့္ ဟင္းကို ပုံထည့္
 ၿပီး အဖုံးအုပ္ကာ အေပၚက ပလပ္စတစ္ ႏွင့္ တထပ္ထုပ္ၿပီး အိတ္ထဲ ထည့္ယူသြားရတာ က မင္းခန႔္ အတြက္ ပိုအဆင္ေျပ၏။ ဒါေၾကာင့္ မနက္ခင္းဆိုရင္ အိတ္ကေလး လြယ္ၿပီး
မွတ္တိုင္ဆီ သုတ္သုတ္သြားေနသည့္ မင္းခန႔္ကို ျမင္နိုင္သည္။ ဥကၠာ၏ သတင္းလည္း ဘာမွမၾကားရ။ စုပ္စျမဳပ္စေပ်ာက္ေနသည္။ မင္းခန႔္ ကလည္း ဒီလို အေႏွာက္ အယွက္
ကင္းကင္းပဲ ေနခ်င္ပါသည္။ အလုပ္စဝင္ ကထဲက ေဒၚခ်စ္ႀကီးဆိုင္လည္း မေရာက္ေတာ့ သေလာက္ ျဖစ္သြားတာေၾကာင့္လည္း ဒီသတင္း ႏွင့္ အဆက္ျပတ္ေနတာလည္း ျဖစ္ခ်င္
 ျဖစ္နိုင္၏။
မာလာက အလုပ္သမားေတြကို တပတ္လၽွင္ တရက္ နားခြင့္ေပးသည္။ စေန၊ တနဂၤေႏြ ရယ္ လို႔ မဟုတ္ အဆင္ေျပသည့္ ရက္ နားနိုင္သည္။ နားရက္ေတြမွာလည္း ေဒၚခ်စ္ ဆိုင္
ကို မင္းခန႔္ အေရာက္က်ဲ သြားသည္။ ဒါေပမယ့္ တခါတေလ ေတာ့ေရာက္ပါသည္။ အစား အေသာက္ကို လြယ္လြယ္ကူကူ အနီးဆုံး ရနိုင္တာက သူ႔ဆီမွာ ပဲ ရွိသည္ မဟုတ္ပါလား။
 ေဒၚခ်စ္ ကေတာ့ မင္းခန႔္ ေရာက္သြားရင္ ဥကၠာ အေၾကာင္းသိခ်င္လို႔ လာသည္ ထင္ၿပီး ဘာသတင္းမွ မၾကားရေၾကာင္း မ်က္ႏွာရႈံ႔ၿပီး လက္ခါျပတတ္၏။ ဒီ အပိုင္းမွာ ဥကၠာကို
မၾကည္လင္သူေတြ မ်ားသည္ ဆိုေတာ့ ႏႈတ္ကေတာ့ထုတ္မေျပာ။ လူရွင္းမွ ေျပာတတ္ သည္။
“ေပ်ာက္လိုက္တာ တူမေလးရယ္”
“အလုပ္ဝင္ေနလို႔ ပါ”
“ေအာ္ ...ဘယ္ကုမၸဏီ မွာလဲ”
“စတိုး ဆိုင္မွာပါ”
“ေအာ္ ..စတိုးဆိုင္မွာ ဘာလုပ္ရတာလဲ”
“မန္ေနဂ်ာေလ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါေၾကာင့္ သမီးက အခုတေလာ တည္တည္ႀကီးနဲ႔ လူႀကီးေပါက္စေလး ပုံ ေပါက္ေနတာကိုး၊ ဆိုင္က ေတာ္ေတာ္ႀကီးလား”
“ႀကီးတာေပါ့၊ ဝန္ထမ္းေတြလည္း အမ်ားႀကီးပဲ”
“ေကာင္းတာေပါ့ ကြယ္၊ ဒါနဲ႔ ညေနဖက္ ဆိုရင္ ကားျဖဴေလးနဲ႔ ျပန္လာပို႔တာ သမီး အလုပ္ ကလား”
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေဒၚခ်စ္ စပ္စုခ်င္တာ ဒါပဲျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္ပို႔တာကို ဆိုင္ကေန ျမင္ျမင္ ေနပုံရ၏။ တခါတေလ လည္း ေက်ာ္သက္ ပါလာတတ္သည္။ မင္းခန႔္ ကို ပို႔ၿပီးလၽွင္
သူတို႔ က အျပန္မွာ ဘီယာဆိုင္ ဝင္ၾက၏။ အဲလို အခါမ်ိဳးဆိုရင္ မင္းခန႔္ အလြန္စိတ္ မ ေကာင္း ျဖစ္ရသည္။ ပန္းအိျဖဴကို မိန္းကေလး ဆိုၿပီး သူတို႔က မေခၚၾက။ အလိုက္တသိ ႏွင့္
 ေခၚၾကရင္ အာသာေၿပ တခြက္ႏွစ္ခြက္ ေလာက္ေတာ့ ေသာက္ပစ္လိုက္ခ်င္သည္။
“ေအာ္ ..ဒါလား၊ အလုပ္က ျပန္ပို႔တဲ့ ကားေလ”
“လူတိုင္းကို ပို႔တာလား”
“လူတိုင္းေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး၊ ရာထူးႀကီးတဲ့ လူပဲ ပို႔တာပါ”
ဟုတ္ေသာ္ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ပါးစပ္ထဲ ရွိတာေလၽွာက္ေျပာပစ္လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ က ရာ ထူး မႀကီးေသာ္လည္း ဆိုင္မွာ အေရးပါသည္ ကေတာ့ အမွန္ပဲျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ တာ
ဝန္ က တျခားေကာင္မေလး ေတြလို ဆိုင္မွာ ေရာင္းေပး႐ုံ၊ စာရင္းမွတ္ေပး သန႔္ရွင္းေရး ၀ိုင္း လုပ္ေပး႐ုံတခုထဲ မဟုတ္။ ျပင္ပ ဆက္သြယ္ေရးပါ လုပ္ရသည္။ ဆိုင္မွာ တင္ဖို႔ လို
အပ္ ေသာ ပစၥည္းေတြ မွာတာ ဝယ္တာ မင္းခန႔္ အလုပ္ျဖစ္၏။ တကယ္တမ္းက ဒါကို မာလာ လုပ္ရမွာ ျဖစ္ေပမယ့္ သူမ မွာကေလး တာဝန္ေတြ တဖက္ရွိေနလို႔ မင္းခန႔္ ကဝင္
လုပ္ ေပး ရျခင္း ျဖစ္ပါသည္။
အရင္တုန္းက ဦးခန႔္ ဟုေခၚခဲ့ ၾကသည့္ ေက်ာ္သက္ ကေလးေတြက အခုေတာ့ မင္းခန႔္ ကို တီတီ၊ တီတီ ႏွင့္ တတီထဲ တီေနၾကသည္။ စၾကားခါစကေတာ့ နားထဲမွာ ဆန္းသည္။
 ေနာက္ေတာ့လည္း ရိုးသြားပါသည္။ ဦးမ်ိဴးဟု သူတို႔ကေခၚသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုေတာ့ က ေလးေတြ ခင္ၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက သေဘာေကာင္း ၿပီး ကေလးေတြကို သီးခံတတ္
သည္။ ကေလးလဲ ခ်စ္တတ္၏။ ဒါေၾကာင့္ ဟိုအရင္ကထဲက ကေလးေတြ မင္းခန႔္ နားကို သိပ္ မကပ္ၾကေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုေတာ့ သူတို႔ ေဘာ္ဒါႀကီး သဖြယ္သေဘာထားၾက
သည္။
မင္းခန႔္ က အေရာင္းအဝယ္ ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး ကၽြမ္းက်င္ေသာ္လည္း စာရင္းဇယား ကိစၥ ကိုက်ေတာ့ ေခါင္းရႈပ္ မခံခ်င္။ မာလာကလည္း သိလို႔ စာရင္းဇယား ကိစၥ မွာေတာ့
မင္း ခန႔္ ကို မခိုင္းဘဲ ကိုယ္တိုင္လုပ္သည္။ ကေလးေတြ ပါလာသည့္ အခါမ်ိဳး မာလာ စာရင္း လုပ္ေနလၽွင္ မင္းခန႔္ ကေလးထိန္းေပးရသည္။ မာလာက မခိုင္းေသာ္လည္း အ
လိုက္တ သိ လုပ္ေပးျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ မာလာ မလုပ္နိုင္၍ သူ႔ေခါင္းေပၚ က်လာမွာမ်ိဳးထက္စာရင္ ကေလး ထိန္းတာက ပိုသက္သာ သည္ဟု ထင္မိလို႔လည္း ျဖစ္သည္။
ကေလးေတြ ႏွင့္ ေနရင္း သူတို႔ အေပၚသံေယာဇဥ္လည္း ျဖစ္လာသည္။ အရင္ကလည္း သူငယ္ခ်င္း၏ ကေလးေတြ ဆိုေတာ့ စိတ္ထဲမွာ ခင္ခင္မင္မင္ေတာ့ ရွိပါ၏။ ဒါေပမယ့္
အ ခုလို လုံးလားေထြးလား ေနျဖစ္တာ မ်ိဳးမရွိေပ။ ေပါင္းရင္းေပါင္းရင္း ႏွင့္ မွ ကေလးေတြ ႏွင့္ အေပါင္း အသင္းလုပ္ရတာ လူႀကီးေတြ ႏွင့္ ေပါင္းရတာ ထက္ပိုေကာင္း ေၾကာင္း
သိလာရ သည္။ ကေလးေတြမွာ အပူအပင္ မရွိသလို ေလာဘ ေဒါသေတြလည္း မရွိၾက။ သူတို႔၏ ျဖဴစင္မႈ ေၾကာင့္ စိတ္ အေမာအပန္း ေတြလည္း ေျပေပ်ာက္ရသည္။
အေၾကာင္း တိုက္ ဆိုင္၍ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ဒီအေၾကာင္း ေျပာျပျဖစ္ေတာ့ “မပန္းအိျဖဴ ပိုၿပီးရင့္ က်က္လာတဲ့ သ ေဘာေပါ့ ” ဟု ခပ္ျပဳံးျပဳံး ဆို၏။ ဒါဆိုရင္ မင္းခန႔္ ဘဝတုန္းက
မိမိ မရင့္က်က္ခဲ့ ဖူးလား ဟု ေတြးမိရင္း ရြယ္တူခ်င္း ဒီလိုအေျပာခံရတာကို နည္းနည္းေတာ့ ေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္ရ သည္။


Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

ဒီေန႔ နားရက္ဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ အိပ္ယာက ေအးေအးေဆးေဆးမွ ထျဖစ္သည္။ ေကာ္ဖီ ေသာက္ရင္း လုပ္စရာေတြ ထိုင္စဥ္းစားေနမိ၏။ အဝတ္ေတြ ေလၽွာ္ရမည္။ ၿပီးရင္
မီးပူတိုက္ ဖို႔ ရွိသည္။
“ဒီလို နဲ႔ပဲ တေနကုန္သြားမွာပါပဲေလ”
အလုပ္သြားလိုက္၊ ျပန္လာလိုက္၊ အိပ္လိုက္၊ အိပ္ယာက နိုးရင္ အလုပ္ထသြားလိုက္ႏွင့္ သံသ ရာ လည္ေနရင္း ႏွင့္ ဒီလို နားရက္ဆိုတာလည္း လုပ္စရာရွိတာေလး ေတြလုပ္
ရင္း ကုန္လြန္ သြားရမည္သာျဖစ္သည္။ ဘဝ ဆိုတာဒီလိုနဲ႔ ပဲၿပီးသြားမွာလားဟု မင္းခန႔္ ေတြး မိပါသည္။ ဒီ အိမ္ ကေလး ႏွင့္ ဆိုင္မွာပဲ ကူးခ်ီသန္းခ်ီ ႏွင့္ အခ်ိန္ေတြ ကုန္ခဲ့၏။
ၾကည္မာႏွင့္လည္း အိမ္ကထြက္သြားၿပီးထဲက ျပန္မေတြ႕ေတာ့ပါ။ ၾကည္မာ ႏွစ္ေခါက္ လာ သြား ေသာ္လည္း ႏွစ္ခါလုံး မင္းခန႔္ ႏွင့္လြဲသည္။ ၾကည္မာသေဘာေကာင္း ေၾကာင္း၊
 ေတာ္ေၾကာင္း မိန္းမ ဘယ္လိုပီသေၾကာင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မၾကာခနေျပာျဖစ္ေပမယ့္ သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္ကို ေတြ႕ ဆုံေပးဖို႔ မတတ္နိုင္ဘဲျဖစ္ေနသည္။ ၾကည္မာ ဒုတိယ တေခါက္ျပန္
လာေတာ့ မင္းခန႔္ အ လုပ္ရေနၿပီ ျဖစ္သည္။ လိုလိုမယ္မယ္ အလုပ္သြားေၾကာင္းႏွင့္ လာ ခ်င္ ရင္ လာနိုင္ေအာင္ ဆိုင္ လိပ္စာ ပါ ထည့္ေရးထားသည့္ စာေလးတေစာင္ထားခဲ့
လို႔ ၾကည္မာ မင္းခန႔္ အလုပ္ရသည့္ အေၾကာင္းကိုေတာ့ သိသြားၿပီထင္သည္။ အဲဒီေန႔ က မင္း ခန႔္ ျပန္လာေတာ့ ထားခဲ့သည့္စာ ေလး မေတြ႕ရေတာ့။
“အိျဖဴ ..ေရ၊ အိျဖဴ ...ဖုန္းလာတယ္”
“လာၿပီ၊ လာၿပီ”
ဖုန္းဆိုေတာ့ ထိတ္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ ၾကည္မာလည္း ျဖစ္ခ်င္ျဖစ္မည္။ မခ်ိဳလည္း ျဖစ္နိုင္ ၏။ ပိုက္ဆံအိတ္ယူၿပီး စတိုးဆိုင္ဖက္ကို ေျပးရင္း မခ်ိဳဆိုရင္ ဘာေတြေျပာရမလဲ ဆိုတာ
စိတ္ထဲ က အစီအစဥ္ ခ်ေနမိသည္။ ၾကည္မာ အေဆာင္ေျပာင္းသြားသည့္ အေၾကာင္း၊ ပန္း အိျဖဴ အခု စတိုးဆိုင္တခုမွာ အလုပ္ဝင္ေနေၾကာင္း၊ ေနေကာင္းေၾကာင္း ၊ အဆင္ ေျပ
 ေၾကာင္း မင္းခန႔္ ဆီ မွာ ဒီေလာက္ပဲ ေျပာစရာ ရွိသည္။ မခ်ိဳကေတာ့ သိပ္အဆင္ မ ေျပဟု ထင္သည္။ မင္းခန႔္ ေဆး ႐ုံမွာရွိတုန္း၊ သူမ လည္းေရာက္ခါစက တခါဆက္သည္။ အဲ
ဒီ ေနာက္ပိုင္း မဆက္ေတာ့။ မခ်ိဳဆို တာ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ရင္းႏွီးခင္မင္သူမဟုတ္။ ဒါေပမယ့္ မင္း ခန႔္ အခုလို အိေျႏၵ မပ်က္ေနနိုင္တာ မခ်ိဳ၏ သြယ္ဝိုက္ေသာ ေက်းဇူးေတြ ျဖစ္သည္။
ကိုယ့္ ေက်းဇူးရွင္ကို အဆင္ေျပေစခ်င္ပါသည္။
“ျပန္ေခၚမယ္တဲ့ ..ခနေလး”
“ဟုတ္ကဲ့”
မင္းခန႔္ ခုံေလး တလုံးမွာ ဝင္ထိုင္ရင္း ေစာင့္သည္။ ခနေနေတာ့ ဖုန္းျပန္ျမည္လာသည္။ ဆိုင္ ရွင္ အန္တီႀကီးက ေကာက္ကိုင္လိုက္ၿပီး
“ဟယ္လို၊ ေအာ္ ...ဟုတ္တယ္..ေရာက္ၿပီ၊ အိျဖဴ ေရ ေရာ့”
“ဟယ္လို”
“မပန္းအိျဖဴ၊ ကၽြန္ေတာ္ မ်ိဳးမင္းစိုးပါ”
မထင္မွတ္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုးျဖစ္ေနသည္။ ဖုန္းနံပါတ္လိုလိုမယ္မယ္ ေပးထားေပမယ့္ ဖုန္းဆက္ ေလာက္စရာ အေၾကာင္းလဲ မရွိပါ။ ေန႔တိုင္းေတြ႕ ေနသူေတြဆိုေတာ့ ဖုန္းလည္း တခါမွ
မ ဆက္ ဖူးခဲ့။ မေန႔ က ျပန္ပို႔ ကထဲက မင္းခန႔္ ဒီေန႔ နားမည္ဆိုတာ မ်ိဳးမင္းစိုးသိသည္။ ဆိုင္ မွာ တခုခု ျဖစ္လို႔လားဟု စိတ္ပူသြား၏။
“ဟုတ္ကဲ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဒီလိုပါ မပန္းအိျဖဴ၊ ဟို ဒင္း ...ဒီညေန အားလားမသိဘူး”
“အားေတာ့ အားပါတယ္၊ နားရက္ပဲေလ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာတာ ဘယ္အခ်ိန္ကို ေျပာ တာလဲ”
“ငါးနာရီ ေနာက္ပိုင္းေလာက္ပါ”
“ေအာ္ ...အားပါတယ္”
အဲဒီ အခ်ိန္ေလာက္ဆိုရင္ေတာ့ ေလၽွာ္ဖြပ္ မီးပူတိုက္တဲ့ အလုပ္ေတြၿပီးေလာက္ေပၿပီ။
“ဒါဆို ကၽြန္ေတာ္ လာေခၚမယ္၊ ၀ါးတီးရွိလို႔”
“ဟင္ ..ဘာတုန္း၊ မေန႔ ကေတာ့ ဘာသံမွ မၾကားဘူး”
“မၾကားဆို ဒီမနက္မွ အစီအစဥ္ ျဖစ္သြားတာ၊ ငါးနာရီေလာက္ ကၽြန္ေတာ္လာေခၚမယ္ ေလ၊ ျပန္ေတာ့လဲ ထုံးစံ အတိုင္းေပါ့၊ ကၽြန္ေတာ့္ တကၠဆီ ရွိတယ္”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက စီးပြားျဖစ္လုပ္ေနၿပီလား၊ ေနပါဦး ...ဘာပြဲလဲ”
“ေရာက္ရင္ သိမွာေပါ့၊ ေက်ာ္သက္လဲ လာမယ္ေလ၊ ကၽြန္ေတာ့္ သူငယ္ခ်င္းေတြလဲ လာ ၾက မယ္၊ ဟိုတေခါက္ ေတြ႕ဖူးတဲ့ ဝင္းခိုင္ မွတ္မိတယ္ မဟုတ္လား၊ သူလဲ လာမွာ”
မ်ိဳးမင္းစိုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုေတာ့မင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္းေတြပင္။ ဝင္းခိုင္ ႏွင့္ ေက်ာ္ သက္ လည္း လာမည္ ဆိုေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္တို႔ လင္မယားလဲ လာမွာမလြဲ၊ ဒီလင္ မယား
ကို လည္း မင္း ခန႔္ ေတြ႕ခ်င္သည္။ က်န္တဲ့ သူေတြႏွင့္ ျပန္ဆုံၿပီးေပမယ့္ သူတို႔ လင္မယား က်န္ ေနသည္။
“အင္း ..အင္း ...လာေခၚလိုက္ေလ၊ ငါးနာရီ အဆင္သင့္လုပ္ထား လိုက္မယ္”
“အိုေက၊ ဒါဆို ညေနမွ ေတြ႕မယ္”
မင္းခန႔္ ေပ်ာ္ရႊင္စြာ ႏွင့္ ျပန္လာခဲ့သည္။ ဒီအတိုင္းဆိုရင္ လူစုံေတြ႕ ရမွာဆိုေတာ့ဝမ္းသာ မိ၏။ သူတို႔က မင္းခန႔္ ကို မွတ္မိၾကမွာ မဟုတ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ သူတို႔ ႏွင့္ ျပန္
ဆုံခ်င္ပါ သည္။ ထို႔ ေၾကာင့္ ညေနေရာက္ခ်င္စိတ္ေတြ မ်ားေနသည္။ လုပ္စရာ အလုပ္ ေတြလည္း ဇယ္ ဆက္သလို လုပ္ပစ္လိုက္ရာ ေန႔ခင္း ႏွစ္ခ်က္ထိုးေလာက္မွာ ကိစၥေတြ အကုန္ျပတ္သြား၏။ ေစာေနေသးလို႔ ခနေတာင္ မွိန္းခြင့္ ရလိုက္ေသး၏။ ညေနစာ က လည္း ခ်က္ရန္ မလိုေတာ့ သည့္ အတြက္ စိတ္ေအးလက္ေအး နားနိုင္သည္။
စိတ္ေစာေနလို႔ သုံးနာရီခြဲ ေလာက္ကထဲက ထၿပီး ေရခ်ိဳးကာ အဝတ္အစားလဲထားမိသည္။ မ်ိဳး မင္းစိုးကေတာ့ ေျပာထားသည့္ အတိုင္း ငါးနာရီ မထိုးခင္ မိနစ္ အနည္းငယ္ေလာက္
မွာ ေရာက္လာ၏။ ထြက္ေတာ့မည္ လုပ္ၿပီးမွ ၾကည္မာ မွာဖူးတာကို သတိရၿပီး
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ..ခန ေလးေနာ္”
အိမ္ေနာက္ေဖး ထြက္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ထမိန္ ႏွစ္ထည္ကို တန္းမွာ လွမ္းထားတာေတြ႕ လို႔ အထဲ သြင္းလိုက္ရသည္။ ညေန သြားဖို႔ စိတ္ေစာေနေတာ့ တန္းမွာ အဝတ္က်န္ေနတာကို
 ေမ့သြားသည္။ အိမ္ေရွ႕ကို ျပန္အသြားမွာ ကိုယ္ေပၚက အက် ႌႏွင့္ စကပ္ကို ေသေသ သပ္ သပ္ ရွိမရွိ စစ္ ေဆး လိုက္ၿပီး စိတ္တိုင္းက်မွ အျပင္ကိုထြက္မိသည္။ သူငယ္ခ်င္းေတြက
မင္းခန႔္ကို မသပ္မရပ္ ႏွင့္ ေကာင္မေလး တေယာက္အျဖစ္ အထင္ေသးမွာ မလိုခ်င္ပါ။ သူတို႔ ႏွင့္ အရင္လိုပဲ တန္းတူ ရည္တူ ေျပာဆိုဆက္ဆံ ခ်င္သည္။
“ဒီမွာ ေလာ့ဂ္ ခ်ထားတယ္”
ကားတံခါးကို ဆြဲတာ မရလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သတိေပးလိုက္ေတာ့မွ ပ်ာပ်ာသလဲ အထဲကေန ဖြင့္ ေပးသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ရတာ တမ်ိဳးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို
မလုံမ လဲ ခံစားလိုက္ရသည္။ ခုံမွာ ထိုင္လိုက္လို႔ တြန႔္တက္လာသည့္ စကပ္ကို လက္ႏွင့္ သပ္ခ် လိုက္ရင္း
“ဘာ ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဘာမွ မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ လူမွားသြားတာ၊ ကားနားကို ေရာက္လာတာ မပန္းအိျဖဴ မွ ဟုတ္ရဲ့လားလို႔၊ ေသေသခ်ာခ်ာၾကည့္ေနရတယ္ေလ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကလဲ၊ ဟိုဒင္း ...စကပ္က နည္းနည္းတိုသြားတယ္ ထင္တယ္၊ ျပန္လဲရင္ ေကာင္းမလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒီသေဘာေျပာတာ မဟုတ္ပါဘူး၊ အရင္ျမင္ဖူးတာထက္ ႏွစ္ဆ ေလာက္ႏုသြားလို႔ ေျပာတာ”
“ဒါဆိုလဲ ေမာင္းေတာ့ေလ”
“ဟုတ္ကဲ့”
သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ျပန္ဆုံမွာမို႔ ေပ်ာ္ရႊင္ၿပီး ေတြ႕ရာ ဝတ္လာခဲ့မိတာကို ေနာင္တရခ်င္ ခ်င္ ျဖစ္သည္။ မလုံမလဲ စိတ္ႏွင့္ သာမန္ထက္ နည္းနည္းပိုဟိုက္ခ်င္ခ်င္ ရွိသည့္ လည္ ပင္း
 ေပါက္ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး မျမင္ေအာင္ က်ိတ္ၿပီးဆြဲတင္ရင္း ေရာင္းစားတုန္းက ဒီအက် ႌ ႏွင့္ စ ကပ္ကို ဘာ လို႔ မထည့္မိတာလဲဟု ေတြးေနမိ၏။ ၾကည္မာ့ေၾကာင့္ပဲျဖစ္မည္။ သိပ္ အ
 ေၿခ အေနမဆိုးပါဘူး ဆိုၿပီး ၾကည္မာ ကသုံးေလးစုံေလာက္ အတင္းခ်န္ပစ္ခဲ့သည္။
“ဒါနဲ႔ စားပြဲဆိုတာက ဘာပြဲတုန္း”
မသက္မသာ ျဖစ္သြားသည့္ စိတ္ကို ေျဖေလၽွာ့သည့္ အေနျဖင့္ စကားစလိုက္မိသည္။
“ေအာ္ ...ကၽြန္ေတာ့္ ေမြးေန႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာေၾကာင့္လိမ္ပါလိမ့္ ဟု တအံ့တၾသျဖစ္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေမြးေန႔ကို မင္းခန႔္ ေမ့ စရာ အေၾကာင္း မရွိပါ။ ေနာက္ထပ္ ေျခာက္လ ေက်ာ္ေလာက္ လိုေသး၏။
“ဟုတ္လား၊ ေစာေစာက ေျပာေရာေပါ့၊ လက္ေဆာင္ေလး ဘာေလး ဆိုင္ကေန တိုလာလို႔ ရေအာင္”
“တမင္ မေျပာတာေလ”
က်န္တဲ့ သူေတြကိုေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္လိုေျပာမည္ မသိပါ။ ခက္တာက မ်ိဳးမင္းစိုး ေမြး ေန႔ ကို မသိတာ ဒီလူေတြထဲ မွာ တေယာက္မွ မရွိ။ အေၾကာင္း ရွိရမည္ဟု ေတြးမိေပမယ့္ မသိ ေယာင္ေဆာင္ေနတာပဲ ေကာင္းသည္ဟု ဆုံးျဖတ္ကာ ၿငိမ္ေနမိသည္။
“ကိုေက်ာ္သက္ကို ဝင္ေခၚ ဦးမွာလား”
“ဟင့္ အင္း သူ႔ဖာသာ လာလိမ့္မယ္”
ဆိုင္က မင္းခန႔္ တို႔ အရင္ထဲက လာေနက်ဆိုင္ပဲ ျဖစ္သည္။ မင္းခန႔္ သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ေနာက္ ဆုံးထိုင္ခဲ့သည့္ ဆိုင္ေတာ့မဟုတ္။ ဟိုဆိုင္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး တမင္မေရြးတာ ျဖစ္နိုင္ သည္။
ဒီဆိုင္လည္း က်ယ္က်ယ္ဝန္းဝန္း သပ္သပ္ရပ္ရပ္ ႏွင့္ အဆင့္အတန္း ရွိေသာ ေၾကာင့္ အမ်ိဳးသမီး ေတြပါ လာလို႔ သင့္သည့္ ဆိုင္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
“ဒကာေတာ္ ေရေျမ့ ရွင္လာၿပီေဟ့”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မွအပ အားလုံးလူစုံေနေလၿပီ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ႏွင့္ စိုစိုး၊ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ ခင္ ေထြးျမင့္၊ ဒီလိုပြဲ မ်ိဳးဆိုရင္ လူပ်ိဳလိုလို လာတတ္သည့္ ေက်ာ္သက္ ႀကိဳတင္ၿပီး ေရာက္
 ႏွင့္ ေနၾကသည္။ ဝင္းခိုင္ႏွင့္ ေက်ာ္သက္မွ အပ က်န္တဲ့ သုံးေယာက္က ပန္းအိျဖဴကို မ ျမင္ ဖူးၾက သူေတြဆိုေတာ့ မ်က္လုံးေျခာက္လုံး ေအာက္မွာ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတာင္ မွားခ်င္
ခ်င္ ျဖစ္ရ သည္။ အဆိုးဆုံးက အလြန္စပ္စုတတ္သလို ေနရာတကာပါလြန္း၍ ငယ္ငယ္က ပါေလရာ ငပိ ခ်က္ဟု အေခၚ ခံရသည့္ စိုးစိုး ၏ မ်က္လုံးေတြ ျဖစ္၏။ မင္းခန႔္ ကို ဆံစမွ
သည္ ေျခဖ်ားအထိ အစုန္ အဆန္ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ေန၏။

စိုးစိုးကို ျမင္ရလို႔ မင္းခန႔္ အားတက္သြားတာ တခုေတာ့ရွိသည္။ စိုးစိုး ဝတ္လာသည့္ စ ကပ္က မင္းခန႔္ ထက္တိုသည္။စိုးစိုး၏ ျဖဴျဖဴ တုတ္တုတ္ ေပါင္တံႀကီးေတြကို အတိုင္းသား
 ျမင္ေနရသည္။ မင္းခန႔္ ဝတ္လာသည့္ စကပ္ ကမွေတာ္ေသးသည္။ အဝတ္အစားအတြက္ မလုံမလဲျဖစ္ရျခင္း ေတြ ေပ်ာက္သြားသည္။
“ကဲ ထိုင္ၾကဗ်ား”
ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ႏွင့္ ေက်ာ္သက္က ေနရာခ်ဲ ေပးေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္ ထိုင္ လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ေက်ာ္သက္ၾကားထဲ ေရာက္သြား၏။ မင္းခန႔္
ကလည္း ဒါ ကိုပဲ သေဘာက်ပါသည္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ က ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ႏွင့္ ရင္းႏွီးၿပီး သား ျဖစ္ေန ေသာေၾကာင့္ ေၾကာင္ေနမွာ မဟုတ္ပါ။ ေက်ာ္သက္ေဘးမွာ ဝင္းခိုင္ ရွိၿပီး ဝင္း
ခိုင္ေဘးက ခင္ ေထြးျမင့္ ႏွင့္ စိုးစိုး ယွဥ္လၽွက္ထိုင္သည္။ စိုးစိုးေဘးမွာ ထြန္းေအာင္ ေဇာ္။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ေဘးမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္က စိုးစိုး တို႔ ႏွင့္ မ်က္ႏွာ ခ်င္း
ဆိုင္ ျဖစ္ေနသည္။ သိကၽြမ္းၿပီး ျဖစ္ေသာ ေက်ာ္သက္ကပင္ မင္းခန႔္ကို ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ႏွင့္ က်န္လူေတြကို မိတ္ ဆက္ေပးသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ဘီယာ ငွဲ႕ေပးတာကို ခြက္ႏွင့္ ခံရင္းအလုပ္ရႈပ္ေန၏။ အား လုံးက မင္းခန႔္ ကို လွိုက္လွဲေသာ အျပဳံးျဖင့္ ႏႈတ္ဆက္ၾကေသာ္လည္း စိုးစိုး၏ အျပဳံး
က မလန္း ဆန္းဟု မင္းခန႔္ ထင္မိသည္။
“ပန္းအိျဖဴက ကိုမ်ိဳးမင္း ေျပာတာထက္ေတာင္ ပိုေခ်ာတာပဲ၊ ဒီတခါ ေတာ့ လူပ်ိဳႀကီး အပို မေျပာဘူး၊ လိုေတာင္လိုသြားတယ္”
ခင္ေထြးျမင့္၏ ခ်ီးက်ဴးစကားကို ယဥ္ေက်းမႈ အရ အျပဳံးႏွင့္ တုံ႔ျပန္လိုက္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာ ေတြ ေလၽွာက္ေျပာထားေသးသနည္း ဟု ေတြးေနမိ၏။
“ကဲ ...အလႈ ရွင္ေရာက္ၿပီ ဆိုေတာ့ ပြဲစမယ္ေလ၊ ခ်ီးယား မယ္”
“ဘာအလႈ ရွင္လဲ ေမြးေန႔ ရွင္ကြ၊ ေမြးေန႔ ရွင္”
အကုန္လုံးျပဳံးစိစိ ျဖစ္ကုန္ၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာကလည္း စပ္ျဖဲျဖဲ ႏွင့္ စိုးစိုးတ ေယာက္ သာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မသက္မသာလွမ္းၾကည့္ေနသည္။
“ဒါဆိုလဲ လုပ္မယ္ေလ၊ စၾကစို႔ ..ေရာ့ ဒါက ပန္းအိျဖဴ အတြက္”
ေရွ႕ကိုေရာက္လာသည့္ အခ်ိဳရည္ခြက္ ကေလးကိုၾကည့္ရင္း မင္းခန႔္ ငိုခ်င္စိတ္ေပါက္သြား သည္။ စိုးစိုး ႏွင့္ ခင္ေထြးျမင့္ မွ အပ အသီးသီး ကိုင္ထားၾကသည့္ ဘီယာခြက္ေတြ
အရက္ ခြက္ေတြကို မလိုတမာ လိုက္ၾကည့္ေနမိ၏။
“ဟုတ္ၿပီ၊ ဒီေန႔ က်ေရာက္တဲ့ ဘယ္ႏွစ္ႏွစ္ ေျမာက္မွန္း မသိတဲ့ ေမြးေန႔က စလို႔ တို႔သူငယ္ ခ်င္း ႀကီး၊ ေအာင္ျမင္ပါေစ၊ တိုးတက္ပါေစ၊ ႀကီးပြားပါေစ”
“က်န္ေသးတယ္ေလ။ လူပ်ိဳႀကီး ဘဝ ကလြတ္ၿပီး ေကာင္မေလး ငယ္ငယ္ေခ်ာေခ်ာ ေလး နဲ႔ အျမန္ ဆုံးဖူးစာဆုံပါေစလို႔ ထည့္ရဦးမယ္”
“အိုေက၊ အိုေက၊ ေထြးေထြး ေျပာတဲ့ အတိုင္း ျဖစ္ပါေစ၊ ခ်ီးယား၊ လာထားကြ”
မင္းခန႔္ မေသာက္ခ်င္ေသာက္ခ်င္ ႏွင့္ အခ်ိဳရည္ကို တငုံေမာ့ေသာက္လိုက္ရသည္။ စိုးစိုး က ေတာ့ အခ်ိဳရည္ခြက္ကို မေသာက္ဘဲ စားပြဲေပၚျပန္တင္ လိုက္ၿပီး ေကာက္ကာ ငင္ ကာႏွင့္
“မင္းခန႔္ ရွိရင္ သိပ္ေကာင္းမွာပဲ”
သူငယ္ခ်င္းမ ၏ တမ္းတ စကားေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ရင္ထဲ ေႏြးသြားသည္။ စိုးစိုး မသာ မယာ ျဖစ္ ေနတာ ငါ့ကို သတိရလို႔ ကိုးဟု ေတြးရင္း ေက်းဇူးတင္စြာ ျဖင့္ စိုးစိုးကို ၾကည့္မိ၏။
ထြန္း ေအာင္ ေဇာ္ကေတာ့ သူ႔မိန္းမ ကို ဟန႔္၏။
“စိတ္မေကာင္းစရာ ေတြမေျပာပါနဲ႔ စိုးရာ၊ တို႔ လဲ သတိရတာေပါ့၊ဒါေပမယ့္ ေသၿပီး သား လူက ျပန္ရွင္လာေတာ့မွာမွ မဟုတ္တာ”
ေဟ့ေကာင္ ငါဒီမွာ ထိုင္ေနတယ္ကြ ဟု မင္းခန႔္ စိတ္ထဲက ေအာ္ဟစ္ေနမိသည္။
“မင္းခန႔္ ဆိုလို႔ ပန္းအိျဖဴ မင္းခန႔္ အေၾကာင္း သိလား”
ဝင္းခိုင္ အေမးကို ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ရင္း
“ဟုတ္ကဲ့”
“ဘယ္လိုလုပ္သိတာလဲ”
“ငါေျပာထားလို႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး က မင္းခန႔္ အစားဝင္ေျဖေပးသည္။
“ေအာ္ ...ဆုံးသြားတာေတာ့ သိမွာေပါ့၊ အမွန္က သူတို႔ ႏွစ္ေယာက္က လင္မယား ပန္း အိျဖဴ ရဲ့၊ မင္းခန႔္ သာေစာေစာစီးစီး ဆုံးမသြားရင္ တရားဝင္ညားေလာက္တယ္”
ဝင္းခိုင္ကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ပါးစပ္လႈပ္႐ုံေလး ခပ္တိုးတိုးဆဲသည္။ ခင္ေထြးျမင့္ က ဝင္းခိုင္ လက္ ေမာင္းကို ဆြဲဆိတ္ၿပီး
“ကိုဝင္းခိုင္ က ကိုမ်ိဳးမင္း စိတ္ခ်မ္းသာေနတာကို မၾကည့္ခ်င္ဘူးထင္တယ္”
“အာ ...မဟုတ္ပါဘူး၊ ကိုယ္က ဒီေကာင့္ ကိုစတာပါ၊ ေတာ္ၿပီ၊ ေတာ္ၿပီ၊ မေျပာေတာ့ဘူး”
“တကယ္ပါ၊ မင္းခန႔္ ရွိရင္သိပ္ေကာင္းမွာ”
စိုးစိုး တိုးတိုး ေလးေျပာတာတာကို တျခားသူေတြ မၾကားလိုက္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေကာင္းေကာင္း ၾကားလိုက္သည္။ ဒီငပိခ်က္မ ငါ့ကို မရလို႔ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ ကို ယူတာ
ကိုး ဟု ေတြးၿပီး ျပဳံးမိေတာ့ စိုးစိုးက ခပ္တည္တည္ တခ်က္ၾကည့္ၿပီး မ်က္ႏွာလႊဲသြားသည္။ ၿပီး ေတာ့မွ မ်က္ႏွာထားကို ျပင္လိုက္ၿပီး
“ကဲ ...ေသာက္စရာ ရွိတာေသာက္၊ စားစရာ ရွိတာစား၊ ဒီေန႔ေတာ့ ၀ိုင္းသိမ္းမွ ျပန္မယ္၊ ေထြး ကလည္း အိမ္ကို ေျပာခဲဲ့ ၿပီးသားတဲ့၊ နင္တို႔ ေတြသာ သိပ္မလြန္ၾကေစနဲ႔”
ေက်ာ္သက္ က မင္းခန႔္ နားကို ကပ္ၿပီး
“ဟိုေကာင္ မင္းခန႔္ကိစၥ ျဖစ္ၿပီးကထဲက သူပါလာရင္ ငါတို႔ ဝေအာင္မေသာက္ရ ေတာ့ဘူး”
“မျဖစ္သင့္တာ မျဖစ္ရေအာင္ေပါ့ ကိုေက်ာ္သက္ရယ္”
“အင္းေလ ဟုတ္ပါတယ္၊ ငါနဲ႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ နင့္ကို လိုက္ပို႔ ၿပီးရင္ ေနာက္တဆိုင္ဝင္ မွ ျဖစ္မယ္ ..ဟား၊ ဟား”
ေနာက္တဆိုင္ဝင္ မွျဖစ္မယ္ ဆိုေသာ္လည္း ေက်ာ္သက္က အျပင္းေသာက္သည္။ ဝင္းခိုင္ လည္း အျပင္းပင္။ ကားေမာင္းၾကရမည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ တို႔ ႏွစ္ေယာက္
သာ ဘီယာ ေသာက္ၾက၏။ မင္းခန႔္ က အေပ်ာ့ ေရာ အျပင္းပါ လိုက္ၾကည့္ရင္း တံေတြး ခနခန မ်ိဳ ေနမိသည္။ အစားအေသာက္ေတြ ကို အခ်ိဳရည္ ႏွင့္ ေမၽွာခ်ရတာ မဝင္ပါ။ ၀ိုင္း
ထဲမွာ အရက္ မပါ၊ ဘီယာ မပါဆိုရင္ေတာ့ စားလို႔ ေသာက္လို႔ ဝင္ခ်င္ဝင္မည္။ အခုေတာ့ မ်က္စိေရွ႕မွာ ဒါ ေတြ ျမင္ေနပါလၽွက္ ႏွင့္ မေသာက္ရသည့္ အခါ ဘယ္လိုမွ မ်ိဳမက်ေတာ့။
စိုးစိုး တို႔ ႏွစ္ေယာက္ပါမလာရင္ နည္းနည္းပါးပါး ေတာင္းေသာက္မိခ်င္ေသာက္မိလိမ့္မည္။ အာသာေၿပ တငုံေလာက္ ျဖစ္ျဖစ္ေတာ့ ေသာက္ခ်င္၏။ အခုေတာ့ ဟိုေက်းဇူးရွင္မ ႏွစ္
 ေယာက္ ပါေနေတာ့ ကိုယ္က ခၽြန္ထြက္ၿပီးေျပာလို႔ မျဖစ္ေပ။
“ေထြးေရ၊ တြိဳင္းလက္သြားရေအာင္၊ အင္း ..အထြန္း နည္းနည္းဖယ္”
ခင္ေထြးျမင့္ကို လက္ကုပ္ၿပီးထသြားသည့္ စိုးစိုးကို လိုက္ၾကည့္ရင္း တခုခုေတာ့ မွားေနၿပီ ဆို တာ မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။ ဒီဝိုင္းမွာ ပန္းအိျဖဴ အပါအဝင္ အမ်ိဳးသမီး သုံးေယာက္ရွိ
သည္။ ေရအိမ္သြားမည္ ဆိုရင္ ပန္းအိျဖဴကို လိုက္ဦးမလား ဆိုတာေလာက္ေတာ့ ေမး သင့္သည္။ ပန္း အိျဖဴဆိုတာ ငယ္လည္းငယ္သည့္ အျပင္ ဒီအသိုင္းအဝိုင္း ႏွင့္ အခုမွ ဆက္
စပ္မိသည့္ မိန္းက ေလးျဖစ္၏။ ပိုၿပီး အေရးတယူေမးသင့္၏။ အခုေတာ့ ခင္ေထြးျမင့္ လက္ကိုဆြဲ၍ မင္းခန႔္ကို တ ခ်က္မွ လွည့္မၾကည့္ဘဲ ထြက္သြားသည္။ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ ေလ
 ေၾကာမိေနၾကသည့္ ဟိုေကာင္ ေတြက မရိပ္မိလိုက္ၾက။ သတိထားလိုက္မိသည့္ မင္းခန႔္ မွာသာ မအီ မလည္ႀကီး ျဖစ္က်န္ရစ္ သည္။
ထြက္သြားတာလည္း အၾကာႀကီး ျဖစ္သည္။ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ ျပန္မလာ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္ တို႔ ေက်ာ္သက္ တို႔ကေတာ့ စိုးစိုး မရွိေတာ့မွ ခြက္ေတြ ျမန္ျမန္ရွင္း ေနာက္ထပ္ ျမန္ျမန္
ထပ္မွာ ႏွင့္ အလုပ္ရႈပ္ေနၾကသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာင္ပါ၏။ စိတ္ထဲ ကေအာင့္သက္သက္ ခံ စားမႈ က ေျပေပ်ာက္မသြားသည့္ အခါ စားေနတာကို ရပ္လိုက္ၿပီး ပန္းကန္ကို ေရွ႕တြန္းပို႔
လိုက္သည္။ ေရတခြက္ ႏွင့္ လည္ေခ်ာင္းရွင္းၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္း ထရပ္လိုက္၏။
“ဟို ႏွစ္ေယာက္ ေနာက္လိုက္သြားဦးမယ္”
“ေအာ္ ...ေအးေအး၊ သူတို႔ကလည္း ၾကာလိုက္တာ၊ ဆယ္နာရီေက်ာ္မွ ျပန္ထြက္ခဲ့ လို႔ေျပာ လိုက္သိလား၊ ေနဦး ညီးက လမ္းသိလို႔လား”
“ဟိုလမ္းၾကား မဟုတ္လား”
“ဟုတ္တယ္၊ သြားသြား၊ ငါမွာတာလဲ မေမ့ နဲ႔ေနာ္”
ေက်ာ္သက္ အရွိန္ရေနၿပီ ထင္သည္။ နည္းနည္း အာသြက္ေန၏။ သူ႔ကို ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ၿပီး အမ်ိဳး သမီးအိမ္သာဖက္ ဆီသို႔ ထြက္လာခဲ့သည္။ အရင္တုန္းက ဝင္ၾကည့္ခ်င္ပါ လၽွက္ႏွင့္
ဝင္လို႔ မရခဲ့သည့္ ေနရာကို ဝင္ရမည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ရင္ေတာ့နည္းနည္း ခုန္ခ်င္သည္။ စိုး စိုး ကိစၥ ကိုေတာင္ ေမ့ သလိုလို ျဖစ္သြား၏။
အိမ္သာကို သြားသည့္ လမ္းၾကားေလးထဲမွာ စိုးစိုးတို႔ ႏွစ္ေယာက္ျပန္ထြက္လာတာ ႏွင့္ ဆုံ သည္။ လမ္းက က်ဥ္းေတာ့ မင္းခန႔္ ေဘးကို ကပ္ေပးလိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ၏ ႏႈတ္ဆက္
အျပဳံး ကို စိုးစိုး ခပ္တည္တည္ ျပန္ၾကည့္ၿပီး ခင္ေထြးျမင့္လက္ကို တင္းတင္းဆြဲ ၍ ဆက္ ေလၽွာက္သြားသည္။ ခင္ေထြးျမင့္ က ျပန္ျပဳံးျပသြားေပမယ့္ အျပဳံးက အားတင္းျပဳံးရသည့္
မပီတပီ အားနာ ျပဳံးမ်ိဳးျဖစ္သည္။
မင္းခန႔္ စိတ္ထဲမွာ ခံစားေနရသည့္ မွားယြင္းမႈ ကပိုၿပီးခိုင္မာေသခ်ာသြားသည္။ ပန္းအိျဖဴ ကို စိုးစိုး အရင္ထဲက သိခဲ့ နိုင္၏။ ဒါေၾကာင့္လည္း ေနာက္တေန႔ ေတြထိေအာင္ မေစာင့္ နိုင္
ဘဲ ခင္ေထြးျမင့္ကို အိမ္သာထဲ ေခၚၿပီး အတင္းတုတ္တာပဲ ျဖစ္ရမည္။ မအီမသာ ႏွင့္ အားနာ သလိုလို ျဖစ္ေနသည့္ ခင္ေထြးျမင့္ အမူအရာက အခုန ၀ိုင္းမွာ ရွိစဥ္က အမူအရာ ႏွင့္ ျခား
နား လြန္းလွသည္။

Xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင္းခန႔္ တေန႔လုံး စိတ္မတည္မၿငိမ္ ျဖစ္ေနသည္။ အလုပ္လုပ္ရတာလည္း စိတ္မပါသလို ျဖစ္ ေနသည္။ အျမဲလို တက္တက္ႂကြႂကြ သြက္သြက္လက္လက္ ရွိသည့္ မင္းခန္
့ ၿငိမ္ သက္ကာ ႏႈတ္နည္း ေနတာျမင္ေတာ့ မာလာ လည္း မသိမသာ အကဲခတ္ေနသည္။ မင္း ခန႔္ ကလည္း မာလာ့ကိုျပန္ၿပီး အကဲခတ္ေနမိသည္။ ေန႔လည္တုန္းက မာ
လာ စိုးစိုး ႏွင့္ ဖုန္းေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာေျပာခဲ့တာ မင္းခန႔္ သိသည္။ ထို႔ေၾကာင့္ အခု မာ လာ အကဲ ခတ္ေန တာ စိုးစိုး တစုံတရာ ေျပာလိုက္လို႔ လား ဆိုတာ သိခ်င္ေနသည္။
မေန႔ ညေနက စိုးစိုး၏ လိုလားႏွစ္သက္မႈ မရွိသည့္ မ်က္ႏွာ အမူအရာ ႏွင့္ ခင္ေထြးျမင့္၏ သတင္းေထာက္ ဆန္သည့္ မ်က္လုံးအၾကည့္ေတြ ေအာက္တြင္ မင္းခန႔္ ၿငိမ္သက္
စြာ ပိတ္ မိ ေနခဲ့၏။ ၿငိမ္လြန္းလို႔ ေက်ာ္သက္ ကေတာင္ေမးသည္။
“ဒီေကာင္မေလး ၿငိမ္လွခ်ည္လား၊ တို႔ လူႀကီးေတြခ်ည္းပဲ ေျပာေနတာ နားညီးလို႔ ထင္ တယ္”
“မဟုတ္ပါဘူး”
“သူက အခုမွ ဒီလူေတြ နဲ႔ ေတြ႕လို႔ ျဖစ္ပါလိမ့္မယ္၊ ခါတိုင္းဆို ေပါက္ကရေတြ သိပ္ေျပာ တာ”
မင္းခန႔္ ျငင္းသလို မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း ဝင္ေျဖရွင္း၏။ မင္းခန႔္ ဘာမွလည္း ထပ္မေျပာခ်င္ ေတာ့ ပါ။ ေတြ႕ခ်င္လြန္းသည့္ သူငယ္ခ်င္းေတြကို ျပန္ေတြ႕ ရေပမယ့္ မေပ်ာ္ရႊင္ရတဲ့
အ ျဖစ္အတြက္ က်ိတ္ၿပီး ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ စိုးစိုး ကသာ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္မေပးဘူး ဆိုရင္ ကိုယ့္ကို မမွတ္မိၾကသည့္ တိုင္ေအာင္ ဒီလူေတြ ႏွင့္ တရင္းတႏွီး ေပ်ာ္ေပ်ာ္
ရႊင္ရႊင္ ေနမိမွာ ေသခ်ာ ပါ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ေျပာသလို ေပါက္ကရေတြလည္း အမ်ားႀကီး ေျပာ ျဖစ္မည္ ထင္၏။
စိုးစိုး ကလည္း မင္းခန႔္ စကားေျပာမွာကို လိုခ်င္ပုံမရပါ။ ထြန္းေအာင္ေဇာ္က မင္းခန႔္ ဖက္ ကို လွည့္ၿပီး စကားစလာရင္ အတင္းဝင္ၿပီး စကားေျပာင္းပစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆိုရင္လည္း
 ထို႔ အ တူပင္။ လူခ်င္းကပ္လၽွက္ကေန မင္းခန႔္ တို႔ စကားေျပာတာကို ဟိုဖက္ျခမ္းကေန အတင္းဝင္ ပါ၏။ စိတ္မေပ်ာ္ေပမယ့္ မင္းခန႔္ အတတ္နိုင္ဆုံး မခ်ိျပဳံးေလာက္ေတာ့ ရ
 ေအာင္ျပဳံးကာ သူငယ္ခ်င္းေတြ ထဲမွာ ေနေပးခဲ့ပါသည္။ မင္းခန႔္ ေၾကာင့္ သူတို႔ စိတ္အ ေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ မသြားရေအာင္ အတတ္နိုင္ဆုံး ႀကိဳးစားေနေပးခဲ့၏။
အျပန္က်ေတာ့လည္း ကားနားအထိ စိုးစိုး လိုက္လာ၏။ သူမ၏ လုပ္ေပါက္က မိန္းမ တ ေယာက္သာဆိုရင္ မခံခ်င္စရာေကာင္းမည္ ျဖစ္ေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ကေတာ့စိတ္ ရႈပ္ တာ
ပဲ ရွိသည္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက ကားေရွ႕ခန္းမွာတက္ကာ မင္းခန႔္ ေနာက္ခန္းမွာ ဝင္ ထိုင္လိုက္ၿပီးမွ ေရွ႕ခန္းကို တာ့တာ ျပၿပီး ထြက္သြားသည္။ ေနာက္ခန္းကို ေယာင္လို႔
 ေတာင္ လွည့္ၾကည့္လို႔ မသြား။ ႏႈတ္ဆက္ရင္ ေတာင္လူမႈ ေရးအရ ျပန္ျပဳံးျပလိုက္ဖို႔ စိတ္ ကူးထား သည့္ မင္းခန႔္ ေတာင္ ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြားရသည္။ ေရွ႕ခန္းမွာ
သူ တို႔ဖာသာ ေလ မိေနၾကသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ ကေတာ့ ဒီျဖစ္ရပ္ကို မသိလိုက္ပါ။
ညေရာက္ေတာ့လည္း ရင္ထဲမွာ တႏုံ႔ႏုံ႔ ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ေနာက္ကို ဒီအ သိုင္း အဝိုင္းထဲ ကိုနီးနီးကပ္ကပ္ ျဖစ္ေအာင္ ျပန္ဝင္ဖို႔ မစဥ္းစားေတာ့ ဟုလည္းဆုံးျဖတ္
 မိ၏။ ပတ္သက္ေနရင္ စိုးစိုး ႏွင့္ တခ်ိန္မဟုတ္ တခ်ိန္ေတာ့ မ်က္ႏွာခ်င္း ျပန္ဆိုင္ေနရ ဦးမည္။
မနက္က ဆိုင္ကိုလာရင္း ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ လက္ေဆာင္ဝင္ဝယ္ရေသး၏။ ဟုတ္ ေသာ္ ရွိ မဟုတ္ေသာ္ရွိ ေမြးေန႔ ဆိုၿပီး တခန္းတနားလုပ္ ထားသည့္အတြက္ လက္ေဆာင္
တ ခုခု ေတာ့ ေပးသင့္သည္ဟု ယူဆသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးအေၾကာင္းကို ေကာင္းေကာင္း သိ သူပီပီ ဘာေပးရင္ ေကာင္းမလဲ ဆိုတာ ၾကာၾကာမစဥ္းစားရပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးက ဒိုင္ယာရီ ႐ူး
 ျဖစ္သည္။ ရိုးရွင္းေသာ သူ႔ဘဝမွာ ဒိုင္ယာရီထဲ ေရးမွတ္ေလာက္စရာ အေၾကာင္းအရာ မ ရွိပါ။ ရွိရင္လည္း အလုပ္ႏွင့္ ပတ္သက္တာမ်ိဳးပဲ ရွိလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒိုင္ယာရီစာအုပ္
လွ လွေတြကို ေတြ႕တိုင္းဝယ္တတ္ ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးဆီမွာ ဘာမွမေရးျဖစ္ဘဲ သိမ္းထားသည့္ ဒိုင္ ယာရီ အလြတ္ေတြ ႏွစ္ အလိုက္ အမ်ားႀကီးရွိသည္။
ဒိုင္ယာရီ တအုပ္ထဲဆိုရင္ သိပ္မေကာင္းလို႔ ေဘာလ္ပင္ လွလွ တေခ်ာင္းပါဝယ္ၿပီး တခါထဲ ပါ ကင္ထုပ္ခိုင္းလိုက္သည္။ ဆိုင္မွာလည္း ဒါမ်ိဳးေတြ ရွိေပမယ့္ မဝယ္ခ်င္လို႔ အျပင္က
ပဲ ဝယ္လာ ျခင္းသာ ျဖစ္ပါသည္။ မနက္ဖက္ မာလာ ႏွင့္ ေတြ႕ေတာ့ ညက ပြဲအေျခအေန ေမး သည္။
“ဘယ္လို လဲ ညတုန္းက၊ ကိုေက်ာ္သက္ တို႔ကေတာ့ ဆယ့္တစ္နာရီေက်ာ္ မွျပန္ေရာက္ တယ္”
“လမ္းမွာ ထပ္ဝင္ေနတာ ျဖစ္မယ္ မမ၊ ညီမ ကို ျပန္ပို႔ေတာ့ ရွစ္နာရီေလာက္ပဲ ရွိေသး တယ္”
“ဟုတ္မွာေပါ့၊ တကယ္ပဲ၊ ေရွ႕မွာ တေယာက္ျဖစ္ထားတာေတာင္ ေသာက္ခ်င္စိတ္က မ ေလၽွာ့ ၾကေသးဘူး”
“ေန႔ တိုင္း မဟုတ္ရင္ေတာ္ေသးတာေပါ့”
“အင္းေလ၊ အဲလိုပဲ သေဘာထားရေတာ့တာပဲ”
အဲဒီ အထိ အဆင္ေျပသည္။ စိုးစိုး ဖုန္းဆက္တာသိေတာ့မွ မင္းခန႔္ လည္း မာလာ့ အရိပ္ အ ကဲ ကို လိုက္ၾကည့္ေနမိသည္။ စိုးစိုးက စပ္စုတတ္သလို သတင္းျဖန႔္ ခ်ီရတာလည္း
၀ါ သနာပါ သည္။ မင္းခန႔္ မာလာ့ထံမွာ အလုပ္လုပ္ေနတာကို သိထားၿပီး ျဖစ္သည့္ အ တြက္ မာလာ အ လုပ္ခန႔္ ထားသည့္ ပန္းအိျဖဴ ဆိုေသာ မိန္းကေလးသည္ ဘယ္လို ဆို
တာကို စိုးစိုး လွမ္းသ တင္းပို႔ ေတာ့မွာ မလြဲေပ။ ဒါေပမယ့္ မာလာ့ ပုံစံက သိပ္မ ထူး ျခားသလိုလို ရွိလို႔ နည္းနည္း ေတာ့စိတ္ေအးရသည္။
ထြန္းေအာင္ေဇာ္ကိုေတာ့ စိုးစိုးေျပာၿပီးေလာက္ၿပီ ထင္သည္။ ခင္ေထြးျမင့္ ကလည္း စိုးစိုး ဆီက ၾကားခဲ့ရတာကို ဝင္းခိုင္ကို မေျပာဘဲ ေနမည္ မဟုတ္။ သူတို႔ ေတြသိသြားၿပီ ဆို
ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း သိသြားေတာ့မွာ ျဖစ္သည္။ စိတ္ထား အေကာင္းဆုံး ျဖစ္သည့္ မ်ိဳးမင္း စိုး ကပါ ပန္းအိျဖဴ ကို အထင္အျမင္ေသး သြားၿပီဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ ဒီအသိုင္း
အဝိုင္းကို စြန႔္ ခြာရဖို႔ ပဲ ရွိေတာ့သည္။ ဆိုင္က အလုပ္ကို ေတာင္ စြန႔္သြားရ နိုင္၏။
ညေနငါးနာရီခြဲ ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားက ဆိုင္ေရွ႕ကို ေရာက္လာတတ္ျမဲျဖစ္ေသာ္လည္း ဒီ ေန႔ ေတာ့ ေရာက္မလာပါ။ ခါတိုင္းေတာ့ ေနာက္က်မည္ဆိုလၽွင္ ဆိုင္ကို ဖုန္းႀကိဳဆက္
ထား၏။ အခု ေတာ့ဖုန္းလည္း မလာ။ မင္းခန႔္ ျပန္ဖို႔ ျပင္ေတာ့ မာလာက တားသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္း ဘယ္ဝင္ေနသလဲ မသိဘူး၊ ဒီမွာပဲ ခနေစာင့္ပါလား ညီမေလးရဲ့၊ လာမွာပါ”
“ရပါတယ္၊ ဘတ္စ္ကား နဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လာရင္သာျပန္သြား ၿပီလို႔ေျပာ လိုက္ပါ”
အိတ္ကို ေကာက္လြယ္ကာ လက္ေဆာင္ထုပ္ေလး ဆြဲၿပီး မင္းခန႔္ ကားမွတ္တိုင္ဖက္ကို ေလၽွာက္လာခဲ့သည္။
“မပန္းအိ၊ ဖယ္ရီမလာဘူးလား”
ႏႈတ္ဆက္သံၾကားလို႔ လွည့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဆိုင္က လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ေကာင္မေလး ျဖစ္ ေနသည္။ ေဘးမွာလည္း ခ်ာတိတ္ေလး တေကာင္ႏွင့္။
“ဘတ္စ္ကား နဲ႔ပဲ ျပန္ေတာ့မယ္”

မင္းခန႔္ ကိုလက္ျပၿပီး သူတို႔ စုံတြဲက လမ္းကူးသြားၾကသည္။ မင္းခန႔္ စီးရမည့္ မွတ္တိုင္က လမ္းကူးစရာ မလိုပါ။ မွတ္တိုင္နား ေရာက္ခါနီးမွ လမ္းေဘး မွာရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏
 ကားကို ျမင္လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အနားေရာက္သြားေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားေပၚကဆင္းလာ သည္။ မ်က္ႏွာက အနည္းငယ္ညႇိုးႏြမ္းေနသည္ဟု ထင္မိ၏။
“ကားပ်က္ေနတာလား”
မင္းခန႔္ အေမးကို ေခါင္းခါျပၿပီး ေရွ႕ခန္းတံခါးကို ဖြင့္ေပးလို႔ မင္းခန႔္ ဝင္ထိုင္လိုက္ရသည္။
“ကိုေက်ာ္သက္တို႔ မမာလာ တို႔နဲ႔ စိတ္ေကာက္ၿပီး ဟိုကိုမလာတာလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ကားထဲ ဝင္ထိုင္ၿပီးခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ေမးၾကည့္လိုက္မိသည္။
“မဟုတ္ပါဘူး၊ ဒီနားက ေစာင့္ခ်င္စိတ္ေပါက္လာလို႔ပါ၊ ဆာၿပီလား၊ ဘာစားဦးမလဲ”
စိတ္ရႈပ္ေထြးေနပုံရသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ ဘယ္ကိုမွဝင္ခ်င္စိတ္ မရွိေတာ့ပါ။ စိုး စိုး ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေန႔ခင္း ထပ္ေတြ႕ၾကေသးလားဟု ေတြးမိသည္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး
ပုံစံက မင္းခန႔္ကို အထင္အျမင္ေသးသည့္ပုံ၊ အဆက္အဆံ မလုပ္လိုသည့္ ပုံမ်ိဳးမရွိပါ။ သူ႔ ဖာသာ တ ျခားအေၾကာင္းတခုခု ေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနတာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
“ေနမေကာင္းဘူး လားကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ၾကည့္ရတာ မအီမလည္နဲ႔”
“ေကာင္းပါတယ္၊ မေန႔ ညက ေက်ာ္သက္ နဲ႔ ထပ္ထိုင္လိုက္တာ မ်ားသြားလို႔ ေခါင္း ကိုက္ ေနတာ”
“ဒါဆိုလဲ ကၽြန္မ ကိုျပန္ပို႔ ၿပီးသြားရင္ ထပ္ေျဖလိုက္ေပါ့၊ ကဲ ေရာ့ ေရာ့..တခါထဲေပး ထား လိုက္ မယ္”
“ဘာလဲဟင္”
“ေမြးေန႔ လက္ေဆာင္ေလ”
“အားနာစရာႀကီး၊ ဘာလို႔ ေပးရတာလဲ”
“ေပးရတာေပါ့၊ ဆိုင္မွာလဲ ေကၽြးရေသးတယ္၊ ေနာက္ၿပီး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး က ကၽြန္မ ေက်းဇူး ရွင္ ေလ၊ ကိုယ့္ေက်းဇူး ရွင္ ရဲ့ေမြးေန႔ မွာ လက္ေဆာင္မေပးလို႔ ဘယ္ျဖစ္မလဲ”
“ဘာဝယ္လာတာလဲ ဟင္”
“အိမ္ေရာက္ ရင္ဖြင့္ၾကည့္ေပါ့”
“ဒီမွာပဲ ၾကည့္ေတာ့မယ္”
အေပၚက ခ်ည္ထားသည့္ ဖဲျပားေလး ေတြကို မျပဲေအာင္လက္ႏွင့္ အသာထိန္းခၽြတ္ လိုက္ ၿပီးမွ ပါကင္ထုပ္ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ျဖည္လိုက္သည္။ ပလပ္စတစ္ဗူးၾကည္ၾကည္ထဲက အျပာ
 ေရာင္ ဒိုင္ယာ ရီ စာအုပ္ကို ျမင္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား သည္။ ေဘာလ္ပင္ ကို ေတာင္ သိပ္စိတ္ဝင္စားပုံမျပဘဲ စာအုပ္ကို ဗူးထဲက ထုတ္ၿပီး တ
ဖ်ပ္ ဖ်ပ္လွန္ၾကည့္၏။
“ကၽြန္ေတာ္က ဒိုင္ယာရီ စာအုပ္ေတြ သိပ္သေဘာက်တာ၊ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ တကယ္ ေျပာ တာ”
“ဟုတ္လား၊ ေက်းဇူးတင္စရာ မလိုပါဘူး၊ ကၽြန္မ ဝယ္လာတာက ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး နဲ႔ ဓါတ္ တည့္ တယ္ ဆိုေတာ့ ဝမ္းေတာင္သာပါေသးတယ္”
“မပန္းအိျဖဴ ဘယ္လိုစိတ္ကူးနဲ႔ ဒိုင္ယာရီ ဝယ္လိုက္တာလဲ”
“မသိဘူးေလ၊ဘာဝယ္ရင္ ေကာင္းမလဲ လိုက္ၾကည့္ရင္းနဲ႔ ဒီစာအုပ္ျမင္ေတာ့ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာက်မွာပဲ ဆိုၿပီးဝယ္လာလိုက္တာ”
“က်ပါတယ္ဗ်ာ၊ က်ပါတယ္၊ ေခါင္းကိုက္ေနတာေတာင္ ေပ်ာက္သြားတယ္၊ ေက်းဇူးပဲ”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာမွာ အခုန မသာယာမႈေတြ ေပ်ာက္ဆုံးသြားၿပီး ၾကည္လင္ရႊင္ၿပ သြားတာ ကို ျမင္လိုက္ရေတာ့မွ မင္းခန႔္ သက္ျပင္းတခု ခိုးခ်လိုက္မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာ
မ ေကာင္း တာ စိုးစိုး ဆီက ပန္းအိျဖဴ၏ မေကာင္းသတင္းေတြ ေၾကာင့္ မဟုတ္နိုင္ဟု ထင္ လိုက္မိ၏။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ္မက်ဴး လြန္ ခဲ့ သည့္ အေၾကာင္း ကိစၥေတြ အတြက္
စိတ္မလုံ မလဲ ႏွင့္ ေနေန ရသည့္ ဘဝကိုေတာ့ စိတ္နာခ်င္သလိုလို ျဖစ္ရသည္။
“အိမ္ကိုပဲ ေမာင္းမယ္ေနာ္”
“ဟုတ္ကဲ့”
အျပန္လမ္း မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ၾကည္ၾကည္လင္လင္ ျပန္ျဖစ္လာသည္။ ျပဳံးကာရယ္ကာ ႏွင့္ စကားေတြေျပာ၏။ ဒီတခါ ျပန္ၿငိမ္သြားသူက မင္းခန႔္ ျဖစ္ပါ၏။
လမ္းထိပ္ေရာက္ေတာ့ ဟင္းဝယ္စရာရွိေသးသည္ဟု ေျပာၿပီး လမ္းထဲထိလိုက္ပို႔ မခိုင္း ေတာ့ပါ။
“See you tomorrow”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေမာင္းထြက္သြားမွ မင္းခန႔္ လမ္းထဲဝင္ခဲ့သည္။ ေဒၚခ်စ္ႀကီး ဆိုင္လည္းမသြား ခ်င္ေတာ့ပါ။ ဒီတည ေတာ့ ျဖစ္သလိုပဲ စားလိုက္ေတာ့မည္။ အိမ္ေသာ့ ကိုဖြင့္ေနစဥ္ ထီး
 ျပင္တဲ့လူ အိမ္ဖက္က ဂစ္တာသံ ၾကားရသည္။ ခါတိုင္း ဆိုရင္ အတီးမပါ အဆိုသက္သက္ ၾကားေနက်ကို ဒီေန႔ေတာ့ ဂစ္တာသံႏွင့္ ဘာႏွင့္ ဟုတ္ေနသည္။လက္သံက ေတာ္ေတာ္
 ညက္လို႔ ထီးျပင္တဲ့လူ လက္သံ ဟုတ္မဟုတ္ မေသခ်ာပါ။ ဆိုေနသည့္ အသံကေတာ့ ထီး ျပင္တဲ့ လူ၏ အသံဆိုတာ မွတ္မိေနသည္။ လြမ္းေဆြးလွိုက္လွဲစြာ ဆိုေနသံက မင္းခန႔္
ကို ေတာင္ ခန ေတြသြားေစ၏။
“……..ကိုယ့္ဖက္က ဆိုင္ခ်င္ေပမယ့္ သူ႔ဖက္က မပိုင္ေတာ့ လြမ္းေနရတဲ့ ဘဝမွာ …ေမ ရယ္ ….လြမ္းေနရမွန္း သိရဲ့လားေလ…”

xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အခန္း -၃ (ည)

ေနာက္ပိုင္းရက္ေတြသည္ မင္းခန႔္ အတြက္ေနရထိုင္ရ သိပ္ၿပီးသက္ေတာင့္ သက္သာ မရွိ ေသာ ေန႔ရက္ေတြျဖစ္ေနခဲ့သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေသာစြပ္စြဲေျပာဆိုခ်က္ ေတြ
ဘယ္ေတာ့ေရာက္လာမလဲ ဟု ရင္တထိတ္ထိတ္ ႏွင့္ ေစာင့္ေမၽွာ္ေနခဲ့ရသည္။ ေက်ာ္သက္ တို႔ လင္မယား၏ ေျပာဆိုဆက္ဆံပုံေတြ ေျပာင္းလည္း မသြားလို႔သာ ဆိုင္မွာအလုပ္
ဆက္ ဆင္းေန ခဲ့ျခင္းျဖစ္၏။ မာလာ့ ဖက္ကသာ တခုခု ေျပာင္းလဲလာခဲ့တာ မ်ိဳးရွိရင္ ျဖစ္လိုရာ ျဖစ္ေစေတာ့ ဟု ဇြတ္မွိတ္ၿပီး အလုပ္က ထြက္သြားတာမ်ိဳးလုပ္မိနိုင္သည္။ သူတို႔
ဖက္က မေျပာင္းလဲလို႔သာ သိပ္မခက္ခဲဘဲ ပုံမွန္ဝင္ေငြရသည့္ အလုပ္ကေလးမွာ မင္းခန႔္ ေပ ကပ္ ၿပီးဆက္ေနခဲ့၏။
စိုးစိုးကိုယ္တိုင္ ဆိုင္ကို တေခါက္ေရာက္လာေသးသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေတာ့ တအံ့တၾသ ႏွင့္ ၾကည့္၏။ ဒီဆိုင္မွာ ဆက္ရွိေနေသးသလားဟု ေစာေက်ာသည့္ အၾကည့္မ်ိဳးျဖစ္သည္။
မာလာ က စိုးစိုး ကို အိမ္ျပန္ေခၚသြား၏။ သူတို႔ ဘာေတြေျပာျဖစ္ၾကမည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္ မွန္းဆလို႔ ရနိုင္ပါသည္။ ဒါေပမယ့္ မာလာက မင္းခန႔္ ကို တစုံတရာေျပာလာတာ မ်ိဳး
မရွိပါ။ တခုေတာ့ မင္းခန႔္ သတိထားမိသည္။ ေယာက္်ားေလး ေစ်းဝယ္သူေတြလာလို႔ ေရာင္းေန ရင္ ေတာ့ တခ်က္ တခ်က္ မာလာလွမ္းၾကည့္ေနတတ္သည္။ ဒီေလာက္ပဲ ျဖစ္၏။
ၾကာလာေတာ့လည္း မေျပာင္းလဲသည့္ အေျခအေနေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ေအးစျပဳလာ သည္။ စိုးစိုး ႏွင့္ ထြန္းေအာင္ေဇာ္၊ ဝင္းခိုင္ တို႔ကို ေမ့ထားၿပီး သူ႔အေပၚ ေကာင္းေကာင္း
မြန္ မြန္ ဆက္ဆံသည့္ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားႏွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေနရင္ ေတာ္ပါၿပီဟု စိတ္ဆုံး ျဖတ္လိုက္သည္။ တကယ္လို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာင့္သာ မဟုတ္ရင္ မင္းခန႔္ လည္း
 ေပ်ာ္ေပ်ာ္ ရႊင္ ရႊင္ ႏွင့္ အရင္လို ဆက္ေနသြားနိုင္မည္ ျဖစ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့နည္းနည္း ထူးျခား၏။ ေန႔တိုင္းပုံမွန္လာႀကိဳေသာ္လည္း ခါတိုင္းလို ဆိုင္ ကို မလာေတာ့ မွတ္တိုင္နားကပဲ ေစာင့္ေတာ့သည္။ ေက်ာ္သက္တို႔ လင္မယားက
မ်ိဳးမင္း စိုး ည ေနဖက္ဆိုင္ကို ေရာက္မလာတာကို ဘာမွ မေျပာသည္ မေမးသည္ကလဲ အံ့ၾသစ ရာေကာင္း သည္။ ေနာက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အမူအရာက တေန႔ ထက္တေန႔
ညႇိုးႏြမ္းလာ သည္။ အရင္က သူငယ္ခ်င္းေတြ ႏွင့္ ဆုံမွ ေသာက္ျဖစ္သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေန႔တိုင္းေသာက္ ေနေၾကာင္း ေက်ာ္ သက္က မာလာကို ေျပာျပေနတာ မင္းခန႔္ နားစြန္နား
ဖ်ားၾကားရသည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေတာ့ ေက်ာ္သက္က စကားလမ္းေၾကာင္းလႊဲလိုက္တာ သတိထားမိသည္။
“ဒီေကာင္ ပန္းအိျဖဴကို မ်ားႀကိဳက္ေနသလား” ဟု မင္းခန႔္ အႀကိမ္ႀကိမ္ေတြးမိ၏။ ဒါေပ မယ့္ လူခ်င္းဆုံရင္ အကဲခတ္မိရ သေလာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ အမူအရာေတြက ရိုးရိုးသား
သား ပင္ ျဖစ္ သည္။ မင္းခန႔္ ေရွ႕မွာ ေကာင္မေလးေတြ အမ်ားႀကီးကို မ်ိဳးမင္းစိုး ႀကိဳက္ျပထား ဖူးေတာ့ မ်ိဳး မင္းစိုး က သူစိတ္ဝင္စားသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ဘယ္လို
ဆက္ ဆံသည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္သိသည္။ အခု မင္းခန႔္ ျမင္မိသေလာက္ သူ၏ အမူအရာေတြက ဒီလိုမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။ ထို႔ ေၾကာင့္ မေနနိုင္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေမးမိသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေနမေကာင္းဘူးလား”
“ေကာင္းပါတယ္၊ ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ၾကည့္ရတာ မလန္းမဆန္း နဲ႔ ေတာ္ေတာ္ၾကာၿပီ။ ေရာဂါတခုခု မ်ားျဖစ္ေနသလားလို႔”
“ေပါက္ေပါက္ရွာရွာ ဗ်ာ၊ ဘာမွ မျဖစ္ပါဘူး၊ အိမ္မွာ စိတ္ရႈပ္စရာနည္းနည္း ရွိလို႔့ပါ”
“ေအာ္ ...ဘာျဖစ္လို႔လဲ၊ ေဆာရီး၊ ေဆာရီး စပ္စုရာမ်ားက်သြားသလား”
မ်ိဳးမင္းစိုး မိသားစုႏွင့္ တရင္းတႏွီးေနခဲ့တာဆိုေတာ့ စိုးရိမ္ၿပီးေမးမိသည္။ အဖိုးႀကီးအ ဖြားႀကီး က်န္းမာေရး မေကာင္းလို႔ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ တျခားျပႆနာ တခုခု ရွိေနသလား
ဆိုတာ သိခ်င္ မိသည္။ စားအိမ္ေသာက္အိမ္လုပ္ၿပီးေနလာတာ ဆိုေတာ့ ဒီမိသားစုကို မင္း ခန႔္ သံေယာဇဥ္ရွိ ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး အမေတြ ညီမေတြ ဆိုတာလည္း မင္းခန႔္၏ အမေတြ
ညီမ ေတြ လိုပဲ သေဘာထား ခဲ့ပါသည္။ ဘယ္ေလာက္ေပြခဲ့ ေပြခဲ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ အမေတြ ညီမ ေတြကို စိတ္ထဲ ကေတာင္ မျပစ္မွားခဲ့ပါ။
“ဒီလိုပါပဲ ဗ်ာ၊ လူမ်ားေတာ့ တေယာက္တေပါက္ေပါ့၊ တခုခု ဆို မၿပီးနိုင္ေတာ့ဘူး၊ နားညီး တယ္၊ စိတ္ရႈပ္တယ္၊ ဒါပါပဲ”
ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ မင္းခန႔္ မဟုတ္လို႔ အတင္းဆက္ ေမးမေနေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ အေနႏွင့္ ဆို ရင္ ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးကိုေမးလို႔ မရရင္ အိမ္အထိလိုက္ၿပီးေမးမိမည္ပင္။ သိပ္ေျပာခ်င္ပုံမရ
လို႔ ဒီအတိုင္းပဲ ထားလိုက္သည္။ ဒါေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၏ စိတ္ဆင္းရဲေနမႈ ေတြက မင္းခန႔္ သို႔ မဟုတ္ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနသည္ ဆိုတာကိုေတာ့ ၿမိဳ႕ထဲမွာ စိုးစိုး ႏွင့္ ရင္ဆိုင္
 ေတြ႕ ေတာ့မွ သိလိုက္ရသည္။
မာလာ၏ အေမႀကီးက မင္းခန႔္ကို လည္လည္ဝယ္ဝယ္ သြက္သြက္လက္လက္ ရွိသည္ ဆို ၿပီး သေဘာက်သည္။ ဒါေၾကာင့္ သူမ၏ မ်က္စိျပဖို႔ ေဆးခန္းသြားတာကို မင္းခန႔္ အေဖၚ
လိုက္ရ၏။ မာလာကလည္း ထည့္ေပးလိုက္သည္။ ေဆးခန္းမွာ ျပစရာရွိတာျပၿပီးေတာ့ အ ဖြားႀကီးကို သစ္ ပင္ရိပ္မွာ ခနထားခဲ့ ၿပီးမင္းခန႔္ က လမ္းေဘးမွာ ကားသြားငွားေနစဥ္
စိုးစိုး ႏွင့္ တိုးသည္။ မ်က္ ႏွာခ်င္းဆိုင္ ဆိုေတာ့လည္း မေကာင္းတတ္လို႔ႏႈတ္ဆက္လိုက္ရသည္။
“ေအာ္ ..စိုး..မစိုးစိုး၊ ဘယ္ကလာတာတုန္း”
“ပန္းအိျဖဴပါလား၊ ဆိုင္မသြားဘူးလား”
“ႀကီးႀကီးသန္း ကို ေဆးခန္းလိုက္ပို႔ တာ၊ ဟိုမွာေလ”
မင္းခန႔္ ညႊန္ျပရာကို တခ်က္လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္
“အန္ကယ္လ္ ဦးလွထြန္းေအာင္ ေတာင္ စကၤာပူက ျပန္ေရာက္ေနၿပီေနာ္၊ ေတြ႕ၿပီးၿပီလား”
ဇာတ္လမ္းက စလာေခ်ၿပီ။ မင္းခန႔္ ဘာေျဖရမွန္း မသိျဖစ္သြားသည္။ ထြက္သြားခ်င္ ေပ မယ့္ စိုးစိုးက လက္ကို အတင္းဆြဲထားသည္။ စိုးစိုး က ပန္းအိျဖဴ ထက္သန္မာေသာ
 ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႐ုန္းလို႔ မလြတ္ပါ။ လူၾကားထဲမွာ ႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ မျဖစ္ခ်င္တာႏွင့္
“လႊတ္ပါ မစိုးစိုး”
“ေနပါဦး၊ ငါသိခ်င္တာေလး ေမးပါရေစဦး၊ နင္က ဦးလွထြန္းေအာင္နဲ႔ မပတ္သက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး ေပါ့၊ ဟိုမွာေတာ့ နင့္စိတ္နဲ႔ ဘုန္းဘုန္းလဲသြားတာ ဒီမွာ ကုတာ ေတာင္မရလို႔ နိုင္ငံျခားသြားလိုက္ရတယ္၊ ေတာ္ေသးတာေပါ့ ျပန္ေကာင္းသြားလို႔”
“အဲဒါေတြ ကၽြန္မ မသိဘူး၊ ဆိုင္လဲ မဆိုင္ဘူး”
“နင္ေတာ္ေတာ္ မ်က္ႏွာေျပာင္တာပဲ ပန္းအိျဖဴ၊ ငါ့ကို ခ်စ္စု သူငယ္ခ်င္းမွန္း သိေနတာ ေတာင္ မွ ေလက မေလၽွာ့ခ်င္ေသးဘူး”
ခပ္ဝ၀၊ အသံေသးေသးေလး ႏွင့္ ခ်စ္စုကို မ်က္စိထဲ ျပန္ျမင္ေယာင္လိုက္မိသည္။ ခ်စ္စု ႏွင့္ စိုး စိုး သူငယ္ခ်င္းေတြ ဆိုတာ မင္းခန႔္ လုံးဝ မသိခဲ့ပါ။ ျဖစ္ေတာ့ျဖစ္နိုင္သည္ ။ေက်ာင္း
တက္ ေတာ့ စိုးစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ က ေမဂ်ာကြဲသြားသည္။ ေနာက္ၿပီး ခ်စ္စုလို ႐ုပ္ရည္မ်ိဳးက မင္းခန႔္ ေတြ႕ဖူးရင္ ေတာင္မွ ေခါင္းထဲ ထားမွာမဟုတ္။ ခ်က္ခ်င္းေမ့ သြားတာ ေသခ်ာ သည္။
“မသိပါဘူး ဆို၊ လက္ကို လႊတ္ပါ”
“ဟိုတခါတုန္းက ခ်စ္စုက နင့္ကိုလမ္းမွာပါးရိုတ္ဖို႔ကို ငါဆြဲလို႔ အရိုတ္မခံ ရတာကိုေတာင္မွ ေက်းဇူးမတင္ဘဲ ဒီလို မ်က္ႏွာထားနဲ႔ လာလုပ္မေနနဲ႔၊ နင္ပလီပလာ မ ဆိုတာ
လူတိုင္းသိ တယ္”
ဒီတိုင္းဆိုရင္ စိုးစိုးက ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ေကာင္းေကာင္း ျမင္ဖူးေတြ႕ဖူးမည့္ သေဘာရွိ၏။ မင္း ခန႔္ ေခါင္းထဲမွာ ရႈပ္လာသည္။ စိတ္လည္း ေတာ္ေတာ္ညစ္သြား၏။ ဒီလိုပဲ ပန္းအိျဖဴ၏
အ ရႈပ္ ထုပ္ မွန္သမၽွကို လက္ခံေျဖရွင္းေနရမည္ ဆိုရင္ေတာ့ မင္းခန႔္ အတြက္ မတရားပါ။ ပန္း အိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၵာမွာ ဝင္မိသည့္ အတြက္ ဒီကိုယ္ႀကီး စားဖို႔ ေသာက္ဖို႔ အတြက္
ရွာ ေဖြရသည္။ ဒီ ကိုယ္ခႏၶာ ကိုထိန္းသိမ္းေစာင့္ ေရွာက္ရသည္။ ေနာက္ဆက္တြဲ ဆိုးက်ိဳးေတြ လက္ခံေျဖရွင္း ရသည္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ မင္းခန႔္ တကယ္ေသသြားလိုက္ခ်င္လာေတာ့
သည္။
“အရင္က ကိစၥ ေတြဘာမွ လာေျပာမေနပါနဲ႔ေတာ့၊ ေခါင္းထဲလဲ မထားဘူး၊ ကၽြန္မ ကိုလႊတ္ ပါ၊ ဟိုမွာ ႀကီးႀကီး ေစာင့္ေနရတယ္”
“နင္က အသစ္ေတြ႕ေတာ့ အေဟာင္းေမ့ ၿပီေပါ့”
“ဘာေျပာတယ္”
“အပိုေတြလာလုပ္မေနနဲ႔၊ အန္တီသန္းက ငါနဲ႔ စကားေျပာေနတာ လွမ္းျမင္ေနတာပဲ၊ နင့္ကို ဘာမွ မလုပ္ဘူး၊ ေတြ႕တုန္း ငါေျပာစရာ ရွိတာေတာ့ ေျပာရမယ္၊ ငါ့သူငယ္ခ်င္း ကို ဒုကၡ
မ ေပး ပါနဲ႔ ပန္းအိျဖဴ၊ သူက နင္အရင္ခ်ိဳင္ခဲ့တဲ့ ဦးလွထြန္းေအာင္ လိုလဲ မခ်မ္းသာပါဘူး၊ သူ ပင္ပင္ ပန္းပန္း အလုပ္လုပ္ၿပီး ရွာေဖြစုေဆာင္းထားတာေလးနဲ႔ ေနနိုင္စားနိုင္႐ုံေလးပါ၊
နင္ လိုအပ္တဲ့ ပမာ ဏ မ်ိဳး သူ႔ ဆီက မရနိုင္ပါဘူး၊ တျခားတေယာက္သာ ထပ္ရွာလိုက္ပါ”
“မစိုးစိုး ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”

“အ႐ူးကြက္လာမနင္းနဲ႔ ပန္းအိျဖဴ၊ ငါတိုတိုပဲ ေျပာမယ္၊ နင္မ်ိဳးမင္းစိုးနဲ႔ လုံးဝ မပတ္သက္ ပါနဲ႔၊ ငါတို႔ သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ အျဖဴစင္ဆုံး အရိုးသားဆုံး သူငယ္ခ်င္းကို ဒုကၡ ေပးမယ္
ဆိုရင္ ေတာ့ငါလုံးဝ လက္ပိုက္ၾကည့္ေနမွာ မဟုတ္ဘူး”
“ကၽြန္မ တို႔က သူငယ္ခ်င္းေတြပါ၊ အဲသလို တဖက္သတ္ မစြပ္စြဲပါနဲ႔”
“ဒီအရြယ္နဲ႔ ဒီအရြယ္ သူငယ္ခ်င္းလားဟယ္၊ မသကာ ေမာင္ႏွမလို ခင္ၾကပါတယ္ ဆိုရင္ ေတာင္မွ လူၾကားလို႔ ေကာင္းေသးတယ္၊ ဟိုတေန႔က ငါေျပာတဲ့ တို႔သူငယ္ခ်င္း မင္းခန႔္
မေသ ေသးဘူးဆိုရင္ အရမ္းေကာင္းမွာပဲ၊ နင့္လို ဟာမ မ်ိဳးကို မင္းခန႔္ က မ်က္လုံး တ ဖက္ထဲနဲ႔ ၾကည့္ရင္ေတာင္ နင္ဘာေကာင္မ ဆိုတာ ခ်က္ခ်င္းေျပာနိုင္မွာ၊ သူ႔စကားဆို
မ်ိဳး မင္းစိုးက လည္း နားေထာင္တယ္၊ အခုေတာ့ နင့္တိုက္ထားတဲ့ မွိုင္းကေန လြတ္ေအာင္ ဘယ္သူမွ မေျပာ နိုင္ဘူးျဖစ္ေနတယ္”
စိုးစိုး ဘာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ကို တမ္းတမ္းတတ ေျပာေနမွန္း အခုမွ သေဘာေပါက္ သြား သည္။ ကာယကံရွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာင္မွ ေအးေအးေဆးေဆး ရွိေနတာကို အိုးကမပူ
စ ေလာင္းက ပူေနသည့္ စိုးစိုးကို ရယ္လဲ ရယ္ခ်င္မိသြား၏။ စိတ္လဲ မဆိုးခ်င္ေတာ့။ မင္းခန႔္ ဆို ရင္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ပန္းအိျဖဴ လိုေနာက္ေၾကာင္း မရွင္းသည့္ မိန္းကေလး
 ႏွင့္ တတြဲတြဲ လုပ္ေန တာကို တားျမစ္မိမည္ပင္။
“ကၽြန္မ နဲ႔ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးက ရိုးရိုးသားသား ခင္ၾကတာပါ၊ မစိုးစိုး သိပ္ၿပီး အစိုးရိမ္ မႀကီးပါနဲ႔”
“ဒီလို အခ်ိဳသပ္႐ုံနဲ႔ ၿပီးမလား၊ ဒီမွာ ငါေျပာမယ္၊ မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္ကိုလဲ နင့္အေၾကာင္း ငါအ ကုန္ ေျပာျပထားၿပီးၿပီ။ သူ႔အိမ္ကလည္း နင့္ကို လုံးဝ လက္ခံမွာ မဟုတ္ဘူး၊ နင္နဲ႔ မ
ပတ္ သက္ရ မေန နိုင္ဘူး ဆိုရင္ ဒီေကာင္အိမ္ေပၚက ဆင္းရမွာပဲ၊ ဒါဆို နင္ခိုင္းစားဖို႔ လူပဲ ရ မယ္၊ ပိုက္ ဆံေတာ့ တျပားမွ ထြက္လာမွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒီေတာ့ နင့္လမ္း နင္သြားပါ
ပန္း အိျဖဴ”
နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ ဝင္းခိုင္ ကိစၥ တုန္းက ဒီလိုပဲ မင္းခန႔္ ႏွင့္ စိုးစိုး အတင္းဝိုင္းဖ်က္ခဲ့တာ ျပန္အ မွတ္ ရလာမိသည္။ ဒါေပမယ့္ ဝင္းခိုင္ တုန္းက နန္းေရႊဝါ ႏွင့္ ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သည္။ အခု
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ က ခ်စ္သူေတြလည္း မဟုတ္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ႀကိဳက္ပါသည္ ဆိုရင္ ေတာင္မွ မင္းခန႔္ အတြက္ ဘယ္လိုမွ လက္ခံလို႔ မရသည့္ ကိစၥ ျဖစ္ေနသည္။ျဖစ္လာစရာ
အေၾကာင္း လည္းမရွိပါ။
“ကဲ ..ကဲ... ရွင္တို႔ စိတ္တိုင္းက် ျဖစ္ရမယ္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္မ ကိုလႊတ္ေပးပါေတာ့”
တကယ္လဲ ရယ္ခ်င္ေနေသာေၾကာင့္ ရယ္သံတဝက္ ႏွင့္ ေျပာမိေတာ့ စိုးစိုး မ်က္လုံးေတြ မီးဝင္းဝင္း ေတာက္မတတ္ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ ကို ဆုပ္ကိုင္ထားသည့္ လက္လည္း
ပို ၿပီး တင္းက်ပ္လာ၏။ ဘယ္လို ေရွာင္လႊဲထြက္ ရမည္ မသိျဖစ္ေနစဥ္ ကယ္တင္ သူ ေပၚ လာ သည္။ ထိုင္ေစာင့္ ေနရတာၾကာေသာေၾကာင့္ အဖြားႀကီး ထလိုက္လာ၏။
“အမယ္ေလး၊ ဘယ္သူလဲလို႔ စိုးစိုး ျဖစ္ေနတာကိုး”
“ဟုတ္ကဲ့ အန္တီ၊ ေဆးခန္း လာျပတာဆို”
“ဟုတ္တယ္ သမီးေရ၊ မ်က္စိက မေကာင္းဘူး၊ တိမ္လို႔ေျပာတာပဲ ခြဲရမယ္တဲ့”
အဖြားႀကီး ေရာက္လာသည့္ အခ်ိန္မွာ မင္းခန႔္ ႐ုန္းတာကို မတတ္သာေတာ့ဘဲ စိုးစိုးလႊတ္ ေပး လိုက္ရသည္။ အဖြားႀကီး ႏွင့္ စကားဆက္ေျပာေနခိုက္ မင္းခန႔္ တကၠဆီ တစီးကို
 ေစ်း မဆစ္ဘဲ ငွားပစ္လိုက္၏။
“ကားရၿပီ ႀကီးႀကီးေရ”
“ေအး လာၿပီ သမီး”
အဖြားႀကီးကို ကားတံခါး ဖြင့္ေပးၿပီး စိုးစိုး ကိုလက္ျပလိုက္သည္။
“သြားမယ္ေနာ္ မစိုးစိုး၊ အားလုံး အဆင္ေျပသြားမွာပါ၊ဘာမွ မစိုးရိမ္ပါနဲ႔”
စိုးစိုး မ်က္လုံးႀကီးျပဴးလာတာကို သေဘာက်ၿပီး ျပဳံးမိရင္း ကားေပၚ အျမန္တက္ၿပီး ေမာင္း ခိုင္း လိုက္သည္။ တလမ္းလုံး လည္းရယ္ခ်င္သလို ျဖစ္မိသည္။ ဟိုအရင္တုန္းက မင္းခန႔္
 ႏွင့္ မ်ိဳး မင္းစိုး ကို လင္မယားလို႔ ေျပာၾကတာ ထက္ကို ပိုရယ္စရာေကာင္းေန၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘယ္ ေလာက္ အျဖစ္မရွိေၾကာင္း မင္းခန႔္ အသိဆုံး ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီလို စြတ္စြဲ မႈ
 ေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ညစ္ေနရတာကိုေတာ့ စိတ္မေကာင္းပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ အေျခအ ေန ေအးေဆး သြားသည္ အထိ တတ္နိုင္သေလာက္ မ်ိဳးမင္းစိုးႏွင့္ ခပ္ခြာခြာ ေနရင္ ေကာင္း
 မလားေတြးေန မိသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အျပန္လိုက္မပို႔ ရင္ ဘတ္စ္ကား တိုးစီးရ ေတာ့မည့္ အေရးက ေတာ့ စိတ္ ညစ္စရာ တခုျဖစ္ပါသည္။
ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာလာ့ အေမႀကီးက ၿမိဳ႕ထဲမွာ စိုးစိုး ႏွင့္ ေတြ႕ခဲ့ေၾကာင္း၊ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ စိုးစိုး တို႔ အၾကာႀကီးရပ္စကားေျပာေနလို႔ ထိုင္ေစာင့္ခဲ့ ရေၾကာင္း မာလာ့ကိုေျပာၿပ သည္။
မာ လာ အၾကာႀကီးခပ္စူးစူး စိုက္ၾကည့္ေနတာကို မင္းခန႔္ သိေပမယ့္ မသိသလို လုပ္ေနလိုက္သည္။ စိတ္ထဲမွာေတာ့ ညေနက်ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေနာက္ကို လာမႀကိဳ ေတာ့ဖို႔ ဘယ္
လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲဟု အစီအစဥ္ ခ်ေနမိ၏။
ညေန ငါးနာရီခြဲေတာ့ ဆိုင္သိမ္းၿပီး က်န္တဲ့ ေကာင္မေလးေတြ ျပန္ကုန္ၾကေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေယာင္လည္လည္ႏွင့္ က်န္ေနရစ္ခဲ့သည္။ မာလာ တေန႔စာစာရင္း ေတြကို လုပ္ေန သည္
ကိုေဘးကေန ၀ိုင္းကူသလိုလို ႏွင့္ ေယာင္ေနမိ၏။
“ညီမေလး မျပန္ေသးဘူး လား”
“မျပန္ခ်င္ေသးလို႔ မမ”
“ဒါဆိုလဲ ထမင္းစားၿပီးမွ ျပန္ေပါ့”
“ရတယ္ မမ၊ သိပ္ေနာက္က်ရင္ ကားခက္တယ္၊ ခနေနရင္ေတာ့ ျပန္မယ္”
“မျပန္ခ်င္လဲ အေပၚထပ္မွာ ေမေမ တို႔နဲ႔ အိပ္လို႔ ရတယ္ေလ”
မာလာ့ အေမက ပန္းအိျဖဴကို ခင္မင္ေတာ့ အိပ္မယ္ ဆိုရင္ ဝမ္းသာအားရ လက္ခံမွာပဲျဖစ္ သည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ မေနခ်င္ပါ။ ေျခာက္နာရီ ေက်ာ္ေလာက္မွ ဆိုင္ထဲကေနထြက္
လာ ခဲ့သည္။ အေမွာင္ပ်ိဳးစ လမ္းေပၚမွာ ေလၽွာက္သြားရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ေစာင့္ေနဦးမွာလား ဟု လည္းသိခ်င္မိ၏။ မွတ္တိုင္နားေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ကားျဖဴေလးကို ေတြ႕ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ဒီေန႔ နည္းနည္းေနာက္က်ေနလို႔ ျပန္သြားၿပီေတာင္ ထင္ေနတာ”
“မမ မာလာကို ၀ိုင္းလုပ္ေပးေနရလို႔”
“ရပါတယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ က အားေနတာပဲ”
ကားတံခါးကို ဖြင့္ေပးေတာ့လည္း တက္ထိုင္လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက အရင္ေန႔ ေတြကထက္ပိုၿပီး ညိဳးႏြမ္းေနသလို ထင္ရ၏။ အိမ္မွာ စိတ္ညစ္စရာေတြ ရွိလို႔ဟု မ်ိဳးမင္းစိုး
 ေျပာဖူးသည္။ ထိုစိတ္ညစ္စရာ ဆိုတာ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ပတ္သက္ေနမွန္း ေန႔ခင္းက မွ မင္း ခန႔္ သိရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးက မိဘ ကိုသိတတ္ေသာ သားလိမၼာ ျဖစ္သည္။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္
ပတ္သက္ၿပီး အိမ္က ဖိအားေတြေပးလာလၽွင္ ေဘးၾကပ္နံၾကပ္ ျဖစ္ၿပီးစိတ္ညစ္ရမွာ မလြဲ ျဖစ္သည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေနာင္ လိုက္မပို႔ေတာ့ဖို႔ ဘယ္လိုေျပာရင္ ေကာင္းမလဲဟု စဥ္းစားေနေသာ ေၾကာင့္ မင္းခန႔္ စကားမေျပာျဖစ္ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း သူ႔ အေတြးႏွင့္ သူတိတ္ဆိတ္ စြာ
 ကားကို ေမာင္းေနသည္။ လိုက္မပို႔ဖို႔ မင္းခန႔္ တခါေျပာဖူးပါသည္။ အရင္လို ရွိုးေဂ်ာ့သမား ေဒၚလာစား မဟုတ္ေတာ့ဘဲ အလုပ္လက္မဲ့ ျဖစ္ေနခ်ိန္မွာ ဆီဖိုးကုန္မွာကို အားနာလို
့ေျပာ မိတာ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္မခံခဲ့ပါ။ အခု ထပ္ေျပာရင္လည္း လက္ခံခ်င္မွ လက္ခံ မည္။ သူလက္ခံ ေအာင္ဘယ္လိုေျပာရမလဲ ဆိုတာ မင္းခန႔္လည္း စဥ္းစားလို႔ မရေသး။

မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ပတ္သက္ၿပီး အလုံးစုံ သိသည္ဟု ကိုယ့္ဖာသာထင္ခဲ့ မိတာကို စိတ္ထဲမွာ ဇ ေဝဇဝါျဖစ္လာရသည္။ သူငယ္ခ်င္း အသိုင္းအဝိုင္းႏွင့္ မိဘေတြ ကိုဆန႔္က်င္ၿပီး
ပန္းအိ ျဖဴ နားမွာ မခြာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနျခင္းသည္ ရိုးမွ ရိုးပါ၏ ေလာဟု ေတြးမိလာ၏။
“တခုခု စားဦးမလား”
“စားေလ၊ စားေပါ့”
ေနာက္ဆိုရင္ ၾကဳံခ်င္မွ ၾကဳံနိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္လို႔ မင္းခန႔္ ခ်က္ခ်င္းသေဘာတူလိုက္သည္။ စားရင္းေသာက္ရင္း ေျပာစရာရွိတာေလးလဲ ေျပာနိုင္၏။ သူငယ္ခ်င္း ေကာင္းတေယာက္
ကို ျပန္ရၿပီးမွ စြန႔္ခြာရေတာ့ မလိုျဖစ္ရျခင္း အတြက္ မင္းခန႔္လည္း စိတ္မေကာင္းပါ။ ဒါေပ မယ့္ ဒါမ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ျဖစ္သည္။ သူဘယ္ေတာ့မွ ရယူပိုင္ဆိုင္ခြင့္ ရွိမည္ မဟုတ္သည့္
 မိန္းကေလး တေယာက္ နားတြင္ အခ်ိန္ေတြ အက်ိဳးမဲ့ မကုန္ဆုံးေစခ်င္။ ျဖစ္နိုင္ရင္ေတာ့ နိုင္ငံျခား ျပန္သြားဖို႔ တိုက္တြန္းလိုက္ခ်င္၏။
“ဟိုမွာ ဆိုင္ တဆိုင္”
မင္းခန႔္ ညႊန္ျပလိုက္သည့္ မီးေရာင္စုံေတြ လင္းလက္ေနသည့္ ေနရာ ဆီသို႔ ကားကို ေကြ႕ ခ်လိုက္သည္။ ေရွ႕ေရာက္လို႔ ၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ စားေသာက္ဆိုင္ အမည္ခံ ယမကာဆိုင္ ျဖစ္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္။ က်ယ္ျပန႔္ေသာ ကြက္လပ္ မွာစားပြဲဝိုင္းေတြ ခပ္က်ဲက်ဲ ခ်ထားသည္။
“အရက္ဆိုင္ နဲ႔တူတယ္၊ ျဖစ္မလား”
“ခနတျဖဳတ္ပဲ ျဖစ္ပါတယ္”
အစြန္ဖက္က ၀ိုင္းတဝိုင္းမွာ ေနရာယူလိုက္ၾကသည္။ စားစရာေတြ မွာၿပီးေနာက္ ဟိုၾကည့္ ဒီၾကည့္လုပ္ရင္း ဆိုင္ထဲမွာ ဥဒဟို သြားလာေနၾကသည့္ တူညီဝတ္စုံဝတ္ မိန္းကေလးေတြ
ကို မင္းခန႔္ ျမင္ရသည္။ ၾကည္မာဝတ္ေလ့ ရွိေသာဝတ္စုံ ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေသခ်ာေအာင္ လိုက္ၾကည့္ရာ လမ္းေဘး အစပ္မွာထိုးထားသည့္ အရက္ကုမၸဏီ ေၾကာ္ျငာ ကားႀကီးကို
 ျမင္ လိုက္ရ၍ ၾကည္မာတို႔ ဆီမွ ျဖစ္မွန္း ေသခ်ာသြားသည္။
ၾကည္မာမ်ား ဒီမိန္းကေလး ေတြထဲမွာ ပါမလားဟု မင္းခန႔္ အသည္းအသန္လိုက္ ရွာမိ သည္။ ဒီလို ကားေတြ မ်ားေတာ့ ပါခ်င္မွလဲ ပါေပမည္။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ တို႔ ႏွင့္ ႏွစ္ဝိုင္း
 ေက်ာ္ေလာက္က စားပြဲေဘးမွာေနာက္ကေန ျမင္ လိုက္ ရသည့္ ကားစြင့္သည့္ တင္ပါးတစုံ က မွားစရာ မရွိပါ။ ႀကီးမားေပမယ့္ အခ်ိဳးအစားက် သည့္ ဒီလို တင္ပါးမ်ိဳးပိုင္ဆိုင္တာ
 ၾကည္မာပဲ ရွိပါသည္။ ၾကည္မာကေတာ့ ေက်ာေပးထား လို႔ မင္းခန႔္ ကို ျမင္ပုံမရပါ။ သူမ ရပ္ေနသည့္ ၀ိုင္းက လူေတြႏွင့္ စကားေျပာေန၏။
ျဖစ္နိုင္ရင္ ခ်က္ခ်င္းလွမ္းေခၚၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မိတ္ဆက္ေပးလိုက္ခ်င္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အ တြက္ လိုအပ္တာ ၾကည္မာ့လို စိတ္ထားေကာင္းၿပီး ျဖဴစင္သည့္ အပ်ိဳစင္ မိန္းကေလး
 ျဖစ္ သည္။ ေနာက္ေၾကာင္း အရႈပ္ေတြ တေလွႀကီး ႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ပါ။ ဒါေပမယ့္ အခု ခ်ိန္မွာ ေတာ့ မိတ္ဆက္ေပးလို႔ မျဖစ္ေသးပါ။ အရက္ေရာင္းသည့္ မိန္းကေလး ဆိုၿပီး
 ၾကည္ မာ့ဖက္က ေအာက္သြားလိမ့္မည္။
အိမ္ေျပာင္းသြား ၿပီးကထဲက မေတြ႕တာဆိုေတာ့ မင္းခန႔္ ၾကည္မာႏွင့္ အရမ္းစကားေျပာ ခ်င္ေနသည္။ ေနရာသစ္မွာ အဆင္ေျပသလားဆိုတာလည္း သိခ်င္သည္။ အဆင္မေျပ
ဘူး ဆိုရင္ အခုလည္း အိမ္လခ ကို မင္းခန႔္ တေယာက္ထဲ ေပးေနရသည့္တူတူ ၾကည္မာ့ ကို ျပန္လာေနဖို႔ ေခၚခ်င္၏။
“တြိဳင္းလက္ ခနသြားဦးမယ္”
“ဟင္ ..တေယာက္ထဲ”
“ျဖစ္ပါတယ္၊ ဟိုမွာလဲ မိန္းကေလး ေတြရွိတာပဲ ကို”
ၾကည္မာတို႔ ဖက္ကိုညႊန္ျပၿပီး အတင္းထလာခဲ့၏။ စားပြဲထိုးေလး တေယာက္ကို ေမးၾကည့္ ေတာ့ အမ်ိဳးသမီး အိမ္သာက ဆိုင္ေဘးဖက္မွာ ရွိေၾကာင္း ေျပာသည္။ ၾကည္မာ
 ျမင္ ေလာက္ သည့္ ေနရာေရာက္ေအာင္သြား ၿပီး ခနရပ္ေနလိုက္ေတာ့ ၾကည္မာ လွမ္းၾကည့္ သည္။ မင္းခန႔္ ကိုျမင္ေသာ္လည္း အံ့ၾသပုံမျပ။ ၾကည့္ရတာ ဝင္လာကထဲက
 ျမင္ၿပီး ျဖစ္ပုံရ သည္။ အိမ္သာဖက္ကို သြားမည္ဟု လက္ဟန္ျပေတာ့ ေခါင္းညိတ္ၿပ သည္။ ေနာက္က လိုက္လာမည့္ ပုံမ်ိဳး ရွိတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထြက္လာခဲ့သည္။
အိမ္သာေတြ ေရွ႕နားမွာ ရပ္ေစာင့္ေနေသးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ ေပၚမလာတာေၾကာင့္ လာလက္စ ႏွင့္ အထဲဝင္ၿပီး ကိစၥ ရွင္းလိုက္သည္။ ၿပီးလို႔ ျပန္ထြက္လာေတာ့မွ
 ေရွ႕မွာရပ္ ေနသည့္ ၾကည္မာ့ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ မေတြ႕ ရသည့္ ရက္ေတြ အတြင္းၾကည္မာ ဘယ္ လို မွ ထူးျခားမလာ။ အရင္အတိုင္းပင္ ျဖစ္သည္။ မင္း ခန႔္ ကို ျမင္
သည္ ႏွင့္ လက္ကိုဖမ္း ဆြဲၿပီး
“အဲဒါ ဘယ္သူလဲ အိျဖဴ”
“ငါ့ မိတ္ေဆြပါ၊ ရိုးရိုးခင္တဲ့ မိတ္ေဆြ၊ ဒါက ဘာမွ အေရးမႀကီးဘူး၊ နင္ေနရထိုင္ရ အဆင္ ေျပရဲ့လား၊ ငါဒါပဲ သိခ်င္တယ္”
“ေျပပါတယ္၊ ေရဖိုး မကုန္ မီးဖိုး မကုန္ ေတာ့ ပိုက္ဆံေတာင္ပိုထြက္လာေသးတယ္၊ အလုပ္ ဆင္း အလုပ္ျပန္လဲ ကားေပၚတက္လိုက္သြား႐ုံပဲ၊ နင္ပဲ အေရးႀကီးတာ”
“ငါက ဘာျဖစ္လို႔တုန္း”
“နင့္ကို အဲဒီလူ ကားေပၚမွာေတြ႕တာ သုံေလး ခါရွိၿပီ၊ အခု ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုင္လာၾက တယ္၊ နင္ဘာေတြ လုပ္ေနတာလဲ အိျဖဴ၊ ဒါအတည္လား၊ အရင္လိုပဲလား”
“ငါ့ကို အထင္မေသးပါနဲ႔ ၾကည္မာရာ၊ သူကလည္း တကယ့္လူရိုး လူေကာင္းပါ၊ ပါးစပ္ထဲ လက္ထည့္ေတာင္ ကိုက္တတ္တဲ့ လူမဟုတ္ဘူး၊ ခုလည္း တို႔ ထမင္းစားၿပီး
ရင္ျပန္မွာပါ”
မင္းခန႔္ စကားကို ၾကည္မာ သိပ္ၿပီးယုံၾကည္ပုံမရပါ။
“နင္ အရင္အိမ္မွာပဲလား”
“ေအးေလ၊ ငါအခု အလုပ္ရေနၿပီ၊ အိမ္လခလဲ ေပးနိုင္ေနၿပီ၊ ငါနဲ႔ ျပန္လာေနပါလား၊ ေရဖိုး မီးဖိုးက အစ ငါတာဝန္ယူပါတယ္”
“နင့္လခ ဘယ္ေလာက္ရလို႔လဲ”
“ရွစ္ေသာင္း”
“လမ္းစရိတ္၊ စားစရိတ္ နဲ႔ ဘာက်န္မွာလဲ၊ အိမ္လခ လဲေပးရဦးမယ္၊ ငါ့အတြက္ ေခါင္းထဲ မထားပါနဲ႔ အိျဖဴရယ္၊ ငါအဆင္ေျပပါတယ္”
“ငါက နင္နဲ႔ ေနခ်င္လို႔ပါ”
“ငါထီ ထိုးထားတယ္၊ ေပါက္ရင္ အိမ္ဝယ္မယ္၊ အဲဒီေတာ့မွ ငါနဲ႔ လာေန၊ ဟုတ္လား၊ ကဲ .. သြားမယ္ဟာ၊ အၾကာႀကီးေပ်ာက္ေနလို႔ မျဖစ္ဘူး၊ အခုေတာင္ ဟိုလိုလို ဒီလိုလို နဲ႔
လစ္ လာတာ၊ နင္ မဟုတ္တာေတြ လုပ္မေန ရင္ၿပီးတာပဲ”
“မလုပ္ဘူး စိတ္ခ်၊ နင္လဲ လာခဲ့ ဦးေလ၊ ဒါမွ မဟုတ္ နင့္အေဆာင္လိပ္စာေပး၊ ငါအား တဲ့ ရက္ လာခဲ့မယ္၊ မနက္ပိုင္းဆို ရွိမယ္ မဟုတ္လား”
“ေအးေအး၊ ငါလာရင္ ေပးမယ္၊ အခုေတာ့ လစ္ဦးမယ္ဟာ၊ ငါေပ်ာက္ေနမွန္း သိရင္ ခို တယ္ ဆိုၿပီး ပိုက္ဆံ အျဖတ္ခံေနရဦးမယ္”
မင္းခန႔္ လက္ကို ညႇစ္လိုက္ၿပီးၾကည္မာ ခပ္သုတ္သုတ္ ျပန္ထြက္သြားသည္။ တင္ပါးေတြ လွပ စြာလႈပ္ရမ္းသြားတာကို မ်က္စိတဆုံး လိုက္ေငးေနၿပီး ၾကည္မာ ျမင္ကြင္းထဲက ေပ်ာက္
သြားမွ မင္းခန႔္ လည္း ကိုယ့္ဝိုင္းကိုယ္ျပန္လာခဲ့၏။
“ေဆာရီး၊ နည္းနည္း ၾကာသြားတယ္၊ ..ေအာ္”
မင္းခန႔္ ႏွင့္ အတူမွာတုန္းက အရက္မပါ။ အခုေတာ့ စားပြဲေပၚ အရက္ပုလင္းတလုံး ႏွင့္ ဆိုဒါ၊ ေရခဲ ေတြပါ ေရာက္ေနသည္။
“သူတို႔ေတြ အတင္း လာေျပာလို႔ အားနာတာနဲ႔”
ပုလင္းတံဆိပ္ ကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ ၾကည္မာတို႔ အရက္ျဖစ္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး လက္ထဲ က ေသာက္လက္စ ခြက္ကိုၾကည့္ရင္း ျမင္ကြင္းထဲမွာ ၾကည္မာ့ကို ရွာမိ၏။ ခပ္လွမ္းလွမ္း
စားပြဲ တလုံးကေန ၾကည္မာ လွမ္းလွမ္းၾကည့္တာေတြ႕ လိုက္ရသည္။
“ကို မ်ိဳးမင္းစိုး ညာဖက္ကို နည္းနည္းတိုးလိုက္၊ ကိုယ္လုံး ေျပာတာမဟုတ္ဘူး၊ ခုံပါ နည္း နည္းေရႊ႕ ခိုင္းတာ”
ဘုမသိဘမသိ ႏွင့္ မင္းခန႔္ ေျပာသလို မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္လုပ္ေတာ့ မင္းခန႔္ ႏွင့္ ၾကည္မာ ၾကားမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္လုံးႀကီးကြယ္သြားသည္။ အနားေရာက္လာသည့္ စားပြဲထိုးေလး ကို
 ဖန္ခြက္လြတ္ တလုံးယူခိုင္းေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး နားမလည္ နိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။ ဖန္ ခြက္ ေရာက္လာေတာ့ ထမင္းနည္းနည္း ဟင္းနည္းနည္း အရင္စားလိုက္သည္။ အစာ နည္းနည္း
ဝင္သြားေတာ့မွ ခြက္ထဲကို အရက္ေလာင္းထည့္လိုက္သည့္ အခါ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးႀကီး ျပဴးတက္သြား၏။

 “မပန္း ..မပန္းအိျဖဴ၊ ဒါ ...ဒါ”
“နည္းနည္း ေသာက္ၾကည့္ခ်င္လို႔ပါ၊ ျမည္း႐ုံပဲ”
“ျမည္းတာကလဲ တပက္ေက်ာ္ေလာက္ရွိမယ္”
“ကၽြန္မ မကုန္ရင္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္ေသာက္လိုက္ေပါ့၊ မရြံ ဘူး မဟုတ္လား”
“ကဲ ..ကဲ ..သေဘာဗ်ာ၊ သေဘာ”
ဆိုဒါထည့္ ေရခဲထည့္ၿပီး ကေလာက္ကေလာက္ႏွင့္ ခြက္ကိုလႈပ္ေနသည့္ မင္းခန႔္ကို မ်ိဳး မင္းစိုး ၾကည့္ရင္း ေခါင္းကုပ္၏။
“လုပ္ေနတဲ့ ပုံကေတာ့ တကယ့္သဘာႀကီး အတိုင္းပဲ၊ လန႔္ေတာင္ လန႔္လာၿပီ”
“မလန႔္နဲ႔၊ မလန႔္ နဲ႔၊ အဲဒီ အတိုင္း ေနရာမေရႊ႕ဘဲသာေန ဟုတ္ၿပီလား”
ၾကည္မာရွိရာဖက္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ တက်ိဳက္ေမာ့ခ်လိုက္သည္။ ထို တက်ိဳက္ကလည္း ခြက္တဝက္ေလာက္ ပါသြားရာ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးပိုျပဴးသြားသည္။
မင္း ခန႔္ ဒါကို ဂ႐ုစိုက္မေနေတာ့ပါ။ ၾကာရွည္ေလး ျမင့္စြာ ေပ်ာက္ဆုံးခဲ့ ရသည့္ အရသာတခု က လည္းေခ်ာင္းကေန တဆင့္ တကိုယ္လုံးကို ေႏြးေထြးစြာ ပ်ံ႕ႏွံ့သြားျခင္းကို အမိအရ လိုက္ၿပီးခံစားေနမိသည္။ ေနာက္တခါေတြ႕လို႔ နင္တို႔ အရက္ေကာင္းသည္ဟု ၾကည္မာ့ ကို ေျပာလၽွင္ ၾကည္မာ ဘယ္လို ေနမည္နည္းဟု ေတြးရင္းျပဳံးမိသည္။
“ျပဳံးမေနနဲ႔ အမ၊ ဒါဝီစကီ၊ ျပင္းတယ္၊ အျမည္းေလး ဘာေလးစား၊ ဒီမွာ ေရေသာက္ လိုက္ ဦး”
မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ေရယူေသာက္လိုက္ၿပီးေနာက္ ဟင္းဖတ္ သုံးေလးဖတ္ ထပ္ စားလိုက္သည္။ ထမင္းလည္း နည္းနည္း စားၿပီးေနာက္ လက္က်န္ ကိုထပ္ေမာ့ခ်လိုက္ သည္။
“ဒုကၡပဲ၊ ကိုယ့္ထက္ဆိုးေနပါေရာလား”
“ဘာဒုကၡလဲ၊ စိတ္ခ်ပါ။ ထမ္းမျပန္ရဘူး၊ ဒီမွာ ကုန္သြားၿပီ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ခြက္က အခုထိ ဒီ အတိုင္းပဲ၊ မေသာက္နိုင္ေတာ့ဘူးလား၊ မေသာက္နိုင္ရင္ ေျပာ၊ ကၽြန္မ အကုန္ေသာက္ ပစ္ လိုက္မယ္”
“အကုန္ေတာ့ မလုပ္လိုက္ပါနဲ႔ ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေသာက္ပါမယ္”
သူ႔ခြက္ကို ရွင္းၿပီးေနာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္တခြက္ထပ္ငွဲ႕သည္။ ဒီတခြက္ကို ရွင္းေနစဥ္ မင္းခန႔္ က ဟိုဟာစား ဒီဟာစား လုပ္ရင္း ေစာင့္ၾကည့္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး တတိယ ခြက္ ကို ငွဲ႕ၿပီးတာ
 ႏွင့္ မင္းခန႔္ ကလည္း ေနာက္တခြက္ ထပ္ထည့္သည္။
“ေၾကာက္လာၿပီဗ်ာ”
“မေၾကာက္ပါနဲ႔၊ ဒီေလာက္က ေအးေဆးပါ”
ပထမ တခြက္ အရွိန္ ႏွင့္ နားထင္နားရင္းေတြ ပူလာၿပီ ျဖစ္လို႔ မင္းခန႔္ အာသြက္ေန သည္။ ဒီတခြက္ကိုေတာ့ ႏွစ္က်ိဳက္ ႏွင့္ မျဖတ္ပါ။ နည္းနည္းစီ လီၿပီးေသာက္သည္။မင္းခန႔္ ထပ္ မ
 ေသာက္နိုင္ေတာ့ဟု ထင္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ၾကည့္ေနသည္။ မင္းခန႔္ က လည္း အ စားေတြ ဘာေတြစားျပေနလို႔ ၿပီးၿပီ ထင္သြားပုံရသည္။ မင္းခန႔္ အတြက္ဟု အခ်ိဳ
ရည္ တပု လင္းေတာင္ မွာေပးလိုက္ေသးသည္။
မင္းခန႔္ သုံးခြက္ ကုန္ေအာင္ေသာက္ၿပီးခ်ိန္မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး ေတာ္ေတာ္ ထိတ္လန႔္ လာ သည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ ေတာ္ရင္ေကာင္းမယ္ ထင္တယ္၊ ျပန္ၾကရေအာင္”
“ဘာလို႔ ျပန္ရမွာလဲ၊ အေစာႀကီးရွိေသးတယ္၊ အရက္ေတြလည္း က်န္ေနေသးတယ္”
အလြန္ကို အသုံးမက်သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးျဖစ္ပါသည္။ မင္းခန႔္ သူထက္ပိုေသာက္ နိုင္သူျဖစ္ တာ ကိုေမ့ ေလ်ာ့ေနၿပီထင္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို စပ္ျဖဲျဖဲ ႏွင့္ ေျပာင္ျပရင္း ပန္းကန္ထဲက
ဝက္သား လုံးကို တူျဖင့္ ညႇပ္ယူရာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မရ။ ေခ်ာ္ေခ်ာ္ ထြက္ေနသည္။ စိတ္မ ရွည္ေတာ့သျဖင့္ တူတေခ်ာင္းကို ပစ္ခ်ၿပီး တေခ်ာင္းထဲႏွင့္ ခါးလည္က ထိုးေဖါက္ လိုက္
 မွ ပါလာ၏။
“ေတြ႕လား၊ ရပါတယ္၊ ဟဲ ..ဟဲ”
“မပန္းအိျဖဴ၊ က်န္တာေတြ ကၽြန္ေတာ္ပဲ ေသာက္လိုက္ေတာ့မယ္ေနာ္၊ အိမ္ျပန္ရဦး မယ္ ေလ၊ ထပ္မေသာက္ပါနဲ႔ေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုးက လက္က်န္ျဖတ္ဖို႔ သူ႔ခြက္ထဲကို အရက္ေလာင္းထည့္စဥ္ မင္းခန႔္ ကလည္း ခြက္ဝင္ထိုးေပးလိုက္သည္။
“ေတာ္ပါေတာ့ ဆရာမရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ေတာ့ ေခါင္းက်ိန္းလာၿပီ”
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုးကလည္း တခြက္ထပ္ေသာက္႐ုံနဲ႔ ဘာထူးမွာလဲ”
“ကဲဗ်ာ၊ ဒါဆိုလဲ တခြက္ေတာ့ မလုပ္နဲ႔၊ ကၽြန္ေတာ္ နည္းနည္း ထပ္ထည့္ေပးမယ္ ဟုတ္ လား”
မင္းခန႔္ စိတ္ေက်နပ္ေစရန္ ခြက္ထဲကို အရက္အနည္းငယ္ ထည့္ေပးၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုးက သူ႔ ခြက္ ထဲကိုက်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ေလာင္းထည့္လိုက္သည္။
“ကဲ ..ကဲ ကၽြန္ေတာ္ တို႔လည္းဒါၿပီးရင္ သြားၾကရေအာင္ေနာ္”
ခြက္ထဲကို ေရခဲတုံးထည့္တာ ေဘးကိုခ်ည္းပဲ က်ေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ကူညီထည့္ေပးရင္း မ်ိဳးမင္းစိုးေျပာသည္။
“အာ ..ေနဦးေလ၊ ပိုက္ဆံ ရွင္းမယ္ ဆိုလဲ ဒီဟာေလး ကုန္မွရွင္း”
ဆိုဒါ အနည္းငယ္ထည့္ၿပီးေနာက္ ခြက္ကို တခ်က္ထဲ ေမာ့ခ်ပစ္လိုက္သည္။ မင္းခန႔္ ကုန္ သြားမွ မ်ိဳးမင္းစိုးက စားပြဲထိုးေခၚၿပီး ေဘလ္ေတာင္းလိုက္၏။ သူ႔ခြက္ကိုလည္း အေျပာင္
ရွင္းလိုက္သည္။ စားပြဲေပၚက လက္က်န္ပုလင္းကို ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မရွိေတာ့ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုး သိမ္းလိုက္တာလား၊ စားပြဲထိုးကိုပဲ ေပးလိုက္တာလား ဆိုတာ မင္းခန႔္ မသိလိုက္ေပမယ့္
 ဘာမွ ထပ္မရစ္ေတာ့။ ရက္ေပါင္းမ်ားစြာ ေတာင့္တခဲ့ ရသည့္ အရက္ကို ဒီေလာက္ေလး ေသာက္ခြင့္ ရတာကို စိတ္ေက်နပ္ၿပီး ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိ၏။
“ေဘလ္ လာရင္ ကၽြန္မ ေပးမယ္ေနာ္”
“လုပ္ျပန္ၿပီ၊ အိတ္ကို ကိုင္ထားတာေဇာက္ထိုးႀကီးဗ်၊ ဘယ္လိုလုပ္ဖြင့္ လို႔ရမလဲ၊ ထားလိုက္ ပါ။ ကၽြန္ေတာ္ ေပးပါမယ္၊ ေနာက္တခါ မွေပးေပါ့၊ ဟုတ္လား”
“ေနာက္တခါ၊ အိုေက စိန္လိုက္ေလ၊ ကိုယ့္ပိုက္ဆံနဲ႔ ကိုယ္ဆိုလို႔ကေတာ့ အမ်ားႀကီး ေသာက္မွာေနာ္”
“ဒါကေတာ့ ခင္ဗ်ားသေဘာေပါ့၊ အခုေတာင္ ေတာ္ေတာ္ မူးေနၿပီ မဟုတ္လား”
“ေပါက္ကရေတြ၊ ဒီေလာက္ေလးနဲ႔ မူးမလား၊ အာေတာင္ မစြတ္ဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေငြရွင္းေနစဥ္ မင္းခန႔္ ၾကည္မာ့ကို သတိရၿပီး လိုက္ၾကည့္မိသည္။ အခုန ၀ိုင္း နား မွာမရွိေတာ့၊ ၀ိုင္းေျပာင္းသြားၿပီထင္သည္။ မင္းခန႔္ အရက္ေသာက္ေနတာကို မ်ား
 ျမင္ သြားေသးလားဟု စိုးရိမ္မိေသးေသာ္လည္း ျမင္လိုက္လို႔ ကေတာ့ ၾကည္မာ ခ်က္ခ်င္းေျပး လာမွာဟု ေတြးမိၿပီး စိတ္ေအးသြားသည္။
“ကဲ ..သြားၾကမယ္”
“ၿပီးၿပီလား၊ သြားမယ္ေလ”
ထလိုက္ခ်ိန္မွာ ေခါင္းထဲက ရိပ္ကနဲျဖစ္သြားလို႔ ေရွ႕က စားပြဲကို လက္ေထာက္လိုက္ရ သည္။
“မပန္းအိျဖဴ ရရဲ့လား”
“ရတယ္၊ ရတယ္၊ လာေတာ့မတြဲနဲ႔ သိကၡာက်တယ္”
ျမင္ကြင္းထဲမွာ ၾကည္မာ့ကို ျမင္လိုက္သလိုလို ရွိတာေၾကာင့္ ကပ်ာကယာ လက္ကာၿပီး တားလိုက္ရသည္။ အသက္ကို ဝေအာင္ရႉၿပီး စိတ္ကို တင္းကာ လက္လႊတ္ၿပီးမတ္
မတ္ ရပ္လိုက္၏။
“ေတြ႕လားရပါတယ္၊ ကၽြန္မ ေရွ႕က သြားမယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကၽြန္မ ေနာက္တည့္တည့္က လိုက္ခဲ့၊ ဘာမွ မေမးနဲ ေျပာတဲ့ အတိုင္းလုပ္”
“ဟုတ္၊ ဟုတ္ကဲ့”
ၾကည္မာ ရွိမည္ထင္သည့္ ေနရာဖက္ကို တာ့တာ လုပ္လက္ျပလိုက္ၿပီး မင္းခန႔္ လွည့္ ထြက္ ခဲ့သည္။ ယိုင္ခ်င္ခ်င္ ျဖစ္ေနသည့္ ေျခလွမ္းေတြကို မနည္းထိန္းလာရ၏။ ဒီေန႔ စီး
လာသည့္ ဖိနပ္က သိပ္မျမင့္တာကလည္း ကံေကာင္းသြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးကေတာ့ မင္း ခန႔္ ေျပာထားသည့္ အတိုင္းေနာက္ကေနကြယ္ၿပီး လိုက္လာသည္။
“မယိုင္ဘူး မဟုတ္လား”
“မယိုင္ဘူး”
“ဒါေၾကာင့္ ေျပာသားပဲ၊ မမူးပါဘူးလို႔”

ကားနားေရာက္ခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ မရေတာ့ပါ။ ကားေခါင္မိုးေပၚ ေမွာက္က်သြားသည္။ ၾကည္မာ ျမင္ဖြယ္မရွိေတာ့ဟု စိတ္ေလၽွာ့လိုက္တာေၾကာင့္လည္း ပါမည္ ထင္ပါသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊”
“ရတယ္၊ ရတယ္၊ ကားတံခါးေလးသာဖြင့္ေပး”
“ေဘးနည္းနည္းဖယ္ေလ၊ ခင္ဗ်ားက တံခါးကို ပိတ္ရပ္ထားတာ”
“ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလဲ ရတယ္၊ ဖယ္ေပးမယ္၊ ဒါနဲ႔ ေဆာ့ဖ္ပင္ ပါသလား”
“မပါဘူး၊ ဘာလုပ္ဖို႔လဲ မပန္းအိျဖဴ”
“ဒီအရက္ ေကာင္းတဲ့ အေၾကာင္း ဟိုကားႀကီးမွာ ေထာက္ခံစာေရးၿပီး လက္မွတ္ထိုးေပး ခဲ့ မလို႔”
“ေနာက္ေန႔ မွေရးလည္း ရပါတယ္၊ ဒီေန႔ ကၽြန္ေတာ္ ေဆာ့ဖ္ပင္ မပါလို႔”
“အိုေက၊ အိုေက၊ ဒါဆိုလဲ ေနာက္မွေပါ့၊ ဖယ္လိုက္မယ္ေနာ္၊ တံခါးဖြင့္”
မင္းခန႔္ ကားထဲ အဝင္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ေနာက္ကေနလက္ေမာင္းကို ထိန္းေပးသည္။ ထိန္း တာ ကလည္း မထိရဲသလိုလို ရြံ့တြန႔္တြန႔္ ႏွင့္ ေသေသခ်ာခ်ာလည္း မဟုတ္။
“ကိုယ့္ သူငယ္ခ်င္း အခ်င္းခ်င္းေတြပဲ၊ လဲမွာစိုးလို႔ ကိုင္ေပးတာ ဘာမွ မေျပာဘူး၊ ရြံ့ သလို ေၾကာက္သလို လုပ္မေနနဲ႔၊ အဲဒါေၾကာင့္ အခုထိမိန္းမ မရတာ”
ထိုင္ခုံ ေနာက္မွီကို မွီရင္း မင္းခန႔္ ေျပာလိုက္မိသည္။ ဒီေကာင့္ ကို မႏွိပ္ကြပ္ရတာၾကာၿပီ ဆိုေတာ့ အျပစ္တင္ရတာ အရမ္းအာေတြ႕ ေနသည္။
“မပန္းအိျဖဴ၊ ေျခေထာက္၊ ေျခေထာက္၊”
“ေျခေထာက္ ဘာျဖစ္လဲ၊ လူပဲ ေျခေထာက္ပါမွာေပါ့”
“ဟုတ္တယ္ေလ၊ ဒါေပမယ့္ ခင္ဗ်ား ေျခေထာက္က အျပင္ေရာက္ေနတယ္၊ ဘယ္လိုလုပ္ တံခါးပိတ္မလဲ”
“ဒါဆိုလဲ ေျခေထာက္ အထဲသြင္းလို႔ ေျပာေပါ့”
ေလးလံေနသည့္ ေျခေထာက္ေတြကို အထဲ မသြင္းလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ မဟန္နိုင္ေတာ့ ဘဲ ဟိုဖက္က မ်ိဳးမင္းစိုး ထိုင္မည့္ဖက္ဆီကို လဲက်သြားသည္။
“ေဟာဗ်ာ”
သူ႔ဖက္က တံခါးဖြင့္ၿပီး ဝင္ထိုင္မည္ အလုပ္မွာ မင္းခန႔္ ကိုျမင္သြားသည္။ ဒီတခါေတာ့ ရဲရဲ တင္းတင္းပင္ လက္ေမာင္းႏွင့္ ပုခုံး ကို ကိုင္ၿပီး ျပန္ထူေပးသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ေတာ္ေတာ္ မူးေနသလား၊ ကားေမာင္းနိုင္ရဲ့လား”
“မူးေတာ့မူးတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေမာင္းနိုင္ပါတယ္၊ ခင္ဗ်ား မလိုက္ရဲလို႔လား”
“ဒါဆိုလဲ ေမာင္းေပါ့၊ ဘာလို႔ မလိုက္ရဲရမွာလဲ”
ကားထြက္လာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က ျပတင္းေပါက္မွန္ ကိုခ်ေပးသည္။ ေလေအးေအး က မ်က္ႏွာကို တိုးသည့္ အရသာကို မ်က္စိမွိတ္ခံစားရင္း မင္းခန႔္ လိုက္လာခဲ့၏။ ကိုယ့္
ဟာ ႏွင့္ ကိုယ္ဇိမ္ေတြ႕ ေနလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ေတာင္ မရစ္မိေတာ့ပါ။ ဒီလို အရသာမ်ိဳးကို မင္း ခန႔္ ေတာင့္တခဲ့ ရတာၾကာေလၿပီ။ အိမ္ေရွ႕မွာ ကားရပ္လိုက္ေတာ့ေတာင္ စီးရတာ
ခနေလး လို႔ ထင္ေန၏။
“ေရာက္ၿပီ”
“ဘယ္ကို ေရာက္တာလဲ”
“ခင္ဗ်ား အိမ္ေလ”
“ဟုတ္လား၊ ျမန္လိုက္တာ၊ ေရာက္ၿပီဆိုလဲ ဆင္းရတာေပါ့၊ ေက်းဇူးတင္တယ္ ကိုမ်ိဳးမင္း စိုးရာ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး နဲ႔ သူငယ္ခ်င္းေတာ္ရတာ သိပ္ေကာင္းတာပဲ”
“ေနဦး၊ ေနဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ တံခါးလာဖြင့္ေပးမယ္”
“သိုင္းက်ဴး၊ သိုင္းက်ဴး”
ကားေပၚက ဆင္းသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ သိသိသာသာ ယိုင္ေနၿပီျဖစ္သည္။ ေပါင္ ေပၚက အိတ္ျပဳတ္က်သြားလို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး ေကာက္ကိုင္လိုက္ရသည္။ အျပင္ေရာက္ေတာ့
ကားစက္ဖုံး ကို ကိုင္ၿပီး တေရြ႕ေရြ႕ ပတ္သြားေနသည့္ မင္းခန႔္ အေျခအေန ကို မ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာေပါက္သြားသည္ ထင္သည္။ လက္ေမာင္းႏွစ္ဖက္ကို ေနာက္ကေန တင္းတင္း
ထိန္းကိုင္ၿပီး အိမ္ဝ အထိ လိုက္ပို႔ သည္။ ေလွခါးထစ္ေတြကို တက္သည့္ အခါ ေနာက္က ေန ေက်ာကို တြန္းတင္ ရသည္။
တံခါးဝ ေရာက္ေတာ့ သံဆန္ကာေတြကို လက္ႏွင့္ ဆုပ္ၿပီး
“ေသာ့ ၊ ေသာ့ ၊ ငါ့ေသာ့ ဘယ္မွာလဲ”
“အိ္တ္ထဲမွာ ထင္တယ္၊ အိတ္က ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာ”
“ဒါဆိုလဲ အိတ္ထဲက ယူၿပီး တံခါးပါ တခါထဲ ဖြင့္ေပးစမ္းပါ”
“ဟုတ္ကဲ့၊ ဟုတ္ကဲ့”
အိတ္ဇစ္ဖြင့္ သံ၊ အထဲကို လက္ႏွိုက္စမ္းေနသံ ၾကားရသည္။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ..မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ့အိတ္ကို ဖြင့္မၾကည့္ဖူးဘူး မဟုတ္လား၊ တခါထဲ ဗဟုသုတ ျဖစ္ေအာင္ၾကည့္သြားလိုက္ပါလား”
“ကၽြန္ေတာ္ ေသာ့ ရွာတာပါ၊ မ..မ..မၾကည့္ပါဘူး”
“ခက္ေနပါၿပီ၊ အျပစ္တင္ေနတာမဟုတ္ဘူး၊ ဗဟုသုတ ရေအာင္ၾကည့္သြားလို႔ ေျပာေန တာ၊ ဒါေပမယ့္ ဒီအိတ္ ကေတာ့ ထမင္းဗူးနဲ႔ ပိုက္ဆံ အိတ္ပဲ ပါတယ္၊ ဟဲ ..ဟဲ”
ေျပာခ်င္ရာေျပာေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို မ်ိဳးမင္းစိုး လစ္လ်ဴရႈ လိုက္ၿပီး ေသာ့ကို ရေအာင္ စမ္း ကာ တံခါးဖြင့္ ေပးသည္။
“ၿပီးရင္ ေသာ့ကိုအိတ္ထဲျပန္ထည့္လိုက္၊ေသာ့ထည့္ၿပီးရင္ အိတ္ေပး၊ အရမ္းအိပ္ခ်င္ ေနၿပီ”
အိတ္ကို ျပန္ယူၿပီး အထဲ အဝင္မွာ မင္းခန႔္ လဲက်သြားျပန္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဖမ္းဆြဲ လိုက္ နိုင္လို႔သာ ဖိနပ္စင္ေပၚ ျပဳတ္မက်ျခင္း ျဖစ္သည္။
“မထူးေတာ့ပါဘူး၊ အထဲသာ တြဲပို႔ေပးပါေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး အထဲအထိ တြဲပို႔ ရေတာ့သည္။
“ဟုတ္ၿပီ၊ အဲဒီလိုက္ကာ က အိပ္ခန္း၊ အထဲက ဘယ္ဖက္ အလည္နားမွာ မီးခလုပ္ရွိတယ္၊ စမ္းၿပီး ဖြင့္လိုက္”
မီးေရာင္ လင္းသြားသည္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ဂမူးရႈးထိုး အိပ္ရာဆီ သြားမိသည္။ မလဲေအာင္ထိန္း ေပးေနရသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း အတူပါလာ၏။ အိပ္ယာနား ေရာက္သည္ႏွင့္ လက္ထဲက
အိတ္ကို ပစ္ခ်ၿပီး အိပ္ရာေပၚ အတင္းလွဲခ်လိုက္မိသည္။ ေခါင္းအုံး ႏွင့္ ထိလိုက္တာႏွင့္ တ ေလာက လုံးခ်ာခ်ာလည္ေနသလိုပင္။ အိပ္ယာေပၚကေန ေမာ့ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္း
စိုး ကိုပင္ ေကာင္းေကာင္း မျမင္ရေတာ့။ ေဘးမွာရပ္ေနသည့္ လူရိပ္ တခုလိုလိုသာ ျဖစ္၏။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ဒီေန႔ ကံထူးတယ္၊ မိန္းကေလးေတြ အိပ္ခန္းထဲလည္း ေရာက္ဖူးသြားၿပီ၊ ဟား ..ဟား၊ ရႈပ္ပြေနတာပဲလို႔ ေတာ့ မေျပာနဲ႔ေနာ္၊ တပတ္တခါမွ ရွင္းတာ”
“မေျပာပါဘူး၊ မေျပာပါဘူး၊ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္သာ အိပ္လိုက္ ဟုတ္လား၊ ကၽြန္ေတာ္သြား ေတာ့မယ္”
“အိုေက၊ ဂြတ္နိုတ္၊ ဂြတ္နိုတ္၊”
မ်ိဳးမင္းစိုး ထြက္သြားၿပီးေနာက္ တေစာင္းလွဲေနရာမွ ပက္လက္လွန္လိုက္သည္။ အိမ္ေရွ႕ တံခါးကို ပိတ္သံသဲ့သဲ့ ၾကားၿပီးေနာက္ ကားစက္ႏွိုးသံ ထြက္လာသည္။ ထို႔ေနာက္ ကား
သံက တေျဖးေျဖး ေဝးသြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုးေတာ့ ေတာ္ေတာ္လန႔္ သြားၿပီထင္သည္။ မီးထ ပိတ္ ခ်င္ေပ မယ့္ မထနိုင္ေတာ့။ ေျခႏွင့္ လက္က လႈပ္ နိုင္ေသးေပမယ့္ ေခါင္းကို မထူ
 နိုင္ေတာ့ ၿပီ။ မ်က္လုံးဖြင့္ၾကည့္လိုက္ရင္ မီးေရာင္ မေရာက္ သည့္ ေမွာင္ေမွာင္မဲမဲ အမိုး ႀကီး က လည္ ေနလို႔ ပိုမူးသည္။ မ်က္လုံးကို ခ်က္ခ်င္းျပန္မွိတ္လိုက္၏။ တျဖည္းျဖည္း
 ႏွင့္ အမူးရွိန္က တ ရိပ္ရိပ္ တက္လာေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေက်နပ္ေနသည္။ ဒီလို အရသာမ်ိဳး မင္း ခန႔္ မခံစား ရတာ ၾကာၿပီဆိုေတာ့ မူးတာကိုပဲ တစိမ့္စိမ့္ ႏွင့္ အရသာယူေနမိ၏။
တရိပ္ရိပ္ တမူးမူး ဖီလင္ကို သေဘာက်ေပမယ့္ နည္းနည္း အိုက္လာသည္ဟု ထင္လိုက္ လို႔ အက် ႌကို ရင္ဘတ္ကေန ကိုင္ခြဲလိုက္ရာ ႏွိပ္ၾကယ္သီးေတြ တေဖ်ာက္ေဖ်ာက္ ပြင့္
ထြက္ကုန္ၿပီး လူလည္းေနရ ထိုင္ရသက္သာသြားသည္။ ဘရာစီယာကို ခၽြတ္ခ်င္ေသးေသာ္ လည္း ခ်ိတ္ျဖဳတ္ဖို႔ ေက်ာကုန္းေအာက္ကို လက္ႏွိုက္လို႔ မရတာႏွင့္ လက္ေလၽွာ့လိုက္
ရ သည္။
“ဒီေလာက္ဆိုရင္ေတာင္ ေနသာပါၿပီေလ”

အေပၚပိုင္း ကေနရသက္သာသြား ေပမယ့္ ေအာက္မွာ ဝတ္ထားသည့္ ထမိန္စကပ္က ခါးမွာ အရမ္းတင္းေနသည္ဟု ခံစားရ သည္။ ေျခေထာက္ေတြ လႈပ္ရွားရတာလည္း မ
လြတ္လပ္။ဒါကို ျဖဳတ္ပစ္ဖို႔ ခါးက ခ်ိတ္ႏွင့္ ဇစ္ကို မ နည္းလိုက္စမ္းရ၏။ ဇစ္ကိုျဖဳတ္ကာ ထမိန္ စကပ္ကို ေအာက္ကို တြန္းခ်ေတာ့ ေတာ္ေတာ္ ႏွင့္ မေရြ႕၊ တင္ပါးကို မတာ
လည္း မလို႔မရ။ တို႔လို႔တန္းလန္း ႀကီးျဖစ္ေနသည္။ ထိုအခ်ိန္မွာ အခန္းထဲကို လူတ ေယာက္ဝင္ လာတာ မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။
“ဘယ္သူလဲ ၾကည္မာလား”
မ်က္လုံးကို အားတင္းဖြင့္ၾကည့္ေပမယ့္ ဘာကိုမွ သဲသဲကြဲကြဲမျမင္ရ။ လူလိုလို အရိပ္တခုပဲ ေတြ႕သည္။ ဒီအခ်ိန္ ျပန္လာမွေတာ့ ၾကည္မာပဲ ျဖစ္ရမည္။
“ၾကည္မာ၊ လုပ္စမ္းပါဦးဟာ၊ ဒီမွာ ခၽြတ္လို႔ မရဘူး၊ ခၽြတ္ေပးစမ္းပါ၊ ငါ ဖင္မႂကြနိုင္လို႔”
ၾကည္မာ ေတာ္ေတာ္ႏွင့္ မလႈပ္၊ မင္းခန႔္ ကိုယ့္ဖာသာ လုပ္တာလဲ မေအာင္ျမင္။
“လုပ္ပါၾကည္မာရာ၊ ဒါႀကီးနဲ႔ ငါေနရခက္လို႔ပါ”
ဒီတခါ ေတာ့ၾကည္မာ မင္းခန႔္ စကားနားေထာင္သည္။ ေျခရင္းဖက္ကေန ကူဆြဲေပးလိုက္ လို႔ ေဝါကနဲ ကၽြတ္ပါသြား၏။ လြတ္လပ္သြားေသာ ေပါင္တံေတြကို ဘယ္ညာလႈပ္
ရမ္း ၿပ လိုက္ရင္း
“ေက်းဇူးပဲ၊ အခုမွ လြတ္လပ္သြားေတာ့တယ္၊ ငါအခု အရမ္းမူးေနတယ္ သိလား၊ နင့္ ကို ေတာင္ မျမင္ရဘူး၊ ေသာက္ခ်င္လို႔ ေသာက္တာ မဟုတ္ပါဘူးဟာ၊ နင္တို႔ ကုမၸဏီက
 ေရာင္းတဲ့ အရက္ ေကာင္းမေကာင္း စမ္းၾကည့္တာပါ။ ေကာင္းတယ္သိလား၊ ဟီး ..ဟီး”
ေျပာခ်င္ရာေျပာေနမိခ်ိန္မွာ ပင္တီကိုပါ လာဆြဲတာ ခံလိုက္ရသည္။ ခါးစည္း သားေရႀကိဳး ကိုလက္ႏွင့္ဆြဲထားရင္း
“ေဟ့ အဲဒါမပါဘူးေလ၊ ရွက္ရွက္ေတြ ျဖစ္ကုန္မယ္”
မင္းခန႔္ တားေပမယ့္ အတင္းဆြဲခၽြတ္တာခံလိုက္ရသည္။ ေအာက္ပိုင္း တခုလုံးေအးက နဲ ျဖစ္သြားသည့္ အခ်ိန္မွာ ပိုၿပီး လြတ္လပ္သြားသလိုခံစားလိုက္ရသည္။ ၾကည္မာ ဘာေတြ
လုပ္ေနသလဲ မသိေတာ့ပါ။ သူခၽြတ္တိုင္း ကိုယ္ကလိုက္ၾကည့္တာ မ်ားေနေတာ့ ဒီတခါ သူ ၾကည့္ခ်င္ရာ ၾကည့္ပါေစဟု သေဘာထားလိုက္သည္။ ရွက္စရာလို႔လည္း သေဘာမ
ထား ေတာ့ပါ။ ၾကည္မာက လည္းမင္းခန႔္ မူးေန မွန္း သိလို႔ အညိဳးႏွင့္ လက္စားေခ်ေနတာပဲ ျဖစ္မည္။
“ေအးေလ ေကာင္းတာပါပဲ၊ ပိုလြတ္လပ္တာေပါ့၊ ၿပီးရင္ေတာ့ ေစာင္အုပ္ေပး ...”
စကားဆက္ေျပာလို႔ မရ၊ မင္းခန႔္ ပါးစပ္ကို ပိတ္တာခံလိုက္ရသည္။ ႐ုတ္တရက္ အသက္ ရႉရပ္သြား သလိုပင္။ အသက္ရႉမဝလို႔ ေမာ ေနရင္း ႏႈတ္ခမ္းေတြ ထူပူတက္လာသည္။
 ၾကည္မာ ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ မင္းခန႔္ နား မလည္ေတာ့။ မူးတာကလည္း ပိုတက္ လာသည့္ အခါ ၾကည္မာလုပ္ခ်င္ရာ လုပ္ေစေတာ့ ဟု စိတ္ကို ေလၽွာ့ခ်ေပးလိုက္သည္။
လက္ႏွင့္ စမ္းၾကည့္ေပမယ့္ လက္က လည္းတခုခု ႏွင့္ ပိမိေန သလို ပင့္တင္လို႔ မရ ျဖစ္ ေနသည္။
ႏႈတ္ခမ္းေတြ ဆီက အပူဓါတ္က ရင္ထဲက အရက္ေၾကာင့္ပူသည့္ အပူႏွင့္ ေရာေႏွာသြား သည့္ အခါမင္းခန႔္ မိန္းေမာသလို ျဖစ္သြားသည္။ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးက ေလထဲမွာလြင့္
ပ်ံေနသည္။ ထိုသို႔ ပ်ံသန္းရင္လည္း တစုံတခုကို လိုက္ရွာေနမိသလိုပင္။ ဒါေပမယ့္တခါ မွ မခံစားဖူးသည့္ လြင့္ေမ်ာသည့္ခံစားခ်က္ ကို မင္းခန႔္ ရင္ထဲေနသေဘာက်ေနမိပါသည္။
တ ခ်က္တခ်က္တြင္ အိပ္ေပ်ာ္သလိုလို အသိစိတ္က ကင္းလြတ္သြားသည္။ ႏႈတ္ခမ္းဆီက ပူ ေလာင္တင္းက်ပ္ မႈေတြ ဘယ္လိုေပ်ာက္ဆုံးသြားမွန္း ေတာင္မသိလိုက္ပါ။
ရင္ဘတ္ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ပိုင္း က ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ တမ်ိဳးကိုရသည္။ ဆီးခုံ တဝိုက္မွာလည္း ဒီအတိုင္းပင္ ကလိကလိ ႏွင့္ယားေနသည္။ အေမႊးဖြားဖြား သားေမြးထည္တခု ျဖင့္ အစုန္
အဆန္ ပြတ္သပ္ေနသလိုပင္။
“ယားတယ္၊ ယားတယ္ ဘာေတြလဲမသိဘူး”
မင္းခန႔္ အသံက ဗလုံးဗေထြးႏွင့္ ကိုယ့္ဟာကိုယ္ျပန္ၾကားရတာေတာင္မွ ဘာေတြေျပာ ေန မွန္း မသိပါ။ ဒါေပမယ့္ ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ ေပ်ာက္သြားၿပီး ေျခေထာက္ေတြကို တစုံတ
 ေယာက္က ဆြဲေျမႇာက္လိုက္သလို ေျမာက္တက္သြားသည္။
“ဘာတုန္း၊ ဘာေတြလဲဟာ၊ မူးပါတယ္ ဆိုေနမွ”
ထိုအခိုက္မွာ မင္းခန႔္ ကိုယ္က အေၾကာေတြတင္းကနဲ ျဖစ္သြားသည္။ ရင္ထဲမွာ ဆို႔ဆို႔ နင့္ နင့္ႀကီး ႏွင့္ ဘယ္လိုမွန္းမသိပါ။ ထိုေနာက္ ပူကနဲ က်င္ကနဲ ခံစားမႈ တခုက မင္းခန႔္ကိုယ္
ထဲမွာ အခါခါ ျဖတ္စီးေန၏။ တခါတရံလည္း အျမင္ကေန ျပဳတ္က်သည့္ ပမာ ဟာက နဲ၊ ဟာကနဲ ရင္ထဲမွာ ျဖစ္သြားသည္။ တခါတရံက်ေတာ့လည္း ေလထဲကို ေျမာက္တက္ သြား သလိုပင္။တျဖည္း ျဖည္း ႏွင့္ မိမိ ေလွတစီး ေပၚ မွာေရာက္ေန တာကို မင္းခန႔္ သိ လာ သည္။ လွိုင္းပုတ္လိုက္ လၽွင္ ေလွကသိမ့္ကနဲ လူးသြားၿပီး မင္းခန႔္ လည္း အေပၚကို ေျမာက္ တက္သြားသလိုပင္။ ျပန္က်လာေတာ့လည္း ၿငိမ့္ကနဲ က်သြား သည့္ အရသာက တ မ်ိဳးျဖစ္၏။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ေလွေပၚမွာ လွဲအိပ္ၿပီး အ ဆုံးမရွိ ပင္လယ္ျပင္ က်ယ္ထဲ ကို ျဖတ္
သန္းေနသူ တေယာက္လို ခံစားရသည္။
ပင္လယ္ျပင္ထဲမွာ လွိုင္းလုံးေတြ မ်ိဳးစုံေတြ႕ရသည္။ ၿငိမ့္ၿငိမ့္ သာသာ လွိုင္းလုံးေတြ ၾကဳံ သ လို ၾကမ္းတမ္းခက္ထန္သည့္ လွိုင္းေတြ ႏွင့္လည္းတိုး၏။ လွိုင္းၾကမ္းသည့္ အခ်ိန္ေတြ
ဆို ရင္ မင္းခန႔္နားထဲမွာ ေလွနံရံကို လွိုင္းဝင္တိုးသည့္ အသံေတြဆူညံလို႔ ေန၏။ လွိုင္း ႀကီး သည့္အခါ ေလွကို ျမန္ျမန္ရပ္တန႔္သြားေစခ်င္ေသာ္လည္း ညင္သာေသာလွိုင္းတို႔ ကို
 စီး မိသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ေလွကို ကမ္းမကပ္ေစခ်င္ျပန္။ ဆႏၵ ႏွစ္ခုၾကားမွာ တလွည့္စီ သြား လာရင္း မင္းခန႔္ မူးလာသည္။ လွိုင္းမူးတာက အရက္မူးတာႏွင့္ မတူပါ။ ပိုၿပီးခံရခက္
သည္။ အမူးယစ္ရဆုံး အေျခအေန ကိုေက်ာ္ျဖတ္ သြားခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ စိတ္ေတြ က ေလွေပၚ မွာ ေနရသည္ႏွင့္ မတူ ဘဲ မီးခိုးတန္းေပၚမွာ ေမ်ာပါေနရသလိုပင္။
ထိုသို႔ မီးခိုးေငြ႕လို ေမ်ာလြင့္ရင္း နားထဲမွာ ေရစပ္စပ္တြင္ နင္းေလၽွာက္လာသလို တစြပ္ စြပ္ ေျခသံေတြၾကားရသည္။ ကမ္းစပ္ႏွင့္ နီးလာၿပီထင္သည္။ ကမ္းနီးေတာ့ ေလွကပိုခါသည္။
မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးသြက္သြက္ ရမ္းေန၏။လႈပ္ခါ လြန္းလို႔ ေစာေစာက ရထားသည့္ ယစ္ မူးဖြယ္ခံစားမႈ ေလးေတာင္ ကြယ္ေပ်ာက္ သြားေတာ့ မေယာင္ေယာင္ ျဖစ္ၿပီးမွ လုံးဝ ၿငိမ္
သက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး လည္း လြတ္လပ္ေပါ့ပါးသြား၏။ ဒီေတာ့မွ မင္းခန႔္ လည္းတၿငိမ့္ၿငိမ့္ တလြင့္လြင့္ခံစားမႈ ထဲ ကို ေက်နပ္စြာ တိုးဝင္သြားခြင့္ရသြားသည္။
ဘယ္လိုဘယ္ဝါ ဟု အမ်ိဳးအမည္ မသတ္မွတ္ တတ္ေသာခံစားမႈ တြင္ မင္းခန႔္ ဘယ္ ေလာက္ ၾကာေအာင္ ေမ်ာပါသြားသည္ မသိပါ။ ႏႈတ္ခမ္းေတြ ျပန္ၿပီးထူပူလာ ျခင္းႏွင့္ အတူ
ယားက်ိက်ိ ခံစားမႈ ကိုျပန္ရလာသည္။ ဒီအခ်ိန္မွာေတာ့ မင္းခန႔္ တစုံတရာ မေျပာ နိုင္ေတာ့သလို ေျပာလည္း မေျပာခ်င္ေတာ့ပါ။ ဘာမွန္းမသိသည့္ ႐ူးေၾကာင္ေၾကာင္ ကိစၥ ေတြ
 ၾကည္မာ ဘာေၾကာင့္လုပ္ေနသလဲ ဟုေတြးဖို႔ ပင္ေမ့ေလ်ာ့ေနမိသည္။ အားလုံးကို အရႈံးေပးၿပီး ျဖစ္လာသမၽွတြင္ ေမ်ာပါသြား၏။
မင္းခန႔္၏  ကိုယ္ခႏၶာက ျပန္လည္လႈပ္ခါ လာ ေတာ့မွ ေလွျပန္ထြက္လာသည္ကို သတိ ထားမိသည္။ ပူလိုက္ေအးလိုက္ ခံစားမႈ ႏွင့္ အတူ ရင္ထဲမွာ တလွပ္လွပ္ျပန္ျဖစ္လာသည္။
ခနၾကာရင္ လွိုင္းထန္သည့္ ပင္လယ္ျပင္ ကို ျဖတ္ ရ ဦးမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ သိေနသည္။ ဒီအိပ္မက္က မနိုးမခ်င္း ဒီပင္လယ္ထဲမွာပဲ ရွိခ်င္ ရွိ ေနနိုင္သည္။ ရင္ထဲမွာလည္း ဘယ္
လိုႀကီးမွန္း မသိ။ ဘာမွန္း မသိသည့္ ခံစားမႈေတြ ႏွင့္ ဆူေဝေနသည္။ ရင္ထဲမွာ ေပၚလာ သည့္ ခံရခက္သည့္ေဝဒနာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ႀကိဳးစား အား တင္းကာ ေမးလိုက္မိ၏။
ေလွေပၚမွာ ၾကည္မာ လည္းအတူတူ ရွိေနမွာပဲဟု ေမၽွာ္လင့္ ၿပီးေမးလိုက္မိျခင္း ျဖစ္ပါ သည္။ မင္းခန႔္က မူးေနေပမယ့္ ၾကည္မာကေတာ့ အေျခအေန ကို သိနိုင္မည္ ထင္မိ၏။
“မေရာက္ေသးဘူးလား၊ အဲဒီ လွိုင္းေတြက အရမ္းမူးတယ္”


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

အိပ္ရာက နိုးလာသည့္ အခ်ိန္တြင္ မင္းခန႔္  ေခါင္းထဲက တစစ္စစ္ ႏွင့္ကိုက္ေနၿပီး ရင္ထဲ မွာတလွပ္လွပ္ ႏွင့္ ကတုန္ကရီ ျဖစ္ေနသည္။ အမူး မေျပခ်င္ေသးလို႔ဟု စိတ္ကထင္
 ေန မိ၏။ အရက္ ကေလး သုံးေလးခြက္ေလာက္ ႏွင့္ ဒီေလာက္ေတာင္ မူးသြားရသည္ကို မ ေက်မနပ္ လည္း ျဖစ္ ေနရသည္။ အရင္ကဆို ဒီေလာက္ႏွင့္ အာေတာင္စြတ္သည္
မ ဟုတ္။ အပ်င္းေၿပ ေသာက္ သေလာက္သာ ျဖစ္သည္။
အလုပ္သြားရမည္ဟု အသိျဖဳန္းကနဲ ဝင္လာၿပီးေနာက္ မ်က္လုံးကို အားယူဖြင့္ရင္း အိပ္ ယာမွ လူး လဲ ထလိုက္သည္တြင္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ျပန္ျမင္လိုက္ၿပီးေနာက္ ထိတ္လန႔္
တုန္ လႈပ္သြားရသည္။ မင္းခန႔္ ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားတမၽွင္တစပင္ မရွိကိုယ္လုံးတီး ျဖစ္ ေနသည္။ ဘာ ေၾကာင့္ လဲ ဟုရင္ထဲမွာဝုန္းကနဲ ျမည္ဟိန္းသြားၿပီးေနာက္ ေဘး
ဘီကို အ ၾကည့္လိုက္ တြင္ အိပ္ယာေဘးမွ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ေကြးေကြးေလး အိပ္ေပ်ာ္ ေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ေတြ႕ လိုက္ရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုယ္ေပၚမွာလည္း အဝတ္အစား
မရွိပါ။
မ်ိဳးမင္းစိုး ရင္ဘတ္ ႏွင့္ ဝမ္းဗိုက္ေပၚက ထူထပ္သည့္ အေမႊးေတြကို ျမင္လိုက္သည့္ အခ်ိန္ မွာပင္ညတုန္းက အိပ္မက္ထဲမွာ ယားက်ိက်ိ ႏွင့္ ျဖစ္ရသည္ကို ခ်က္ခ်င္းျပန္ အမွတ္
ရ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကေတာ့ ေပါင္ၾကားထဲမွာ လက္ကေလး ႏွစ္ဖက္ညႇပ္ၿပီး မင္းခန႔္ ေခါင္းမီး ေတာက္ မတတ္ျဖစ္ေနရသည္ကို မသိသလို ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာ အိပ္ေမာက်ေနသည္။
ညတုန္းက အိပ္မက္ အေၾကာင္းကို မင္းခန႔္သိလိုက္ပါသည္။ တၿငိမ့္ၿငိမ့္ ႏွင့္ လႈပ္ခါကာ စီး ခဲ့ရသည့္ လွိုင္းသည္ ဘာလွိုင္းလဲ ဆိုတာ အထူးတလည္စဥ္းစား ရန္မလိုေတာ့ပါ။
ကား ယား ႀကီး ျဖစ္ေနသည့္ ေပါင္တံ ႏွစ္ဖက္ကို ဆြဲစုလိုက္စဥ္ တင္ပါးေအာက္က ေမြ႕ယာ မွာ စိုစြတ္ေနသည့္ အကြက္ႀကီးတကြက္ကို ျမင္လိုက္ရသည္။
“သြားပါၿပီ”
မခ်ိတင္ကဲ ႏွင့္ ဆို႔ နင့္စြာ က်ိတ္ၿပီး ညည္းညဴ လိုက္မိပါသည္။ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္သင့္သည့္ အရာတခု ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ မင္းခန႔္ လို လူအတြက္ ဒီထက္ရွက္စရာေကာင္းေသာ
အျဖစ္ ဆိုတာ မရွိေတာ့ပါ။ ျဖစ္သြားတာေတြက ယုံနိုင္စရာေတာင္ မရွိ။ ဒါေပမယ့္ တကယ္ျဖစ္ ခဲ့ ၿပီဆိုတာ မင္းခန႔္ သိေနသည္။ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ေတာ့ ဒူးေတြတုန္ေန၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး မနိုးေအာင္ အခန္းထဲကေန ေျခဖြနင္းၿပီး ထြက္လာခဲ့၏။ ခုခ်ိန္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ဘယ္လိုမွ ရင္မဆိုင္ခ်င္ပါ။ ရွက္စိတ္ေတြက မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး ျပည့္ ႏွက္လို႔ ေန
သည္။ အခန္းျပင္ကို ကိုယ္လုံးတီး ႏွင့္ေရာက္လာ တာကိုေတာင္ သတိမမူ မိ ပါ။ ေနာက္ေဖးခန္း ဆီကို ေျခဖြနင္းလာၿပီးေနာက္ ပူေလာင္ေသာ ရင္ကိုၿငိမ္းသတ္ရန္ ေရ တ
ခြက္ ကမန္းက တန္း ေသာက္ခ်လိုက္ရသည္။ ေရေသာက္လိုက္ေပမယ့္ ရင္က ေအးမ သြားဘဲ အရက္မူး သလို ျပန္မူးလာေသာေၾကာင့္ ထိုင္ခ်လိုက္ရသည္။
ဘာဆက္လုပ္ရမည္ကို မင္းခန႔္ မသိေတာ့ပါ။ ကံၾကမၼာေစစားတာက ရက္စက္လြန္းသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ဒီလို အေျခအေနကို ေရာက္ေစျခင္းက ပိုၿပီးႏွိပ္စက္ရာ ေရာက္သည္။
ထူပူ ေနသည့္ ေခါင္းကို အတတ္နိုင္ဆုံး တည္ၿငိမ္ေအာင္ ထိန္းခ်ဳပ္ဖို႔ ကိုေတာ့ မင္းခန႔္ သတိရ ပါသည္။ ေခါင္းေအးေအး ထားနိုင္မွ ဘာလုပ္ရမည္ ဆိုတာမင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္နိုင္
မည္ ျဖစ္ သည္။
“ေခါင္းေပၚကို ေရေလာင္းခ်ရမယ္”
ေနာက္ေဖးခန္းက တန္းမွာလွမ္းထားသည့္ ထမိန္တထည္ ဆြဲဝတ္လိုက္ၿပီး တံခါးကို အ သာ ေလး က်ိတ္ဖြင့္ကာ ဆင္းခဲ့၏။ ေရစည္ေတြ နားေရာက္သည္ ႏွင့္ ေခါင္းေပၚကေနေရ
တခြက္ ၿပီးတခြက္ အဆက္မျပတ္ေလာင္းခ်မိသည္။ ေရခ်ိဳးသလို မဟုတ္ေပမယ့္ ေလာင္း တာ မ်ား လြန္းလို႔ ဆံပင္ေတြသာမက တကိုယ္လုံးစို ရႊဲကုန္သည္။ တိုင္ကီထဲက ေရ
ကုန္ သ ေလာက္ ရွိေတာ့မွ ရပ္လိုက္သည္။ ေနာက္တိုင္ကီ ေတြမွာလည္း ေရေတြ ရွိေနေသး ေပမယ့္ မ ေလာင္း နိုင္ေတာ့။ ေရေတြ အမ်ားႀကီး ကိုယ္ေပၚေလာင္းထားေသာ္
လည္း မ လန္းဆန္းဘဲ မင္းခန႔္ အရမ္း ေမာ ေနသည္။ ဆက္ေလာင္းဖို႔ ခြန္အား မရွိေတာ့ပါ။
ဒရီးဒယိုင္ႏွင့္ အိမ္ေပၚျပန္တက္လာခဲ့ ေပမယ့္ အခန္းထဲကို မဝင္ရဲတာေၾကာင့္ ေနာက္ မွာ ေတြ႕သည့္အဝတ္ေတြ ႏွင့္ပဲ ေရေတြကို သုတ္ပစ္ရသည္။ ထမိန္ တထည္ ထပ္ လဲ
ရသည္။ ေရသုတ္ရင္း ရသည့္ စိတ္ကူးက အိမ္ထဲကေန မ်ိဳးမင္းစိုး မနိုးခင္ တေနရာရာကို အျမန္ ထြက္ သြားဖို႔ ပဲျဖစ္သည္။ အဝတ္အစားလဲဖို႔ အခန္းထဲကို ဝင္လို႔ မျဖစ္သည့္
အတြက္ တန္း မွာလွမ္းထားသည့္ ေလၽွာ္ၿပီးသား အက် ႌတထည္ႏွင့္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီ တထည္ကို ျဖဳတ္ယူ ၿပီးဝတ္ဖို႔ ျပင္မိ သည္။ အက် ႌကို ေကာက္စြပ္ၿပီးမွ သက္ျပင္းခ်ရ၏။
“ရႈပ္လိုက္တာ”
အက် ႌျပန္ခၽြတ္ကာ လွမ္းထားသည့္ ဘရာစီယာေတြထဲက တထည္ႏွင့္ ေတြ႕သည့္ ပင္တီ တထည္ ယူဝတ္ရင္း ပန္းအိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာကို စက္ဆုပ္စြာၾကည့္မိသည္။ ဒီကိုယ္ထဲ
ကို ေရာက္ခဲ့ရသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ ဘဝမွာ တခါမွ မရွက္ဖူးသည့္ ရွက္ျခင္း ႏွင့္ ေၾကကြဲ ဝမ္း နည္းျခင္းကို ခံစားေနရၿပီ ျဖစ္သည္။
အဝတ္ဝတ္ ၿပီးေတာ့ အိမ္ေရွ႕ဖက္ကို ေျခေဖာ့နင္းကာ ထြက္လာရင္း ေခ်ာင္းၾကည့္လိုက္ ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က အခုနေနရာမွာ အိပ္ေပ်ာ္ေနဆဲ ရွိေသးသည္။ အိမ္တံခါးကေတာ့
 ေစ့ ထား၏။ အသံမျမည္ေအာင္ အသာေလးဖြင့္ကာ အျပင္ထြက္ၿပီးသည္ႏွင့္ သူ႔ အတိုင္းျပန္ ေစ့ ထားခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး နိုးလာလို႔ ျပန္ခ်င္ရင္ တံခါးကို ဒီတိုင္းထားခဲ့ လည္း မင္း
ခန႔္ ဂ႐ု စိုက္ မေနနိုင္ေတာ့ပါ။
လမ္းေပၚေရာက္လာေတာ့ ပဲျပဳတ္သည္ ျပန္ခ်ိန္ေလာက္ပဲ ရွိေသးတာ ေတြ႕ ရသည္။ အိမ္ ေရွ႕မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကားကို မေတြ႕ရပါ။ မုန႔္တီဆိုင္နား ေရာက္မွ လမ္းေဘးမွာ ရပ္ထား
သည့္ ကားကို ေတြ႕ရသည္။ ဒါဆို မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္ထြက္သြားေသးသည္ ဆိုသည့္ သေဘာ ျဖစ္ သည္။ ညတုန္းက ကားျပန္ေမာင္း ထြက္သြားသံၾကားရသလိုလို ေတာ့ရွိသည္။
ဘာေၾကာင့္ ကားကို ဒီမွာ ရပ္ၿပီးျပန္လာသည္ ဆိုတာကေတာ့ မင္းခန႔္ မေတြး တတ္ ပါ။ ေတြးခ်င္ စိတ္ လဲ မရွိေတာ့။ သူဘာေၾကာင့္ပဲ ျပန္လာျပန္လာ မင္းခန႔္ ကို ဒုကၡ ျဖစ္
 ေစခဲ့သည္ မဟုတ္ပါ လား။
ကားမွတ္တိုင္နား ေရာက္သည္ အထိ ဘယ္ကိုသြားရမည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လို႔ မရ နိုင္ေသး။ ဆိုင္ကိုေတာ့ ဘယ္လိုမွ ျပန္သြားလို႔ မျဖစ္ပါ။ မင္းခန႔္ ကို အိမ္ထဲမွာ
မေတြ႕ေတာ့ လၽွင္ မ်ိဳးမင္းစိုး အရင္ဆုံးလိုက္လာမည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို မေတြ႕ခ်င္ပါ။ အခု လည္း မေတြ႕ခ်င္။ ေနာက္လဲ မေတြ႕ခ်င္ေတာ့။ တျခားေနရာ ဆိုလည္း
မင္းခန႔္မွာ စဥ္းသာ စဥ္းစားေနရေပမယ့္ သြားစရာ မရွိပါ။ ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေျခဦးတည့္ရာ ဟုဆုံးျဖတ္ကာ မွတ္ တိုင္ေရာက္လာသည့္ ကားတစီးေပၚကို တက္လိုက္၏။
မနက္ေစာေသးေတာ့ လူေခ်ာင္ သည္။ ထိုင္စရာ ေနရာရ၏။
“ညီမေလး ကားခ”
“ဟင္”
“ကားခေလ”
စပယ္ယာကို ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ၾကည့္ေနမိၿပီးေတာ့မွ ကိုယ့္လက္ ကိုယ္ျပန္ၾကည့္ မိ သည္။ လက္ထဲမွာ ဘာမွမရွိပါ။ ထူပူၿပီး ပိုက္ဆံအိတ္ မယူခဲ့မိ။ ယူလို႔လည္း မျဖစ္ပါ။
ပိုက္ ဆံအိတ္က မ်ိဳးမင္းစိုး အိပ္ေနသည့္ အခန္းထဲမွာ ရွိသည္။ ဒီကိစၥ ကို ေမ့လည္း ေမ့ေန ခဲ့ သည္။ အိမ္ထဲကေန ျမန္ျမန္ ထြက္သြားဖို႔ပဲ စိတ္ေလာေနခဲ့၏။
“ဟို ..ဟို ..ပိုက္ဆံ အိတ္ေမ့လာတယ္၊ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာပဲဆင္းေနခဲ့ မယ္ေနာ္”
“ေအာင္မယ္ေလး ေစာေစာစီးစီး လပ္ကီးပဲ။ မပါလည္း စီးသြားပါဗ်ာ”
လက္ထဲမွာ လည္းဘာမွ မပါသည့္အတြက္ စပယ္ယာကလည္း ထပ္မေျပာေတာ့ဘဲ လွည့္ ထြက္သြားသည္။ မင္းခန႔္ လည္း သက္ျပင္းခိုးခ်မိ၏။ ကားေပၚမွာ လူနည္းနည္း
မ်ား လာ ရင္ေတာ့ ေရာက္သည့္ မွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းလိုက္မည္။ အိမ္ႏွင့္ အလွမ္းေဝးသည့္ေန ရာကို ျမန္ျမန္ေရာက္ဖို႔က လိုရင္းျဖစ္၏။

 “ေတာ္ေတာ္ ဟုတ္တဲ့ စပယ္ယာေတြ၊”
“ဘာျဖစ္လို႔ တုန္း”
“ကၽြန္ေတာ္ တို႔သာဆိုရင္ မယုံသကၤာ နဲ႔ ေအာ္ေငါက္ၿပီး ကားေပၚက ဆြဲခ်မွာ၊ ေကာင္မ ေလး ေတြက်ေတာ့ ေတြ႕တယ္ မဟုတ္လား”
“ဒါေတာ့ သန္ရာ သန္ရာ ေပါ့ကြာ”
ေနာက္ခုံကေန ၾကားလိုက္ရသည့္ တီးတိုးသံေတြေၾကာင့္ မင္းခန႔္ ထရပ္လိုက္ၿပီး အေပါက္ ၀ ဆီသြားမိသည္။ ေျခနင္းခုံက စပယ္ယာက ေမာ့ၾကည့္ၿပီး
“ဆင္းေတာ့မလို႔လား၊ အားမနာပါနဲ႔၊ ငါ့ညီမ အေရးတႀကီး နဲ႔ ကမန္းကတန္း ထြက္လာရ တယ္ ဆိုတာ ျမင္တာနဲ႔ သိပါတယ္”
“ေက်းဇူးတင္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ေရွ႕မွတ္တိုင္မွာပဲ ဆင္းေတာ့မယ္”
“ဟုတ္ပါၿပီ၊ ဟုတ္ပါၿပီ၊ စပယ္ယာက ေမာင္းခ်တာ မဟုတ္ဘူးေနာ္”
“ေနာက္ထပ္ တဆင့္ ထပ္စီးရဦးမွာ ဆိုေတာ့ ပိုက္ဆံျပန္မယူလို႔ မရလို႔ပါ”
“ေအးေလကြာ၊ ေနာက္တခါေတြ႕တဲ့ စပယ္ယာက မင္းလို သေဘာမေကာင္းရင္ ဘယ္လို လုပ္မလဲ၊ ညည္း အမ်ားႀကီးျပန္ မေလၽွာက္ရေအာင္ ဒီနားခန
ရပ္ေပးမယ္ ျမန္ျမန္ဆင္း”
မင္းခန႔္ တို႔ ေျပာေနသံ ကိုၾကားရသည့္ ဒရိုင္ဘာက လွမ္းေျပာၿပီး အရွိန္ေလၽွာ့ကာ လမ္း ေဘးမွာ ခ်ရပ္ေပးလိုက္သည္။ အိမ္ႏွင့္ ေဝးေအာင္ ျမန္ျမန္သြား
ခ်င္ပါသည္ဆိုမွ ေစ တနာ ေကာင္းသည့္ ကားသမား ေတြႏွင့္ လာတိုးသည့္ အတြက္ ခနေလး ႏွင့္ ကားေပၚ က ဆင္း ခဲ့ ရသည္။ ဆင္းခ်င္ပါသည္
 ေျပာထားၿပီးမွ မဆင္းလို႔လည္း မရေတာ့ ရပ္ေပးသည့္ ေနရာ မွာဆင္းလိုက္ရ၏။
ကားထြက္သြားၿပီးေနာက္ လမ္းျဖတ္ကူးကာ ကားသြားသည့္ ဖက္ကိုပဲ ခပ္သြက္သြက္ ေလၽွာက္ခဲ့၏။ ဒါမွလည္း အိမ္ႏွင့္ ေဝးရာဆီကို ေရာက္မည္။
သြားေနရင္း ႏွင့္ စိတ္ကူးရ တာေၾကာင့္ လမ္းခ်ိဳးတခုထဲ သို႔ ျဖတ္ဝင္လိုက္ သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ထြက္လာရင္ လမ္းမ အ တိုင္းကားေမာင္းၿပီးလာေပမည္။
လမ္းမ အတိုင္း မသြားရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး မေတြ႕ နိုင္ေတာ့ပါ။
ဒါေၾကာင့္ လမ္းမႀကီးကို ေရွာင္၍ ဟိုေကြ႕ပတ္ ႏွင့္ ေျခဦးတည့္ရာ ေလၽွာက္သြားေနမိသည္။ ဘယ္ကို သြားေနမိမွန္း မသိ။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ဆက္ေလၽွာက္ေန
သည္။ ေျခေထာက္ေတြ ေညာင္းသလား နာသလားလဲ ဂ႐ုမစိုက္နိုင္၊ ေနပူသလား ဗိုက္ဆာ သလားဆိုတာလည္း မ သိ မ်က္စိေရွ႕ကို ေရာက္လာသည့္ လမ္းေတြ
အတိုင္း လိုက္ကာသြားေနမိသည္။ လမ္းေပၚ က ကားေတြ၊ လမ္းေဘးက လူေတြ၊ သူတို႔ကို ျမင္လည္း မျမင္ အသံေတြလည္း မၾကား ကိုယ့္အေတြးထဲမွာ သာျပန္ၿပီး
နစ္ျမဳပ္ေန၏။
အျဖစ္အပ်က္ေတြ အားလုံးက ျပန္ေတြးၾကည့္ရင္ ဘယ္သူမျပဳ မိမိမႈ ဆိုသလို မင္းခန႔္၏ အ မွားေတြပဲျဖစ္သည္။ မိမိ၏ ကိုယ္ခႏၶာသည္ ႀကံ့ခိုင္ေသာ၊ အရက္ႏွင့္ယဥ္
ပါးေသာ ေယာက္်ားသား တေယာက္၏ ကိုယ္ခႏၶာ မဟုတ္ေတာ့သည္ကို သတိမမူမိဘဲ အရက္ ျပင္း ေတြေသာက္ခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြားတာကို မင္းခန႔္သိသည္။
သိလို႔လည္း ရင္ပူ လာ သည့္ အခါ အက် ႌၾကယ္သီးေတြ ကိုျဖဳတ္ပစ္ျခင္း ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာ အိမ္မွာ မရွိေတာ့ တာကို မူးမူး႐ူး႐ူး ႏွင့္ ေမ့ေလ်ာ့ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ကို ၾကည္မာ
အမွတ္ႏွင့္ စကပ္ခၽြတ္ခိုင္း မိ တာက ေတာ့ အဆိုးဆုံး ျဖစ္၏။ မင္းခန႔္ လည္း ဒါပဲေနာက္ဆုံး မွတ္မိသည္။က်န္သည့္ ကိစၥ ေတြကို ေရေရရာရာ မမွတ္မိေတာ့ပါ။ ေျခေထာက္ေတြ
လြတ္လပ္သြားသည့္ အခါ အိပ္ေပ်ာ္သလို ျဖစ္သြားသည္ဟု ထင္မိသည္။ ေနာက္ပိုင္း ကိစၥ ေတြကေတာ့ မင္းခန႔္ အ တြက္ အိပ္မက္လိုလို ႏွင့္ ျဖစ္ရပ္ေတြ ျဖစ္သည္။ ဒါေပမယ့္
အိပ္ မက္ မဟုတ္။ တကယ္လက္ေတြ႕ ဟု သိလိုက္ရခ်ိန္တြင္ မျဖစ္သင့္တာေတြက ျဖစ္သြားခဲ့ေလၿပီ။ အခုေတာ့ မင္း ခန႔္ တသက္တာမွာ အရွက္ရဆုံး အျဖစ္ကို ၾကဳံလိုက္ရၿပီ
 ျဖစ္သည္။ ဒီအိမ္ကို ေရာက္စ က ေရခ်ိဳးတိုင္း ထီးျပင္တဲ့လူ လာလာေခ်ာင္းတာ ခံရတုန္းက ပင္လၽွင္ အခုေလာက္အထိ မရွက္ခဲ့မိပါ။
အားလုံးကို လိုက္စဥ္းစားရင္း ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အျပစ္တင္ခ်င္စိတ္ေတြလည္း တေျဖးေျဖး ေလ်ာ့က်လာသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ရိုးသားသူျဖစ္ေသာ္လည္း ကိေလသာ ကင္းစင္
သည့္ ရဟန ၱာ မဟုတ္။ အေသြးအသား ႏွင့္ ပုထုဇဥ္ လူသား တေယာက္သာ ျဖစ္သည္။ ညက အေၿခ အေနမ်ိဳးကို မင္းခန႔္ ဆိုရင္လည္း လက္လြတ္ခံမည္ မဟုတ္ေပ။ ရသည့္
အခြင့္ အ ေရး ကို အမိအရ ယူမိမည္သာျဖစ္သည္။ ေနာက္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး အရက္လည္းေသာက္ ထား သည္။ မင္းခန႔္ အမ်ားႀကီးေသာက္မွာ စိုးလို႔ အရက္ကို ျမန္ျမန္ျဖတ္ရင္း
မ်ိဳးမင္းစိုး လည္း ခါတိုင္းထက္မ်ားသြားသည္။ ဒါေတာင္မွ ပုလင္းကို သူေဖ်ာက္လိုက္ နိုင္လို႔ ျဖစ္ သည္။ ပု လင္း စားပြဲေပၚမွာ ဆက္ရွိေနလၽွင္ မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း ေသာက္ရင္းေသာက္
ရင္း ႏွင့္  ဒုကၡ မ်ားသြားနိုင္၏။
အရက္ေၾကာင့္ ေသြးႂကြေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို အိပ္ယာထဲတြင္ ပိုးစိုးပက္စက္ ျမင္လိုက္ရပါက ဘယ္သူစိတ္ထိန္း နိုင္မည္နည္း။ ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္သူ
ရွိေကာင္း ရွိနိုင္သည္။ ဒါေပမယ့္ ကိုယ့္ကိုယ္ကို ထိန္းခ်ဳပ္နိုင္စြမ္း ျမင့္မားသည့္ လူမ်ိဳး အလြန္ရွားပါး ပါလိမ့္မည္။ စိတ္ကို မထိန္းခ်ဳပ္ နိုင္ခဲ့ျခင္းအတြက္ မ်ိဳးမင္းစိုးမွာ အျပစ္
ရွိသည္ဟု ဆိုေစဦး ေတာ့ ဆင္ျခင္တုံတရား နည္းပါးလြန္းခဲ့သည့္ မင္းခန႔္၏ အျပစ္ေလာက္ေတာ့ မႀကီးနိုင္ပါ။
ကိုယ့္ကိုယ္ကို စက္ဆုပ္စြာ အျပစ္တင္ရင္း မင္းခန႔္ တေနကုန္ေလၽွာက္သြားေနမိသည္။ တ ခါ တေလေတာ့ အရိပ္ေတြ႕ရင္ ထိုင္နားျဖစ္သည္။ ထိုင္ေနရင္း ႏွင့္ထိုင္ခ်င္စိတ္ကုန္
သြား ရင္ ဆက္ေလၽွာက္မိျပန္သည္။ ေရအိုးစင္ေလး ဘာေလးေတြ႕ရင္ ေသာက္ခ်င္စိတ္ေပၚတာ ႏွင့္ ၾကဳံႀကိဳက္ရင္ ေသာက္၏။ ေသာက္ခ်င္စိတ္ မရွိရင္ မေသာက္။ ေသာက္ခ်င္
စိတ္ ရွိပါ လၽွက္ ႏွင့္ ေသာက္စရာ ေရမရွိရင္လည္း မေသာက္ေတာ့ပါ။ ကိုယ့္လမ္းပဲ ကိုယ္ဆက္ သြား မိသည္။
ေန႔အလင္းေရာင္ေတြ ကုန္ဆုံးလု နီးနီး အခ်ိန္ေရာက္မွ ကိုယ္ဘယ္နားေရာက္ေနသည္ကို ၾကည့္ဖို႔ မင္းခန႔္ အသိဝင္လာသည္။ ဒီတိုင္းေလၽွာက္သြားေန႐ုံႏွင့္ မွားခဲ့တာေတြျပန္မွန္
လာ မွာ မဟုတ္။ ေနာက္ထပ္ တညလုံးေလၽွာက္သြားေနလည္း ျဖစ္ခဲ့တာေတြကေတာ့ ျဖစ္ခဲ့ သည့္ အတိုင္းတည္ရွိေနမည္ ဆိုတာေတြးမိလာ၏။ အိမ္ကို ျပန္ရမည္ဟု စဥ္းစားမိ
သည္ ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ ေရာက္ေနသည့္ေနရာ ကလည္း အိမ္ႏွင့္ ဘာမွ မေဝးဟု သိလိုက္ ရ သည္။ တိုက္ဆိုင္မႈ မဟုတ္လၽွင္ မင္းခန႔္ သြားမိသြားရာ သြားေနမိသည္က ဒီၿမိဳ႕သစ္
၏ အ ဝန္းအဝိုင္း တဝိုက္ေလာက္မွာပဲလွည့္ပတ္ၿပီးသြားေနမိတာ ျဖစ္လိမ့္မည္။
စိတ္ကို ေျဖေလၽွာ့လိုက္ကာ အိမ္ဆီသို႔ ဦးတည္လိုက္ၿပီးေနာက္တြင္ မင္းခန႔္ ေျခလွမ္းေတြ ပိုၿပီးေလးလံလာသည္။ တေနကုန္ေမ့ ေလ်ာ့ေနခဲ့ေသာ ဆာေလာင္ျခင္း၊ ေညာင္းညာ
ကိုက္ ခဲျခင္း၊ ေမာပန္းႏြမ္းနယ္ ျခင္းေတြက အိမ္ႏွင့္ နီးလာသည္ႏွင့္ အမၽွ တျဖည္းျဖည္းတိုးလို႔ လာသည္။ ထီးျပင္သည့္လူ၏ ဆိုင္ေလးေရွ႕ကေန ဒရီးဒယိုင္ေျခလွမ္း ေတြႏွင့္
 ျဖတ္ေက်ာ္ ခ်ိန္တြင္ ယုဇန ပင္ေအာက္ခုံေလး ဆီက ဂစ္တာသံ တိကနဲ ရပ္သြား၏။ မလုံမလဲ ႏွင့္ မင္း ခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့မွ ထီးျပင္တဲ့လူ ဆီမွ ဂစ္တာသံ တျဗန္းျဗန္း
 ႏွင့္ ျပန္ထြက္ လာ သည္။ သီခ်င္းတီးတာ မဟုတ္။ ထင္ရာျမင္ရာေတြ ေလၽွာက္လုပ္ျခင္းသာ။ ကိုယ့္အပူ ႏွင့္ ကိုယ္ဆိုေတာ့ သူ႔ကို ခ်က္ခ်င္းေမ့ ေလ်ာ့သြားၿပီး အိမ္ေရာက္ဖို႔ ပဲ
စိတ္ေစာေန၏။
ေလွခါးထစ္ေတြကို အားတင္းတက္လာၿပီး ေနာက္ပိတ္ထားသည့္ တံခါးရြက္ေတြကို တြန္း လိုက္သည္ႏွင့္ ကၽြီကနဲ ပြင့္ထြက္သြားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး တံခါးကို ဒီအတိုင္းေစ့ထားခဲ့
ပုံရ သည္။ လမ္းထဲမွာ လည္း ကားကို မေတြ႕ခဲ့ေတာ့ ျပန္သြားၿပီဟု စိတ္ေပါ့ပါးစြာ ျဖင့္ အိမ္ထဲ ကို လွမ္းဝင္လိုက္သည္။
“ဘယ္ ...ဘယ္ ..ေတြေလၽွာက္သြားေနတာလဲဗ်ာ”
မေမၽွာ္လင့္ဘဲ အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ငူငူႀကီးထိုင္ေနသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ရင္ဆိုင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ..ပန္း ..ပန္း ကို တေန႔လုံးလိုက္ရွာေနတာ၊ ဆိုင္ကိုလဲ သုံးေလး ေခါက္ေရာက္ တယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ...ေတာင္းပန္ ခ်င္လို႔ပါ”
မ်ိဳးမင္းစိုး က ခါတိုင္းလို မပန္းအိျဖဴ ေတာင္မဟုတ္ေတာ့ပါ။ ပန္းဟု အဖ်ားဆြတ္ ေခၚေန သည္။ သူႏွင့္ ပန္းအိျဖဴ တစုံတရာပတ္သက္သြားၿပီဟု ယူဆေနပုံရ သည္။ မင္းခန႔္ က
 ေတာ့ဒီလို အထင္မခံနိုင္ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုရဲရဲ မၾကည့္ဝံ့ပဲ မ်က္ႏွာေတြ တရွိန္းရွိန္း ပူေန သည္။
“ျပန္ပါ”

 “ဗ်ာ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ပန္းကို အရမ္းပဲ ခ်စ္ခဲ့မိပါတယ္၊ ဒါေၾကာင့္လဲ ကၽြန္ေတာ္ ...ကၽြန္ေတာ္...ႀကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ ပန္းရယ္၊ မျပန္ပါရေစနဲ႔”
“ကၽြန္မ စကားမေျပာခ်င္ဘူး၊ ေျပာစရာ စကားလဲ မရွိဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ျပန္ပါေတာ့၊ ေနာက္ လဲ လုံးဝမလာပါနဲ႔ေတာ့”
“ပန္းရယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဥေပကၡာျပဳ လိုက္ၿပီး အိမ္ေနာက္အထိ တန္းဝင္လာခဲ့၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး လိုက္ မ လာပါ။  ဆာေလာင္သည့္ ဗိုက္ကို ျဖည့္တင္းဖို႔ ဘီစကြတ္မုန႔္ သုံးေလးခ်ပ္ကို ေရႏွင့္ေမၽွာ
ခ်ရင္း အိမ္ ေရွ႕ဆီက အသံကို နားစြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ တိတ္ဆိတ္ေနသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္သြားၿပီ လား၊ ဒါမွမဟုတ္ ထပ္ေတာင္းပန္ဖို႔ အႀကံထုတ္ေနသလား မင္းခန႔္ မသိပါ။ သိ
လည္း မသိ ခ်င္ အခုလတ္တေလာသိတာက အလြန္ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနျခင္း ျဖစ္သည္။ တ ေနကုန္ ေလၽွာက္သြားထားသည့္ ကိုယ့္ကိုယ္ေပၚက ေခၽြးနံ့ေတြကလည္း အခုမွ ႏွာဝဆီ
တိုးဝင္လာ ၏။ ဘီစကြတ္ ႏွစ္ခ်ပ္ ထပ္စားလိုက္ၿပီးေနာက္ မနက္တုန္းကလို လုပ္ဖို႔ အိမ္ ေနာက္ကို ဆင္းလာခဲ့သည္။
ကိုယ္ေပၚမွာ အဝတ္အစားေတြ ရွိေနလို႔ ေရခ်ိဳးတာလို႔ေတာ့ မမည္ပါ။ ဒါေပမယ့္ မင္းခန႔္ ေရ ကိုေခါင္းေပၚကလည္း ေလာင္းခ်သည္။ ကိုယ္ေပၚလည္းေလာင္းသည္။ အသားေတြ ေအး လာသည္အထိေလာင္းၿပီးမွ ေရစိုႀကီးအတိုင္း အိမ္ေပၚျပန္တက္ခဲ့သည္။ လက္ကို ေရ စိုေနလၽွင္ မီးခလုပ္ေတြ မကိုင္ရ မဖြင့္ရဆိုေသာ္လည္း မင္းခန႔္ ကေတာ့ ေသခ်င္ေသပါေစ ဟု
 ေရစိုေသာ လက္ႏွင့္ပင္အိပ္ခန္း မီးခလုပ္ကို ဖြင့္လိုက္သည္။ ကံအားေလ်ာ္စြာ ႏွင့္ ဘာ မွ မျဖစ္ပါ။
မီးေရာင္လင္းသြားသည္ ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္မွာ ျပန႔္က်ဲက်ေနသည့္ မေန႔က အဝတ္အစားေတြကို ေတြ႕ရသည္။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြကိုလည္း ဆြဲခၽြတ္ၿပီး ေရစိုသည့္ အတိုင္းပင္
 ၾကမ္းျပင္ေပၚ ပစ္ခ်လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့မွ တဘက္ႀကီးႀကီး ႏွင့္ တကိုယ္လုံးကို ေျခာက္ ေသြ႕ ေအာင္ပြတ္လိုက္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး အိမ္ေရွ႕ခန္းမွာ ရွိခ်င္ရွိေနနိုင္ေသးေပမယ့္ မင္းခန႔္
ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ပါ။ အခုခ်ိန္မွာ ပင္ပန္းလြန္းလို႔ ပစ္လွဲကာ အိပ္ပစ္လိုက္ခ်င္တာပဲ သိသည္။ မင္းခန႔္ ဖက္က ဒီေလာက္ခါးခါးသီးသီး ေျပာထားသည့္ အခ်ိန္မ်ိဳးမွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဝင္လာရဲ
မွာ မဟုတ္ဟု သေဘာထားလိုက္၏။
ေရစင္သြားသည့္ အခါ အတြင္းခံေတာင္ မဝတ္ေတာ့ဘဲ ဝတ္ရလြယ္သည့္ ဂါဝန္တထည္ ဘီရိုထဲက ထုတ္ဝတ္ လိုက္ၿပီး ေနာက္ မင္းခန႔္ အိပ္ယာေပၚ အ႐ုပ္ႀကိဳးျပတ္ လဲက်သြား
သည္။ ေက်ာျပင္ ႏွင့္ ေမြ႕ယာ ထိ သည့္ အခ်ိန္မွာ အရိုးအဆစ္ေတြဆီက တေဖ်ာက္ ေဖ်ာက္ ျမည္သံ ၾကားရသလိုလို ရွိ၏။ မ်က္လုံးကို မွိတ္လိုက္သည္ ႏွင့္ ခ်က္ခ်င္း အိပ္ ေပ်ာ္ သြားသည္။ဒါေပမယ့္ ႏွစ္ခ်ိဳက္စြာအိပ္ေပ်ာ္သြားတာ ခနေလးသာပဲ ျဖစ္လိမ့္မည္။
ေပါင္ၾကားထဲမွာ နာၿပီးေအာင့္သက္သက္ ျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အိပ္ေပ်ာ္ေနရာက  နိုးလာ ၿပီး မ်က္လုံးဖြင့္ ၾကည့္လိုက္ရာ အေပၚမွာ မိုးေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးကို
 ေတြ႕ လိုက္ ရ သည္။ ေခၽြးေတြျပန္ၿပီး ဆံပင္ဖရိုဖရဲ ႏွင့္ ျဖစ္ေနေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံး ေတြက တ ဝင္းဝင္း ေတာက္ေန၏။
“ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
“ခ်စ္လို႔ပါ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ့္ကို စိတ္မဆိုးပါနဲ႔”
ေျပာလည္းေျပာရင္း မင္းခန႔္ ခါးကိုကိုင္ၿပီး ေကာ့ပစ္လိုက္ရာ ေအာက္နားဆီက ႁဗြတ္ကနဲ အသံ ႏွင့္ အတူ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံးတုန္ခါ တက္သြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဘာလုပ္ေနသည္၊
ဘာ ေတြျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကို မင္းခန႔္သိလိုက္ပါသည္။ လက္ေထာက္ၿပီး က်ဳံးထေပ မယ့္ ထလို႔ မရပါ။ မင္းခန႔္ လက္ေတြ ႏွင့္ ေျခေထာက္ေတြမွာ အားအင္မရွိ။ တေနကုန္ ပင္
ပန္း ထားလို႔ တကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေခြေနသည္။
“မလုပ္ပါနဲ႔၊ မလုပ္ပါနဲ႔”
မင္းခန႔္ ေတာင္းပန္ေသာ္လည္း အခ်ီးႏွီးပင္ ျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး က ပိုပိုဆိုးလာေသာ ေၾကာင့္ ေခါင္းအုံးေပၚကို ျပန္လန္ က်သြားသည္။ ဝတ္ထားသည့္ ဂါဝန္ က ရင္ဝ အထိ လန္
တက္ေနၿပီး ျဖဴေဖြးႏုနယ္သည့္ ပန္းအိျဖဴ၏ ေပါင္တံေတြၾကားထဲမွာ မ်ိဳး မင္းစိုး ဒူး ေထာက္ကာ အဆက္မျပတ္ေဆာင့္ေန၏။ ေခါင္းေထာင္ထဖို႔ ႀကံလိုက္ မ်ိဳးမင္း စိုးက အားျပင္းျပင္းေဆာင့္ ထည့္လိုက္လို႔ ျပန္လန္က်သြားလိုက္ႏွင့္ မင္းခန႔္ ဘယ္လိုမွ ေဆာက္ တည္လို႔ မရနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္။
စိတ္ထဲမွာလည္း အမွားႀကီးတရပ္ကို ထပ္မံက်ဴးလြန္မိခဲ့ ျပန္ၿပီဟု မခ်ိတင္ကဲ ေတြးေနမိ သည္။ အျပင္မွာ မ်ိဳးမင္းစိုး ရွိေနမွန္းသိသိ ႏွင့္ ပင္ပန္းလြန္းတာေၾကာင့္ အိပ္ခဲ့ မိသည္။
 မ ေန႔က မူးေနလို႔ ျဖစ္ခဲ့တာေပမယ့္ မမူးသည့္ အခ်ိန္မွာေတာ့ ဒါမ်ိဳးျဖစ္လာစရာ အေၾကာင္း မ ရွိဟု တြက္ခဲ့တာ အမွားျဖစ္သြားသည္။ မေန႔က မူးမူး ႏွင့္ အ႐ူးကို အမဲသားေကၽြး
မိသလို ျဖစ္ခဲ့သည္။ ထိုအမဲသား အရသာက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ဆင္ျခင္တုံတရား ႏွင့္ ရိုးသားမႈတို႔ ကို လြင့္ေပ်ာက္ေစခဲ့ၿပီ ထင္၏။
“ေဟ့ ေကာင္ ရပ္လိုက္စမ္း၊ ငါ မင္းခန႔္ကြ” ဟုေအာ္ဟစ္ ပစ္လိုက္ခ်င္ေသာ္လည္း မေအာ္ ရဲပါ။ မင္းခန႔္ ဆိုသူသည္ ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ မိန္းကေလး တေယာက္ဘဝကို ေျပာင္း
လည္း သြားၿပီးေနာက္ အရင္တုန္းက သူငယ္ခ်င္းအရင္းေခါက္ေခါက္ တက္လုပ္ျခင္းကို ခံေနရၿပီ ဆိုတာက ကာယကံရွင္ မင္းခန႔္ တေယာက္သာ သိသင့္သည့္ အရာျဖစ္သည္။
ဒီလိုရွက္ စ ရာေကာင္းလြန္းလွသည့္ အျဖစ္ကို တျခားတေယာက္သိမွာ မင္းခန႔္ လုံးဝ မလိုလားပါ။
“ဘာလို႔ ဒီလိုလုပ္ရတာလဲ”
ေၾကကြဲစြာေမးလိုက္သည့္ အေမးေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ခန တန႔္သြားသည္။
“ပန္း ကို အရမ္းခ်စ္တယ္၊ ဘယ္လိုမွ အဆုံးရႈံးမခံ နိုင္ဘူး၊ ပန္း ကို ပိုင္ဆိုင္ရဖို႔ ကၽြန္ေတာ္ ဘာမဆို ရင္ဆိုင္ေတာ့မယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးသြားၿပီ၊ ကၽြန္ေတာ့္ ကို မျငင္းပါနဲ႔ ေတာ့
ပန္းရယ္၊ ရွက္လဲ မရွက္ပါ နဲ႔ေတာ့”
“မေကာင္းပါဘူး၊ မျဖစ္နိုင္တာေတြ မေျပာပါနဲ႔”
“ကၽြန္ေတာ္ အရင္က ပန္းကိုခ်စ္တယ္၊ မေန႔ညက စၿပီးေတာ့ အရမ္းစြဲသြားၿပီ ပန္းရယ္၊ ပန္း သိပ္ လွတာပဲ”
ေျပာေနရင္းႏွင့္ ဂါဝန္ကို အေပၚထိ ထပ္လွန္လိုက္ၿပီး ရင္သားေတြကို ခပ္ဖြဖြလာညႇစ္၏။
“ေတာ္ပါေတာ့”
“ဒီအေျခအေန ထိေရာက္မွေတာ့ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္ေတာ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ ေတာ္ ပန္းကို ေစာ္ကားတာမဟုတ္ဘူး၊ အနိုင္က်င့္တာ မဟုတ္ဘူး၊ ခ်စ္လြန္းလို႔ ပိုင္ ဆိုင္
ခြင့္ ရေအာင္လုပ္မိတာပါ၊ ခြင့္လႊတ္ပါ ပန္းရယ္”
ခနရပ္ထားေသာ္လည္း အထဲက မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ဟာႀကီးက လုံးဝေပ်ာ့က်မသြားဘဲ ပိုၿပီး ေတာင္ တင္းမာလာတာ မင္းခန႔္ သတိထားမိသည္။ စကားဆုံးသည္ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုးက လုပ္
လက္စ ကို ဆက္လုပ္ေသာအခါ ပန္းအိျဖဴ၏ ျဖဴႏုေသာ ရင္သားေတြ မင္းခန႔္ ျမင္ကြင္း ထဲ မွာ တသိမ့္သိမ့္ ခုန္ေပါက္ေနၾကသည္။ အမွတ္မထင္ ေအာက္ကို ဆက္ၾကည့္လိုက္ၿပီး
 ေနာက္ မင္းခန႔္ အလြန္အံၾသသြားရသည္။ မိန္းမ ကိစၥ ႏွင့္ ပတ္သက္ရင္ အျဖစ္မရွိသည့္ အ ေကာင္ဟု မင္းခန႔္ အျမဲအထင္ေသးထားခဲ့သည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မွာ ဒီေလာက္ႀကီးထြားရွည္
လ်ားသည့္ ပစၥည္း ရွိလိမ့္မည္ဟု ထင္မထားခဲ့ပါ။ ကိုယ့္ကိုယ္ကို စံခ်ိန္မွီသည္ဟု အျမဲလို ဂုဏ္ယူခဲ့ မိသည့္ မင္းခန႔္ထက္ပင္ သာနိုင္ေသးသည္။
ႀကီးမားရွည္လ်ားသည့္ အေခ်ာင္းႀကီးက ကိုယ္ထဲကို တဆုံးဝင္သြားလိုက္၊ ျပန္ထြက္သြား လိုက္ႏွင့္ ျမင္ကြင္းကို မင္းခန႔္ မၾကည့္ရဲ့ပါ။ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိသလို မ်က္လုံးကိုလည္း
မွိတ္ထားရင္း အႀကံထုတ္မိသည္။ တားလို႔လည္းမရ၊ မင္းခန႔္မွာလည္း ႐ုန္းဖယ္ထြက္နိုင္ သည့္ ခြန္အား မ်ိဳးကင္းမဲ့ ေနသည္ျဖစ္၍ ဘာလုပ္ရင္ေကာင္းမလဲ စိတ္ကူးရင္း အႀကံရ လာ
သည့္ အႀကံအတိုင္း  ရွိ သမၽွ အားကုန္ထုတ္ၿပီး မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးကို ပိတ္ရိုတ္ပစ္လိုက္၏။
အားနည္းေနသည့္ အခ်ိန္ဆိုေတာ့ ပါးကိုတိုက္ရိုတ္ ထိေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုးနာပုံမရပါ။
“သြားမလား မသြားဘူးလား”
“မသြားဘူး၊ လုံးဝ မသြားဘူး၊ ပန္းသတ္ ခ်င္ရင္လည္း ကၽြန္ေတာ္ အေသခံမယ္”

ဘာေျပာေျပာ၊ ဘာလုပ္လုပ္ ကိုယ္ေပၚက ဆင္းမသြားသည့္အခါ မင္းခန႔္ ဘာဆက္လုပ္ ရ မွန္း မသိေတာ့ပါ။ မင္းခန႔္ တိတ္ဆိတ္ၿငိမ္သက္သြားသည္ကို အခြင့္ ေကာင္းယူၿပီး မ်ိဳး
မင္း စိုး က အရွိန္တင္ လုပ္လာသည္။ နာက်င္ျခင္းႏွင့္ အတူ အထဲမွာထိုးႏွက္ေမႊေႏွာက္ ခံ ရ သည့္ ခံစားမႈ ေၾကာင့္ အသံထြက္ မညီးညဴမိေအာင္ မင္းခန႔္ အံကိုတင္းတင္းက်ိတ္ထား
ရ သည္။ မိန္းမေတြ ဖီးလ္တက္လို႔ပဲ ေအာ္ေအာ္၊ နာလို႔ပဲ ေအာ္ေအာ္ ေယာက္်ားေတြဖက္က အသံေၾကာင့္ ပိုမာန္တက္တတ္သည္ ဆိုတာ မင္းခန႔္ သိၿပီးသား အေၾကာင္းအရာတ
ခုျဖစ္ ၏။ ထို႔ေၾကာင့္ နာက်င္မႈႏွင့္ ေနရခက္ျခင္းေဝဒနာကို ရေအာင္က်ိတ္မွိတ္ၿပီးေတာင့္ခံေန ရသည္။
ဒါေတာင္မွ ပန္းအိျဖဴက ေယာက္်ားေတြႏွင့္ အေတြ႕အၾကဳံရွိဖူးလို႔ ျဖစ္သည္။ ၾကည္မာ လို အစိမ္းေလး ဆိုရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ဟာႀကီးေၾကာင့္ေသလုေမ်ာပါး ခံရေပမည္။ ပန္းအိျဖဴ အပ်ိဳ
 မဟုတ္တာေတာင္ မင္းခန႔္ အခုေတာ္ေတာ္ခံစားေနရသည္။ ပစၥည္းႀကီးသလို မ်ိဳးမင္းစိုး က ခြန္အားေကာင္းေတာ့ ေဆာင့္အားလည္းသန္သည္။ အထဲကို ဝင္လာလၽွင္ ပြတ္တိုက္
အား ေၾကာင့္ ဝင္လာေနမွန္းကို မင္းခန႔္ မသိခ်င္ဘဲ သိေနရသလို ျပန္ထြက္သြားလၽွင္လည္း ထို႔ အ တူ ပင္ျဖစ္သည္။ သူ႔ဟာႀကီး အဝင္အထြက္ကို အာ႐ုံလႊဲေျပာင္းယူဖို႔ ခက္ခဲ၏။
ငါး ပတ္ လည္တိုင္ေတြ ႏွင့္ အလြန္ခိုင္ သည္ဟု ၾကည္မာေျပာခဲ့ ဖူး သည့္ အိမ္ကေလး ေတာင္မွ လႈပ္ခါေနသည္ဟု မင္းခန႔္ ထင္မိ သည္။ ထို႔ေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ျမန္ျမန္ၿပီး သြား
ပါေစဟု က်ိတ္ၿပီးဆုေတာင္းေနရသည္။
အရွိန္နည္းနည္းရလာသည့္ အခါ ပန္းအိျဖဴ၏ ကိုယ္ခႏၶာက အရည္ေတြထုတ္ေပးလိုက္လို႔ မင္းခန႔္ နည္းနည္းသက္သာရာရသည္။အရင္က နားထဲမွာ အလြန္ခ်ိဳၿမိန္သည္ ဟု ထက္
 မွတ္ ယူဆ ထားခဲ့သည့္ တစြိစြိ၊ တဖတ္ ဖတ္ အသံေတြက အခုက်ေတာ့ မင္းခန႔္ နားတြင္ ခါးလြန္းလွသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးမည့္ အခ်ိန္ကို ေစာင့္ရတာ တကမ ၻာေလာက္ၾကာ သည္
ဟု ပင္စိတ္မွာထင္မိသည္။
“အင္း ...အူး ...”
ဖင္ႀကီးကို ေကာ့ခါ ေကာက္ခါ ႏွင့္ အားရပါးရေဆာင့္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ဆီက အသံေတြထြက္ လာသည္။ မ်က္လုံးအသာ ဖြင့္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက တမ်ိဳးႀကီး ျဖစ္ေန
တာကို ျမင္လိုက္ရသည္။ အသက္ရႉတာကလည္း ပိုျပင္းလာ၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးေတာ့မည္ မွန္း မင္းခန႔္ သိလိုက္သည္။
“ဟင္း ...အား ..ဟား”
ခနအၾကာမွာေတာ့ အားရေက်နပ္သည့္ အသံေတြျပဳရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး ၿပီးသြားသည္။ မ်က္ စိ မွိတ္ကာ ေခါင္းကိုေမာ့ရင္း ေကာ့ကာ ေကာ့ကာ ၿပီးေနတာ အႀကိမ္ႀကိမ္ ျဖစ္သည္။
သူတ သက္ လုံးစုေဆာင္းလာခဲ့ သည့္ အရည္ေတြ မကုန္မခ်င္းပန္းထုတ္ ေနသလားေတာင္ ေအာက္ ေမ့ ရ သည္။ ဒါေပမယ့္ အဲသလို အရည္ေတြ အမ်ားႀကီးထြက္ၿပီး အၾကာႀကီး
 ၿပီး ရတာ ေယာက္်ား ေတြ အတြက္ အလြန္ေကာင္း သည့္ ဖီလင္ ျဖစ္သည္။ အခုလည္း ေကာ့ေကာ့ ၿပီး ဇိမ္ယူေနေသာ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို မနာ လိုျခင္းႀကီး စြာ ျဖင့္မင္းခန႔္ မေက်မ
ခ်မ္း ၾကည့္လို႔ ေနမိ၏။
“ကိစၥ ၿပီးၿပီ ဆိုရင္ျပန္ပါေတာ့၊ ဒီထက္လည္း ထပ္ၿပီး အခြင့္ အေရး မယူပါနဲ႔ေတာ့”
“ပန္း ..ရယ္”
ရႊန္းေတာက္သည့္ မ်က္လုံးႀကီးေတြကို ရႊံရွာ စြာျဖင့္ မ်က္ႏွာလႊဲလိုက္မိသည္။
“ကၽြန္ေတာ္ ..ကားပါမလာဘူး”
“ေယာက္်ား မဟုတ္လား၊ ရရာနဲ႔ ျပန္ေပါ့၊ လမ္းေလၽွာက္ျပန္လဲျဖစ္တာပဲ”
“ကၽြန္ေတာ္ ခ်စ္တယ္ ဆိုတာ မယုံဘူးလား ပန္းရယ္”
“ကၽြန္မ သိတာကေတာ့ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့ မိန္းကေလးတေယာက္ကို ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး မတရား ေစာ္ကားခဲ့တာပဲ၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ကိုလူေကာင္းလို႔ ထင္ခဲ့ မိတယ္”
“ဒီ ..ဒီ ..သေဘာ မ ..မဟုတ္ဘူးေလ”
“မေန႔ က ကၽြန္မ လူမွန္းမသိေအာင္မူးသြားတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လည္းမူးတယ္၊ မျဖစ္သင့္ တာေတြ ျဖစ္ခဲ့ ရေပမယ့္ ႀကံဖန္ခြင့္ လႊတ္လို႔ ရေသးတယ္။ အခုကိစၥ ကေတာ့ ေတာ္ေတာ္
လြန္သြားၿပီ၊ ဒါေၾကာင့္ ခုခ်က္ခ်င္း ျပန္ပါေတာ့”
ရင္ဘတ္ကို တြန္းထုတ္လိုက္သည့္ အားက ဘယ္ေလာက္မွ မရွိေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ထရပ္ လိုက္ပါသည္။ သူ႔ဟာႀကီး အထဲကေန ႁပြတ္ကနဲ ထြက္သြားတာႏွင့္ မင္းခန႔္ ဂါဝန္ကို
 ျမန္ ျမန္ ဆြဲခ်ၿပီး ထထိုင္လိုက္သည္။ ေဘးမွာ ခ်ထားသည့္ သူ႔ေဘာင္းဘီကို မ်ိဳးမင္းစိုး ငုံ႔ ေကာက္လိုက္စဥ္ ေပ်ာ့ေခြစ သူ႔ဟာႀကီးထိပ္ဖ်ားက အရည္ၾကည္ၾကည္ တစက္က ၾကမ္း ျပင္ေပၚကို ေပါက္ကနဲ ျပဳတ္က်သြားသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုး ေဘာင္းဘီဝတ္ၿပီးသြား တာႏွင့္ မင္းခန႔္ လည္း မတ္တပ္ထလိုက္သည္။ ေပါင္ တံႏွင့္ ဒူးေတြမွာ ခြန္အားမရွိလို႔ ရပ္ရတာ ဒယီးဒယိုင္ ျဖစ္ေန၏။ စိုစိစိ ေပါင္ၾကားထဲ ကို ၾကမ္းၾကားေန ေလတိုးဝင္လာသည့္ အခါ ေအးစက္စက္ႀကီးခံစား လိုက္ရသည္။ မင္းခန႔္ အံ ကို တင္းတင္း က်ိတ္လိုက္ၿပီး
“ကဲ ..သြားပါေတာ့”
“ကၽြန္ေတာ္ ျပန္မွ ပန္းစိတ္ခ်မ္းသာမယ္ ဆိုရင္ ျပန္ပါ့မယ္၊ ပန္း ကို ခ်စ္လြန္းလို႔ လုပ္မိ တယ္ ဆိုတာကိုေတာ့ လက္ခံေပးပါ”
“အဲဒါကို လက္ခံလိုက္ရင္ ပိုၿပီး …. ကဲပါေလ၊ဘာမွထပ္ မေျပာဘဲနဲ႔ ကိုယ့္အိမ္ပဲ ကိုယ္ ျပန္ပါ၊”
မင္းခန႔္ ကပဲ ဦးေဆာင္ထြက္သြားၿပီး အိမ္ေရွ႕တံခါးကို ဖြင့္ ေပးလိုက္သည္။ ညိဳးငယ္ေသာ မ်က္ႏွာ ေလးတြဲ႕ေသာေျခလွမ္းေတြ ႏွင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး တလွမ္းခ်င္း ဆင္းသြားသည္။ သူအိမ္
 ျပင္ကို ေရာက္တာႏွင့္ တံခါးကို ခ်က္ေတြ ေသေသခ်ာခ်ာ ထိုးလိုက္ၿပီးေနာက္ မင္းခန႔္ လည္း ယိမ္းယိုင္သည့္ ေျခလွမ္းေတြႏွင့္ အိပ္ခန္းထဲကို ျပန္ဝင္လာခဲဲ့ပါသည္။
ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာ ျပန႔္က်ဲရႈပ္ပြေနသည့္ အဝတ္အစားေတြကို ေဒါသထြက္ထြက္ႏွင့္ ေၿခ ေထာက္ႏွင့္လိုက္ကန္ ေနမိသည္။ အခန္းေထာင့္မွာ အားလုံးစုပုံသြားေတာ့ မွ မင္းခန႔္ ေမာႀကီး
ပန္းႀကီးျဖင့္ အိပ္ယာေပၚထိုင္ခ်လိုက္သည္။ တေနကုန္ေလၽွာက္သြားလို႔ ပင္ပန္း ေနသည့္ အျပင္ မ်ိဳးမင္းစိုးက မဟားဒယား လုပ္တာခံလိုက္ရေသးသည့္ အတြက္ မင္းခန႔္ တကိုယ္လုံး
မွာ အားအင္တစက္မွ မရွိဘဲေပ်ာ့ေခြေနသည္။
အိပ္ယာေပၚကိုလွဲခ်ၿပီး စိတ္ကိုေလၽွာ့ခ်ေနစဥ္ ေျခရင္းဖက္ဆီက ဂစ္တာသံႏွင့္ သီခ်င္း သံ ကိုၾကားရသည္။ ေစာေစာက ကိုယ့္အပူႏွင့္ ကိုယ္ဆိုေတာ့ ေဘးပတ္ဝန္းက်င္ကို ဂ႐ုမျပဳမိ
ပါ။ စိတ္ေလၽွာ့လိုက္မွ နားထဲကို သီခ်င္းသံေရာက္လာ၏။
“….အားတင္းျပဳံးၿပ အသင့္ျပင္ပါပန္းရယ္၊ .....မပန္းရယ္မငိုနဲ႔၊ ...မပန္းရယ္ မငိုနဲ႔”
ျဖစ္နိုင္ရင္ အဲဒီထီးျပင္တဲ့လူကို အုတ္ခဲ ႀကီးႀကီး ႏွင့္ ေျပးထုလိုက္ခ်င္သည္။ ဘာအဓိပၸါယ္ နဲ႔ ဒီသူခ်င္းကို ဆိုေလသနည္း။ နဂိုထဲက ေခ်ာင္းတာဝါသနာ ပါသူဆိုေတာ့ ဒီအိမ္ထဲမွာ
 ျဖစ္ခဲ့ တာေတြကို သိေနသလား ဟုစိတ္ထဲမွာ မလုံမလဲျဖစ္ရသည္။ ဒီအိမ္က လုံျခဳံသည္ လို႔ ေတာ့ ၾကည္မာ ေျပာဖူး၏။လူကမထနိုင္သည့္ အတြက္ ေမြ႕ယာကိုသာ လက္သီးႏွင့္
ဆက္ကာ ဆက္ကာ ထုေနမိေတာ့သည္။


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မင္းခန႔္ တညလုံးေကာင္းေကာင္း အိပ္မေပ်ာ္ပါ။ ကိုယ္ခႏၶာ အလြန္အမင္း ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ ခဲ့ လြန္းလို႔သာ အိပ္လို႔ေပ်ာ္သြားသည့္ အခ်ိန္ေတြ ရွိခဲ့သည္။ အိပ္ေပ်ာ္သြားၿပီးရင္လည္း
အိပ္ မက္ဆိုး မက္သလို လန႔္နိုးလာၿပီး ေနာက္တႀကိမ္ျပန္အိပ္ေပ်ာ္ဖို႔ အားထုတ္ရျပန္ သည္။ မင္းခန႔္ မွာေျဖရွင္းရမည့္ ျပႆနာေတြ အခက္အခဲေတြ အမ်ားႀကီးၾကဳံ ေတြ႕ေန ရသည္။
အားလုံးကို တၿပိဳင္နက္ထဲ ေျပလည္သြားေအာင္ေျဖရွင္းလို႔ မရနိုင္သည့္ အ ေၿခ အေနတြင္ အိပ္စက္ရမည့္ အခ်ိန္၌ အိပ္ေပ်ာ္ေအာင္ အိပ္ျခင္းကသာ အေကာင္းဆုံးဟု စိတ္ေျဖသိမ့္
 ၿပီးအိပ္ေပ်ာ္နိုင္ဖို႔ ႀကိဳးစားရ၏။
မနက္ေရာက္ေတာ့ ဆိုင္ကို သြားရင္ေကာင္းမလား ဟု အရင္ဆုံးစဥ္းစား ျဖစ္သည္။ မေန႔ က အလုပ္ပ်က္ခဲ့သည့္ အတြက္ အေၾကာင္းျပခ်က္ တခုခုေတာ့ေပးရမည္ပင္။ ေနမေကာင္း
လို႔ပါဟု ေျပာၿပီး ထိုရက္ကို နားရက္အျဖစ္သတ္မွတ္ကာ အစားတရက္ ျပန္ ဆင္းေပး လိုက္ရင္ အလြယ္တကူၿပီးသြားလိမ့္မည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီဆိုင္က မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ပတ္သက္ ေနေသာ အသိုင္းအဝိုင္းက ျဖစ္ေနသည္။ ဒီတရက္ ေရွာင္နိုင္လည္း ေနာက္ေန႔ ေတြ ထပ္ ေတြ႕ နိုင္ေသးသည့္ ေနရာျဖစ္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ ေရွ႕ဆက္ၿပီး ပတ္သက္လို႔ မ ျဖစ္ေတာ့ ဟု မင္းခန႔္
ဆုံးျဖတ္ထားသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို သူငယ္ခ်င္းလို ညီအကိုလို ခင္တြယ္ ခဲ့ေပ မယ့္ အခုခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီသံေယာဇဥ္ ကို ျဖတ္ရေပမည္။ ဒါကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ေကာင္း ဖို႔ အတြက္ျဖစ္ပါ
သည္။ အခုခ်ိန္မွာ သူပတ္သက္ခ်င္ေနသည့္ ပုံစံက မင္းခန႔္ လိုလားႏွစ္ သက္သည့္ အေနအထားမ်ိဳး မဟုတ္ပါ။
မည္သို႔ပင္ ျဖစ္ေစ လက္ရွိမွာ မင္းခန႔္က သူမ်ား၏ လခစားဝန္ထမ္းဘဝ ဆိုေတာ့ ဘာအ ေၾကာင္းျပခ်က္ မွမေပးဘဲ အလုပ္မသြားဘဲေနဖို႔ မျဖစ္နိုင္ျပန္။ ေက်ာ္သက္ႏွင့္ မာလာက
မင္းခန႔္ တျဖစ္လဲ ပန္းအိျဖဴ အေပၚ စာနာေထာက္ထားခဲ့သူေတြ ေကာင္းခဲ့သူေတြ ျဖစ္ေန သည္။
“ဒီတရက္ေတာ့ အေျခအေနသြားၾကည့္လိုက္ဦးမယ္”
မနက္စာအျဖစ္ ေကာ္ဖီ ႏွင့္ ဘီစကြတ္မုန႔္စား ရင္းဆုံးျဖတ္ခ်က္က်သြားေသာေၾကာင့္ ေရ ခ်ိဳးအဝတ္လဲကာ အလုပ္သြားဖို႔ ျပင္ရသည္။ ထမင္းခ်က္ရင္ ေနာက္က်ေနမွာ စိုးတာ ေၾကာင့္
 ေန႔ခင္းက်မွ တခုခု ဝယ္စားလိုက္ေတာ့မည္ဟု ဆုံးျဖတ္လိုက္၏။ အားလုံးျပင္ ဆင္ၿပီးခ်ိန္တြင္ မွန္ထဲမွာ ျမင္ေန ရသည့္ မိန္းမသား အသြင္ပီပီသသ ႏွင့္ ပုံရိပ္ကို စက္ ဆုပ္စြာ တ
ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေနာက္ အိမ္ထဲကေန ထြက္ခဲ့သည္။
မနက္ခင္း၏ ေအးျမမႈက မင္းခန႔္ကို မၿငိမ္းခ်မ္းေစပါ။ ေနေရာင္ျခည္ႏုႏုေလး ကလည္းမင္း ခန႔္ကို မေႏြးေထြးေစပါ။ အုံ႔မွိုင္းေနေသာ စိတ္ေၾကာင့္ ျမင္ျမင္သမၽွ အရာအားလုံးတို႔သည္
 ႏွစ္လို ဖြယ္မရွိသလို ခံစားရသည္။ သူ၏ ဆိုင္ေလး ေရွ႕ကေျမျပင္ကို ေျပာင္ေနေအာင္ တံ မ်က္စည္း ႏွင့္ လွဲေနသည့္ ထီးျပင္တဲ့ လူလည္း မင္းခန႔္၏ သုန္မႈံေသာ မ်က္ႏွာေၾကာင့္
ဖ်ပ္ ကနဲ ေခါင္းငုံ႔ သြားသည္။
“ဒုကၡပဲ”
လမ္းထိပ္ အေကြ႕ကေလးမွာ ရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုး၏ ကားျဖဴေလးကို ျမင္လိုက္ရသည္ ႏွင့္ မင္းခန႔္ စိတ္ပ်က္စြာ ညည္းလိုက္မိသည္။ အိမ္ဖက္ကို ျပန္လွည့္ဖို႔ကလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး
 ျမင္သြားၿပီ ျဖစ္တာေၾကာင့္ ကိုယ့္ဖာသာပဲ အားတင္းကာ မွတ္တိုင္ဖက္ဆီကို ေျခလွမ္းမွန္ မွန္ ႏွင့္ သြားမိ၏။ ကားကို လြန္သြားသည့္ အခ်ိန္တြင္ စက္ႏွိုးသံၾကားလိုက္ရၿပီး မင္းခန႔္
 ေဘးက တလိမ့္ျခင္းေမာင္းၿပီး လိုက္လာသည္။
“ပန္း၊ ကားေပၚတက္ခဲ့ပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ ေျပာစရာရွိလို႔ပါ”
မၾကားခ်င္ေယာင္ေဆာင္ၿပီး ဆက္သြားေနလို႔လည္း မရပါ။ ေဘးကေန လွိမ့္လိုက္လာၿပီး ကားေပၚတက္ဖို႔ သာ တြင္တြင္လိုက္ေခၚေန၏။
“မစီးခ်င္လို႔ပါ၊ ေတာင္းပန္ပါတယ္”
“ေတာင္းပန္ရမွာက ကၽြန္ေတာ္ပါ။ ကၽြန္ေတာ့္ အမွားကၽြန္ေတာ္ သိပါတယ္၊ ပန္းကိုလိုက္ ပို႔ပါရေစ၊”
လမ္းမေပၚ ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ လူစည္ကားေနသည္။ မင္းခန႔္ တို႔ အခုလိုသြားေနၾက တာ ကိုျမင္ရင္ မိန္းကေလး တေယာက္ကို ကားႏွင့္ လိုက္စကားေျပာေနသည္ဟု ထင္ၾက
 ေပမည္။ ပတ္ဝန္းက်င္က လူေတြ၏ အၾကည့္ေတြကို ျမင္ေတာ့ အေတြးေတြကို စဥ္းစားမိ ကာ မင္းခန႔္ အလြန္ရွက္မိသည္။ ရွက္ရွက္ႏွင့္ ရပ္လိုက္သည့္ အခါ ကားကလည္း ကၽြိ
ကနဲ ရပ္သြားသည္။
ညတုန္းက အျဖစ္က စိတ္က်ပ္တည္းစရာ မွန္ေသာ္လည္း ႏွစ္ေယာက္ထဲသာရွိသည္။ အခု လို လူမ်ားၾကားမွာ စိတ္အေႏွာက္ အယွက္ျဖစ္ရသည္က ပိုၿပီးခံရခက္သည္။ ေဒါသ
တႀကီး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၏ အၾကည့္ေတြကို မ်ိဳးမင္းစိုးက ရီေဝညိဳးငယ္သည့္ မ်က္ဝန္းေတြ ႏွင့္တုန႔္ျပန္ ၏။ သူ႔ပုံစံက တကယ္ကို ထိခိုက္ခံစားေနရသည့္ ပုံေပါက္ေနသည္။ ဒါေနာက္ဆုံး
ဟု စိတ္ ကို ဆုံးျဖတ္လိုက္ၿပီး ကားေပၚတက္ထိုင္လိုက္၏။ ကားေနာက္ခန္းကို တက္ဖို႔ လုပ္ၿပီးမွ စ ကားေသေသခ်ာခ်ာ ေျပာခ်င္တာေၾကာင့္ ေရွ႕ကိုပဲ တက္လိုက္၏။
မ်ိဳးမင္းစိုး ကိုၾကည့္ရသည္မွာ လုံးဝ အိပ္ရေသးပုံမေပၚပါ။ မေန႔ က ဝတ္ထားသည့္ အဝတ္ အစားအတိုင္းပဲ ဝတ္ထားၿပီး မ်က္တြင္းေတြ ေခ်ာင္က်ကာ လူကလည္း ေငါင္းစင္းစင္းျဖစ္
 ေန၏။
“ကၽြန္ေတာ့္ကို ႀကိဳက္တဲ့ အျပစ္ေပးပါ၊ ပန္း နားကေန ထြက္မသြားပါရေစနဲ႔၊ ပန္း မႀကိဳက္ ရင္ ပန္းကို လက္ဖ်ားနဲ႔ ေတာင္ မထိပါဘူး၊ အရင္လို ခင္ခင္ မင္မင္ ေလးေနရရင္ ကၽြန္ ေတာ္
 ေက်နပ္ပါၿပီ”
“စကၤာပူ ကိုပဲ ျပန္သြားပါေတာ့”
“ဗ်ာ”
“အဲဒါ မ်ိဳးမင္းစိုး အတြက္ေရာ ပန္းအိျဖဴ အတြက္ပါ အေကာင္းဆုံး အေျဖပါ”
“မသြားနိုင္ဘူး၊ ပန္း နဲ႔ ေဝးရရင္ ကၽြန္ေတာ္ေသလိမ့္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး အသံက တုန္ရီအက္ကြဲေနသည္။ မ်က္ႏွာႀကီးကလည္း ၿပိဳက်ေတာ့မည့္ မိုး ေကာင္းကင္လို ညိဳေမွာင္လို႔ ေန၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး အသဲကြဲတာေတြ၊ ခံစားရတာေတြ မင္း ခန႔္
အႀကိမ္ႀကိမ္ ျမင္ခဲ့ဖူးပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ဒီေလာက္႐ုပ္ပ်က္ဆင္းပ်က္ တခါမွ မေတြ႕ ခဲ့ ဖူးပါ။ ပန္းအိျဖဴ ႏွင့္ ကိစၥက အရင္ဟာေတြလို အေငြ႕သက္သက္မဟုတ္ အေတြ႕ပါ ခံစား ခဲ့
ရၿပီ ဆိုေတာ့ မျမင္ဖူး၊ မူးျမစ္ထင္ ဆိုသလို ျဖစ္ေနသလား မသိပါ။ သူ႔ကို ၾကည့္ၿပီး မင္းခန႔္ မ ခ်င့္ မရဲျဖစ္ကာ ေဒါသေတြထြက္လာ၏။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ မ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေလာက္အထိ
အ ႐ူးအမူး ျဖစ္စရာမိန္းကေလး မဟုတ္ပါ။
“ကိုယ့္ကိုယ္ကို လဲျပန္ၾကည့္ပါဦး၊ ကိုယ့္အသက္အရြယ္ကိုလဲ ေထာက္ပါဦး၊ မိန္းမ တ ေယာက္ အတြက္နဲ႔ ဒီေလာက္အထိ ျဖစ္ေနရလား”
“ပန္းရယ္၊ ပန္းကို ခ်စ္သလို မ်ိဳး ကိုယ္ဘယ္သူ႔ကိုမွ မခ်စ္ခဲ့ဖူးပါဘူး၊ ယုံပါ၊ ပန္း နဲ႔ မခြဲ ပါ ရေစနဲ႔”
“ပန္းအိျဖဴ ဆိုတာ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေလာက္ျဖစ္ရေအာင္ တန္တဲ့ မိန္းကေလး မို႔လား၊ နာ မည္ ပ်က္ခ်င္တိုင္းပ်က္ခဲ့တဲ့ မိန္းမ တေယာက္အတြက္နဲ႔ ကိုယ့္ကိုယ္ကို အဆုံးရႈံးမခံပါနဲ႔”
“ပန္း ဘာေတြေျပာေနတာလဲ”
“မစိုးစိုး က ဘာမွ မေျပာဘဲေနမွာ မဟုတ္ပါဘူး၊ သူေျပာတာ အကုန္မွန္တယ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ဒါေၾကာင့္ ကိုယ့္လမ္း ကိုယ္သြားပါေတာ့”
“ရက္စက္လိုက္တာ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဒါေတြလုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ဘူး၊ ကၽြန္ေတာ့္ အတြက္ ပန္းက အေရးအႀကီးဆုံးပဲ”
“မစိုးစိုး ေျပာတယ္ ဆိုတာ ပါးပါး ေလးပဲရွိေသးတယ္၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး လန႔္ေသသြားေလာက္ စရာေတြ ရွိေသးတယ္၊ ဒါေၾကာင့္ အားလုံးကို ဒီမွာပဲ ရပ္ပါရေစ။”
“ဘာေတြလဲ ပန္းရယ္၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမစိုက္ဘူးလို႔ ေျပာၿပီးၿပီပဲ”
“မစိုက္လို႔ ကို မရဘူး ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး၊ ကၽြန္မ လည္းေျပာမထြက္ဘူး၊ ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ဘူး လို႔ ပဲမွတ္ထားေပးပါ၊ ေျပာခ်င္တာ ဒါေလာက္ပါပဲ”

ေျပာၿပီးသည္ ႏွင့္ ကားေပၚကဆင္းလာေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး အငိုက္မိၿပီး က်န္ခဲ့သည္။ မင္းခန႔္ မွတ္တိုင္ ဆီဆက္ေလၽွာက္သြားခ်ိန္တြင္ ေနာက္ကေနလိုက္လာျပန္သည္။
“ဆက္လိုက္လာရင္ ကၽြန္မ ကားဘီးေအာက္ ကို ေမွာက္အိပ္ခ်လိုက္မယ္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး”
မင္းခန႔္၏ ၿခိမ္းေခ်ာက္စကားက ထိေရာက္သည္။ မ်ိဳးမင္းစိုး ဆက္လိုက္မလာေတာ့ဘဲ လမ္း ေဘးမွာ ကပ္ၿပီးကားကို ရပ္လိုက္၏။ မင္းခန႔္ ဘတ္စ္ကားေပၚတက္လာသည္
အထိ ရပ္ ေနဆဲဆိုတာ ျမင္ေနရသည္။
စိတ္မပါ လက္မပါႏွင့္ ဆိုင္ကိုေရာက္ေတာ့ ထင္သည့္အတိုင္း မာလာက မေန႔က မလာ သည့္ ကိစၥ ကိုေမးသည္။
“ေနသိပ္ မေကာင္းလို႔ပါမမ”
“ဟုတ္ပါရဲ့၊ မ်က္ႏွာက ေခ်ာင္သြားလိုက္တာ၊ ဒါျဖင့္လည္း အိမ္မွာ ဆက္နားေနေရာေပါ့ ညီ မေလးရယ္၊ ဘာလို႔ လာရတာလဲ၊ ဖုန္းေလး လွမ္းဆက္လိုက္ရင္ ရတာကို”
“ေကာင္းသြားပါၿပီ၊ အိမ္မွာေနလဲ ပ်င္းလို႔”
“ေအာ္၊ ေအးေအး၊ ဒါဆိုလဲ နားနားေနေန ေနေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ မမ လည္း ဒီေန႔ အားပါ တယ္”
မာလာက မင္းခန႔္ ကို တမနက္ခင္းလုံး ဘာအလုပ္မွ မခိုင္းပါ။ ကိုယ့္အေပၚမွာ အခုလို ေကာင္းတာ သက္ညႇာတာေတြ ေၾကာင့္ ဒီမွာ မလုပ္ေတာ့ဟု ေျပာဖို႔ အခြင့္အေရး
 ေခ်ာင္း ေနသည့္ မင္းခန႔္ ကို ႏႈတ္ဆြံ့ေစ၏။ ဘယ္ကစၿပီး ဘယ္လိုေျပာရမွန္း မသိျဖစ္ေန သည္။ စိတ္ထဲမွာ အေၾကာင္းျပခ်က္ေတြ တမ်ိဳးၿပီး တမ်ိဳးရွာၾကည့္ေနမေသာ္
လည္း ရလာ သမၽွ နည္းလမ္းေတြက မခိုင္လုံဟု ထင္ၿပီး စိတ္ပ်က္ေနမိသည္။
ေန႔လည္ခင္း ေရာက္ေတာ့ မေမၽွာ္လင့္ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ေပါက္ခ်လာသည္။ မင္းခန႔္ က ေကာင္ တာတခုေနာက္မွာ အသာကြယ္ေနလိုက္စဥ္ မ်ိဳးမင္းစိုး က မာလာ့နားကို ကပ္
သြားၿပီး တီး တိုး တီးတိုးႏွင့္ တစုံတရာကို ေျပာေနသည္။ မာလာက မင္းခန႔္ ရွိရာဆီကို တခ်က္လွမ္း ၾကည့္ၿပီး ေခါင္းညိတ္ျပ၏။ ၿပီးေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး က မင္းခန႔္ဆီကို တန္းေရာက္လာေသာ ေၾကာင့္ ေရွာင္ခ်ိန္မရေတာ့ပါ။
“ကၽြန္ေတာ္ နဲ႔ အျပင္ ခနလိုက္ခဲ့ပါလား”
“ဒီမွာ အလုပ္ရွိတယ္ေလ”
“မာလာ့ ကိုေျပာၿပီးၿပီ”
မင္းခန႔္ လွမ္းၾကည့္လိုက္ေတာ့ မာလာက ေခါင္းညိတ္ျပသည္။
“လိုက္သြားပါ ညီမေလးရဲ့၊ တခါထဲျပန္ခ်င္လည္း ကိုမ်ိဳးမင္း ကို ပို႔ခိုင္းလိုက္၊ ထမင္းဗူး လည္း မပါဘူး မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏွင့္ မင္းခန႔္ ၾကားက အက်ပ္အတည္းကို မာလာ မသိေစခ်င္ပါ။ ထို႔ေၾကာင့္ မ တတ္သာဘဲ ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္ၿပီး ေကာင္တာေနာက္က ထြက္လိုက္ရသည္။
“မျပန္ေသးပါဘူး၊ ဒီကိုပဲ ျပန္လာခဲ့မယ္ မမ”
“ညီမေလး သေဘာပဲ”
ကားေပၚေရာက္ေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက စက္ႏွိုးလိုက္ၿပီးမွ ေမာင္းမထြက္ေသးဘဲ။
“စကားေအးေအးေဆးေဆး ေျပာလို႔ ရတဲ့ တေနရာရာကို သြားၾကမယ္ေနာ္”
“သြားေလ၊ ကၽြန္မ မွာေတာ့ ေျပာစရာ မရွိဘူး၊ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး မွာေျပာစရာ ရွိတယ္ဆိုရင္ ေတာ့ နားေထာင္ေပးပါမယ္”
“တခုခု စားၾကမလား၊ ပန္း ထမင္းဗူး မပါဘူးဆို”
“မစားလဲျဖစ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး သေဘာပဲေလ”
ဆိုင္နားက လဘက္ရည္ဆိုင္မွာပဲ လဘက္ရည္ေသာက္ မုန႔္စားၿပီးေနာက္ မ်ိဳးမင္းစိုး က ကားကို ကန္ေတာ္ႀကီးထဲ ေမာင္းခ်သြားသည္။ မုန႔္စားၾကတုန္းက ဘာစားမလဲ
ဆိုတာ ေလာက္ပဲ ေျပာျဖစ္ၿပီး ေနာက္ မင္းခန႔္ စကားတခြန္းမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ မ်ိဳးမင္းစိုးက လည္း ေထြေထြထူးထူး သိပ္မေျပာ ႏႈတ္ဆိတ္ေန၏။ ကန္စပ္က ခုံတန္း
လ်ားတခုမွာ ထိုင္ ျဖစ္ၾကေတာ့မွ
“ကၽြန္ေတာ္ စိုးစိုး ဆီ ထပ္ေရာက္တယ္၊ ပန္းေျပာတဲ့ အရမ္းဆိုးတယ္ ဆိုတဲ့ ကိစၥ ကိုသိခ်င္ လို႔၊ စိုးစိုး ကေတာ့ သူသိတာ အကုန္ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာၿပီးၿပီတဲ့၊ ဒီေတာ့
ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာျပပါ၊ ကၽြန္ေတာ္ သိခ်င္တယ္”
“ကိုယ္နဲ႔ မဆိုင္တာ ဘာျဖစ္လို႔ သိခ်င္ရတာလဲ ေယာက္်ား ဆိုတာ မစပ္စုရဘူး”
“ဟုတ္ပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ ပန္း ကၽြန္ေတာ့္ကို အတင္းညင္းပယ္ ေနတာ အဲဒီကိစၥ ေၾကာင့္ လို႔ ထင္ေနလို႔”
“ေျပာလိုက္ရင္ ကိုမ်ိဳးမင္းစိုး ဒီေရထဲ ခုန္ခ်သြားမွာေပါ့”
“အထင္ေသးလွခ်ည္လား ပန္းရယ္၊ ေျပာၾကည့္ပါဦး၊ ကၽြန္ေတာ္ ဘယ္လိုမွ လက္ေလၽွာ့မွာ မဟုတ္တာေသခ်ာပါတယ္၊ ပန္း ကို ပထမဆုံး အႀကိမ္ စျမင္ဖူး ကထဲက ပန္းနဲ႔
ကၽြန္ေတာ္ ဟာ ရင္းႏွီးခဲ့ ဖူးၿပီးသား ဆိုတာရင္ထဲက အလိုလို သိေနတာ။ ရင္းႏွီးလာေတာ့လည္း ပန္း ဟာ ကၽြန္ေတာ့္ ဘဝအတြက္ အစစ္မွန္ဆုံးေသာ ဖူးစာရွင္ပဲလို႔ ပိုၿပီး
ယုံၾကည္လာတယ္၊ ဒီ ယုံၾကည္ခ်က္က ဘယ္ေတာ့မွ ေပ်ာက္မွာ မဟုတ္ဘူး၊ ဒါေၾကာင့္ ပန္းမွာ ဘယ္လို အခက္ အခဲ ရွိေနလဲ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သာေျပာျပပါ။ ေျဖရွင္းဖို႔
နည္းလမ္းကို ရေအာင္ရွာၾကတာ ေပါ့”
“ေျဖရွင္းဖို႔ နည္းလမ္းက တခုပဲ ရွိတယ္၊ ပန္းအိျဖဴ နဲ႔ မ်ိဳးမင္းစိုး မပတ္သက္ဖို႔ပဲ”
“ဒါဆိုေျပာေလ၊ အက်ိဳးအေၾကာင္း သိရလို႔၊ ပန္းေျပာတဲ့ လမ္းပဲ ရွိတယ္ဆိုရင္လည္း ကၽြန္ ေတာ္ လက္ခံေပးမယ္”
“တကယ္လား”
“တကယ္ပါ၊ ဟိုမွာ ေရႊတိဂုံဘုရားႀကီး ရွိတယ္၊ ဘုရားမွာ သစၥာဆိုျပရမလား”
“အဲသေလာက္ မလိုပါဘူး၊ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေျပာပါဘူးလို႔ ကတိေပးရင္ ေတာ္ပါၿပီ”
“ေပးတယ္ဗ်ာ၊ ပန္းအခုေျပာတဲ့ ကိစၥေတြ တျခားတေယာက္ေယာက္ကို ေျပာမိရင္ ေသ ခ်င္းဆိုးနဲ႔ ေသပါေစဗ်ာ၊ ဘုရားမွာ က်ိန္ဆိုလဲ က်ိန္ျပမယ္”
“ေတာ္ပါၿပီ၊ ရပါၿပီ၊ ဒါဆိုလဲ ေျပာရေသးတာေပါ့၊ ဟား ဟား”
မင္းခန႔္ ရယ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ ျဖစ္သြား၏။ မ်ိဳးမင္းစိုး ကို အေၾကာင္းစုံေျပာျပဖို႔ မင္းခန႔္ ဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။ ကိုယ့္စိတ္ႏွင့္ သူမ်ားကိုယ္
ဘဝကို တေယာက္ထဲ ခက္ခဲပင္ပန္းစြာ ျဖတ္ေက်ာ္ေနရမည့္ အစား မ်ိဳးမင္းစိုး လို သူငယ္ခ်င္း ေကာင္း တေယာက္၏ အကူအညီ ႏွင့္ ဆိုရင္ ပိုၿပီး အဆင္ေျပလိမ့္မည္ဟု မင္း
ခန႔္ ေတြး မိသည္။
“တကယ္ေတာ့ ငါက ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ဘူး”
မင္းခန႔္ ၏ အေျပာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္လုံးျပဴးသြားသည္။
“ငါဘယ္သူလို႔ မင္းထင္သလဲ မ်ိဳးမင္းစိုး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းကို သြက္သြက္ခါျပရင္း မင္းခန႔္ ကို နားမလည္သည့္ အၾကည့္ႏွင့္ၾကည့္ သည္။ သူ၏ စိတ္ထဲတြင္ ပန္းအိျဖဴ ႐ူးသြားၿပီဟု ထင္ေနသလား မသိပါ။
“ငါ ..မင္းခန႔္  ပဲ မ်ိဳးမင္းစိုး၊ တကယ္မေသေသးပဲ မင္းတို႔ က မီးရွို႔လိုက္လို႔ ဒုကၡ ေရာက္ သြားတဲ့ မင္းခန႔္ ေပါ့”
“ပန္း ...ပန္း ...သတိထားပါပန္းရယ္၊ ပန္း ကို အဲဒီအေၾကာင္းေတြေျပာျပလိုက္မိတာ မွား တာပဲ၊ ပန္း ..က ပန္းအိျဖဴေလ၊ မင္းခန႔္ က ေသၿပီ၊ စိတ္ထိန္းပါဦး”
“မင္း နဲ႔ ငါ ေလးတန္းႏွစ္က စသိတာ၊ ငယ္ငယ္က ကစားရင္ သိပ္ျငင္းလို႔ မင္းစိတ္ဆိုးရင္ ငါ့ကို မင္းေခြး လို႔ ေခၚတယ္၊ တို႔ေတြက အတန္းတူေပမယ့္ ဆက္ရွင္ မတူဘူး၊ ရွစ္တန္း
 ေရာက္မွ တခန္းထဲ ျဖစ္တာ”
ဘာႏွစ္သိမ့္စကားမွ ဆက္မေျပာနိုင္ေတာ့ဘဲ မ်ိဳးမင္းစိုး ပါးစပ္ အေဟာင္းသား ျဖစ္သြား ၏။
“ဟုတ္တယ္ မဟုတ္လား မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ကၽြန္ ..ကၽြန္ေတာ္ ..က မင္းခန႔္ နဲ႔ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“ဟား ..ဟား...မင္းတို႔ လမ္းထဲက ေဘာႀကီးဆိုတဲ့ ေကာင္က ငါနဲ႔ တခန္းထဲပဲေလ၊ ငါအိမ္ မေျပာင္းခင္က ေဘာႀကီး နဲ႔ လာလာကစားရင္း မင္းနဲ႔ သိတာ၊ ေဘာႀကီးနာမည္ အရင္း
က ေအာင္ေက်ာ္သက္၊ အခု ျမစ္ႀကီးနားမွာ ေနတယ္၊ အိမ္ေထာင္က်ေနၿပီ၊ ကေလး ရမရ ေတာ့ ငါလဲ မသိဘူး၊ ငါေနာက္ဆုံးေတြ႕တဲ့ အထိ ဒီေကာင္ မိန္းမ ပဲရေသးတယ္ ကေလးမ
ရ ေသးဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာက အံ့ၾသျခင္းကေန ထိတ္လန႔္ ျခင္းဆီသို႔ ေျပာင္းသြားသည္။ သူစကားမ ေျပာနိုင္ေအာင္ ျဖစ္ေနသည္ ကို အခြင့္ေကာင္းယူၿပီး မင္းခန႔္ စြတ္တင္ေတာ့သည္။

“ေဘာႀကီးမွာ ညီတေယာက္ အကိုတေယာက္ရွိတယ္၊ သူ႔ညီနာမည္က ေအာင္ေက်ာ္ေထြး၊ သူက မင္းလိုပဲ ဂ်ီတီစီ တက္တယ္၊ အခုဘာလုပ္ေနသလဲ ဆိုတာေတာ့ ငါလဲ
မသိဘူး၊ ေဘာႀကီး အကိုက ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ၊ တပ္ထဲမွာ ဗိုလ္မႈး ျဖစ္ေနၿပီ။ ကိုေအာင္ေက်ာ္သူက မင္းရဲ့ မေတာ္လိုက္ရတဲ့ ေယာက္ဖေလ၊ မင္းအမ အႀကီးဆုံး မသိမ့္ ကို
ငယ္ငယ္ထဲက ေႂကြတာ၊ တပ္ထဲ ေရာက္ေတာ့လဲ ခြင့္ျပန္လာတိုင္း မင္းအမ ဆီကိုလာတယ္၊ မင္းအမ က ကိုဖိုးခ်ိဳ နဲ႔ ယူလိုက္ေတာ့မွ လက္ေလၽွာ့သြားတာ၊ ဟုတ္တယ္
မဟုတ္လား”
မ်ိဳးမင္းစိုး မေျဖပါ။ လူစင္စစ္က ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ျဖစ္ေနသည္။
“တကယ္ေတာ့ မင္းအမ ကလည္း ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ ဇြဲေကာင္းလြန္းလို႔ စိတ္လည္ခ်င္သ လိုလို ရွိပါတယ္၊ ဒါေပမယ့္ မင္းမိဘေတြက သမီးႀကီးကို ခြဲၿပီးတပ္ထဲ ထည့္လိုက္
ရမွာစိုးလို႔ သ ေဘာ မတူတာနဲ႔ မသိမ့္ က ကိုဖိုးခ်ိဳကို ယူလိုက္တာ”
အေသးစိတ္ က်လြန္းသည့္ ေျပာခ်က္ေတြေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး တုန္သြားသည္။ မသိမ့္သိမ့္ စိုး ႏွင့္ ကိုေအာင္ေက်ာ္သူ ကိစၥ ဆိုတာ က်န္တဲ့ သူငယ္ခ်င္းေတြေတာင္ သိပ္မသိ
သည့္ ကိစၥ ျဖစ္ သည္။ ေဆြမ်ိဳးလို ဝင္ထြက္ေနသည့္ မင္းခန႔္လို မ်ိဳးပဲ သိနိုင္၏။
“မင္းပုခုံးက အမာရြတ္က ဆယ္တန္းႏွစ္မွာ ငါရန္ျဖစ္လို႔ ဝင္ဆြဲတုန္းက ရထားတာ၊ ဝင္ ဆြဲ ရင္း မင္းပါ ဝင္ပါတယ္ေလ၊ တို႔ ႏွစ္ေယာက္လုံးခံလိုက္ရတယ္။ အဲဒါနဲ႔ ငါက သိုင္း
သင္ တယ္၊ မင္းက အေလးမတယ္၊ ငါက သိုင္းသင္တာ ႏွစ္ပတ္နဲ႔ ရပ္လိုက္ၿပီး မင္းကေတာ့ ေက်ာင္းၿပီးလို႔ ဘြဲ႕ရတဲ့ အထိ အေလးမ ျဖစ္သြားတယ္၊ ငါက မင္းကို သံျပား
အေလးႀကီး ေတြ မ ၿပီး ကိုယ့္ကိုယ္ကို ညႇဥ္းဆဲတဲ့ ေကာင္လို႔ အျမဲ ႏွိပ္ကြပ္တယ္၊ ဒါေလာက္ဆိုရင္ ငါ မင္းခန႔္ ျဖစ္ေၾကာင္းလုံ ေလာက္ၿပီလား မ်ိဳးမင္းစိုး”
“ဟုတ္တာေတာ့ ...ဟုတ္တယ္..ဒါ ..ဒါေပမယ့္ ...မျဖစ္နိုင္ပါဘူး၊ ပန္း ..ပန္း ...အဲဒါေတြ ဘယ္လိုသိတာလဲ”
“မယုံဘူးေပါ့၊ ဟုတ္လား၊ ဒါဆိုလဲ မင္းႀကိဳက္တာေမးကြာ၊ ငါေျပာျပမယ္၊ ငါေျဖတာမွန္ရင္ ေတာ့ ငါ့ကို မင္းခန႔္ ဆိုတာမင္းလက္ခံေပးရလိမ့္မယ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး စဥ္းစားသလို ခနေတြေဝသြားသည္။ ၿပီးေတာ့မွ
“မင္းခန႔္ နဲ႔ ကၽြန္ေတာ္ ေငြေဆာင္ကို ဘယ္တုန္းက သြားတာလဲ”
“ဟား ..ဟား...ဒီလိုေထာင္ေခ်ာက္ မဆင္နဲ႔ကြာ၊ တျခားလူကိုပဲ ဖမ္းလို႔ ရမယ္။ ငါ့ကို မရ ဘူး။ ဒီမွာ …မင္းနဲ႔ ငါ ေငြေဆာင္ကို ဘယ္တုန္းကမွ မ သြားဖူးဘူး၊ တို႔ေတြ ေခ်ာင္းသာ
ကို တ ေခါက္၊ ငပလီကို တေခါက္ေရာက္တယ္၊ ေခ်ာင္း သာ ကို သြားတုန္းက ဟိုေကာင္ေတြ နဲ႔ တ အုပ္စုလုံး ပါတယ္၊ ငပလီက မင္းဖြန္ေၾကာင္ ခ်င္တာနဲ႔ ငါလိုက္ရတာ၊ အဲဒီ
ဇာတ္လမ္း က မင္းငါ့ကို ပန္းအိျဖဴ ဆိုၿပီးေျပာျပတဲ့ အထဲမွာ မပါဘူးေနာ္၊ မင္းအလုပ္ထဲက ေကာင္မ ေလးေလ၊ ငပလီ မွာ မင္းတို႔ကို ေအာင္သြယ္ ေပး ရင္း ေကာင္မေလးက
မင္းကို စိတ္မဝင္ စားပဲ ငါ့ကို ႀကိဳက္သြားတယ္၊ မင္းကို သနားတာ နဲ႔ ဘာမွ ဆက္မလုပ္ေတာ့လို႔ မင္းနဲ႔ လည္း မ ညိ၊ ငါလဲ မစားရဘဲ ျဖစ္သြားရတယ္ေလ”
“ပန္း ..ပန္း ...အဲဒါေတြ ကို ဘယ္..ဘယ္လို ..သိ..တာလဲ”
“သိတာေပါ့ကြ၊ ငါက မင္းခန႔္ပဲလို႔၊ အဲဒီေကာင္မေလး ဇာတ္လမ္းကို မင္း နဲ႔ ငါပဲသိတာေလ၊ ဟိုေကာင္ေတြ တေယာက္မွ မသိဘူး၊ ဟုတ္တယ္ ..ဟုတ္”
မ်ိဳးမင္းစိုး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားသည္။
“ဘာေတြ ျဖစ္ကုန္တာလဲ၊ နား ..နားမလည္နိုင္ေတာ့ဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး နားလည္ေစရန္ မင္းခန႔္က အရက္ဆိုင္မွ ျပန္လာသည္မွ စၿပီး ေဆး႐ုံေပၚမွာ ပန္း အိျဖဴ အျဖစ္ ျပန္လည္ အသက္ရွင္လာရသည္ အထိ တခုခ်င္းရွင္းျပလိုက္သည္။ မ်က္လုံး ေလး ေပကလပ္ေပကလပ္ ႏွင့္ နားေထာင္ေနရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး မ်က္ႏွာႀကီးက ဝမ္းႏႈတ္ေဆး စားၿပီး ဗိုက္နာေတာ့မွ အိမ္သာ ရွာမေတြ႕သူလို မအီ မလည္ႀကီး ျဖစ္လာ
သည္။
“ဒီေတာ့ မင္းစဥ္းစားကြာ၊ မိန္းကေလး တေယာက္ရဲ့ ကိုယ္ခႏၶာထဲ ေရာက္သြားတာနဲ႔ ငါ က မိန္းမ ျဖစ္သြားေရာလား၊ မိန္းမ တေယာက္အျဖစ္နဲ႔ မင္းရည္းစား လုပ္ရမွာလား၊
မင္းနဲ႔ အိပ္ရမွာလား”
“ပန္း ...ပန္း ..က တကယ္ ..မင္းခန႔္ ဟုတ္လား”
“စိတ္ေလၽွာ့လိုက္ပါေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးရာ၊ မင္းမယုံ နိုင္ေသးရင္လည္း ဘာသိခ်င္ေသး သလဲ ထပ္ေမး၊ မင္းစိတ္ရွင္း တဲ့ အထိ ငါေျပာျပမယ္”
“မသိခ်င္ေတာ့ပါဘူး၊ သိခ်င္စိတ္လဲ မရွိပါဘူး၊ ေခါင္းထဲ လဲ ထူပူေနၿပီ”
“ဒါဆိုလဲ၊ ျပန္ၾကရေအာင္၊ ခနေလး ဆိုၿပီးထြက္လာတာ၊ သိခ်င္တာေတြရွိေသးရင္ ေနာက္ေန႔ လာေမးေပါ့ သူငယ္ခ်င္းရာ”
ကားဆီ အျပန္မွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး မင္းခန႔္ ေနာက္ကေန ကုပ္ကုပ္ေလးပါလာသည္။ ကား ေပၚ ေရာက္မွ တခုသတိရတာ ႏွင့္
“မရွင္းတာရွိရင္ ဒီရက္ပိုင္း ေမးထားေနာ္၊ လကုန္ရင္ ငါအလုပ္က ထြက္မယ္”
“ဘာ ..ဘာျဖစ္လို႔လဲ”
“ေက်ာ္သက္တို႔ မာလာ တို႔ ဆီမွာ ဆက္လုပ္ေနရင္ မင္းက လာလာရစ္ေနဦးမယ္ေလ၊ ငါ စိတ္ရႈပ္လာၿပီ”
“အဲလိုေတာ့ မလုပ္နဲ႔ေလ၊ ဝင္ေငြ မရွိပဲျဖစ္သြားမွာေပါ့၊ ဒီမွာ အဆင္ေျပေနရင္လည္း ဆက္ လုပ္ပါ”
“ဘာအေႏွာက္ အယွက္မွ မရွိရင္ေတာ့ တမ်ိဳးေပါ့ကြာ”
“အာ ..မရွိ၊ မရွိေစရပါဘူး”
“အေျခအေန အရေပါ့ကြာ၊ အဲ တခုေတာ့ရွိတယ္၊ ဒီအေၾကာင္းေတြ မင္းဘယ္သူ႔ ကိုမွ မ ေျပာပါနဲ႔ ကြာ၊ ငါ့ဘဝ ငါ ရွက္လြန္းလို႔ပါ၊ ရွက္လို႔ပဲ မင္းကို ေစာေစာစီးစီး အသိေပး ထား
သင့္တာကို အသိမေပးဘဲ ေနမိတာနဲ႔ အခုလို မျဖစ္သင့္တာေတြ ျဖစ္ကုန္ရတာ၊ ကတိ ေပး မယ္ မဟုတ္ လားသူငယ္ခ်င္း”
“ေပးပါတယ္၊ စိတ္ခ်ပါ၊ ေလၽွာက္ေျပာလို႔လဲ ဘယ္သူမွ ယုံ နိုင္မွာမွ မဟုတ္တာ”
“မင္းလည္း မယုံေသးဘူးလား”
“မယုံဘူး လဲ မဟုတ္ပါဘူး၊ အမွန္အတိုင္းေျပာရရင္ မယုံရဲတာ”
“ယုံစရာ မရွိေပမယ့္ ယုံလိုက္ပါ သူငယ္ခ်င္းရာ၊ မင္းယုံမွ ငါေရွ႕ကို လူဆက္လုပ္လို႔ ရမွာ”
ေခါင္းညိတ္ျပေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး သက္ျပင္းခ်သည္။ သူအလြန္ စြဲလမ္းရေသာ မိန္းက ေလး သည္ ကြယ္လြန္သူ အခ်စ္ဆုံး သူငယ္ခ်င္း ျဖစ္ေနသည္ ဆိုသည့္ အခ်က္က သူ႔ကို
 ေနရထိုင္ရခက္ေနေစဟန္ ရွိ၏။
ဆိုင္ျပန္ေရာက္ေတာ့ မာလာက ၾကာေနသည့္ အတြက္ ဘာမွ မေမးပါ။ မင္းခန႔္ ကို ဒီေန႔ အ တြက္ ေဘးမဲ့ေပးထားပုံရသည္။ မ်ိဳးမင္းစိုးကို ဖြင့္ေျပာလိုက္ရလို႔ စိတ္လက္ အနည္း
ငယ္ ေပါ့ပါးသြားသည့္ မင္းခန႔္ ကေတာ့ ၿငိမ္မေနေတာ့ဘဲ အရင္လို သြက္သြက္ လက္ လက္ႏွင့္ ဟိုေျပးဒီေျပး ေစ်းေရာင္းေပး ေနသည့္ အခါ မာလာျပဳံးစိစိ ႏွင့္ၾကည့္၏။
ညေနမွာေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုး လာေတာ့မွာ မဟုတ္ဟု ထင္၍ မင္းခန႔္ ေအးေအးေဆးေဆး ပင္ ထြက္ခဲ့သည္။ မွတ္တိုင္နားမွာ ရပ္ထားသည့္ မ်ိဳးမင္းစိုးကား ကို ျမင္သည့္ အခါမွာေတာ့
 ေၿခ လွမ္းတုံ႔သြားမိသည္။ တုံ႔ဆိုင္းစြာ ႏွင့္ အနားကိုေရာက္သြားေတာ့ မ်ိဳးမင္းစိုးက အရင္ လို ကားေပၚကေန ဆင္းၿပီး တံခါးဖြင့္ မေပးဘဲ တဖက္က တံခါးကို ထိုင္ေနလၽွက္ကေသာ့
 ျဖဳတ္ေပးၿပီး
“မလိုက္ခ်င္ဘူးလား၊ မင္းခန႔္ တကယ္မွန္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ေမာင္းတဲ့ ကားကို မစီးရဲစရာ အ ေၾကာင္းမရွိဘူးေနာ္”


xxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxxx

မ်ိဳးမင္းစိုး အတင္းတားတာေၾကာင့္ မင္းခန႔္ အလုပ္ ဆက္လုပ္ျဖစ္သည္။ အေနအထိုင္ဆင္ ျခင္ ပါမည္ဟုလည္း သူက ကတိေပး၏။ အမွန္ေျပာရရင္ မင္းခန႔္ လည္း ဒီအလုပ္က
 မ ထြက္ခ်င္ ပါ။ အသားက်ေနၿပီ ျဖစ္သလို တျခားလည္းလုပ္စားတတ္သည္ မဟုတ္။ မ်ိဳးမင္း စိုး ေရာဂါ ေၾကာင့္သာ စြန႔္ခြာဖို႔ စဥ္းစားရ ျခင္းျဖစ္သည္။ ညေန ပိုင္း အျပန္က်ရင္
လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး ျပန္ လိုက္ပို႔ေပးသည္။
“မျဖစ္ပါဘူး၊ ကားေတြက အရမ္းၾကပ္တယ္၊ ျပန္မထြက္ျဖစ္ခင္ေလး ေတာ့လိုက္ပို႔ေပးပါ မယ္”
အလုပ္ျပန္လုပ္ဖို႔ မ်ိဳးမင္းစိုး စဥ္းစားေနတာကို သိရေတာ့ မင္းခန႔္လည္း ဝမ္းသာပါသည္။ ဒါ ေပမယ့္ မ်ိဳးမင္းစိုး မရွိေတာ့ရင္ ဘတ္စ္ကားစီး ၿပီးျပန္ရမွာကို ေတာ့ ရင္ေလးမိ ၏။ ေနာက္ ေတာ့ ေျပာရင္းဆိုရင္းႏွင့္မင္းခန႔္ တ ေယာက္ထဲေနတာကိုလည္း မ်ိဳးမင္းစိုး သိသြားသည္။
“တျခားကိုေျပာင္းပါလား၊ အဲဒီဖက္ႀကီးမွာ တေယာက္ထဲေနတာ မေကာင္းပါဘူး၊ ဆိုင္နဲ႔နီး တဲ့ ေနရာမွာ အခန္းရွာမလား”
“ဒီနားဆိုရင္ ေစ်းႀကီးမွာေပါ့၊ ၿမိဳ႕သစ္ေတြက သက္သာတယ္ေလ၊ အရင္ကလဲ ငါတေယာက္ ထဲေနတာပဲ မထူးပါဘူး”
“အရင္က ဟုတ္တာေပါ့၊ ဒါေပမယ့္ အခုဟာက မတူဘူးေလ”
“ဘာမတူတာ လဲကြ”
မင္းခန႔္ အသံ နည္းနည္းမာ သြားတာေၾကာင့္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿငိမ္သြားသည္။ ဟိုတုန္းက ေယာက္်ားေလး၊ အခု မိန္းကေလး ျဖစ္ေနတာကို ဆိုလိုခ်င္ဟန္ ရွိ၏။ မင္းခန႔္ မႀကိဳက္မွန္း
သိလို႔ ထပ္မေျပာေပမယ့္ သူ႔ဖာသာ တေယာက္ထဲ တီးတိုးေရရြတ္ေနသည္။
“ေဘးအိမ္က အမူးသမားကလဲ ခပ္ေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔၊ စိတ္ခ်ရတာမဟုတ္ဘူး”
“ေနပါဦး၊ မင္းက ပန္းအိျဖဴကို စိတ္မခ်တာလား၊ မင္းခန႔္ ကို စိတ္မခ်တာလား”
“အတူတူ ပဲေပါ့”
“မတူပါဘူး”
မ်ိဳးမင္းစိုး ႏႈတ္ဆိတ္ၿပီး ဘာမွ ထပ္မေျပာေတာ့ပါ။ ဘယ္သူဘယ္ဝါ ဆိုတာ ပြင့္ပြင့္လင္း လင္း ေျပာထားၿပီး သည့္ေနာက္ မိန္းကေလး တေယာက္လို ဆက္ဆံတာကို မင္းခန႔္
မ ႀကိဳက္မွန္း သူလည္းသိေနသည္။ တျခားသူေတြ ေရွ႕မွာ မဟုတ္ရင္ မင္းခန႔္ က မ်ိဳးမင္း စိုးကို အရင္က အတိုင္း ေယာက္်ားတေယာက္လိုပဲ ေျပာဆိုဆက္ဆံသည္။ လူေရွ႕
သူေရွ႕ ဆိုရင္ေတာ့ ပန္းအိျဖဴ အျဖစ္ ဟန္မပ်က္ေနရသည္။ ခုတမ်ိဳးေတာ္ၾကာတမ်ိဳး လုပ္ရသည့္ ဘဝတြင္ မင္းခန႔္ ႐ူးခ်င္စိတ္ေတာင္ေပါက္လာမိသည္။
ပန္းအိျဖဴ မဟုတ္ေသာ မင္းခန႔္ အျဖစ္မတတ္သာလို႔ လက္ခံထားရေသာ္လည္း မ်ိဳးမင္းစိုး စိတ္ထဲမွာ လည္း မတင္မက်ေတြ ရွိေနေသးလိုပင္။ တခါတေလ က်ရင္ ဟိုတုန္းက
အ ေၾကာင္း ေတြ လွည့္ပတ္ေမးၾကည့္တတ္သည္။
“ဆယ္တန္း ႏွစ္က အတန္းပိုင္ဆရာမ နာမည္က ဘယ္သူလဲ”
“ဆရာမ မဟုတ္ပါဘူး၊ ဆရာပါကြာ၊ ဦးမ်ိဳးျမင့္ တဲ့ Chemistry သင္တယ္ေလ၊ သူ႔မိန္းမက ေဒၚခင္ေဆြရီ ျမန္မာစာ သင္တယ္၊ ဘာေျပာခ်င္ေသးလဲ၊ က်န္တဲ့ ဆရာ ေတြ
က်ေတာ့ သခ်ာ ၤသင္တဲ့ ဦးေအာင္မိုးခိုင္ တေယာက္ပဲမွတ္မိတယ္။ သူက ငါ့ကို ခနခန ရိုတ္တာကိုး၊ ဆရာဦးမ်ိဳးျမင့္ နာမည္ေတာင္မွ တေလာတုန္းက ဆရာရထားတဲ့ ဒဂုံ က
 ေျမကြက္ကေလး ငါလိုက္ေရာင္းေပးထားလို႔ ျပန္သတိရတာ။ ငါက ပြဲခ မယူေပမယ့္ ဆရာနဲ႔ ဆရာမက ငါမ သိေအာင္ လြယ္အိတ္ထဲကို ထည့္ေပးလိုက္တာ ပါလာလို႔ မင္းတို႔
ကေတာင္မွ ကိုယ့္ဆရာ ဆရာမ ေတြဆီက ယူခဲ့ရေကာင္းလားဆိုၿပီး ငါ့ကို ၀ိုင္းႏွိပ္ကြပ္ၾကေသးတယ္ေလ၊ ၿပီးေတာ့ အဲဒီပိုက္ဆံ ေတြနဲ႔ ပဲ မင္းတို႔ ေသာက္ပင္းလၽွို ၾကတယ္
မဟုတ္လား”
အခုလိုမ်ိဳး မင္းခန႔္ က အခ်က္က်က် တုန႔္ျပန္ေျဖလိုက္နိုင္ရင္ မ်ိဳးမင္းစိုး ၿငိမ္ကုပ္သြား တတ္သည္။
“မင္း ..ဘယ္လိုျဖစ္ေနတာလဲ၊ ဒီေလာက္ ေျပာျပေနတာေတာင္မွ ငါ့ကိုမင္းခန႔္ ဆိုၿပီး လက္ မခံနိုင္ေသးဘူးလား”
“မဟုတ္ပါဘူး၊ လက္ခံဖို႔ ခက္ေနေသးတာကိုေတာ့ ဝန္ခံပါတယ္”
“ဒီအေၾကာင္းကို ဘယ္သူ႔မွ မေျပာဘူး မဟုတ္လား၊ ဝင္းခိုင္ မသိေစနဲ႔ သူသိလို႔ ဂ်ာနယ္ထဲ ထည့္ေရးလိုက္ရင္ ငါေတာ့ သြားၿပီ”
“အင္းပါ၊ မေျပာပါဘူး”
မင္းခန႔္ ကို ေတြေတြေငးေငး စိုက္ၾကည့္ရင္း မ်ိဳးမင္းစိုး သက္ျပင္းခ်တတ္သည္။ သူၾကည့္ တာ မင္းခန႔္ ကိုၾကည့္တာလား ပန္းအိျဖဴကို ၾကည့္တာလား ဆိုတာေမးခ်င္ေပ မယ့္
မင္းခန႔္ မေမးရဲပါ။ ပန္းအိျဖဴ ဆိုသည့္ ေကာင္မေလးကိုသာ မ်ိဳးမင္းစိုး မစြဲလမ္းခဲ့ ရင္ ဒါသူ၏ သူ ငယ္ ခ်င္း မင္းခန႔္ဟု ခ်က္ခ်င္းလက္ခံေပးမွာ မလြဲဟု မင္းခန႔္ သိသည္။
“ကိုယ့္ အျပစ္နဲ႔ ကိုယ္ပဲ၊ ဘာျဖစ္လို႔ မင္းတို႔ ငါ့ကို ေစာေစာ သျဂၤ ိုလ္ လိုက္ၾကသလဲ၊ အ ကုန္ ကေမာက္ကမေတြ ျဖစ္ကုန္တာေပါ့”
“အဲဒီတုန္းက ဆရာဝန္ေတြက ကုရင္ရနိုင္ေသးတယ္ေျပာရင္ ဘယ္ေလာက္ပိုက္ဆံကုန္ ကုန္ ကုေပးပါတယ္။ ေသၿပီဆိုေတာ့ ဘာတတ္နိုင္ေတာ့မွာလဲ ..ေနာက္ၿပီး.. ေနာက္ၿပီး ေတာ့”
မ်ိဳးမင္းစိုး တစုံတရာကို ေျပာျပဖို႔ ခ်င့္ခ်ိန္ေနပုံရသည္။ သိခ်င္စိတ္ေပၚလာသည့္ မင္းခန႔္ က တြန္းအားေပးမိ၏။
“ေနာက္ၿပီးေတာ့ ဘာျဖစ္သလဲ ေျပာေလ”
“အသက္ရွင္တယ္ ဆိုရင္ေတာင္ ဒုကၡိတ ႀကီးဘဝနဲ႔ ေနသြားရမွာ၊ ဘယ္လိုမွ သန္သန္စြမ္း စြမ္း ျပန္ျဖစ္ေတာ့မွာ မဟုတ္ဘူးတဲ့၊ တခ်ိဳ႕ေနရာေတြမွာ မြေနေအာင္ေၾကေနတာ၊
လူ႐ုပ္ ေတာင္ မပီေတာ့ဘူးေလ”
မင္းခန႔္ ေက်ာထဲစိမ့္ကနဲ ျဖစ္သြားရသည္။ တကယ္လို႔ အခ်ိန္မွီ မင္းခန႔္၏ ကိုယ္ခႏၶာထဲ ျပန္ဝင္နိုင္ခဲ့ ရင္ေတာင္မွ အခုေျပာပုံအရ ဒုကၡိတ ျဖစ္မည့္ ကိန္းဆိုက္ေနသည္။ မေတာ္
တ ဆ ေအာက္ပိုင္းေတြ ဘာေတြမ်ားေသသြားခဲ့ လၽွင္ မိန္းမေတြ ႏွင့္လည္း ပတ္သက္လို႔ ရ ေတာ့မည္ မဟုတ္ပါ။ သိုေသာ္ အခုလည္း မထူးဟု မင္းခန႔္ ယူဆပါသည္။ စိတ္က
 ေယာက္်ား ပီပီ ျဖစ္ပါလၽွက္ႏွင့္ ခႏၶာကိုယ္က မိန္းမ ျဖစ္ေနသည့္ အခ်ိန္တြင္ စိတ္သြား တိုင္း ကိုယ္ ဘယ္လိုမွ မပါနိုင္ေတာ့။ လွပေသာ၊ ေတာင့္တင္းေသာ မိန္းကေလး ေတြေတြ႕
တိုင္း မင္းခန႔္ ရင္ထုမနာ ျဖစ္ေနရသည္။
မ်ိဳးမင္းစိုးလည္း မင္းခန႔္ ကို အသိအမွတ္ျပဳ နိုင္ဖို႔ တတ္နိုင္သေလာက္ ႀကိဳးပမ္းရွာပါသည္။ ဒါေပမယ့္ ပန္းအိျဖဴ ပုံရိပ္ကိုေတာ့ ေဖ်ာက္ဖ်က္ဖို႔ ခက္ခဲေနပုံရ၏။ တခါတေလ ပန္း
လို႔ ပဲ ေခၚတတ္သည္။ လူၾကားထဲမွာ ဆိုရင္ ၿငိမ္ေနေပမယ့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲ ဆိုရင္ေတာ့ အျပင္း အထန္ ကန႔္ကြက္သည္။
“အက်င့္ပါေနတာ မေကာင္းဘူးလားကြာ၊ လူၾကားထဲမွာ မင္းခန႔္ ဆိုၿပီး မွားေခၚမိရင္ ဘယ္ လို လုပ္မလဲ”
“သတိထားေပါ့၊ ငါေတာင္မွ အဆင္ေျပေအာင္ သတိထားနိုင္ေသးတာပဲ”
“အင္းေလ၊ ႀကိဳးစား ရမွာေပါ့”
ဘယ္လာက္ႀကိဳးစားတယ္ ေျပာေျပာ မ်ိဳးမင္းစိုး မၾကာမၾကာ မွားဆဲျဖစ္ေနသည္။ ၾကာ ေတာ့ မင္းခန႔္ လည္းသိပ္ၿပီး အတိုက္အခံ လုပ္မေနေတာ့ပါ။ လူၾကားထဲမွာ မင္းခန႔္
လို႔ မွားေခၚတာထက္ စာရင္ ေတာ္ေသးသည္ မဟုတ္ပါလား။

ဇာတ္သိမ္းပိုင္းဆက္ရန္...