အခန္း(၁၁)
မစၥအဲလစ္(စ္)................
တစ္ခ်ိန္က ျပင္သစ္ျပည္၏ၿမိဳ ့ေတာ္ 'ပါရီ' ရွိ 'ဗိုး' ဟုအမည္ရေသာ ဟိုတယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
သူမက အခုေတာ့ ဟာဘားနားတြင္ရွိေနေလသည္။
ပူေလာင္စူးရွေသာ အလင္းေရာင္ကို ကာကြယ္နိုင္ရန္ သူမက အခန္းတံခါးမ်ားကိုဆြဲပိတ္ျပစ္လိုက္သည္။
ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ေအာက္ဖက္လမ္းေပၚမွ ေန ့ေရာညပါ ၾကားေနရေသာ ဆူညံသံမ်ားကိုလဲ မၾကားခ်င္ေပ။
က်ဴးဘားသားေတြသည္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ယဥ္ေက်းမႈေလးသာရွိေသာ အရိုင္းအစိုင္းေကာင္မ်ားလို ့ သူမကထင္ျမင္ယူဆထားေလသည္။
ျပင္သစ္တို ့၏ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ႏွိုင္းယွဥ္ပါက ထိုသို ့ထင္ျမင္ယူဆမိျခင္းသည္ လုံးဝ မမွားဟု သူမယုံၾကည္ထားပါသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဟာဗားနားတြင္ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရျခင္းကို သူမသေဘာက်ပါသည္။
အမည္းေတြကို တန္းတူသေဘာထားမည္ဆိုေသာ ျပင္သစ္ၿမိဳ ့ေတာ္ႏွင့္ ယွဥ္လၽွင္ ဒီက စပိန္ႏြယ္ဝင္မ်ားက အမည္းကၽြန္မ်ားကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာကို နားလည္ၾကသည္။
ျပင္သစ္ေတြကမူ လူဆန္သည္မွန္ေသာ္လဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အမည္းကၽြန္မ်ားက ျပန္လည္ပုန္ကန္သည့္အျဖစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ၾကဳံခံစားလိုက္ၾကရသည္။
သူမကိုယ္တိုင္လဲ ျပင္သစ္ၿမိဳ ့ေတာ္တြင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈအျပည့္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ားအၾကားတြင္ ေနခဲ့ရေသးသည္။
ထို ့ေၾကာင့္လဲ ဤကၽြန္းသို ့ထြက္ခြာမည့္သေဘၤာကို အခေၾကးေငြ ေကာင္းစြာေပး၍ ျပင္သစ္မွထြက္ေျပးလာရသူတစ္ေယာက္လို ထြက္ခြာလာခဲ့မိျခင္းျဖစ္ေပသည္။
သူမအေနႏွင့္ ျပင္သစ္စကားအသုံးမ်ားသည့္ နယူးေအာ္လင္းလိုေနရာမ်ိဳးကို ေရြးသင့္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာတြင္လဲ စိတ္ခ်စြာ ေနနိုင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
စပိန္ဘာသာစကားကိုလဲ အလြယ္တကူပင္သင္ယူနိုင္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုလၽွင္ က်ဳးဘားျပည္သူအမ်ား၏ ေလးစားအားထားမႈကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ
ဒြန္ေဆးဆားမြန္တာဘို ဆိုသည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံရွင္ႀကီးကိုပင္ ေတြ ့ဆုံကၽြမ္းဝင္ေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သူမက ေနာက္မွီကုလားထိုင္ကိုမွီထိုင္ကာ အနားယူရင္း တစ္ခန္းလုံးကို မ်က္စိကစားလိုက္မိသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက သူမအတြက္လိုအပ္သမၽွအိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားကို ဝယ္ျခမ္းေပးထားခဲ့သည္ကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
မွန္ပါသည္......
ေဆးဆားက သူမအေပၚတြင္ အရာရာလိုေလေသးမရွိေစရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္ခဲ့ပါသည္။
သူမကလဲ သူ ့အေပၚေကာင္းေပးခဲ့ရတာေတြရွိပါသည္။
အေပးအယူသေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဘယ္လိုပင္ျငင္းလင့္ကစား ဟာဗားနားသို ့ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာတတ္ေသာအခါတိုင္းတြင္
သူမက အခ်စ္ငတ္ေနေသာမိန္းမတစ္ေယာက္လို ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးရႈံးေလာက္ေသာ အမူအရာမ်ားႏွင့္ လုပ္ျပခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။
အျမဲတမ္းသူေရာက္လာတိုင္း ဘာေပးသလဲ....သူမက ျပန္ေပးခဲ့ရတာခ်ည္းပင္။
ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့မလြယ္ပါေခ်။
ေဆးဆားက သူမထက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ အသက္ပိုႀကီးသည္။
သူမအသက္က သုံးဆယ္တြင္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။
ဆိုေတာ့ကာ....အားအင္ကုန္ခန္းစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ ့အား သူမကပင္ေဖးမဆက္ဆံေပးေနရသလိုခ်ည္းပင္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
သူမအတြက္ကေတာ့ အပန္းႀကီးလွသည္ဟုမဆိုသာေပ။
ေယာက္က်ားႏွစ္ေယာက္ရခဲ့ဖူးသူမို ့ ကာမကိစၥတြင္လဲ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္ၿပီးသားပင္။
ခက္ေနတာက ေဆးဆားက အခုအခ်ိန္အထိ အတူေနရန္စကားမစေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဒီကိစၥကလြဲလို ့ က်ဴဘားတြင္ေနထိုင္ရတာ အစစအဆင္ေျပပါသည္။
စပိန္ေတြက ရိုင္းစိုင္းခ်င္သာ ရိုင္းစိုင္းမည္...
သို ့ေသာ္လည္း က်ဴးဘားတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာအစိုးရကို ထူေထာင္ထားနိုင္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ်ားကို မည္သို ့အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ကို ေကာင္းစြာနားလည္ၾက၏။
တစ္ခါက ဟာဗားနားၿမိဳ ့တြင္းရွိ လူတိုင္းၾကည့္ရႈနိုင္ေသာ ကၽြန္မ်ားကိုအျပစ္ေပးသည့္ေနရာသို ့ သူမေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထိုေနရာတြင္ ကၽြန္မ်ား၏ နာၾကင္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက အုတ္နံရံတစ္ဖက္မွ ထိတ္လန္ ့ဖြယ္ရာ ေပၚထြက္လာသည္ကိုလဲ ၾကားဖူးခဲ့ပါသည္။
က်ဳးဘားသားေတြအဆိုအရ နာရီဝက္ရိုက္လၽွင္ပင္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ေသနိုင္သည္ဟူ၏။
သခင္ကို အာခံသူ၊အမိန္ ့ကိုမလိုက္နာသူ၊ရိုင္းစိုင္းစြာျပဳမူသူ...စသည့္ အျပစ္ရွိေသာကၽြန္မ်ားကို သခင္လုပ္သူ၏အလိုကက် ျပစ္ဒဏ္ေပးနိုင္ခြင့္ျပဳထားသည္။
စပိန္ေတြက ထိုကဲ့သို ့ေသာ စည္းကမ္းကို ထုတ္ျပန္ကာလိုက္နာၾကေသာ္လဲ ျပင္သစ္တို ့ကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါတုန္းကမွထိုကဲ့သို ့စြမ္းေဆာင္နိုင္စြမ္းမရွိေခ်။
မၾကာေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ သူမက က်ဴးဘားကၽြန္းေပၚရွိ အခ်မ္းသာဆုံးေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံႀကီးတြင္ သခင္မျဖစ္လာနိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထိုသို ့ျဖစ္လာခဲ့လၽွင္ ကၽြန္းေပၚရွိခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးသူ၏ဇနီးအျဖစ္ က်ဴးဘားတို ့၏ လူမႈဆက္ဆံေရးဝန္းက်င္တြင္ ဝင္ဆံ့နိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သူမအေနႏွင့္ ကၽြန္ေတြကို မည္သို ့ကိုင္တြယ္ရမည္ဆိုတာကို ေလ့လာထာတာမမွားနိုင္ပါ။
ၿပီးေတာ့ သူမအေနႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားအား ဟာဗားနားၿမိဳ ့ေပၚတြင္ နန္းေတာ္တမၽွ ႀကီးက်ယ္ခန္နားေသာ အေဆာက္အအုံမ်ိဳးကို ေဆာက္လုပ္ေပးရန္ မေတာင္းဆိုလိုေခ်။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမကိုယ္တိုင္က ၿမိဳ ့ထဲမွာေနထိုင္ရျခင္းကို သေဘာမေတြ ့လွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူမၾကားသိရသေလာက္ ဒြန္ေဆးဆားမြန္တာဘိုတြင္ အနီးကပ္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္တစ္ေယာက္ရွိသည္ဟုဆိုၾကသည္။
သို ့ေသာ္လည္း သူမက သည္အေၾကာင္းကို အေလးအနက္ထားစရာကိစၥဟု မယူဆပါ။
သူမ၏ လွပေသသပ္ေသာ မာယာေက်ာ့ကြင္းမွ အဖိုးႀကီးကို လြတ္ထြက္မသြားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္မႈတို ့ ရွိထားခဲ့သည္ဘဲေလ။
သူမက ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို ႏွစ္သက္လွသည္။
ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားက သူမ၏ အလွကို ပို၍ ေပၚလြင္ထင္ရွားေစသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို သူမဘာေၾကာင့္ႏွစ္သက္မက္ေမာရသလဲဆိုသည္က
ေလးနက္ေသာအေၾကာင္းရင္းရွိေနေပေသးသည္။
ထိုအရာေတြက သူမ၏ဘဝကို အာမခံေပးခဲ့၏။
ျပင္သစ္မွေျပးခဲ့ရစဥ္က ထိုက္သင့္သည့္လက္ဝတ္ရတနာမ်ား ပါလာခဲ့၍သာ က်ဴးဘားလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ ပထမအစ ကပင္ အိေျႏၵမပ်က္ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
သူမေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေတာေနဆဲမွာဘဲ အျပင္ဘက္လမ္းမေပၚမွ ဆူညံမႈမ်ားက ၿငိမ္သက္သလိုျဖစ္သြားသည္။
သူမအေနႏွင့္ အကယ္၍ ေရခ်ယ့္ကို ေခါင္းေလာင္းတီးကာ ေခၚလိုက္လၽွင္ ေအာ္ဒီကလုံးေရေမႊးႏွင့္စပ္ထားေသာ ေရခ်ိဳးေပးျခင္းကို ခံယူကာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္နိုင္ေပလိမ့္မည္။
တစ္နာရီ(သို ့မဟုတ္) ေခတၱ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနမႈမ်ား ေျပေပ်ာက္နိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဒြန္ေဆးဆား ေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမက ႏွစ္သက္စဖြယ္ျဖစ္ေနရန္လိုသည္ဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
သူမကိုယ္သူမ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ထဲတြင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူမ၏ ေရႊေရာင္ဆံပင္တို ့သည္လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ကလိုပင္ ေရႊေရာင္သန္းေနဆဲ.....။
အသားအေရာင္ကလဲ ျဖဴေဖြးႏုနယ္ဆဲ...။
အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာေတာင္ သူမ၏မ်က္ဝန္းတို ့က အျပာေရာင္ေတာက္ပေနဆဲ....။
ဒြန္ေဆးဆားအတြက္ ခ်စ္ခန္းဖြင့္ရန္ လုံေလာက္ေသာ လွပမႈတို ့ရွိေနဆဲ ဟု သူမကိုယ္ သူမ ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေပသည္။
သူမက ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကို ျငင္သာစြာဆြဲလိုက္ၿပီး နားစြင့္ေနလိုက္၏။
ေလွကားအတိုင္းေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးလၽွင္ တံခါးကိုအသာအယာေခါက္လိုက္သံေပၚထြက္လာသည္။
ေရခ်ယ္၏ သိတတ္မႈအတြက္ သူမေက်နပ္ကာ ဝမ္းသာမိရသည္။
အျဖဴအမည္း ကျပားမတစ္ေယာက္ အခန္းတြင္းသို ့ဝင္ေရာက္လာသည္။
အရပ္ျမင့္သည္။
ကိုယ္လုံကိုယ္ေပါက္ေတာင့္တင္းပုံက သူမ၏ သခင္မျဖစ္သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းပင္။
အသက္အရြယ္ကလဲ တူညီပုံရ၏။
သူမ၏ အလွအပကို သြယ္ေသာေမးရိုးႏွင့္ ေသးငယ္ေသာႏႈတ္ခမ္းတို ့က ပံ့ပိုးေပးေနေလသည္။
အသားအေရာင္ကေတာ့ ေၾကးကိုပြတ္တိုက္ထားသည့္ အေရာင္လို ဝင္းေတာက္ေနေလ၏။
"အို......လွလိုက္တဲ့ ေရခ်ယ္ ရယ္...."
အဲလစ္(စ္) ကခုံေပၚမွထရပ္ကာ အိပ္ယာေပၚတြင္ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
"မမေလ...တစ္ခါတေလစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္..အံၾသမိတယ္ကြယ့္...ညီမဟာ မမအေပၚသိပ္ကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေလ"
သူမ၏စကားေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကည္ႏူးရိပ္တို ့ျဖတ္ေျပးသြားတာကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။
"မမဟာ....ညီမငယ္စဥ္ကေလးဘဝကထဲက ကၽြန္ေလွာင္အိမ္ထဲကေန ထုတ္ယူခဲ့တာဘဲမမရယ္....တစ္ခါတုန္းက အမည္းတစ္ေကာင္က ညီမကို မတရားက်င့္ဖို ့ႀကံ
တုန္းကလဲ မမကဘဲ ကယ္ခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား....ဒီေတာ့ မမေက်းဇူးက ညီမအေပၚမွာ မေရတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ မမရယ္.....ညီမျပန္လုပ္ေပးနိုင္တယ္ဆိုတာက ဘာမွမေျပာပေလာက္တာေလးပါရွင္"
"ေကာင္းပါၿပီ ေရခ်ယ္ရယ္....မမကလဲ မင္းကိုခ်စ္၊မင္းကလဲ မမကိုခ်စ္ဆိုေတာ့ မေကာင္းတာဘာမ်ားရွိလို ့လဲ...ဒါနဲ ့ညီမက ေယာက္က်ားလိုခ်င္ေနၿပီလား"
"ေအာင္မေလးမမရယ္....ေယာက္က်ားေတြက ဘာမ်ားေကာင္းလို ့လဲရွင္...အမည္းေကာင္ေတြဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္...ညီမကေတာ့ ေသေတာင္မႏွစ္သက္ပါဘူး
မမရယ္..."
အဲလစ္(စ္)အဖို ့ ေရခ်ယ္၏ အမည္းေကာင္ေတြအေပၚ မေကာင္းေျပာသည္ကို ၾကားရေပါင္းမ်ားခဲ့ပါၿပီ။
သို ့ေပမယ့္ အခ်ိဳ ့မိန္းမေတြက အမွန္တကယ္လိုခ်င္ပါရဲ ့ႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ကာမူပို လုပ္တတ္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။
"ေအးပါ.....ညီမအတြက္လိုအပ္ရင္ မမရေအာင္ရွာေပးနိုင္ပါတယ္"
"ဘယ္ေယာက္က်ားေလးကိုမွ ညီမစိတ္မဝင္စားပါဘူးမမရယ္....မမကို ျပဳစုေနရရင္ဘဲညီမအတြက္ၿပီးျပည့္စုံပါၿပီရွင္....
ေယာက္က်ားဆိုတဲ့ အဲဒီသတၱဝါႀကီးေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကိုခ်ည္းဘဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာပါ...အားလုံးတူတူပါဘဲ...သူတို ့လိုခ်င္တာတစ္ခုဘဲသိၾကတာ မမရဲ ့
သူတို ့ဟာ ကၽြန္မအဖို ့ ရြံရွာစရာပါဘဲ....မမနဲ ့မ်ားသိပ္ကြာတာေပါ့...မမက အသားျဖဴတယ္....ေပ်ာ့ေျပာင္းတယ္...ၿပီးေတာ့လွလဲလွတယ္ေလ"
"ဒါေပမယ့္ ေရခ်ယ္ရယ္...တစ္ေန ့က်ရင္ ညည္း...ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ယူရမွာဘဲကြယ့္...အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီအခါက်ရင္ ညီမရဲ ့ေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ေပ်ာက္
ကုန္မွာအမွန္ဘဲ....ဒီေတာ့ မမသာ ဒြန္ေဆးဆားနဲ ့ယူျဖစ္ရင္ ညီမအတြက္ အသန္ ့ဆုံးတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာေပးဖို ့သူ ့ကို ပူဆာရလိမ့္မယ္...အဲဒီေတာ့မွ ညီမ သိလာမွာပါေလ"
ေရခ်ယ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္၍ ေမွာက္လိုက္၏။
သူမအသံက ငိုသံပါေနသည္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲဒီလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္လိုက္ပါနဲ ့မမရယ္....ကၽြန္မေလ..မမကိုဘဲ အျမဲျပဳစုေပးေနပါရေစရွင္"
"ဒီလိုဆိုရင္ ညီမက အထက္ကိုေမၽွာ္မွန္းတယ္ေပါ့ေလ...ဟုတ္စ..ေရခ်ယ္"
အဲလစ္(စ္)က တံေတာင္ႏွင့္ေထာက္၍ ကိုယ္ကို ႂကြလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ္ကို အံ့ၾသစြာၾကည့္လိုက္၏။
"ဒီလိုဆိုရင္....ညီမက လူျဖဴကိုဘဲ အလိုရွိတာေပါ့..ဟုတ္လား"
"အျဖဴေတြ၊အမည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူးရွင္..ဘယ္လို ေယာက္က်ားမ်ိဳးကိုမွ ညီမ မလိုခ်င္တာပါ....ညီမေတာင္းခံခ်င္တာ တစ္ခုကေတာ့ မမကိုဘဲ အျမဲတမ္း ဒီလိုျပဳစု
လုပ္ေကၽြးေနခ်င္တာတစ္ခုထဲရယ္ပါ"
အဲလစ္(စ္)က ေခါင္းကို ေခါင္းအုန္းေပၚသို ့ျပန္မွီခ်လိုက္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီေရခ်ယ္ရယ္.....မမ ဘာမွေစာဒကမတက္လိုေတာ့ပါဘူးကြယ္...ညီမေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုဘဲ မမကျမင္ခ်င္တာေၾကာင့္ပါ...သံေယာဇဥ္ကလဲ ရွိေနၿပီးသားမ
ဟုတ္လား....ညီမတစ္ေယာက္လဲ ခက္ပါတယ္....မမအေပၚမွာဘဲ အခ်စ္ႀကီးေနေတာ့တာကိုး"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....မမရယ္...ညီမ..ေပ်ာ္သြားပါၿပီရွင္...ကဲ..မမရဲ ့အဝတ္ေတြခၽြတ္လိုက္ေတာ့ေနာ္...ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာစိမ္ေနတုန္း ညီမ ႏွိပ္နယ္ေပးမယ္"
ေရခ်ယ္က ေျပာေျပာဆိုဆို အဲလစ္(စ္) ကိုဆြဲထူလိုက္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို ကူခၽြတ္ေပးကာ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲသို ့ဝင္ေစလိုက္၏။
ထို ့ေနာက္ အဲလစ္(စ္)တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားေစရန္ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္။
ေဂ်းတြန္းရင္း နို ့ျဖဴျဖဴေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရတာကို ေရခ်ယ္ သေဘာေတြ ့သည္။
နို ့သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးကို အသာအယာဖ်စ္ေပးလၽွင္ အဲလစ္(စ္) သေဘာက်တတ္ေၾကာင္းကိုလဲ ေရခ်ယ္သိပါသည္။
ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘဝကထဲက ကၽြန္ေလွာင္အိမ္ထဲမွ သူမကို ေတြ ့ရွိကာ အ႐ုပ္ပူဆာေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျခေဆာင့္ငိုယိုကာ ပူဆာ၍ ဝယ္ေပးခိုင္းခဲ့ေသာ မ်က္လုံး
အျပာေရာင္ႏွင့္ လူျဖဴမေလးကို သူမခ်စ္ခင္ခဲ့မိရသည္။
အ႐ုပ္ရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနေသာ လူျဖဴမေလးက သူမ၏ပခုံးကို လာၿပီးဖက္လိုက္ေသာအခ်ိန္မွစ၍ ေရခ်ယ့္စိတ္ထဲတြင္ သူမကိုေကာင္းမြန္စြာတုန္ ့ျပန္ျပဳစု
ရမည္ဟူေသာစိတ္ကေလး စတင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့မိျခင္းျဖစ္သည္။
အသက္ျခင္းကလဲ မတိမ္းမယိမ္းမို ့ သခင္ႏွင့္ ကၽြန္ဆိုေသာအျဖစ္ထက္ပိုကာ သံေယာဇဥ္မ်ား ေႏွာင္ဖြဲ ့မိခဲ့ၾကရသည္။
အဲလစ္(စ္) အိမ္ေထာက္က်ေသာအခါတြင္လဲ မေျပာင္းလဲေသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ားႏွင့္ ေရခ်ယ္ေက်နပ္ခဲ့ရသည္။
အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ကြဲၿပီး က်ဴးဘားကၽြန္းသို ့ေျပာင္းေရႊ ့အေျခခ်ေသာအခါတြင္လဲ ေရခ်ယ္က မခြဲစတမ္း လိုက္ပါခဲ့သည္ပင္။
ရွင္းရွင္းဆိုရလၽွင္ အဲလစ္(စ္) အတြက္ ေရခ်ယ္ရွင္သန္ျဖစ္တည္ေနျခင္းဟု သူမကိုယ္သူမ ယူဆထားခဲ့၏။
ေမႊးပ်ံေသာ သင္းရနံ ့ႏွင့္အတူ ေရခ်ိဳးလိုက္ရၿပီး ေရခ်ယ္၏ ႏွိပ္နယ္ေပးမႈေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္) တစ္ကိုယ္လုံး ေပါ့ပါးေပ်ာ့ေျပာင္းသြားရသည္။
အဝတ္လဲလိုက္ၿပီးေသာအခါ ေရခ်ယ္က ကုတင္ေပၚရွိ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို အစားထိုးလဲလွယ္ေပးထားၿပီး အိပ္ဖို ့အဆင္သင့္ျပင္ေပးထား၏။
အိပ္ခါနီးေသာက္ေနက် ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို ေရခ်ယ္သြားေရာက္စီစဥ္ေနတုန္းမွာ သူမက အိပ္ယာေပၚျပစ္လွဲလိုက္မိသည္။
ေရခ်ယ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို တစ္က်ိဳက္ထဲေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္လိုက္မိပါသည္။
ေရခ်ယ္က သူမ၏ႏွဖူးအား အသာနမ္းကာ ေခ်လွမ္းေဖာ့၍ထြက္ခြာသြားေၾကာင္းသိလိုက္ၿပီးေနာက္ သူမ...ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်သြားပါေလေတာ့သည္။
ဒြန္ေဆးဆားမွာ ဟာဗားနားသို ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ေနာက္က်ရျခင္းအေၾကာင္းက လမ္းခုလပ္တြင္ မြန္တာဘိုမွတန္ဘိုးရားကို ျမင္းစီးသင္ေပးခဲ့ေသာ ရာမြန္ဆိုသည့္ကၽြန္က ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ဒုန္းစိုင္းလိုက္လာၿပီး ဒြန္ေဆးဆား၏ ေခၽြးမ
ျဖစ္သူမွာ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေနမေကာင္းျဖစ္ရာမွ ေမ့ေမ်ာသြားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာင္းျပန္လွည့္လိုက္ရသည္။
မြန္တာဘိုတြင္ အားလုံး အေျခအေနေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးေနရသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုပင့္၍ ကုသေစေတာ့မွ သတိျပန္လည္လာ၏။
ထိုသို ့ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ တန္ဘိုးရားကို ေခၚေဆာင္၍ ဟာဗားနားကို ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ရေလသည္။
ညေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏အိမ္သို ့ဝင္ရန္ ေနာက္ဘက္ရွိ က်ဥ္း၍ျမက္ပင္မ်ားထူထပ္ရႈပ္ေထြးလွေသာ လမ္းမွ ဝင္ခဲ့ရေလသည္။
ေရာက္ေသာအခါ ျမင္းေတြကို ဒြန္ေဆးဆား၏ လမ္းညႊန္မႈအတိုင္း ထားပစ္ခဲ့ရၿပီး ဒြန္ေဆးဆားႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့မွာ ေရခ်ယ္၏ႀကိဳဆိုမႈအတိုင္း လိုက္ပါခဲ့ရ၏။
အလင္းေရာင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ကိုပင္ ေမွာင္မိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္မွာ မြန္းလြဲပိုင္းကထဲကျဖစ္ေလသည္။
ထို ့အတြက္ အလြန္အမင္းေနာက္က်မွ ေရာက္လာေသာ ဒြန္ေဆးဆားကို စိတ္ပဲေကာက္ျပရမလား၊ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးဘဲႀကိဳရမည္လား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအာက္ထပ္တြင္ဒြန္ေဆးဆား၏အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေလွကားထိပ္တြင္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကၽြတ္က်န္ေနရစ္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာအယ္လဲျဖစ္သြားပုံမ်ိဳးႏွင့္
ေလွကားမွ ေျပးဆင္းကာ ဒြန္ေဆးဆားရင္ခြင္ထဲသို ့ေျပးဝင္လိုက္ေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားကလဲ သူမ၏ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ျပန္လည္ေထြးေပြ ့ထားလိုက္ျပန္သျဖင့္ သခင္၏ေနာင္တြင္ ေခြးတစ္ေကာင္လို မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို အကဲခတ္ခြင့္ရသြား
ေလသည္။
တန္ဘိုးရား၏ အျဖဴဝတ္စုံက ေခၽြးတို ့ႏွင့္ရႊဲနစ္ကာ ကိုယ္လုံးတြင္ကပ္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးကို လွစ္ျပထားသလိုျဖစ္ေနေလသည္။
ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ သိမ့္သိမ့္ခါသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ထို ့အတူ သူမ၏ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရမႈမ်ားက သူမ၏ခႏၲာကိုယ္အတြင္းသို ့ စိမ့္ဝင္လာသလိုလဲခံစားလိုက္ရကာ လႈပ္ရွားသြားရ၏။
လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ျဖစ္ေသာ ေဆးဆားႏွင့္ အျမဲလိုက္ပါလာတတ္ေသာ ရာမြန္ဆိုသည့္လူမဟုတ္ဖဲ ငယ္ရြယ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြ ့လိုက္ရသည္။
သူမက သူ ့ကိုယ္သူ ဆန္းစစ္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။
သခင္ေနာက္မွ ပါလာေသာ ကၽြန္တစ္ေယာက္ကို သူမအေနႏွင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္သာသေဘာထားသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထိုအခါ သူမက တန္ဘိုးရားကို ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ျပဳလိုက္ရၿပီး လုပ္ေနၾကအတိုင္း ဒြန္ေဆးဆား စကားေျပာေအာင္ ဟန္လုပ္လိုက္ရျပန္ေလသည္။
"ေဟာဒီမွာ.....ကိုယ့္ရဲ ့ျမင္းထိန္းအသစ္ေလ"
သူက အဲလစ္(စ္)ကို ေပြ ့ဖက္ထားရင္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ျမင္းေတြထားဖို ့ေနရာကို ေရခ်ယ္က မင္းကိုလိုက္ျပလိမ့္မယ္"
အဲလစ္(စ္)ကိုေျပာရင္း တန္ဘိုးရားကို တစ္ဆက္ထဲေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"မင္းဘယ္မွာအိပ္ရမယ္ဆိုတာကိုလဲ ေဟာဒီသခင္မရဲ ့ကိုယ္လုပ္ကၽြန္ ေရခ်ယ္က ျပေပးလိမ့္မယ္....ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာေရခ်ိဳးရမယ္ဆိုတာကိုလဲျပလိမ့္မယ္...အဲဒီမွာေရ
ခ်ိဳးလိုက္...ေနာက္ၿပီး မင္းရဲ ့အဝတ္အစားေတြကိုလဲ လဲျပစ္လိုက္...မင္းကိုအလိုရွိတဲ့အခါ...ငါလွမ္းေခၚလိုက္မယ္...အိမ္ထဲကေန ဘယ္မွထြက္မသြားနဲ ့ဦး....ေဟာဒီၿမိဳ ့ေပၚက လမ္း
မေတြေပၚမွာ မင္းကိုလမ္းမသလားေစခ်င္ဘူး...ဟုတ္ၿပီလား"
တစ္ဖန္...သူက အဲလစ္(စ္)ဘက္သို ့ျပန္လွည့္ကာ အေပၚထပ္ဆီသို ့တက္ရန္ဦးေဆာင္လိုက္ေလသည္။
"ကဲ...အခ်စ္ေရ...ေနာက္မွဘဲ ကိုယ့္ရဲ ့ျမင္းထိန္းအသစ္အေၾကာင္းကို စကားေျပာၾကတာေပါ့....အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့.....မင္းသိပါတယ္ကြာ...ကိုယ္ဘာလိုခ်င္
တယ္ဆိုတာကို..."
ေျပာၿပီးေနာက္ အဲလစ္(စ္)ကို ဆြဲေခၚကာ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းေဆာင္ရွိရာသို ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ဘယ္ကိုသြား၍ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနရ၏။
ေနရာမွာဘဲ ရပ္ေနမိေတာ့သည္။
တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္.....
သို ့ေသာ္ က်ပ္ေနေသာ ရႉးဖိနပ္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာ ဘယ္၊ညာ ေရႊ ့ေျပာင္းျခင္းသာျပဳေန၏။
အေနအထိုင္ခက္ေနသည္ကလြဲ၍ သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆား၏ ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္လြန္ကာ သူ ့ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ မ်က္လုံးျပာတစ္စုံႏွင့္ လွိုင္းထေနေသာ ေရႊဝါေရာင္ဆံပင္ပိုင္ရွင္ လူ
ျဖဴမေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္ မခြဲျခားတတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚကာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရရွာေလသည္။
ထိုေနရာတြင္ရပ္ေနမိသည္မွာ ေရခ်ယ္ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးျပန္ဆင္းလာခ်ိန္အထိပင္။
ေရခ်ယ္က တန္ဘိုးရားကိုလက္ဟန္ႏွင့္ျပ၍ေခၚသျဖင့္ ေနာက္မွလိုက္သြားရသည္။
သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ထိုမိန္းမကို သေဘာမက်သလိုျဖစ္ေနမိသည္။
အသက္မႀကီး၊႐ုပ္မဆိုးေပမယ့္ သူ ့စိတ္ထဲတြင္တမ်ိဳးႀကီးခံစားေနရသည္ကေတာ့ အမွန္ဘဲျဖစ္၏။
သည္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရမႈကို အသိအမွတ္မျပဳသလို ဂ႐ုစိုက္လုပ္ေနျခင္းအားစိတ္ဆိုးမိသည္လားမေျပာတတ္။
အမွန္ဆို အားနာသည့္စကားမ်ိဳး တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ေျပာသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
"လာ"
သူမက သူ ့အား တည္ၿငိမ္ေသာအသံႏွင့္ပင္ လွမ္းေခၚသည္။
"ခင္ဗ်ားက...ဘယ္လိုလဲဗ်....ဆိုစမ္းပါဦး"
တန္ဘိုးရားေျပာလိုက္သည့္ေလသံကျမင့္သည္။
လူျဖဴတစ္ေယာက္၏ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ဟန္အျပည့္ျဖင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ေလွကားတက္ေနစဥ္ ေလွကားအလယ္မွာပင္ သူမက သူ ့ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္။
သူမ၏လက္တစ္ဖက္က လၽွင္ျမန္စြာ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚက်ေရာက္လာသည္ကို ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ပါေခ်။
"မင္းက ငါ့ကိုဘာထင္လို ့ဒီလိုေျပာရတာလဲ...ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွဒီလိုမ်ိဳးမေမးနဲ ့၊ငါက မင္းထင္သလိုမိန္းမစားမဟုတ္ဖူးကြ..ေနာက္ေတာ့ မင္းသိလာလိမ့္မယ္၊ငါဟာ မဒမ္ေဆးဆားရဲ ့ကိုယ္လုပ္ေတာ္ဘဲ"
တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္တစ္ဖက္ကိုေျမႇာက္ကာ သူမကို ျပန္ရိုက္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္ၿပီးမွ သူ၏အလုပ္သစ္ စတင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာမဟုတ္သည့္ သူ ့သခင္ရည္းစား၏ အမ်ိဳးသမီးအေစခံႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္စရာ မလိုေသးေၾကာင္းနားလည္လိုက္သျဖင့္ သူ ့လက္ကိုျပန္႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္မ၊ ကဲပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားရမယ္ဆိုတာကိုသာလိုက္ျပပါေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္ဟိုမွာ ရပ္ေနခဲ့ရတာ ေညာင္းလွၿပီဗ်၊ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သခင္ရဲ ့ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတိုင္းလုပ္စရာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္"
"အဲဒီလိုမွေပါ့ကြယ္"
သူမ၏တင္းမာေနေသာမ်က္ႏွာမွာ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြား၏။
"မင္းငါ့ကို အစ္မလို ့ေခၚစရာ မလိုပါဘူးေလ...ေရခ်ယ္လို ့ေခၚရင္ဘဲလုံေလာက္ပါၿပီ...ကဲ...လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့"
သူမက ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္သာထြန္းထားသည့္ အေမွာင္ထုမ်ားေသာ အခန္းထဲသို ့တန္ဘိုးရားကို ေခၚသြားခဲ့သည္။
မီးဖိုေဆာင္မွန္း သူသိလိုက္ပါသည္။
မီးဖိုေပၚမွ ပူေႏြးလၽွက္ပင္ရွိေနေသးသည့္ စားစရာမ်ား၏ အနံ ့ကိုရရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ဆာေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဒြန္ေဆးဆားအမိန္ ့ေပးလိုက္သည့္အတိုင္း ေရခ်ိဳးရန္ႏွင့္ အဝတ္မ်ားကိုလဲလွယ္ဝတ္ဆင္ရန္က ရွိေနေသး၏။
ေရခ်ယ္က စည္ပိုင္းျပတ္တစ္ခုကိုေရျဖည့္ကာ သူ ့အားသယ္ခိုင္းၿပီး မီးဖိုေဆာင္ေဘးတံခါးမွထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွလိုက္ရျပန္ေလသည္။
ျမင္းမ်ားထားသည့္အေဆာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ သူေနရမည့္ေနရာသို ့ေရာက္ေလသည္။
ေလွကားက်ဥ္းေလးအတိုင္းတက္သြားလိုက္ေသာအခါ စိုစြတ္ေသာအိပ္ယာေပၚတြင္ ေကာက္ရိုးမ်ားထပ္၍ခင္းေပးထားေသာ သူအိပ္စက္ရမည့္ ေနရာကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
သူမက ဖေယာင္းတိုင္ကို ၾကမ္းေပၚခ်ထြန္းလိုက္ရင္းတန္ဘိုးရားကိုေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဟာ...ေရမြန္ဆိုတဲ့လူ ပါလာရင္အိပ္ေနၾကေနရာဘဲ....ဖေယာင္းတိုင္ကိုဂ႐ုစိုက္ဦး...မင္းေျခေထာက္ႀကီးေတြနဲ ့တိုက္မိၿပီး မီးေလာင္ေနဦးမယ္...ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္ဦး
ၿပီးရင္ ဖေယာင္းတိုင္ပါယူၿပီး မီးဖိုခန္းကိုလာခဲ့၊ငါ မင္းအတြက္ စားစရာအဆင္သင့္လုပ္ထားမယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ေရခ်ယ္"
သူမ၏ဆက္ဆံမႈက ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားၿပီမို ့သူကလဲထိုမိန္းမကိုခြင့္လႊတ္ရေပမည္ဟု တန္ဘိုးရားနားလည္လိုက္ေလသည္။
သူမကေတာ့မည္သို ့ထင္မည္မသိ။
သူ ့အေနႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေအာက္က်ိဳ ့ဆက္ဆံမိလိုက္သည္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္ျဖစ္၏။
သူက ကုတ္အက်ႌႏွင့္ ရွပ္အက်ႌတို ့ကိုခၽြတ္လိုက္သည့္အတြက္ သူ ့ခႏၲာကိုယ္၏ ထြားႀကိဳင္းသန္မာမႈကို ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စားေလမည္လားဟု အကဲခတ္လိုက္မိေသာ္လဲ ေရခ်ယ္ကမူ လွည့္၍ပင္မၾကည့္ဘဲထြက္သြားေတာ့မည္လုပ္ရာ.....
"ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆာလွပါၿပီေရခ်ယ္၊ အင္း...ခင္ဗ်ားဟာ ဟင္းခ်က္ေကာင္းမယ့္သူလို ့ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္...အဲ..ကၽြန္ေတာ္ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးမွဘဲခင္ဗ်"
အခုေတာ့ သူ ့စကားလုံးေတြက သူမအတြက္ ေပ်ားေျပာင္းစြာထြက္ေပၚေန၏။
သူ ့အသံေၾကာင့္ သူမက ေက်ာခိုင္းေနရာမွ ျပန္လွည့္လာသည္။
သို ့ေသာ္ သူမ မ်က္လုံးေတြက မေျပာင္းလဲ......ေအးစက္စက္ပဲျဖစ္ေနေလသည္။
"မင္းေကာင္းေကာင္းစားရမွာပါ...င့ါေမာင္...၊ေအး..တစ္ခုရွိတာက မင္းနဲ ့ငါဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိတန္သေလာက္သိၾကၿပီျဖစ္တဲ့အတိုင္း ငါဟာ မဒမ္ရဲ ့
ကိုယ္ေရးကၽြန္ျဖစ္သလို မင္းကလဲ ဒြန္ေဆးဆားရဲ ့ကိုယ္ေရးကၽြန္ပဲ၊ဒီေတာ့ မင္းရဲ ့အဆင့္ဟာ ငါနဲ ့အတူတူဘဲျဖစ္ေနေလေတာ့ မင္းလဲဒီမွာ တန္းတူေနနိုင္ပါတယ္၊ငါ..မင္းကို ေကာင္း
ေကာင္းမြန္မြန္ေကၽြးေမြးပါ့မယ္၊တကယ္လို ့လိုအပ္ရင္ မင္းရဲ ့အဝတ္အစားေတြကို ေလၽွာ္ဖြတ္မီးပူတိုက္ေပးပါဦးမယ္၊တို ့ေတြ..မနက္ဖက္ေတြ ့ရင္ မဂၤလာမနက္ခင္းပါ၊ညမွာဆုံၾကရင္
မဂၤလာညခ်မ္းပါ၊ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး တို ့မွာေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးလို ့ဘဲမွတ္ထားေစခ်င္တယ္...ကဲ....ကဲ..မင္းမီးဖိုေဆာင္ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ေတြအဆင္သင့္ျဖစ္ေန
ပါလိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူမက ခ်ာကနဲလွည့္လိုက္ၿပီး ေလွကားအတိုင္းဆင္းကာ အေမွာင္ထဲသို ့တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သူ၏မိန္းမေတြအေပၚတြင္ လႊမ္းမိုးခ်င္ေသာစိတ္က အန ၱရာယ္မ်ားလွေၾကာင္း သင္ခန္းစာရလိုက္သည္ဟုထင္မိ၏။
ထို ့အျပင္ သူမက သူ ့အတြက္ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္နိုင္သည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။
သို ့ေသာ္ ထိုျပႆနာကို သူေကာင္းစြာေျဖရွင္းနိုင္လိမ့္မည္ဟု သူ ့ကိုယ္သူ ယုံၾကည္လိုက္မိျပန္၏။
ေရမိုးခ်ိဳးၿပီၤး၍ ဝတ္စုံအနက္ကိုဝတ္ၿပီးေသာအခါ သူကတြက္ဆလိုက္မိသည္မွာ အခုလိုသားနားသပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သူ ့ကိုျမင္လိုက္လၽွင္ ေရခ်ယ္မည္သို ့
သေဘာထားမည္နည္း။
တစ္မ်ိဳးတစ္ျမည္ေတာ့ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္ဟု သူက ယုံၾကည္လိုက္မိျပန္သည္။
သို ့ေသာ္ ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါတြင္လည္း သူမက နဂိုအတိုင္းပင္ ေအးစက္စက္ အမူအရာျဖင့္သာ ရွိေနေလသည္။
သူမ..ေကၽြးေသာအစားအစာမွာ အမွန္ပင္အရသာရွိလွသည္။
တန္ဘိုးရားအေနႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ စားဖူးျခင္းမရွိေပ။
သို ့ေသာ္ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ အေဖာ္အေလွာ္မရွိ ထိုင္စားေနလိုက္ရသည္။
သူမက အစားအေသာက္မ်ားျပင္ဆင္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ကာ ထြက္သြားသည္မဟုတ္ပါလား။
ထို ့ေၾကာင့္ ဘာရယ္မသိ တန္ဘိုးရားစိတ္ထဲတြင္ စိတ္မေကာင္းသလိုႀကီးျဖစ္ေနမိ၏။
သည္ေတာ့ မာမာဘာဘာ၏တဲတြင္ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ အိပ္လိုက္၊အိုမို..အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွင့္ ရယ္ေမာစရာေျပာလိုက္...စားေသာက္ၾကေသာအခါတြင္လဲ အုပ္စုလိုက္ႀကီး ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ
စားေသာက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကပုံမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့၏။
တစ္ဖန္ ျမင္းေဇာင္းအေပၚထပ္တြင္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရမည့္အေရးကိုေတြးကာ စိတ္ဆင္းရဲမိျပန္သည္။
လူမ်ားက်ပ္ပိတ္သိပ္ေအာင္ အိပ္ခဲ့ရသည့္ ကၽြန္သေဘၤာေပၚက အျဖစ္ထက္ပင္ ယခုလိုတစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရသည္က ပိုဆိုးေလသည္ဟု သူကထင္ျမင္ေနမိျပန္၏။
အေကာင္းဆုံးက ခုလိုအိပ္ေနမည့္အစား အျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး တစ္ညလုံးေနကာ အေပၚထပ္မွ သခင္ဒြန္ေဆးဆားႏွင့္ လူျဖဴအမ်ိဳးသမီးတို ့ခ်စ္တင္းေႏွာရင္းေျပာေနၾကမည့္ စကားသံ
မ်ားကို သဲ့သဲ့ၾကားရမလားဟု စူးစိုက္နားေထာင္ေနရသည္က ပို၍ေကာင္းမည္ဟုထင္မိေလသည္။
တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ အေတြးဆန္ ့ခ်င္သေလာက္ဆန္ ့လို ့ရေနေလသည္။
ကၽြန္းေပၚသို ့စေရာက္သည့္ေန ့တုန္းကေတြ ့ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖဴမေလးကို သတိရလိုက္မိသည္။
အခုလဲ ထိုကဲ့သို ့လွပေခ်ာေမာေသာ အျဖဴမတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရျပန္သည္။
သူမသည္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္တကား။
သို ့ေသာ္ သူမက သူ ့သခင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေန၏။
ဲၿပီးေတာ့ သူမက လူျဖဴမ....
လူျဖဴႏွင့္လူမည္းတို ့ၾကားတြင္ ေပါင္းကူးတံတားမရွိဘူးဟု သူသိထားခဲ့သည္။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ...ဒြန္ေဆးဆားက သူမကို အိမ္ေပၚထပ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ကိုယ္လုံးပိုင္ဆိုင္ေနသလို....
သူကလဲ သူ ့ရဲ ့ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးထဲတြင္သူမကို စိတ္ႀကိဳက္ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
သူက မ်က္လုံးကိုစုံပိတ္၍ သူ ့စိတ္ကူးထဲတြင္ျဖစ္လိုသည္မ်ားကို ့ျမင္လိုသည့္ပုံစံႏွင့္ စိတ္ကူးေနမိစဥ္မွာပင္ သူမသိေသာဘာသာစကားႏွင့္ သီဆိုေနသာသီခ်င္းသံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
သူနားမလည္ေသာ္လဲ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ လူးလဲထကာ ျပတင္းေပါက္မွလွမ္းၾကည့္လိုက္မိရသည္။
ျမင္းေဇာင္းေရွ ့ေျမကြပ္လပ္ေပၚတြင္ သူစိတ္ကူးယဥ္ေနမိခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းျပာပိုင္ရွင္....
ဒြန္ေဆးဆား၏ ပခုံးေပၚမွေက်ာ္ကာ သူ ့ကိုစူးစမ္းသြားခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားပင္တည္း။
အခန္း(၁၂)
တန္ဘိုးရားက ဖေယာင္းတိုင္တစ္ရာအားခန္ ့လင္းသည့္ လက္ဆြဲမီးအိမ္ကိုကိုင္ေဆာင္၍ ေနာက္မွလိုက္လာေသာ သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆားကိုပါ ေတြ ့လိုက္ရေသာ
ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္မွ သူ ့ကိုမျမင္ေစရန္ေခါင္းကို ပုထားလိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား"
"ေရခ်ယ္"
သခင္ႏွင့္ သခင္မတို ့၏ေခၚသံမ်ားက ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ေပၚထြက္လာၾကသည္။
သူ ့ကို သူ ့သခင္ကေခၚေနျခင္းျဖစ္သလို ေရခ်ယ့္ကိုလဲ သူ ့သခင္မက ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ေအာက္သို ့ေျပးဆင္း၍ အလင္းေရာင္ရွိရာေနရာသို ့ေျပးရပ္လိုက္သလို ေရခ်ယ္လည္း မီးဖိုေဆာင္နေဘးမွ ေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့သခင္....ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနပါၿပီ"
"မမ..ကၽြန္မကိုေခၚသလားဟင္"
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ထံမွ ၿပိဳင္တူလိုလို အေျဖႏွင့္ေမးခြန္းမ်ားထြက္ေပၚလာၾက၏။
ေရခ်ယ္က သခင္မ်ားေရွ ့တြင္ရိုေသဟန္ျဖင့္ ရပ္ေနေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ေရခ်ယ္...ေခၚတာက မမပါ...ဒါေပမယ့္ ညီမတို ့ကိုစကားေျပာမွာကေတာ့ ဒြန္ေဆးဆား ဘဲကြယ့္"
အဲလစ္(စ္) ပုံစံမွာ တစ္စုံတစ္ခုကိုစိုးရိမ္ေနဟန္ရွိေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက လူႀကီးတစ္ေယာက္မွ ကေလးငယ္မ်ားကိုဆုံးမသည့္ေလသံမ်ိဳးႏွင့္ စကား စတင္ေျပာေလသည္။
"ငါ့ဇနီးေလာင္းနဲ ့ငါဟာ ဒီကေန ့ည အနားယူၾကမွာဆိုေတာ့ ေရခ်ယ္ကလဲ သူ ့မမ အတြက္ဘာမွလုပ္ေပးစရာမရွိေတာ့သလို ငါကိုယ္တိုင္ကလဲ တန္ဘိုးရားကိုခိုင္းစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ဒီေတာ့ င့ါဇနီးေလာင္းနဲ ့ငါဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံး သေဘာတူညီခ်က္တခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့...ေရခ်ယ္နဲ ့တန္ဘိုးရားတို ့ အတူတူအိပ္ၾကဖို ့ဘဲကြယ့္..ေရခ်ယ္
က အေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဘိုးရားအတြက္ သင့္ေတာ္တယ္လို ့ဆိုရမွာေပါ့၊ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးရားကလဲ ေနာင္ကို ငါလာတိုင္း အျမဲပါေတာ့
မွာမို ့မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ဟာ မင္းတို ့သခင္မအတြက္ ေကာင္မြန္တဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ ကၽြန္ေလးေတြျဖည့္စည္းေပးနိုင္စြမ္းလိမ့္မယ္လို ့ ငါထင္တယ္"
ဒြန္ေဆးဆားစကားေၾကာင့္ေရခ်ယ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး အဲလစ္(စ္)၏ မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။
သူမအတြက္ ေစာဒကတက္လို ့ရမည္မဟုတ္ေတာ့မွန္း အဲလစ္(စ္)၏မ်က္ႏွာထားကို ေတြ ့႐ုံႏွင့္နားလည္လိုက္မိပါသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားနားမလည္နိုင္ေစရန္ ျပင္သစ္ဘာသာစကားႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ကို လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။
"မမ...ကၽြန္မကို ကတိေပးထားတယ္မဟုတ္လားဟင္....ကၽြန္မ..ေယာက္က်ားေတြကို သေဘာမက်ဘူးဆိုတာ မမသိတယ္ေလ"
အဲလစ္(စ္)က သူမ၏ပခုံးမ်ားကို တြန္ ့ျပလိုက္ၿပီး ျပင္သစ္လိုပင္ အေျဖျပန္ေပးလိုက္၏။
"မမ...အေနနဲ ့ေျပာတာမွမဟုတ္တာဘဲညီမရယ္..ဒါကဒြန္ေဆးဆားရဲ ့စိတ္ကူးဆိုေတာ့ မမ...ဘယ္လိုျငင္းဆန္လို ့ရမွာတဲ့လဲ..ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမ လိုက္နာရလိမ့္မယ္"
အဲလစ္(စ္)က ျပင္သစ္လိုေျပာရင္းမွ တဆက္ထဲစပိန္လို ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ေရခ်ယ္....ညီမအေနနဲ ့ဒြန္ေဆးဆားေရွ ့မွာစပိန္လိုဘဲေျပာသင့္တယ္ကြယ့္"
"ဒီမွာ...တန္ဘိုးရားေရာ ေရခ်ယ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနားေထာင္စမ္း"
ဒြန္ေဆးဆားက သူ၏ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အမိန္ ့ခ်မွတ္ေတာ့မည္မို ့ အသံကို မာျပစ္လိုက္ေလသည္။
"မင္းတို ့အခန္းကို ငါတို ့မီးေပးထားမယ္၊ ေဟာဒီမွာ ညတိုင္းလဲ တို ့ဟာ မင္းတို ့အတြက္ ဒီလိုလုပ္ေပးနိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဖူး၊ကဲ ေရခ်ယ္..မင္းက ေရွ ့ကဦးေဆာင္သြား
တန္ဘိုးရားက ေနာက္ကလိုက္သြား၊ ငါတို ့ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္းလုပ္ရလိမ့္မယ္ကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက လက္ဆြဲမီးအိမ္ကို ေရခ်ယ္အားလွမ္းေပးလိုက္သည္။
ေရခ်ယ္၏ လွမ္းယူလိုက္ေသာလက္မ်ားက တုန္ယင္ေနေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းစက္အခ်ိဳ ့ပင္ ဒြန္ေဆးဆား၏ခါးတစ္ဝိုက္သို ့လြင့္စင္သြား၏။
သို ့ေသာ္ ဒြန္ေဆးဆားက သူ၏စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈကို သူ ့ဖာသာ သေဘာေတြ ့ေနမိေသာေၾကာင့္ သူမကို ျပစ္တင္ေျပာဆိုျခင္းမရွိေခ်။
လက္ဆြဲမီးအိမ္ကို ကိုင္ၿပီး ေရခ်ယ္ကဦးေဆာင္၍ မီးဖိုေဆာင္ေဘးရွိ တံခါးမွ ဝင္သြားလိုက္သည္။
မီးဖိုေဆာင္ကို ျဖတ္သန္းလိုက္ၿပီးလၽွင္ သူမက အခန္းဆီးတစ္ခုကိုဖယ္ရွားလိုက္သျဖင့္ သန္ ့ရွင္းစင္ၾကယ္ေနေသာ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုအား မီးေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ ့လိုက္ရ၏။
ခပ္နိမ့္နိမ့္ ကုတင္ေပၚတြင္ ေမြ ့ယာတစ္ခုရွိၿပီး ေခ်ာေမြ ့ေသာ အိပ္ယာခင္းတစ္ခု ခင္းထားသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
နံရံတြင္ ခ်ည္ထည္လိုက္ကာမ်ား ဆြဲခ်ိတ္ထားၿပီး ရိုးရိုးကုလားထိုက္တစ္လုံး၊မွန္ငယ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ နံရံတြင္ရိုက္ထားေသာစင္ငယ္မ်ားေပၚတြင္ ပုလင္းမ်ားႏွင့္ ေသတၱာငယ္ေလးမ်ား အစီ
အရီ တင္ထားသည္ကို လဲေတြ ့ျမင္ရသည္။
အျခား..ဘာမွ မရွိေတာ့ေခ်။
ဒြန္ေဆးဆားက က်ဥ္းလွေသာ အိပ္ယာကုတင္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေမာလိုက္၏။
"တန္ဘိုးရားရဲ ့ ပခုံးအက်ယ္နဲ ့ေတာ့ အေတာ္ဘဲမဟုတ္လားကြ...ဟား...ဟား...ဒါေပမယ့္ မင္း အဆင္ေျပေအာင္လုပ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္....ခုအခ်ိန္မွာကလဲ ဒီအခန္းဘဲရွိတာ
ကိုးကြ...ဒီည အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပေတာ့ တန္ဘိုးရား...တကယ္လို ့ေမြးလာတာေလးက အေကာင္းစားေလးဆိုရင္ တို ့မြန္တာဘိုကိုယူသြားၿပီး ေကာင္းေကာင္းေမြးရမယ္ေဟ့"
ေျပာရင္း သူက အဲလစ္(စ္)၏လက္ေမာင္းကို အသာညႇစ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
"မင္းလိုခ်င္တယ္လို ့ပူဆာေနတဲ့ လက္စြပ္ကို ကိုယ္ဝယ္ေပးပါ့မယ္....ခုရလာမယ့္ ကေလးနဲ ့လဲတဲ့သေဘာေပါ့ကြယ္"
ဒြန္ေဆးဆား၏စကားေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားျပဳံးလိုက္သည္။
"အေကာင္းစားေလးျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္ သခင္...ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အျမဲတမ္းအေကာင္းစားေတြခ်ည္းဘဲ ရတယ္မဟုတ္လား"
"မင္းက အေတာ္ေလထြားတဲ့ အေကာင္ဘဲကြ..ဒါေပမယ့္မင္းဟာအမွန္ကိုဘဲ ေျပာတတ္တဲ့ေကာင္ဆိုတာကိုငါသိပါတယ္ေလ...ကဲတို ့သြားမယ္...ေၾသာ္...ဖေယာင္းတိုင္
ေတြကို ထြန္းထားေရခ်ယ္..ဒါမွ တို ့အျပန္လမ္းကို ျမင္ရမွာကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက ရယ္ေမာရင္း အဲလစ္(စ္)ကို လက္ဆြဲေခၚသြားေလေတာ့သည္။
"ဒီမွာ...အဲလစ္(စ္)...မင္းရဲ ့ေရခ်ယ္ဟာ မနက္က်ရင္ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါကြာ"
ေရခ်ယ္က အခန္းလယ္တြင္ သုန္မႈန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ရပ္လၽွက္ရွိေနေလသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမ၏ အမုန္းအားပါေသာအၾကည့္ေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ ျပဳံးရယ္ျပဖို ့ေတာင္ အခက္ေတြ ့ေနမိရသည္။
"ရွင့္ရဲ ့သခင္က ကၽြန္မနဲ ့အတူေနဖို ့ရွင့္ကိုဒီမွာထားခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ ့သခင္မကလဲသေဘာတူခဲ့တယ္....ဒီေတာ့ ရွင္ေနနိုင္တယ္..ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို လက္ဖ်ားနဲ ့
ေတာင္မထိပါနဲ ့....ဒီမွာကၽြန္မ အိပ္ယာ....ကၽြန္မအိပ္ဖို ့....ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ထဲဘဲ"
"ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ဆို သေဘာက်သြားမွာပါဗ်ာ"
တန္ဘိုးရား၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပဳံးက ျပန္ေပၚလာသည္။
သူ ့ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈရရွိသြားသည့္ ပုံမ်ိဳးျဖစ္၏။
သခင္ေျပာသြားၿပီးၿပီမို ့ ဒီမိန္းမ လြန္ဆန္ဝံ့မည့္ပုံ မရွိဟု သူက ယူဆထားလိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ္က ေခါင္းအုန္းေအာက္သို ့လက္ထည့္ၿပီးျပန္ထုတ္လိုက္သည္တြင္ ေမာင္းခ်ဓါးတစ္လက္က လက္ထဲတြင္ ပါလာ၏။
ဖေယာင္းတိုင္၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဓါးက ဝင္းကနဲ ေတာက္ပသြားသည္။
"မင္း...ငါ့ကို ထိရဲထိၾကည့္....ေဟာဒီ့ ဓါးကို အသုံးခ်ရလိမ့္မယ္....သိလား"
ေရခ်ယ္က မင္း..ငါ...သုံးကာ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ရယ္ေမာလိုက္၏။
"ခင္ဗ်ားလက္ေတြက ႏူးညံ့လွပါတယ္ဗ်ာ"
ေျပာရင္း သူက သူ ့လက္မ်ားကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
"အဲဒီ့ ဓါးေသးေသးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သြားလိမ့္မယ္လို ့ ထင္ေနတာလားဟင္"
"အို....ရွင္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ ကၽြန္မေစာင့္ေနမွာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားနဲ ့ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္အိပ္ပါ့မလဲဗ်ာ"
တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမကို သိမ္းက်ဳံးဖက္လိုက္ရာ သူမကတိမ္းေရွာင္လိုက္ၿပီး သူ ့အားအခန္းေထာင့္သို ့တြန္းျပစ္လိုက္၏။
ၿပီးေတာ့နံရံရွိ စင္မ်ားေပၚမွ ေသတၱာငယ္ေလးတစ္ခုကို လွမ္းယူ၍ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
ထူးဆန္းေသာ အရာတစ္ခုသည္ ေလထဲတြင္ ပ်ံဝဲသြားကာ သက္ရွိအလား တန္ဘိုးရား၏ ေျခေထာက္အစုံနားသို ့ေျဖးညင္းစြာ က်လာေလ၏။
ထိုအရာက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္။
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္။
ငွက္ေမႊး အေရာင္စုံကို စုခ်ည္ထားျခင္းသာျဖစ္၏။
သို ့ေပမယ့္ တန္ဘိုးရား၏ႏွလုံးသာကိုေတာ့ တုန္လႈပ္သြားေစသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
"အဲ...အဲဒါဘာႀကီးတုန္းဗ်"
ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္သြားေသာႏႈတ္ခမ္းအစုံကို လၽွာႏွင့္သပ္လိုက္ၿပိး တန္ဘိုးရားက ေမးလိုက္မိေလသည္။
"ကၽြန္မတို ့ကေတာ့ အဲဒါကို ဗူးဒူး လို ့ေခၚၾကတယ္"
သူမက ပါးလႊာေသာႏႈတ္ခမ္းအစုံကို တင္းတင္းေစ့ထားလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ထိုအရာကို လက္ညႇိုးျဖင့္ထိုးျပလိုက္႐ုံျဖင့္ ထိုအရာက သူမ စကားကို နားေထာင္လိုက္သည့္အလား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ရွားသြား၏။
"ရွင္ အဲဒီ့ဟာကို ေက်ာလိုက္တာနဲ ့ ရွင္ေသၿပီလို ့သာ မွတ္ထားလိုက္ေပေတာ့...အာဖရိကရဲ ့ဘုရားေတြက ရွင္သိတဲ့အတိုင္း တန္ခိုးရွိၾကတယ္မဟုတ္လား...သူတို ့ဟာ
ကၽြန္မေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလိုက္နာၾကတယ္ေလ...ဒီေတာ့ ရွင့္ေနရာ ရွင္ေနပါ...ဒါမွ ရွင့္အတြက္ စိတ္ခ်ရမယ္...ရွင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ကၽြန္မ ေဟာဒီ ဓါးကို အသုံးမျပဳပါဘူး..ကၽြန္မေက်
နပ္ရင္ေပါ့ေလ...အဲ...ရွင္အိပ္ရမယ့္ ၾကမ္းျပင္က နဲနဲေတာ့မာတယ္...ဒါကလဲ ကၽြန္မအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး....ကဲ...ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ၾက
ၿပီမဟုတ္လား"
တန္ဘိုးရားက လႈပ္ရွားေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ အရာကို ေနာက္ဆုတ္၍ ေရွာင္လိုက္ရျပန္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့....ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ေရခ်ယ္"
"ေကာင္းၿပီ....မနက္က်ရင္ ရွင္ ဒြန္ေဆးဆားကိုေျပာရမွာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ညကို ကၽြန္ေတာ္ကုန္လြန္ခဲ့ပါတယ္လို ့...ဟုတ္ပလား"
"ခင္ဗ်ား သေဘာအတိုင္းျဖစ္ေစရပ့ါမယ္ ေရခ်ယ္...ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့သခင္ကိုလိမ္ရျခင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္"
"ပထမဆုံးအႀကိမ္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါရွင္...ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္သိလာပါလိမ့္မယ္"
"ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ မိန္းမဘဲ ေရခ်ယ္"
တန္ဘိုးရားက တကယ္ပင္ ေလးစားစြာေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"ဘာျဖစ္လို ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ေတာင္မုန္းရတာလဲဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ဘယ္တုန္းကမွ မေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး"
"ဘာေၾကာင့္လဲဟုတ္လား.....ဒီမွာတန္ဘိုးရား..ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရွင္က ေယာက္က်ားျဖစ္လို ့ဘဲ....ကၽြန္မက ေယာက္က်ားမွန္သမၽွကို မုန္းတယ္ရွင့္..ေျပာရရင္
ရွင့္ကို မုန္းတာမဟုတ္ဖူး...ဟို....ရွင္တို ့အျပဳအမူနဲ ့ မိန္းမေတြကို ရွင္တို ့လုပ္ခ်င္တဲ့ဟာမ်ိဳးကိုမုန္းတာ...သိၿပီလား"
"အမ်ားအားျဖင့္ ဒါမ်ိဳးကို ရြံမုန္းစရာလို ့ မထင္တတ္ၾကပါဘူးဗ်ာ...အမ်ားကေတာ့ သေဘာက် ေပ်ာ္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ"
"ရွင္ေျပာတဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳးထဲမွာ ကၽြန္မ မပါဘူးလို ့မွတ္ထားလိုက္ေပါ့ရွင္"
သူမက ဖေယာင္းတိုင္မီးကို မႈတ္ျပစ္လိုက္ၿပီးဆက္ေျပာျပန္၏။
"ရွင့္အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ျပစ္လိုက္ဦး....ေတာ္ၾကာ ၾကမ္းေပၚမွာအိပ္ရလို ့ေပကုန္ရင္ မနက္က် ဒြန္ေဆးဆားက မသကၤာျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
သူမကပင္ အေမွာင္ထဲမွေန၍ ခ်ိတ္တခုတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ အဝတ္စႀကီးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ကာ တန္ဘိုးရားထံသို ့ မွန္း၍ပစ္ေပးလိုက္သည္။
ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အဝတ္စတစ္ခုက တန္ဘိုးရားမ်က္ႏွာေပၚသို ့တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ ဖုံးအုပ္လိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။
"အဲဒါကို ခင္းၿပီးေတာ့အိပ္ပါ...ၾကမ္းက မာေတာ့ ရွင့္အတြက္ နဲနဲေတာ့ သက္သာလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ားရဲ ့ဟို....ဟို ဥစၥာႀကီးကို ဖယ္ထားလိုက္ပါလားဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ရင္လူးလွိမ့္တတ္ေတာ့ မေတာ္ ထိသြားမွျဖင့္ဒုကၡပါဘဲ ေရခ်ယ္"
သူက ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္မိ၏။
"ရွင္....အဲဒါကိုသာ ေက်ာ္မလာပါနဲ ့ေလ....အဲဒါဆိုရင္ ဘာမွျဖစ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး..ကဲ...ကဲ...အိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္ ကၽြန္မ ရွင့္ကိုႏွိုးပါ့မယ္"
တန္ဘိုးရားက ဂ႐ုတစိုက္ အဝတ္အစားမ်ားကိုခၽြတ္၍ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အေသအခ်ာ တင္ထားလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ္ပစ္ေပးထားေသာ အဝတ္ကို ၾကမ္းေပၚသို ့ျဖန္ ့ခင္းကာ လွဲအိပ္လိုက္သည္။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။
အျပင္ဘက္မွ ျခင္၊ယင္ စေသာ ပိုးေကာင္မ်ား၏ အသံသဲ့သဲ့သာလၽွင္ ထြက္ေပၚလၽွက္ရွိေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သက္ျပင္းခ်လိုက္မိ၏။
သူ ့စိတ္ေတြသည္ မာမာဘာဘာ၏ တဲအိမ္ဆီသို ့သာ ျပန္ေရာက္ေနသည္။
တမ္းတေနမိသည္။
ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္မွာမူ သူမ၏ ခုတင္ေလးေပၚတြင္ ငွက္ေမႊးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဗူးဒူး၏ အကာအကြယ္ရွိလင့္ကစား အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမရွိေခ်။
စိတ္ခ်လက္ခ် မအိပ္ရဲဘဲျဖစ္ေနမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
မနက္မိုးလင္း၍ ေရာင္နီသန္းစ အခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္၏။
သူမက တန္ဘိုးရားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဲထို ့ေနာက္ သူမစိတ္ထဲတြင္ သူမကို အကာအကြယ္ျပဳေပးခဲ့ေသာ အရာကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုေနလိုက္မိသည္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ေတာ့ဘဲ သူမလဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
အဲလစ္(စ္)သည္ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္ လွပၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ဒြန္ေဆးဆား မထင္ခဲ့မိေခ်။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက သူ ့အေနႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို သံသယ ဝင္ေနခဲ့မိသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္၏။
ခ်မ္းသာေသာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုလိုခ်င္ခဲ့မိသည္။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဆုံဆည္းလိုက္ရေတာ့ သူ ့စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ခဲ့၏။
အဲလစ္(စ္)က သူ၏ စည္းစိမ္ႂကြယ္ဝမႈမ်ားအေပၚတြင္သာ မက္မက္ေမာေမာရွိေနမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့မိသည္။
သို ့ေသာ္ ညတုန္းက အဲလစ္(စ္)၏ အျပဳအမူမ်ားက သူ၏သံသယႏွင့္ စိုးရိမ္မႈမ်ားကို ဖယ္ရွားလိုက္ခဲ့ေလၿပီျဖစ္ေလသည္။
ယခုလို အိပ္ခန္းတြင္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံနက္စာစားသုံးေနေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ သူမ၏အလွက ျမတ္နိုးဖြယ္အတိျဖစ္ေနသည္။
သူ ့အေပၚတြင္ထားရွိေသာ သူမ၏ အခ်စ္ကိုလဲ သန္ ့စင္လွသည္ဟု ဒြန္ေဆးဆားက ဆုံးျဖတ္လိုက္မိေလသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမသည္ ဖင္တာမြန္တာဘို၏ အရွင္သခင္မျဖစ္ထိုက္၊မျဖစ္ထိုက္ဆိုသည္ကို ယုံမွားသံသယျဖစ္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့ေခ်။
အဲလစ္(စ္) သာ သူ၏ဇနီးအျဖစ္ရပ္တည္နိုင္ခဲ့လၽွင္ သားေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမြးေပးနိုင္လိမ့္မည္ဟု သူေမၽွာ္လင့္မိပါသည္။
သူ ့အေနႏွင့္ လက္ထပ္ေရးအတြက္ အေသအခ်ာဆုံးျဖတ္ရန္မ်ားရွိေနေသးသျဖင့္ လက္ထပ္မႈကို စီစစ္ရေပလိမ့္ဦးမည္။
လတ္တေလာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ေပ်ာ္ေနမိပါသည္။
သူတို ့အား ေရခ်ယ္ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့က ေသခ်ာလုပ္ေကၽြးျပဳစုေနၾကသည္။
တန္ဘိုးရားက မည္သို ့မွ မ်က္ႏွာေျပာင္းလဲျခင္း....အမူအရာပ်က္ျခင္း မရွိသည့္အတြက္ကိုလည္း ေရခ်ယ္က တိတ္တဆိတ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိရ၏။
အဲလစ္(စ္)ကမူ ေရခ်ယ္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္တစုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေနဟန္ရွိေလသည္။
သူမအေနႏွင့္ ညတုန္းက အေတာ္ကိုစိတ္ထိန္းထားရသည္။
အလိုမျပည့္ဝမႈေတြႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဆးဆားကိုလဲ ထုရိုက္ျပစ္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့မိရ၏။
အမွတ္မထင္ ေတြ ့ျမင္ခဲ့ရေသာ တန္ဘိုးရား၏ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းမႈကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနမိၿပီး ေရခ်ယ့္ကိုပင္ မနာလိုသလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေရခ်ယ္မည္သို ့ရွိေနသလဲဆိုတာကို သိခ်င္လြန္းလွစြာ စူးစမ္းေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ္ႏွင့္ တန္ဘိုးရား အဆင္ေျပခဲ့သည္လားဆိုတာကို သိခ်င္ေနမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္နိုင္ေလာက္သည့္ အေျဖကို သူမခန္ ့မွန္းနိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
မေရာင့္ရဲေသာ အလိုမက်မႈမ်ားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္စြာ လူးလြန္ ့ရင္း မနက္ခင္းေရာက္သည္အထိ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲဟု သိလိုစိတ္ျပင္းျပလြန္းေသာေၾကာင့္ မနက္အေစာႀကီး ေရခ်ယ္၏အခန္းရွိရာသို ့သြား၍ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာေရခ်ယ္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္အိပ္ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေတြ ့လိုက္ကထဲက အေျခအေနကို သူမရိပ္စားမိခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ အထိမခံခဲ့ရေၾကာင္းကို ယုံမွားသံသယျဖစ္စရာ မလိုပါေခ်။
တန္ဘိုးရားကို သူမစိတ္ဝင္စားေနမိသည္။
ကၽြန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမလိုခ်င္သလို ပုံသြင္းယူလို ့ရမည္ဆိုတာေတာ့ေသခ်ာသည္။
လူျဖဴမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အမည္းေကာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံလိုစိတ္ျဖစ္ေပၚေနမိသည္မွာ ေဆးဆားႏွင့္ ဆက္ဆံရတာ အလိုမျပည့္ဝေသာအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုထဲေၾကာင့္ မဟုတ္မွန္းကို
ေတာ့ သူမသိပါသည္။
သို ့ေပမယ့္ ထိုအေၾကာင္းကို အျပစ္တင္ပုံခ်ထားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ မလုံမလဲျဖစ္မႈမ်ိဳး မခံစားရေတာ့ေပ။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ဆက္ဆံရေအာင္ႀကံစည္မည္ဟု သူမဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
သူမအေနႏွင့္ သူမ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အား ေသခ်ာခိုင္မာေသာ အုတ္ျမစ္မ်ား ႀကိဳတင္ခ်နိုင္ရန္ျပင္ဆင္ထားရမည္ဟုေတြးလိုက္မိေလသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမက ဒြန္ေဆးဆားကို ဟန္မူပိုပိုႏွင့္ စကားဆိုလိုက္သည္။
"ေဆးဆားရယ္.....ညကရွင္ဝယ္ေပးမယ္လို ့ကတိေပးခဲ့တဲ့လက္စြပ္ဆိုတာက ေရခ်ယ္သာကေလးမရဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မက မေမၽွာ္လင့္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္"
အဲလစ္(စ္)၏ ပုံဟန္မွာ မင္းသမီးပင္ရႈံးေလာက္သည္မို ့ ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္ မာယာျမစ္ထဲ ေမ်ာသြားရေလသည္။
"အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးကြယ္...ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ကိုးလ၊ဆယ္လ ေလာက္ကိုေစာင့္ၾကည့္စမ္းပါ...တန္ဘိုးရားဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အျမဲတမ္း သူ ့တာဝန္ကို ေက်ႁပြန္
ေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါကြ"
"အဲဒီ့ ေမြးလာမယ့္ကၽြန္ေပါက္စေလးေတြကိုကၽြန္မစိတ္မဝင္စားပါဘူးရွင္....ရွင္သေဘာက် ေက်နပ္ရင္ၿပီးတာဘဲဆိုၿပီးကၽြန္မကလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာပါ...အဲဒီ့လက္စြပ္
ကိုလဲ ကၽြန္မက လိုခ်င္လွတယ္မဟုတ္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့ လက္စြပ္က တန္ဖိုးအရမ္းႀကီးလြန္းလွပါတယ္ရွင္....ဒါကိုမရလို ့လဲ ကၽြန္မ ေသာကမျဖစ္ပါဘူး...အင္း...ကၽြန္မမွာ ဒီ့ထက္ပို
ၿပီးလိုအပ္ေနတာရွိပါတယ္ရွင္ရယ္...အဲဒါကိုရဖို ့ ကိုးလ၊ဆယ္လ လဲကၽြန္မ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး..သိလား၊ အဲဒါက လက္စြပ္ထက္စာရင္ အင္မတန္ တန္ဖိုးနည္းပါတယ္....ဒါေၾကာင့္
ရွင့္ကို ပူဆာရေကာင္းမလားလို ့ ေတြးေနမိတယ္ေလ....တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဖာသာ ကၽြန္မ ဝယ္နိုင္ပါတယ္....ရွင့္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခ်င္တဲ့ သေဘာပါရွင္"
"ကိုယ့္ရဲ ့ အဲလစ္(စ္)ရယ္...မင္းအတြက္လိုအပ္ေနတဲ့အရာဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္....မင္းဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာသာ ကိုယ့္ကို ေျပာစမ္းပါအခ်စ္ရယ္"
"ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ ေဆးဆားရယ္.....ကၽြန္မလိုခ်င္ေနတာကေတာ့ လွည္းတစ္စီးနဲ ့ လွည္းေမာင္းနိုင္တဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္ပါဘဲကြယ္...စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္...ေဈး
သြားတဲ့အခါ....အျပင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ လွည္းငွားသြားရေတာ့ သူစိ္မ္းတစ္ရံဆံလိုျဖစ္ေနတဲ့ လွည္းေမာင္းတဲ့ကၽြန္ေတြကို ကၽြန္မေၾကာက္မိတာအခါခါပါဘဲရွင္ရယ္..ေရခ်ယ္က
အျပင္ထြက္ၿပီးလွည္းေခၚရတယ္...ေခၚလာတဲ့ လွည္းနဲ ့ ၿမိဳ ့ျပင္ထြက္ရၿပီဆိုရင္ အဲဒီ့လွည္းေမာင္းတဲ့ေကာင္ေတြအတြက္နဲ ့ ကၽြန္မမွာ ေသမေလာက္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနရေတာ့တာ
ပါဘဲ....ဟိုး ျပင္သစ္မွာတုန္းကလဲ အမည္းေကာင္ေတြက ကၽြန္မကို ထိတ္လန္ ့မႈေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့ၾကတာမဟုတ္လားရွင္"
သူမက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ပို၍တုန္ခါလာေအာင္လုပ္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္စ တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ကို ပါးျပင္ႏုႏုေပၚသို ့က်ေစလိုက္၏။
ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္ ေကၽြက်သြားရသည္။
"ကိုယ္နားလည္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္....ကိုယ္နားလည္ပါၿပီကြယ္"
"အို....ဒါေပမယ့္ ရွင္မသိနိုင္ပါဘူး...နားမလည္နိုင္ပါဘူး ေဆးဆားရယ္..အမည္းေကာင္ေတြရဲ ့ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈကို ရွင္မသိနိုင္ပါဘူးရွင္...ရွင့္တစ္သက္မွာလဲ သူတို ့
ေၾကာင့္ ထြက္ျပးရတာမ်ိဳး...ပုန္းေရွာင္ေနရတာမ်ိဳး....မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးမဟုတ္လားဟင္"
"ဟုတ္ပါၿပီ..အခ်စ္ရယ္...ဒါေပမယ့္...မင္းမွာလွည္းရွိေနရင္ လွည္းေမာင္းမယ့္သူတစ္ေယာက္လိုလိမ့္မယ္မဟုတ္လား...ေရခ်ယ္ကေရာ...ဘယ္လိုလဲ..သူေမာင္းနိုင္ပါ့မလား"
ဒြန္ေဆးဆားအေနႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ကို လွည္းတစ္စီးဝယ္ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနေပၿပီ။
"မင္းလိုမိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္လွည္းတစ္စီးရွိသင့္တယ္ဆိုတာကိုကိုယ္နားလည္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္..အစကထဲကကိုယ္ဒီလိုမေတြးခဲ့မိတာအေတာ္ညံ့တာဘဲကြယ္"
"အို...ေဆးဆားရယ္....ကၽြန္မက အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေယာက္က်ားေတြကို အလိုမရွိဘူးဆိုတာ ရွင္လဲသိသားဘဲ....အင္းေလ...အခုေတာ့ ရွင္မရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီမွာေနရတာ
လုံျခဳံမႈမရွိေတာ့သလိုပါဘဲရွင္...ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ဟိုတစ္ညက အရက္မူးေနၾကတဲ့လူတစ္သိုက္ဟာ ဟိုမေကာင္းတဲ့ေကာင္မေတြရွိတဲ့ မင္ဒိုဇာနန္းေတာ္က ထြက္လာၾကၿပီး လမ္း
ေပၚမွာဆူပူၾကတယ္ေလ.....ၿပီးေတာ...ကၽြန္မရဲ ့ၿခံဝင္းတံခါးႀကီးကို ကိုင္လႈပ္ၿပီး ဝင္ခြင့္ေတာင္းလို ့ေတာင္း...ေအာ္လို ့ေအာ္နဲ ့....ေရခ်ယ္သာ တံခါးပိတ္ဖို ့ေမ့ေနရင္ ဒုကၡပါဘဲဆိုၿပီး
ေၾကာက္လိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့ ေဆးဆားရယ္....ေနာက္ၿပီး ရွင္လဲအသိသားဘဲ...ဟာဗားနားမွာက ကၽြန္မဟာ ထင္ထင္ေပၚေပၚေနရသူ မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္...ရွင္နဲ ့ပတ္သက္
တယ္ဆိုေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မက တိုင္းတပါးသူ....ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲရယ္...အင္းေလ..ေရခ်ယ္ေတာ့ ရွိပါရဲ ့...ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာလဲလုံျခဳံမႈ"
"အခ်စ္ရယ္....ကိုယ္ဟာ....မသိတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါေရာလားကြယ္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေတာက္ပၿပီးလွိုင္းထေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ဆံပင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနလိုက္သည္။
"ညကေတာ့ေလ..."
အဲလစ္(စ္)က ေဆးဆား၏ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အမူအရာကိုျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အျမန္ဆုံး အခြင့္အေရးယူလိုက္ေလၿပီ...။
"ရွင့္ရဲ ့ကၽြန္ တန္ဘိုးရားကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ေလ...ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မ ယုံၾကည္နိုင္တဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္လို ့ခံစားလိုက္မိတယ္....ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ေၾကာက္စ
ရာမရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို ့လဲျမင္မိတယ္ကြယ္.....သူ ့မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ အလြန္ရိုးသားတဲ့မ်က္ႏွာေပါက္ပါ ရွင္ရယ္...သူဟာ ကၽြန္မ ဟာဗားနားကို ေရာက္ကထဲက ပထမဆုံးယုံ
ၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္အျဖစ္မွတ္ယူလိုက္မိသူပါ....သူ ့ကို ကၽြန္မအိမ္အတြက္ လွည္းေမာင္းသမားအျဖစ္ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ရွင္ဘယ္လိုသေဘာရသလဲရွင္"
ဒြန္ေဆးဆားက ကုလားထိုင္ေနာက္သို ့မွီလိုက္ေလသည္။
မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးထားလိုက္ၿပီး သူမ၏ေတာင္းဆိုမႈကို ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိ၏။
ခိုင္လုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားဟု သူယူဆလိုက္မိသည္။
အဲလစ္(စ္)၏ ေျပာဆိုမႈမ်ားကို သူ ယုံၾကည္၏။
အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူမသာလိုခ်င္သည္ဟုဆိုလာပါက ဖိုးလမင္းႀကီးကိုပင္ ယူေပးဖို ့ရာ သူႀကိဳးစားမိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
သို ့ေသာ္တန္ဘိုးရားကိစၥအတြက္မူ အခက္ေတြ ့သလိုျဖစ္ေနမိရသည္။
"တန္ဘိုးရားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္လို ႀကီးမားေပမယ့္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို သိမ္ေမြ ့သူပါ...တန္ဘိုးရားနဲ ့သာဆိုရင္ မင္းအတြက္ ေသခ်ာေပါက္စိတ္ခ်ရမယ္ဆိုတာ
ေသခ်ာပါတယ္ကြယ္....ဒါေပမယ့္ အဲလစ္(စ္)ရယ္...ကိုယ္က အခုမွသူ ့ကို ျမင္းထိန္းအျဖစ္ ေလ့က်င့္ေပးေနတုန္းဘဲ ရွိေသးတယ္...ၿပီးေတာ့ေကာင္ေလးက ဖင္ကာမြန္တာဘိုၿခံရဲ ့ မရွိမျဖစ္ သားေဖာက္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ကြယ့္...မင္းအတြက္ လွည္းေကာင္းတစ္စီးရရပါေစ့မယ္ကြယ္...ၿပီးေတာ့ အိုမိုဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို လွည္းေမာင္းတာဝန္ယူေစမယ္
ေလ....သူကလဲ စိတ္ခ်ရပါတယ္ကြာ....မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးေလးေပါ့....ကိုယ့္ရဲ ့လက္ေရြးစင္ေကာင္ေတြထဲကဆိုေတာ့ စိတ္မခ်စရာမရွိပါဘူးေလ"
ေဆးဆားစကားေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တို ့ တန္ ့ကနဲျဖစ္သြားရသည္။
ထိုအခါ ပထမတစ္ခါ က်ျပထားေသာမ်က္ရည္ထက္ ပိုၿပီးက်ျပရဦးမလိုျဖစ္လာ၏။
သူမက သက္ျပင္းရွည္ကိုခ်လိုက္မိသည္။
သူမအေနႏွင့္ အခုကိစၥကို အၾကပ္ကိုင္ေတာင္းဆိုေနသည္ဟု ေဆးဆားကထင္မသြားေစလိုေပ။
ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာလိုက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုအျဖစ္သာ ေဆးဆားအေနႏွင့္ ထင္မွတ္ေနေစလိုသည္။
"ဒါျဖင့္လဲရွင္ရယ္....ကၽြန္မတို ့လွည္းကိစၥကိုပါ ေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ....ကၽြန္မကလဲ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာဘဲေလ...တစ္ခါတစ္ေလေလးအျပင္ထြက္တဲ့ဥစၥာ လွည္း
ငွားစီးလိုက္လဲ ျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား"
သူမက စိတ္ပ်က္သြားေသာ္လဲ ဘာမွမျဖစ္သည့္ ပုံမ်ိဳးျဖင့္ ေနရာမွ ေျဖးညင္းစြာထလိုက္သည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအေနႏွင့္ ေဆးဆား၏ပါးျပင္ကို အနမ္းတစ္ခ်က္ေခၽြသင့္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိစြာ လုပ္ေဆာင္လိုက္ေလသည္။
ထို ့ေနာက္ ေဆးဆားကိုေျပာသလိုလို ကိုယ့္ဖာသာကိုေျပာသလိုလိုႏွင့္ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သလိုေျပာလိုက္သည္။
"အင္းေလ...ဒီညကိုလဲ ၿခံတံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္ဖို ့လုပ္ရမွာေပါ့...ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပစ္ထားလို ့မျဖစ္ပါဘူးေလ...ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမဟုတ္ေတာ့လဲ အစစအရာရာ
သတိထားနိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမယ္ထင္ပါရဲ ့..."
သူမက အစီအစဥ္ကို အရႈံးေပးလိုက္ရေပမယ့္ ႀကိဳးစား၍ ျပဳံးလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ေကာ္ဖီခြက္ကို ေဆးဆားထံမွ လွမ္းယူလိုက္၏။
"ေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ပါဦးလား ေဆးဆား.....ကၽြန္မ ေရခ်ယ္ကိုေခၚလိုက္မယ္ေလ"
သူက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"ေတာ္ပါၿပီ....အဲလစ္(စ္)ရယ္.....အင္း....ငါစဥ္းစားေနတာကြ....မင္းေျပာသလိုဘဲ...မင္းအတြက္ အကာအကြယ္ရွိဖို ့ ကၽြန္ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသင့္တာ
အမွန္ဘဲကြယ့္...တန္ဘိုးရားကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲအသုံးျပဳဖို ့စဥ္းစားမိတာဟာ တကယ္ေတာ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ပါတယ္ေလ...ၿခံထဲမွာရွိေနေသးတဲ့ ကၽြန္ေတြထဲက ကိုယ့္အ
တြက္ ျမင္းထိန္းတစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ေရြးထုတ္လိုက္လို ့ရတာဘဲ မဟုတ္လား...တကယ္လို ့ တန္ဘိုးရားကို ဒီမွာထားမယ္ဆိုရင္ သူ ့ကို ရံဖန္ရံခါ ၿခံထဲျပန္ပို ့ၿပီး သူ ့ရဲ ့သား
ေဖာက္တဲ့တာဝန္ေတြကို လုပ္ခိုင္းရင္လဲ ရနိုင္တာဘဲေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ၏ ေျပာဆိုေနမႈကို ေလးနက္မႈသို ့ေျပာင္းလဲျပစ္လိုက္ေလသည္။
"ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဆုံးျဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္...ကိုယ့္ရဲ ့ခ်စ္သူေလးအတြက္ တကယ္ဘဲ လုံျခဳံမႈဆိုတာ အေရးႀကီးလာၿပီကြယ့္"
သူမက သူမ၏ ေတာင္းဆိုမႈအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈရေတာ့မည္ဟု ယုံၾကည္မႈရွိလာေလသည္။
"ကၽြန္မရဲ ့လုံျခဳံမႈ ဟုတ္လား ေဆးဆား...ကၽြန္မနားမလည္ပါလားရွင္"
သူက သူမကိုသိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး နားေထာင္ေစလိုက္သည္။
"မင္းက ကၽြန္ေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ နည္းနည္းဘဲ နားလည္တာကိုးကြယ့္....တန္ဘိုးရားကို မိန္းမေတြနဲ ့ကင္းကင္းကြာကြာထားလိုက္ရင္ ျပႆနာရွိ
လာနိုင္တယ္ကြ...ျမင္းထီးတစ္ေကာင္ကို ျမင္းေဇာင္းထဲမွာဘဲထားၿပီး ဘယ္ကိုမွ မထြက္ခိုင္းတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့...အဲဒီလိုဆိုရင္ လသိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ တန္ဘိုးရား
ကို မင္းေတြ ့ရမွာဘဲ....သူ ့ရဲ ့ ကာမဆႏၵ လိုအပ္မႈေတြက သူ ့ကို အရိုင္းစိုင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေစလိမ့္မယ္..အဲဒီလိုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ထိန္းသိမ္းရခက္လိမ့္မယ္....ၿပီး
ေတာ့ အႏၲရာယ္လဲ မ်ားလွတာေပါ့ကြာ..ဒါေတြေၾကာင့္ ကိုယ္စဥ္းစားေနမိတာပါ အခ်စ္ရယ္"
"အို...ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ရွင္ရယ္...ကၽြန္မအတြက္ ဒီေလာက္ထိစဥ္းစားေပးတယ္လား....ဒါေပမယ့္ ရွင္ ေရခ်ယ့္ကို ေမ့ေနၿပီထင္တယ္...ဒီေန ့မနက္ၾကည့္ရတာ ေရခ်ယ္
ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရတာပဲ...ဒီေတာ့ တန္ဘိုးရားအတြက္ ၿခံထဲသြားၿပီး အမည္းမေတြကိုလဲ ေတြ ့စရာမလို ေတာ့သလို ရွင္စိုးရိမ္ေနသလို မ်ိဳးေတြလဲ ျဖစ္လာနိုင္စရာ ရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္
ပါဘူးရွင္...ဒီမွာဘဲ ေရခ်ယ္နဲ ့ပုံမွန္ အိပ္ေစမယ္ဆိုရင္ တန္ဘိုးရားဟာ အေျခအေန ဘယ္လိုမွ ပ်က္သြားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး"
ဒြန္ေဆးဆားက သေဘာတူသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေလသည္။
ေအာင္ျမင္မႈရလာၿပီျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္) ကပင္ ဆက္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"ၿပီးေတာ့ သူ ့အတြက္ ဒီမွာလုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ...နံရံေတြကို ေဆးသုတ္နိုင္တယ္...ၿခံထဲက ပန္းပင္ေတြကို ျပဳစုနိုင္တယ္....ပန္းပင္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္္စီးေနၿပီေလ....အို...သူ ့အတြက္ အလုပ္နဲ ့လက္နဲ ့မျပတ္ျဖစ္ေနဖို ့ေတြက အမ်ားႀကီးပါဘဲ....ေရခ်ယ္လုပ္ဖို ့ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ေတြမွန္သမၽွကို သူ ့ကိုလုပ္ခိုင္းရမွာ
ဘဲ....ေရခ်ယ္က အဝတ္ေလၽွာ္ရမယ္...ၾကမ္းတိုက္ရမယ္....ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးရဦးမယ္မဟုတ္လား.....ဒါေတြက ကၽြန္မ တမင္ အေၾကာင္းျပေနတာမဟုတ္ဖူးေနာ္"
"ကိုယ္နားလည္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္"
သူ ့အသံက တိမ္ကာ တိုးဝင္သြားသလိုထင္လိုက္ရသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ ့မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္ထားလိုက္ျပန္သည္။
ေနာက္မွ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားဟန္ျဖင့္ တိုင္ကပ္နာရီကိုၾကည့္ရန္အတြက္ မ်က္လုံးကို ျပန္ဖြင့္လိုက္၏။
"အလို....ဆယ္နာရီေတာင္ေက်ာ္ပါ ပေကာလား အဲလစ္(စ္)ေရ.....ဒီေန ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္ကြယ့္....ကိုယ့္အတြက္ဒီေန ့
တစ္ေန ့ဘဲ ဟာဗားနားမွာေနဖို ့အခ်ိန္ရေတာ့တာ...လုပ္စရာေတြက တပုံတပင္ႀကီးေစာင့္ေနၾကေလရဲ ့....ေန ့လည္စာကိုေတာ့ ဒီမွာဘဲစားသြားရမွာဘဲ....စားၿပီးတာနဲ ့တခါထဲ တန္း
ျပန္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့....ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ တန္ဘိုးရားကို ဒီမွာထားခဲ့ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲျပန္ရမွာကြယ့္...မြန္တာဘိုကိုညဘက္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ဖို ့
က မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား.....လမ္းမွာက ထြက္ေျပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္ေလ"
"အင္း...ကၽြန္မအတြက္နဲ ့ ရွင့္မွာလဲ ဒုကၡပါဘဲေနာ္"
သူမက အမွန္တကယ္ပင္ သနားသြားကာ အားနာဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ရပါတယ္ကြာ....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..မင္းက ကိုယ့္ရဲ ့ဆႏၵကို အျမဲျဖည့္စြမ္းေပးေနတာဘဲမဟုတ္လား"
ဒြန္ေဆးဆားကား သူမ၏ မာယာကြန္ယက္တြင္ မ႐ုန္းကန္နိုင္ဘဲ ရွိေနေလ၏။
သူထြက္သြားသည့္အခါ အဲလစ္(စ္)က လက္တယမ္းယမ္းျပ၍ ႏႈတ္ဆက္သမႈျပဳလိုက္၏။
မ်က္စိတစ္ဆုံး သူေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သူမက ေရခ်ယ္ကို ေခါင္းေလာင္္းႀကိဳးဆြဲ၍ ေခၚလိုက္ေလေတာ့၏။
"တန္ဘိုးရားဘယ္မွာလဲ"
သူမက ေရခ်ယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေမးလိုက္၏။
"ဒီေကာင္က အလကား ငပ်င္းပါ မမရယ္...ျမင္းေဇာင္းနားမွာ ကုလားထိုင္တစ္လုံးနဲ ့အိပ္ေနေလရဲ ့.....ကၽြန္မအလုပ္ေတြကိုေတာင္ ကူညီေဖာ္မရပါဘူး မမရယ္"
"ေအးပါ...ထားလိုက္ပါ...ဒါေပမယ့္ ညကအျဖစ္အပ်က္ကို မမ ေသခ်ာသိခ်င္တယ္....ညီမနဲ ့တန္ဘိုးရားတို ့ဘယ္လိုမ်ိဳးႏွစ္ပါးသြားၾကတယ္ဆိုတာကိုေပါ့"
အဲလစ္(စ္)က အမိန္ ့သံျဖင့္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူမ မ်က္လုံးမ်ားက ေရခ်ယ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရႈလၽွက္ရွိေလ၏။
"ေျပာစရာ ဘာမွမရွိပါဘူးမမ...ငနဲေလးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအိပ္တယ္...ကၽြန္မက ကိုယ့္အိပ္ယာမွာကိုယ္အိပ္တယ္...ဒီေလာက္ပါဘဲ....သူ ့ကို ကၽြန္မရဲ ့ ဗူးဒူးနဲ ့ေျခာက္
လိုက္တာ ငနဲသားေလး တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ရဲပါဘူးရွင္"
"ဒါျဖင့္ညီမက ဒြန္ေဆးဆား အမိန္ ့ကိုလြန္ဆန္လိုက္တာေပါ့ေလ...ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ ေအာက္လမ္းလိုလိုအရာေတြကိုလုပ္တာ မမ မႀကိဳက္ဖူးလို ့ေျပာထားတာ ေမ့
ျပစ္လိုက္ ၿပီလားေရခ်ယ္"
"မဟုတ္ရပါဘူး မမရယ္....ညီမလဲ ဘယ္လိုမွ မႀကံတတ္ေတာ့လို ့လုပ္လိုက္မိတာပါ....ေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ ကာမဆက္ဆံမႈမ်ိဳးကို ညီမအေနနဲ ့ဘယ္
ေလာက္ ရြံမုန္းသလဲဆိုတာ မမအသိဆုံးပါရွင္..ၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဆးဆားကို ျပန္မေျပာလိုက္ပါနဲ ့ေနာ္"
"ေအးပါ....မေျပာပါဘူးေအ....ဒါေပမယ့္ သူသာသိသြားရင္ေတာ့ ညီမကို ၾကာပြတ္ဒဏ္ေပးမွာ အမွန္ဘဲ...အဲဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ မမဟာ ညီမကို ဘယ္လိုမွ ကာကြယ္
ေပးနိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဖူး"
"မမ..သူ ့ကို တကယ္မေျပာပါဘူးေနာ္"
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ လက္ကိုအနမ္းေပးလိုက္ရင္ ေတာင္းပန္သလိုေျပာလိုက္၏။
"ညီမကို မမက တကယ္ခ်စ္တာဘဲကြယ္....ဘယ္ေျပာလိမ့္မလဲ ေရခ်ယ္....ညီမကို မမက စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ပါဘူးကြယ္"
"မမ ေက်းဇူးေတြ ညီမအေပၚမွာ မ်ားလွပါၿပီေကာ မမရယ္..."
"ဒီလိုဆို ျပန္ဆပ္ဖို ့အခြင့္အေရး ညီမမွာ ရွိေနၿပီေလ"
"ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ ညီမ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ရွင္"
"ဒီလိုဆိုရင္ ေရခ်ယ္...တန္ဘိုးရားကို မမဆီလႊတ္ေပးစမ္းပါ....ၿပီးေတာ့ ညီမက ၿခံေပါက္ဝမွာ သြားေစာင့္ေနလိုက္...ဘယ္မွမသြားနဲ ့ေနာ္....တကယ္လို ့ဒြန္ေဆးဆား
ျပန္လာတာျမင္ရင္ ေျပးလာၿပီးေျပာ...ဟုတ္ၿပီလား"
အဲလစ္(စ္)၏ စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါတြင္ ေရခ်ယ္၏မ်က္ႏွာအမူအယာမွာ တစ္ခ်က္ထဲ ပ်က္သြားေတာ့၏။
"အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ ့မမရယ္....ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္...တျခားႀကိဳက္တာကိုခိုင္းပါရွင္...ညီမလုပ္ေပးပါ့မယ္"
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ေတာင္းပန္ရွာသည္။
သို ့ေသာ္ အဲလစ္(စ္)က သူမ၏လက္ေတြကို ႐ုန္းျပစ္လိုက္သည္။
"ေရခ်ယ္.....မမကို နားလည္စမ္းပါကြယ္....နားလည္စမ္းပါ...မမ အေနနဲ ့ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အလိုမျပည့္ျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ.....ညီမလဲ ညက တန္ဘိုးရားနဲ ့ေနခဲ့ရတဲ့
အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ....ခုခ်ိန္က စၿပီးတန္ဘိုးရားဟာ ဒီမွာေနရေတာ့မယ္....ညီမလဲ သူ ့ကိုလိုအပ္တာမွ မဟုတ္တာဘဲကြယ္..."
သူမက ေရွ ့သို ့တိုးလိုက္ၿပီး ကျပားမေလးအား သူမရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းဖက္ထားလိုက္သည္။
"မမကို ကူညီပါ ေရခ်ယ္....ဒီလို အလိုမျပည့္ဝမႈဆိုတာကို ညီမအေနနဲ ့ နားလည္နိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ မမအတြက္ အရမ္းကိုဆိုးရြားလြန္းလွပါတယ္ကြယ္..ေဆးဆားက
အသက္ႀကီးတဲ့အျပင္ သူ ့ဟာေလးက ေသးေသးေလးကြယ့္....မမအတြက္ ဘယ္လိုအာသာေျပနိုင္မွာတဲ့လဲ ညီမရယ္....ကာမဆႏၵဆိုတာကလဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ
ဆိုတဲ့ ဆားငန္ေရကို ေသာက္ရသလိုပါဘဲ.....တန္ဘိုးရားရဲ ့ႀကီးမားသန္စြမ္းမႈကို မမ လိုအပ္ေနပါတယ္ကြယ္....ညီမ ကူညီမယ္မဟုတ္လားဟင္....ကူညီယုံတင္ပါ ေရခ်ယ္....မမ
တာဝန္ယူပါတယ္ကြယ္.....မမေလ ဘယ္လိုမွ ဒီအတိုင္းမေနနိုင္ေတာ့လို ့ပါညီမရယ္"
"ဒါကိုဘဲ မမ သိပ္လိုလားေနတာဘဲလားဟင္"
ေရခ်ယ္က ခက္ခက္ခဲခဲ ေမးျမန္းလိုက္ရသည္။
"မမရယ္.....ညီမနဲ ့မမဟာ ႏွစ္ေယာက္ထဲဒီမွာေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သလဲ...တစ္ခါတေလမွ ဒြန္ေဆးဆားက ေရာက္လာတတ္တာမဟုတ္လား...ကဲပါ
ေလ....အခုဟာက စိတ္ခ်ရမွာလား မမ....ဒြန္ေဆးဆားသာ သိရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္လာနိုင္သလဲဆိုတာကိုေရာ မမ စဥ္းစားထားၿပီးၿပီလားဟင္"
"ဒြန္ေဆးဆားကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ မမ နားလည္ၿပီးသားပါ ေရခ်ယ္ရယ္...သူဟာ မိန္းမေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလိုတယ္၊ ဘာရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါကြယ္...ၾကည့္ေလ...အခုဘဲ သူဟာ မမရဲ ့ကစားကြက္ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ေနရတယ္မဟုတ္လား....တန္ဘိုးရားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ ့ထားခဲ့တယ္
ေလကြယ္....ဒီေတာ့ သူ ့ကို စိုးရိမ္မေနစမ္းပါနဲ ့ေရခ်ယ္ရယ္....ကဲ ျမန္ျမန္သာ သြားၿပီး တန္ဘိုးရားကိုလႊတ္လိုက္ေပေတာ့"
ေရခ်ယ္က စိတ္မေကာင္းစြာ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ရွာသည္။
"မမက ဒီေလာက္ေတာင္လိုလားေနမွျဖင့္ ညီမက လုပ္ေပးရဦးေတာ့မွာေပါ့ေလ...တစ္ခုဘဲ ညီမ ဆုေတာင္းခ်င္တာက ဒီကိစၥနဲ ့ပတ္သက္လို ့ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္မလာပါေစ
နဲ ့လို ့"
"စိတ္ခ်စမ္းပါ ေရခ်ယ္ရယ္...ဘာမွျဖစ္မလာနိုင္ပါဘူးကြယ့္...အိုကြယ္...တန္ဘိုးရားကိုသာ လႊတ္လိုက္စမ္းပါ...ေတာ္ၾကာ ေဆးဆားက ေန ့လည္စာျပန္လာစားဦးမွာ..."
"ဒါျဖင့္လဲ မမရယ္...ေဆးဆားတကယ္ျပန္သြားေတာ့မွဘဲ..."
"မလိုဘူး.....မလိုဘူး...ခုသြားေခၚဆို ေခၚလိုက္စမ္း"
အဲလစ္(စ္)က တအားေအာ္ျပစ္လိုက္ေတာ့၏။
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္) ေဒါသထြက္လာမွန္းသိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလွကားအတိုင္း အျမန္ေျပးဆင္းသြားေလသည္။
ေရခ်ယ္ ေလွကားမွေျပးဆင္းသြားေသာအသံကို နားေထာင္ရင္း အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရားေရာက္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
မၾကာမီမွာပင္ ေလွကားအတိုင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တက္လာေသာ ညႇပ္ဖိနပ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
တန္ဘိုးရားက တံခါးဝမွ ဝင္လာသည္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္ ့သြားရ၏။
သူ ့ကိုယ္သူ အိပ္မက္ မက္ေနသလားေတာင္ထင္လိုက္မိရသည္။
ပါးလႊာေသာ ညဝတ္အက်ႌေအာက္တြင္ မည္သည့္အတြင္းခံမွ မပါေသာ အဲလစ္(စ္)၏ ျဖဴစင္လွပေသာ ကိုယ္လုံးကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မထင္မွတ္ေသာအေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ ့ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ အိပ္မက္လို ့ထင္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
အေဝ့အဝိုက္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားက ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ေတြ ့ျမင္ေနရလို ေပၚလြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။
အၾကည့္တို ့ကို လႊဲဖယ္မျပစ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးရား၏စိတ္ေတြက လႈပ္ရွားေလာင္ၿမိဳက္ေနရသည္။
သူ ့ရဲ ့စိတ္ကူးယဥ္ နတ္သမီးကို မ်က္ျမင္ထင္ရွား ေတြ ့ေနရပါၿပီေကာ....။
ယခု ေတြ ့ျမင္ေနရသည္မွာ အိပ္မက္မဟုတ္မွန္းကိုလဲ သူသိပါသည္။
သူက ဆက္လက္ရပ္ေနမိေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)က သူ ့ထံသို ့ တေရြ ့ေရြ ့ႏွင့္ တိုးကပ္ ေရာက္ရွိလာသည္။
"တန္ဘိုးရား....ကၽြန္မရဲ ့ ထြားႀကိဳင္းလြန္းတဲ့ ဒရမ္ရယ္....ကၽြန္မအနားကို ဘာျဖစ္လို ့မလာရတာလဲကြယ္"
တန္ဘိုးရားအေနျဖင့္ သူ အမည္ကိုအခုလိုေခၚပုံမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရဖူးပါ။
သူမ၏ အသံက သူ ့ကိုယ္တြင္းမွာရွိေသာ အာ႐ုံေၾကာအားလုံးကို စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေစသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
"တန္ဘိုးရား"
သူမက ထပ္ေခၚလိုက္ျပန္၏။
"ရွင္..အဲဒီလိုဘဲ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ရပ္ေနေတာ့မွာလား...အဲဒီမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မကို ဒီအတိုင္းဘဲၾကည့္ေနေတာ့မွာလားကြယ္"
သူမ၏ အသံႏွင့္ ဟန္ပန္က မူယာပိုလွသည္။
တန္ဘိုးရား၏ စိတ္ေတြက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ေျဗာင္းဆန္လၽွက္ရွိေနၾက၏။
ေၾကာက္ရြံမႈတို ့က သူ ့ကိုလႊမ္းျခဳံထားၾကသည္။
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ လူျဖဴမိန္းမတစ္ေယာက္ကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ၾကဳံလာရသည့္အခါတြင္ေတာ့ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့မႈတို ့ႏွင့္သာ
တုန္လႈပ္ေနမိသည္။
သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆားက သူ ့ကို ဒီမွာေနခဲ့ရန္ေျပာစဥ္ကထဲက သူ ့စိတ္ေတြ ေလးလံေနခဲ့မိသည္မွာ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကဳံေတြ ့ရမည္လို ့သူ ့ဝိဉာည္က ႀကိဳသိေနေလေရာ့သလားဟု
တန္ဘိုးရားက ေတြးထင္လိုက္မိ၏။
အဲလစ္(စ္) စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ တန္ဘိုးရားကို သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က ခ်ည္သားေဘာင္းဘီေအာက္မွ ထြားႀကိဳင္းလွေသာ တန္ဘိုးရား၏ လိင္တံႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရား တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လာသည္အထိ ေၾကာင္ရြံ ့စိတ္တို ့က အနိုင္ရရွိသြားသည္။
"ေအာ္....ရွင္က ေၾကာက္ေနတာလား...မေၾကာက္ပါနဲ ့ရွင္ရယ္....ကၽြန္မက ရွင့္ကို ကိုက္မစားပါဘူးရွင့္...ဒီအလုပ္ေတြက ရွင္ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားအလုပ္ေတြဆိုတာ
ကၽြန္မသိပါတယ္ရွင္....ကဲ..ဘယ္လိုလဲ ဆရာႀကီး...ကၽြန္မကိုေရာ ရွင့္ရဲ ့ကၽြမ္းက်င္မႈေတြကို ျမည္းစမ္းခြင့္မေပးေတာ့ဘူးလားရွင့္"
အခန္း(၁၃)
ရင္ခုန္ႏႈန္းက ျမန္သည္ထက္ျမန္လာေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ သူ ့ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ထြက္ေတာ့မလားလို ့ေတာင္ထင္လိုက္မိသည္။
သူ ့ခႏၲာကိုယ္တြင္ ရစ္သြယ္လၽွက္ရွိေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ လက္မ်ားက သူ ့စိတ္ကို ပို၍ ဗေလာင္ဆူေစေအာင္ ဖန္တည္းေပးေနေလသည္။
သူမ၏ ခ်ိဳသာခၽြဲပ်စ္ေသာ ခြန္းဖြဲ ့စကားမ်ားကလဲ ရင္ထဲကိုလွိုက္ဖို ေမာပန္းေစပါသည္။
ခ်ည္ထည္ေဘာင္းဘီေပၚမွေန၍ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ သူ ့လိင္တံႀကီးက ေတာင္မတ္လာရသည္။
ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္ေသာ နို ့အုံႀကီးမ်ားႏွင့္ထိလိုက္မိေသာအခါတိုင္း ပါးလႊာေသာ ညဝတ္အက်ႌက ၾကားမွခံေနသည့္တိုင္ တန္ဘိုးရားအတြက္ ရမၼက္မီးကို ပိုမိုေတာက္ေလာင္ေနေစသလိုျဖစ္ေန၏။
သူမ၏ခႏၲာကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံေသာ သင္းရနံတို ့ကလဲ ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာ ေပၚထြက္ေနေလသည္။
သူၾကဳံေတြ ့ခဲ့ဖူးေသာ မည္သည့္မိန္းမတြင္မွ ထိုကဲ့သို ့သင္းပ်ံေသာရနံ ့မ်ိဳးကို မရရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနမိသည္မွာ လဲအမွန္ပင္ျဖစ္၏။
နီေစြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးက သူ ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚသို ့ထိကပ္လာေသာအခါ တုန္ ့ျပန္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့စြာ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္သြားမိရသည္။
သူမ၏ လၽွာဖ်ားေလးက သူ ့ပါးစပ္တြင္းသို ့အတင္းတိုးဝင္ ေမႊေႏွာက္ေနေသာအခါတြင္မွ ျပန္လည္သတိဝင္ကာ တုန္ ့ျပန္လိုက္မိ၏။
တန္ဘိုးရားေၾကာက္ရြံ ့ထိတ္လန္ ့ေနေသာေၾကာင့္ တုန္ ့ျပန္မႈေႏွးေကြးေနရသည္ကို အဲလစ္(စ္)က နားလည္သေဘာေပါက္စြာ သိမ္းသြင္းယူေနသည္။
့ျပန္လည္တုန္ ့ျပန္စျပဳလာသည့္အတြက္လဲ သူမစိတ္ထဲတြင္ ေက်နပ္မိရ၏။
ႀကီးမားလွေသာ လိင္တံႀကီးကို ေသခ်ာမေတြ ့ျမင္ရေသးေသာ္လဲ အဝတ္ေပၚမွ အုပ္ကိုင္ထားရေသာ အထိအေတြ ့ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္မႈေပးနိုင္စြမ္းမည္မွန္း ခန္ ့မွန္းလိုက္မိပါသည္။
သူမကိုယ္ေပၚမွ ပါးလႊာေသာ ညအိပ္ဝတ္႐ုံကို ခၽြတ္ဖယ္ျပစ္လိုက္သည္။
ျဖဴစင္ဝင္းပေသာ အသားအရည္ႏွင့္ လွပေသာေကာင္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ဖြဲ ့တည္ေသာ ကိုယ္ခႏၲာလွပမႈက တန္ဘိုးရားကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေစေလသည္။
ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာနို ့သီးေခါင္းေလးမ်ားက သူ စိတ္ကူူးယဥ္မိသလိုပင္ လွပစြာျဖစ္တည္ေနၾက၏။
တန္ဘိုးရားအဖို ့မွာ မထိရက္မကိုင္ရက္ေလာက္ေအာင္ပင္။
နတ္သမီးတစ္ပါးကို ေကာက္ရထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
အဲလစ္(စ္)ကေတာ့ သူမ၏အလိုမျပည့္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ တန္ဘိုးရားကို တစ္စထက္တစ္စ က်ဳံးသြင္းလၽွက္ရွိေနေလသည္..။
အဝတ္မဲ့ ခႏၲာႏွင့္ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရား၏ အဝတ္မ်ားကိုလဲ ခၽြတ္ခြာေပးလိုက္ေလသည္။
မည္းေျပာင္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံေငါေငါႀကီးကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ အဲလစ္(စ္)မွာ ရင္တုန္သြားမိရသည္။
ေစာေစာက ဆုပ္ကိုင္ေဆာ့ကစားေပးေနစဥ္ကထဲက ႀကီးမားသန္မာေသာ လီးတံႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို သိရွိထားေသာ္လည္း တကယ္တန္း မ်က္စိႏွင့္တပ္အပ္ျမင္လိုက္
ရေသာအခါ အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ရွိေနေၾကာင္းေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
ထို ့ေနာက္ တန္ဘိုးရားကို ေရခ်ိဳးစည္ရွိရာသို ့ေခၚေဆာင္သြားၿပီး လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေဆးေၾကာေစလိုက္သည္။
သန္ ့ရွင္းၿပီဟု ယူဆရေသာအခါတြင္မူ အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရားအေရွ ့တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏ လီးတံ မည္းမည္းႀကီးကို သူမ၏ နီေစြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံႏွင့္
ပြတ္သပ္ စုပ္ငုံလိုက္ပါသည္။
ဒစ္ဖ်ားတစ္ဝိုက္ကို လၽွာဦးခၽြန္ေလးႏွင့္ထိုးကာ ရစ္ဝိုက္ ေပးေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ ဖင္ေၾကာမ်ားရႈံ ့သြားရသည္အထိ ေကာင္းမြန္မႈကိုခံစားလိုက္ရ၏။
လီးစုပ္ေပးေနရင္းမွ လက္တစ္ဖက္က တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ဥမည္းႀကီးႏွစ္လုံးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနျပန္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ မရိုးမရြ ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ လက္မ်ားက သူ ့အလိုလိုပင္ အဲလစ္(စ္)၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို ဆြဲကိုင္လိုက္မိရသည္။
ရွည္လ်ားေသာ လီးတံႀကီးတစ္ဆုံးနီးပါးကို လည္ေခ်ာင္းတြင္းသို ့ဒစ္ေခါင္းႀကီးထိုးသည့္တိုင္ မႈတ္ေပးေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ မ်က္ႏွာေလးကို ငုံၾကည့္ရင္း
တန္ဘိုးရားရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာမိရ၏။
သူ ့ဝိဉာည္က တန္ခိုးျပသည္ထင္ပါသည္။
သူမက္ေမာစြဲလန္းစြာ ဆက္ဆံလိုခဲ့ေသာ အျဖဴမတစ္ေယာက္ကို ဆပ္ယွက္ခြင့္ရေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
အာဖရိကသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ဘယ္လိုမွယုံၾကည္နိုင္ဖြယ္မရွိေသာျဖစ္ရပ္မ်ိဳးပင္။
သူရြာမွာေနစဥ္က အျခားလူတစ္ေယာက္မွလာၿပီး အသားအေရာင္ျဖဴေဖြးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္ဖူးသည္ဟုဆိုလာပါလၽွင္ သူကိုယ္တိုင္လဲ ယုံၾကည္မိလိမ့္မည္
မဟုတ္ေခ်။
အခုေတာ့ အျဖဴမက သူ ့လီးမည္းမည္းႀကီးကို တဏွာထန္စြာ စုပ္လၽွက္ရွိေနေလသည္။
ဝိဉာည္ႏွစ္ခုရွင္ တန္ဘိုးရားကြ ဟု စိတ္ထဲမွ ဟစ္ေကၽြးလိုက္မိ၏။
တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵကို ျဖစ္ေနရၿပီမို ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ေနမိသည္။
အျဖဴမတစ္ေယာက္က မိမိလီးႀကီးကို အားရပါးရစုပ္ေနပါလားဟူေသာအသိက သူ၏ကာမဆႏၵမီးကို ပိုမိုအားေကာင္းေစေလသည္။
အဲလစ္(စ္)၏ ကာမမႈတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈက မာမာဘာဘာထက္သာလြန္သည္ဟု တန္ဘိုးရားထင္ေနမိသည္။
ဒစ္ေခါင္းပတ္လည္ကို စုပ္ယက္ေပးလိုက္...လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္သည္ထိေအာင္မႈတ္လိုက္...ေဂြးဥႏွစ္လုံးကို ဖြဖြရြရြ ပြတ္နယ္ဆုပ္ေခ်လိုက္..စသည့္နည္းမ်ား
ျဖင့္ တန္ဘိုးရားကို ျပဳစုေပးေန၏။
မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားမွာ တစ္ခါတရံ ဒူးမ်ားပင္ညႊတ္က်သြားရေတာ့မေလာက္ အဲလစ္(စ္)၏ ကၽြမ္းက်င္မႈတြင္ ေမ်ာလြင့္ေနရသည္။
အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လိင္တံႀကီးက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို တင္းမာေတာင္မတ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ အဲလစ္(စ္)က မႈတ္ေပးေနျခင္းကို မရပ္ျပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးသည္အထိ မႈတ္ေပးေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရားသိလိုက္၏။
အဲလစ္(စ္)၏ ျပဳစုမႈေၾကာင့္ သူလဲၿပီးခ်င္ေနပါသည္။
ခ်က္ျခင္းပီးလိုက္ပါက သူ ့ရဲ ့အစြမ္းအစကို အဲလစ္(စ္) အထင္ေသးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ထိန္းနိုင္သမၽွထိန္းထားေနရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို ့အျပင္ သူ ့ေခါင္းထဲတြင္ စြဲမွတ္ထားေသာ လရည္ကို အလဟသတ္အျဖစ္မခံရ ဟူေသာအစြဲေၾကာင့္ သူမရဲ ့ပါးစပ္ထဲတြင္ ၿပီးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ကာ ထိန္းထားမိျခင္းလဲျဖစ္၏။
အဲလစ္(စ္)ကေတာ့ သူမ၏လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား အရသာေတြ ့ေနမွန္းသိကာ စိတ္ေက်နပ္လၽွက္ရွိသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ၿပီးခ်င္လာေသာေၾကာင့္ မေအာင့္အီးနိုင္စြာ သူ ့လီးႀကီးကို အဲလစ္(စ္)၏ ပါးစပ္ထဲမွ အတင္းဆြဲထုတ္လိုက္ရ၏။
သူ ့လရည္မ်ားကို အလကားျဖဳန္းတည္းျပစ္လိုက္သလိုအျဖစ္မခံနိုင္ေပ။
ကၽြန္ပါးဝလာသည္ဟု ဆိုခ်င္ဆိုပါေစေတာ့...သူကိုယ္တိုင္ကိုက ႏွေမ်ာတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
အဲလစ္(စ္)က သူ ့ပါးစပ္ထဲမွဆြဲထုတ္သြားေသာ လိင္တံႀကီးကို ႐ုတ္တရက္မို ့လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။
သူမ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ၿပီးသြားလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိရာမွ ထိုကဲ့သို ့ျပဳလုပ္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ စိတ္တိုသလိုျဖစ္သြားၿပီးတန္ဘိုးရားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။
"ဟို...ဟို...ကၽြန္ေတာ့္ကို လရည္ေတြ အလကားအျဖစ္မခံရဘူးလို ့မွာထားလို ့ပါ"
အဲလစ္(စ္)၏ စူးရွလွေသာအၾကည့္ေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားလန္ ့သြားၿပီး အထစ္ထစ္အေင့ါေငါ့ႏွင့္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။
"ဘယ္သူကမွာထားတာလဲ...ဘယ္သူဘဲမွာထားထား ဒီအိမ္မွာေနရင္ ကၽြန္မေျပာတာကိုဘဲနားေထာင္ရမယ္...ရွင္နားလည္ထားဖို ့က ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေနေပးဖို ့ဘဲ...
ေဆးဆားကိုယ္တိုင္မွာထားတာဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီအမိန္ ့က စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံထဲမွာဘဲ တည္လိမ့္မယ္....ဟာဗားနားက ကၽြန္မရဲ ့အိမ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မစကားက အမိန္ ့ဘဲ.... ရွင္နားလည္ရဲ ့လား"
ေစာေစာကပင္ခၽြဲခၽြဲႏြဲ ့ႏြဲ ့ေျပာဆိုေနခဲ့ေသာ အဲလစ္(စ္)ထံမွ တင္းမာျပတ္သားေသာ စကားသံမ်ားထြက္ေပၚလာကထဲက သူမေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားမွန္း တန္ဘိုးရား သိလိုက္ရေလသည္။
"ဟုတ္ကဲ့...နားလည္ပါၿပီ မမ...ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားလိုက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ"
သူက ေရခ်ယ္ေခၚသလိုပင္ အဲလစ္(စ္)ကို မမဟု ေခၚလိုက္မိသည္။
ထိုကဲ့သို ့ေခၚဆိုမႈကို အဲလစ္(စ္)သေဘာမွက်ပါ ့မလားဟု တန္ဘိုးရာက စိုးရိမ္ေနမိေသာ္လဲ သူမက အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ ့ရဲ ့လိင္တံႀကီးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ကာ
ဂြင္းထုေပးေနေလသည္။
စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ၿပီးခ်င္ေနမႈတို ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ အစကျပန္စရသလိုျဖစ္ေန၏။
အဲလစ္(စ္)က ထရပ္လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏လီးကို လက္ကမလႊတ္ဖဲ လီးႀကီးကိုဆြဲကာ သူမ၏ အိပ္ယာေပၚသို ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
လီးကေနဆြဲေခၚျခင္းခံလိုက္ရေသာ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ေနာက္မွပါသြားကာ ကုတင္ေပၚသို ့ေရာက္ရွိခဲ့ရ၏။
ဒီတစ္ခါ လိုးရေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရားစိတ္ထဲမွ ထင္လိုက္မိေသာ္လဲ သူမက တန္ဘိုးရားကို ကုတင္ေပၚသို ့ပက္လက္တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး မိုးေပၚသို ့မတ္ေထာင္ေနေသာ လီးတံႀကီးကို
မေၾကပြဲ ထပ္မံ ငုံစုပ္လိုက္ျပန္ပါသည္။
သူ ့လရည္မ်ား အလကားျဖစ္မည္ကို ႏွေမ်ာေနမိေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)ကို လြန္ဆန္နိုင္စြမ္းမရွိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား စိတ္ေရွာ့ထားလိုက္မိရသည္။
အဲလစ္(စ္)က သူ ့ေပါင္ၿခံၾကားသို ့ငုံ ့ကာလီးစုပ္ေပးေနရာမွ သူ ့မ်က္ႏွာဘက္သို ့ခြေက်ာ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့သို ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက
ေရာက္ရွိလာေလသည္။
ထို ့ေနာက္ သူမက သူ ့လီးႀကီးကို ဆက္စုပ္ေနျပန္၏။
ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူ ့မ်က္ႏွာႏွင့္ပိုမို နီးကပ္ေအာင္ဖိတိုးလာေသာေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ အေတြ ့အၾကဳံရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ တန္ဘိုးရားက သူမဘာလိုခ်င္သည္ဆိုတာကို မွန္းဆလိုက္
မိသည္။
ေစာက္ေမႊးမ်ားေျပာင္စင္ေအာင္ ရိတ္ထားေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ကိုက္စားခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။
ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက လန္ေနသည္ဆိုေသာ္လဲ ပန္းပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားသဖြယ္ လွပ၍ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
သူေနာက္ဆုံးလိုးခဲ့ရေသာ အပ်ိဳစင္ေစာက္ဖုတ္ေလးထက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသးသည္ဟု တန္ဘိုးရား ထင္လိုက္မိပါသည္။
နီညိဳေရာင္ ပြင့္လႊာမ်ားအထက္တြင္ေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္သန္းေနေသာ ေစာက္စိေလးက မျပဳတျပဴေလး ေခါင္းေထာင္လၽွက္ရွိ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ သူမဘာလိုခ်င္ေနသည္ဆိုတာကိုသိေသာေၾကာင့္ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့တြင္ေတြ ့ျမင္ေနရေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စုပ္၊ယက္ ေပးလိုက္မိသည္။
ေစာက္စိေလးကို အားရပါးရစုပ္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ဖင္တုံေလးမ်ား တုန္ခါသြားသည္အထိ ခံစားလိုက္ရေၾကာင္းကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
ေစာက္ေခါင္းဝေလးထဲသို ့ သူ ့ရဲ ့လၽွာၾကမ္းႀကီးကို ဝင္နိုင္သမၽွဝင္ေအာင္ထိုးသြင္းေပးလိုက္ျပန္သည္။
အျဖဴမတစ္ေယာက္၏ တဏွာတြန္က်ဴးသံက အမည္းမေတြေလာက္ ျပင္းထန္ရိုင္းစိုင္းျခင္းမရွိေၾကာင္းကို တန္ဘိုးရားသိလိုက္ရ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ သူသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ အေတြ ့အၾကဳံမ်ားအရ အစြမ္းရွိသေလာက္ ျပန္လည္ ျပဳလုပ္ေပးေနမိသည္။
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ တန္ဘိုးရား၏ ေကာင္ျခင္းက အထြ႗္ထိပ္သို ့ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ၿပီးခ်င္ေနၿပီမို ့ သူမကိုလဲ ျမန္ဆန္ျပင္းထန္စြာပင္ မႈတ္ေပးလိုက္မိ၏။
အဲလစ္(စ္)၏ ကာမမႈတြင္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္မႈက တန္ဘိုးရားကို ဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားေစျပန္သည္။
ထို ့ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲသို ့ ပူေႏြးခၽြဲပ်စ္ေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္မိေလသည္။
ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလိုပင္ သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လာၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝဆီမွ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားစီးဆင္းလၽွံက်လာပါသည္။
အဲလစ္(စ္)လဲ ၿပီးဆုံးျခင္းသို ့ေရာက္ရွိသြားၿပီမွန္း အေတြ ့အၾကဳံအရ တန္ဘိုးရားသိလိုက္မိရ၏။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္လုံးမသိလိုက္သည္က အခန္းေပါက္ဝတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ကာမေရယဥ္ေၾကာအတြင္း ေမ်ာလြင့္ေနမႈအား ေတြ ့ျမင္လိုက္ရသူတစ္ဦးရွိေၾကာင္းကို
ျဖစ္ေလသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ေရခ်ယ္ဆိုေသာ ကျပားမေလးက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီး အေျခအေနအားလုံးကိုေတြ ့ျမင္လိုက္ရေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆား၏ ျမင္းရထားလွည္းလာေနသည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)အေနႏွင့္ ေစာေစာသိေစရန္ သတင္းေပးေျပာျပဖို ့ေရာက္လာရေသာ ေရခ်ယ္မွာ
သူမ၏သခင္မ ဘာလုပ္ေနမည္ဆိုသည္ကို ႀကိဳတင္သိရွိထားေသာ္လဲ မ်က္ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါတြင္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရရွာသည္။
အဲလစ္(စ္)အေနႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အယက္ခံလိုလၽွင္ သူမလုပ္ေပးနိုင္ပါသည္။
အရင္ကလဲ ဒီလိုကိစၥေတြကို သူမဘဲ လုပ္ေပးေနၾကျဖစ္၏။
ေယာက္က်ားသားမ်ားလို လီးမရွိေသာ္လဲ သခြားသီးအရွည္ျဖစ္ေစ...ခရမ္းသီးျဖစ္ေစ အသုံးျပဳ၍ သူမျဖည့္စြမ္းေပးနိုင္ပါသည္။
သူမ နားမလည္နိုင္သည္က သူမ၏သခင္မအေနႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုအရာမ်ားႏွင့္ တင္းတိမ္မႈမရွိဘဲ ေယာက္က်ားသားမ်ားကိုသာ တပ္မက္မႈရွိေနသလဲဆိုသည္ကိုပင္။
ႀကီးမားရွည္လ်ားမႈကို သေဘာက်သည္ဆိုပါက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာအရြယ္အစားရွိေသာ အသီးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္နိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။
အခုေတာ့....
သူမ ခ်စ္ရေသာ....ျမတ္နိုးရေသာ...ေလးစားခဲ့ရေသာ...သခင္မက ကၽြန္တစ္ေယာက္၏ လီးမည္းႀကီးကို ၿမိန္ယွက္စြာ စုပ္ယက္ေပးေနေလသည္။
ထိုမၽွမကေသး..........
မိမိေလာက္ပင္ အဆင့္မရွိဟု သူမအေနႏွင့္ ယူဆထားမိေသာ တန္ဘိုးရား၏ လရည္မ်ားကိုပင္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေသာက္မ်ိဳျပစ္လိုက္သည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရ၏။
သူမ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖင့္ နာက်င္စြာခံစားလိုက္ရသည္ကို သူမကိုယ္သူမသာ သိသည္။
ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူမ၏ လာရင္းကိစၥကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားရ၏။
အတန္ၾကာမွ သတိဝင္လာၿပီး ဒြန္ေဆးဆားမေရာက္လာမီ အသိေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိရလိုက္ေလသည္။
"မမ....မမအဲလစ္(စ္)...ဒုကၡေတာ့ေရာက္ကုန္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ ့ရွင္...ဒြန္ေဆးဆားရဲ ့ျမင္းလွည္းလာေနတာကို ကၽြန္မေတြ ့လိုက္တယ္ရွင့္"
ေရခ်ယ္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)လဲ လန္ ့သြားကာ ခြရက္အေနအထားႏွင့္သာ ရွိေနေသးေသာ တန္ဘိုးရား၏ ကိုယ္ေပၚမွဖယ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္သို ့အျမန္ဆင္းလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားလဲ လန္ ့ဖ်န္ ့သြားကာ ကုတင္ေပၚမွလူးလဲထ၍ သူ၏အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူဝတ္ဆင္လိုက္ရသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာလဲ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားထားသည့္ေနရာသို ့ျမန္ျမန္သြားၿပီး အလၽွင္းသင့္ရာ ဝတ္စုံတစ္စုံကို ဆြဲယူဝတ္ဆင္လိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား...ရွင္ကဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ....ခုံေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို သိမ္းၿပီးေအာက္ကို ျမန္ျမန္ဆင္းပါေတာ့လား"
ေရခ်ယ္က အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူဝတ္ဆင္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ရပ္လၽွက္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေတြ ့ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာမည္ကို စိုးရြံ ့စြာေျပာဆိုညႊန္ျပေပးလိုက္မိရ၏။
သူမကိုယ္တိုင္လဲ အဲလစ္(စ္)ခၽြတ္ျပစ္ထားေသာ ညဝတ္အက်ႌကို ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းလိုက္ရၿပီး အဲလစ္(စ္)တို ့ႏွစ္ေယာက္ တဏွာထထားေသာေၾကာင့္ တြန္ ့လိပ္ေၾကမြလၽွက္ရွိေန
ေသာ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို ေသသပ္စြာရွိေနေစရန္ ျပဳျပင္ေနလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားေလွကားမွဆင္းေသာအခ်ိန္မွာပင္ ဒြန္ေဆးဆားက ေလွကားေပၚသို ့တက္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
အခ်ိန္မွီတယ္ဆို႐ုံေလးပင္။
တန္ဘိုးရားမွာ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေအာင္ေၾကာက္ရြံ ့စြာ ဒူးတုန္ေနမိသည္ဆိုေသာ္လဲ မ်က္ႏွာမပ်က္ေအာင္ထိန္းရင္း ဒြန္ေဆးဆားေဘးမွေန၍ ဟန္မပ်က္ဆင္းလာခဲ့လိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား..."
ေခၚသံေၾကာင့္ ယိုင္လဲမသြားရေအာင္ဂ႐ုတစိုက္ထိန္းရင္း တန္ဘိုးရားရပ္လိုက္မိရသည္။
"မင္း...ဒီမွာေနရတာအဆင္ေျပရဲ ့လား.....ေနာက္ေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ...မင္းအတြက္ ေရခ်ယ္လဲ ရွိေနသားဘဲဥစၥာ...ေနာက္ေတာ့ ၿခံထဲကိုအလည္သြား
ရမွာေပါ့ကြ.....ၿခံထဲကို ေကာင္မေလးအသစ္ေတြေရာက္တဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့....မင္းရဲ ့အစြမ္းအစေတြ ညံဖ်င္းမသြားရေအာင္ ေရခ်ယ္နဲ ့ဘဲ ေလာေလာဆယ္ ေလ့က်င့္ေနလိုက္ေပေတာ့...ကဲ..
သြား...သြား....မင္းလုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေတာ့"
ဒြန္ေဆးဆားက သူေျပာလိုသည္မ်ားကို ေျပာဆိုမွာၾကားၿပီး အေပၚထပ္သို ့ဆက္တက္သြားေတာ့မွ တန္ဘိုးရားခမ်ာ အသက္ရႉနိုင္ေတာ့သည္။
သခင္ေျပာသလို အဆင္ေတာ့ေျပပါသည္။
သို ့ေသာ္ သခင္ထင္သလို ေရခ်ယ္ႏွင့္မဟုတ္ဖဲ သခင္မႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။
ေရွာင္လႊဲလို ့မရနိုင္သည့္ ႏြံအိုင္အတြင္းသို ့ တန္ဘိုးရား ေျခစုံျပစ္ဝင္လိုက္ၿပီးၿပီျဖစ္ေလသည္။
မည္သို ့မွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ...။
အျပစ္ရွိသည္ဆိုပါက ကံၾကမၼာတြင္သာအျပစ္ရွိသည္လို ့ တန္ဘိုးရား သူ ့ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္လိုက္မိရ၏။
အေပၚထပ္သို ့ေရာက္သြားေသာ ဒြန္ေဆးဆားမွာ အဝတ္စားသစ္မ်ားဝတ္ဆင္၍ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ အဲလစ္(စ္)ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အေမာေျပသြားရသည္။
အဲလစ္(စ္)ကို ရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းေပြ ့ဖက္ၿပီး ႏွင္းဆီေရာင္သမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို အနမ္းေခၽြလိုက္မိ၏။
ထိုႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ၏ကိုယ္ပိုင္ ကၽြန္ငမည္းတစ္ေကာင္ကို ေစာေစာေလးကတင္မွ မြတ္သိပ္စြာနမ္းထားသည္ဆိုေၾကာင္းကိုသာသိပါလၽွင္ ထိုသို ့နမ္းနိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ထို ့ထက္ဆိုးရြားစြာ တန္ဘိုးရား၏ လီးမည္းႀကီးကို အားပါးတရ စုပ္ထားၿပီး လရည္မ်ားေသာက္မ်ိဳထားကာ ပါးစပ္မေဆးရေသးဘူးဆိုသည္ကို သိခဲ့ပါလၽွင္မူ ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္
ေဒါသထြက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ဘဲ လဲက်ေသဆုံးသြားမည္လား မေျပာတတ္နိုင္ေခ်။
ယခုေတာ့ သူက အဲလစ္(စ္)ကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ နမ္းရႈပ္လၽွက္ရွိေနသည္။
မျပန္ခင္ တစ္ခ်ီေလာက္ဆြဲလိုက္မည္ဟုလဲ စိတ္ထဲတြင္ေတးလာေသာေၾကာင့္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမမူမိဘဲရွိေလသည္။
အဲလစ္(စ္)က အတင္းေရွာင္ဖယ္တြန္းခြာေနေသာေၾကာင့္ ဘာမ်ားအလိုမက်လို ့ပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း ႏႈတ္ခမ္းျခင္းခြာလိုက္ေသာအခါတြင္မွ အိပ္ခန္းထဲမွာပင္ရွိေနေသးေသာ
ေရခ်ယ့္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။
အမွတ္တမဲ့ဆိုေတာ့ ေရခ်ယ္ရွိေနသည္ကို မေတြ ့လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိသည္အထင္ႏွင့္ ထိုကဲ့သို ့ျပဳမူမိလိုက္သည္ကို ဒြန္ေဆးဆား ရွက္သလိုျဖစ္သြားမိရ၏။
ေရခ်ယ္ကလဲ သူမဘက္သို ့ျပႆနာေရာက္လာမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အခန္းတြင္းမွ အျမန္ထြက္လိုက္ရသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာလဲ အခုမွ သက္ပ်င္းေမာ ခ်နိုင္ရွာေတာ့သည္။
ပထမဆုံးအႀကိမ္မွာပင္ ေဆးဆားက ပက္ပင္းမိရန္ နဲနဲသာလိုေတာ့သည္မဟုတ္လား။
အဲလစ္(စ္)က ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ သူမကဘဲ စတင္ကာ ဒြန္ေဆးဆားကို အနမ္းမိုးေခၽြလိုက္မိပါသည္။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ စခဲ့ေသာအရွိန္က အခုထိမေျပဘဲရွိေနေသး၏။
အမည္းေကာင္၏ လၽွာစြမ္းေၾကာင့္ တစ္ခ်ီပီးခဲ့ရေသာ္လဲ လီးႏွင့္အလိုးခံခ်င္ေသာစိတ္က ရွိေနပါေသးသည္။
နဂိုကပင္ တဏွာရာဂ ႀကီးမားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးဆားကမစရင္ေတာင္ သူမက စရန္အႀကံရွိေနၿပီးသားျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ့္ေရွ ့တြင္ ေပၚတင္ႀကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ ဟန္ေဆာင္ကာမူပို လုပ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
ဒြန္ေဆးဆား၏ လက္မ်ားက သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္လာသည္။
အဝတ္ေကာင္းမ်ားေၾကမြသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အနမ္းျခင္းခြာၿပီး အဝတ္ခၽြတ္လိုက္ရ၏။
ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေသာ အဲလစ္(စ္)ကို ကုတင္ေပၚသို ့တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး ဒြန္ေဆးဆားက အဝတ္မခၽြတ္ဖဲ ေဘာင္းဘီတြင္းမွ လီးထြက္ေအာင္ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ တက္လိုးပါေတာ့သည္။
သူမ စိတ္တိုင္းမက်သည္မွာ ထိုကဲသို ့အျပဳအမူမ်ားကိုပင္ျဖစ္သည္။
ေဆးဆားအေနႏွင့္ သူလိုးရဖို ့ဘဲအဓိကထားသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အျပန္အလွန္ ျပဳစုယုယေပးဖို ့စိတ္မဝင္စား။
သူလိုးနိုင္သည္ဆိုတာကလဲ ေခတၱခဏသာျဖစ္၏။
အဲလစ္(စ္)အလိုမျပည့္နိုင္ျဖစ္မိရသည္မွာ ထိုကဲ့သို ့ေသာျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲသို ့လီးဝင္လာၿပီး ေကာင္းသေလာက္ရွိလာစဥ္မွာပင္ ေဆးဆားၿပီးသြားေလသည္။
ေစာက္စိကို ကိုယ့္လက္ႏွင့္ကိုယ္ ပြတ္ကာ စိတ္အာသာေျပေပ်ာက္ရန္ျပဳလုပ္လိုက္ရ၏။
မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသည့္ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ၾကဳံဆုံေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေအာင့္ကာမနမ္းလို ့ကလဲမျဖစ္......
ဒြန္ေဆးဆားဆိုတာက က်ဴးဘားကၽြန္း၏ အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းဝင္ လူကုံထန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။
သူမအတြက္ ဒြန္ေဆးဆားလိုလူတစ္ေယာက္က မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည္ဘဲေလ.....။
သူမအတြက္ ဒြန္ေဆးဆားကိုလိုအပ္သလို တန္ဘိုးရားကိုလဲလိုအပ္ေနပါသည္။
ေဆးဆားက သူမဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူေပးနိုင္သလို တန္ဘိုးရားကလဲ သူမ၏ ကာမဆႏၵျပည့္ဝေစရန္အတြက္ ကူညီနိုင္ပါလိမ့္မည္။
သည္လိုသာဆိုပါက သူမအတြက္အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနၿပီျဖစ္၏။
သူ ့လိုအပ္ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ဒြန္ေဆးဆားက ေန ့လည္စာစားရန္ျပင္ဆင္ခိုင္းေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းလိုက္ရသည္။
သူမအေနႏွင့္ မစားလိုေသးေသာ္လဲ ေဆးဆားစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အတူတူဝင္စားလိုက္ရသည္။
ေရခ်ယ္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္သလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူမကို အနားတြင္မေနေစဘဲ အၾကာင္းရွာ၍ ႏွင္ထုတ္လိုက္ရေသး၏။
စားေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ ေဆးဆားက တန္ဘိုးရားကိုေခၚၿပီး မွာၾကားစရာရွိသည္မ်ားကို မွာၾကားလိုက္ေသးသည္။
တန္ဘိုးရားမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္ေနလၽွင္ဒုကၡပါဘဲဟု စိုးရိမ္လိုက္မိေသာ္လဲ တန္ဘိုးရားမွာ မည္သို ့မွအမူအယာပ်က္ယြင္းျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ သူမအေနႏွင့္
လူေရြးမွန္သည္ဟု အဲလစ္(စ္) ေက်နပ္သြား၏။
ေဆးဆားျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ ဆယ္ကမၻာေလာက္ၾကာသည္ဟု အဲလစ္(စ္)ထင္ေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား၏ သန္မာထြားႀကိဳင္းမႈကို သူမအေနႏွင့္ အျပည့္အဝ ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၏။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ဒြန္ေဆးဆားက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္။
ေတြ ့ၾကဳံရေတာ့မည့္ အေျခအေနမ်ားအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္စြာေပ်ာ္ရႊင္ေနမိေသာ္လဲ ေဆးဆားျပန္သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းအားငယ္စြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရပုံမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္
မ်က္ႏွာအမူအယာကို ညႇိုးငယ္ထားလိုက္ရၿပီး မ်က္ရည္မ်ားဝဲလိုက္ေစကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ က်န္ေနရစ္လိုက္ရ၏။
ျမင္ကြင္းမွ ေဆးဆားေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေျခေတာင့္ေအာင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီး လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါတြင္မွ ေရခ်ယ့္ကို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္။
"ေရခ်ယ္...ေရခ်ယ္...ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..ဒီကိုျမန္ျမန္လာစမ္းပါဦး"
သူမ၏ က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ ေရခ်ယ္အေျပးတစ္ပိုင္းေရာက္ရွိလာပါသည္။
"လာပါၿပီ...မမ..ရွင့္....ညီမေရာက္ပါၿပီ"
"ဘယ္ေရာက္ေနတာတုန္းညီမရယ္....မမအနားမွာ အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမွေပါ့"
"မမ..ဘဲ ညီမကို အဝတ္ေတြေလၽွာ္ခိုင္းလိုက္တယ္ေလ"
"အဲဒါက ညီမ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနလို ့ ဟိုအဖိုးႀကီးရိပ္မိသြားမွာစိုးလို ့ အေၾကာင္းရွာခိုင္းလိုက္မိတာပါေအရယ္....ညည္းက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတဲ့တုန္း....ကာယကံရွင္
ျဖစ္တဲ့ တန္ဘိုးရားေတာင္မွ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဖဲ ရင္ဆိုင္သြားနိုင္တယ္"
"ညီမ...ေတာင္းပန္ပါတယ္ မမ ရွင့္...ညီမလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိပါဘူးရွင္"
အဲလစ္(စ္)က ေရခ်ယ္ဘယ္လိုျဖစ္သည္ကိုစိတ္မဝင္စားဘဲ တန္ဘိုးရားဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟု မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲတြင္တန္ဘိုးရားကို မေတြ ့ရေသာေၾကာင့္
ေရခ်ယ့္ကို ေမးျမန္းလိုက္သည္။
"အဲဒါကို ထားလိုက္စမ္းပါေအ...ေနာက္ကို ညီမဒီလိုျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ ဒြန္ေဆးဆားျမင္ကြင္းထဲကို ေရာက္မလာမိေစနဲ ့ေပါ့...ဒါနဲ ့ တန္ဘိုးရားက ဘယ္ေရာက္သြား
တာလဲ....သူ ့ကိုရွာၿပီး မမဆီကိုလႊတ္လိုက္စမ္း....ေအာ္...မမအခန္းကိုမလႊတ္နဲ ့....ညီမအခန္းကိုဘဲလာခဲ့ခိုင္းလိုက္..ဟုတ္ၿပီလား...ၿပီးေတာ့ မမ အခန္းကို ေသခ်ာသန္ ့ရွင္းထား
လိုက္ဦးေရခ်ယ္"
သူမက ေရခ်ယ့္ကို မွာၾကားၿပီးေနာက္ ၿခံဝန္းတံခါးကို ကိုယ္တိုင္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ယ့္အခန္းထဲမွာ ကာမပြဲေတာ္က်င္းပရန္အတြက္ တန္ဘိုးရားေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ကို သြားေရာက္
ေစာင့္စားေနလိုက္ပါသည္။
သူမ၏ အိပ္ခန္းက ပို၍ သာလြန္ေကာင္းမြန္သည္မွန္ေသာ္လဲ ေရခ်ယ့္အခန္းတြင္ေနျခင္းက ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရလိမ့္မည္ဟု ယူဆမိေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို ့စီစဥ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
ေရခ်ယ္ကေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ စီစဥ္မႈေၾကာင့္ စိတ္ညစ္သြားမိရသည္။
သူမ၏ အိပ္ယာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ သူမအလြန္ရြံရွာမိေသာ အျဖစ္တို ့ကိုက်ဴးလြန္ၾကလိမ့္မည္ဆိုတာကို သိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သို ့ေပမယ့္ သူမအေနႏွင့္ ျငင္းပယ္နိုင္စြမ္းမရွိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားကို လိုက္ရွာၿပီး သူမ၏အိပ္ခန္းေလးအတြင္းသို ့ လႊတ္ေပးလိုက္ရရွာေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သူ ့ကိုဘာေၾကာင့္ေခၚခိုင္းလိုက္သည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ လီးက ေတာင္လာသည္။
ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္အျဖဴမကို စိတ္ထဲတြင္ေတြးလိုက္မိ႐ုံႏွင့္ သူ ့ရဲ ့ဆႏၵမီးက ေမႊးေနစရာမလိုေအာင္ ဝုန္းကနဲေတာက္ေလာင္လာ၏။
သူ ့အေနႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရရွိဘဲ ရႈံးနိမ့္မႈမ်ားႏွင့္သာ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ေရခ်ယ္၏ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အျဖဴမကို လိုးခြင့္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲသို ့တန္ဘိုးရားဝင္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေရခ်ယ္၏ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ
သူ ့ရဲ ့ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရ၏။
ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုမိဘဲ နတ္သမီးေလး၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးရွိရာ ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္လုံးၾကားသို ့ သူ ့ေခါင္းကိုတိုးဝင္လိုက္မိရသည္။
တန္ဘိုးရားက အဲလစ္(စ္)၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လၽွာႏွင့္ထိုးယက္လိုက္ၿပီး ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာ ေစာက္စိေလးကို စုပ္ေပးလိုက္သည္။
အဲလစ္(စ္)၏ လက္မ်ားက သူ ့ဆံပင္မ်ားကိုဆြဲကိုင္လာ၏။
ေစာက္စိေလးကိုႏွိုးဆြပါက မိန္းကေလးမ်ား အရသာေတြ ့ကာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္မွန္းကို တန္ဘိုးရားက အေတြ ့အၾကဳံအရ ေကာင္းစြာအသုံးခ်တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ လၽွာၾကမ္းႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို ့တိုးဝင္နိုင္သမၽွတိုးဝင္ၿပီး အတြင္းသားမ်ားကိုပါ ပြတ္တိုက္စုပ္ယူေနျပန္သည္။
လက္မည္းႀကီးႏွစ္ဖက္ကလဲ ျဖဴေဖြးေဖြးနို ့အုံေလးကို ဆုပ္နယ္ေပးလၽွက္ရွိ၏။
တန္ဘိုးရား၏ လၽွာၾကမ္းႀကီးက ထိုမၽွနဲ ့ရပ္တန္ ့မသြားဘဲ အဲလစ္(စ္)၏ နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ ခေရပြင့္ေလးရွိရာကိုပါ နယ္ကၽြံလာသည္။
ဖင္ေပါက္ဝသို ့ထိုးကလိေနေသာ လၽွာႀကီးေၾကာင့္ ရင္တလွပ္လွပ္တုန္ေအာင္ခံစားလိုက္ရၿပီး တန္ဘိုးရား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈအတြက္ အံအားသင့္သြားမိရသည္။
အာဖရိကမွေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသးေသာ အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္က ေနာက္ေပါက္ကိုပါနားလည္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဘိုးရား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈကို သူမအေနႏွင့္ သေဘာက် ေက်နပ္ေနမိပါသည္။
အမည္းေကာင္၏ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ လီးႀကီးျဖင့္ ဖင္လိုးခံလိုက္ရရင္ ဟု ေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ စအိုဝေလးက်ဳံ ့သြားမိရ၏။
မႈတ္လို ့ေကာင္းဆဲျဖစ္ေသာ တန္ဘိုးရားကို ေပါင္တံႏွစ္လုံးၾကားမွ ေခါင္းကိုဆြဲမလိုက္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေယာက္က်ားပီသ၍ ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာဖြဲ ့စည္းပုံေၾကာင့္ ၾကည့္လို ့ေကာင္းေနျပန္သည္။
အာဖရိကသားမဟုတ္ဖဲ အျဖဴေကာင္တစ္ေယာက္သာဆိုပါက ေကာင္မေလးမ်ားဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလိမ့္မည္လို ့ထင္မွတ္ရ၏။
ေရခ်ယ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေကာင့္ကို ျငင္းပယ္လိုက္သည္ဆိုတာကို သူမ နားမလည္နိုင္ေပ။
ေရခ်ယ္၏ ေယာက္က်ားမ်ားအေပၚထားရွိေသာ စိတ္ကိုလဲ သူမအေနႏွင့္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္မိေခ်။
သူမကေတာ့ ေယာက္က်ားသားမ်ားႏွင့္ ကာမပင္လယ္တြင္းတြင္ လက္ပစ္ကူးရေသာ အရသာကို သေဘာက်ပါသည္။
သန္မာထြားႀကိဳင္းကာ ေခ်ာေမာေသာ တန္ဘိုးရားလို လူမ်ိဳးႏွင့္ဆိုပါက ငတ္မေျပေသာ ပင္လယ္ေရကို ဘယ္ေလာက္ပင္ေသာက္ရေစဦး...ေသာက္မိမည္သာျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူမ်ားေပၚသို ့ အနမ္းေခၽြလိုက္ေသာအခါတြင္ တန္ဘိုးရားက တုန္ ့ျပန္အားေကာင္းစြာ ျပန္လွန္နမ္းရႈပ္လာသည္။
တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္းအနမ္းေခၽြေနမိသည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားသည္။
အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ ေမာဟိုက္လာရသလို တန္ဘိုးရား၏ လီးတံႀကီးအတြင္းသို ့ ေသြးတိုးႏႈန္းကလဲ ျပင္းထန္လာရသည္။
သူမက တန္ဘိုးရား၏ ေပါင္ၾကားထဲသို ့လက္တစ္ဖက္ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အစြမ္းကုန္မာေတာင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေစာက္ေခါင္းဝသို ့ေတ့ေပးလိုက္၏။
ဒစ္ေခါင္းႀကီးဆီမွ ပူေႏြးမႈကို ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
ေစာက္ရည္မ်ားစိုရႊဲေနၿပီမို ့ တန္ဘိုးရားက အလိုက္သင့္ေလး ထိုးသြင္းလိုက္ပါသည္။
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းျပည့္သိပ္စြာတိုးဝင္လာေသာ လီးတံႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္တိုးဝင္သြားၾကသည္။
ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားပါ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို ့လိပ္ပါတိုးဝင္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏။
ျပည့္ဝေသာ အရသာကိုခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ အလိုမျပည့္မႈမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္။
တန္ဘိုးရား တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုင္တိုင္း ရင္ေခါင္းဝသို ့လိပ္တက္လာေသာ အရသာက သူမေမၽွာ္လင့္ထားသည္ထက္ ေကာင္းလြန္းေနျပန္သည္။
အသက္ရႉမဝေလာက္ေအာင္ နာၾကင္မႈေရာႁပြန္းေသာ ကာမအရသာကို သူမ သေဘာက်ေက်နပ္ေနမိရသည္။
အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္၏ လၽွင္ျမန္သန္မာမႈကို ျပခြင့္ရေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားလဲ သေဘာက်ေက်နပ္ေနမိပါသည္။
လူမည္းတစ္ေယာက္၏ သူမတူေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္မႈအား အျဖဴမတစ္ေယာက္က သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္သည္ဟု သိေနရေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူေနမိပါသည္။
အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးအေနႏွင့္ ေနာက္ဆိုရင္ လီးမည္းမည္းႀကီးကိုသာ တမ္းတေနေစရမည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးႏွင့္ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ အားပါးတရ လိုးေဆာင့္ေပးေနမိသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာ ဘယ္ႏွစ္ခ်ီၿပီးလို ့ၿပီးမွန္းပင္ မမွတ္မိနိုင္ရေလာက္ေအာင္ အလူးအလဲျဖင့္ အရသာေတြ ့လၽွက္ရွိေန၏။
ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွ ေစာက္ရည္မ်ားကလဲ လၽွံက်လၽွက္ရွိေနသည္။
လီးတစ္ခ်က္လိုးသြင္းလိုက္တိုင္း အင့္ကနဲေနေအာင္ျပင္းထန္လွသည္မို ့ ေရခ်ယ္၏ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးမွာ ယိမ္းခါလၽွက္ရွိေနသည္။
ေစာက္ေခါင္းဝတစ္ခုလုံး က်ိန္းစပ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ တန္ဘိုးရားက တစ္ခ်ီပင္ မၿပီးေသးသည္မို ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲလစ္(စ္)ပဲ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္။
"တန္ဘိုးရား....ကၽြန္မရဲ ့ဒရမ္ေလးရယ္....ေကာင္းလိုက္တာရွင္...ဒီလိုေကာင္းမြန္မႈမ်ိဳးကို မခံစားရတာအေတာ္ေတာင္ၾကာလွၿပီရွင့္...ကၽြန္မေစာက္ဖုတ္ေလးလဲ က်ိန္းစပ္
ေနပါၿပီ...ရွင္မပီးေသးရင္ အေနာက္ကိုေျပာင္းလုပ္ပါလားဟင္..."
အဲလစ္(စ္)၏ အေျပာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။
အျဖဴမ၏ ေနာက္ေပါက္ညိဳညိဳေလးကိုလိုးခ်င္ေသာေၾကာင့္...ခုနတုန္းကမႈတ္ေပးေနရင္း ေသြးတိုးစမ္းကာ လၽွာႏွင့္လိုးေပးလိုက္မိေသးသည္။
အခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္က ခြင့္ျပဳေနေခ်ၿပီ။
တန္ဘိုးရားမွာ သူ ့လီးႀကီးႏွင့္ လိုးလို ့ရပါ့မလားေတာင္ထင္ရသည့္ စအိုေပါက္ေလးကို လိုးခြဲခြင့္ရလိုက္ေပၿပီ။
တန္ဘိုးရား အခန္းတြင္းသို ့မ်က္စိေဝ့ကာၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူလိုအပ္ေသာအရာက မည္သည့္ေနရာတြင္ရွိသည္ဆိုတာကို သူမသိေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုရွာရမလဲမသိ ျဖစ္ေနမိရသည္။
မီးဖိုေဆာင္တြင္ရွိေနနိုင္ေသာ္လဲ ေရခ်ယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္လိုေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ မထြက္လိုဘဲ ျဖစ္ေနမိ၏။
အခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္မီးဖိုေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။
ဆီမရွိလို ့ကလဲမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို ့ မထြက္ခ်င္ဘဲ ထြက္လိုက္ရသည္။
အေပၚပိုင္းက ဗလာက်င္းလၽွက္ရွိေသာ္လဲ ေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ နံငယ္ပိုင္းေလးသာဖုံးလိုက္၏။
ေဘာင္းဘီဝတ္မလို ့လုပ္ေသးေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)က ျပန္ခၽြတ္ရမည့္အတူတူ နံငယ္ပိုင္းဘဲ ဝတ္ရန္ အမိန္ ့ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
မီးဖိုေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အရိပ္တစ္ခုကို လွစ္ကနဲေတြ ့လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္ဟုထင္လိုက္မိသည္။
ေရခ်ယ္က သူတို ့လိုးေနၾကတာကိုလာေခ်ာင္းေနတာလား လို ့ထင္မိေသာ္လဲ ေသခ်ာမေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အတတ္ေျပာလို ့မရေခ်။
တန္ဘိုးရားလဲ လုပ္လက္စမျပတ္ေသးေသာေၾကာင့္ လိုက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဆီအိုးကိုရွာ၍ ဆီအနည္းငယ္ခပ္ယူလိုက္ၿပီး အခန္းေလးထဲသို ့ျပန္ဝင္လိုက္သည္။
နံငယ္ပိုင္းေအာက္မွ ေဖာင္းတက္ေနေသာ စံခ်ိန္မွီႀကီးကလဲ အျဖဴမ၏ဖင္ေပါက္ထဲသို ့ လိုးခ်င္လွၿပီျဖစ္၏။
ခပ္ယူလာေသာဆီခြက္ကို နံရံမွ စင္ေပၚသို ့တင္လိုက္ၿပီး နံငယ္ပိုင္းကိုျပန္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)က သူ ့အနားသို ့ေရာက္လာၿပီး လိင္တံႀကီးကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
အထိအေတြ ့ေၾကာင့္ လီးႀကီးမွာ အစြမ္းကုန္ျပန္လည္ ေတာင္မတ္လာျပန္သည္။
သူမက ဆီခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏ လီးတံႀကီးကို ဆီမ်ားျဖင့္ သုတ္လိမ္းေပးသည္။
ထို ့ေနာက္ တန္ဘိုးရားလက္ထဲသို ့ဆီခြက္ကိုထိုးေပးလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဖင္ေပါက္ေလးကို ဆီဆြတ္ခိုင္းလိုက္၏။
ကုတင္ေပၚသို ့ျပန္မတက္ဖဲ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္မွ ကုတင္ေပၚသို ့လက္ေထာက္ၿပီးကုန္းေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ တင္ပါးျဖဴျဖဴၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ျပဴထြက္ေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားက တင္ပါးႏွစ္ခုကိုဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး ၾကားထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္လၽွက္ရွိေသာ ဖင္ေပါက္ဝေလးကို ဆီဆြတ္ေပးလိုက္သည္။
ဖင္ေပါက္အတြင္းထိအဝင္ေခ်ာေမြ ့ေစရန္ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဖင္ေပါက္ထဲထိုးသြင္းလိုက္ေသာအခါ အဲလစ္(စ္) တြန္ ့ကနဲျဖစ္သြား၏။
လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆီရႊဲရႊဲဆြတ္ခါ လက္ေခ်ာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးႏွင့္လိုးေပးလိုက္ျပန္သည္။
အဲလစ္(စ္)က တအင္းအင္းႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ယိမ္းခါကာ အႀကိဳက္ေတြ ့လၽွက္ရွိသည္။
သူမအေနႏွင့္ ဖင္ခံဖူးေသာ အေတြ ့အၾကဳံ ေကာင္းေကာင္းရွိထားနိုင္မွန္း တန္ဘိုးရားသိပါသည္။
သို ့ေသာ္ သူ ့လီးႀကီးထိုးသြင္းလိုက္လၽွင္ နာက်င္မည္ကိုစိုးရိမ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ဆီရႊဲရႊဲဆြတ္ေပးေနျခင္းျဖစ္၏။
မာမာဘာဘာလို ဖင္ေပါက္က်ယ္ေနသူေတာင္ သူ ့လိုးေဆာင့္မႈေအာက္တြင္ အလူးအလဲျဖစ္ေနေသာ အေတြ ့အၾကဳံေၾကာင့္ သူ ့ရဲ ့အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးကို နာက်င္သြားမွာစိုးရိမ္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရားမသိေသးတာက အဲလစ္(စ္)ဆိုေသာ ျပင္သစ္မက နာက်င္မႈေရာႁပြန္းေသာ ကာမအရသာကို ပိုမိုႏွစ္သက္သည္ဆိုျခင္းပင္။
တန္ဘိုးရားက လက္ေခ်ာင္မ်ားႏွင့္လိုးေပးေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး သူ ့လီးႀကီးကိုကိုင္ကာ ဖင္ေပါက္ဝသို ့ေတ့လိုက္သည္။
လီးႀကီးႏွင့္လိုးေတာ့မည္ဆိုတာကို သိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)က သူမ၏ဖင္ႀကီးမ်ားကို ေနာက္သို ့ပိုေကာ့ေပးလိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ေျဖးညင္းစြာပင္ ဖင္ေပါက္ေလးထဲသို ့ သူ ့လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းေနသည္။
ဒစ္ေခါင္းဝင္သြားေသာအခါ အဲလစ္(စ္)ထံမွ ျမန္ျမန္လိုးရန္ခိုင္းေစသည့္ အသံေပၚထြက္လာ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ အမိန္ ့အတိုင္း လီးတစ္ဆုံးဝင္ေအာင္ တစ္ခ်က္ထဲဖိလိုးျပစ္လိုက္သည္။
"အင့္"ကနဲအသံႏွင့္အတူ အဲလစ္(စ္)၏ ဒူးမ်ားညႊတ္ေခြက်သြားရ၏။
တန္ဘိုးရားက လန္ ့ၿပီးရပ္လိုက္မိသည္။
ဖင္ကြဲသြားမွာစိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
သို ့ေပမယ့္ တဏွာျပင္းထန္ေသာ အဲလစ္(စ္)က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ရန္ေျပာလာေသာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ႏွင့္ လိုးေပးလိုက္ရသည္။
ဖင္ေပါက္က ထင္သေလာက္မက်ဥ္းလွေသာ္လဲ သူ ့လီးႀကီးကိုေတာ့ ခပ္တင္းတင္းေလးညႇစ္ေပးထားနိုင္သည္။
လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ အလိုးမခံဘူးေသးေသာ စအိုေပါက္ေလးကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လိုးခြင့္ရေန၏။
အဲလစ္(စ္)ကလဲ ရင္ထဲမွာေအာင့္သြားေလာက္ေစေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ဒလၾကမ္းအလိုးခံေနရေသာေၾကာင့္ေက်နပ္ေနမိသည္။
သူမအတြက္နာက်င္လွေသာ္လဲ ထိုကဲ့သို ့နာက်င္စြာခံစားရေသာ ကာမအရသာကို စိတၱဇဆန္ဆန္ စြဲလန္းေနမိပါသည္။
ေဆးဆားလိုလူစားမ်ိဳးကို ထိုကဲ့သို ့လုပ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုဖို ့မျဖစ္နိုင္ေခ်။
အဖိုးႀကီးအေနႏွင့္ တန္ဘိုးရားလို အားပါပါလိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ား ထြက္မလာနိုင္ေတာ့ေပ။
တန္ဘိုးရားက လိုးေနရင္းမွ နို ့သီးေခါင္းေလးကို လွမ္းဆြဲေပးလိုက္ေသးသည္။
ထိုကဲ့သို ့အလိုက္တသိရွိေသာ...လိုးအားေကာင္းေသာ...လီးႀကီးေသာ ဆက္ဆံေဖၚကိုရသည္မွာ အဲလစ္(စ္)အတြက္ ျပည့္စုံမႈပင္ျဖစ္သည္။
သူမတို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလုံး ေရခ်ယ့္ အခန္းထဲမွာပင္ ပုံစံမ်ိဳးစုံႏွင့္ လိုးၾကေဆာ္ၾကသည္။
ညလယ္စာအတြက္ ေရခ်ယ္က အသင့္ျပင္ဆင္ေပးထားေသာေၾကာင့္ မီးဖိုမီးေမႊး၍ အပူေပးကာ အေမာေျဖစားေသာက္လိုက္ၾကေသးသည္။
တန္ဘိုးရားက ေရခ်ယ္မ်ားဘယ္ေနရာက ေပၚလာမည္လဲဟု လိုက္ၾကည့္ေနမိေသးေသာ္လဲ ေရခ်ယ္က ေရာက္မလာခဲ့ေပ။
ဘယ္ေနရာတြင္သြားအိပ္ေနသည္လဲ မသိတတ္နိုင္..........။
အခန္း(၁၄)
စိတ္၏ထူးဆန္းမႈက တစ္ခါတရံ နားမလည္လိုက္မမီနိုင္ေအာင္ပင္။
မနာလိုဝန္တိုမႈေလလား...ခ်စ္ျခင္းတရား၏ျပင္းထန္ေလာင္ၿမိဳက္မႈေပလား......။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဝန္တိုမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚအားေကာင္းလာရေသာ အမုန္းမီးေတာက္မ်ားပင္ျဖစ္၏။
ထိုမီးေတာက္မ်ားက သူမကိုတေၿမ ့ေၿမ ့ေလာင္ကၽြမ္းေနပါသည္။
သူမျမတ္နိုးခ်စ္ခင္ရပါေသာ မမကို အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္၏ရင္ခြင္ထဲတြင္ေတြ ့ျမင္ေနရျခင္းကိုက သူမ၏ေလာင္ကၽြမ္းမႈကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့ရသည္ထင္ပါရဲ ့.....။
ေရခ်ယ့္ရင္ထဲတြင္ ေယာက္က်ားမ်ားကိုမုန္းတည္းသည္ဆိုျခင္းထက္အဆမ်ားစြာပိုကာ တန္ဘိုးရားကိုမုန္းေနမိသည္။
မတန္မရာအလုပ္ကိုလုပ္ေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္ျမင္မိသည္။
သူမကိုယ္တိုင္က အမည္းေသြးစပ္ေသာ္လည္း အမည္းစစ္စစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လူမည္းမ်ားကို အဆင့္နိမ့္ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးလို ့သာမွတ္ယူထားမိသည္။
ထိုအမုန္းမီးေတာက္သည္ သူမထံသို ့မည္သည့္အခ်ိန္က စတင္ေရာက္ရွိလာသည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း သူမကိုယ္သူမသတိထားမိခ်ိန္တြင္ လြန္စြာမွအားေကာင္းစြာ ေလာင္ၿမိဳက္လၽွက္ရွိေနေလၿပီ။
ဒြန္ေဆးဆားခမ်ာေတာ့ တန္ဘိုးရားႏွင့္ အဲလစ္(စ္)တို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ပတ္သက္မႈကိုမသိရကား ေပ်ာ္ရႊင္လၽွက္ရွိေနကာ လက္ထပ္ဖို ့ပင္ေတာင္းဆိုလာသည္။
အဲလစ္(စ္)က အမွန္တကယ္လက္ထပ္ရမည့္သတို ့သားမို ့ ေဆးဆား၏ ေတာင္းဆိုမႈကို ဝမ္းေျမာက္စြာလက္ခံလိုက္သည္။
သို ့ေသာ္လဲ သူမရရွိေနသည့္ အခြင့္အေရးကိုလၽွင္ျမန္စြာအဆုံးမသတ္လိုေသးေသာေၾကာင့္ လက္ထပ္ရန္ရက္သတ္မွတ္ျခင္းကို ယုတၱိတန္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုေပး၍ အခ်ိန္ဆြဲ
နိုင္သေလာက္ဆြဲထားလိုပါေသးသည္။
အေၾကာင္းက အခုလို တန္ဘိုးရားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေတြ ့ဆုံေနနိုင္ျခင္းသည္ လက္ထပ္လိုက္ပါက ထပ္မံၾကဳံဆုံရန္မလြယ္ကူေတာ့ေၾကာင္းသိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ထုံးစံအတိုင္း.. ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ယုတၱိတန္စြာအေၾကာင္းၿပ အခ်ိန္ဆြဲမႈကို ဒြန္ေဆးဆားက ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံလိုက္ရေလသည္။
ညေပါင္းမ်ားစြာကုန္လြန္လာေသာအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ဒြန္ေဆးဆားက အိုမိုႏွင့္ အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ရထားေမာင္းသူမ်ားအျဖစ္ခန္ ့အပ္လိုက္ပါသည္။
ထို ့ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာတိုင္း အိုမိုႏွင့္အမ္ေဒါင္းတို ့ပါ..ပါလာတတ္ေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ ့ဆုံရေပသည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တန္ဘိုးရားက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူျမင္းေဇာင္းအေပၚထပ္တြင္ တူတူအိပ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာၾကဆိုၾက၊ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ေနရသည္ကို တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိရသည္။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ညစဥ္ရက္ဆက္အိပ္ခဲ့ရသည္က သူမကိုၿငီးေငြ ့သလိုျဖစ္ေနရၿပီမဟုတ္ပါလား။
ဒြန္ေဆးဆားျပန္သြားေသာအခါတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ရင္ခြင္သို ့ျပန္လည္ခိုလူံရျပန္၏။
ရက္မွသည္..ရက္သတၱပတ္...ထိုမွသည္ လသို ့တိုင္ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အဲလစ္(စ္)၏ လိုအပ္ခ်က္က တင္းတိမ္သြားသည္မရွိေခ်။
ႏွစ္ဦးသားဆုံေတြ ့တိုင္း ပုံသ႑န္မ်ိဳးစုံ၊နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ စပ္ယွက္ၾကသည္။
ဘာမွမသိရွာေသာ ဒြန္ေဆးဆားမွာကား သူေရာက္လာတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာဘာတစ္ခုမွမေတြ ့ရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား၏ရင္ခြင္မွထြက္လာေသာ အဲလစ္(စ္)ကလဲ ဒြန္ေဆးဆား၏လိုအပ္မႈမ်ားကို မျငည္းမျငဴျဖည္းဆည္းေပးေလ၏။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တန္ဘိုးရားက အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့အား အျဖဴမႏွင့္ ဘယ္သို ့ဘယ္ပုံ လိုးၾကေဆာ္ၾကသည္ဆိုတာကို ေျပာျပေနတတ္သည္။
အမ္ေဒါင္းတို ့ကလဲ မနာလိုကင္းစြာႏွင့္ သူတို ့သူငယ္ခ်င္း၏အေတြ ့အၾကဳံဆန္းမ်ားကို အားက်စြာ နားေထာင္တတ္သည္။
ေရခ်ယ္ကေတာ့ သူမကိုယ္သူမပင္မသိလိုက္ရပဲ ရင္ထဲမွ အမုန္းကို ႀကီးထြားသည္ထက္ႀကီးထြားေအာင္ေမြးျမဴထားေလသည္။
ေရခ်ယ္နားလည္သည္က သူမ၏သခင္မသည္ ဒြန္ေဆးဆားလိုဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အျမန္ဆုံးလက္ထပ္ၿပီး ေရွ ့ေရးေကာင္းမြန္ေစရန္သာျဖစ္၏။
သို ့ေသာ္လည္း တန္ဘိုးရားႏွင့္ျပႆနာသည္ အခက္အခဲတစ္ခုပင္။
သူမ၏ လွပေသာသခင္မက အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္အေပၚ ရက္ေရာစြာ ကုန္းေနျခင္းသည္ ေရခ်ယ့္အတြက္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရ၏။
သူမသာအျဖဴမျဖစ္ခဲ့လၽွင္ အမည္းေကာင္မ်ားကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ထည့္မိမည္မဟုတ္ေပ။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္အနည္းငယ္ကမွ အာဖရိကေတာတြင္းမွထြက္လာသည့္ အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္အား သူမ၏လွပျဖဴေဖြးေသာကိုယ္လုံးကို ရက္ေရာစြာထိုးေကၽြးလိုက္ေသာ အဲလစ္(စ္)ကိုလဲ နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိသည္။
ထိုတန္ဘိုးရားဆိုသည့္ေကာင္သည္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ကၽြန္တစ္ေယာက္လဲျဖစ္၏။
ေရခ်ယ့္၏မ်က္လုံးထဲတြင္ေတာ့ နီဂရိုးတစ္ေယာက္သို ့မဟုတ္ သတၱဝါတစ္ေကာင္ဟုသာျမင္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမေရာ သူမ၏သခင္မပါ ထိုသတၱဝါႏွင့္ ကင္းကြာေစလိုပါသည္။
ထိုသတၱဝါေရာက္လာကထဲက သူမႏွင့္အဲလစ္(စ္)တို ့၏ ေႏြးေထြးမႈသည္လည္း ေအးစက္လာသလိုျဖစ္လာ၏။
အရင္ကလို သခင္မ၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္လဲ ထိေတြ ့ခြင့္မရေတာ့.......
သခင္မ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ သူမခံစားခဲ့ရေသာ ေကာင္းမြန္သည့္ ကာမအရသာကိုလဲ မခံစားရေတာ့....
ျဖစ္နိုင္လၽွင္ သခင္မ၏လိုအပ္မႈကို သူမ၏လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခြင့္အား ျပန္လည္ရရွိခ်င္ပါသည္။
ခရမ္းသီး၊သခြားသီးမ်ားထက္ ေကာင္းမြန္ေသာအရာက သူမတြင္ တပါတည္းပါလာဖို ့ေကာင္းသည္ဟု ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးမိ၏။
ေရခ်ယ္၏စိတ္ေတြက လြင့္ပါးေနၾကသည္။
ခံစားေနရသည့္ေဝဒနာကို မိမိကိုယ္ကိုသာသိ၏။
တန္ဘိုးရားဆိုသည့္ သတၱဝါကို ဘယ္လိုရွင္းထုတ္ရမလဲဆိုတာကိုဘဲ အခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား အလြန္ေၾကာက္ေသာ ၾကက္ေမႊးအစုသည္လည္းေကာင္း.....သူမ၏ ဗူးဒူးဘုရားမ်ားကို ရွိခိုးဆုေတာင္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း....တန္ဘိုးရားကိုေခ်မႈန္းရန္ုျဖစ္ေသာ္လဲ
မည္သို ့မွထူးျခားမလာသည္ကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
တစ္ဖန္..သူမတြင္ရွိေသာ အဲလစ္(စ္)ေပးကမ္းထားေသာ ေငြသားစအခ်ိဳ ့ကိုအသုံးျပဳ၍ စုန္းကေဝဆရာမ်ားထံသို ့သြားေရာက္ကာ တန္ဘိုးရားေသဆုံးရန္လုပ္ေပးဖို ့ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
္ ထိုဆရာက တန္ဘိုးရားကိုယ္ေပၚမွ တစ္စုံတစ္ခု ယူလာခဲ့ရန္ေျပာေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္အခက္ေတြ ့ရျပန္သည္။
တစ္ေန ့တြင္ တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္သည္းမ်ားကိုလွီးျဖတ္ကာ ပစ္ထားခဲ့သျဖင့္ ေရခ်ယ္က ေကာက္ယူထားလိုက္သည္။
ဆံပင္တစ္ပင္ရေအာင္လဲ သူ၏အဝတ္အစားမ်ားကို ေလၽွာ္ဖြတ္ေပးရာတြင္ ရွာရသည္မွာအေမာ..။
စုန္းကေဝဆရာက နတ္ဘုရားမ်ားကိုဆုေတာင္းမႈမ်ားသင္ေပးလိုက္ၿပီး သူမယူေဆာင္သြားေသာ တန္ဘိုးရားႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို မီးရွို ့ျပာခ်လိုက္ၿပီး
ျပာမ်ားကိုျပန္ေပးလိုက္၏။
မည္သို ့ပင္လုပ္လုပ္ တန္ဘိုးရားက ရႊင္လန္းက်န္းမာစြာ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ လိုးလို ့ေကာင္းေနဆဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္မွာ လက္ေျမႇာက္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။
ညစဥ္ တန္ဘိုးရားေသဆုံးရန္ ဆုေတာင္းသမႈျပဳေလတိုင္း အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့၏ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ လိုးသံ၊ေဆာ္သံ မ်ားကိုသာ နားထဲၾကားေယာင္ေနမိသျဖင့္ သူမ၏အေၾကာအခ်ဥ္တို ့သည္ပင္ ကာမအရသာကို ေတာင့္တေနမိသလိုျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ နံရံကို လက္ဖဝါးမ်ားႏွင့္ထုရိုက္ကာ အသားကိုနာၾကင္ေစၿပီး သူမတြင္ျဖစ္ေပၚလာေသာ
ကာမဆႏၵကို အာ႐ုံလႊဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္လိုက္ရသည္။
တစ္ဖန္...တန္ဘိုးရားကိုရွင္းရန္ အျခားနည္းလမ္းမ်ားရွိေသးသလားဟု ေရခ်ယ္ေတြးရျပန္သည္။
အျဖဴေတြ၏ ဘာသာေရးကိုလဲ ဂ႐ုစိုက္ရေသးသည္။
စုန္းကေဝေတြေရာ...ဗူးဒူးနတ္ဘုရားေတြေရာႏွင့္ အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ အျဖဴေတြ၏ ဘုရားဆိုတာႏွင့္ လုပ္လို ့ရမလားဆိုတာကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
မည္သို ့ပင္လုပ္ေစ...တန္ဘိုးရားကေတာ့ သီခ်င္းဆိုမပ်က္...အရက္ေသာက္မပ်က္....သူ ့သခင္မကို အလိုးမပ်က္ႏွင့္သာရွိေနသည္။
ထိုအခါ သူမက သူ ့အား ကိုယ္တိုင္ သတ္ျပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းေလမည္လားဟုေတြးၾကည့္သည္။
တန္ဘိုးရား ထမင္းစားေနခ်ိန္ အေနာက္ကေန လည္ပင္းကို ဓါးႏွင့္လွီးျဖတ္ျပစ္လိုက္ရလၽွင္....သို ့ေသာ္ ထိုသို ့သာလုပ္လိုက္ပါက သူမခ်စ္ရေသာ မမႏွင့္ တစ္သက္တာခြဲခြာရဖို ့ျဖစ္သြားနိုင္သည္။
သူမသည္လည္းၾကာပြတ္ဒဏ္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေအာက္တြင္ ေသရမည္မွာ မုခ်ပင္ျဖစ္၏။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲလစ္(စ္)၊သူမႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့ကမ္းေျခရွိရာသို ့အတူတူသြားခဲ့ၾကသည္ကို သတိရလိုက္မိသည္။
ထိုစဥ္က တန္ဘိုးရားမွာေရေကာင္းေကာင္းမကူးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေရနစ္ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ေတြ ့ခဲ့ဖူးလိုက္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမက အဲလစ္(စ္)ကို ထိုကဲ့သို ့ေပ်ာ္ပြဲစားမ်ိဳး ထြက္ရန္တိုက္တြန္းျပန္၏။
သို ့ေသာ္ မည္သို ့မွျဖစ္မလာဘဲ သူမ၏ မ်က္စိေရွ ့မွာတင္ ထိုသတၱဝါကို အဲလစ္(စ္)က သဲျပင္ေပၚသို ့ဆြဲလွဲလိုက္ကာ ပလူးေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ ့ေနရျပန္သည္။
အားလုံးေသာအႀကံအစည္မ်ားသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။
တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ စည္းစိမ္ခံလၽွက္သာရွိေနၿပီး ေရခ်ယ္မွာေတာ့ နံရံကိုထုရိုက္ရလြန္းေသာေၾကာင့္ လက္တြင္ အသားမာမ်ားေတာင္တက္ေနသည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန ့တြင္ အာဖရိကတိုက္မွ ဘုရားေတြေၾကာင့္လား၊လူျဖဴေတြကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားေၾကာင့္လားမသိ၊ သူမတြင္ အလြန္ေကာင္းေသာ စိတ္ကူးတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ဝင္လာေလသည္။
ထိုစိတ္ကူသည္ သူမ၏ သခင္မအတြက္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အႏၲရာယ္တစ္ခုျဖစ္လာနိုင္ေၾကာင္းကို သူမသိ၏၊
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားတို ့ရာသက္ပန္ကြဲသြားနိုင္သလို တန္ဘိုးရားႏွင့္လဲ ထို ့အတူဘဲျဖစ္သည္။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ ထိုစိတ္ကူးက သူမ၏ စိတ္ကို လႊမ္းမိုးထားသည္။
ဒြန္ေဆးဆားေရာ တန္ဘိုးရားပါ မရွိေတာ့လၽွင္ အဲလစ္(စ္)ကို သူမျပန္လည္ပိုင္ဆိုင္ရေပမည္။
အကယ္၍ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ဆုံေတြ ့ရရင္ေတာင္မွ သူမကိုယ္တိုင္အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ကာ ခ်စ္ေသာသခင္မအား လုပ္ေကၽြးနိုင္ပါသည္။
ၿပီးေတာ့....သခင္မအေပၚထားေသာ သူမ၏ အခ်စ္ႏွင့္ ေစတနာေတြကို ပိုမိုေဖာ္ထုတ္ျပသရေပမည္။
တန္ဘိုးရားေၾကာင့္ နီးရက္နဲ ့ကြဲကြာေနရျခင္းထက္ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ....အတူေနရျခင္းက ပို၍ ေကာင္လိမ့္မည္ဟု သူမယုံၾကည္သည္။
တစ္ေန ့တြင္ သူမ၏အႀကံအား အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ရန္ ေဈ းသို ့ထြက္လာၿပီး အသားလတ္လတ္ႏွင့္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေလသည္။
စတိုင္က်က်ႏွင့္ဝတ္စားတတ္ေသာ ထိုက်ဳးဘားသားကို ခိုင္းစရာရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ထိုသူမွာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကိုေရးဆြဲေရာင္းခ်ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူ ့ကိုေတြ ့ရေသာအခါ သူမက ေရွ ့တြင္ရပ္လိုက္၏။
သူ ့ထံသို ့လူႀကီးလူေကာင္းေတြလဲ လာတတ္သည္။
ဘုရင္ခံဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတာင္ သူ ့ဆီလာဖူးသည္ဆိုလား...။
သူက ကိုယ္လုံးတီးပုံမ်ားကိုေရးဆြဲရာတြင္ နာမည္ရသည္တဲ့။
ကိုယ္လုံးတီးပုံမ်ားကို ထိုသူေတြလဲ ႀကိဳက္တတ္သည္မဟုတ္ပါလား။
သူက ေရခ်ယ့္ကိုေတြ ့ရေတာ့ အံၾသသလိုျဖစ္ေန၏။
သို ့ေသာ္ ဝယ္ယူသူျဖစ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ သူမကို အေနာက္ဖက္သို ့လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚလိုက္၏။
ဆိုင္ေနာက္ဖက္သို ့ရႈပ္ပြေနေသာ ပစၥည္းမ်ား၊ၾကက္မ်ား၊ဝက္မ်ားအၾကားမွ ဝင္လိုက္ရသည္။
စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ ငနဲသားက သူ ့အက်ႌအတြင္းသို ့လက္ႏွိုက္၍ သားေရအိတ္ပါးပါးကိုထုတ္ယူကာ သူမကိုကမ္းေပးသည္။
ေရခ်ယ့္အတြက္ မ်က္စိရွက္စရာျဖစ္ေသာ္လဲ ႐ုပ္ပုံေတြက အသက္ဝင္လွေၾကာင္းကို ေတြ ့ရေလသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္ႏွင့္သာေရးဆြဲထားၿပီး အခ်ိဳ ့သာ ေရာင္စုံျဖင့္ေရးဆြဲထားသည္။
သို ့ေသာ္...အားလုံးအသက္ဝင္ေနသည္ခ်ည္းသာျဖစ္၏။
သူမက သေဘာေလာက္သာၾကည့္လိုက္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းခါကာ ငနဲသားကိုျပန္ေပးလိုက္သည္။
"ဒါေတြကို ရွင့္ဘာသာရွင္ဆြဲတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးအမ...ကၽြန္ေတာ္က ေရာင္းသူသက္သက္ပါ...တကယ္ဆြဲတာကေတာ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ...တစ္ခ်ိန္က အီတလီျပည္မွာ ထိပ္တန္းပန္းခ်ီဆရာႀကီးတစ္ဦးေပါ့ဗ်ာ"
"ဒီလိုျဖင့္ရင္ ရွင္က သူ ့ကို အထူးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆြဲေပးဖို ့ေျပာေပးနိုင္မလား..အဲ..ကၽြန္မေျပာတဲ့အတိုင္းေတာ့ျဖစ္ေစရမယ္ေနာ္"
"အင္း....အျမဲတမ္း ဝယ္ယူသူေတြ ေျပာတတ္ ေတာင္းဆိုတတ္တဲ့အေလ့အထ တစ္ခုပါပဲေလ"
ငနဲသားက ေျပာရင္းႏွင့္ သြားမ်ားေပၚေအာင္ရယ္လိုက္၏။
"အခုလို ဆြဲထားၿပီးသာပုံေတြဆို မလိုခ်င္တတ္ၾကဘူးဗ်၊သူတို ့က တစ္မူထူးျခားတာ...ဆန္းျပားတာ...အဲ..ရင္ခုန္စရာေတြဆိုပါေတာ့....ဒီေတာ့ အစ္မက ဘယ္လိုဟာကိုႀကိဳက္တာလဲ၊ႏွိပ္စက္ ညႇင္းပန္းေနတဲ့ ၾကာပြတ္နဲ ့ရိုက္ေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳးလား...ဒါမွမဟုတ္..မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ ့ပုံလား"
ေရခ်ယ္က ထိုငနဲသား စကားေျပာရင္းႏွင့္ သူမကိုၾကည့္ေသာအၾကည့္တို ့ကို မႏွစ္ၿမိဳ ့သလိုျဖစ္ေနမိ၏၊
"ကၽြန္မလိုခ်င္တာ ကၽြန္မအတြက္မဟုတ္ဖူးရွင့္...ၿပီးေတာ့ ရွင္ေျပာေနတာေတြကိုလဲ ဘာတစ္ခုမွ ကၽြန္မစိတ္မဝင္စားဘူး...ကၽြန္မက ဟာဗားနားၿမိဳ ့က အေရးႀကီးဆုံး
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ကိုယ္စားလွယ္ဘဲ...ဘယ္သူလဲလို ့မေျပာေတာ့ဘူး..တစ္ခြန္းထဲဘဲေျပာမယ္..ရွင္ ညမကူးဘဲ ေထာင္ထဲေရာက္သြားနိုင္တယ္...သိရဲ ့လား၊ဒီေတာ့ ရွင္ကၽြန္မခိုင္းသလို လုပ္ေပးနိုင္သလားဆိုတာဘဲေျပာ...အလုပ္သေဘာအရ ရွင့္ဘက္က လိုခ်င္တဲ့ တန္ဘိုးကိုေျပာေပါ့"
"ေကာင္းပါၿပီ..အစ္မခင္ဗ်ား"
ငနဲသား၏ ၿပီတီတီ မ်က္ႏွာေပးက တည္တည္ၾကည္ၾကည္ျပန္ျဖစ္သြား၏။
"ဒီေတာ့...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းက ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးလိုခ်င္တာလဲဆိုတာကို အစ္မက အေသအခ်ာေျပာျပနိုင္မလားခင္ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္နဲ ့ လွပတဲ့
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဖို ့တာဝန္ယူပါတယ္"
"ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆိုတာကို အရင္ေျပာပါ"
"ရိုးရိုးမင္နဲ ့လား၊ေရာင္စုံမင္နဲ ့လားခင္ဗ်"
"အဲဒီႏွစ္ခုက ဘယ္လိုကြာျခားတာရွိလို ့လဲ"
"အလိုေလးဗ်ာ"
ငနဲသားက သူမ၏ဗဟုသုတမရွိမႈကို ပခုံးတြန္ ့ျပလိုက္၏၊
"ေဆးေရာင္စုံနဲ ့ပုံက ပိုၿပီးေတာ့ အႏုပညာေျမာက္တာေပါ့ဗ်ာ..ပိုၿပီးေတာ့ သဘာဝက်တာေပါ့...အျဖဴအမည္းကေတာ့ ေရာင္းတန္းသေဘာေလာက္ပါဘဲခင္ဗ်ာ"
"ဒါျဖင့္ရင္ ေဆးေရာင္စုံက ပိုၿပီးေတာ့ ေဈးႀကီးမွာေပါ့"
"အစ္မအတြက္ဆိုရင္ေတာ့.....အဲေလ...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖာက္သည္ရေအာင္ ၾကည့္လုပ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္....ပထမဆုံးဆိုေတာ့
အတတ္နိုင္ဆုံး ေလၽွာ့ေပးပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာက် ေက်နပ္ေစရမွာပါ....ေနာက္ဆိုရင္ ထပ္ကာထပ္ကာမွာၿပီး ေဖာက္သည္ေတာင္ျဖစ္သြားမွာပါ"
"ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ေလ"
သူမက ဟန္လုပ္ၿပီးလိုက္ေလ်ာ ေျပာလိုက္ရေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထက္ ဒီလိုငနဲႏွင့္ ျပန္မေတြ ့လိုေၾကာင္းကို သူမကိုယ္ သူမသာ သိ၏။
"ကဲ...ဒီလိုျဖင့္ရင္ အဆင္ေျပၿပီလို ့သာမွတ္လိုက္ပါေတာ့ အစ္မခင္ဗ်ား....ပုံေဈးႏႈန္းကေတာ့ ပုံထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာေတာ့မူတည္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ"
"ႏွစ္ေယာက္ထဲပါဘဲ"
"အဲဒါဆိုရင္ ငါးပီေဆးတပ္(စ္)က်ပါမယ္...အလြန္လွပတဲ့ေဆးေရာင္စုံနဲ ့ပါခင္ဗ်ာ"
"ႏွစ္ပီေဆးတပ္(စ္)ပဲေပးနိုင္မယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေကာ္မရွင္လဲရွိပါေသးတယ္ အစ္မခင္ဗ်ာ...အဲဒီေတာ့ ေလးပီေဆးတပ္(စ္)ေတာ့ ေပးပါဗ်ာ"
ေရခ်ယ္က အနည္းငယ္တိုးေပးလိုက္သည္။
"သုံး ပီေဆးတပ္(စ္)ပဲ"
ထိုသူက လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္ျပကာ အရႈံးေပးလိုက္ေလသည္။
"ေကာင္းပါၿပီခင္ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္သေဘာတူပါၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ကၽြန္မေျပာမယ္...ကၽြန္မလိုခ်င္တာက ပုံၾကမ္းမဟုတ္ဖူးေနာ္...ကၽြန္မပို ့ရမယ့္ေနရာက နဲနဲလွမ္းတယ္..အဲဒီေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ ့လူတစ္ေယာက္ငွားရလိမ့္မယ္၊
ဥပမာ...ရွင္ဘဲဆိုပါေတာ့"
"ဟာဗားနားနဲ ့ဘယ္ေလာက္ေဝးလို ့လဲခင္ဗ်"
"အသြား သုံးနာရီ၊အျပန္ သုံးနာရီ"
သူမက တိက်စြာ အေျဖေပးလိုက္၏။
"ဒီလိုဆိုရင္ တစ္ဆယ္ ပီေဆးတပ္(စ္)က ျမင္းငွားဖို ့...ငါးပီေဆးတပ္(စ္)က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပါ"
သူမက လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ာကိုအသုံးျပဳ၍ တြက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အားလုံးေပါင္း တစ္ဆယ့္ရွစ္ ပီေဆးတပ္(စ္)ေပါ့"
"အတိအက်၊အမွန္အကန္လုပ္ေပးမယ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပီေဆးတပ္(စ္)ေလာက္ ထပ္ေပးသင့္ပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ"
ငနဲသား မ်က္လုံးမ်ားက ေမၽွာ္လင့္ေနဟန္ရွိေလသည္။
သူမအခန္းတြင္ ဝွက္ထားသည္က ႏွစ္ဆယ့္တစ္ ပီေဆးတပ္ရွိေနၿပီး သူမျဖစ္ေစခ်င္သလို တေသြမတိမ္းျဖစ္ေစရန္အတြက္ ထိုသူ ့ကိုဘဲခိုင္းေစရမည္မို ့ ေရခ်ယ္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
"မနက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္ဘဲလားခင္ဗ်"
"အင္း....ဒါေပမယ့္ သြားမပို ့ခင္ ပုံကို ကၽြန္မ စစ္ေဆးရဦးမယ္ေလ"
"စိတ္တိုင္းၾကျဖစ္ဖို ့ အာမခံပါတယ္ အစ္မရယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ....ဒီလိုဆိုရင္ မနက္ျဖန္ ရွင့္ကို ပိုက္ဆံနဲ ့အတူ ဒီမွာဘဲလာေတြ ့မယ္"
ငနဲသားက သေဘာတူသည့္ဟန္ျဖင့္ ျပဳံးျပသည္။
"အစ္မ...အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ကိုေမ့ေနတယ္နဲ ့တူတယ္...အစ္မ လိုခ်င္တဲ့ပုံရဲ ့ သေဘာသဘာဝကို ေျပာျပရဦးမယ္ေလ"
ေရခ်ယ္က သူမ၏ အလ်င္လိုစိတ္ေစာမႈအတြက္ ရွက္သြားေသာ္လဲ ဘာမွမျဖစ္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။
"မေမ့ပါဘူးရွင္...ကဲ..လိုက္မွတ္ထား...ရွင့္ရဲ ့ပန္းခ်ီဆရာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတဲ့...အင္မတန္ လွပတဲ့ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ၊ေတာက္
ပလွတဲ့ ေရႊေရာင္ဆံပင္...မ်က္လုံးျပာေတြ..."
"ဟုတ္ကဲ့..ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ ့ပုံသ႑န္ကိုမွန္းဆတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဆရာတစ္ဆူပါဘဲခင္ဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ...ရွင္ေျပာသလိုပါဘဲ"
"ေနာက္တစ္ေယာက္ကေကာဗ်ာ"
"နီဂရိုးတစ္ေယာက္...ငယ္ရြယ္တယ္၊ၾကမ္းတမ္းတယ္....ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးဖို ့မလိုဘူး"
ေရခ်ယ့္စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာငနဲသားမွာ တအံ့တၾသ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားေတာ့၏။
"လူျဖဴမ တစ္ေယာက္နဲ ့နီဂရိုးတစ္ေယာက္...ဟုတ္လား အစ္မ၊အင္း...ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္တဲ့ အတြဲပါဘဲဗ်ာ၊ ဒီလိုေတာင္းဆိုမႈမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးဘူးခင္ဗ်"
"ကၽြန္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းက အလြန္ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါဘဲေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီခင္ဗ်ာ...ဒါနဲ ့အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးနဲ ့ေရးထည့္ရမွာလဲ"
ငနဲသားက သူ၏လက္မ်ားကို အသုံးျပဳ၍ ပုံသ႑န္ကို မွန္းဆၾကည့္ေနသည္။
ေရခ်ယ္ကမူ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိဘဲ ျမန္ျမန္ ကိစၥျပတ္ဖို ့ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။
"အဲဒီအတြက္ေတာ့ ရွင္ဘဲတာဝန္ယူလိုက္ပါေတာ့ရွင္...ပန္းခ်ီဆရာရဲ ့စိတ္ကူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ကူးထက္ပိုၿပီးသင့္ေတာ္ပါလိမ့္မယ္...တစ္ခုဘဲ...အမ်ိဳးသမီးက မ်က္လုံး
အျပာ..ဆံပင္ေရႊေရာင္နဲ ့အျဖဴမ....နီဂရိုးက ငယ္ရြယ္ၿပီး သန္မာထြားႀကိဳင္းရမယ္..႐ုပ္လဲေခ်ာရမယ္...ဒါေတြကိုေတာ့ ထင္ရွားေစခ်င္တယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ ပုံေအာက္မွာ စာတန္းတစ္
ခု ေရးခ်င္ေသးတယ္....ရွင္..မွတ္ေရာ မွတ္မိရဲ ့လား"
ေရခ်ယ္က ထိုသူကို ပန္းခ်ီဆရာမွန္းသိေနသည့္အေနႏွင့္ ေျပာျပစ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့...မွတ္မိပါတယ္အစ္မ"
"ေၾကာင္မရွိႂကြက္ထ"
ငနဲသားက သူ ့ပုံေတြကို အိတ္ထဲထည့္ေနရာမွ ျပဴးက်ယ္ေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေရခ်ယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"အေျခအေနက အေတာ္ဆိုးတာဘဲ အစ္မရာ..........ေၾကာင္က အေဝးေရာက္ေနတုန္း ႂကြက္က အလြန္ဘဲ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနတာကိုး"
ထိုသူက စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ႏွင့္ သူ၏လက္ဖဝါးႏွစ္ခုကို ပြတ္ေနလိုက္သည္။
ထို ့ေနာက္ သူ ့စကားကိုဆက္လိုက္ျပန္၏။
"အလြန္ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကစားနည္းကို သူတို ့ကစားေနၾကတာဘဲဗ်....ဒါေပမယ့္ အႏၲရာယ္ေတာ့အမ်ားသား ခင္ဗ်"
သူက တစ္စုံတစ္ခုကို စိတ္ကူးလိုက္မိပုံႏွင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
"ဒါနဲ ့အစ္မရာ....သူတို ့ကို မဟုတ္တာလုပ္ေတာ့မလို ့လားဗ်ာ.......အဲဒီ့ အမ်ိဳးသမီးကလဲ ဘာျဖစ္လို ့မ်ား အမည္းေကာင္နဲ ့မွ ကစားခ်င္ရတာတဲ့လဲ....ကၽြန္ေတာ္တို ့လို အျဖဴထဲက မစဥ္းစားေတာ့ဘူးတဲ့လား.....တကယ္လို ့မ်ား အဲဒီ့ မ်က္လုံးျပာနဲ ့အမ်ိဳးသမီးက သူ ့ရဲ ့အမည္းေကာင္ေလးကို ရိုးသြားၿပီဆိုရင္
....ျဖစ္နိုင္ရင္ေပါ့..အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေျပာမေပးနိုင္ဘူးလား"
ထိုသူ၏ စကားေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္စိတ္ထဲတြင္ ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားမိရသည္။
ငနဲသား၏ မ်က္ႏွာကို ေရာင္ကိုင္းသြားေအာင္ ပိတ္ရိုက္ျပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္တို ့လဲျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
သို ့ေသာ္ သူမ ကိစၥအတြက္ ထိုငနဲေကာင္ကို အသုံးျပဳရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ကိုထိန္းထားလိုက္ရ၏။
"ျဖစ္နိုင္ရင္ေျပာေပးပါလား အစ္မရာ....ကၽြန္ေတာ္ကလဲ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို ေလ့လာတတ္ေျမာက္ထားသူတစ္ေယာက္ပါဗ်...ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့အမည္းေကာင္ မသိတဲ့
နည္းလမ္းေတြနဲ ့ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ပါတယ္ဗ်ာ"
"ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္ေလ"
ေရခ်ယ္က သူမ၏ ေဒါသကို ပိရိစြာခ်ဳပ္တည္းထားလိုက္ရ၏။
သူမအတြက္ ငနဲသားကို အလိုရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ အလိုက္အထိုက္ျပန္ေျပာေပးလိုက္သည္။
"ဟို အမည္းေကာင္ ထြက္သြားတာနဲ ့ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ညႊန္ေပးနိုင္ပါတယ္ေလ....ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္"
ငနဲသားမွာ သြားအၿဖီးသားႏွင့္ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာသြားပုံရသည္။
"စိတ္ခ်သာေနပါေတာ့ အစ္မ....အစ္မလိုခ်င္တဲ့ပုံမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္"
ေရခ်ယ္မွာ ေယာက္က်ားမ်ားကို စိတ္ကုန္ရသည့္အထဲ တဏွာ႐ူးႏွင့္ လာေတြ ့ေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနမိသည္။
ထိုကဲ့သို ့ေသာ လူစားမ်ိဳးႏွင့္ မပတ္သက္ခ်င္လွေသာ္လဲ လိုအပ္ခ်က္က ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေအာင့္အီးက်ိတ္မွိတ္ေနရသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ အႀကံအစည္က အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္မွျဖစ္လိမ့္မည္။
သူမအေနႏွင့္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး မခံစားနိုင္ေတာ့ေခ်....။
ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့၏ ကာမစပ္ယွက္မႈမ်ားကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္ကာ....
လိုးသံေဆာ္သံမ်ားကို နားထဲၾကားေယာင္ကာ....
သူမကိုယ္တိုင္ ကာမဆႏၵတို ့ထႂကြေသာင္းက်န္းမိသည္အထိ ခံစားေနရေသာ ခံစားမႈကို မႏွစ္ၿမိဳ ့ေတာ့ေပ။
ထိုဝ႗္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါၿပီ။
သိပ္မၾကာခင္မွာ သူမ၏ ဆႏၵမ်ားျပည့္ဝရေတာ့မည္ထင္၏။
"ပို ့ရမယ့္လိပ္စာကို ေျပာဦးေလ အစ္မ"
အေတြးလြန္မိသြားေသာေၾကာင့္ ထိုသူေျပာေနသည္ကို အခုမွၾကားမိသည္။
"မနက္ျဖန္ ကၽြန္မ ပုံကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့မွေျပာမယ္.....ပုံက ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္မွ ရွင့္ေမၽွာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေျပာေပးနိုင္မွာေနာ္"
သူမလိုခ်င္ေသာ ပုံမ်ိဳး မရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ငနဲသားကို မက္လုံးေပး၍ေျပာလိုက္ရသည္။
ေျပာမိေသာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုပင္ ကိုယ္မသတီခ်င္ေတာ့။
"အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္လို ့ကၽြန္မ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္.....စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ရင္ေတာ့ ရွင္ဘာမွရလိမ့္မယ္မဟုတ္ဖူးေနာ္"
သူမက ထိုမၽွသာထပ္ေျပာလိုက္ၿပီးလွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။
"စိတ္ခ်ပါ အစ္မ...ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းခဲ့ဖူးသမၽွလက္ရာေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစရပါမယ္"
ငနဲသား၏ အသံက အေနာက္ဖက္မွ လြင့္ဝဲကပ္ပါလာၾကသည္။
ေရခ်ယ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးလိုက္မိ၏၊
သူမျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတိုင္း ျဖစ္လာဖို ့က ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား..........။
အခန္း(၁၅)
ဒြန္ေဆးဆားသည္ ေန ့လည္စာစားေနရန္ႏွင့္ အနားယူရန္အတြက္ အိမ္ႀကီးသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။
ထိုစဥ္...အိမ္ေစေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က စာအိတ္ရွည္ရွည္တစ္ခုကို တရိုတေသ လာေပးေလသည္။
သူက စာအိတ္ကို တအံ့တၾသျဖင့္ စူးစမ္းလိုက္မိ၏။
သာမာန္စာအိတ္ထက္ ႀကီးမားေနၿပီး ေထာင့္မ်ားတြင္ အနီေရာင္ခ်ိတ္ျဖင့္ ပိတ္ထားသည္ကိုေတြ ့ရသည္။
သူက စာအိတ္ကို ကိုင္ရင္း စာဖတ္ခန္းဆီသို ့ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
စာဖတ္ခန္းအတြင္းသို ့ေရာက္လၽွင္ စာေရးစားပြဲႀကီးေနာက္မွ ေနာက္မွီကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
ထို ့ေနာက္ စာအိတ္ႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုက စာအိတ္အတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာ၏။
ထိုအခါ ဒြန္ေဆးဆားက ေသခ်ာစြာ ေလ့လာၾကည့္ရႈလိုက္မိသည္။
ၾကည့္ေနရင္း သူ ့လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာေသာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီကားမွာလဲ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေလသည္။
ထိုမွတဖန္ သူသည္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အနားသို ့သြားကာ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ပန္းခ်ီကားကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ရႈေနျပန္၏။
ပန္းခ်ီကားထဲမွ အမ်ိဳးသမီးက အဲလစ္(စ္)ထက္ ေခ်ာေမာေနသလို နီဂရိုးေကာင္ကလဲ တန္ဘိုးရားထက္ ထြားႀကိဳင္းေန၏။
ဒြန္ေဆးဆားက ပန္းခ်ီကား၏ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။
သူ ့အထင္...သူ ့အျမင္ႏွင့္ သူ၏သေဘာေပါက္မႈကို ပန္းခ်ီကား၏ေအာက္တြင္ ေရးထိုးထားေသာ စာတန္းက ထပ္မံျဖည့္စြက္ေပးေနေလသည္။
ေၾကာင္မရွိတုန္း ႂကြက္မ်ား မည္သို ့မည္ပုံ ကစားေနၾကပါသနည္း။
ဒြန္ေဆးဆားက စားပြဲဆီသို ့ျပန္ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို စားပြဲေပၚသို ့တင္ထားလိုက္ကာ ကုလားထိုင္တြင္ အက်အနထိုင္၍ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစား
ေနျပန္သည္။
ပန္းခ်ီကားထဲကလို အျပင္တြင္ အမွန္တကယ္ဘဲျဖစ္ပ်က္ေနၾကသည္လား....။
သူ ့ဆီကို ဘယ္သူက ဘယ္လိုသေဘာႏွင့္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ပို ့လိုက္သနည္း......။
ဒြန္ေဆးဆားက အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ထပ္ခါတလဲလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။
မျဖစ္နိုင္...သည္လို မျဖစ္နိုင္...ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါ။
သူက သည္လိုဘဲ တြက္ဆ ဆုံးျဖတ္ေနမိျပန္သည္။
အဲလစ္(စ္) အေနႏွင့္ သည္လိုလုပ္လိမ့္မည္ဆိုတာကို သူမယုံၾကည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။
သူမအေနႏွင့္ နီဂရိုးမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ ့မုန္းတည္းသည္ဟု သူ သိထားခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား.....။
သို ့ေသာ္..........သို ့ေသာ္...
တန္ဘိုးရားကိုမူ သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ လိုလိုလားလားလက္ခံခဲ့ေလသည္။
ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးရား၏ ေခ်ာေမာမႈကိုလည္း သူမ၏ႏႈတ္မွ အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာၾကားခဲ့ဘူးသည္ထင္၏။
သို ့ေသာ္လဲ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္တန္ရာဟု သူ ့အေနႏွင့္ ယုံၾကည္ေနမိျပန္သည္။
တစ္ခုရွိသည္က သူႏွင့္ အဲလစ္(စ္)တို ့အတိအလင္းလက္ထပ္မည္ကို မလိုလားသူမ်ား၏ စနက္ျဖစ္နိုင္သည္။
ထိုသူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ ့ထံသို ့ထိုပန္းခ်ီကားကို ပို ့လိုက္သူျဖစ္ရေပမည္။
ဒြန္ေဆးဆားက ထိုကဲ့သို ့စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္၏။
ဒါျဖင့္ မည္သူျဖစ္နိုင္သနည္း။
သူ ့သားျဖစ္သူပင္ေလာ...
သားျဖစ္သူက သူ၏လက္ထပ္မည့္အေရးကို မလိုလားသည္ကေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္၏၊
သို ့ေသာ္လည္း သူ ့အေနႏွင့္ သည္လို လုပ္မည့္သူမဟုတ္ဆိုတာကို အေဖျဖစ္သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သိေနျပန္သည္။
သူ ့သားက မေက်နပ္သည္ကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္သည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္ဆိုတာ အျငင္းပြားစရာမလိုေပ။
ထိုကိစၥသာ အမွန္ျဖစ္သည္ဆိုပါကလဲ သူ ့ကိုလက္ဆြဲေခၚသြားၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ျပမည့္သူမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
ဒြန္ေဆးဆား မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
ေရခ်ယ္မ်ားလား....။
သူသိထားသေလာက္ဆိုပါက ေရခ်ယ္ကလည္း တန္ဘိုးရားႏွင့္အဆင္ေျပေနသျဖင့္ တန္ဘိုးရားဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ့မလုပ္တန္ရာ။
ဒြန္ေဆးဆားခမ်ာ..အစဥ္းစားရခက္ကာ အေတြးရက်ပ္ေနေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက လူေခၚေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကို လႈပ္လိုက္သည္
အိုမိုႏွင့္ အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေရာက္လာၾက၏။
ဒြန္ေဆးဆားက သူတို ့ႏွစ္ဦးကို အဲလစ္(စ္)၏အမည္ကို တစ္စြန္းတစ္စမွ မပါေစရဘဲ တန္ဘိုးရားႏွင့္ပတ္သက္သမၽွကိုလွည့္ပတ္၍ ေမးခြန္းေတြထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာမွ သိရွိျခင္းမရွိၾက ဟူ၍သာ လက္ခံယုံၾကည္လိုက္ရသည္။
သူ ့အေျခအေနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို မလိုလားသူမ်ားက ေဂ်ာက္တြန္းျခင္းေပလားဟု ေတြးေနမိ၏။
အဲလစ္(စ္)အား နာမည္ပ်က္သြားေစခ်င္သလို သူႏွင့္သူမတို ့၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့့္ လက္ထပ္မည့္ကိစၥအား ပ်က္ျပားသြားေစလိုသူမ်ား၏ လက္ခ်က္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းခ်ီကားကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိပို ့လိုက္သည္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားလြန္းေနသည္။
တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားတာျဖစ္ေနနိုင္ေကာင္းသည္။
စဥ္းစားေနျခင္းထက္ လက္ေတြ ့စုံစမ္းၾကည့္ရန္ ဒြန္ေဆးဆားကဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
အိုမိုႏွင့္အမ္ေဒါင္းတို ့ကို ျမင္းမ်ားအဆင္သင့္လုပ္ထားရန္အမိန္ ့ေပးလိုက္ၿပီး စားပြဲအံဆြဲထဲမွ ပစၥတို ေသနတ္ကိုထုတ္ယူလိုက္၏။
ဒီတစ္ေခါက္ ဟာဗားနားသို ့သြားသည့္လမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံးတြင္ လုံးဝအနားယူျခင္းမလုပ္ဖဲ ခရီးကိုသာတြင္တြင္ႏွင္ခဲ့သည္။
ၿမိဳ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါ အဲလစ္(စ္)၏ ေနအိမ္အေနာက္ဖက္လမ္းမွ ဝင္ေရာက္ခဲ့လိုက္သည္။
အိမ္နားသို ့ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားက ျမင္းေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး သူ ့ျမင္းကို အမ္ေဒါင္းလက္သို ့အပ္လိုက္ေလသည္။
သူတို ့ကိုလဲေျခလ်င္ပင္ဆင္းေလၽွာက္ေစကာ ျမင္းေဇာင္းထဲတြင္ပင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ေနၾကရန္အမိန္ ့ေပးလိုက္သည္။
သူကမူ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွေန၍ ၿခံဝင္းအတြင္းသို ့ဝင္လိုက္၏။
အိမ္ေနာက္ဖက္ၿခံဝင္းတံခါးကို သူ ့တြင္ရွိေသာ ေသာ့ျဖင့္ အသံမျမည္ေအာင္ ဖြင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ဖန္ အိမ္တြင္းသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူက အေပၚထပ္သို ့ေရာက္နိုင္သည့္ ေနာက္ေဖးေလွကားမွပင္ တိတ္ဆိတ္စြာ တက္လာခဲ့လိုက္သည္။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ႏွစ္ဦးမွာ ေရခ်ယ့္အခန္းတြင္သာရွိမည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ အိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲဆိုသည္ကို သိခ်င္ေဇာျဖင့္ အလ်င္စလိုဝင္လိုက္ေသာအခါတြင္...အံၾသမႈကို ခံစားလိုက္ရ၏။
သူ ့ႏွလုံးသားေတြပင္ တုန္ရင္ေနသည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။
အခန္းတြင္းမွာ ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေန၏။
့အဲလစ္(စ္)၏ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္...။
အဲလစ္(စ္)၏ အဝတ္အစားမ်ားကို ေခါက္သိမ္းေနသည္။
အသံၾကားေသာေၾကာင့္ သူ ့အားလွည့္ၾကည့္လာသည့္ ေရခ်ယ္၏ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲတြင္ ေၾကာက္ရြံ ့မႈအရိပ္အေရာင္တို ့ျဖတ္ေျပးသြားၾကသည္ကို ျမင္ေတြ ့လိုက္ရသည္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနစမ္း"
ဒြန္ေဆးဆားကအမိန္ ့သံႏွင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
"ဒီအခန္းထဲကေန ဘယ္ကိုမွထြက္မသြားဘဲ တိတ္တိတ္ေန...အသံထြက္ရင္ နင္ဘာျဖစ္သြားနိုင္တယ္ဆိုတာကို နားလည္တယ္မွလား"
ဒြန္ေဆးဆားက ၾကဳံေတြ ့လိုက္ရေသာအေနအထားအရ အေျခအေနကို သုံးသပ္လို ့ရသြားေလၿပီ။
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ အိပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနပါလၽွင္ အဲလစ္(စ္)က ဘယ္မွာရွိနိုင္ပါသလဲ.....။
သူက ေအာက္ထပ္သို ့ အတြင္းေလွကားမွပင္ အသံမမည္ေအာင္ဆင္းသြားလိုက္၏။
ေရခ်ယ္၏ အိပ္ခန္းေရွ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါတြင္ အရင္က လိုက္ကာသာရွိေသာ အခန္းေပါက္ဝတြင္ တံခါးနဲ ့ဘာနဲ ့အက်အနျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရသည္။
သူ ့တစ္ကိုယ္လုံးရွိေသြးမ်ားက ဆူပြက္လာၾက၏။
ေဒါသကို မထိန္းထားေတာ့ဘဲ တံခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ေဆာင့္ကန္ဖြင့္လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက....
ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပင္ သူက အေပါက္ဝတြင္ အံၾသတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိလိုက္သည္။
သူ ့မ်က္လုံးမ်ားကိုပင္ သူမယုံၾကည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိ၏။
ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရား၏ ရင္ခြင္ကို ေခါင္းအုန္း၍ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနသာ အဲလစ္(စ္)က နီဂရိုးေကာင္၏ လီးႀကီးကို ေဆာ့ကစားေနသည္။
သူ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္ကို ထိတ္လန္ ့သြားဟန္ႏွင့္ သူ ့ကိုေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္တြင္ အဲလစ္(စ္)က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။
မထင္မွတ္ဖဲ ဒြန္ေဆးဆားကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူမ၏ ႏွလုံးသားကို တစ္စုံတစ္ရာက အရွိန္ျပင္းစြာ ဝင္ေဆာင့္လိုက္သည္ဟုပင္ ထင္လိုက္မိသည္။
သူမက လူးလဲထလိုက္၏။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားတို ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အတန္ၾကာေအာင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကေလသည္။
ဤတြင္ အဲလစ္(စ္)က စတင္လႈပ္ရွားလိုက္၏။
အဝတ္အစားမ်ားကိုပင္ ျပန္ဝတ္မေနေတာ့ဘဲ ဒြန္ေဆးဆားထံသို ့ေျပးသြားလိုက္ၿပီး ေျခရင္းတြင္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆား၏ ေျခအစုံကို သိုင္းဖက္လိုက္
ေလသည္။
"အို...အခ်စ္ရယ္..ကၽြန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္စမ္းပါဦးကြယ္....ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးလိုက္သလဲလို ့...ဒီ...ဒီအယုတ္တမာေကာင္ေလ...ကၽြန္မကို အတင္းဆြဲေခၚလာၿပီး....
ရွင္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မ..ကၽြန္မ.."
သူမကေျပာရင္းမွ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးလိုက္ေလသည္။
"မဟုတ္တာေတြေျပာမေနစမ္းပါနဲ ့ကြာ....ဒါ...ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူးကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေဒါသကိုတတ္နိုင္သမၽွထိန္း၍ ညင္သာစြာပင္ေျပာလိုက္ေလ၏။
"မုဒိန္းက်င့္ခံရပါတယ္ဆိုတဲ့မိန္းမဟာ အဲဒီ့လူရဲ ့ရင္ခြင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ေနမတဲ့လားကြ...ၿပီးေတာ့ မိုးလင္းမွာ လင္းဆြဲ ဆြဲဖို ့အတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူရဲ ့လီးကို
သြားပီး လက္ကျမင္းေနမတဲ့လား....ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တာေတြ"
ဒြန္ေဆးဆားက ေျပာရင္း ေဒါသထြက္လာၿပီး သူမကိုတြန္းကန္ျပစ္လိုက္သည္။
သူမကမူ အတင္းပင္ ဖက္တြယ္ထားဆဲျဖစ္၏။
"ကၽြန္မေလ...ေၾကာက္လြန္းလို ့စိတ္ေတြလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူးရွင္..သူ ့အလိုကိုမလိုက္ရင္ သတ္ျပစ္မလားလို ့ေၾကာက္ရြံ ့ေနခဲ့မိပါတယ္ အခ်စ္ရယ္....သူက ကၽြန္မကိုၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တယ္ေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက သူမေျပာသမၽွေတြသည္ အလိမ္အညာေတြခ်ည္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သိေနေသာေၾကာင့္ သူမကို လစ္လၽွဴရႈလိုက္ေတာ့၏။
"တန္ဘိုးရား"
သူက အသံကုန္ေအာ္လိုက္သည္။
နီဂရိုးေကာင္ကမူ သူ၏ေဘးနားတြင္ ဒြန္ေဆားတို ့ေျပာဆိုေနၾကသည့္တိုင္ အိပ္ေပ်ာ္လၽွက္ပင္ရွိေနဆဲျဖစ္၏။
တစ္ညလုံး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပင္ပန္းထားသည္မသိ။
ေတြးမိေလ ေဒါသျဖစ္ေလ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ သူ ့ေျခေထာက္ကိုဖက္၍ တရြတ္တိုက္ပါလာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ တန္ဘိုးရားရွိေနရာသို ့
ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ေဆာင့္ကန္ႏွိုးလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားက နိုးလာၿပီး ထထိုင္ကာ သူ ့အား အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေလသည္။
"သခင္..."
တန္ဘိုးရား ခမ်ာ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္းပင္မသိေအာင္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
"မင္း.. ေသဖို ့သာျပင္ထားလိုက္ေတာ့ တန္ဘိုးရား...ေဟာဒါက ဘာလဲဆိုတာကို မင္းသိတယ္မဟုတ္လား"
ဒြန္ေဆးဆား၏ ေဒါသတို ့က အရွိန္တက္သထက္တက္လၽွက္ ရွိလာေခ်ေလၿပီ။
တန္ဘိုးရားက ပစၥတိုေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေတာ့သည္။
သူ ့သခင္၏ မ်က္လုံးတို ့ကို ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေပ။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္သတ္ေတာ့မလို ့လား သခင္"
"ေအး...တကယ္ဘဲကြ....ဒီေတာ့ မင္းရဲ ့ဝိညာဥ္ကိုလိမ္ၿပီးမွေသရမယ့္အစား မေသခင္ေတာ့ ငါသိခ်င္တဲ့အမွန္တရားကို ေျပာသြားစမ္းကြာ....မင္းမလိမ္တတ္ဖူးမဟုတ္လား"
"မွန္ပါတယ္သခင္...တန္ဘိုးရား လိမ္မေျပာတတ္ပါဘူး"
"ေကာင္းၿပီ....မင္းတို ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆိုတာေျပာစမ္း"
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္စကတည္းက စတာပါဘဲ သခင္"
"မင္းက အတင္းျပဳက်င့္တာလား"
"မဟုတ္ရပါဘူး သခင္...တန္ဘိုးရား အဲဒီလိုမလုပ္ပါဘူး"
တန္ဘိုးရားအေျဖကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေဒါသထြက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားက အဲလစ္(စ္)ကို ေဆာင့္ကန္ျပစ္လိုက္ရာ အဲလစ္(စ္)မွာၾကမ္းေပၚသို ့ ပက္လက္လန္လဲက်သြားရွာေလသည္။
သူက အဲလက္(စ္)ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။
တစ္ခ်ိန္က သူ ့အားဆြဲေဆာင္ခဲ့သူ....
သူ ျမတ္နိုးစြာ ခ်စ္ခဲ့ရသူ...
အခုေတာ့ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နီဂရိုးကၽြန္ေကာင္၏ လီးကို အငမ္းမရျမည္းစမ္းၾကည့္ၿပီးေနၿပီေကာ....။
"ထစမ္းကြာ...တန္ဘိုးရား"
တန္ဘိုးရားက အမိန္ ့ကိုနာခံကာ တျဖည္းျဖည္း ထရပ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာလုပ္မွာလဲ သခင္"
"မင္းကိုသတ္မလို ့ေလကြာ...ငါေျပာၿပီးၿပီမဟုတ္လား"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ဒြန္ေဆးဆားက ေသနတ္၏ေမာင္းခလုတ္ကိုဆြဲညႇစ္လိုက္ေတာ့သည္။
စူးရွစြာ ေပၚထြက္လာေသာ ေသနတ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ အဲလစ္(စ္)၏ အလန္ ့တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္သံကလဲေပၚထြက္လာေတာ့၏။
တန္ဘိုးရား၏ဝမ္းဗိုက္တြင္ အေပါက္ငယ္တစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး ေသြးမ်ားယိုစီးလာေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ဘဲသတ္လိုက္ၿပီလား သခင္"
တန္ဘိုးရားကေဝဒနာကိုခံစားရင္း သူ ့သခင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္ရွာေလသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လဲ ေသြးထြက္ေနသည့္ေနရာကို ပိတ္ထားရင္း ညည္းတြားေနရရွာ၏။
"မင္း..ဒီ့ထက္နာစရာရွိေသးတယ္တန္ဘိုးရား....ကဲ...ထေလၽွာက္စမ္းကြာ"
ဒြန္ေဆးဆားက တံခါးေပါက္ဆီသို ့ လက္ညႇိုးထိုးျပလိုက္၏။
တန္ဘိုးရားက ႀကိဳးစားေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
တံခါးေပါက္အေရာက္တြင္ ဆက္မေလၽွာက္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေမွာက္လဲက်သြားေလ၏။
"ေရခ်ယ္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေအာ္ေခၚလိုက္ျပန္သည္။
ေရခ်ယ္က ခ်က္ျခင္းဆိုသလို အေျပးေရာက္လာေလသည္။
"အမ္ေဒါင္းနဲ ့အိုမိုကို ျမန္ျမန္သြားေခၚေခ်စမ္း"
ထို ့ေနာက္ ဒြန္ေဆးဆားက အဲလစ္(စ္)ဘက္သို ့ လွည့္လိုက္ျပန္၏။
"မင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္ မသတ္လိုပါဘူးေလ....ဘာေၾကာင့္လဲ သိခ်င္လား...ေအး...မင္းဟာ က်ဥ္ဆန္တစ္ေတာင့္ေလာက္ေတာင္မွ တန္ဘိုးမရွိဘူးလို ့ထင္လို ့ဘဲ၊
မင္းကို ဘယ္လိုမိန္းမစားဆိုတာကို ႏွိုင္းဖို ့ စကားေတာင္ရွာမရနိုင္ေအာင္ပါဘဲ၊တကယ္ေတာ့..ေဟာဒီလို ကၽြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို သတ္ျပစ္မယ့္အစား...မင္းလိုမိန္းမကို သတ္
ျပစ္ဖို ့ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ဘဲ...ဟာဗားနားမွာရွိၾကတဲ့ အမည္းေကာင္ေတြကို ေဟာဒီ့ေကာင္ေလးကို နမူနာျပရေအာင္သာ သတ္ျပစ္လိုက္ရတာ...လူျဖဴမနဲ ့အိပ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုအသတ္
ခံရမယ္ဆိုတာ အမည္းေကာင္ေတြကိုသိေစခ်င္တယ္...ဒါပဲ"
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့က အေျပးေရာက္လာၾကသည္။
ေရခ်ယ္ကမူ လိုက္ပါလာျခင္းမရွိေခ်။
သူတို ့က ဒြန္ေဆးဆားအနီးတြင္ ရပ္ေနလိုက္ၾကသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ေသနတ္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ ၿငီးတြားေနၿပီး အဲလစ္(စ္)က အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အခန္း၏ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ငိုယိုလၽွက္ရွိသည္ကို သူတို ့
တအံတၾသပင္ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
"သူ ့ကိုထမ္းသြားၾကစမ္းကြာ"
ဒြန္ေဆးဆားက အမ္ေဒါင္းတို ့ကို အမိန္ ့ေပးလိုက္ေလသည္။
"ျမင္းေပၚမွာတင္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ျမင္းကုန္းႏွီးနဲ ့လက္ေတြကို ႀကိဳးနဲ ့ခ်ည္ထားလိုက္"
"သူ ့မွာ အဝတ္အစားမွ မရွိဘဲ သခင္"
အမ္ေဒါင္းက ေျပာလိုက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ တန္ဘိုးရား၏ အနီးသို ့သြား၍ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"သူ....သူ..သတိလစ္ေနတယ္ သခင္"
အိုမိုက အမ္ေဒါင္းကိုဝင္ကူရင္း ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"သူ သြားရမယ့္ေနရာက အဝတ္အစားမလိုပါဘူးကြ...ကဲ..သယ္မွာသာ သယ္သြားၾကစမ္းကြာ"
သူတို ့က တန္ဘိုးရားအား ပခုံးမ်ားႏွင့္ ထမ္းယူ သယ္သြားၾကေသာအခါ ေလွကားတစ္ေလၽွာက္တြင္ ေသြးစက္မ်ားက က်ဆင္းစြန္းထင္းကုန္၏၊
"ေဆးဆား"
အဲလစ္(စ္)က ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရင္း လွမ္းေခၚလိုက္၏။
"ေဆးဆားရယ္...ကၽြန္မေျပာတာကို ယုံစမ္းပါလားကြယ္၊သူ...သူ လိမ္ေျပာတာပါ...ကၽြန္မေျပာတာကိုသာ ယုံစမ္းပါရွင္၊ကၽြန္တစ္ေယာက္ေျပာတာကို ယုံၿပီး
ကၽြန္မကိုေတာ့ မမုန္းလိုက္ပါနဲ ့လားဟင္၊အို...ေဆးဆားရယ္..ကၽြန္မဘာလုပ္ရမလဲ၊ဘယ္သြားေနရမွာလဲဟင္"
"ကိစၥၿပီးရင္က်ဳပ္ျပန္လာခဲ့မယ္....မင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္မေတြ ့ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မေကာင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သတ္ျပစ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး က်ဳပ္အျဖစ္မခံခ်င္ဘူး၊
အင္း...က်ဳပ္ျပန္လာရင္ ေရခ်ယ္ကို က်ဳပ္နဲ ့လာေတြ ့ပါေစ"
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ရွိရာသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူခိုင္းသလို အားလုံးလုပ္ၿပီးေနၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
ထို ့ေနာက္ ဒြန္ေဆးဆားဦးေဆာင္၍ သူတို ့သည္ လမ္းက်ဥ္းမ်ားအတိုင္း ျမင္းမ်ားကို စီးနင္းလာခဲ့ၾကသည္။
လမ္းတြင္ တန္ဘိုးရားသတိရလာေလသည္။
ဒဏ္ရာက နာက်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေဟာင္ဆာဘာသာစကားႏွင့္ပင္ ျငည္းတြားလိုက္မိသည္။
"အို...ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ဝိညာဥ္..ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္အားေပးပါေတာ့လား၊အာဖရိကမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ ဝိညာဥ္နဲ ့ ပူးေပါင္းၿပီး ကူညီပါလားဗ်ာ"
တန္ဘိုးရား၏အျဖစ္ကိုလမ္းသြားလမ္းလာတို ့တအံတၾသ ၾကည့္ရႈေနၾကေလသည္။
ျမင္းတစ္ေကာင္ေပၚတြင္ေမွာက္ခုံႀကီးပါလာကာ ေသြးမ်ားကလဲ တစက္စက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ဘာမ်ားျဖစ္လာတာလဲဟု စပ္စုသူကလဲမရွားလွ...။
အေနာက္ဖက္သို ့ေနအေတာ္ေစာင္းေသာအခ်ိန္တြင္ သူတို ့လူစူသည္ အမ်ားျပည္သူ ၾကည့္ရႈနိုင္ေသာ ကၽြန္မ်ားကို အျပစ္ေပးသည့္ေနရာသို ့ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
ထိုေနရာ၏ ၿခံဝင္းတံခါးဝသို ့ေရာက္ေသာအခါ ဒြန္ေဆးဆားက လိုက္ပါၾကည့္ရႈသူမ်ားဘက္သို ့လွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာမူလိုက္ေလသည္။
"ဟာဗားနားက ကၽြန္ေတြအားလုံး....ေဟာဒီအေကာင္ကို နမူနာယူၾကရမယ္၊ ဒီေကာင္ဟာ...မ်က္ႏွာျဖဴမိန္းမကို မတရားက်င့္တဲ့ေကာင္ျဖစ္တယ္"
ဒြန္ေဆးဆား၏ အသံဆုံးသည္ႏွင့္ ၿခံဝင္းတံခါးလဲ ပြင့္လာေလသည္။
သူတို ့အထဲကိုဝင္လိုက္ၿပီးေသာအခါ တံခါးကိုျပန္ပိတ္မည္ျပဳေနေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားက ဟန္ ့တားလိုက္သည္။
"မပိတ္နဲ ့.....ဒါဟာ အမ်ားျပည္သူေတြၾကည့္ရမယ့္ေနရာျဖစ္တယ္...ကဲ...'အာရိုဘာဒို' ကိုသြားေျပာၾကစမ္း...အေလးဆုံးနဲ ့အႀကီးဆုံးၾကာပြတ္ကိုယူခဲ့လို ့ေျပာလိုက္....
ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီၾကာပြတ္ကို အသုံးျပဳရမယ္လို ့ပါထပ္ေျပာလိုက္"
"သူ...သူ.မေသေသးဘူး သခင္"
အမ္ေဒါင္းက ဝင္ေျပာလိုက္၏၊
"က်ဳပ္သိပါတယ္ေလ...ကဲ...မင္းတို ့သူ ့ကိုႀကိဳးျဖည္ေပးလိုက္ၿပီး ေဟာဟို လက္ဝါးကပ္တိုင္ဆီေခၚသြားၾကစမ္း"
သူတို ့သယ္သြားစဥ္မွာပင္ တန္ဘိုးရား၏ မ်က္လုံးတို ့ပြင့္လာၾကျပန္သည္။
"အမ္ေဒါင္း...."
တန္ဘိုးရား၏ အသံက တိုးလြန္းေနသည္။
"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြာ...တန္ဘိုးရား"
"ေအး....ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြာ"
အိုမိုကပါ ထပ္ဆင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူတို ့က တန္ဘိုးရားကို လက္ဝါးကပ္တိုင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေသာအခ်ိန္မွာပင္ ႀကီးမားလွေသာၾကာပြတ္ကို ကိုင္ေဆာင္လာသည့္ ကၽြန္တစ္ေယာက္က ေရာက္လာေလသည္။
ထိုကၽြန္က ပရိတ္သတ္ကို အရိုအေသေပးလိုက္ၿပီး ဒြန္ေဆးဆားဘက္သို ့လွည့္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ေဟာဒီ့ေကာင္ေလးကို ဘယ္သူ ့အမိန္ ့နဲ ့ရိုက္ရမွာလဲခင္ဗ်"
"ဒြန္ေဆးဆား မြန္တာဘို ရဲ ့အမိန္ ့နဲ ့ေပါ့ကြာ"
"သူ ့ၾကည့္ရတာ အရိုက္ခံနိုင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူးခင္ဗ်"
"ေအး....ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္နိုင္ပါတယ္....ဒါေပမယ့္ ရိုက္သာရိုက္စမ္းပါ....ၿပီးရင္ေတာ့ ေသမေသဆိုတာကို ေသခ်ာစစ္ေပးေဟ့...ေသေတာ့မွအရိုက္ရပ္လိုက္..ဟုတ္ၿပီလား"
ဒြန္ေဆးဆားက အိတ္ထဲမွ ေငြသားအခ်ိဳ ့ကို အိတ္ထဲမွႏွိုက္ယူလိုက္ၿပီး ၾကာပြတ္သမားကို ျပစ္ေပးလိုက္သည္။
ၾကာပြတ္ရိုက္ေသာ ကၽြန္မည္းႀကီးက အသင့္ျပင္လိုက္၏။
သူ၏ ညာလက္က ေျမာက္တက္သြားသည္။
ၾကာပြတ္က တန္ဘိုးရား၏ ေက်ာျပင္ေပၚသို ့ "ရႊမ္း" ကနဲ က်ေရာက္သြားသည္။
တန္ဘိုးရားက ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။
သို ့ေသာ္ ေအာ္သံကား ထြက္ေပၚမလာခဲ့ေခ်။
သူနားလည္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
သူ ့ဝိညာဥ္တို ့သည္ သူ ့ကိုစြန္ ့ျပစ္သြားၾကၿပီျဖစ္၏။
သူ..စိတ္ေလၽွာ့လိုက္မိသည္။
သူ၏ အသက္ရႉျခင္းသည္လဲ တေျဖးေျဖးျခင္းရပ္ဆိုင္းသြားၾကေတာ့သည္။
ပထမဆုံး ၾကာပြတ္ခ်က္မွာပင္ တန္ဘိုးရား ေသဆုံးသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။
တန္ဘိုးရား အသက္မရွိေတာ့ၿပီ။
ၾကာပြတ္ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ရပ္တန္ ့ျခင္းမရွိေသးဘဲ သူ၏ေက်ာေပၚသို ့ ဆက္လက္က်ေရာက္ေနဆဲပင္ျဖစ္၏။
ဒြန္ေဆးဆားက လက္ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့မွပင္ ရိုက္ခ်က္မ်ားရပ္တန္ ့သြားေတာ့၏၊
"ေသၿပီမဟုတ္လားေဟ့"
ၾကာပြတ္သမားက တန္ဘိုးရားရွိရာသို ့ေလၽွာက္သြားကာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလိုက္သည္။
"သူ..ေသေနပါၿပီ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား"
ဒြန္ေဆးဆားက အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ကိုေခၚေဆာင္၍ ထိုေနရာမွျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့လိုက္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ ႐ုပ္အေလာင္းကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပင္ ထားျပစ္ခဲ့လိုက္သည္။
ေငြေပးထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင့္ေတာ္သလိုစီစဥ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဒြန္ေဆးဆား သိထားၿပီးသားျဖစ္၏၊
လမ္းတြင္ အိုမိုတို ့ကို ေစာင့္ခိုင္းထားၿပီး ျမင္းေပၚမွဆင္းကာ ဝိုက္အရက္ဆိုင္ထဲသို ့ဝင္လိုက္မိသည္။
ဝိုင္အရက္ဆိုင္ထဲတြင္ အတန္ၾကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွ ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။
အိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဒြန္ေဆးဆားက အမိန္ ့ေပးလိုက္ျပန္သည္။
"အိုမိုနဲ ့အမ္ေဒါင္း...မင္းတို ့ျမင္းေဇာင္းကိုသြား....က်န္တဲ့ျမင္းႏွစ္ေကာင္နဲ ့လွည္းကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားလိုက္...မြန္တာဘိုကို ယူသြားရမယ္"
ေျပာၿပီးလၽွင္ ဒြန္ေဆးဆားက အိမ္ထဲသို ့လွည့္ဝင္သြားေတာ့သည္။
ေရခ်ယ္က ဧည့္ခန္းအလယ္တြင္ ရပ္လၽွက္ သူ ့အားေစာင့္ေနသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရ၏၊
"မမဟာ..သခင့္ကို စကားေျပာခ်င္လို ့ေစာင့္ေနပါတယ္ သခင္"
ေရခ်ယ္ကေျပာလိုက္ေလသည္။
"မင္းအေနနဲ ့ သူ ့အသက္ကိုတန္ဘိုးထားတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုစကားမ်ိဳးထပ္မေျပာသင့္ေတာ့ဘူးေရခ်ယ္..မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ဒီအိမ္နဲ ့ ဒီၿမိဳ ့ကေန ထြက္သြား
ၾကေပေတာ့....အဝတ္အစားေတြနဲ ့အတူ ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းကို ယူနိုင္သေလာက္ ယူသြားနိုင္တယ္....ဒီည ဟာဗားနားကထြက္မယ့္ သေဘၤာႏွစ္ စင္းရွိတယ္...တစ္စီးက မကၠစီကို ကို
သြားမယ့္ သေဘၤာ၊ေနာက္တစ္စီးကေတာ့ နယူးေအာ္လင္း(စ္)ကိုသြားမွာ.....ဒီေတာ့..ႀကိဳက္တဲ့သေဘၤာနဲ ့လိုက္သြားၾကေပေတာ့"
သူက အိတ္ထဲတြင္ရွိေနေသာ ေငြသားမ်ားကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ့္ကို ေပးလိုက္သည္။
"အဲဒါက မင္းအတြက္ပဲ....မင္းေရာငါေရာ ေၾကာင္မရွိတုန္း ႂကြက္ကေလး ကစားတဲ့အေၾကာင္းကို သိၾကတယ္၊ဟုတ္ရဲ ့လား"
သူမက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
"က်ဳပ္...မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ျပင္သို ့ထြက္သြားေတာ့၏၊
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ကိုပါ တစ္ပါထဲေခၚေဆာင္ၿပီး ဟာဗားနားကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ေတာ့ ေသသြားရွာၿပီ"
ဒြန္ေဆးဆားက ႏွေမ်ာ တသစြာျဖင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ ့စိတ္ထဲတြင္ တန္ဘိုးရား၏ လူရည္လည္ပုံ၊အကင္းပါးပုံတို ့ကို သတိရလၽွက္ရွိေနသည္။
"က်ဴဘားတစ္ကၽြန္းလုံးမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတြထဲကမွ အေကာင္းဆုံးေကာင္ကို အဆုံးရႈံးခံလိုက္ရတာပါဘဲကြာ"
ထိုအသံက..ဒြန္ေဆးဆားထံမွ ထပ္မံ၍ ညည္းလိုက္သလို ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အဲလစ္(စ္)ကို သတ္မျပစ္လိုက္မိသည့္အတြက္လဲ သူ ့ကိုယ္သူ အံၾသေနမိသည္။
တကယ္ဆို အဲလစ္(စ္)ကိုပါ သတ္ျပစ္လိုက္ဖို ့ေကာင္းတာမဟုတ္လား။
သူ တစ္ကယ္ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ့သည့္စိတ္က တားဆီးပိတ္ပင္ခဲ့ျခင္းေပေလာ...
သူ ့အေနႏွင့္ ဆက္လက္မေတြးေတာလိုေတာ့ေပ။
အရာအားလုံးသည္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို ့တိုင္ခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။
တန္ဘိုးရား၏ မ်ိဳးဆက္ ရင္ေသြးငယ္တစ္ေယာက္သာ အဲလစ္(စ္္)ထံတြင္ က်န္ေနခဲ့ေၾကာင္းကို သိရွိလၽွင္ေတာ့ ခုခ်က္ျခင္းပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ အဲလစ္(စ္)ကို ပစ္သတ္မိ
ေပလိမ့္မည္။
သို ့ေသာ္ ဒြန္ေဆးဆားအေနႏွင့္ မသိနိုင္ရွာေတာ့...
ဒြန္ေဆးဆားမဆိုထားႏွင့္ ကာယကံရွင္ျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္) ေတာင္မွ တန္ဘိုးရား၏ မ်ိဳးဆက္ကေလးကို လြယ္ထားခဲ့ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ သိပါေလစ...။
ၾကမၼာဇာတ္ဆရာက အလိုရွိသည့္အတိုင္း လွည့္ဖ်ား ေဆာ့ကစားခဲ့ေလၿပီ။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ေတာ့ အလင္းသဲ့သဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားက ကံၾကမၼာျပဇာတ္ကို ငုံၾကည့္အားေပးေနသလားထင္ရေအာင္ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾက၏။
ေသဆုံးသူကေတာ့ အနားရသြားေလေခ်ၿပီ။
က်န္ရစ္သူမ်ားအတြက္ကေတာ့ ၾကမၼာဇာတ္ဆရာ၏ အလိုက် ဆက္လက္ ကျပၾကရဦးေတာ့မည္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။
ဘီးၾကဲႀကီး(အခ်စ္တကၠသိုလ္)
မစၥအဲလစ္(စ္)................
တစ္ခ်ိန္က ျပင္သစ္ျပည္၏ၿမိဳ ့ေတာ္ 'ပါရီ' ရွိ 'ဗိုး' ဟုအမည္ရေသာ ဟိုတယ္ကို ပိုင္ဆိုင္ခဲ့ဖူးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ျဖစ္ေလသည္။
သူမက အခုေတာ့ ဟာဘားနားတြင္ရွိေနေလသည္။
ပူေလာင္စူးရွေသာ အလင္းေရာင္ကို ကာကြယ္နိုင္ရန္ သူမက အခန္းတံခါးမ်ားကိုဆြဲပိတ္ျပစ္လိုက္သည္။
ျဖစ္နိုင္လၽွင္ ေအာက္ဖက္လမ္းေပၚမွ ေန ့ေရာညပါ ၾကားေနရေသာ ဆူညံသံမ်ားကိုလဲ မၾကားခ်င္ေပ။
က်ဴးဘားသားေတြသည္ မျဖစ္ညစ္က်ယ္ ယဥ္ေက်းမႈေလးသာရွိေသာ အရိုင္းအစိုင္းေကာင္မ်ားလို ့ သူမကထင္ျမင္ယူဆထားေလသည္။
ျပင္သစ္တို ့၏ယဥ္ေက်းမႈႏွင့္ ႏွိုင္းယွဥ္ပါက ထိုသို ့ထင္ျမင္ယူဆမိျခင္းသည္ လုံးဝ မမွားဟု သူမယုံၾကည္ထားပါသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ဟာဗားနားတြင္ ေရာက္ရွိေနထိုင္ရျခင္းကို သူမသေဘာက်ပါသည္။
အမည္းေတြကို တန္းတူသေဘာထားမည္ဆိုေသာ ျပင္သစ္ၿမိဳ ့ေတာ္ႏွင့္ ယွဥ္လၽွင္ ဒီက စပိန္ႏြယ္ဝင္မ်ားက အမည္းကၽြန္မ်ားကို ဘယ္လို ထိန္းသိမ္းရမယ္ဆိုတာကို နားလည္ၾကသည္။
ျပင္သစ္ေတြကမူ လူဆန္သည္မွန္ေသာ္လဲ ေပ်ာ့ေျပာင္းလြန္းေသာအုပ္ခ်ဳပ္မႈေအာက္တြင္ အမည္းကၽြန္မ်ားက ျပန္လည္ပုန္ကန္သည့္အျဖစ္မ်ိဳးကို ေတြ ့ၾကဳံခံစားလိုက္ၾကရသည္။
သူမကိုယ္တိုင္လဲ ျပင္သစ္ၿမိဳ ့ေတာ္တြင္ စိုးရိမ္ပူပန္မႈအျပည့္ႏွင့္ ေတာ္လွန္ပုန္ကန္မႈမ်ားအၾကားတြင္ ေနခဲ့ရေသးသည္။
ထို ့ေၾကာင့္လဲ ဤကၽြန္းသို ့ထြက္ခြာမည့္သေဘၤာကို အခေၾကးေငြ ေကာင္းစြာေပး၍ ျပင္သစ္မွထြက္ေျပးလာရသူတစ္ေယာက္လို ထြက္ခြာလာခဲ့မိျခင္းျဖစ္ေပသည္။
သူမအေနႏွင့္ ျပင္သစ္စကားအသုံးမ်ားသည့္ နယူးေအာ္လင္းလိုေနရာမ်ိဳးကို ေရြးသင့္ခဲ့ေသာ္လဲ အခုေရာက္ရွိေနေသာ ေနရာတြင္လဲ စိတ္ခ်စြာ ေနနိုင္ေနၿပီျဖစ္ေလသည္။
စပိန္ဘာသာစကားကိုလဲ အလြယ္တကူပင္သင္ယူနိုင္ခဲ့ၿပီး အခုဆိုလၽွင္ က်ဳးဘားျပည္သူအမ်ား၏ ေလးစားအားထားမႈကို ပိုင္ဆိုင္ထားေသာ
ဒြန္ေဆးဆားမြန္တာဘို ဆိုသည့္ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံရွင္ႀကီးကိုပင္ ေတြ ့ဆုံကၽြမ္းဝင္ေနခဲ့ၿပီ မဟုတ္ပါလား။
သူမက ေနာက္မွီကုလားထိုင္ကိုမွီထိုင္ကာ အနားယူရင္း တစ္ခန္းလုံးကို မ်က္စိကစားလိုက္မိသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက သူမအတြက္လိုအပ္သမၽွအိမ္ေထာင္ပရိေဘာဂမ်ားကို ဝယ္ျခမ္းေပးထားခဲ့သည္ကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
မွန္ပါသည္......
ေဆးဆားက သူမအေပၚတြင္ အရာရာလိုေလေသးမရွိေစရေလာက္ေအာင္ ေကာင္းမြန္ခဲ့ပါသည္။
သူမကလဲ သူ ့အေပၚေကာင္းေပးခဲ့ရတာေတြရွိပါသည္။
အေပးအယူသေဘာမ်ိဳးမဟုတ္ပါဘူးလို ့ ဘယ္လိုပင္ျငင္းလင့္ကစား ဟာဗားနားသို ့ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာတတ္ေသာအခါတိုင္းတြင္
သူမက အခ်စ္ငတ္ေနေသာမိန္းမတစ္ေယာက္လို ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးရႈံးေလာက္ေသာ အမူအရာမ်ားႏွင့္ လုပ္ျပခဲ့ရသည္မဟုတ္ပါလား။
အျမဲတမ္းသူေရာက္လာတိုင္း ဘာေပးသလဲ....သူမက ျပန္ေပးခဲ့ရတာခ်ည္းပင္။
ေတြးၾကည့္ရင္ေတာ့မလြယ္ပါေခ်။
ေဆးဆားက သူမထက္ ႏွစ္ဆယ့္ငါးႏွစ္ေလာက္ အသက္ပိုႀကီးသည္။
သူမအသက္က သုံးဆယ္တြင္းေရာက္ေနၿပီျဖစ္၏။
ဆိုေတာ့ကာ....အားအင္ကုန္ခန္းစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ ့အား သူမကပင္ေဖးမဆက္ဆံေပးေနရသလိုခ်ည္းပင္ျဖစ္ေနေလေတာ့သည္။
သူမအတြက္ကေတာ့ အပန္းႀကီးလွသည္ဟုမဆိုသာေပ။
ေယာက္က်ားႏွစ္ေယာက္ရခဲ့ဖူးသူမို ့ ကာမကိစၥတြင္လဲ ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္ၿပီးသားပင္။
ခက္ေနတာက ေဆးဆားက အခုအခ်ိန္အထိ အတူေနရန္စကားမစေသးျခင္းပင္ျဖစ္သည္။
ဒီကိစၥကလြဲလို ့ က်ဴဘားတြင္ေနထိုင္ရတာ အစစအဆင္ေျပပါသည္။
စပိန္ေတြက ရိုင္းစိုင္းခ်င္သာ ရိုင္းစိုင္းမည္...
သို ့ေသာ္လည္း က်ဴးဘားတြင္ တည္ၿငိမ္ေသာအစိုးရကို ထူေထာင္ထားနိုင္ခဲ့ၿပီး ကၽြန္မ်ားကို မည္သို ့အုပ္ခ်ဳပ္ရမည္ကို ေကာင္းစြာနားလည္ၾက၏။
တစ္ခါက ဟာဗားနားၿမိဳ ့တြင္းရွိ လူတိုင္းၾကည့္ရႈနိုင္ေသာ ကၽြန္မ်ားကိုအျပစ္ေပးသည့္ေနရာသို ့ သူမေရာက္ခဲ့ဖူးပါသည္။
ထိုေနရာတြင္ ကၽြန္မ်ား၏ နာၾကင္စြာ ေအာ္ဟစ္သံမ်ားက အုတ္နံရံတစ္ဖက္မွ ထိတ္လန္ ့ဖြယ္ရာ ေပၚထြက္လာသည္ကိုလဲ ၾကားဖူးခဲ့ပါသည္။
က်ဳးဘားသားေတြအဆိုအရ နာရီဝက္ရိုက္လၽွင္ပင္ ကၽြန္တစ္ေယာက္ေသနိုင္သည္ဟူ၏။
သခင္ကို အာခံသူ၊အမိန္ ့ကိုမလိုက္နာသူ၊ရိုင္းစိုင္းစြာျပဳမူသူ...စသည့္ အျပစ္ရွိေသာကၽြန္မ်ားကို သခင္လုပ္သူ၏အလိုကက် ျပစ္ဒဏ္ေပးနိုင္ခြင့္ျပဳထားသည္။
စပိန္ေတြက ထိုကဲ့သို ့ေသာ စည္းကမ္းကို ထုတ္ျပန္ကာလိုက္နာၾကေသာ္လဲ ျပင္သစ္တို ့ကေတာ့ ဘယ္ေသာအခါတုန္းကမွထိုကဲ့သို ့စြမ္းေဆာင္နိုင္စြမ္းမရွိေခ်။
မၾကာေသာ အခ်ိန္ကာလတြင္ သူမက က်ဴးဘားကၽြန္းေပၚရွိ အခ်မ္းသာဆုံးေသာ စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံႀကီးတြင္ သခင္မျဖစ္လာနိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထိုသို ့ျဖစ္လာခဲ့လၽွင္ ကၽြန္းေပၚရွိခ်မ္းသာေသာ အသိုင္းအဝိုင္းတြင္ အခ်မ္းသာဆုံးသူ၏ဇနီးအျဖစ္ က်ဴးဘားတို ့၏ လူမႈဆက္ဆံေရးဝန္းက်င္တြင္ ဝင္ဆံ့နိုင္ေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
သူမအေနႏွင့္ ကၽြန္ေတြကို မည္သို ့ကိုင္တြယ္ရမည္ဆိုတာကို ေလ့လာထာတာမမွားနိုင္ပါ။
ၿပီးေတာ့ သူမအေနႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားအား ဟာဗားနားၿမိဳ ့ေပၚတြင္ နန္းေတာ္တမၽွ ႀကီးက်ယ္ခန္နားေသာ အေဆာက္အအုံမ်ိဳးကို ေဆာက္လုပ္ေပးရန္ မေတာင္းဆိုလိုေခ်။
အဘယ့္ေၾကာင့္ဆိုေသာ္ သူမကိုယ္တိုင္က ၿမိဳ ့ထဲမွာေနထိုင္ရျခင္းကို သေဘာမေတြ ့လွေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
သူမၾကားသိရသေလာက္ ဒြန္ေဆးဆားမြန္တာဘိုတြင္ အနီးကပ္ ကိုယ္လုပ္ေတာ္တစ္ေယာက္ရွိသည္ဟုဆိုၾကသည္။
သို ့ေသာ္လည္း သူမက သည္အေၾကာင္းကို အေလးအနက္ထားစရာကိစၥဟု မယူဆပါ။
သူမ၏ လွပေသသပ္ေသာ မာယာေက်ာ့ကြင္းမွ အဖိုးႀကီးကို လြတ္ထြက္မသြားနိုင္ေလာက္ေအာင္ ကၽြမ္းက်င္မႈတို ့ ရွိထားခဲ့သည္ဘဲေလ။
သူမက ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို ႏွစ္သက္လွသည္။
ေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားက သူမ၏ အလွကို ပို၍ ေပၚလြင္ထင္ရွားေစသည္မွာ မွန္ေသာ္လည္း ထိုေက်ာက္မ်က္ရတနာမ်ားကို သူမဘာေၾကာင့္ႏွစ္သက္မက္ေမာရသလဲဆိုသည္က
ေလးနက္ေသာအေၾကာင္းရင္းရွိေနေပေသးသည္။
ထိုအရာေတြက သူမ၏ဘဝကို အာမခံေပးခဲ့၏။
ျပင္သစ္မွေျပးခဲ့ရစဥ္က ထိုက္သင့္သည့္လက္ဝတ္ရတနာမ်ား ပါလာခဲ့၍သာ က်ဴးဘားလိုေနရာမ်ိဳးတြင္ ပထမအစ ကပင္ အိေျႏၵမပ်က္ ေနထိုင္နိုင္ခဲ့သည္ မဟုတ္ပါလား။
သူမေတာင္စဥ္ေရမရ ေတြးေတာေနဆဲမွာဘဲ အျပင္ဘက္လမ္းမေပၚမွ ဆူညံမႈမ်ားက ၿငိမ္သက္သလိုျဖစ္သြားသည္။
သူမအေနႏွင့္ အကယ္၍ ေရခ်ယ့္ကို ေခါင္းေလာင္းတီးကာ ေခၚလိုက္လၽွင္ ေအာ္ဒီကလုံးေရေမႊးႏွင့္စပ္ထားေသာ ေရခ်ိဳးေပးျခင္းကို ခံယူကာ ေကာင္းေကာင္းအိပ္နိုင္ေပလိမ့္မည္။
တစ္နာရီ(သို ့မဟုတ္) ေခတၱ အိပ္ေပ်ာ္လိုက္ျခင္းျဖင့္ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနမႈမ်ား ေျပေပ်ာက္နိုင္ပါလိမ့္မည္။
ဒြန္ေဆးဆား ေရာက္လာေတာ့မည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမက ႏွစ္သက္စဖြယ္ျဖစ္ေနရန္လိုသည္ဟု စဥ္းစားလိုက္မိသည္။
သူမကိုယ္သူမ ကိုယ္လုံးေပၚမွန္ထဲတြင္ၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူမ၏ ေရႊေရာင္ဆံပင္တို ့သည္လြန္ခဲ့ေသာ တစ္ဆယ့္ႏွစ္ႏွစ္ခန္ ့ကလိုပင္ ေရႊေရာင္သန္းေနဆဲ.....။
အသားအေရာင္ကလဲ ျဖဴေဖြးႏုနယ္ဆဲ...။
အလင္းေရာင္ေဖ်ာ့ေဖ်ာ့ေအာက္မွာေတာင္ သူမ၏မ်က္ဝန္းတို ့က အျပာေရာင္ေတာက္ပေနဆဲ....။
ဒြန္ေဆးဆားအတြက္ ခ်စ္ခန္းဖြင့္ရန္ လုံေလာက္ေသာ လွပမႈတို ့ရွိေနဆဲ ဟု သူမကိုယ္ သူမ ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေပသည္။
သူမက ေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကို ျငင္သာစြာဆြဲလိုက္ၿပီး နားစြင့္ေနလိုက္၏။
ေလွကားအတိုင္းေျပးတက္လာေသာ ေျခသံကို ၾကားလိုက္ရၿပီးလၽွင္ တံခါးကိုအသာအယာေခါက္လိုက္သံေပၚထြက္လာသည္။
ေရခ်ယ္၏ သိတတ္မႈအတြက္ သူမေက်နပ္ကာ ဝမ္းသာမိရသည္။
အျဖဴအမည္း ကျပားမတစ္ေယာက္ အခန္းတြင္းသို ့ဝင္ေရာက္လာသည္။
အရပ္ျမင့္သည္။
ကိုယ္လုံကိုယ္ေပါက္ေတာင့္တင္းပုံက သူမ၏ သခင္မျဖစ္သူႏွင့္ မတိမ္းမယိမ္းပင္။
အသက္အရြယ္ကလဲ တူညီပုံရ၏။
သူမ၏ အလွအပကို သြယ္ေသာေမးရိုးႏွင့္ ေသးငယ္ေသာႏႈတ္ခမ္းတို ့က ပံ့ပိုးေပးေနေလသည္။
အသားအေရာင္ကေတာ့ ေၾကးကိုပြတ္တိုက္ထားသည့္ အေရာင္လို ဝင္းေတာက္ေနေလ၏။
"အို......လွလိုက္တဲ့ ေရခ်ယ္ ရယ္...."
အဲလစ္(စ္) ကခုံေပၚမွထရပ္ကာ အိပ္ယာေပၚတြင္ျပန္ထိုင္လိုက္သည္။
"မမေလ...တစ္ခါတေလစဥ္းစားၾကည့္မိတယ္..အံၾသမိတယ္ကြယ့္...ညီမဟာ မမအေပၚသိပ္ကာင္းတဲ့အေၾကာင္းေလ"
သူမ၏စကားေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္မ်က္ႏွာေပၚတြင္ ၾကည္ႏူးရိပ္တို ့ျဖတ္ေျပးသြားတာကို ေတြ ့လိုက္ရသည္။
"မမဟာ....ညီမငယ္စဥ္ကေလးဘဝကထဲက ကၽြန္ေလွာင္အိမ္ထဲကေန ထုတ္ယူခဲ့တာဘဲမမရယ္....တစ္ခါတုန္းက အမည္းတစ္ေကာင္က ညီမကို မတရားက်င့္ဖို ့ႀကံ
တုန္းကလဲ မမကဘဲ ကယ္ခဲ့တာဘဲမဟုတ္လား....ဒီေတာ့ မမေက်းဇူးက ညီမအေပၚမွာ မေရတြက္နိုင္ေလာက္ေအာင္ပါဘဲ မမရယ္.....ညီမျပန္လုပ္ေပးနိုင္တယ္ဆိုတာက ဘာမွမေျပာပေလာက္တာေလးပါရွင္"
"ေကာင္းပါၿပီ ေရခ်ယ္ရယ္....မမကလဲ မင္းကိုခ်စ္၊မင္းကလဲ မမကိုခ်စ္ဆိုေတာ့ မေကာင္းတာဘာမ်ားရွိလို ့လဲ...ဒါနဲ ့ညီမက ေယာက္က်ားလိုခ်င္ေနၿပီလား"
"ေအာင္မေလးမမရယ္....ေယာက္က်ားေတြက ဘာမ်ားေကာင္းလို ့လဲရွင္...အမည္းေကာင္ေတြဆို ပိုေတာင္ဆိုးေသးတယ္...ညီမကေတာ့ ေသေတာင္မႏွစ္သက္ပါဘူး
မမရယ္..."
အဲလစ္(စ္)အဖို ့ ေရခ်ယ္၏ အမည္းေကာင္ေတြအေပၚ မေကာင္းေျပာသည္ကို ၾကားရေပါင္းမ်ားခဲ့ပါၿပီ။
သို ့ေပမယ့္ အခ်ိဳ ့မိန္းမေတြက အမွန္တကယ္လိုခ်င္ပါရဲ ့ႏွင့္ ဟန္ေဆာင္ကာမူပို လုပ္တတ္ၾကသည္မဟုတ္ပါလား။
"ေအးပါ.....ညီမအတြက္လိုအပ္ရင္ မမရေအာင္ရွာေပးနိုင္ပါတယ္"
"ဘယ္ေယာက္က်ားေလးကိုမွ ညီမစိတ္မဝင္စားပါဘူးမမရယ္....မမကို ျပဳစုေနရရင္ဘဲညီမအတြက္ၿပီးျပည့္စုံပါၿပီရွင္....
ေယာက္က်ားဆိုတဲ့ အဲဒီသတၱဝါႀကီးေတြက ေၾကာက္စရာေကာင္းတဲ့အလုပ္မ်ိဳးကိုခ်ည္းဘဲ စိတ္ဝင္စားၾကတာပါ...အားလုံးတူတူပါဘဲ...သူတို ့လိုခ်င္တာတစ္ခုဘဲသိၾကတာ မမရဲ ့
သူတို ့ဟာ ကၽြန္မအဖို ့ ရြံရွာစရာပါဘဲ....မမနဲ ့မ်ားသိပ္ကြာတာေပါ့...မမက အသားျဖဴတယ္....ေပ်ာ့ေျပာင္းတယ္...ၿပီးေတာ့လွလဲလွတယ္ေလ"
"ဒါေပမယ့္ ေရခ်ယ္ရယ္...တစ္ေန ့က်ရင္ ညည္း...ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ယူရမွာဘဲကြယ့္...အမွန္ေျပာရရင္ အဲဒီအခါက်ရင္ ညီမရဲ ့ေၾကာက္စိတ္ေတြဟာ ေပ်ာက္
ကုန္မွာအမွန္ဘဲ....ဒီေတာ့ မမသာ ဒြန္ေဆးဆားနဲ ့ယူျဖစ္ရင္ ညီမအတြက္ အသန္ ့ဆုံးတစ္ေယာက္ေလာက္ ရွာေပးဖို ့သူ ့ကို ပူဆာရလိမ့္မယ္...အဲဒီေတာ့မွ ညီမ သိလာမွာပါေလ"
ေရခ်ယ္သည္ ခ်က္ျခင္းပင္ ၾကမ္းျပင္ေပၚမ်က္ႏွာအပ္၍ ေမွာက္လိုက္၏။
သူမအသံက ငိုသံပါေနသည္။
"ေက်းဇူးျပဳၿပီး အဲဒီလိုေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွ မလုပ္လိုက္ပါနဲ ့မမရယ္....ကၽြန္မေလ..မမကိုဘဲ အျမဲျပဳစုေပးေနပါရေစရွင္"
"ဒီလိုဆိုရင္ ညီမက အထက္ကိုေမၽွာ္မွန္းတယ္ေပါ့ေလ...ဟုတ္စ..ေရခ်ယ္"
အဲလစ္(စ္)က တံေတာင္ႏွင့္ေထာက္၍ ကိုယ္ကို ႂကြလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ္ကို အံ့ၾသစြာၾကည့္လိုက္၏။
"ဒီလိုဆိုရင္....ညီမက လူျဖဴကိုဘဲ အလိုရွိတာေပါ့..ဟုတ္လား"
"အျဖဴေတြ၊အမည္းေတြ မဟုတ္ပါဘူးရွင္..ဘယ္လို ေယာက္က်ားမ်ိဳးကိုမွ ညီမ မလိုခ်င္တာပါ....ညီမေတာင္းခံခ်င္တာ တစ္ခုကေတာ့ မမကိုဘဲ အျမဲတမ္း ဒီလိုျပဳစု
လုပ္ေကၽြးေနခ်င္တာတစ္ခုထဲရယ္ပါ"
အဲလစ္(စ္)က ေခါင္းကို ေခါင္းအုန္းေပၚသို ့ျပန္မွီခ်လိုက္သည္။
"ေကာင္းပါၿပီေရခ်ယ္ရယ္.....မမ ဘာမွေစာဒကမတက္လိုေတာ့ပါဘူးကြယ္...ညီမေပ်ာ္ရႊင္ေနတာကိုဘဲ မမကျမင္ခ်င္တာေၾကာင့္ပါ...သံေယာဇဥ္ကလဲ ရွိေနၿပီးသားမ
ဟုတ္လား....ညီမတစ္ေယာက္လဲ ခက္ပါတယ္....မမအေပၚမွာဘဲ အခ်စ္ႀကီးေနေတာ့တာကိုး"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္....မမရယ္...ညီမ..ေပ်ာ္သြားပါၿပီရွင္...ကဲ..မမရဲ ့အဝတ္ေတြခၽြတ္လိုက္ေတာ့ေနာ္...ေရခ်ိဳးကန္ထဲမွာစိမ္ေနတုန္း ညီမ ႏွိပ္နယ္ေပးမယ္"
ေရခ်ယ္က ေျပာေျပာဆိုဆို အဲလစ္(စ္) ကိုဆြဲထူလိုက္ၿပီး အဝတ္မ်ားကို ကူခၽြတ္ေပးကာ ေရခ်ိဳးဇလုံထဲသို ့ဝင္ေစလိုက္၏။
ထို ့ေနာက္ အဲလစ္(စ္)တစ္ကိုယ္လုံး ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားေစရန္ ႏွိပ္နယ္ေပးေလသည္။
ေဂ်းတြန္းရင္း နို ့ျဖဴျဖဴေလးကို ပြတ္သပ္ေပးရတာကို ေရခ်ယ္ သေဘာေတြ ့သည္။
နို ့သီးေခါင္းပန္းေရာင္ေလးကို အသာအယာဖ်စ္ေပးလၽွင္ အဲလစ္(စ္) သေဘာက်တတ္ေၾကာင္းကိုလဲ ေရခ်ယ္သိပါသည္။
ငယ္ရြယ္စဥ္ကေလးဘဝကထဲက ကၽြန္ေလွာင္အိမ္ထဲမွ သူမကို ေတြ ့ရွိကာ အ႐ုပ္ပူဆာေသာ ကေလးငယ္တစ္ေယာက္လို ေျခေဆာင့္ငိုယိုကာ ပူဆာ၍ ဝယ္ေပးခိုင္းခဲ့ေသာ မ်က္လုံး
အျပာေရာင္ႏွင့္ လူျဖဴမေလးကို သူမခ်စ္ခင္ခဲ့မိရသည္။
အ႐ုပ္ရေသာ ကေလးတစ္ေယာက္လိုခုန္ဆြခုန္ဆြျဖစ္ေနေသာ လူျဖဴမေလးက သူမ၏ပခုံးကို လာၿပီးဖက္လိုက္ေသာအခ်ိန္မွစ၍ ေရခ်ယ့္စိတ္ထဲတြင္ သူမကိုေကာင္းမြန္စြာတုန္ ့ျပန္ျပဳစု
ရမည္ဟူေသာစိတ္ကေလး စတင္ဝင္ေရာက္လာခဲ့မိျခင္းျဖစ္သည္။
အသက္ျခင္းကလဲ မတိမ္းမယိမ္းမို ့ သခင္ႏွင့္ ကၽြန္ဆိုေသာအျဖစ္ထက္ပိုကာ သံေယာဇဥ္မ်ား ေႏွာင္ဖြဲ ့မိခဲ့ၾကရသည္။
အဲလစ္(စ္) အိမ္ေထာက္က်ေသာအခါတြင္လဲ မေျပာင္းလဲေသာ ျပဳစုလုပ္ေကၽြးမႈမ်ားႏွင့္ ေရခ်ယ္ေက်နပ္ခဲ့ရသည္။
အိမ္ေထာင္ႏွစ္ဆက္ကြဲၿပီး က်ဴးဘားကၽြန္းသို ့ေျပာင္းေရႊ ့အေျခခ်ေသာအခါတြင္လဲ ေရခ်ယ္က မခြဲစတမ္း လိုက္ပါခဲ့သည္ပင္။
ရွင္းရွင္းဆိုရလၽွင္ အဲလစ္(စ္) အတြက္ ေရခ်ယ္ရွင္သန္ျဖစ္တည္ေနျခင္းဟု သူမကိုယ္သူမ ယူဆထားခဲ့၏။
ေမႊးပ်ံေသာ သင္းရနံ ့ႏွင့္အတူ ေရခ်ိဳးလိုက္ရၿပီး ေရခ်ယ္၏ ႏွိပ္နယ္ေပးမႈေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္) တစ္ကိုယ္လုံး ေပါ့ပါးေပ်ာ့ေျပာင္းသြားရသည္။
အဝတ္လဲလိုက္ၿပီးေသာအခါ ေရခ်ယ္က ကုတင္ေပၚရွိ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို အစားထိုးလဲလွယ္ေပးထားၿပီး အိပ္ဖို ့အဆင္သင့္ျပင္ေပးထား၏။
အိပ္ခါနီးေသာက္ေနက် ခရမ္းခ်ဥ္သီးေဖ်ာ္ရည္ကို ေရခ်ယ္သြားေရာက္စီစဥ္ေနတုန္းမွာ သူမက အိပ္ယာေပၚျပစ္လွဲလိုက္မိသည္။
ေရခ်ယ္ျပန္ေရာက္လာေတာ့ ေဖ်ာ္ရည္ကို တစ္က်ိဳက္ထဲေမာ့ခ်လိုက္ၿပီး ျပန္အိပ္လိုက္မိပါသည္။
ေရခ်ယ္က သူမ၏ႏွဖူးအား အသာနမ္းကာ ေခ်လွမ္းေဖာ့၍ထြက္ခြာသြားေၾကာင္းသိလိုက္ၿပီးေနာက္ သူမ...ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်သြားပါေလေတာ့သည္။
ဒြန္ေဆးဆားမွာ ဟာဗားနားသို ေနာက္က်မွ ေရာက္ခဲ့ရေလသည္။
ေနာက္က်ရျခင္းအေၾကာင္းက လမ္းခုလပ္တြင္ မြန္တာဘိုမွတန္ဘိုးရားကို ျမင္းစီးသင္ေပးခဲ့ေသာ ရာမြန္ဆိုသည့္ကၽြန္က ျမင္းတစ္ေကာင္ႏွင့္ ဒုန္းစိုင္းလိုက္လာၿပီး ဒြန္ေဆးဆား၏ ေခၽြးမ
ျဖစ္သူမွာ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို ေနမေကာင္းျဖစ္ရာမွ ေမ့ေမ်ာသြားေၾကာင္း အေၾကာင္းၾကားလာေသာေၾကာင့္ ေနာက္ေက်ာင္းျပန္လွည့္လိုက္ရသည္။
မြန္တာဘိုတြင္ အားလုံး အေျခအေနေကာင္းေအာင္ စီစဥ္ေပးေနရသည္။
ဘုန္းေတာ္ႀကီးကိုပင့္၍ ကုသေစေတာ့မွ သတိျပန္လည္လာ၏။
ထိုသို ့ေသာအေၾကာင္းမ်ားေၾကာင့္ ေနာက္က်မွ တန္ဘိုးရားကို ေခၚေဆာင္၍ ဟာဗားနားကို ျပန္လည္ထြက္ခြာခဲ့ရေလသည္။
ညေမွာင္ရီပ်ိဳးမွ ေရာက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏အိမ္သို ့ဝင္ရန္ ေနာက္ဘက္ရွိ က်ဥ္း၍ျမက္ပင္မ်ားထူထပ္ရႈပ္ေထြးလွေသာ လမ္းမွ ဝင္ခဲ့ရေလသည္။
ေရာက္ေသာအခါ ျမင္းေတြကို ဒြန္ေဆးဆား၏ လမ္းညႊန္မႈအတိုင္း ထားပစ္ခဲ့ရၿပီး ဒြန္ေဆးဆားႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့မွာ ေရခ်ယ္၏ႀကိဳဆိုမႈအတိုင္း လိုက္ပါခဲ့ရ၏။
အလင္းေရာင္မရွိေတာ့ေလာက္ေအာင္ကိုပင္ ေမွာင္မိုက္ေနၿပီျဖစ္သည္။
အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ေစာင့္ေနခဲ့ရသည္မွာ မြန္းလြဲပိုင္းကထဲကျဖစ္ေလသည္။
ထို ့အတြက္ အလြန္အမင္းေနာက္က်မွ ေရာက္လာေသာ ဒြန္ေဆးဆားကို စိတ္ပဲေကာက္ျပရမလား၊ဝမ္းသာအားရႏွင့္ ေျပးဘဲႀကိဳရမည္လား ေဝခြဲမရျဖစ္ေနမိသည္။
ေနာက္ဆုံးေတာ့ ေအာက္ထပ္တြင္ဒြန္ေဆးဆား၏အသံကို ၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေလွကားထိပ္တြင္ ဖိနပ္တစ္ဖက္ကၽြတ္က်န္ေနရစ္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာအယ္လဲျဖစ္သြားပုံမ်ိဳးႏွင့္
ေလွကားမွ ေျပးဆင္းကာ ဒြန္ေဆးဆားရင္ခြင္ထဲသို ့ေျပးဝင္လိုက္ေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားကလဲ သူမ၏ ပခုံးႏွစ္ဖက္ကို ျပန္လည္ေထြးေပြ ့ထားလိုက္ျပန္သျဖင့္ သခင္၏ေနာင္တြင္ ေခြးတစ္ေကာင္လို မလႈပ္မယွက္ရပ္ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို အကဲခတ္ခြင့္ရသြား
ေလသည္။
တန္ဘိုးရား၏ အျဖဴဝတ္စုံက ေခၽြးတို ့ႏွင့္ရႊဲနစ္ကာ ကိုယ္လုံးတြင္ကပ္ေနေသာေၾကာင့္ တစ္ကိုယ္လုံးကို လွစ္ျပထားသလိုျဖစ္ေနေလသည္။
ျမင္လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ သူမ၏ရင္ထဲတြင္ သိမ့္သိမ့္ခါသြားသလို ခံစားလိုက္ရသည္။
ထို ့အတူ သူမ၏ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရမႈမ်ားက သူမ၏ခႏၲာကိုယ္အတြင္းသို ့ စိမ့္ဝင္လာသလိုလဲခံစားလိုက္ရကာ လႈပ္ရွားသြားရ၏။
လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ျဖစ္ေသာ ေဆးဆားႏွင့္ အျမဲလိုက္ပါလာတတ္ေသာ ရာမြန္ဆိုသည့္လူမဟုတ္ဖဲ ငယ္ရြယ္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာေတြ ့လိုက္ရသည္။
သူမက သူ ့ကိုယ္သူ ဆန္းစစ္ကာ ထိန္းခ်ဳပ္လိုက္ရသည္။
သခင္ေနာက္မွ ပါလာေသာ ကၽြန္တစ္ေယာက္ကို သူမအေနႏွင့္ ေခြးတစ္ေကာင္ေလာက္သာသေဘာထားသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
ထိုအခါ သူမက တန္ဘိုးရားကို ဂ႐ုမစိုက္ဟန္ျပဳလိုက္ရၿပီး လုပ္ေနၾကအတိုင္း ဒြန္ေဆးဆား စကားေျပာေအာင္ ဟန္လုပ္လိုက္ရျပန္ေလသည္။
"ေဟာဒီမွာ.....ကိုယ့္ရဲ ့ျမင္းထိန္းအသစ္ေလ"
သူက အဲလစ္(စ္)ကို ေပြ ့ဖက္ထားရင္းေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ျမင္းေတြထားဖို ့ေနရာကို ေရခ်ယ္က မင္းကိုလိုက္ျပလိမ့္မယ္"
အဲလစ္(စ္)ကိုေျပာရင္း တန္ဘိုးရားကို တစ္ဆက္ထဲေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"မင္းဘယ္မွာအိပ္ရမယ္ဆိုတာကိုလဲ ေဟာဒီသခင္မရဲ ့ကိုယ္လုပ္ကၽြန္ ေရခ်ယ္က ျပေပးလိမ့္မယ္....ၿပီးေတာ့ ဘယ္မွာေရခ်ိဳးရမယ္ဆိုတာကိုလဲျပလိမ့္မယ္...အဲဒီမွာေရ
ခ်ိဳးလိုက္...ေနာက္ၿပီး မင္းရဲ ့အဝတ္အစားေတြကိုလဲ လဲျပစ္လိုက္...မင္းကိုအလိုရွိတဲ့အခါ...ငါလွမ္းေခၚလိုက္မယ္...အိမ္ထဲကေန ဘယ္မွထြက္မသြားနဲ ့ဦး....ေဟာဒီၿမိဳ ့ေပၚက လမ္း
မေတြေပၚမွာ မင္းကိုလမ္းမသလားေစခ်င္ဘူး...ဟုတ္ၿပီလား"
တစ္ဖန္...သူက အဲလစ္(စ္)ဘက္သို ့ျပန္လွည့္ကာ အေပၚထပ္ဆီသို ့တက္ရန္ဦးေဆာင္လိုက္ေလသည္။
"ကဲ...အခ်စ္ေရ...ေနာက္မွဘဲ ကိုယ့္ရဲ ့ျမင္းထိန္းအသစ္အေၾကာင္းကို စကားေျပာၾကတာေပါ့....အခုေလာေလာဆယ္ေတာ့.....မင္းသိပါတယ္ကြာ...ကိုယ္ဘာလိုခ်င္
တယ္ဆိုတာကို..."
ေျပာၿပီးေနာက္ အဲလစ္(စ္)ကို ဆြဲေခၚကာ အေပၚထပ္ အိပ္ခန္းေဆာင္ရွိရာသို ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ဘယ္ကိုသြား၍ ဘာလုပ္ရမည္မွန္းမသိေအာင္ ျဖစ္ေနရ၏။
ေနရာမွာဘဲ ရပ္ေနမိေတာ့သည္။
တုပ္တုပ္မွ မလႈပ္.....
သို ့ေသာ္ က်ပ္ေနေသာ ရႉးဖိနပ္ေၾကာင့္ ေျခေထာက္ႏွစ္ဖက္ကို မသိမသာ ဘယ္၊ညာ ေရႊ ့ေျပာင္းျခင္းသာျပဳေန၏။
အေနအထိုင္ခက္ေနသည္ကလြဲ၍ သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆား၏ ပခုံးေပၚမွ ေက်ာ္လြန္ကာ သူ ့ကိုစိုက္ၾကည့္လိုက္ေသာ မ်က္လုံးျပာတစ္စုံႏွင့္ လွိုင္းထေနေသာ ေရႊဝါေရာင္ဆံပင္ပိုင္ရွင္ လူ
ျဖဴမေၾကာင့္ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္ မခြဲျခားတတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳး ျဖစ္ေပၚကာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရရွာေလသည္။
ထိုေနရာတြင္ရပ္ေနမိသည္မွာ ေရခ်ယ္ဆိုေသာ အမ်ိဳးသမီးျပန္ဆင္းလာခ်ိန္အထိပင္။
ေရခ်ယ္က တန္ဘိုးရားကိုလက္ဟန္ႏွင့္ျပ၍ေခၚသျဖင့္ ေနာက္မွလိုက္သြားရသည္။
သူ၏စိတ္ထဲတြင္ ထိုမိန္းမကို သေဘာမက်သလိုျဖစ္ေနမိသည္။
အသက္မႀကီး၊႐ုပ္မဆိုးေပမယ့္ သူ ့စိတ္ထဲတြင္တမ်ိဳးႀကီးခံစားေနရသည္ကေတာ့ အမွန္ဘဲျဖစ္၏။
သည္ေလာက္ၾကာေအာင္ ေစာင့္ဆိုင္းေနရမႈကို အသိအမွတ္မျပဳသလို ဂ႐ုစိုက္လုပ္ေနျခင္းအားစိတ္ဆိုးမိသည္လားမေျပာတတ္။
အမွန္ဆို အားနာသည့္စကားမ်ိဳး တစ္ခြန္းေလာက္ေတာ့ေျပာသင့္သည္မဟုတ္ပါလား။
"လာ"
သူမက သူ ့အား တည္ၿငိမ္ေသာအသံႏွင့္ပင္ လွမ္းေခၚသည္။
"ခင္ဗ်ားက...ဘယ္လိုလဲဗ်....ဆိုစမ္းပါဦး"
တန္ဘိုးရားေျပာလိုက္သည့္ေလသံကျမင့္သည္။
လူျဖဴတစ္ေယာက္၏ တာဝန္ရွိပုဂၢိဳလ္တစ္ေယာက္ ဟန္အျပည့္ျဖင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
ေလွကားတက္ေနစဥ္ ေလွကားအလယ္မွာပင္ သူမက သူ ့ကိုေနာက္ျပန္လွည့္ၾကည့္လာသည္။
သူမ၏လက္တစ္ဖက္က လၽွင္ျမန္စြာ သူ ့မ်က္ႏွာေပၚက်ေရာက္လာသည္ကို ေရွာင္ခ်ိန္မရလိုက္ပါေခ်။
"မင္းက ငါ့ကိုဘာထင္လို ့ဒီလိုေျပာရတာလဲ...ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွဒီလိုမ်ိဳးမေမးနဲ ့၊ငါက မင္းထင္သလိုမိန္းမစားမဟုတ္ဖူးကြ..ေနာက္ေတာ့ မင္းသိလာလိမ့္မယ္၊ငါဟာ မဒမ္ေဆးဆားရဲ ့ကိုယ္လုပ္ေတာ္ဘဲ"
တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္တစ္ဖက္ကိုေျမႇာက္ကာ သူမကို ျပန္ရိုက္ရန္ႀကိဳးစားလိုက္ၿပီးမွ သူ၏အလုပ္သစ္ စတင္သည့္အခ်ိန္တြင္ ဘာမဟုတ္သည့္ သူ ့သခင္ရည္းစား၏ အမ်ိဳးသမီးအေစခံႏွင့္ ျပႆနာျဖစ္စရာ မလိုေသးေၾကာင္းနားလည္လိုက္သျဖင့္ သူ ့လက္ကိုျပန္႐ုပ္သိမ္းလိုက္ေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ္ ေတာင္းပန္ပါတယ္အစ္မ၊ ကဲပါဗ်ာ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္သြားရမယ္ဆိုတာကိုသာလိုက္ျပပါေတာ့၊ကၽြန္ေတာ္ဟိုမွာ ရပ္ေနခဲ့ရတာ ေညာင္းလွၿပီဗ်၊ၿပီးေတာ့ ကၽြန္ေတာ့္သခင္ရဲ ့ညႊန္ၾကားခ်က္ေတြအတိုင္းလုပ္စရာေတြ ရွိေနပါေသးတယ္"
"အဲဒီလိုမွေပါ့ကြယ္"
သူမ၏တင္းမာေနေသာမ်က္ႏွာမွာ ေပ်ာ့ေျပာင္းသြား၏။
"မင္းငါ့ကို အစ္မလို ့ေခၚစရာ မလိုပါဘူးေလ...ေရခ်ယ္လို ့ေခၚရင္ဘဲလုံေလာက္ပါၿပီ...ကဲ...လာ ငါ့ေနာက္လိုက္ခဲ့"
သူမက ဖေယာင္းတိုင္တစ္တိုင္သာထြန္းထားသည့္ အေမွာင္ထုမ်ားေသာ အခန္းထဲသို ့တန္ဘိုးရားကို ေခၚသြားခဲ့သည္။
မီးဖိုေဆာင္မွန္း သူသိလိုက္ပါသည္။
မီးဖိုေပၚမွ ပူေႏြးလၽွက္ပင္ရွိေနေသးသည့္ စားစရာမ်ား၏ အနံ ့ကိုရရွိလိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
ဆာေနၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း ဒြန္ေဆးဆားအမိန္ ့ေပးလိုက္သည့္အတိုင္း ေရခ်ိဳးရန္ႏွင့္ အဝတ္မ်ားကိုလဲလွယ္ဝတ္ဆင္ရန္က ရွိေနေသး၏။
ေရခ်ယ္က စည္ပိုင္းျပတ္တစ္ခုကိုေရျဖည့္ကာ သူ ့အားသယ္ခိုင္းၿပီး မီးဖိုေဆာင္ေဘးတံခါးမွထြက္သြားေသာေၾကာင့္ ေနာက္မွလိုက္ရျပန္ေလသည္။
ျမင္းမ်ားထားသည့္အေဆာင္ကို ေက်ာ္ျဖတ္ၿပီးသြားေသာအခါ သူေနရမည့္ေနရာသို ့ေရာက္ေလသည္။
ေလွကားက်ဥ္းေလးအတိုင္းတက္သြားလိုက္ေသာအခါ စိုစြတ္ေသာအိပ္ယာေပၚတြင္ ေကာက္ရိုးမ်ားထပ္၍ခင္းေပးထားေသာ သူအိပ္စက္ရမည့္ ေနရာကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
သူမက ဖေယာင္းတိုင္ကို ၾကမ္းေပၚခ်ထြန္းလိုက္ရင္းတန္ဘိုးရားကိုေျပာလိုက္သည္။
"ဒါဟာ...ေရမြန္ဆိုတဲ့လူ ပါလာရင္အိပ္ေနၾကေနရာဘဲ....ဖေယာင္းတိုင္ကိုဂ႐ုစိုက္ဦး...မင္းေျခေထာက္ႀကီးေတြနဲ ့တိုက္မိၿပီး မီးေလာင္ေနဦးမယ္...ေရမိုးခ်ိဳးလိုက္ဦး
ၿပီးရင္ ဖေယာင္းတိုင္ပါယူၿပီး မီးဖိုခန္းကိုလာခဲ့၊ငါ မင္းအတြက္ စားစရာအဆင္သင့္လုပ္ထားမယ္"
"ေက်းဇူးတင္ပါတယ္...ေရခ်ယ္"
သူမ၏ဆက္ဆံမႈက ေပ်ာ့ေျပာင္းသြားၿပီမို ့သူကလဲထိုမိန္းမကိုခြင့္လႊတ္ရေပမည္ဟု တန္ဘိုးရားနားလည္လိုက္ေလသည္။
သူမကေတာ့မည္သို ့ထင္မည္မသိ။
သူ ့အေနႏွင့္ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို ေအာက္က်ိဳ ့ဆက္ဆံမိလိုက္သည္မွာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ပင္ျဖစ္၏။
သူက ကုတ္အက်ႌႏွင့္ ရွပ္အက်ႌတို ့ကိုခၽြတ္လိုက္သည့္အတြက္ သူ ့ခႏၲာကိုယ္၏ ထြားႀကိဳင္းသန္မာမႈကို ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ စိတ္ဝင္စားေလမည္လားဟု အကဲခတ္လိုက္မိေသာ္လဲ ေရခ်ယ္ကမူ လွည့္၍ပင္မၾကည့္ဘဲထြက္သြားေတာ့မည္လုပ္ရာ.....
"ကၽြန္ေတာ္လဲ ဆာလွပါၿပီေရခ်ယ္၊ အင္း...ခင္ဗ်ားဟာ ဟင္းခ်က္ေကာင္းမယ့္သူလို ့ကၽြန္ေတာ္ထင္ပါတယ္...အဲ..ကၽြန္ေတာ္ေရျမန္ျမန္ခ်ိဳးမွဘဲခင္ဗ်"
အခုေတာ့ သူ ့စကားလုံးေတြက သူမအတြက္ ေပ်ားေျပာင္းစြာထြက္ေပၚေန၏။
သူ ့အသံေၾကာင့္ သူမက ေက်ာခိုင္းေနရာမွ ျပန္လွည့္လာသည္။
သို ့ေသာ္ သူမ မ်က္လုံးေတြက မေျပာင္းလဲ......ေအးစက္စက္ပဲျဖစ္ေနေလသည္။
"မင္းေကာင္းေကာင္းစားရမွာပါ...င့ါေမာင္...၊ေအး..တစ္ခုရွိတာက မင္းနဲ ့ငါဟာ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ သိတန္သေလာက္သိၾကၿပီျဖစ္တဲ့အတိုင္း ငါဟာ မဒမ္ရဲ ့
ကိုယ္ေရးကၽြန္ျဖစ္သလို မင္းကလဲ ဒြန္ေဆးဆားရဲ ့ကိုယ္ေရးကၽြန္ပဲ၊ဒီေတာ့ မင္းရဲ ့အဆင့္ဟာ ငါနဲ ့အတူတူဘဲျဖစ္ေနေလေတာ့ မင္းလဲဒီမွာ တန္းတူေနနိုင္ပါတယ္၊ငါ..မင္းကို ေကာင္း
ေကာင္းမြန္မြန္ေကၽြးေမြးပါ့မယ္၊တကယ္လို ့လိုအပ္ရင္ မင္းရဲ ့အဝတ္အစားေတြကို ေလၽွာ္ဖြတ္မီးပူတိုက္ေပးပါဦးမယ္၊တို ့ေတြ..မနက္ဖက္ေတြ ့ရင္ မဂၤလာမနက္ခင္းပါ၊ညမွာဆုံၾကရင္
မဂၤလာညခ်မ္းပါ၊ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး တို ့မွာေျပာစရာမရွိေတာ့ဘူးလို ့ဘဲမွတ္ထားေစခ်င္တယ္...ကဲ....ကဲ..မင္းမီးဖိုေဆာင္ထဲေရာက္တဲ့အခ်ိန္မွာ အစားအေသာက္ေတြအဆင္သင့္ျဖစ္ေန
ပါလိမ့္မယ္"
ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ သူမက ခ်ာကနဲလွည့္လိုက္ၿပီး ေလွကားအတိုင္းဆင္းကာ အေမွာင္ထဲသို ့တိုးဝင္ေပ်ာက္ကြယ္သြားေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သူ၏မိန္းမေတြအေပၚတြင္ လႊမ္းမိုးခ်င္ေသာစိတ္က အန ၱရာယ္မ်ားလွေၾကာင္း သင္ခန္းစာရလိုက္သည္ဟုထင္မိ၏။
ထို ့အျပင္ သူမက သူ ့အတြက္ ျပႆနာတစ္ခုျဖစ္နိုင္သည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။
သို ့ေသာ္ ထိုျပႆနာကို သူေကာင္းစြာေျဖရွင္းနိုင္လိမ့္မည္ဟု သူ ့ကိုယ္သူ ယုံၾကည္လိုက္မိျပန္၏။
ေရမိုးခ်ိဳးၿပီၤး၍ ဝတ္စုံအနက္ကိုဝတ္ၿပီးေသာအခါ သူကတြက္ဆလိုက္မိသည္မွာ အခုလိုသားနားသပ္ရပ္စြာ ဝတ္ဆင္ထားေသာ သူ ့ကိုျမင္လိုက္လၽွင္ ေရခ်ယ္မည္သို ့
သေဘာထားမည္နည္း။
တစ္မ်ိဳးတစ္ျမည္ေတာ့ေျပာင္းလဲသြားလိမ့္မည္ဟု သူက ယုံၾကည္လိုက္မိျပန္သည္။
သို ့ေသာ္ ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါတြင္လည္း သူမက နဂိုအတိုင္းပင္ ေအးစက္စက္ အမူအရာျဖင့္သာ ရွိေနေလသည္။
သူမ..ေကၽြးေသာအစားအစာမွာ အမွန္ပင္အရသာရွိလွသည္။
တန္ဘိုးရားအေနႏွင့္ တစ္ႀကိမ္တစ္ခါမွ စားဖူးျခင္းမရွိေပ။
သို ့ေသာ္ သူတစ္ေယာက္ထဲသာ အေဖာ္အေလွာ္မရွိ ထိုင္စားေနလိုက္ရသည္။
သူမက အစားအေသာက္မ်ားျပင္ဆင္ေပးၿပီးသည္ႏွင့္ သူ ့ကိုတစ္ေယာက္ထဲထားခဲ့ကာ ထြက္သြားသည္မဟုတ္ပါလား။
ထို ့ေၾကာင့္ ဘာရယ္မသိ တန္ဘိုးရားစိတ္ထဲတြင္ စိတ္မေကာင္းသလိုႀကီးျဖစ္ေနမိ၏။
သည္ေတာ့ မာမာဘာဘာ၏တဲတြင္ ေကာင္မေလးမ်ားႏွင့္ အိပ္လိုက္၊အိုမို..အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွင့္ ရယ္ေမာစရာေျပာလိုက္...စားေသာက္ၾကေသာအခါတြင္လဲ အုပ္စုလိုက္ႀကီး ၿမိဳင္ဆိုင္စြာ
စားေသာက္လိုက္ လုပ္ခဲ့ၾကပုံမ်ားကို ျပန္လည္ျမင္ေယာင္ေနမိေတာ့၏။
တစ္ဖန္ ျမင္းေဇာင္းအေပၚထပ္တြင္ တစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရမည့္အေရးကိုေတြးကာ စိတ္ဆင္းရဲမိျပန္သည္။
လူမ်ားက်ပ္ပိတ္သိပ္ေအာင္ အိပ္ခဲ့ရသည့္ ကၽြန္သေဘၤာေပၚက အျဖစ္ထက္ပင္ ယခုလိုတစ္ေယာက္ထဲအိပ္ရသည္က ပိုဆိုးေလသည္ဟု သူကထင္ျမင္ေနမိျပန္၏။
အေကာင္းဆုံးက ခုလိုအိပ္ေနမည့္အစား အျပင္ဘက္ထြက္ၿပီး တစ္ညလုံးေနကာ အေပၚထပ္မွ သခင္ဒြန္ေဆးဆားႏွင့္ လူျဖဴအမ်ိဳးသမီးတို ့ခ်စ္တင္းေႏွာရင္းေျပာေနၾကမည့္ စကားသံ
မ်ားကို သဲ့သဲ့ၾကားရမလားဟု စူးစိုက္နားေထာင္ေနရသည္က ပို၍ေကာင္းမည္ဟုထင္မိေလသည္။
တစ္ေယာက္ထဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ အေတြးဆန္ ့ခ်င္သေလာက္ဆန္ ့လို ့ရေနေလသည္။
ကၽြန္းေပၚသို ့စေရာက္သည့္ေန ့တုန္းကေတြ ့ျမင္ခဲ့ရေသာ အျဖဴမေလးကို သတိရလိုက္မိသည္။
အခုလဲ ထိုကဲ့သို ့လွပေခ်ာေမာေသာ အျဖဴမတစ္ေယာက္ကို ေတြ ့လိုက္ရျပန္သည္။
သူမသည္ တပ္မက္ဖြယ္ရာ ေကာင္းလြန္းလွသည္တကား။
သို ့ေသာ္ သူမက သူ ့သခင္ႏွင့္ ပတ္သက္ေန၏။
ဲၿပီးေတာ့ သူမက လူျဖဴမ....
လူျဖဴႏွင့္လူမည္းတို ့ၾကားတြင္ ေပါင္းကူးတံတားမရွိဘူးဟု သူသိထားခဲ့သည္။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ...ဒြန္ေဆးဆားက သူမကို အိမ္ေပၚထပ္အိပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ကိုယ္လုံးပိုင္ဆိုင္ေနသလို....
သူကလဲ သူ ့ရဲ ့ကိုယ္ပိုင္စိတ္ကူးထဲတြင္သူမကို စိတ္ႀကိဳက္ပုံစံမ်ိဳးစုံျဖင့္ ပိုင္ဆိုင္ေနခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား။
သူက မ်က္လုံးကိုစုံပိတ္၍ သူ ့စိတ္ကူးထဲတြင္ျဖစ္လိုသည္မ်ားကို ့ျမင္လိုသည့္ပုံစံႏွင့္ စိတ္ကူးေနမိစဥ္မွာပင္ သူမသိေသာဘာသာစကားႏွင့္ သီဆိုေနသာသီခ်င္းသံကိုၾကားလိုက္ရေလသည္။
သူနားမလည္ေသာ္လဲ သိခ်င္စိတ္ေၾကာင့္ လူးလဲထကာ ျပတင္းေပါက္မွလွမ္းၾကည့္လိုက္မိရသည္။
ျမင္းေဇာင္းေရွ ့ေျမကြပ္လပ္ေပၚတြင္ သူစိတ္ကူးယဥ္ေနမိခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းျပာပိုင္ရွင္....
ဒြန္ေဆးဆား၏ ပခုံးေပၚမွေက်ာ္ကာ သူ ့ကိုစူးစမ္းသြားခဲ့ေသာ မ်က္ဝန္းမ်ားပင္တည္း။
အခန္း(၁၂)
တန္ဘိုးရားက ဖေယာင္းတိုင္တစ္ရာအားခန္ ့လင္းသည့္ လက္ဆြဲမီးအိမ္ကိုကိုင္ေဆာင္၍ ေနာက္မွလိုက္လာေသာ သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆားကိုပါ ေတြ ့လိုက္ရေသာ
ေၾကာင့္ ျပတင္းေပါက္မွ သူ ့ကိုမျမင္ေစရန္ေခါင္းကို ပုထားလိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား"
"ေရခ်ယ္"
သခင္ႏွင့္ သခင္မတို ့၏ေခၚသံမ်ားက ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလို ေပၚထြက္လာၾကသည္။
သူ ့ကို သူ ့သခင္ကေခၚေနျခင္းျဖစ္သလို ေရခ်ယ့္ကိုလဲ သူ ့သခင္မက ေခၚလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ေအာက္သို ့ေျပးဆင္း၍ အလင္းေရာင္ရွိရာေနရာသို ့ေျပးရပ္လိုက္သလို ေရခ်ယ္လည္း မီးဖိုေဆာင္နေဘးမွ ေျပးထြက္လာသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
"ဟုတ္ကဲ့သခင္....ကၽြန္ေတာ္ေရာက္ေနပါၿပီ"
"မမ..ကၽြန္မကိုေခၚသလားဟင္"
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ထံမွ ၿပိဳင္တူလိုလို အေျဖႏွင့္ေမးခြန္းမ်ားထြက္ေပၚလာၾက၏။
ေရခ်ယ္က သခင္မ်ားေရွ ့တြင္ရိုေသဟန္ျဖင့္ ရပ္ေနေလသည္။
"ဟုတ္တယ္ေရခ်ယ္...ေခၚတာက မမပါ...ဒါေပမယ့္ ညီမတို ့ကိုစကားေျပာမွာကေတာ့ ဒြန္ေဆးဆား ဘဲကြယ့္"
အဲလစ္(စ္) ပုံစံမွာ တစ္စုံတစ္ခုကိုစိုးရိမ္ေနဟန္ရွိေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက လူႀကီးတစ္ေယာက္မွ ကေလးငယ္မ်ားကိုဆုံးမသည့္ေလသံမ်ိဳးႏွင့္ စကား စတင္ေျပာေလသည္။
"ငါ့ဇနီးေလာင္းနဲ ့ငါဟာ ဒီကေန ့ည အနားယူၾကမွာဆိုေတာ့ ေရခ်ယ္ကလဲ သူ ့မမ အတြက္ဘာမွလုပ္ေပးစရာမရွိေတာ့သလို ငါကိုယ္တိုင္ကလဲ တန္ဘိုးရားကိုခိုင္းစရာ မရွိေတာ့ဘူး၊ဒီေတာ့ င့ါဇနီးေလာင္းနဲ ့ငါဟာ အသင့္ေတာ္ဆုံး သေဘာတူညီခ်က္တခုကို ျပဳလုပ္ခဲ့ၾကတယ္ဆိုပါေတာ့...ေရခ်ယ္နဲ ့တန္ဘိုးရားတို ့ အတူတူအိပ္ၾကဖို ့ဘဲကြယ့္..ေရခ်ယ္
က အေတာ္ေလးၾကည့္ေကာင္းတဲ့မိန္းမဆိုေတာ့ ဘယ္လိုဘဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဘိုးရားအတြက္ သင့္ေတာ္တယ္လို ့ဆိုရမွာေပါ့၊ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးရားကလဲ ေနာင္ကို ငါလာတိုင္း အျမဲပါေတာ့
မွာမို ့မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ဟာ မင္းတို ့သခင္မအတြက္ ေကာင္မြန္တဲ့မ်ိဳးဆက္သစ္ ကၽြန္ေလးေတြျဖည့္စည္းေပးနိုင္စြမ္းလိမ့္မယ္လို ့ ငါထင္တယ္"
ဒြန္ေဆးဆားစကားေၾကာင့္ေရခ်ယ္မ်က္ႏွာပ်က္သြားၿပီး အဲလစ္(စ္)၏ မ်က္ႏွာကို အားကိုးတႀကီးျဖင့္ၾကည့္ေနေလသည္။
သူမအတြက္ ေစာဒကတက္လို ့ရမည္မဟုတ္ေတာ့မွန္း အဲလစ္(စ္)၏မ်က္ႏွာထားကို ေတြ ့႐ုံႏွင့္နားလည္လိုက္မိပါသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားနားမလည္နိုင္ေစရန္ ျပင္သစ္ဘာသာစကားႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ကို လွမ္းေျပာလိုက္မိ၏။
"မမ...ကၽြန္မကို ကတိေပးထားတယ္မဟုတ္လားဟင္....ကၽြန္မ..ေယာက္က်ားေတြကို သေဘာမက်ဘူးဆိုတာ မမသိတယ္ေလ"
အဲလစ္(စ္)က သူမ၏ပခုံးမ်ားကို တြန္ ့ျပလိုက္ၿပီး ျပင္သစ္လိုပင္ အေျဖျပန္ေပးလိုက္၏။
"မမ...အေနနဲ ့ေျပာတာမွမဟုတ္တာဘဲညီမရယ္..ဒါကဒြန္ေဆးဆားရဲ ့စိတ္ကူးဆိုေတာ့ မမ...ဘယ္လိုျငင္းဆန္လို ့ရမွာတဲ့လဲ..ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ညီမ လိုက္နာရလိမ့္မယ္"
အဲလစ္(စ္)က ျပင္သစ္လိုေျပာရင္းမွ တဆက္ထဲစပိန္လို ဆက္ေျပာလိုက္သည္။
"ေရခ်ယ္....ညီမအေနနဲ ့ဒြန္ေဆးဆားေရွ ့မွာစပိန္လိုဘဲေျပာသင့္တယ္ကြယ့္"
"ဒီမွာ...တန္ဘိုးရားေရာ ေရခ်ယ္ေရာ ႏွစ္ေယာက္စလုံးနားေထာင္စမ္း"
ဒြန္ေဆးဆားက သူ၏ကေလးႏွစ္ေယာက္ကို အမိန္ ့ခ်မွတ္ေတာ့မည္မို ့ အသံကို မာျပစ္လိုက္ေလသည္။
"မင္းတို ့အခန္းကို ငါတို ့မီးေပးထားမယ္၊ ေဟာဒီမွာ ညတိုင္းလဲ တို ့ဟာ မင္းတို ့အတြက္ ဒီလိုလုပ္ေပးနိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဖူး၊ကဲ ေရခ်ယ္..မင္းက ေရွ ့ကဦးေဆာင္သြား
တန္ဘိုးရားက ေနာက္ကလိုက္သြား၊ ငါတို ့ဟာ ဒီအခ်ိန္မွာ လုပ္ရိုးလုပ္စဥ္အတိုင္းလုပ္ရလိမ့္မယ္ကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက လက္ဆြဲမီးအိမ္ကို ေရခ်ယ္အားလွမ္းေပးလိုက္သည္။
ေရခ်ယ္၏ လွမ္းယူလိုက္ေသာလက္မ်ားက တုန္ယင္ေနေသာေၾကာင့္ ဖေယာင္းစက္အခ်ိဳ ့ပင္ ဒြန္ေဆးဆား၏ခါးတစ္ဝိုက္သို ့လြင့္စင္သြား၏။
သို ့ေသာ္ ဒြန္ေဆးဆားက သူ၏စီစဥ္ေဆာင္ရြက္မႈကို သူ ့ဖာသာ သေဘာေတြ ့ေနမိေသာေၾကာင့္ သူမကို ျပစ္တင္ေျပာဆိုျခင္းမရွိေခ်။
လက္ဆြဲမီးအိမ္ကို ကိုင္ၿပီး ေရခ်ယ္ကဦးေဆာင္၍ မီးဖိုေဆာင္ေဘးရွိ တံခါးမွ ဝင္သြားလိုက္သည္။
မီးဖိုေဆာင္ကို ျဖတ္သန္းလိုက္ၿပီးလၽွင္ သူမက အခန္းဆီးတစ္ခုကိုဖယ္ရွားလိုက္သျဖင့္ သန္ ့ရွင္းစင္ၾကယ္ေနေသာ အခန္းငယ္ေလးတစ္ခုအား မီးေရာင္ေအာက္တြင္ေတြ ့လိုက္ရ၏။
ခပ္နိမ့္နိမ့္ ကုတင္ေပၚတြင္ ေမြ ့ယာတစ္ခုရွိၿပီး ေခ်ာေမြ ့ေသာ အိပ္ယာခင္းတစ္ခု ခင္းထားသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
နံရံတြင္ ခ်ည္ထည္လိုက္ကာမ်ား ဆြဲခ်ိတ္ထားၿပီး ရိုးရိုးကုလားထိုက္တစ္လုံး၊မွန္ငယ္တစ္ခ်ပ္ႏွင့္ နံရံတြင္ရိုက္ထားေသာစင္ငယ္မ်ားေပၚတြင္ ပုလင္းမ်ားႏွင့္ ေသတၱာငယ္ေလးမ်ား အစီ
အရီ တင္ထားသည္ကို လဲေတြ ့ျမင္ရသည္။
အျခား..ဘာမွ မရွိေတာ့ေခ်။
ဒြန္ေဆးဆားက က်ဥ္းလွေသာ အိပ္ယာကုတင္ကို ၾကည့္၍ ရယ္ေမာလိုက္၏။
"တန္ဘိုးရားရဲ ့ ပခုံးအက်ယ္နဲ ့ေတာ့ အေတာ္ဘဲမဟုတ္လားကြ...ဟား...ဟား...ဒါေပမယ့္ မင္း အဆင္ေျပေအာင္လုပ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္....ခုအခ်ိန္မွာကလဲ ဒီအခန္းဘဲရွိတာ
ကိုးကြ...ဒီည အလုပ္ေကာင္းေကာင္းလုပ္ေပေတာ့ တန္ဘိုးရား...တကယ္လို ့ေမြးလာတာေလးက အေကာင္းစားေလးဆိုရင္ တို ့မြန္တာဘိုကိုယူသြားၿပီး ေကာင္းေကာင္းေမြးရမယ္ေဟ့"
ေျပာရင္း သူက အဲလစ္(စ္)၏လက္ေမာင္းကို အသာညႇစ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
"မင္းလိုခ်င္တယ္လို ့ပူဆာေနတဲ့ လက္စြပ္ကို ကိုယ္ဝယ္ေပးပါ့မယ္....ခုရလာမယ့္ ကေလးနဲ ့လဲတဲ့သေဘာေပါ့ကြယ္"
ဒြန္ေဆးဆား၏စကားေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားျပဳံးလိုက္သည္။
"အေကာင္းစားေလးျဖစ္မွာေသခ်ာပါတယ္ သခင္...ကၽြန္ေတာ့္ဆီက အျမဲတမ္းအေကာင္းစားေတြခ်ည္းဘဲ ရတယ္မဟုတ္လား"
"မင္းက အေတာ္ေလထြားတဲ့ အေကာင္ဘဲကြ..ဒါေပမယ့္မင္းဟာအမွန္ကိုဘဲ ေျပာတတ္တဲ့ေကာင္ဆိုတာကိုငါသိပါတယ္ေလ...ကဲတို ့သြားမယ္...ေၾသာ္...ဖေယာင္းတိုင္
ေတြကို ထြန္းထားေရခ်ယ္..ဒါမွ တို ့အျပန္လမ္းကို ျမင္ရမွာကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက ရယ္ေမာရင္း အဲလစ္(စ္)ကို လက္ဆြဲေခၚသြားေလေတာ့သည္။
"ဒီမွာ...အဲလစ္(စ္)...မင္းရဲ ့ေရခ်ယ္ဟာ မနက္က်ရင္ ကိုယ့္ကို ေက်းဇူးတင္ေနမွာပါကြာ"
ေရခ်ယ္က အခန္းလယ္တြင္ သုန္မႈန္ေသာ မ်က္ႏွာထားႏွင့္ ရပ္လၽွက္ရွိေနေလသည္။
ၿပီးေတာ့ သူမ၏ အမုန္းအားပါေသာအၾကည့္ေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ ျပဳံးရယ္ျပဖို ့ေတာင္ အခက္ေတြ ့ေနမိရသည္။
"ရွင့္ရဲ ့သခင္က ကၽြန္မနဲ ့အတူေနဖို ့ရွင့္ကိုဒီမွာထားခဲ့သလို ကၽြန္မရဲ ့သခင္မကလဲသေဘာတူခဲ့တယ္....ဒီေတာ့ ရွင္ေနနိုင္တယ္..ဒါေပမယ့္ ကၽြန္မကို လက္ဖ်ားနဲ ့
ေတာင္မထိပါနဲ ့....ဒီမွာကၽြန္မ အိပ္ယာ....ကၽြန္မအိပ္ဖို ့....ဒါေပမယ့္ တစ္ေယာက္ထဲဘဲ"
"ခင္ဗ်ား ကၽြန္ေတာ္နဲ ့ဆို သေဘာက်သြားမွာပါဗ်ာ"
တန္ဘိုးရား၏ ႏႈတ္ခမ္းဖ်ားမွာ အျပဳံးက ျပန္ေပၚလာသည္။
သူ ့ကိုယ္သူ ယုံၾကည္မႈရရွိသြားသည့္ ပုံမ်ိဳးျဖစ္၏။
သခင္ေျပာသြားၿပီးၿပီမို ့ ဒီမိန္းမ လြန္ဆန္ဝံ့မည့္ပုံ မရွိဟု သူက ယူဆထားလိုက္ၿပီးျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ္က ေခါင္းအုန္းေအာက္သို ့လက္ထည့္ၿပီးျပန္ထုတ္လိုက္သည္တြင္ ေမာင္းခ်ဓါးတစ္လက္က လက္ထဲတြင္ ပါလာ၏။
ဖေယာင္းတိုင္၏ အလင္းေရာင္ေၾကာင့္ ဓါးက ဝင္းကနဲ ေတာက္ပသြားသည္။
"မင္း...ငါ့ကို ထိရဲထိၾကည့္....ေဟာဒီ့ ဓါးကို အသုံးခ်ရလိမ့္မယ္....သိလား"
ေရခ်ယ္က မင္း..ငါ...သုံးကာ ၿခိမ္းေျခာက္လိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ရယ္ေမာလိုက္၏။
"ခင္ဗ်ားလက္ေတြက ႏူးညံ့လွပါတယ္ဗ်ာ"
ေျပာရင္း သူက သူ ့လက္မ်ားကို ေထာင္ျပလိုက္သည္။
"အဲဒီ့ ဓါးေသးေသးေလးကို ကၽြန္ေတာ္ေၾကာက္သြားလိမ့္မယ္လို ့ ထင္ေနတာလားဟင္"
"အို....ရွင္အိပ္ေပ်ာ္တဲ့အထိ ကၽြန္မေစာင့္ေနမွာေပါ့"
"ခင္ဗ်ားနဲ ့ဆိုရင္ ကၽြန္ေတာ္ဘယ္အိပ္ပါ့မလဲဗ်ာ"
တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္ သူမကို သိမ္းက်ဳံးဖက္လိုက္ရာ သူမကတိမ္းေရွာင္လိုက္ၿပီး သူ ့အားအခန္းေထာင့္သို ့တြန္းျပစ္လိုက္၏။
ၿပီးေတာ့နံရံရွိ စင္မ်ားေပၚမွ ေသတၱာငယ္ေလးတစ္ခုကို လွမ္းယူ၍ ဖြင့္လိုက္ေလသည္။
ထူးဆန္းေသာ အရာတစ္ခုသည္ ေလထဲတြင္ ပ်ံဝဲသြားကာ သက္ရွိအလား တန္ဘိုးရား၏ ေျခေထာက္အစုံနားသို ့ေျဖးညင္းစြာ က်လာေလ၏။
ထိုအရာက တုတ္တုတ္မွ မလႈပ္။
ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိေတာ့လဲ ဘာမွမဟုတ္။
ငွက္ေမႊး အေရာင္စုံကို စုခ်ည္ထားျခင္းသာျဖစ္၏။
သို ့ေပမယ့္ တန္ဘိုးရား၏ႏွလုံးသာကိုေတာ့ တုန္လႈပ္သြားေစသည္မွာ အမွန္ပင္ျဖစ္ေလသည္။
"အဲ...အဲဒါဘာႀကီးတုန္းဗ်"
ေျခာက္ကပ္ကပ္ျဖစ္သြားေသာႏႈတ္ခမ္းအစုံကို လၽွာႏွင့္သပ္လိုက္ၿပိး တန္ဘိုးရားက ေမးလိုက္မိေလသည္။
"ကၽြန္မတို ့ကေတာ့ အဲဒါကို ဗူးဒူး လို ့ေခၚၾကတယ္"
သူမက ပါးလႊာေသာႏႈတ္ခမ္းအစုံကို တင္းတင္းေစ့ထားလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ ထိုအရာကို လက္ညႇိုးျဖင့္ထိုးျပလိုက္႐ုံျဖင့္ ထိုအရာက သူမ စကားကို နားေထာင္လိုက္သည့္အလား ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ႐ုတ္တရက္ လႈပ္ရွားသြား၏။
"ရွင္ အဲဒီ့ဟာကို ေက်ာလိုက္တာနဲ ့ ရွင္ေသၿပီလို ့သာ မွတ္ထားလိုက္ေပေတာ့...အာဖရိကရဲ ့ဘုရားေတြက ရွင္သိတဲ့အတိုင္း တန္ခိုးရွိၾကတယ္မဟုတ္လား...သူတို ့ဟာ
ကၽြန္မေတာင္းဆိုခ်က္ကိုလိုက္နာၾကတယ္ေလ...ဒီေတာ့ ရွင့္ေနရာ ရွင္ေနပါ...ဒါမွ ရွင့္အတြက္ စိတ္ခ်ရမယ္...ရွင္အိပ္ေပ်ာ္ေနတုန္း ကၽြန္မ ေဟာဒီ ဓါးကို အသုံးမျပဳပါဘူး..ကၽြန္မေက်
နပ္ရင္ေပါ့ေလ...အဲ...ရွင္အိပ္ရမယ့္ ၾကမ္းျပင္က နဲနဲေတာ့မာတယ္...ဒါကလဲ ကၽြန္မအျပစ္ေတာ့ မဟုတ္ပါဘူး....ကဲ...ကၽြန္မတို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ နားလည္ၾက
ၿပီမဟုတ္လား"
တန္ဘိုးရားက လႈပ္ရွားေနေသာ ၾကမ္းျပင္ေပၚမွ အရာကို ေနာက္ဆုတ္၍ ေရွာင္လိုက္ရျပန္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့....ကၽြန္ေတာ္နားလည္ပါတယ္ ေရခ်ယ္"
"ေကာင္းၿပီ....မနက္က်ရင္ ရွင္ ဒြန္ေဆးဆားကိုေျပာရမွာက ေပ်ာ္စရာေကာင္းတဲ့ညကို ကၽြန္ေတာ္ကုန္လြန္ခဲ့ပါတယ္လို ့...ဟုတ္ပလား"
"ခင္ဗ်ား သေဘာအတိုင္းျဖစ္ေစရပ့ါမယ္ ေရခ်ယ္...ဒါေပမယ့္ ဒါဟာ ပထမဆုံးအႀကိမ္ ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့သခင္ကိုလိမ္ရျခင္းဘဲျဖစ္ပါတယ္"
"ပထမဆုံးအႀကိမ္ဆိုတာ ရွိစျမဲပါရွင္...ဒုတိယအႀကိမ္ဆိုရင္ေတာ့ သိပ္မခဲယဥ္းေတာ့ဘူးဆိုတာ ရွင္သိလာပါလိမ့္မယ္"
"ခင္ဗ်ားဟာ အေတာ္ထူးဆန္းတဲ့ မိန္းမဘဲ ေရခ်ယ္"
တန္ဘိုးရားက တကယ္ပင္ ေလးစားစြာေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ပါသည္။
"ဘာျဖစ္လို ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ဒီေလာက္ေတာင္မုန္းရတာလဲဗ်ာ...ကၽြန္ေတာ္က ခင္ဗ်ားကို ဘယ္တုန္းကမွ မေကာင္းတာ မလုပ္ခဲ့ဖူးပါဘူး"
"ဘာေၾကာင့္လဲဟုတ္လား.....ဒီမွာတန္ဘိုးရား..ဘာေၾကာင့္လဲဆိုေတာ့ ရွင္က ေယာက္က်ားျဖစ္လို ့ဘဲ....ကၽြန္မက ေယာက္က်ားမွန္သမၽွကို မုန္းတယ္ရွင့္..ေျပာရရင္
ရွင့္ကို မုန္းတာမဟုတ္ဖူး...ဟို....ရွင္တို ့အျပဳအမူနဲ ့ မိန္းမေတြကို ရွင္တို ့လုပ္ခ်င္တဲ့ဟာမ်ိဳးကိုမုန္းတာ...သိၿပီလား"
"အမ်ားအားျဖင့္ ဒါမ်ိဳးကို ရြံမုန္းစရာလို ့ မထင္တတ္ၾကပါဘူးဗ်ာ...အမ်ားကေတာ့ သေဘာက် ေပ်ာ္ၾကတာခ်ည္းပါဘဲ"
"ရွင္ေျပာတဲ့ မိန္းမစားမ်ိဳးထဲမွာ ကၽြန္မ မပါဘူးလို ့မွတ္ထားလိုက္ေပါ့ရွင္"
သူမက ဖေယာင္းတိုင္မီးကို မႈတ္ျပစ္လိုက္ၿပီးဆက္ေျပာျပန္၏။
"ရွင့္အဝတ္အစားေတြ ခၽြတ္ျပစ္လိုက္ဦး....ေတာ္ၾကာ ၾကမ္းေပၚမွာအိပ္ရလို ့ေပကုန္ရင္ မနက္က် ဒြန္ေဆးဆားက မသကၤာျဖစ္ေနပါဦးမယ္"
သူမကပင္ အေမွာင္ထဲမွေန၍ ခ်ိတ္တခုတြင္ ခ်ိတ္ထားသည့္ အဝတ္စႀကီးကို ျဖဳတ္ယူလိုက္ကာ တန္ဘိုးရားထံသို ့ မွန္း၍ပစ္ေပးလိုက္သည္။
ေပ်ာ့ေျပာင္းေသာ အဝတ္စတစ္ခုက တန္ဘိုးရားမ်က္ႏွာေပၚသို ့တန္းတန္းမတ္မတ္ပင္ ဖုံးအုပ္လိုက္သလိုျဖစ္သြား၏။
"အဲဒါကို ခင္းၿပီးေတာ့အိပ္ပါ...ၾကမ္းက မာေတာ့ ရွင့္အတြက္ နဲနဲေတာ့ သက္သာလိမ့္မယ္ထင္ပါတယ္"
"ခင္ဗ်ားရဲ ့ဟို....ဟို ဥစၥာႀကီးကို ဖယ္ထားလိုက္ပါလားဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္က အိပ္ရင္လူးလွိမ့္တတ္ေတာ့ မေတာ္ ထိသြားမွျဖင့္ဒုကၡပါဘဲ ေရခ်ယ္"
သူက ေတာင္းပန္စကားဆိုလိုက္မိ၏။
"ရွင္....အဲဒါကိုသာ ေက်ာ္မလာပါနဲ ့ေလ....အဲဒါဆိုရင္ ဘာမွျဖစ္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ပါဘူး..ကဲ...ကဲ...အိပ္ေတာ့၊ မနက္က်ရင္ ကၽြန္မ ရွင့္ကိုႏွိုးပါ့မယ္"
တန္ဘိုးရားက ဂ႐ုတစိုက္ အဝတ္အစားမ်ားကိုခၽြတ္၍ ကုလားထိုင္ေပၚတြင္ အေသအခ်ာ တင္ထားလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ္ပစ္ေပးထားေသာ အဝတ္ကို ၾကမ္းေပၚသို ့ျဖန္ ့ခင္းကာ လွဲအိပ္လိုက္သည္။
ညသည္ တိတ္ဆိတ္ေန၏။
အျပင္ဘက္မွ ျခင္၊ယင္ စေသာ ပိုးေကာင္မ်ား၏ အသံသဲ့သဲ့သာလၽွင္ ထြက္ေပၚလၽွက္ရွိေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သက္ျပင္းခ်လိုက္မိ၏။
သူ ့စိတ္ေတြသည္ မာမာဘာဘာ၏ တဲအိမ္ဆီသို ့သာ ျပန္ေရာက္ေနသည္။
တမ္းတေနမိသည္။
ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္မွာမူ သူမ၏ ခုတင္ေလးေပၚတြင္ ငွက္ေမႊးျဖင့္ျပဳလုပ္ထားေသာ ဗူးဒူး၏ အကာအကြယ္ရွိလင့္ကစား အိပ္ေပ်ာ္ျခင္းမရွိေခ်။
စိတ္ခ်လက္ခ် မအိပ္ရဲဘဲျဖစ္ေနမိေသာေၾကာင့္ျဖစ္ပါသည္။
မနက္မိုးလင္း၍ ေရာင္နီသန္းစ အခ်ိန္ထိတိုင္ေအာင္ပင္ျဖစ္၏။
သူမက တန္ဘိုးရားကို လွမ္းၾကည့္လိုက္မိသည္။
ဲထို ့ေနာက္ သူမစိတ္ထဲတြင္ သူမကို အကာအကြယ္ျပဳေပးခဲ့ေသာ အရာကို ေက်းဇူးတင္စကားဆိုေနလိုက္မိသည္။
ၿပီးေတာ့ ဘယ္လိုမွ မဟန္နိုင္ေတာ့ဘဲ သူမလဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားေလေတာ့သည္။
အဲလစ္(စ္)သည္ဘယ္တုန္းကမွ ဒီေလာက္ လွပၿပီးခ်စ္စရာေကာင္းလိမ့္မည္ဟု ဒြန္ေဆးဆား မထင္ခဲ့မိေခ်။
တစ္ခ်ိန္တစ္ခါက သူ ့အေနႏွင့္ တစ္စုံတစ္ခုကို သံသယ ဝင္ေနခဲ့မိသည္မွာအမွန္ပင္ျဖစ္၏။
ခ်မ္းသာေသာ ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ လူလတ္ပိုင္းအရြယ္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ကိုလိုခ်င္ခဲ့မိသည္။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဆုံဆည္းလိုက္ရေတာ့ သူ ့စိတ္ကူးယဥ္အိပ္မက္မ်ားကို အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ခဲ့၏။
အဲလစ္(စ္)က သူ၏ စည္းစိမ္ႂကြယ္ဝမႈမ်ားအေပၚတြင္သာ မက္မက္ေမာေမာရွိေနမွာကို စိုးရိမ္ေနခဲ့မိသည္။
သို ့ေသာ္ ညတုန္းက အဲလစ္(စ္)၏ အျပဳအမူမ်ားက သူ၏သံသယႏွင့္ စိုးရိမ္မႈမ်ားကို ဖယ္ရွားလိုက္ခဲ့ေလၿပီျဖစ္ေလသည္။
ယခုလို အိပ္ခန္းတြင္းမွာ မ်က္ႏွာခ်င္းဆိုင္ နံနက္စာစားသုံးေနေသာအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ အျပစ္ကင္းစင္ေသာ သူမ၏အလွက ျမတ္နိုးဖြယ္အတိျဖစ္ေနသည္။
သူ ့အေပၚတြင္ထားရွိေသာ သူမ၏ အခ်စ္ကိုလဲ သန္ ့စင္လွသည္ဟု ဒြန္ေဆးဆားက ဆုံးျဖတ္လိုက္မိေလသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမသည္ ဖင္တာမြန္တာဘို၏ အရွင္သခင္မျဖစ္ထိုက္၊မျဖစ္ထိုက္ဆိုသည္ကို ယုံမွားသံသယျဖစ္ေနစရာ မလိုအပ္ေတာ့ေခ်။
အဲလစ္(စ္) သာ သူ၏ဇနီးအျဖစ္ရပ္တည္နိုင္ခဲ့လၽွင္ သားေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္ေတာ့ ေမြးေပးနိုင္လိမ့္မည္ဟု သူေမၽွာ္လင့္မိပါသည္။
သူ ့အေနႏွင့္ လက္ထပ္ေရးအတြက္ အေသအခ်ာဆုံးျဖတ္ရန္မ်ားရွိေနေသးသျဖင့္ လက္ထပ္မႈကို စီစစ္ရေပလိမ့္ဦးမည္။
လတ္တေလာအခ်ိန္တြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ေပ်ာ္ေနမိပါသည္။
သူတို ့အား ေရခ်ယ္ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့က ေသခ်ာလုပ္ေကၽြးျပဳစုေနၾကသည္။
တန္ဘိုးရားက မည္သို ့မွ မ်က္ႏွာေျပာင္းလဲျခင္း....အမူအရာပ်က္ျခင္း မရွိသည့္အတြက္ကိုလည္း ေရခ်ယ္က တိတ္တဆိတ္ ေက်းဇူးတင္ေနမိရ၏။
အဲလစ္(စ္)ကမူ ေရခ်ယ္၏မ်က္ႏွာေပၚတြင္တစုံတစ္ခုကို ရွာေဖြေနဟန္ရွိေလသည္။
သူမအေနႏွင့္ ညတုန္းက အေတာ္ကိုစိတ္ထိန္းထားရသည္။
အလိုမျပည့္ဝမႈေတြႏွင့္ က်န္ရစ္ခဲ့ရေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာအိပ္ေမာက်ေနၿပီျဖစ္ေသာ ေဆးဆားကိုလဲ ထုရိုက္ျပစ္ခ်င္စိတ္ေတြျဖစ္ခဲ့မိရ၏။
အမွတ္မထင္ ေတြ ့ျမင္ခဲ့ရေသာ တန္ဘိုးရား၏ ႀကီးမားထြားႀကိဳင္းမႈကို မ်က္စိထဲျမင္ေယာင္ေနမိၿပီး ေရခ်ယ့္ကိုပင္ မနာလိုသလိုျဖစ္ေနခဲ့သည္။
မနက္မိုးလင္းေတာ့ ေရခ်ယ္မည္သို ့ရွိေနသလဲဆိုတာကို သိခ်င္လြန္းလွစြာ စူးစမ္းေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ္ႏွင့္ တန္ဘိုးရား အဆင္ေျပခဲ့သည္လားဆိုတာကို သိခ်င္ေနမိျခင္းျဖစ္ပါသည္။
တကယ္ေတာ့ ျဖစ္နိုင္ေလာက္သည့္ အေျဖကို သူမခန္ ့မွန္းနိုင္ခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
မေရာင့္ရဲေသာ အလိုမက်မႈမ်ားႏွင့္ အိပ္မေပ်ာ္နိုင္စြာ လူးလြန္ ့ရင္း မနက္ခင္းေရာက္သည္အထိ သူမ အိပ္မေပ်ာ္ခဲ့ေပ။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲဟု သိလိုစိတ္ျပင္းျပလြန္းေသာေၾကာင့္ မနက္အေစာႀကီး ေရခ်ယ္၏အခန္းရွိရာသို ့သြား၍ ေခ်ာင္းၾကည့္ခဲ့ၿပီးျဖစ္ေလသည္။
ကုတင္ေပၚတြင္အိပ္ေပ်ာ္ေနေသာေရခ်ယ္ႏွင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္အိပ္ေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေတြ ့လိုက္ကထဲက အေျခအေနကို သူမရိပ္စားမိခဲ့ၿပီးျဖစ္၏။
ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ လက္ဖ်ားႏွင့္ပင္ အထိမခံခဲ့ရေၾကာင္းကို ယုံမွားသံသယျဖစ္စရာ မလိုပါေခ်။
တန္ဘိုးရားကို သူမစိတ္ဝင္စားေနမိသည္။
ကၽြန္တစ္ေယာက္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သူမလိုခ်င္သလို ပုံသြင္းယူလို ့ရမည္ဆိုတာေတာ့ေသခ်ာသည္။
လူျဖဴမတစ္ေယာက္အေနျဖင့္ အမည္းေကာင္ႏွင့္ ဆက္ဆံလိုစိတ္ျဖစ္ေပၚေနမိသည္မွာ ေဆးဆားႏွင့္ ဆက္ဆံရတာ အလိုမျပည့္ဝေသာအေၾကာင္းရင္းတစ္ခုထဲေၾကာင့္ မဟုတ္မွန္းကို
ေတာ့ သူမသိပါသည္။
သို ့ေပမယ့္ ထိုအေၾကာင္းကို အျပစ္တင္ပုံခ်ထားလိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သူမကိုယ္သူမ မလုံမလဲျဖစ္မႈမ်ိဳး မခံစားရေတာ့ေပ။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ဆက္ဆံရေအာင္ႀကံစည္မည္ဟု သူမဆုံးျဖတ္လိုက္ပါသည္။
သူမအေနႏွင့္ သူမ၏ ရည္ရြယ္ခ်က္အား ေသခ်ာခိုင္မာေသာ အုတ္ျမစ္မ်ား ႀကိဳတင္ခ်နိုင္ရန္ျပင္ဆင္ထားရမည္ဟုေတြးလိုက္မိေလသည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမက ဒြန္ေဆးဆားကို ဟန္မူပိုပိုႏွင့္ စကားဆိုလိုက္သည္။
"ေဆးဆားရယ္.....ညကရွင္ဝယ္ေပးမယ္လို ့ကတိေပးခဲ့တဲ့လက္စြပ္ဆိုတာက ေရခ်ယ္သာကေလးမရဘူးဆိုရင္ ကၽြန္မက မေမၽွာ္လင့္ရေတာ့ဘူးေပါ့ေနာ္"
အဲလစ္(စ္)၏ ပုံဟန္မွာ မင္းသမီးပင္ရႈံးေလာက္သည္မို ့ ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္ မာယာျမစ္ထဲ ေမ်ာသြားရေလသည္။
"အဲဒီလိုမဟုတ္ပါဘူးကြယ္...ဒါေပမယ့္ ေနာက္ထပ္ကိုးလ၊ဆယ္လ ေလာက္ကိုေစာင့္ၾကည့္စမ္းပါ...တန္ဘိုးရားဆိုတဲ့ေကာင္ေလးက အျမဲတမ္း သူ ့တာဝန္ကို ေက်ႁပြန္
ေအာင္လုပ္နိုင္ခဲ့တဲ့ေကာင္ပါကြ"
"အဲဒီ့ ေမြးလာမယ့္ကၽြန္ေပါက္စေလးေတြကိုကၽြန္မစိတ္မဝင္စားပါဘူးရွင္....ရွင္သေဘာက် ေက်နပ္ရင္ၿပီးတာဘဲဆိုၿပီးကၽြန္မကလိုက္ေလ်ာေပးခဲ့တာပါ...အဲဒီ့လက္စြပ္
ကိုလဲ ကၽြန္မက လိုခ်င္လွတယ္မဟုတ္ပါဘူး...ၿပီးေတာ့ လက္စြပ္က တန္ဖိုးအရမ္းႀကီးလြန္းလွပါတယ္ရွင္....ဒါကိုမရလို ့လဲ ကၽြန္မ ေသာကမျဖစ္ပါဘူး...အင္း...ကၽြန္မမွာ ဒီ့ထက္ပို
ၿပီးလိုအပ္ေနတာရွိပါတယ္ရွင္ရယ္...အဲဒါကိုရဖို ့ ကိုးလ၊ဆယ္လ လဲကၽြန္မ မေစာင့္နိုင္ေတာ့ဘူး..သိလား၊ အဲဒါက လက္စြပ္ထက္စာရင္ အင္မတန္ တန္ဖိုးနည္းပါတယ္....ဒါေၾကာင့္
ရွင့္ကို ပူဆာရေကာင္းမလားလို ့ ေတြးေနမိတယ္ေလ....တကယ္ေတာ့ ကၽြန္မဖာသာ ကၽြန္မ ဝယ္နိုင္ပါတယ္....ရွင့္ဆီက ခြင့္ျပဳခ်က္ေတာင္းခံခ်င္တဲ့ သေဘာပါရွင္"
"ကိုယ့္ရဲ ့ အဲလစ္(စ္)ရယ္...မင္းအတြက္လိုအပ္ေနတဲ့အရာဆိုတာ ဘာမ်ားပါလိမ့္....မင္းဘာလိုခ်င္တယ္ဆိုတာသာ ကိုယ့္ကို ေျပာစမ္းပါအခ်စ္ရယ္"
"ကၽြန္မခ်စ္တဲ့ ေဆးဆားရယ္.....ကၽြန္မလိုခ်င္ေနတာကေတာ့ လွည္းတစ္စီးနဲ ့ လွည္းေမာင္းနိုင္တဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္ပါဘဲကြယ္...စဥ္းစားၾကည့္စမ္းပါ အခ်စ္ရယ္...ေဈး
သြားတဲ့အခါ....အျပင္သြားတဲ့အခါမ်ိဳးေတြမွာ လွည္းငွားသြားရေတာ့ သူစိ္မ္းတစ္ရံဆံလိုျဖစ္ေနတဲ့ လွည္းေမာင္းတဲ့ကၽြန္ေတြကို ကၽြန္မေၾကာက္မိတာအခါခါပါဘဲရွင္ရယ္..ေရခ်ယ္က
အျပင္ထြက္ၿပီးလွည္းေခၚရတယ္...ေခၚလာတဲ့ လွည္းနဲ ့ ၿမိဳ ့ျပင္ထြက္ရၿပီဆိုရင္ အဲဒီ့လွည္းေမာင္းတဲ့ေကာင္ေတြအတြက္နဲ ့ ကၽြန္မမွာ ေသမေလာက္တုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားေနရေတာ့တာ
ပါဘဲ....ဟိုး ျပင္သစ္မွာတုန္းကလဲ အမည္းေကာင္ေတြက ကၽြန္မကို ထိတ္လန္ ့မႈေတြအမ်ားႀကီးေပးခဲ့ၾကတာမဟုတ္လားရွင္"
သူမက ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းမ်ားကို ပို၍တုန္ခါလာေအာင္လုပ္လိုက္ရင္း မ်က္ရည္စ တစ္ေပါက္ႏွစ္ေပါက္ကို ပါးျပင္ႏုႏုေပၚသို ့က်ေစလိုက္၏။
ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္ ေကၽြက်သြားရသည္။
"ကိုယ္နားလည္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္....ကိုယ္နားလည္ပါၿပီကြယ္"
"အို....ဒါေပမယ့္ ရွင္မသိနိုင္ပါဘူး...နားမလည္နိုင္ပါဘူး ေဆးဆားရယ္..အမည္းေကာင္ေတြရဲ ့ၾကမ္းၾကဳတ္ရက္စက္မႈကို ရွင္မသိနိုင္ပါဘူးရွင္...ရွင့္တစ္သက္မွာလဲ သူတို ့
ေၾကာင့္ ထြက္ျပးရတာမ်ိဳး...ပုန္းေရွာင္ေနရတာမ်ိဳး....မလုပ္ခဲ့ဖူးဘူးမဟုတ္လားဟင္"
"ဟုတ္ပါၿပီ..အခ်စ္ရယ္...ဒါေပမယ့္...မင္းမွာလွည္းရွိေနရင္ လွည္းေမာင္းမယ့္သူတစ္ေယာက္လိုလိမ့္မယ္မဟုတ္လား...ေရခ်ယ္ကေရာ...ဘယ္လိုလဲ..သူေမာင္းနိုင္ပါ့မလား"
ဒြန္ေဆးဆားအေနႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ကို လွည္းတစ္စီးဝယ္ေပးရန္ ဆုံးျဖတ္ၿပီးျဖစ္ေနေပၿပီ။
"မင္းလိုမိန္းမတစ္ေယာက္အတြက္ ကိုယ္ပိုင္လွည္းတစ္စီးရွိသင့္တယ္ဆိုတာကိုကိုယ္နားလည္ပါၿပီအခ်စ္ရယ္..အစကထဲကကိုယ္ဒီလိုမေတြးခဲ့မိတာအေတာ္ညံ့တာဘဲကြယ္"
"အို...ေဆးဆားရယ္....ကၽြန္မက အိမ္ထဲမွာ ကၽြန္ေယာက္က်ားေတြကို အလိုမရွိဘူးဆိုတာ ရွင္လဲသိသားဘဲ....အင္းေလ...အခုေတာ့ ရွင္မရွိတဲ့အခ်ိန္ဆိုရင္ ဒီမွာေနရတာ
လုံျခဳံမႈမရွိေတာ့သလိုပါဘဲရွင္...ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ ဟိုတစ္ညက အရက္မူးေနၾကတဲ့လူတစ္သိုက္ဟာ ဟိုမေကာင္းတဲ့ေကာင္မေတြရွိတဲ့ မင္ဒိုဇာနန္းေတာ္က ထြက္လာၾကၿပီး လမ္း
ေပၚမွာဆူပူၾကတယ္ေလ.....ၿပီးေတာ...ကၽြန္မရဲ ့ၿခံဝင္းတံခါးႀကီးကို ကိုင္လႈပ္ၿပီး ဝင္ခြင့္ေတာင္းလို ့ေတာင္း...ေအာ္လို ့ေအာ္နဲ ့....ေရခ်ယ္သာ တံခါးပိတ္ဖို ့ေမ့ေနရင္ ဒုကၡပါဘဲဆိုၿပီး
ေၾကာက္လိုက္ရတာ မေျပာပါနဲ ့ေတာ့ ေဆးဆားရယ္....ေနာက္ၿပီး ရွင္လဲအသိသားဘဲ...ဟာဗားနားမွာက ကၽြန္မဟာ ထင္ထင္ေပၚေပၚေနရသူ မဟုတ္ေသးပါဘူးရွင္...ရွင္နဲ ့ပတ္သက္
တယ္ဆိုေပမယ့္ ေလာေလာဆယ္မွာ ကၽြန္မက တိုင္းတပါးသူ....ၿပီးေတာ့ မိန္းကေလးတစ္ေယာက္ထဲရယ္...အင္းေလ..ေရခ်ယ္ေတာ့ ရွိပါရဲ ့...ဒါေပမယ့္ ဘယ္မွာလဲလုံျခဳံမႈ"
"အခ်စ္ရယ္....ကိုယ္ဟာ....မသိတတ္တဲ့လူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနပါေရာလားကြယ္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေတာက္ပၿပီးလွိုင္းထေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ဆံပင္မ်ားကို ပြတ္သပ္ေပးေနလိုက္သည္။
"ညကေတာ့ေလ..."
အဲလစ္(စ္)က ေဆးဆား၏ ေပ်ာ့ေျပာင္းေနၿပီျဖစ္ေသာ အမူအရာကိုျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အျမန္ဆုံး အခြင့္အေရးယူလိုက္ေလၿပီ...။
"ရွင့္ရဲ ့ကၽြန္ တန္ဘိုးရားကို ျမင္လိုက္ရေတာ့ေလ...ကၽြန္မစိတ္ထဲမွာ ကၽြန္မ ယုံၾကည္နိုင္တဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္လို ့ခံစားလိုက္မိတယ္....ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မအတြက္ ေၾကာက္စ
ရာမရွိတဲ့ သူတစ္ေယာက္လို ့လဲျမင္မိတယ္ကြယ္.....သူ ့မ်က္ႏွာၾကည့္ရတာ အလြန္ရိုးသားတဲ့မ်က္ႏွာေပါက္ပါ ရွင္ရယ္...သူဟာ ကၽြန္မ ဟာဗားနားကို ေရာက္ကထဲက ပထမဆုံးယုံ
ၾကည္စိတ္ခ်ရတဲ့ ကၽြန္တစ္ေယာက္အျဖစ္မွတ္ယူလိုက္မိသူပါ....သူ ့ကို ကၽြန္မအိမ္အတြက္ လွည္းေမာင္းသမားအျဖစ္ စဥ္းစားမယ္ဆိုရင္ ရွင္ဘယ္လိုသေဘာရသလဲရွင္"
ဒြန္ေဆးဆားက ကုလားထိုင္ေနာက္သို ့မွီလိုက္ေလသည္။
မ်က္လုံးမ်ားကို ေမွးထားလိုက္ၿပီး သူမ၏ေတာင္းဆိုမႈကို ျပန္လည္စဥ္းစားၾကည့္ေနမိ၏။
ခိုင္လုံေသာ အေၾကာင္းျပခ်က္မ်ားဟု သူယူဆလိုက္မိသည္။
အဲလစ္(စ္)၏ ေျပာဆိုမႈမ်ားကို သူ ယုံၾကည္၏။
အခုလိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ သူမသာလိုခ်င္သည္ဟုဆိုလာပါက ဖိုးလမင္းႀကီးကိုပင္ ယူေပးဖို ့ရာ သူႀကိဳးစားမိလိမ့္မည္ထင္ပါသည္။
သို ့ေသာ္တန္ဘိုးရားကိစၥအတြက္မူ အခက္ေတြ ့သလိုျဖစ္ေနမိရသည္။
"တန္ဘိုးရားဟာ ႏြားတစ္ေကာင္လို ႀကီးမားေပမယ့္ ငွက္ကေလးတစ္ေကာင္လို သိမ္ေမြ ့သူပါ...တန္ဘိုးရားနဲ ့သာဆိုရင္ မင္းအတြက္ ေသခ်ာေပါက္စိတ္ခ်ရမယ္ဆိုတာ
ေသခ်ာပါတယ္ကြယ္....ဒါေပမယ့္ အဲလစ္(စ္)ရယ္...ကိုယ္က အခုမွသူ ့ကို ျမင္းထိန္းအျဖစ္ ေလ့က်င့္ေပးေနတုန္းဘဲ ရွိေသးတယ္...ၿပီးေတာ့ေကာင္ေလးက ဖင္ကာမြန္တာဘိုၿခံရဲ ့ မရွိမျဖစ္ သားေဖာက္သမားတစ္ေယာက္ျဖစ္တယ္ကြယ့္...မင္းအတြက္ လွည္းေကာင္းတစ္စီးရရပါေစ့မယ္ကြယ္...ၿပီးေတာ့ အိုမိုဆိုတဲ့ေကာင္ေလးကို လွည္းေမာင္းတာဝန္ယူေစမယ္
ေလ....သူကလဲ စိတ္ခ်ရပါတယ္ကြာ....မန္ဒင္းဂိုးမ်ိဳးေလးေပါ့....ကိုယ့္ရဲ ့လက္ေရြးစင္ေကာင္ေတြထဲကဆိုေတာ့ စိတ္မခ်စရာမရွိပါဘူးေလ"
ေဆးဆားစကားေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ ေမ်ာ္လင့္ခ်က္တို ့ တန္ ့ကနဲျဖစ္သြားရသည္။
ထိုအခါ ပထမတစ္ခါ က်ျပထားေသာမ်က္ရည္ထက္ ပိုၿပီးက်ျပရဦးမလိုျဖစ္လာ၏။
သူမက သက္ျပင္းရွည္ကိုခ်လိုက္မိသည္။
သူမအေနႏွင့္ အခုကိစၥကို အၾကပ္ကိုင္ေတာင္းဆိုေနသည္ဟု ေဆးဆားကထင္မသြားေစလိုေပ။
ေပါ့ေပါ့တန္တန္ေျပာလိုက္ေသာ ကိစၥတစ္ခုအျဖစ္သာ ေဆးဆားအေနႏွင့္ ထင္မွတ္ေနေစလိုသည္။
"ဒါျဖင့္လဲရွင္ရယ္....ကၽြန္မတို ့လွည္းကိစၥကိုပါ ေမ့ထားလိုက္ၾကရေအာင္ပါ....ကၽြန္မကလဲ ေတာ္ေတာ္ညံ့တာဘဲေလ...တစ္ခါတစ္ေလေလးအျပင္ထြက္တဲ့ဥစၥာ လွည္း
ငွားစီးလိုက္လဲ ျဖစ္တာဘဲ မဟုတ္လား"
သူမက စိတ္ပ်က္သြားေသာ္လဲ ဘာမွမျဖစ္သည့္ ပုံမ်ိဳးျဖင့္ ေနရာမွ ေျဖးညင္းစြာထလိုက္သည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမအေနႏွင့္ ေဆးဆား၏ပါးျပင္ကို အနမ္းတစ္ခ်က္ေခၽြသင့္သည္ဆိုတာကိုေတာ့ ေမ့ေလ်ာ့ျခင္းမရွိစြာ လုပ္ေဆာင္လိုက္ေလသည္။
ထို ့ေနာက္ ေဆးဆားကိုေျပာသလိုလို ကိုယ့္ဖာသာကိုေျပာသလိုလိုႏွင့္ ခပ္တိုးတိုးေရရြတ္သလိုေျပာလိုက္သည္။
"အင္းေလ...ဒီညကိုလဲ ၿခံတံခါးေတြ ေသခ်ာပိတ္ဖို ့လုပ္ရမွာေပါ့...ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ထဲ ျပစ္ထားလို ့မျဖစ္ပါဘူးေလ...ကိုယ့္ရပ္ကိုယ့္ရြာမဟုတ္ေတာ့လဲ အစစအရာရာ
သတိထားနိုင္မွ ေတာ္ကာၾကမယ္ထင္ပါရဲ ့..."
သူမက အစီအစဥ္ကို အရႈံးေပးလိုက္ရေပမယ့္ ႀကိဳးစား၍ ျပဳံးလိုက္သည္။
ၿပီးေတာ့ေကာ္ဖီခြက္ကို ေဆးဆားထံမွ လွမ္းယူလိုက္၏။
"ေနာက္တစ္ခြက္ေလာက္ေသာက္ပါဦးလား ေဆးဆား.....ကၽြန္မ ေရခ်ယ္ကိုေခၚလိုက္မယ္ေလ"
သူက ေခါင္းခါျပလိုက္သည္။
"ေတာ္ပါၿပီ....အဲလစ္(စ္)ရယ္.....အင္း....ငါစဥ္းစားေနတာကြ....မင္းေျပာသလိုဘဲ...မင္းအတြက္ အကာအကြယ္ရွိဖို ့ ကၽြန္ေယာက္က်ားတစ္ေယာက္ေတာ့ ရွိသင့္တာ
အမွန္ဘဲကြယ့္...တန္ဘိုးရားကို ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲအသုံးျပဳဖို ့စဥ္းစားမိတာဟာ တကယ္ေတာ့ တကိုယ္ေကာင္းဆန္ပါတယ္ေလ...ၿခံထဲမွာရွိေနေသးတဲ့ ကၽြန္ေတြထဲက ကိုယ့္အ
တြက္ ျမင္းထိန္းတစ္ေယာက္ေလာက္ ထပ္ေရြးထုတ္လိုက္လို ့ရတာဘဲ မဟုတ္လား...တကယ္လို ့ တန္ဘိုးရားကို ဒီမွာထားမယ္ဆိုရင္ သူ ့ကို ရံဖန္ရံခါ ၿခံထဲျပန္ပို ့ၿပီး သူ ့ရဲ ့သား
ေဖာက္တဲ့တာဝန္ေတြကို လုပ္ခိုင္းရင္လဲ ရနိုင္တာဘဲေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ၏ ေျပာဆိုေနမႈကို ေလးနက္မႈသို ့ေျပာင္းလဲျပစ္လိုက္ေလသည္။
"ဒါေပမယ့္ ဒီလိုဆုံးျဖတ္လိုက္မယ္ဆိုရင္...ကိုယ့္ရဲ ့ခ်စ္သူေလးအတြက္ တကယ္ဘဲ လုံျခဳံမႈဆိုတာ အေရးႀကီးလာၿပီကြယ့္"
သူမက သူမ၏ ေတာင္းဆိုမႈအတြက္ ေအာင္ျမင္မႈရေတာ့မည္ဟု ယုံၾကည္မႈရွိလာေလသည္။
"ကၽြန္မရဲ ့လုံျခဳံမႈ ဟုတ္လား ေဆးဆား...ကၽြန္မနားမလည္ပါလားရွင္"
သူက သူမကိုသိုင္းဖက္လိုက္ၿပီး နားေထာင္ေစလိုက္သည္။
"မင္းက ကၽြန္ေတြကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ နည္းနည္းဘဲ နားလည္တာကိုးကြယ့္....တန္ဘိုးရားကို မိန္းမေတြနဲ ့ကင္းကင္းကြာကြာထားလိုက္ရင္ ျပႆနာရွိ
လာနိုင္တယ္ကြ...ျမင္းထီးတစ္ေကာင္ကို ျမင္းေဇာင္းထဲမွာဘဲထားၿပီး ဘယ္ကိုမွ မထြက္ခိုင္းတဲ့ သေဘာမ်ိဳးေပါ့...အဲဒီလိုဆိုရင္ လသိပ္မၾကာခင္မွာဘဲ ေျပာင္းလဲသြားတဲ့ တန္ဘိုးရား
ကို မင္းေတြ ့ရမွာဘဲ....သူ ့ရဲ ့ ကာမဆႏၵ လိုအပ္မႈေတြက သူ ့ကို အရိုင္းစိုင္းတစ္ေကာင္အျဖစ္ ေျပာင္းလဲသြားေစလိမ့္မယ္..အဲဒီလိုျဖစ္လာၿပီဆိုရင္ ထိန္းသိမ္းရခက္လိမ့္မယ္....ၿပီး
ေတာ့ အႏၲရာယ္လဲ မ်ားလွတာေပါ့ကြာ..ဒါေတြေၾကာင့္ ကိုယ္စဥ္းစားေနမိတာပါ အခ်စ္ရယ္"
"အို...ကၽြန္မခ်စ္ရတဲ့ရွင္ရယ္...ကၽြန္မအတြက္ ဒီေလာက္ထိစဥ္းစားေပးတယ္လား....ဒါေပမယ့္ ရွင္ ေရခ်ယ့္ကို ေမ့ေနၿပီထင္တယ္...ဒီေန ့မနက္ၾကည့္ရတာ ေရခ်ယ္
ဟာ ေပ်ာ္ရႊင္ေနပုံရတာပဲ...ဒီေတာ့ တန္ဘိုးရားအတြက္ ၿခံထဲသြားၿပီး အမည္းမေတြကိုလဲ ေတြ ့စရာမလို ေတာ့သလို ရွင္စိုးရိမ္ေနသလို မ်ိဳးေတြလဲ ျဖစ္လာနိုင္စရာ ရွိလိမ့္မယ္ မဟုတ္
ပါဘူးရွင္...ဒီမွာဘဲ ေရခ်ယ္နဲ ့ပုံမွန္ အိပ္ေစမယ္ဆိုရင္ တန္ဘိုးရားဟာ အေျခအေန ဘယ္လိုမွ ပ်က္သြားမယ္ မဟုတ္ပါဘူး"
ဒြန္ေဆးဆားက သေဘာတူသည့္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းညိတ္လိုက္ေလသည္။
ေအာင္ျမင္မႈရလာၿပီျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္) ကပင္ ဆက္ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"ၿပီးေတာ့ သူ ့အတြက္ ဒီမွာလုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးဘဲ...နံရံေတြကို ေဆးသုတ္နိုင္တယ္...ၿခံထဲက ပန္းပင္ေတြကို ျပဳစုနိုင္တယ္....ပန္းပင္ေတြက တျဖည္းျဖည္း ပ်က္္စီးေနၿပီေလ....အို...သူ ့အတြက္ အလုပ္နဲ ့လက္နဲ ့မျပတ္ျဖစ္ေနဖို ့ေတြက အမ်ားႀကီးပါဘဲ....ေရခ်ယ္လုပ္ဖို ့ခက္ခဲတဲ့အလုပ္ေတြမွန္သမၽွကို သူ ့ကိုလုပ္ခိုင္းရမွာ
ဘဲ....ေရခ်ယ္က အဝတ္ေလၽွာ္ရမယ္...ၾကမ္းတိုက္ရမယ္....ၿပီးေတာ့ ကၽြန္မကို ျပဳစုလုပ္ကိုင္ေပးရဦးမယ္မဟုတ္လား.....ဒါေတြက ကၽြန္မ တမင္ အေၾကာင္းျပေနတာမဟုတ္ဖူးေနာ္"
"ကိုယ္နားလည္ပါတယ္ အခ်စ္ရယ္"
သူ ့အသံက တိမ္ကာ တိုးဝင္သြားသလိုထင္လိုက္ရသည္။
ၿပီးေတာ့ သူ ့မ်က္လုံးေတြကို ပိတ္ထားလိုက္ျပန္သည္။
ေနာက္မွ တစ္စုံတစ္ခုကို သတိရသြားဟန္ျဖင့္ တိုင္ကပ္နာရီကိုၾကည့္ရန္အတြက္ မ်က္လုံးကို ျပန္ဖြင့္လိုက္၏။
"အလို....ဆယ္နာရီေတာင္ေက်ာ္ပါ ပေကာလား အဲလစ္(စ္)ေရ.....ဒီေန ့အတြက္ ကိုယ္လုပ္စရာအလုပ္ေတြ အမ်ားႀကီးရွိေနေသးတယ္ကြယ့္....ကိုယ့္အတြက္ဒီေန ့
တစ္ေန ့ဘဲ ဟာဗားနားမွာေနဖို ့အခ်ိန္ရေတာ့တာ...လုပ္စရာေတြက တပုံတပင္ႀကီးေစာင့္ေနၾကေလရဲ ့....ေန ့လည္စာကိုေတာ့ ဒီမွာဘဲစားသြားရမွာဘဲ....စားၿပီးတာနဲ ့တခါထဲ တန္း
ျပန္မွျဖစ္မယ္ထင္တယ္ေဟ့....ဘာျဖစ္လို ့လဲဆိုေတာ့ တန္ဘိုးရားကို ဒီမွာထားခဲ့ရမွာဆိုေတာ့ ကိုယ္တစ္ေယာက္ထဲျပန္ရမွာကြယ့္...မြန္တာဘိုကိုညဘက္တစ္ေယာက္ထဲ ျပန္ဖို ့
က မလြယ္ဘူးမဟုတ္လား.....လမ္းမွာက ထြက္ေျပးေနတဲ့ ကၽြန္ေတြ ရွိေနတတ္တယ္ေလ"
"အင္း...ကၽြန္မအတြက္နဲ ့ ရွင့္မွာလဲ ဒုကၡပါဘဲေနာ္"
သူမက အမွန္တကယ္ပင္ သနားသြားကာ အားနာဟန္ျဖင့္ ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
"ရပါတယ္ကြာ....ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္..မင္းက ကိုယ့္ရဲ ့ဆႏၵကို အျမဲျဖည့္စြမ္းေပးေနတာဘဲမဟုတ္လား"
ဒြန္ေဆးဆားကား သူမ၏ မာယာကြန္ယက္တြင္ မ႐ုန္းကန္နိုင္ဘဲ ရွိေနေလ၏။
သူထြက္သြားသည့္အခါ အဲလစ္(စ္)က လက္တယမ္းယမ္းျပ၍ ႏႈတ္ဆက္သမႈျပဳလိုက္၏။
မ်က္စိတစ္ဆုံး သူေပ်ာက္ကြယ္သြားၿပီဆိုသည္ႏွင့္ သူမက ေရခ်ယ္ကို ေခါင္းေလာင္္းႀကိဳးဆြဲ၍ ေခၚလိုက္ေလေတာ့၏။
"တန္ဘိုးရားဘယ္မွာလဲ"
သူမက ေရခ်ယ္ေရာက္လာသည္ႏွင့္ ခပ္ျမန္ျမန္ပင္ေမးလိုက္၏။
"ဒီေကာင္က အလကား ငပ်င္းပါ မမရယ္...ျမင္းေဇာင္းနားမွာ ကုလားထိုင္တစ္လုံးနဲ ့အိပ္ေနေလရဲ ့.....ကၽြန္မအလုပ္ေတြကိုေတာင္ ကူညီေဖာ္မရပါဘူး မမရယ္"
"ေအးပါ...ထားလိုက္ပါ...ဒါေပမယ့္ ညကအျဖစ္အပ်က္ကို မမ ေသခ်ာသိခ်င္တယ္....ညီမနဲ ့တန္ဘိုးရားတို ့ဘယ္လိုမ်ိဳးႏွစ္ပါးသြားၾကတယ္ဆိုတာကိုေပါ့"
အဲလစ္(စ္)က အမိန္ ့သံျဖင့္ေမးလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူမ မ်က္လုံးမ်ားက ေရခ်ယ္ကို စူးစိုက္ၾကည့္ရႈလၽွက္ရွိေလ၏။
"ေျပာစရာ ဘာမွမရွိပါဘူးမမ...ငနဲေလးက ၾကမ္းျပင္ေပၚမွာအိပ္တယ္...ကၽြန္မက ကိုယ့္အိပ္ယာမွာကိုယ္အိပ္တယ္...ဒီေလာက္ပါဘဲ....သူ ့ကို ကၽြန္မရဲ ့ ဗူးဒူးနဲ ့ေျခာက္
လိုက္တာ ငနဲသားေလး တုတ္တုတ္ေတာင္မလႈပ္ရဲပါဘူးရွင္"
"ဒါျဖင့္ညီမက ဒြန္ေဆးဆား အမိန္ ့ကိုလြန္ဆန္လိုက္တာေပါ့ေလ...ေနာက္ၿပီးေတာ့ အဲဒီ့ ေအာက္လမ္းလိုလိုအရာေတြကိုလုပ္တာ မမ မႀကိဳက္ဖူးလို ့ေျပာထားတာ ေမ့
ျပစ္လိုက္ ၿပီလားေရခ်ယ္"
"မဟုတ္ရပါဘူး မမရယ္....ညီမလဲ ဘယ္လိုမွ မႀကံတတ္ေတာ့လို ့လုပ္လိုက္မိတာပါ....ေယာက္က်ားေလးတစ္ေယာက္နဲ ့ ကာမဆက္ဆံမႈမ်ိဳးကို ညီမအေနနဲ ့ဘယ္
ေလာက္ ရြံမုန္းသလဲဆိုတာ မမအသိဆုံးပါရွင္..ၿပီးေတာ့ ဒီအေၾကာင္းေတြကို ေဆးဆားကို ျပန္မေျပာလိုက္ပါနဲ ့ေနာ္"
"ေအးပါ....မေျပာပါဘူးေအ....ဒါေပမယ့္ သူသာသိသြားရင္ေတာ့ ညီမကို ၾကာပြတ္ဒဏ္ေပးမွာ အမွန္ဘဲ...အဲဒီလိုသာဆိုရင္ေတာ့ မမဟာ ညီမကို ဘယ္လိုမွ ကာကြယ္
ေပးနိုင္လိမ့္မယ္ မဟုတ္ဖူး"
"မမ..သူ ့ကို တကယ္မေျပာပါဘူးေနာ္"
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ လက္ကိုအနမ္းေပးလိုက္ရင္ ေတာင္းပန္သလိုေျပာလိုက္၏။
"ညီမကို မမက တကယ္ခ်စ္တာဘဲကြယ္....ဘယ္ေျပာလိမ့္မလဲ ေရခ်ယ္....ညီမကို မမက စိတ္မဆင္းရဲေစခ်င္ပါဘူးကြယ္"
"မမ ေက်းဇူးေတြ ညီမအေပၚမွာ မ်ားလွပါၿပီေကာ မမရယ္..."
"ဒီလိုဆို ျပန္ဆပ္ဖို ့အခြင့္အေရး ညီမမွာ ရွိေနၿပီေလ"
"ဘယ္လိုနည္းနဲ ့ျဖစ္ျဖစ္ ညီမ ျပန္ဆပ္ပါ့မယ္ရွင္"
"ဒီလိုဆိုရင္ ေရခ်ယ္...တန္ဘိုးရားကို မမဆီလႊတ္ေပးစမ္းပါ....ၿပီးေတာ့ ညီမက ၿခံေပါက္ဝမွာ သြားေစာင့္ေနလိုက္...ဘယ္မွမသြားနဲ ့ေနာ္....တကယ္လို ့ဒြန္ေဆးဆား
ျပန္လာတာျမင္ရင္ ေျပးလာၿပီးေျပာ...ဟုတ္ၿပီလား"
အဲလစ္(စ္)၏ စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါတြင္ ေရခ်ယ္၏မ်က္ႏွာအမူအယာမွာ တစ္ခ်က္ထဲ ပ်က္သြားေတာ့၏။
"အဲဒီလိုေတာ့ မလုပ္ပါရေစနဲ ့မမရယ္....ကၽြန္မေတာင္းပန္ပါတယ္...တျခားႀကိဳက္တာကိုခိုင္းပါရွင္...ညီမလုပ္ေပးပါ့မယ္"
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ လက္ကိုဆြဲ၍ ေတာင္းပန္ရွာသည္။
သို ့ေသာ္ အဲလစ္(စ္)က သူမ၏လက္ေတြကို ႐ုန္းျပစ္လိုက္သည္။
"ေရခ်ယ္.....မမကို နားလည္စမ္းပါကြယ္....နားလည္စမ္းပါ...မမ အေနနဲ ့ဘယ္ေလာက္ေတာင္ အလိုမျပည့္ျဖစ္ေနခဲ့ရသလဲ.....ညီမလဲ ညက တန္ဘိုးရားနဲ ့ေနခဲ့ရတဲ့
အတြက္ ဘယ္ေလာက္ရင္တုန္ပန္းတုန္ျဖစ္ခဲ့ရၿပီးၿပီလဲ....ခုခ်ိန္က စၿပီးတန္ဘိုးရားဟာ ဒီမွာေနရေတာ့မယ္....ညီမလဲ သူ ့ကိုလိုအပ္တာမွ မဟုတ္တာဘဲကြယ္..."
သူမက ေရွ ့သို ့တိုးလိုက္ၿပီး ကျပားမေလးအား သူမရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းဖက္ထားလိုက္သည္။
"မမကို ကူညီပါ ေရခ်ယ္....ဒီလို အလိုမျပည့္ဝမႈဆိုတာကို ညီမအေနနဲ ့ နားလည္နိုင္မွာ မဟုတ္ေပမယ့္ မမအတြက္ အရမ္းကိုဆိုးရြားလြန္းလွပါတယ္ကြယ္..ေဆးဆားက
အသက္ႀကီးတဲ့အျပင္ သူ ့ဟာေလးက ေသးေသးေလးကြယ့္....မမအတြက္ ဘယ္လိုအာသာေျပနိုင္မွာတဲ့လဲ ညီမရယ္....ကာမဆႏၵဆိုတာကလဲ ေသာက္ေလေသာက္ေလ ငတ္မေျပ
ဆိုတဲ့ ဆားငန္ေရကို ေသာက္ရသလိုပါဘဲ.....တန္ဘိုးရားရဲ ့ႀကီးမားသန္စြမ္းမႈကို မမ လိုအပ္ေနပါတယ္ကြယ္....ညီမ ကူညီမယ္မဟုတ္လားဟင္....ကူညီယုံတင္ပါ ေရခ်ယ္....မမ
တာဝန္ယူပါတယ္ကြယ္.....မမေလ ဘယ္လိုမွ ဒီအတိုင္းမေနနိုင္ေတာ့လို ့ပါညီမရယ္"
"ဒါကိုဘဲ မမ သိပ္လိုလားေနတာဘဲလားဟင္"
ေရခ်ယ္က ခက္ခက္ခဲခဲ ေမးျမန္းလိုက္ရသည္။
"မမရယ္.....ညီမနဲ ့မမဟာ ႏွစ္ေယာက္ထဲဒီမွာေနရတာ ဘယ္ေလာက္ ေပ်ာ္စရာေကာင္းခဲ့သလဲ...တစ္ခါတေလမွ ဒြန္ေဆးဆားက ေရာက္လာတတ္တာမဟုတ္လား...ကဲပါ
ေလ....အခုဟာက စိတ္ခ်ရမွာလား မမ....ဒြန္ေဆးဆားသာ သိရင္ ဘယ္လိုေတြျဖစ္လာနိုင္သလဲဆိုတာကိုေရာ မမ စဥ္းစားထားၿပီးၿပီလားဟင္"
"ဒြန္ေဆးဆားကို ဘယ္လိုကိုင္တြယ္ရမယ္ဆိုတာ မမ နားလည္ၿပီးသားပါ ေရခ်ယ္ရယ္...သူဟာ မိန္းမေတြ ဘယ္ေနရာမွာ ဘာလိုတယ္၊ ဘာရည္ရြယ္တယ္ဆိုတာကို နားမလည္တဲ့ သူတစ္ေယာက္ပါကြယ္...ၾကည့္ေလ...အခုဘဲ သူဟာ မမရဲ ့ကစားကြက္ေအာက္မွာ ဒူးေထာက္ေနရတယ္မဟုတ္လား....တန္ဘိုးရားကို ယုံယုံၾကည္ၾကည္နဲ ့ထားခဲ့တယ္
ေလကြယ္....ဒီေတာ့ သူ ့ကို စိုးရိမ္မေနစမ္းပါနဲ ့ေရခ်ယ္ရယ္....ကဲ ျမန္ျမန္သာ သြားၿပီး တန္ဘိုးရားကိုလႊတ္လိုက္ေပေတာ့"
ေရခ်ယ္က စိတ္မေကာင္းစြာ ေခါင္းကို ခါယမ္းလိုက္ရွာသည္။
"မမက ဒီေလာက္ေတာင္လိုလားေနမွျဖင့္ ညီမက လုပ္ေပးရဦးေတာ့မွာေပါ့ေလ...တစ္ခုဘဲ ညီမ ဆုေတာင္းခ်င္တာက ဒီကိစၥနဲ ့ပတ္သက္လို ့ မေကာင္းမႈေတြ ျဖစ္မလာပါေစ
နဲ ့လို ့"
"စိတ္ခ်စမ္းပါ ေရခ်ယ္ရယ္...ဘာမွျဖစ္မလာနိုင္ပါဘူးကြယ့္...အိုကြယ္...တန္ဘိုးရားကိုသာ လႊတ္လိုက္စမ္းပါ...ေတာ္ၾကာ ေဆးဆားက ေန ့လည္စာျပန္လာစားဦးမွာ..."
"ဒါျဖင့္လဲ မမရယ္...ေဆးဆားတကယ္ျပန္သြားေတာ့မွဘဲ..."
"မလိုဘူး.....မလိုဘူး...ခုသြားေခၚဆို ေခၚလိုက္စမ္း"
အဲလစ္(စ္)က တအားေအာ္ျပစ္လိုက္ေတာ့၏။
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္) ေဒါသထြက္လာမွန္းသိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ေလွကားအတိုင္း အျမန္ေျပးဆင္းသြားေလသည္။
ေရခ်ယ္ ေလွကားမွေျပးဆင္းသြားေသာအသံကို နားေထာင္ရင္း အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရားေရာက္အလာကို ေစာင့္ေနလိုက္သည္။
မၾကာမီမွာပင္ ေလွကားအတိုင္း တဖ်ပ္ဖ်ပ္ တက္လာေသာ ညႇပ္ဖိနပ္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္။
တန္ဘိုးရားက တံခါးဝမွ ဝင္လာသည္။
႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူ ့ေျခလွမ္းမ်ားရပ္တန္ ့သြားရ၏။
သူ ့ကိုယ္သူ အိပ္မက္ မက္ေနသလားေတာင္ထင္လိုက္မိရသည္။
ပါးလႊာေသာ ညဝတ္အက်ႌေအာက္တြင္ မည္သည့္အတြင္းခံမွ မပါေသာ အဲလစ္(စ္)၏ ျဖဴစင္လွပေသာ ကိုယ္လုံးကို အထင္းသားျမင္ေနရသည္။
စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့မိေသာ မိန္းမတစ္ေယာက္ကို မထင္မွတ္ေသာအေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ ေတြ ့ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ အိပ္မက္လို ့ထင္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
အေဝ့အဝိုက္ေကာက္ေၾကာင္းမ်ားက ဝတ္လစ္စလစ္ျဖင့္ ေတြ ့ျမင္ေနရလို ေပၚလြင္ ထင္ရွားစြာ ေတြ ့ျမင္ေနရသည္။
အၾကည့္တို ့ကို လႊဲဖယ္မျပစ္နိုင္ေလာက္ေအာင္ တန္ဘိုးရား၏စိတ္ေတြက လႈပ္ရွားေလာင္ၿမိဳက္ေနရသည္။
သူ ့ရဲ ့စိတ္ကူးယဥ္ နတ္သမီးကို မ်က္ျမင္ထင္ရွား ေတြ ့ေနရပါၿပီေကာ....။
ယခု ေတြ ့ျမင္ေနရသည္မွာ အိပ္မက္မဟုတ္မွန္းကိုလဲ သူသိပါသည္။
သူက ဆက္လက္ရပ္ေနမိေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)က သူ ့ထံသို ့ တေရြ ့ေရြ ့ႏွင့္ တိုးကပ္ ေရာက္ရွိလာသည္။
"တန္ဘိုးရား....ကၽြန္မရဲ ့ ထြားႀကိဳင္းလြန္းတဲ့ ဒရမ္ရယ္....ကၽြန္မအနားကို ဘာျဖစ္လို ့မလာရတာလဲကြယ္"
တန္ဘိုးရားအေနျဖင့္ သူ အမည္ကိုအခုလိုေခၚပုံမ်ိဳး တစ္ခါမွ မၾကားခဲ့ရဖူးပါ။
သူမ၏ အသံက သူ ့ကိုယ္တြင္းမွာရွိေသာ အာ႐ုံေၾကာအားလုံးကို စိမ့္ကနဲျဖစ္သြားေစသည္ကေတာ့ အမွန္ပင္ျဖစ္၏။
"တန္ဘိုးရား"
သူမက ထပ္ေခၚလိုက္ျပန္၏။
"ရွင္..အဲဒီလိုဘဲ ေက်ာက္႐ုပ္ႀကီးလို ရပ္ေနေတာ့မွာလား...အဲဒီမွာရပ္ၿပီး ကၽြန္မကို ဒီအတိုင္းဘဲၾကည့္ေနေတာ့မွာလားကြယ္"
သူမ၏ အသံႏွင့္ ဟန္ပန္က မူယာပိုလွသည္။
တန္ဘိုးရား၏ စိတ္ေတြက ဘာလုပ္ရမွန္းမသိေလာက္ေအာင္ ေျဗာင္းဆန္လၽွက္ရွိေနၾက၏။
ေၾကာက္ရြံမႈတို ့က သူ ့ကိုလႊမ္းျခဳံထားၾကသည္။
အႀကိမ္ႀကိမ္အခါခါ စိတ္ကူးယဥ္ခဲ့ရေသာ လူျဖဴမိန္းမတစ္ေယာက္ကို နဖူးေတြ ့ဒူးေတြ ့ၾကဳံလာရသည့္အခါတြင္ေတာ့ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ရမည့္အစား ထိတ္လန္ ့ေၾကာက္ရြံ ့မႈတို ့ႏွင့္သာ
တုန္လႈပ္ေနမိသည္။
သူ ့သခင္ဒြန္ေဆးဆားက သူ ့ကို ဒီမွာေနခဲ့ရန္ေျပာစဥ္ကထဲက သူ ့စိတ္ေတြ ေလးလံေနခဲ့မိသည္မွာ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳး ၾကဳံေတြ ့ရမည္လို ့သူ ့ဝိဉာည္က ႀကိဳသိေနေလေရာ့သလားဟု
တန္ဘိုးရားက ေတြးထင္လိုက္မိ၏။
အဲလစ္(စ္) စိတ္မရွည္စြာႏွင့္ တန္ဘိုးရားကို သိုင္းဖက္လိုက္သည္။
သူမ၏ လက္တစ္ဖက္က ခ်ည္သားေဘာင္းဘီေအာက္မွ ထြားႀကိဳင္းလွေသာ တန္ဘိုးရား၏ လိင္တံႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္လိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရား တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လာသည္အထိ ေၾကာင္ရြံ ့စိတ္တို ့က အနိုင္ရရွိသြားသည္။
"ေအာ္....ရွင္က ေၾကာက္ေနတာလား...မေၾကာက္ပါနဲ ့ရွင္ရယ္....ကၽြန္မက ရွင့္ကို ကိုက္မစားပါဘူးရွင့္...ဒီအလုပ္ေတြက ရွင္ကၽြမ္းက်င္ၿပီးသားအလုပ္ေတြဆိုတာ
ကၽြန္မသိပါတယ္ရွင္....ကဲ..ဘယ္လိုလဲ ဆရာႀကီး...ကၽြန္မကိုေရာ ရွင့္ရဲ ့ကၽြမ္းက်င္မႈေတြကို ျမည္းစမ္းခြင့္မေပးေတာ့ဘူးလားရွင့္"
အခန္း(၁၃)
ရင္ခုန္ႏႈန္းက ျမန္သည္ထက္ျမန္လာေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ သူ ့ရင္ဘတ္ႀကီးေပါက္ထြက္ေတာ့မလားလို ့ေတာင္ထင္လိုက္မိသည္။
သူ ့ခႏၲာကိုယ္တြင္ ရစ္သြယ္လၽွက္ရွိေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ လက္မ်ားက သူ ့စိတ္ကို ပို၍ ဗေလာင္ဆူေစေအာင္ ဖန္တည္းေပးေနေလသည္။
သူမ၏ ခ်ိဳသာခၽြဲပ်စ္ေသာ ခြန္းဖြဲ ့စကားမ်ားကလဲ ရင္ထဲကိုလွိုက္ဖို ေမာပန္းေစပါသည္။
ခ်ည္ထည္ေဘာင္းဘီေပၚမွေန၍ ပြတ္သပ္ေပးေနေသာေၾကာင့္ သူ ့လိင္တံႀကီးက ေတာင္မတ္လာရသည္။
ျဖဴစင္ဝင္းမြတ္ေသာ နို ့အုံႀကီးမ်ားႏွင့္ထိလိုက္မိေသာအခါတိုင္း ပါးလႊာေသာ ညဝတ္အက်ႌက ၾကားမွခံေနသည့္တိုင္ တန္ဘိုးရားအတြက္ ရမၼက္မီးကို ပိုမိုေတာက္ေလာင္ေနေစသလိုျဖစ္ေန၏။
သူမ၏ခႏၲာကိုယ္မွ ေမႊးပ်ံေသာ သင္းရနံတို ့ကလဲ ဆြဲေဆာင္မႈရွိစြာ ေပၚထြက္ေနေလသည္။
သူၾကဳံေတြ ့ခဲ့ဖူးေသာ မည္သည့္မိန္းမတြင္မွ ထိုကဲ့သို ့သင္းပ်ံေသာရနံ ့မ်ိဳးကို မရရွိခဲ့ဖူးေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနမိသည္မွာ လဲအမွန္ပင္ျဖစ္၏။
နီေစြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးေလးက သူ ့ႏႈတ္ခမ္းမ်ားေပၚသို ့ထိကပ္လာေသာအခါ တုန္ ့ျပန္ဖို ့ေမ့ေလ်ာ့စြာ ေျခဖ်ားလက္ဖ်ားမ်ားေအးစက္သြားမိရသည္။
သူမ၏ လၽွာဖ်ားေလးက သူ ့ပါးစပ္တြင္းသို ့အတင္းတိုးဝင္ ေမႊေႏွာက္ေနေသာအခါတြင္မွ ျပန္လည္သတိဝင္ကာ တုန္ ့ျပန္လိုက္မိ၏။
တန္ဘိုးရားေၾကာက္ရြံ ့ထိတ္လန္ ့ေနေသာေၾကာင့္ တုန္ ့ျပန္မႈေႏွးေကြးေနရသည္ကို အဲလစ္(စ္)က နားလည္သေဘာေပါက္စြာ သိမ္းသြင္းယူေနသည္။
့ျပန္လည္တုန္ ့ျပန္စျပဳလာသည့္အတြက္လဲ သူမစိတ္ထဲတြင္ ေက်နပ္မိရ၏။
ႀကီးမားလွေသာ လိင္တံႀကီးကို ေသခ်ာမေတြ ့ျမင္ရေသးေသာ္လဲ အဝတ္ေပၚမွ အုပ္ကိုင္ထားရေသာ အထိအေတြ ့ႏွင့္ပင္ ေက်နပ္မႈေပးနိုင္စြမ္းမည္မွန္း ခန္ ့မွန္းလိုက္မိပါသည္။
သူမကိုယ္ေပၚမွ ပါးလႊာေသာ ညအိပ္ဝတ္႐ုံကို ခၽြတ္ဖယ္ျပစ္လိုက္သည္။
ျဖဴစင္ဝင္းပေသာ အသားအရည္ႏွင့္ လွပေသာေကာင္ေၾကာင္းမ်ားျဖင့္ဖြဲ ့တည္ေသာ ကိုယ္ခႏၲာလွပမႈက တန္ဘိုးရားကို ရင္သပ္ရႈေမာျဖစ္ေစေလသည္။
ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာနို ့သီးေခါင္းေလးမ်ားက သူ စိတ္ကူူးယဥ္မိသလိုပင္ လွပစြာျဖစ္တည္ေနၾက၏။
တန္ဘိုးရားအဖို ့မွာ မထိရက္မကိုင္ရက္ေလာက္ေအာင္ပင္။
နတ္သမီးတစ္ပါးကို ေကာက္ရထားသလိုျဖစ္ေနသည္။
အဲလစ္(စ္)ကေတာ့ သူမ၏အလိုမျပည့္မႈေတြကို ေျဖေဖ်ာက္ရန္အတြက္ တန္ဘိုးရားကို တစ္စထက္တစ္စ က်ဳံးသြင္းလၽွက္ရွိေနေလသည္..။
အဝတ္မဲ့ ခႏၲာႏွင့္ျဖစ္သြားၿပီျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရား၏ အဝတ္မ်ားကိုလဲ ခၽြတ္ခြာေပးလိုက္ေလသည္။
မည္းေျပာင္ ေတာင္မတ္ေနေသာ လိင္တံေငါေငါႀကီးကိုျမင္လိုက္ရေသာအခါ အဲလစ္(စ္)မွာ ရင္တုန္သြားမိရသည္။
ေစာေစာက ဆုပ္ကိုင္ေဆာ့ကစားေပးေနစဥ္ကထဲက ႀကီးမားသန္မာေသာ လီးတံႀကီးတစ္ေခ်ာင္းျဖစ္သည္ဆိုသည္ကို သိရွိထားေသာ္လည္း တကယ္တန္း မ်က္စိႏွင့္တပ္အပ္ျမင္လိုက္
ရေသာအခါ အားရစရာေကာင္းေလာက္ေအာင္ရွိေနေၾကာင္းေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
ထို ့ေနာက္ တန္ဘိုးရားကို ေရခ်ိဳးစည္ရွိရာသို ့ေခၚေဆာင္သြားၿပီး လိင္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေဆးေၾကာေစလိုက္သည္။
သန္ ့ရွင္းၿပီဟု ယူဆရေသာအခါတြင္မူ အဲလစ္(စ္)က တန္ဘိုးရားအေရွ ့တြင္ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏ လီးတံ မည္းမည္းႀကီးကို သူမ၏ နီေစြးေသာ ႏႈတ္ခမ္းအစုံႏွင့္
ပြတ္သပ္ စုပ္ငုံလိုက္ပါသည္။
ဒစ္ဖ်ားတစ္ဝိုက္ကို လၽွာဦးခၽြန္ေလးႏွင့္ထိုးကာ ရစ္ဝိုက္ ေပးေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ ဖင္ေၾကာမ်ားရႈံ ့သြားရသည္အထိ ေကာင္းမြန္မႈကိုခံစားလိုက္ရ၏။
လီးစုပ္ေပးေနရင္းမွ လက္တစ္ဖက္က တြဲေလာင္းက်ေနေသာ ဥမည္းႀကီးႏွစ္လုံးကို ပြတ္ေခ်ေပးေနျပန္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ထဲမွာ မရိုးမရြ ခံစားလိုက္ရျပန္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ လက္မ်ားက သူ ့အလိုလိုပင္ အဲလစ္(စ္)၏ ဆံႏြယ္မ်ားကို ဆြဲကိုင္လိုက္မိရသည္။
ရွည္လ်ားေသာ လီးတံႀကီးတစ္ဆုံးနီးပါးကို လည္ေခ်ာင္းတြင္းသို ့ဒစ္ေခါင္းႀကီးထိုးသည့္တိုင္ မႈတ္ေပးေနေသာ အဲလစ္(စ္)၏ မ်က္ႏွာေလးကို ငုံၾကည့္ရင္း
တန္ဘိုးရားရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္မသိေသာ ခံစားခ်က္မ်ိဳးျဖစ္ေပၚလာမိရ၏။
သူ ့ဝိဉာည္က တန္ခိုးျပသည္ထင္ပါသည္။
သူမက္ေမာစြဲလန္းစြာ ဆက္ဆံလိုခဲ့ေသာ အျဖဴမတစ္ေယာက္ကို ဆပ္ယွက္ခြင့္ရေနၿပီျဖစ္ပါသည္။
အာဖရိကသားတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ဘယ္လိုမွယုံၾကည္နိုင္ဖြယ္မရွိေသာျဖစ္ရပ္မ်ိဳးပင္။
သူရြာမွာေနစဥ္က အျခားလူတစ္ေယာက္မွလာၿပီး အသားအေရာင္ျဖဴေဖြးေသာ အမ်ိဳးသမီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ ကာမစပ္ယွက္ဖူးသည္ဟုဆိုလာပါလၽွင္ သူကိုယ္တိုင္လဲ ယုံၾကည္မိလိမ့္မည္
မဟုတ္ေခ်။
အခုေတာ့ အျဖဴမက သူ ့လီးမည္းမည္းႀကီးကို တဏွာထန္စြာ စုပ္လၽွက္ရွိေနေလသည္။
ဝိဉာည္ႏွစ္ခုရွင္ တန္ဘိုးရားကြ ဟု စိတ္ထဲမွ ဟစ္ေကၽြးလိုက္မိ၏။
တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ အျဖစ္ခ်င္ဆုံးဆႏၵကို ျဖစ္ေနရၿပီမို ့ကိုယ့္ကိုကိုယ္ ေက်နပ္ေနမိသည္။
အျဖဴမတစ္ေယာက္က မိမိလီးႀကီးကို အားရပါးရစုပ္ေနပါလားဟူေသာအသိက သူ၏ကာမဆႏၵမီးကို ပိုမိုအားေကာင္းေစေလသည္။
အဲလစ္(စ္)၏ ကာမမႈတြင္ ကၽြမ္းက်င္မႈက မာမာဘာဘာထက္သာလြန္သည္ဟု တန္ဘိုးရားထင္ေနမိသည္။
ဒစ္ေခါင္းပတ္လည္ကို စုပ္ယက္ေပးလိုက္...လီးႀကီးတစ္ေခ်ာင္းလုံးကို လည္ေခ်ာင္းထဲေရာက္သည္ထိေအာင္မႈတ္လိုက္...ေဂြးဥႏွစ္လုံးကို ဖြဖြရြရြ ပြတ္နယ္ဆုပ္ေခ်လိုက္..စသည့္နည္းမ်ား
ျဖင့္ တန္ဘိုးရားကို ျပဳစုေပးေန၏။
မတ္တပ္ရပ္လၽွက္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားမွာ တစ္ခါတရံ ဒူးမ်ားပင္ညႊတ္က်သြားရေတာ့မေလာက္ အဲလစ္(စ္)၏ ကၽြမ္းက်င္မႈတြင္ ေမ်ာလြင့္ေနရသည္။
အေၾကာၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေနေသာ လိင္တံႀကီးက သံေခ်ာင္းတစ္ေခ်ာင္းလို တင္းမာေတာင္မတ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ အဲလစ္(စ္)က မႈတ္ေပးေနျခင္းကို မရပ္ျပစ္လိုက္ေသာေၾကာင့္ ၿပီးသည္အထိ မႈတ္ေပးေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရားသိလိုက္၏။
အဲလစ္(စ္)၏ ျပဳစုမႈေၾကာင့္ သူလဲၿပီးခ်င္ေနပါသည္။
ခ်က္ျခင္းပီးလိုက္ပါက သူ ့ရဲ ့အစြမ္းအစကို အဲလစ္(စ္) အထင္ေသးသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ ထိန္းနိုင္သမၽွထိန္းထားေနရျခင္းျဖစ္သည္။
ထို ့အျပင္ သူ ့ေခါင္းထဲတြင္ စြဲမွတ္ထားေသာ လရည္ကို အလဟသတ္အျဖစ္မခံရ ဟူေသာအစြဲေၾကာင့္ သူမရဲ ့ပါးစပ္ထဲတြင္ ၿပီးသြားမည္ကို စိုးရိမ္ကာ ထိန္းထားမိျခင္းလဲျဖစ္၏။
အဲလစ္(စ္)ကေတာ့ သူမ၏လုပ္ေဆာင္မႈေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား အရသာေတြ ့ေနမွန္းသိကာ စိတ္ေက်နပ္လၽွက္ရွိသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ၿပီးခ်င္လာေသာေၾကာင့္ မေအာင့္အီးနိုင္စြာ သူ ့လီးႀကီးကို အဲလစ္(စ္)၏ ပါးစပ္ထဲမွ အတင္းဆြဲထုတ္လိုက္ရ၏။
သူ ့လရည္မ်ားကို အလကားျဖဳန္းတည္းျပစ္လိုက္သလိုအျဖစ္မခံနိုင္ေပ။
ကၽြန္ပါးဝလာသည္ဟု ဆိုခ်င္ဆိုပါေစေတာ့...သူကိုယ္တိုင္ကိုက ႏွေမ်ာတတ္ေနၿပီျဖစ္ေသာေၾကာင့္ပင္။
အဲလစ္(စ္)က သူ ့ပါးစပ္ထဲမွဆြဲထုတ္သြားေသာ လိင္တံႀကီးကို ႐ုတ္တရက္မို ့လက္လႊတ္လိုက္ရသည္။
သူမ၏ ပါးစပ္ထဲတြင္ၿပီးသြားလိမ့္မည္ဟု ထင္ေနမိရာမွ ထိုကဲ့သို ့ျပဳလုပ္ခံလိုက္ရေသာေၾကာင့္ စိတ္တိုသလိုျဖစ္သြားၿပီးတန္ဘိုးရားကို ေမာ့ၾကည့္လိုက္မိ၏။
"ဟို...ဟို...ကၽြန္ေတာ့္ကို လရည္ေတြ အလကားအျဖစ္မခံရဘူးလို ့မွာထားလို ့ပါ"
အဲလစ္(စ္)၏ စူးရွလွေသာအၾကည့္ေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားလန္ ့သြားၿပီး အထစ္ထစ္အေင့ါေငါ့ႏွင့္ ျပန္လည္ေျဖရွင္းလိုက္မိျခင္းျဖစ္သည္။
"ဘယ္သူကမွာထားတာလဲ...ဘယ္သူဘဲမွာထားထား ဒီအိမ္မွာေနရင္ ကၽြန္မေျပာတာကိုဘဲနားေထာင္ရမယ္...ရွင္နားလည္ထားဖို ့က ကၽြန္မစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ေနေပးဖို ့ဘဲ...
ေဆးဆားကိုယ္တိုင္မွာထားတာဆိုရင္ေတာင္ အဲဒီအမိန္ ့က စိုက္ပ်ိဳးေရးၿခံထဲမွာဘဲ တည္လိမ့္မယ္....ဟာဗားနားက ကၽြန္မရဲ ့အိမ္ထဲမွာေတာ့ ကၽြန္မစကားက အမိန္ ့ဘဲ.... ရွင္နားလည္ရဲ ့လား"
ေစာေစာကပင္ခၽြဲခၽြဲႏြဲ ့ႏြဲ ့ေျပာဆိုေနခဲ့ေသာ အဲလစ္(စ္)ထံမွ တင္းမာျပတ္သားေသာ စကားသံမ်ားထြက္ေပၚလာကထဲက သူမေတာ္ေတာ္စိတ္ဆိုးသြားမွန္း တန္ဘိုးရား သိလိုက္ရေလသည္။
"ဟုတ္ကဲ့...နားလည္ပါၿပီ မမ...ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားလိုက္ပါၿပီခင္ဗ်ာ"
သူက ေရခ်ယ္ေခၚသလိုပင္ အဲလစ္(စ္)ကို မမဟု ေခၚလိုက္မိသည္။
ထိုကဲ့သို ့ေခၚဆိုမႈကို အဲလစ္(စ္)သေဘာမွက်ပါ ့မလားဟု တန္ဘိုးရာက စိုးရိမ္ေနမိေသာ္လဲ သူမက အနည္းငယ္ေပ်ာ့ေခြစျပဳေနၿပီျဖစ္ေသာ သူ ့ရဲ ့လိင္တံႀကီးကို လွမ္းဆြဲလိုက္ကာ
ဂြင္းထုေပးေနေလသည္။
စိတ္အေျပာင္းအလဲျဖစ္သြားေသာေၾကာင့္ ၿပီးခ်င္ေနမႈတို ့ေပ်ာက္ကြယ္သြားကာ အစကျပန္စရသလိုျဖစ္ေန၏။
အဲလစ္(စ္)က ထရပ္လိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏လီးကို လက္ကမလႊတ္ဖဲ လီးႀကီးကိုဆြဲကာ သူမ၏ အိပ္ယာေပၚသို ့ေခၚေဆာင္သြားေလသည္။
လီးကေနဆြဲေခၚျခင္းခံလိုက္ရေသာ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္မွာ ယက္ကန္ယက္ကန္ႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ေနာက္မွပါသြားကာ ကုတင္ေပၚသို ့ေရာက္ရွိခဲ့ရ၏။
ဒီတစ္ခါ လိုးရေတာ့မည္ဟု တန္ဘိုးရားစိတ္ထဲမွ ထင္လိုက္မိေသာ္လဲ သူမက တန္ဘိုးရားကို ကုတင္ေပၚသို ့ပက္လက္တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး မိုးေပၚသို ့မတ္ေထာင္ေနေသာ လီးတံႀကီးကို
မေၾကပြဲ ထပ္မံ ငုံစုပ္လိုက္ျပန္ပါသည္။
သူ ့လရည္မ်ား အလကားျဖစ္မည္ကို ႏွေမ်ာေနမိေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)ကို လြန္ဆန္နိုင္စြမ္းမရွိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရား စိတ္ေရွာ့ထားလိုက္မိရသည္။
အဲလစ္(စ္)က သူ ့ေပါင္ၿခံၾကားသို ့ငုံ ့ကာလီးစုပ္ေပးေနရာမွ သူ ့မ်က္ႏွာဘက္သို ့ခြေက်ာ္လိုက္ၿပီး ဒူးေထာက္လိုက္ေသာေၾကာင့္ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့သို ့ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက
ေရာက္ရွိလာေလသည္။
ထို ့ေနာက္ သူမက သူ ့လီးႀကီးကို ဆက္စုပ္ေနျပန္၏။
ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို သူ ့မ်က္ႏွာႏွင့္ပိုမို နီးကပ္ေအာင္ဖိတိုးလာေသာေၾကာင့္ အေတာ္အတန္ အေတြ ့အၾကဳံရွိေနၿပီျဖစ္ေသာ တန္ဘိုးရားက သူမဘာလိုခ်င္သည္ဆိုတာကို မွန္းဆလိုက္
မိသည္။
ေစာက္ေမႊးမ်ားေျပာင္စင္ေအာင္ ရိတ္ထားေသာ ေစာက္ဖုတ္ေလးက ကိုက္စားခ်င္စရာေကာင္းေနသည္။
ေစာက္ပတ္ႏႈတ္ခမ္းသားမ်ားက လန္ေနသည္ဆိုေသာ္လဲ ပန္းပြင့္၏ ပြင့္ဖတ္မ်ားသဖြယ္ လွပ၍ ၾကည့္ေကာင္းေနသည္။
သူေနာက္ဆုံးလိုးခဲ့ရေသာ အပ်ိဳစင္ေစာက္ဖုတ္ေလးထက္ေတာင္ ခ်စ္စရာေကာင္းေသးသည္ဟု တန္ဘိုးရား ထင္လိုက္မိပါသည္။
နီညိဳေရာင္ ပြင့္လႊာမ်ားအထက္တြင္ေတာ့ ပန္းေသြးေရာင္သန္းေနေသာ ေစာက္စိေလးက မျပဳတျပဴေလး ေခါင္းေထာင္လၽွက္ရွိ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ သူမဘာလိုခ်င္ေနသည္ဆိုတာကိုသိေသာေၾကာင့္ သူ ့မ်က္ႏွာေရွ ့တြင္ေတြ ့ျမင္ေနရေသာ ေစာက္ဖုတ္ႀကီးကို စုပ္၊ယက္ ေပးလိုက္မိသည္။
ေစာက္စိေလးကို အားရပါးရစုပ္ေပးလိုက္သည့္အခါတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ဖင္တုံေလးမ်ား တုန္ခါသြားသည္အထိ ခံစားလိုက္ရေၾကာင္းကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
ေစာက္ေခါင္းဝေလးထဲသို ့ သူ ့ရဲ ့လၽွာၾကမ္းႀကီးကို ဝင္နိုင္သမၽွဝင္ေအာင္ထိုးသြင္းေပးလိုက္ျပန္သည္။
အျဖဴမတစ္ေယာက္၏ တဏွာတြန္က်ဴးသံက အမည္းမေတြေလာက္ ျပင္းထန္ရိုင္းစိုင္းျခင္းမရွိေၾကာင္းကို တန္ဘိုးရားသိလိုက္ရ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ သူသင္ၾကားတတ္ေျမာက္ထားေသာ အေတြ ့အၾကဳံမ်ားအရ အစြမ္းရွိသေလာက္ ျပန္လည္ ျပဳလုပ္ေပးေနမိသည္။
သိပ္မၾကာခင္အခ်ိန္အတြင္းမွာပဲ တန္ဘိုးရား၏ ေကာင္ျခင္းက အထြ႗္ထိပ္သို ့ေရာက္ရွိလာခဲ့သည္။
ၿပီးခ်င္ေနၿပီမို ့ သူမကိုလဲ ျမန္ဆန္ျပင္းထန္စြာပင္ မႈတ္ေပးလိုက္မိ၏။
အဲလစ္(စ္)၏ ကာမမႈတြင္ကၽြမ္းက်င္ပိုင္နိုင္မႈက တန္ဘိုးရားကို ဘယ္လိုမွမထိန္းနိုင္ေအာင္ျဖစ္သြားေစျပန္သည္။
ထို ့ေနာက္တြင္ေတာ့ သူမ၏ ပါးစပ္ထဲသို ့ ပူေႏြးခၽြဲပ်စ္ေသာ သုတ္ရည္မ်ားကို ပန္းထုတ္လိုက္မိေလသည္။
ေရွ ့ဆင့္ေနာက္ဆင့္ဆိုသလိုပင္ သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံး တုန္ယင္လာၿပီး ေစာက္ေခါင္းဝဆီမွ ေစာက္ရည္ၾကည္မ်ားစီးဆင္းလၽွံက်လာပါသည္။
အဲလစ္(စ္)လဲ ၿပီးဆုံးျခင္းသို ့ေရာက္ရွိသြားၿပီမွန္း အေတြ ့အၾကဳံအရ တန္ဘိုးရားသိလိုက္မိရ၏။
သူတို ့ႏွစ္ေယာက္လုံးမသိလိုက္သည္က အခန္းေပါက္ဝတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ကာမေရယဥ္ေၾကာအတြင္း ေမ်ာလြင့္ေနမႈအား ေတြ ့ျမင္လိုက္ရသူတစ္ဦးရွိေၾကာင္းကို
ျဖစ္ေလသည္။
ဟုတ္ပါသည္။ေရခ်ယ္ဆိုေသာ ကျပားမေလးက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ပန္းတိုင္ေရာက္ခါနီး အေျခအေနအားလုံးကိုေတြ ့ျမင္လိုက္ရေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆား၏ ျမင္းရထားလွည္းလာေနသည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)အေနႏွင့္ ေစာေစာသိေစရန္ သတင္းေပးေျပာျပဖို ့ေရာက္လာရေသာ ေရခ်ယ္မွာ
သူမ၏သခင္မ ဘာလုပ္ေနမည္ဆိုသည္ကို ႀကိဳတင္သိရွိထားေသာ္လဲ မ်က္ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေသာအခါတြင္ ေျပာမျပတတ္ေအာင္ ခံစားလိုက္ရရွာသည္။
အဲလစ္(စ္)အေနႏွင့္ ေစာက္ဖုတ္အယက္ခံလိုလၽွင္ သူမလုပ္ေပးနိုင္ပါသည္။
အရင္ကလဲ ဒီလိုကိစၥေတြကို သူမဘဲ လုပ္ေပးေနၾကျဖစ္၏။
ေယာက္က်ားသားမ်ားလို လီးမရွိေသာ္လဲ သခြားသီးအရွည္ျဖစ္ေစ...ခရမ္းသီးျဖစ္ေစ အသုံးျပဳ၍ သူမျဖည့္စြမ္းေပးနိုင္ပါသည္။
သူမ နားမလည္နိုင္သည္က သူမ၏သခင္မအေနႏွင့္ ဘာေၾကာင့္မ်ား ထိုအရာမ်ားႏွင့္ တင္းတိမ္မႈမရွိဘဲ ေယာက္က်ားသားမ်ားကိုသာ တပ္မက္မႈရွိေနသလဲဆိုသည္ကိုပင္။
ႀကီးမားရွည္လ်ားမႈကို သေဘာက်သည္ဆိုပါက ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ရာအရြယ္အစားရွိေသာ အသီးမ်ားကို ေရြးခ်ယ္နိုင္သည္မဟုတ္ပါလား။
အခုေတာ့....
သူမ ခ်စ္ရေသာ....ျမတ္နိုးရေသာ...ေလးစားခဲ့ရေသာ...သခင္မက ကၽြန္တစ္ေယာက္၏ လီးမည္းႀကီးကို ၿမိန္ယွက္စြာ စုပ္ယက္ေပးေနေလသည္။
ထိုမၽွမကေသး..........
မိမိေလာက္ပင္ အဆင့္မရွိဟု သူမအေနႏွင့္ ယူဆထားမိေသာ တန္ဘိုးရား၏ လရည္မ်ားကိုပင္ႏွစ္ၿခိဳက္စြာ ေသာက္မ်ိဳျပစ္လိုက္သည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရ၏။
သူမ ရင္ထဲတြင္ အမ်ိဳးအမည္မေဖာ္ျပတတ္ေသာ ခံစားမႈမ်ိဳးျဖင့္ နာက်င္စြာခံစားလိုက္ရသည္ကို သူမကိုယ္သူမသာ သိသည္။
ျမင္ေတြ ့လိုက္ရေသာျမင္ကြင္းေၾကာင့္ ႐ုတ္တရက္ဆိုသလို သူမ၏ လာရင္းကိစၥကိုေတာင္ ေမ့ေလ်ာ့သြားရ၏။
အတန္ၾကာမွ သတိဝင္လာၿပီး ဒြန္ေဆးဆားမေရာက္လာမီ အသိေပးရမည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို သတိရလိုက္ေလသည္။
"မမ....မမအဲလစ္(စ္)...ဒုကၡေတာ့ေရာက္ကုန္ေတာ့မယ္ထင္ပါရဲ ့ရွင္...ဒြန္ေဆးဆားရဲ ့ျမင္းလွည္းလာေနတာကို ကၽြန္မေတြ ့လိုက္တယ္ရွင့္"
ေရခ်ယ္ေျပာလိုက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)လဲ လန္ ့သြားကာ ခြရက္အေနအထားႏွင့္သာ ရွိေနေသးေသာ တန္ဘိုးရား၏ ကိုယ္ေပၚမွဖယ္လိုက္ၿပီး ကုတင္ေအာက္သို ့အျမန္ဆင္းလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားလဲ လန္ ့ဖ်န္ ့သြားကာ ကုတင္ေပၚမွလူးလဲထ၍ သူ၏အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူဝတ္ဆင္လိုက္ရသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာလဲ သူမ၏ အဝတ္အစားမ်ားထားသည့္ေနရာသို ့ျမန္ျမန္သြားၿပီး အလၽွင္းသင့္ရာ ဝတ္စုံတစ္စုံကို ဆြဲယူဝတ္ဆင္လိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား...ရွင္ကဘာရပ္လုပ္ေနတာလဲ....ခုံေပၚမွာရွိတဲ့ ပန္းကန္ခြက္ေယာက္ေတြကို သိမ္းၿပီးေအာက္ကို ျမန္ျမန္ဆင္းပါေတာ့လား"
ေရခ်ယ္က အဝတ္မ်ားကို ေကာက္ယူဝတ္ဆင္ၿပီး ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ႏွင့္ ရပ္လၽွက္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရားကို ေတြ ့ျမင္ေနရေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာမည္ကို စိုးရြံ ့စြာေျပာဆိုညႊန္ျပေပးလိုက္မိရ၏။
သူမကိုယ္တိုင္လဲ အဲလစ္(စ္)ခၽြတ္ျပစ္ထားေသာ ညဝတ္အက်ႌကို ေကာက္ယူသိမ္းဆည္းလိုက္ရၿပီး အဲလစ္(စ္)တို ့ႏွစ္ေယာက္ တဏွာထထားေသာေၾကာင့္ တြန္ ့လိပ္ေၾကမြလၽွက္ရွိေန
ေသာ အိပ္ယာခင္းမ်ားကို ေသသပ္စြာရွိေနေစရန္ ျပဳျပင္ေနလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားေလွကားမွဆင္းေသာအခ်ိန္မွာပင္ ဒြန္ေဆးဆားက ေလွကားေပၚသို ့တက္လာသည္ကို ေတြ ့လိုက္ရေလသည္။
အခ်ိန္မွီတယ္ဆို႐ုံေလးပင္။
တန္ဘိုးရားမွာ ရင္ေတြ တဒိတ္ဒိတ္ခုန္ေအာင္ေၾကာက္ရြံ ့စြာ ဒူးတုန္ေနမိသည္ဆိုေသာ္လဲ မ်က္ႏွာမပ်က္ေအာင္ထိန္းရင္း ဒြန္ေဆးဆားေဘးမွေန၍ ဟန္မပ်က္ဆင္းလာခဲ့လိုက္ရ၏။
"တန္ဘိုးရား..."
ေခၚသံေၾကာင့္ ယိုင္လဲမသြားရေအာင္ဂ႐ုတစိုက္ထိန္းရင္း တန္ဘိုးရားရပ္လိုက္မိရသည္။
"မင္း...ဒီမွာေနရတာအဆင္ေျပရဲ ့လား.....ေနာက္ေတာ့လဲ အဆင္ေျပသြားမွာပါကြာ...မင္းအတြက္ ေရခ်ယ္လဲ ရွိေနသားဘဲဥစၥာ...ေနာက္ေတာ့ ၿခံထဲကိုအလည္သြား
ရမွာေပါ့ကြ.....ၿခံထဲကို ေကာင္မေလးအသစ္ေတြေရာက္တဲ့အခါမ်ိဳးေပါ့....မင္းရဲ ့အစြမ္းအစေတြ ညံဖ်င္းမသြားရေအာင္ ေရခ်ယ္နဲ ့ဘဲ ေလာေလာဆယ္ ေလ့က်င့္ေနလိုက္ေပေတာ့...ကဲ..
သြား...သြား....မင္းလုပ္စရာရွိတာသြားလုပ္ေတာ့"
ဒြန္ေဆးဆားက သူေျပာလိုသည္မ်ားကို ေျပာဆိုမွာၾကားၿပီး အေပၚထပ္သို ့ဆက္တက္သြားေတာ့မွ တန္ဘိုးရားခမ်ာ အသက္ရႉနိုင္ေတာ့သည္။
သခင္ေျပာသလို အဆင္ေတာ့ေျပပါသည္။
သို ့ေသာ္ သခင္ထင္သလို ေရခ်ယ္ႏွင့္မဟုတ္ဖဲ သခင္မႏွင့္ျဖစ္ေနသည္။
ေရွာင္လႊဲလို ့မရနိုင္သည့္ ႏြံအိုင္အတြင္းသို ့ တန္ဘိုးရား ေျခစုံျပစ္ဝင္လိုက္ၿပီးၿပီျဖစ္ေလသည္။
မည္သို ့မွ မတတ္နိုင္ေတာ့ပါ...။
အျပစ္ရွိသည္ဆိုပါက ကံၾကမၼာတြင္သာအျပစ္ရွိသည္လို ့ တန္ဘိုးရား သူ ့ကိုယ္သူ ေျဖသိမ့္လိုက္မိရ၏။
အေပၚထပ္သို ့ေရာက္သြားေသာ ဒြန္ေဆးဆားမွာ အဝတ္စားသစ္မ်ားဝတ္ဆင္၍ အသင့္ေစာင့္ဆိုင္းေနေသာ အဲလစ္(စ္)ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အေမာေျပသြားရသည္။
အဲလစ္(စ္)ကို ရင္ခြင္ထဲသို ့ဆြဲသြင္းေပြ ့ဖက္ၿပီး ႏွင္းဆီေရာင္သမ္းေနေသာ ႏႈတ္ခမ္းဖူးဖူးေလးကို အနမ္းေခၽြလိုက္မိ၏။
ထိုႏႈတ္ခမ္းမ်ားက သူ၏ကိုယ္ပိုင္ ကၽြန္ငမည္းတစ္ေကာင္ကို ေစာေစာေလးကတင္မွ မြတ္သိပ္စြာနမ္းထားသည္ဆိုေၾကာင္းကိုသာသိပါလၽွင္ ထိုသို ့နမ္းနိုင္လိမ့္မည္မဟုတ္ေပ။
ထို ့ထက္ဆိုးရြားစြာ တန္ဘိုးရား၏ လီးမည္းႀကီးကို အားပါးတရ စုပ္ထားၿပီး လရည္မ်ားေသာက္မ်ိဳထားကာ ပါးစပ္မေဆးရေသးဘူးဆိုသည္ကို သိခဲ့ပါလၽွင္မူ ဒြန္ေဆးဆားတစ္ေယာက္
ေဒါသထြက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ထိုေနရာတြင္ဘဲ လဲက်ေသဆုံးသြားမည္လား မေျပာတတ္နိုင္ေခ်။
ယခုေတာ့ သူက အဲလစ္(စ္)ကို ခ်စ္ျမတ္နိုးစြာ နမ္းရႈပ္လၽွက္ရွိေနသည္။
မျပန္ခင္ တစ္ခ်ီေလာက္ဆြဲလိုက္မည္ဟုလဲ စိတ္ထဲတြင္ေတးလာေသာေၾကာင့္ ဘာကိုမွ ဂ႐ုမမူမိဘဲရွိေလသည္။
အဲလစ္(စ္)က အတင္းေရွာင္ဖယ္တြန္းခြာေနေသာေၾကာင့္ ဘာမ်ားအလိုမက်လို ့ပါလိမ့္ဟု ေတြးရင္း ႏႈတ္ခမ္းျခင္းခြာလိုက္ေသာအခါတြင္မွ အိပ္ခန္းထဲမွာပင္ရွိေနေသးေသာ
ေရခ်ယ့္ကို ေတြ ့လိုက္ရ၏။
အမွတ္တမဲ့ဆိုေတာ့ ေရခ်ယ္ရွိေနသည္ကို မေတြ ့လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ႏွစ္ေယာက္ထဲရွိသည္အထင္ႏွင့္ ထိုကဲ့သို ့ျပဳမူမိလိုက္သည္ကို ဒြန္ေဆးဆား ရွက္သလိုျဖစ္သြားမိရ၏။
ေရခ်ယ္ကလဲ သူမဘက္သို ့ျပႆနာေရာက္လာမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အခန္းတြင္းမွ အျမန္ထြက္လိုက္ရသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာလဲ အခုမွ သက္ပ်င္းေမာ ခ်နိုင္ရွာေတာ့သည္။
ပထမဆုံးအႀကိမ္မွာပင္ ေဆးဆားက ပက္ပင္းမိရန္ နဲနဲသာလိုေတာ့သည္မဟုတ္လား။
အဲလစ္(စ္)က ယခုတစ္ႀကိမ္တြင္ေတာ့ သူမကဘဲ စတင္ကာ ဒြန္ေဆးဆားကို အနမ္းမိုးေခၽြလိုက္မိပါသည္။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ စခဲ့ေသာအရွိန္က အခုထိမေျပဘဲရွိေနေသး၏။
အမည္းေကာင္၏ လၽွာစြမ္းေၾကာင့္ တစ္ခ်ီပီးခဲ့ရေသာ္လဲ လီးႏွင့္အလိုးခံခ်င္ေသာစိတ္က ရွိေနပါေသးသည္။
နဂိုကပင္ တဏွာရာဂ ႀကီးမားသူျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေဆးဆားကမစရင္ေတာင္ သူမက စရန္အႀကံရွိေနၿပီးသားျဖစ္သည္။
ေရခ်ယ့္ေရွ ့တြင္ ေပၚတင္ႀကီးျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္သာ ဟန္ေဆာင္ကာမူပို လုပ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
ဒြန္ေဆးဆား၏ လက္မ်ားက သူမ၏တစ္ကိုယ္လုံးကို ပြတ္သပ္လာသည္။
အဝတ္ေကာင္းမ်ားေၾကမြသြားမည္စိုးေသာေၾကာင့္ အနမ္းျခင္းခြာၿပီး အဝတ္ခၽြတ္လိုက္ရ၏။
ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္သြားေသာ အဲလစ္(စ္)ကို ကုတင္ေပၚသို ့တြန္းလွဲလိုက္ၿပီး ဒြန္ေဆးဆားက အဝတ္မခၽြတ္ဖဲ ေဘာင္းဘီတြင္းမွ လီးထြက္ေအာင္ဆြဲထုတ္လိုက္ကာ တက္လိုးပါေတာ့သည္။
သူမ စိတ္တိုင္းမက်သည္မွာ ထိုကဲသို ့အျပဳအမူမ်ားကိုပင္ျဖစ္သည္။
ေဆးဆားအေနႏွင့္ သူလိုးရဖို ့ဘဲအဓိကထားသည္။
မိန္းမတစ္ေယာက္ကို အျပန္အလွန္ ျပဳစုယုယေပးဖို ့စိတ္မဝင္စား။
သူလိုးနိုင္သည္ဆိုတာကလဲ ေခတၱခဏသာျဖစ္၏။
အဲလစ္(စ္)အလိုမျပည့္နိုင္ျဖစ္မိရသည္မွာ ထိုကဲ့သို ့ေသာျဖစ္ရပ္မ်ားေၾကာင့္ပင္ျဖစ္ပါသည္။
ေစာက္ေခါင္းထဲသို ့လီးဝင္လာၿပီး ေကာင္းသေလာက္ရွိလာစဥ္မွာပင္ ေဆးဆားၿပီးသြားေလသည္။
ေစာက္စိကို ကိုယ့္လက္ႏွင့္ကိုယ္ ပြတ္ကာ စိတ္အာသာေျပေပ်ာက္ရန္ျပဳလုပ္လိုက္ရ၏။
မခ်စ္ေသာ္လဲ ေအာင့္ကာနမ္းဆိုသည့္ အေနအထားမ်ိဳးႏွင့္ အဲလစ္(စ္)ၾကဳံဆုံေနရျခင္းျဖစ္ပါသည္။
ေအာင့္ကာမနမ္းလို ့ကလဲမျဖစ္......
ဒြန္ေဆးဆားဆိုတာက က်ဴးဘားကၽြန္း၏ အခ်မ္းသာဆုံးစာရင္းဝင္ လူကုံထန္တစ္ေယာက္ျဖစ္သည္မဟုတ္လား။
သူမအတြက္ ဒြန္ေဆးဆားလိုလူတစ္ေယာက္က မရွိမျဖစ္လိုအပ္သည္ဘဲေလ.....။
သူမအတြက္ ဒြန္ေဆးဆားကိုလိုအပ္သလို တန္ဘိုးရားကိုလဲလိုအပ္ေနပါသည္။
ေဆးဆားက သူမဘဝ ရပ္တည္ေရးအတြက္ အေထာက္အကူေပးနိုင္သလို တန္ဘိုးရားကလဲ သူမ၏ ကာမဆႏၵျပည့္ဝေစရန္အတြက္ ကူညီနိုင္ပါလိမ့္မည္။
သည္လိုသာဆိုပါက သူမအတြက္အစစအရာရာ အဆင္ေျပေနၿပီျဖစ္၏။
သူ ့လိုအပ္ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းၿပီးသြားၿပီျဖစ္ေသာ ဒြန္ေဆးဆားက ေန ့လည္စာစားရန္ျပင္ဆင္ခိုင္းေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္ကို ျပင္ဆင္ခိုင္းလိုက္ရသည္။
သူမအေနႏွင့္ မစားလိုေသးေသာ္လဲ ေဆးဆားစိတ္ေက်နပ္ေအာင္ အတူတူဝင္စားလိုက္ရသည္။
ေရခ်ယ္မွာ မ်က္ႏွာပ်က္သလိုျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ သူမကို အနားတြင္မေနေစဘဲ အၾကာင္းရွာ၍ ႏွင္ထုတ္လိုက္ရေသး၏။
စားေသာက္ၿပီးသြားေသာအခါတြင္ ေဆးဆားက တန္ဘိုးရားကိုေခၚၿပီး မွာၾကားစရာရွိသည္မ်ားကို မွာၾကားလိုက္ေသးသည္။
တန္ဘိုးရားမ်ား မ်က္ႏွာပ်က္ေနလၽွင္ဒုကၡပါဘဲဟု စိုးရိမ္လိုက္မိေသာ္လဲ တန္ဘိုးရားမွာ မည္သို ့မွအမူအယာပ်က္ယြင္းျခင္းမရွိေသာေၾကာင့္ သူမအေနႏွင့္
လူေရြးမွန္သည္ဟု အဲလစ္(စ္) ေက်နပ္သြား၏။
ေဆးဆားျပန္လည္ထြက္ခြာမည့္အခ်ိန္ကို ေစာင့္ေနရသည္မွာ ဆယ္ကမၻာေလာက္ၾကာသည္ဟု အဲလစ္(စ္)ထင္ေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား၏ သန္မာထြားႀကိဳင္းမႈကို သူမအေနႏွင့္ အျပည့္အဝ ျမည္းစမ္းၾကည့္ခ်င္ေနၿပီျဖစ္၏။
အခ်ိန္တန္ေတာ့လည္း ဒြန္ေဆးဆားက လက္ျပႏႈတ္ဆက္ကာ ျပန္လည္ထြက္ခြာသြားသည္။
ေတြ ့ၾကဳံရေတာ့မည့္ အေျခအေနမ်ားအတြက္ ႀကိဳတင္ရင္ခုန္စြာေပ်ာ္ရႊင္ေနမိေသာ္လဲ ေဆးဆားျပန္သြားေသာေၾကာင့္ ဝမ္းနည္းအားငယ္စြာ က်န္ေနရစ္ခဲ့ရပုံမ်ိဳးျဖစ္ေစရန္
မ်က္ႏွာအမူအယာကို ညႇိုးငယ္ထားလိုက္ရၿပီး မ်က္ရည္မ်ားဝဲလိုက္ေစကာ လက္ျပႏႈတ္ဆက္ က်န္ေနရစ္လိုက္ရ၏။
ျမင္ကြင္းမွ ေဆးဆားေပ်ာက္ကြယ္သြားသည္အထိ ေျခေတာင့္ေအာင္ရပ္ၾကည့္ေနလိုက္ၿပီး လုံးဝေပ်ာက္ကြယ္သြားေသာအခါတြင္မွ ေရခ်ယ့္ကို လွမ္းေအာ္ေခၚလိုက္မိသည္။
"ေရခ်ယ္...ေရခ်ယ္...ဘယ္ေရာက္ေနတာလဲ..ဒီကိုျမန္ျမန္လာစမ္းပါဦး"
သူမ၏ က်ယ္ေလာင္စူးရွေသာ ေခၚသံေၾကာင့္ ေရခ်ယ္အေျပးတစ္ပိုင္းေရာက္ရွိလာပါသည္။
"လာပါၿပီ...မမ..ရွင့္....ညီမေရာက္ပါၿပီ"
"ဘယ္ေရာက္ေနတာတုန္းညီမရယ္....မမအနားမွာ အေျခအေနကိုေစာင့္ၾကည့္ေနမွေပါ့"
"မမ..ဘဲ ညီမကို အဝတ္ေတြေလၽွာ္ခိုင္းလိုက္တယ္ေလ"
"အဲဒါက ညီမ မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနလို ့ ဟိုအဖိုးႀကီးရိပ္မိသြားမွာစိုးလို ့ အေၾကာင္းရွာခိုင္းလိုက္မိတာပါေအရယ္....ညည္းက ဘယ္လိုျဖစ္ရတာတဲ့တုန္း....ကာယကံရွင္
ျဖစ္တဲ့ တန္ဘိုးရားေတာင္မွ မ်က္ႏွာတစ္ခ်က္မပ်က္ဖဲ ရင္ဆိုင္သြားနိုင္တယ္"
"ညီမ...ေတာင္းပန္ပါတယ္ မမ ရွင့္...ညီမလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ေနမွန္းကိုမသိပါဘူးရွင္"
အဲလစ္(စ္)က ေရခ်ယ္ဘယ္လိုျဖစ္သည္ကိုစိတ္မဝင္စားဘဲ တန္ဘိုးရားဘယ္ေရာက္ေနသလဲဟု မ်က္လုံးေဝ့ၾကည့္လိုက္ၿပီး သူမ၏ျမင္ကြင္းထဲတြင္တန္ဘိုးရားကို မေတြ ့ရေသာေၾကာင့္
ေရခ်ယ့္ကို ေမးျမန္းလိုက္သည္။
"အဲဒါကို ထားလိုက္စမ္းပါေအ...ေနာက္ကို ညီမဒီလိုျဖစ္ေနဦးမယ္ဆိုရင္ ဒြန္ေဆးဆားျမင္ကြင္းထဲကို ေရာက္မလာမိေစနဲ ့ေပါ့...ဒါနဲ ့ တန္ဘိုးရားက ဘယ္ေရာက္သြား
တာလဲ....သူ ့ကိုရွာၿပီး မမဆီကိုလႊတ္လိုက္စမ္း....ေအာ္...မမအခန္းကိုမလႊတ္နဲ ့....ညီမအခန္းကိုဘဲလာခဲ့ခိုင္းလိုက္..ဟုတ္ၿပီလား...ၿပီးေတာ့ မမ အခန္းကို ေသခ်ာသန္ ့ရွင္းထား
လိုက္ဦးေရခ်ယ္"
သူမက ေရခ်ယ့္ကို မွာၾကားၿပီးေနာက္ ၿခံဝန္းတံခါးကို ကိုယ္တိုင္ပိတ္လိုက္ၿပီး ေရခ်ယ့္အခန္းထဲမွာ ကာမပြဲေတာ္က်င္းပရန္အတြက္ တန္ဘိုးရားေရာက္လာမည့္အခ်ိန္ကို သြားေရာက္
ေစာင့္စားေနလိုက္ပါသည္။
သူမ၏ အိပ္ခန္းက ပို၍ သာလြန္ေကာင္းမြန္သည္မွန္ေသာ္လဲ ေရခ်ယ့္အခန္းတြင္ေနျခင္းက ပိုၿပီးစိတ္ခ်ရလိမ့္မည္ဟု ယူဆမိေသာေၾကာင့္ ထိုကဲ့သို ့စီစဥ္လိုက္မိျခင္းျဖစ္၏။
ေရခ်ယ္ကေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ စီစဥ္မႈေၾကာင့္ စိတ္ညစ္သြားမိရသည္။
သူမ၏ အိပ္ယာက်ဥ္းက်ဥ္းေလးေပၚတြင္ သူမအလြန္ရြံရွာမိေသာ အျဖစ္တို ့ကိုက်ဴးလြန္ၾကလိမ့္မည္ဆိုတာကို သိလိုက္ေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ပါသည္။
သို ့ေပမယ့္ သူမအေနႏွင့္ ျငင္းပယ္နိုင္စြမ္းမရွိေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားကို လိုက္ရွာၿပီး သူမ၏အိပ္ခန္းေလးအတြင္းသို ့ လႊတ္ေပးလိုက္ရရွာေလသည္။
တန္ဘိုးရားက သူ ့ကိုဘာေၾကာင့္ေခၚခိုင္းလိုက္သည္ကို သိေနေသာေၾကာင့္ လီးက ေတာင္လာသည္။
ဝတ္လစ္စလစ္ႏွင့္အျဖဴမကို စိတ္ထဲတြင္ေတြးလိုက္မိ႐ုံႏွင့္ သူ ့ရဲ ့ဆႏၵမီးက ေမႊးေနစရာမလိုေအာင္ ဝုန္းကနဲေတာက္ေလာင္လာ၏။
သူ ့အေနႏွင့္ ေအာင္ျမင္မႈမရရွိဘဲ ရႈံးနိမ့္မႈမ်ားႏွင့္သာ အိပ္စက္ခဲ့ရေသာ ေရခ်ယ္၏ အခန္းက်ဥ္းေလးထဲတြင္ အျဖဴမကို လိုးခြင့္ရေတာ့မည္ျဖစ္သည္။
အခန္းထဲသို ့တန္ဘိုးရားဝင္လိုက္ေသာအခါတြင္ ေရခ်ယ္၏ တစ္ေယာက္အိပ္ ကုတင္ေလးေပၚတြင္ အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အဆင္သင့္ေစာင့္ႀကိဳေနေသာ
သူ ့ရဲ ့ အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရ၏။
ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ မဆိုမိဘဲ နတ္သမီးေလး၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးရွိရာ ေပါင္ျဖဴျဖဴေလးႏွစ္လုံးၾကားသို ့ သူ ့ေခါင္းကိုတိုးဝင္လိုက္မိရသည္။
တန္ဘိုးရားက အဲလစ္(စ္)၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးကို လၽွာႏွင့္ထိုးယက္လိုက္ၿပီး ပန္းႏုေရာင္သန္းေနေသာ ေစာက္စိေလးကို စုပ္ေပးလိုက္သည္။
အဲလစ္(စ္)၏ လက္မ်ားက သူ ့ဆံပင္မ်ားကိုဆြဲကိုင္လာ၏။
ေစာက္စိေလးကိုႏွိုးဆြပါက မိန္းကေလးမ်ား အရသာေတြ ့ကာ သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္တတ္မွန္းကို တန္ဘိုးရားက အေတြ ့အၾကဳံအရ ေကာင္းစြာအသုံးခ်တတ္ေနၿပီျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ လၽွာၾကမ္းႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို ့တိုးဝင္နိုင္သမၽွတိုးဝင္ၿပီး အတြင္းသားမ်ားကိုပါ ပြတ္တိုက္စုပ္ယူေနျပန္သည္။
လက္မည္းႀကီးႏွစ္ဖက္ကလဲ ျဖဴေဖြးေဖြးနို ့အုံေလးကို ဆုပ္နယ္ေပးလၽွက္ရွိ၏။
တန္ဘိုးရား၏ လၽွာၾကမ္းႀကီးက ထိုမၽွနဲ ့ရပ္တန္ ့မသြားဘဲ အဲလစ္(စ္)၏ နီညိဳေရာင္သန္းေနေသာ ခေရပြင့္ေလးရွိရာကိုပါ နယ္ကၽြံလာသည္။
ဖင္ေပါက္ဝသို ့ထိုးကလိေနေသာ လၽွာႀကီးေၾကာင့္ ရင္တလွပ္လွပ္တုန္ေအာင္ခံစားလိုက္ရၿပီး တန္ဘိုးရား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈအတြက္ အံအားသင့္သြားမိရသည္။
အာဖရိကမွေရာက္လာသည္မွာ မၾကာေသးေသာ အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္က ေနာက္ေပါက္ကိုပါနားလည္ေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္၏။
ဘာပဲျဖစ္ျဖစ္ တန္ဘိုးရား၏ ကၽြမ္းက်င္မႈကို သူမအေနႏွင့္ သေဘာက် ေက်နပ္ေနမိပါသည္။
အမည္းေကာင္၏ ႀကီးမားရွည္လ်ားေသာ လီးႀကီးျဖင့္ ဖင္လိုးခံလိုက္ရရင္ ဟု ေတြးမိလိုက္ေသာေၾကာင့္ စအိုဝေလးက်ဳံ ့သြားမိရ၏။
မႈတ္လို ့ေကာင္းဆဲျဖစ္ေသာ တန္ဘိုးရားကို ေပါင္တံႏွစ္လုံးၾကားမွ ေခါင္းကိုဆြဲမလိုက္ၿပီး ေသခ်ာၾကည့္လိုက္မိသည္။
ေယာက္က်ားပီသ၍ ေခ်ာေမာေသာမ်က္ႏွာဖြဲ ့စည္းပုံေၾကာင့္ ၾကည့္လို ့ေကာင္းေနျပန္သည္။
အာဖရိကသားမဟုတ္ဖဲ အျဖဴေကာင္တစ္ေယာက္သာဆိုပါက ေကာင္မေလးမ်ားဝိုင္းဝိုင္းလည္ေနလိမ့္မည္လို ့ထင္မွတ္ရ၏။
ေရခ်ယ္ ဘာေၾကာင့္ ဒီေကာင့္ကို ျငင္းပယ္လိုက္သည္ဆိုတာကို သူမ နားမလည္နိုင္ေပ။
ေရခ်ယ္၏ ေယာက္က်ားမ်ားအေပၚထားရွိေသာ စိတ္ကိုလဲ သူမအေနႏွင့္ ဘယ္လိုမွ နားမလည္မိေခ်။
သူမကေတာ့ ေယာက္က်ားသားမ်ားႏွင့္ ကာမပင္လယ္တြင္းတြင္ လက္ပစ္ကူးရေသာ အရသာကို သေဘာက်ပါသည္။
သန္မာထြားႀကိဳင္းကာ ေခ်ာေမာေသာ တန္ဘိုးရားလို လူမ်ိဳးႏွင့္ဆိုပါက ငတ္မေျပေသာ ပင္လယ္ေရကို ဘယ္ေလာက္ပင္ေသာက္ရေစဦး...ေသာက္မိမည္သာျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ ႏႈတ္ခမ္းသားထူထူမ်ားေပၚသို ့ အနမ္းေခၽြလိုက္ေသာအခါတြင္ တန္ဘိုးရားက တုန္ ့ျပန္အားေကာင္းစြာ ျပန္လွန္နမ္းရႈပ္လာသည္။
တစ္ေယာက္ကိုယ္တစ္ေယာက္ တင္းက်ပ္စြာဖက္ရင္းအနမ္းေခၽြေနမိသည္မွာ အေတာ္ၾကာသြားသည္။
အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ ေမာဟိုက္လာရသလို တန္ဘိုးရား၏ လီးတံႀကီးအတြင္းသို ့ ေသြးတိုးႏႈန္းကလဲ ျပင္းထန္လာရသည္။
သူမက တန္ဘိုးရား၏ ေပါင္ၾကားထဲသို ့လက္တစ္ဖက္ထိုးသြင္းလိုက္ၿပီး အစြမ္းကုန္မာေတာင္ေနၿပီျဖစ္ေသာ လီႀကီးကို ဆုပ္ကိုင္ကာ ေစာက္ေခါင္းဝသို ့ေတ့ေပးလိုက္၏။
ဒစ္ေခါင္းႀကီးဆီမွ ပူေႏြးမႈကို ေစာက္ေခါင္းဝတြင္ ခံစားလိုက္ရသည္။
ေစာက္ရည္မ်ားစိုရႊဲေနၿပီမို ့ တန္ဘိုးရားက အလိုက္သင့္ေလး ထိုးသြင္းလိုက္ပါသည္။
ေစာက္ေခါင္းအတြင္းျပည့္သိပ္စြာတိုးဝင္လာေသာ လီးတံႀကီးက ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသားမ်ားကို ပြတ္တိုက္တိုးဝင္သြားၾကသည္။
ေစာက္ဖုတ္ႏႈတ္ခမ္းသားေလးမ်ားပါ ေစာက္ေခါင္းအတြင္းသို ့လိပ္ပါတိုးဝင္သြားသည္ဟု ထင္လိုက္မိ၏။
ျပည့္ဝေသာ အရသာကိုခံစားလိုက္ရေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ အလိုမျပည့္မႈမ်ား ကြယ္ေပ်ာက္ကုန္သည္။
တန္ဘိုးရား တစ္ခ်က္ေဆာင့္လိုင္တိုင္း ရင္ေခါင္းဝသို ့လိပ္တက္လာေသာ အရသာက သူမေမၽွာ္လင့္ထားသည္ထက္ ေကာင္းလြန္းေနျပန္သည္။
အသက္ရႉမဝေလာက္ေအာင္ နာၾကင္မႈေရာႁပြန္းေသာ ကာမအရသာကို သူမ သေဘာက်ေက်နပ္ေနမိရသည္။
အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္၏ လၽွင္ျမန္သန္မာမႈကို ျပခြင့္ရေနေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားလဲ သေဘာက်ေက်နပ္ေနမိပါသည္။
လူမည္းတစ္ေယာက္၏ သူမတူေအာင္စြမ္းေဆာင္နိုင္မႈအား အျဖဴမတစ္ေယာက္က သေဘာက်ႏွစ္ၿခိဳက္သည္ဟု သိေနရေသာေၾကာင့္ ဂုဏ္ယူေနမိပါသည္။
အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးအေနႏွင့္ ေနာက္ဆိုရင္ လီးမည္းမည္းႀကီးကိုသာ တမ္းတေနေစရမည္ဟူေသာ အေတြးမ်ိဳးႏွင့္ တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ အားပါးတရ လိုးေဆာင့္ေပးေနမိသည္။
အဲလစ္(စ္)မွာ ဘယ္ႏွစ္ခ်ီၿပီးလို ့ၿပီးမွန္းပင္ မမွတ္မိနိုင္ရေလာက္ေအာင္ အလူးအလဲျဖင့္ အရသာေတြ ့လၽွက္ရွိေန၏။
ေစာက္ဖုတ္အတြင္းမွ ေစာက္ရည္မ်ားကလဲ လၽွံက်လၽွက္ရွိေနသည္။
လီးတစ္ခ်က္လိုးသြင္းလိုက္တိုင္း အင့္ကနဲေနေအာင္ျပင္းထန္လွသည္မို ့ ေရခ်ယ္၏ တစ္ေယာက္အိပ္ကုတင္ေလးမွာ ယိမ္းခါလၽွက္ရွိေနသည္။
ေစာက္ေခါင္းဝတစ္ခုလုံး က်ိန္းစပ္ေနသည့္တိုင္ေအာင္ တန္ဘိုးရားက တစ္ခ်ီပင္ မၿပီးေသးသည္မို ့ ေနာက္ဆုံးေတာ့ အဲလစ္(စ္)ပဲ အရႈံးေပးလိုက္ရသည္။
"တန္ဘိုးရား....ကၽြန္မရဲ ့ဒရမ္ေလးရယ္....ေကာင္းလိုက္တာရွင္...ဒီလိုေကာင္းမြန္မႈမ်ိဳးကို မခံစားရတာအေတာ္ေတာင္ၾကာလွၿပီရွင့္...ကၽြန္မေစာက္ဖုတ္ေလးလဲ က်ိန္းစပ္
ေနပါၿပီ...ရွင္မပီးေသးရင္ အေနာက္ကိုေျပာင္းလုပ္ပါလားဟင္..."
အဲလစ္(စ္)၏ အေျပာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားေပ်ာ္ရႊင္သြားသည္။
အျဖဴမ၏ ေနာက္ေပါက္ညိဳညိဳေလးကိုလိုးခ်င္ေသာေၾကာင့္...ခုနတုန္းကမႈတ္ေပးေနရင္း ေသြးတိုးစမ္းကာ လၽွာႏွင့္လိုးေပးလိုက္မိေသးသည္။
အခုေတာ့ သူမကိုယ္တိုင္က ခြင့္ျပဳေနေခ်ၿပီ။
တန္ဘိုးရားမွာ သူ ့လီးႀကီးႏွင့္ လိုးလို ့ရပါ့မလားေတာင္ထင္ရသည့္ စအိုေပါက္ေလးကို လိုးခြဲခြင့္ရလိုက္ေပၿပီ။
တန္ဘိုးရား အခန္းတြင္းသို ့မ်က္စိေဝ့ကာၾကည့္လိုက္မိ၏။
သူလိုအပ္ေသာအရာက မည္သည့္ေနရာတြင္ရွိသည္ဆိုတာကို သူမသိေသာေၾကာင့္ ဘယ္လိုရွာရမလဲမသိ ျဖစ္ေနမိရသည္။
မီးဖိုေဆာင္တြင္ရွိေနနိုင္ေသာ္လဲ ေရခ်ယ္ႏွင့္ မ်က္ႏွာခ်င္းမဆိုင္လိုေသာေၾကာင့္ အခန္းထဲမွ မထြက္လိုဘဲ ျဖစ္ေနမိ၏။
အခန္းျပင္ထြက္လိုက္သည္ႏွင့္မီးဖိုေဆာင္ျဖစ္ပါသည္။
ဆီမရွိလို ့ကလဲမျဖစ္ေသာေၾကာင့္ မီးဖိုေဆာင္ဘက္သို ့ မထြက္ခ်င္ဘဲ ထြက္လိုက္ရသည္။
အေပၚပိုင္းက ဗလာက်င္းလၽွက္ရွိေသာ္လဲ ေအာက္ပိုင္းကိုေတာ့ နံငယ္ပိုင္းေလးသာဖုံးလိုက္၏။
ေဘာင္းဘီဝတ္မလို ့လုပ္ေသးေသာ္လဲ အဲလစ္(စ္)က ျပန္ခၽြတ္ရမည့္အတူတူ နံငယ္ပိုင္းဘဲ ဝတ္ရန္ အမိန္ ့ခ်လိုက္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္သည္။
မီးဖိုေဆာင္ထဲေရာက္ေတာ့ အရိပ္တစ္ခုကို လွစ္ကနဲေတြ ့လိုက္မိေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္ဟုထင္လိုက္မိသည္။
ေရခ်ယ္က သူတို ့လိုးေနၾကတာကိုလာေခ်ာင္းေနတာလား လို ့ထင္မိေသာ္လဲ ေသခ်ာမေတြ ့လိုက္ရေသာေၾကာင့္ အတတ္ေျပာလို ့မရေခ်။
တန္ဘိုးရားလဲ လုပ္လက္စမျပတ္ေသးေသာေၾကာင့္ လိုက္ၾကည့္မေနေတာ့ဘဲ ဆီအိုးကိုရွာ၍ ဆီအနည္းငယ္ခပ္ယူလိုက္ၿပီး အခန္းေလးထဲသို ့ျပန္ဝင္လိုက္သည္။
နံငယ္ပိုင္းေအာက္မွ ေဖာင္းတက္ေနေသာ စံခ်ိန္မွီႀကီးကလဲ အျဖဴမ၏ဖင္ေပါက္ထဲသို ့ လိုးခ်င္လွၿပီျဖစ္၏။
ခပ္ယူလာေသာဆီခြက္ကို နံရံမွ စင္ေပၚသို ့တင္လိုက္ၿပီး နံငယ္ပိုင္းကိုျပန္ခၽြတ္လိုက္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)က သူ ့အနားသို ့ေရာက္လာၿပီး လိင္တံႀကီးကို ဆြဲကိုင္လိုက္သည္။
အထိအေတြ ့ေၾကာင့္ လီးႀကီးမွာ အစြမ္းကုန္ျပန္လည္ ေတာင္မတ္လာျပန္သည္။
သူမက ဆီခြက္ကိုယူလိုက္ၿပီး တန္ဘိုးရား၏ လီးတံႀကီးကို ဆီမ်ားျဖင့္ သုတ္လိမ္းေပးသည္။
ထို ့ေနာက္ တန္ဘိုးရားလက္ထဲသို ့ဆီခြက္ကိုထိုးေပးလိုက္ၿပီး သူမ၏ ဖင္ေပါက္ေလးကို ဆီဆြတ္ခိုင္းလိုက္၏။
ကုတင္ေပၚသို ့ျပန္မတက္ဖဲ မတ္တပ္ရပ္လၽွက္မွ ကုတင္ေပၚသို ့လက္ေထာက္ၿပီးကုန္းေပးလိုက္ေသာေၾကာင့္ တင္ပါးျဖဴျဖဴၾကားမွ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးက ျပဴထြက္ေနေလသည္။
တန္ဘိုးရားက တင္ပါးႏွစ္ခုကိုဆြဲျဖဲလိုက္ၿပီး ၾကားထဲတြင္ နစ္ျမဳပ္လၽွက္ရွိေသာ ဖင္ေပါက္ဝေလးကို ဆီဆြတ္ေပးလိုက္သည္။
ဖင္ေပါက္အတြင္းထိအဝင္ေခ်ာေမြ ့ေစရန္ သူ၏ လက္ေခ်ာင္းႏွင့္ ဖင္ေပါက္ထဲထိုးသြင္းလိုက္ေသာအခါ အဲလစ္(စ္) တြန္ ့ကနဲျဖစ္သြား၏။
လက္ကို ျပန္ထုတ္လိုက္ၿပီး ဆီရႊဲရႊဲဆြတ္ခါ လက္ေခ်ာင္ႏွစ္ေခ်ာင္းပူးႏွင့္လိုးေပးလိုက္ျပန္သည္။
အဲလစ္(စ္)က တအင္းအင္းႏွင့္ ဖင္ႀကီးကို ယိမ္းခါကာ အႀကိဳက္ေတြ ့လၽွက္ရွိသည္။
သူမအေနႏွင့္ ဖင္ခံဖူးေသာ အေတြ ့အၾကဳံ ေကာင္းေကာင္းရွိထားနိုင္မွန္း တန္ဘိုးရားသိပါသည္။
သို ့ေသာ္ သူ ့လီးႀကီးထိုးသြင္းလိုက္လၽွင္ နာက်င္မည္ကိုစိုးရိမ္ေသာစိတ္ႏွင့္ ဆီရႊဲရႊဲဆြတ္ေပးေနျခင္းျဖစ္၏။
မာမာဘာဘာလို ဖင္ေပါက္က်ယ္ေနသူေတာင္ သူ ့လိုးေဆာင့္မႈေအာက္တြင္ အလူးအလဲျဖစ္ေနေသာ အေတြ ့အၾကဳံေၾကာင့္ သူ ့ရဲ ့အျဖဴေရာင္နတ္သမီးေလးကို နာက်င္သြားမွာစိုးရိမ္ေနမိျခင္းျဖစ္သည္။
တန္ဘိုးရားမသိေသးတာက အဲလစ္(စ္)ဆိုေသာ ျပင္သစ္မက နာက်င္မႈေရာႁပြန္းေသာ ကာမအရသာကို ပိုမိုႏွစ္သက္သည္ဆိုျခင္းပင္။
တန္ဘိုးရားက လက္ေခ်ာင္မ်ားႏွင့္လိုးေပးေနတာကိုရပ္လိုက္ၿပီး သူ ့လီးႀကီးကိုကိုင္ကာ ဖင္ေပါက္ဝသို ့ေတ့လိုက္သည္။
လီးႀကီးႏွင့္လိုးေတာ့မည္ဆိုတာကို သိလိုက္ေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)က သူမ၏ဖင္ႀကီးမ်ားကို ေနာက္သို ့ပိုေကာ့ေပးလိုက္ေလသည္။
တန္ဘိုးရားက ေျဖးညင္းစြာပင္ ဖင္ေပါက္ေလးထဲသို ့ သူ ့လီးႀကီးကို ထိုးသြင္းေနသည္။
ဒစ္ေခါင္းဝင္သြားေသာအခါ အဲလစ္(စ္)ထံမွ ျမန္ျမန္လိုးရန္ခိုင္းေစသည့္ အသံေပၚထြက္လာ၏။
တန္ဘိုးရားလဲ အမိန္ ့အတိုင္း လီးတစ္ဆုံးဝင္ေအာင္ တစ္ခ်က္ထဲဖိလိုးျပစ္လိုက္သည္။
"အင့္"ကနဲအသံႏွင့္အတူ အဲလစ္(စ္)၏ ဒူးမ်ားညႊတ္ေခြက်သြားရ၏။
တန္ဘိုးရားက လန္ ့ၿပီးရပ္လိုက္မိသည္။
ဖင္ကြဲသြားမွာစိုးရိမ္ေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
သို ့ေပမယ့္ တဏွာျပင္းထန္ေသာ အဲလစ္(စ္)က ခပ္ၾကမ္းၾကမ္းလုပ္ရန္ေျပာလာေသာေၾကာင့္ ခပ္သြက္သြက္ႏွင့္ လိုးေပးလိုက္ရသည္။
ဖင္ေပါက္က ထင္သေလာက္မက်ဥ္းလွေသာ္လဲ သူ ့လီးႀကီးကိုေတာ့ ခပ္တင္းတင္းေလးညႇစ္ေပးထားနိုင္သည္။
လီးႀကီးႀကီးႏွင့္ အလိုးမခံဘူးေသးေသာ စအိုေပါက္ေလးကို စိတ္ရွိလက္ရွိ လိုးခြင့္ရေန၏။
အဲလစ္(စ္)ကလဲ ရင္ထဲမွာေအာင့္သြားေလာက္ေစေသာ ေဆာင့္ခ်က္မ်ားႏွင့္ ဒလၾကမ္းအလိုးခံေနရေသာေၾကာင့္ေက်နပ္ေနမိသည္။
သူမအတြက္နာက်င္လွေသာ္လဲ ထိုကဲ့သို ့နာက်င္စြာခံစားရေသာ ကာမအရသာကို စိတၱဇဆန္ဆန္ စြဲလန္းေနမိပါသည္။
ေဆးဆားလိုလူစားမ်ိဳးကို ထိုကဲ့သို ့လုပ္ေပးရန္ေတာင္းဆိုဖို ့မျဖစ္နိုင္ေခ်။
အဖိုးႀကီးအေနႏွင့္ တန္ဘိုးရားလို အားပါပါလိုးေဆာင့္ခ်က္မ်ား ထြက္မလာနိုင္ေတာ့ေပ။
တန္ဘိုးရားက လိုးေနရင္းမွ နို ့သီးေခါင္းေလးကို လွမ္းဆြဲေပးလိုက္ေသးသည္။
ထိုကဲ့သို ့အလိုက္တသိရွိေသာ...လိုးအားေကာင္းေသာ...လီးႀကီးေသာ ဆက္ဆံေဖၚကိုရသည္မွာ အဲလစ္(စ္)အတြက္ ျပည့္စုံမႈပင္ျဖစ္သည္။
သူမတို ့ႏွစ္ေယာက္ တစ္ညလုံး ေရခ်ယ့္ အခန္းထဲမွာပင္ ပုံစံမ်ိဳးစုံႏွင့္ လိုးၾကေဆာ္ၾကသည္။
ညလယ္စာအတြက္ ေရခ်ယ္က အသင့္ျပင္ဆင္ေပးထားေသာေၾကာင့္ မီးဖိုမီးေမႊး၍ အပူေပးကာ အေမာေျဖစားေသာက္လိုက္ၾကေသးသည္။
တန္ဘိုးရားက ေရခ်ယ္မ်ားဘယ္ေနရာက ေပၚလာမည္လဲဟု လိုက္ၾကည့္ေနမိေသးေသာ္လဲ ေရခ်ယ္က ေရာက္မလာခဲ့ေပ။
ဘယ္ေနရာတြင္သြားအိပ္ေနသည္လဲ မသိတတ္နိုင္..........။
အခန္း(၁၄)
စိတ္၏ထူးဆန္းမႈက တစ္ခါတရံ နားမလည္လိုက္မမီနိုင္ေအာင္ပင္။
မနာလိုဝန္တိုမႈေလလား...ခ်စ္ျခင္းတရား၏ျပင္းထန္ေလာင္ၿမိဳက္မႈေပလား......။
ေသခ်ာသည္ကေတာ့ ဝန္တိုမႈေၾကာင့္ျဖစ္ေပၚအားေကာင္းလာရေသာ အမုန္းမီးေတာက္မ်ားပင္ျဖစ္၏။
ထိုမီးေတာက္မ်ားက သူမကိုတေၿမ ့ေၿမ ့ေလာင္ကၽြမ္းေနပါသည္။
သူမျမတ္နိုးခ်စ္ခင္ရပါေသာ မမကို အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္၏ရင္ခြင္ထဲတြင္ေတြ ့ျမင္ေနရျခင္းကိုက သူမ၏ေလာင္ကၽြမ္းမႈကိုျဖစ္ေပၚေစခဲ့ရသည္ထင္ပါရဲ ့.....။
ေရခ်ယ့္ရင္ထဲတြင္ ေယာက္က်ားမ်ားကိုမုန္းတည္းသည္ဆိုျခင္းထက္အဆမ်ားစြာပိုကာ တန္ဘိုးရားကိုမုန္းေနမိသည္။
မတန္မရာအလုပ္ကိုလုပ္ေနသူတစ္ေယာက္အျဖစ္ ထင္ျမင္မိသည္။
သူမကိုယ္တိုင္က အမည္းေသြးစပ္ေသာ္လည္း အမည္းစစ္စစ္မဟုတ္ေသာေၾကာင့္ လူမည္းမ်ားကို အဆင့္နိမ့္ သတၱဝါတစ္မ်ိဳးလို ့သာမွတ္ယူထားမိသည္။
ထိုအမုန္းမီးေတာက္သည္ သူမထံသို ့မည္သည့္အခ်ိန္က စတင္ေရာက္ရွိလာသည္ကို ေသခ်ာမသိေသာ္လည္း သူမကိုယ္သူမသတိထားမိခ်ိန္တြင္ လြန္စြာမွအားေကာင္းစြာ ေလာင္ၿမိဳက္လၽွက္ရွိေနေလၿပီ။
ဒြန္ေဆးဆားခမ်ာေတာ့ တန္ဘိုးရားႏွင့္ အဲလစ္(စ္)တို ့ႏွစ္ေယာက္၏ ပတ္သက္မႈကိုမသိရကား ေပ်ာ္ရႊင္လၽွက္ရွိေနကာ လက္ထပ္ဖို ့ပင္ေတာင္းဆိုလာသည္။
အဲလစ္(စ္)က အမွန္တကယ္လက္ထပ္ရမည့္သတို ့သားမို ့ ေဆးဆား၏ ေတာင္းဆိုမႈကို ဝမ္းေျမာက္စြာလက္ခံလိုက္သည္။
သို ့ေသာ္လဲ သူမရရွိေနသည့္ အခြင့္အေရးကိုလၽွင္ျမန္စြာအဆုံးမသတ္လိုေသးေသာေၾကာင့္ လက္ထပ္ရန္ရက္သတ္မွတ္ျခင္းကို ယုတၱိတန္ေသာအေၾကာင္းျပခ်က္တစ္ခုေပး၍ အခ်ိန္ဆြဲ
နိုင္သေလာက္ဆြဲထားလိုပါေသးသည္။
အေၾကာင္းက အခုလို တန္ဘိုးရားႏွင့္ လြတ္လပ္စြာေတြ ့ဆုံေနနိုင္ျခင္းသည္ လက္ထပ္လိုက္ပါက ထပ္မံၾကဳံဆုံရန္မလြယ္ကူေတာ့ေၾကာင္းသိေနေသာေၾကာင့္ ျဖစ္ေလသည္။
ထုံးစံအတိုင္း.. ေနာက္ဆုံးတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ယုတၱိတန္စြာအေၾကာင္းၿပ အခ်ိန္ဆြဲမႈကို ဒြန္ေဆးဆားက ၾကည္ျဖဴစြာလက္ခံလိုက္ရေလသည္။
ညေပါင္းမ်ားစြာကုန္လြန္လာေသာအခ်ိန္တစ္ခုတြင္ ဒြန္ေဆးဆားက အိုမိုႏွင့္ အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ကို ရထားေမာင္းသူမ်ားအျဖစ္ခန္ ့အပ္လိုက္ပါသည္။
ထို ့ေနာက္ပိုင္းတြင္ေတာ့ ဒြန္ေဆးဆားေရာက္လာတိုင္း အိုမိုႏွင့္အမ္ေဒါင္းတို ့ပါ..ပါလာတတ္ေသာေၾကာင့္ တန္ဘိုးရားမွာ သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ျပန္လည္ေတြ ့ဆုံရေပသည္။
ထိုအခါမ်ိဳးတြင္ တန္ဘိုးရားက သူတို ့ႏွစ္ေယာက္ႏွင့္အတူျမင္းေဇာင္းအေပၚထပ္တြင္ တူတူအိပ္သည္။
သူငယ္ခ်င္းမ်ားႏွင့္ ေျပာၾကဆိုၾက၊ေနာက္ၾကေျပာင္ၾက ေနရသည္ကို တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ေပ်ာ္ရႊင္ေနမိရသည္။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ညစဥ္ရက္ဆက္အိပ္ခဲ့ရသည္က သူမကိုၿငီးေငြ ့သလိုျဖစ္ေနရၿပီမဟုတ္ပါလား။
ဒြန္ေဆးဆားျပန္သြားေသာအခါတြင္ေတာ့ အဲလစ္(စ္)၏ ရင္ခြင္သို ့ျပန္လည္ခိုလူံရျပန္၏။
ရက္မွသည္..ရက္သတၱပတ္...ထိုမွသည္ လသို ့တိုင္ေျပာင္းလဲခဲ့ၿပီျဖစ္ေသာ္လည္း အဲလစ္(စ္)၏ လိုအပ္ခ်က္က တင္းတိမ္သြားသည္မရွိေခ်။
ႏွစ္ဦးသားဆုံေတြ ့တိုင္း ပုံသ႑န္မ်ိဳးစုံ၊နည္းလမ္းမ်ိဳးစုံႏွင့္ စပ္ယွက္ၾကသည္။
ဘာမွမသိရွာေသာ ဒြန္ေဆးဆားမွာကား သူေရာက္လာတိုင္း စိတ္မခ်မ္းသာစရာဘာတစ္ခုမွမေတြ ့ရေသာေၾကာင့္ ေက်နပ္ေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား၏ရင္ခြင္မွထြက္လာေသာ အဲလစ္(စ္)ကလဲ ဒြန္ေဆးဆား၏လိုအပ္မႈမ်ားကို မျငည္းမျငဴျဖည္းဆည္းေပးေလ၏။
ထိုအခ်ိန္မ်ိဳးတြင္ တန္ဘိုးရားက အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့အား အျဖဴမႏွင့္ ဘယ္သို ့ဘယ္ပုံ လိုးၾကေဆာ္ၾကသည္ဆိုတာကို ေျပာျပေနတတ္သည္။
အမ္ေဒါင္းတို ့ကလဲ မနာလိုကင္းစြာႏွင့္ သူတို ့သူငယ္ခ်င္း၏အေတြ ့အၾကဳံဆန္းမ်ားကို အားက်စြာ နားေထာင္တတ္သည္။
ေရခ်ယ္ကေတာ့ သူမကိုယ္သူမပင္မသိလိုက္ရပဲ ရင္ထဲမွ အမုန္းကို ႀကီးထြားသည္ထက္ႀကီးထြားေအာင္ေမြးျမဴထားေလသည္။
ေရခ်ယ္နားလည္သည္က သူမ၏သခင္မသည္ ဒြန္ေဆးဆားလိုဂုဏ္သေရရွိလူႀကီးတစ္ေယာက္ႏွင့္ အျမန္ဆုံးလက္ထပ္ၿပီး ေရွ ့ေရးေကာင္းမြန္ေစရန္သာျဖစ္၏။
သို ့ေသာ္လည္း တန္ဘိုးရားႏွင့္ျပႆနာသည္ အခက္အခဲတစ္ခုပင္။
သူမ၏ လွပေသာသခင္မက အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္အေပၚ ရက္ေရာစြာ ကုန္းေနျခင္းသည္ ေရခ်ယ့္အတြက္ မခံမရပ္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနရ၏။
သူမသာအျဖဴမျဖစ္ခဲ့လၽွင္ အမည္းေကာင္မ်ားကို စိတ္ကူးထဲေတာင္ထည့္မိမည္မဟုတ္ေပ။
လြန္ခဲ့သည့္ႏွစ္အနည္းငယ္ကမွ အာဖရိကေတာတြင္းမွထြက္လာသည့္ အမည္းေကာင္တစ္ေယာက္အား သူမ၏လွပျဖဴေဖြးေသာကိုယ္လုံးကို ရက္ေရာစြာထိုးေကၽြးလိုက္ေသာ အဲလစ္(စ္)ကိုလဲ နားမလည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိသည္။
ထိုတန္ဘိုးရားဆိုသည့္ေကာင္သည္ လူတစ္ေယာက္ျဖစ္သလို ကၽြန္တစ္ေယာက္လဲျဖစ္၏။
ေရခ်ယ့္၏မ်က္လုံးထဲတြင္ေတာ့ နီဂရိုးတစ္ေယာက္သို ့မဟုတ္ သတၱဝါတစ္ေကာင္ဟုသာျမင္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမေရာ သူမ၏သခင္မပါ ထိုသတၱဝါႏွင့္ ကင္းကြာေစလိုပါသည္။
ထိုသတၱဝါေရာက္လာကထဲက သူမႏွင့္အဲလစ္(စ္)တို ့၏ ေႏြးေထြးမႈသည္လည္း ေအးစက္လာသလိုျဖစ္လာ၏။
အရင္ကလို သခင္မ၏ ေစာက္ဖုတ္ေဖာင္းေဖာင္းေလးႏွင့္လဲ ထိေတြ ့ခြင့္မရေတာ့.......
သခင္မ၏ ကၽြမ္းက်င္မႈေၾကာင့္ သူမခံစားခဲ့ရေသာ ေကာင္းမြန္သည့္ ကာမအရသာကိုလဲ မခံစားရေတာ့....
ျဖစ္နိုင္လၽွင္ သခင္မ၏လိုအပ္မႈကို သူမ၏လၽွာဖ်ားေလးႏွင့္ ေျဖေဖ်ာက္ေပးခြင့္အား ျပန္လည္ရရွိခ်င္ပါသည္။
ခရမ္းသီး၊သခြားသီးမ်ားထက္ ေကာင္းမြန္ေသာအရာက သူမတြင္ တပါတည္းပါလာဖို ့ေကာင္းသည္ဟု ေပါက္ေပါက္ရွာရွာေတြးမိ၏။
ေရခ်ယ္၏စိတ္ေတြက လြင့္ပါးေနၾကသည္။
ခံစားေနရသည့္ေဝဒနာကို မိမိကိုယ္ကိုသာသိ၏။
တန္ဘိုးရားဆိုသည့္ သတၱဝါကို ဘယ္လိုရွင္းထုတ္ရမလဲဆိုတာကိုဘဲ အခ်ိန္ျပည့္စဥ္းစားေနမိသည္။
တန္ဘိုးရား အလြန္ေၾကာက္ေသာ ၾကက္ေမႊးအစုသည္လည္းေကာင္း.....သူမ၏ ဗူးဒူးဘုရားမ်ားကို ရွိခိုးဆုေတာင္းျခင္းသည္လည္းေကာင္း....တန္ဘိုးရားကိုေခ်မႈန္းရန္ုျဖစ္ေသာ္လဲ
မည္သို ့မွထူးျခားမလာသည္ကို ေတြ ့ျမင္ေနရ၏။
တစ္ဖန္..သူမတြင္ရွိေသာ အဲလစ္(စ္)ေပးကမ္းထားေသာ ေငြသားစအခ်ိဳ ့ကိုအသုံးျပဳ၍ စုန္းကေဝဆရာမ်ားထံသို ့သြားေရာက္ကာ တန္ဘိုးရားေသဆုံးရန္လုပ္ေပးဖို ့ေတာင္းဆိုခဲ့ဖူးပါသည္။
္ ထိုဆရာက တန္ဘိုးရားကိုယ္ေပၚမွ တစ္စုံတစ္ခု ယူလာခဲ့ရန္ေျပာေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္အခက္ေတြ ့ရျပန္သည္။
တစ္ေန ့တြင္ တန္ဘိုးရားက သူ ့လက္သည္းမ်ားကိုလွီးျဖတ္ကာ ပစ္ထားခဲ့သျဖင့္ ေရခ်ယ္က ေကာက္ယူထားလိုက္သည္။
ဆံပင္တစ္ပင္ရေအာင္လဲ သူ၏အဝတ္အစားမ်ားကို ေလၽွာ္ဖြတ္ေပးရာတြင္ ရွာရသည္မွာအေမာ..။
စုန္းကေဝဆရာက နတ္ဘုရားမ်ားကိုဆုေတာင္းမႈမ်ားသင္ေပးလိုက္ၿပီး သူမယူေဆာင္သြားေသာ တန္ဘိုးရားႏွင့္သက္ဆိုင္သည့္ ပစၥည္းမ်ားကို မီးရွို ့ျပာခ်လိုက္ၿပီး
ျပာမ်ားကိုျပန္ေပးလိုက္၏။
မည္သို ့ပင္လုပ္လုပ္ တန္ဘိုးရားက ရႊင္လန္းက်န္းမာစြာ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ လိုးလို ့ေကာင္းေနဆဲျဖစ္ေနေသာေၾကာင့္ ေရခ်ယ္မွာ လက္ေျမႇာက္ရမလိုျဖစ္ေနသည္။
ညစဥ္ တန္ဘိုးရားေသဆုံးရန္ ဆုေတာင္းသမႈျပဳေလတိုင္း အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့၏ ၾကမ္းတမ္းလွေသာ လိုးသံ၊ေဆာ္သံ မ်ားကိုသာ နားထဲၾကားေယာင္ေနမိသျဖင့္ သူမ၏အေၾကာအခ်ဥ္တို ့သည္ပင္ ကာမအရသာကို ေတာင့္တေနမိသလိုျဖစ္လာေသာေၾကာင့္ နံရံကို လက္ဖဝါးမ်ားႏွင့္ထုရိုက္ကာ အသားကိုနာၾကင္ေစၿပီး သူမတြင္ျဖစ္ေပၚလာေသာ
ကာမဆႏၵကို အာ႐ုံလႊဲ ေဖ်ာက္ဖ်က္ျပစ္လိုက္ရသည္။
တစ္ဖန္...တန္ဘိုးရားကိုရွင္းရန္ အျခားနည္းလမ္းမ်ားရွိေသးသလားဟု ေရခ်ယ္ေတြးရျပန္သည္။
အျဖဴေတြ၏ ဘာသာေရးကိုလဲ ဂ႐ုစိုက္ရေသးသည္။
စုန္းကေဝေတြေရာ...ဗူးဒူးနတ္ဘုရားေတြေရာႏွင့္ အဆင္မေျပဘူးဆိုေတာ့ အျဖဴေတြ၏ ဘုရားဆိုတာႏွင့္ လုပ္လို ့ရမလားဆိုတာကို စမ္းသပ္ၾကည့္ခ်င္ေသးသည္။
မည္သို ့ပင္လုပ္ေစ...တန္ဘိုးရားကေတာ့ သီခ်င္းဆိုမပ်က္...အရက္ေသာက္မပ်က္....သူ ့သခင္မကို အလိုးမပ်က္ႏွင့္သာရွိေနသည္။
ထိုအခါ သူမက သူ ့အား ကိုယ္တိုင္ သတ္ျပစ္လိုက္ရင္ ေကာင္းေလမည္လားဟုေတြးၾကည့္သည္။
တန္ဘိုးရား ထမင္းစားေနခ်ိန္ အေနာက္ကေန လည္ပင္းကို ဓါးႏွင့္လွီးျဖတ္ျပစ္လိုက္ရလၽွင္....သို ့ေသာ္ ထိုသို ့သာလုပ္လိုက္ပါက သူမခ်စ္ရေသာ မမႏွင့္ တစ္သက္တာခြဲခြာရဖို ့ျဖစ္သြားနိုင္သည္။
သူမသည္လည္းၾကာပြတ္ဒဏ္အခ်က္ေပါင္းမ်ားစြာေအာက္တြင္ ေသရမည္မွာ မုခ်ပင္ျဖစ္၏။
ေနာက္တစ္ခ်က္က အဲလစ္(စ္)၊သူမႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့ကမ္းေျခရွိရာသို ့အတူတူသြားခဲ့ၾကသည္ကို သတိရလိုက္မိသည္။
ထိုစဥ္က တန္ဘိုးရားမွာေရေကာင္းေကာင္းမကူးတတ္ေသာေၾကာင့္ ေရနစ္ေသမလိုျဖစ္ခဲ့ဖူးတာကို ေတြ ့ခဲ့ဖူးလိုက္သည္။
ထို ့ေၾကာင့္ သူမက အဲလစ္(စ္)ကို ထိုကဲ့သို ့ေပ်ာ္ပြဲစားမ်ိဳး ထြက္ရန္တိုက္တြန္းျပန္၏။
သို ့ေသာ္ မည္သို ့မွျဖစ္မလာဘဲ သူမ၏ မ်က္စိေရွ ့မွာတင္ ထိုသတၱဝါကို အဲလစ္(စ္)က သဲျပင္ေပၚသို ့ဆြဲလွဲလိုက္ကာ ပလူးေနၾကသည္ကိုသာ ေတြ ့ေနရျပန္သည္။
အားလုံးေသာအႀကံအစည္မ်ားသည္ ေအာင္ျမင္ျခင္းမရွိခဲ့ေခ်။
တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ စည္းစိမ္ခံလၽွက္သာရွိေနၿပီး ေရခ်ယ္မွာေတာ့ နံရံကိုထုရိုက္ရလြန္းေသာေၾကာင့္ လက္တြင္ အသားမာမ်ားေတာင္တက္ေနသည္။
သည္လိုႏွင့္ တစ္ေန ့တြင္ အာဖရိကတိုက္မွ ဘုရားေတြေၾကာင့္လား၊လူျဖဴေတြကိုးကြယ္ေသာ ဘုရားေၾကာင့္လားမသိ၊ သူမတြင္ အလြန္ေကာင္းေသာ စိတ္ကူးတစ္ခုက ႐ုတ္တရက္ဝင္လာေလသည္။
ထိုစိတ္ကူသည္ သူမ၏ သခင္မအတြက္ အလြန္ႀကီးမားေသာ အႏၲရာယ္တစ္ခုျဖစ္လာနိုင္ေၾကာင္းကို သူမသိ၏၊
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားတို ့ရာသက္ပန္ကြဲသြားနိုင္သလို တန္ဘိုးရားႏွင့္လဲ ထို ့အတူဘဲျဖစ္သည္။
မည္သို ့ပင္ျဖစ္ေစ ထိုစိတ္ကူးက သူမ၏ စိတ္ကို လႊမ္းမိုးထားသည္။
ဒြန္ေဆးဆားေရာ တန္ဘိုးရားပါ မရွိေတာ့လၽွင္ အဲလစ္(စ္)ကို သူမျပန္လည္ပိုင္ဆိုင္ရေပမည္။
အကယ္၍ ဆင္းရဲျခင္းႏွင့္ ဆုံေတြ ့ရရင္ေတာင္မွ သူမကိုယ္တိုင္အျပင္ထြက္အလုပ္လုပ္ကာ ခ်စ္ေသာသခင္မအား လုပ္ေကၽြးနိုင္ပါသည္။
ၿပီးေတာ့....သခင္မအေပၚထားေသာ သူမ၏ အခ်စ္ႏွင့္ ေစတနာေတြကို ပိုမိုေဖာ္ထုတ္ျပသရေပမည္။
တန္ဘိုးရားေၾကာင့္ နီးရက္နဲ ့ကြဲကြာေနရျခင္းထက္ ဆင္းရဲခ်င္ဆင္းရဲပါေစ....အတူေနရျခင္းက ပို၍ ေကာင္လိမ့္မည္ဟု သူမယုံၾကည္သည္။
တစ္ေန ့တြင္ သူမ၏အႀကံအား အေကာင္အထည္ေဖာ္နိုင္ရန္ ေဈ းသို ့ထြက္လာၿပီး အသားလတ္လတ္ႏွင့္ လူရြယ္တစ္ေယာက္ကို ရွာေဖြေလသည္။
စတိုင္က်က်ႏွင့္ဝတ္စားတတ္ေသာ ထိုက်ဳးဘားသားကို ခိုင္းစရာရွိေသာေၾကာင့္ျဖစ္၏။
ထိုသူမွာ ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ေတြကိုေရးဆြဲေရာင္းခ်ေသာသူတစ္ေယာက္ျဖစ္သည္။
သူ ့ကိုေတြ ့ရေသာအခါ သူမက ေရွ ့တြင္ရပ္လိုက္၏။
သူ ့ထံသို ့လူႀကီးလူေကာင္းေတြလဲ လာတတ္သည္။
ဘုရင္ခံဗိုလ္ခ်ဳပ္ႀကီးေတာင္ သူ ့ဆီလာဖူးသည္ဆိုလား...။
သူက ကိုယ္လုံးတီးပုံမ်ားကိုေရးဆြဲရာတြင္ နာမည္ရသည္တဲ့။
ကိုယ္လုံးတီးပုံမ်ားကို ထိုသူေတြလဲ ႀကိဳက္တတ္သည္မဟုတ္ပါလား။
သူက ေရခ်ယ့္ကိုေတြ ့ရေတာ့ အံၾသသလိုျဖစ္ေန၏။
သို ့ေသာ္ ဝယ္ယူသူျဖစ္နိုင္ေသာေၾကာင့္ သူမကို အေနာက္ဖက္သို ့လိုက္ခဲ့ရန္ေခၚလိုက္၏။
ဆိုင္ေနာက္ဖက္သို ့ရႈပ္ပြေနေသာ ပစၥည္းမ်ား၊ၾကက္မ်ား၊ဝက္မ်ားအၾကားမွ ဝင္လိုက္ရသည္။
စိတ္ခ်ရၿပီထင္ေတာ့မွ ငနဲသားက သူ ့အက်ႌအတြင္းသို ့လက္ႏွိုက္၍ သားေရအိတ္ပါးပါးကိုထုတ္ယူကာ သူမကိုကမ္းေပးသည္။
ေရခ်ယ့္အတြက္ မ်က္စိရွက္စရာျဖစ္ေသာ္လဲ ႐ုပ္ပုံေတြက အသက္ဝင္လွေၾကာင္းကို ေတြ ့ရေလသည္။
မ်ားေသာအားျဖင့္ မင္ႏွင့္သာေရးဆြဲထားၿပီး အခ်ိဳ ့သာ ေရာင္စုံျဖင့္ေရးဆြဲထားသည္။
သို ့ေသာ္...အားလုံးအသက္ဝင္ေနသည္ခ်ည္းသာျဖစ္၏။
သူမက သေဘာေလာက္သာၾကည့္လိုက္ဟန္ျဖင့္ ေခါင္းခါကာ ငနဲသားကိုျပန္ေပးလိုက္သည္။
"ဒါေတြကို ရွင့္ဘာသာရွင္ဆြဲတာလား"
"မဟုတ္ပါဘူးအမ...ကၽြန္ေတာ္က ေရာင္းသူသက္သက္ပါ...တကယ္ဆြဲတာကေတာ့ အဖိုးႀကီးတစ္ေယာက္ပါ...တစ္ခ်ိန္က အီတလီျပည္မွာ ထိပ္တန္းပန္းခ်ီဆရာႀကီးတစ္ဦးေပါ့ဗ်ာ"
"ဒီလိုျဖင့္ရင္ ရွင္က သူ ့ကို အထူးပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ဆြဲေပးဖို ့ေျပာေပးနိုင္မလား..အဲ..ကၽြန္မေျပာတဲ့အတိုင္းေတာ့ျဖစ္ေစရမယ္ေနာ္"
"အင္း....အျမဲတမ္း ဝယ္ယူသူေတြ ေျပာတတ္ ေတာင္းဆိုတတ္တဲ့အေလ့အထ တစ္ခုပါပဲေလ"
ငနဲသားက ေျပာရင္းႏွင့္ သြားမ်ားေပၚေအာင္ရယ္လိုက္၏။
"အခုလို ဆြဲထားၿပီးသာပုံေတြဆို မလိုခ်င္တတ္ၾကဘူးဗ်၊သူတို ့က တစ္မူထူးျခားတာ...ဆန္းျပားတာ...အဲ..ရင္ခုန္စရာေတြဆိုပါေတာ့....ဒီေတာ့ အစ္မက ဘယ္လိုဟာကိုႀကိဳက္တာလဲ၊ႏွိပ္စက္ ညႇင္းပန္းေနတဲ့ ၾကာပြတ္နဲ ့ရိုက္ေနတဲ့ပုံစံမ်ိဳးလား...ဒါမွမဟုတ္..မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ ့ပုံလား"
ေရခ်ယ္က ထိုငနဲသား စကားေျပာရင္းႏွင့္ သူမကိုၾကည့္ေသာအၾကည့္တို ့ကို မႏွစ္ၿမိဳ ့သလိုျဖစ္ေနမိ၏၊
"ကၽြန္မလိုခ်င္တာ ကၽြန္မအတြက္မဟုတ္ဖူးရွင့္...ၿပီးေတာ့ ရွင္ေျပာေနတာေတြကိုလဲ ဘာတစ္ခုမွ ကၽြန္မစိတ္မဝင္စားဘူး...ကၽြန္မက ဟာဗားနားၿမိဳ ့က အေရးႀကီးဆုံး
လူတစ္ေယာက္ရဲ ့ကိုယ္စားလွယ္ဘဲ...ဘယ္သူလဲလို ့မေျပာေတာ့ဘူး..တစ္ခြန္းထဲဘဲေျပာမယ္..ရွင္ ညမကူးဘဲ ေထာင္ထဲေရာက္သြားနိုင္တယ္...သိရဲ ့လား၊ဒီေတာ့ ရွင္ကၽြန္မခိုင္းသလို လုပ္ေပးနိုင္သလားဆိုတာဘဲေျပာ...အလုပ္သေဘာအရ ရွင့္ဘက္က လိုခ်င္တဲ့ တန္ဘိုးကိုေျပာေပါ့"
"ေကာင္းပါၿပီ..အစ္မခင္ဗ်ား"
ငနဲသား၏ ၿပီတီတီ မ်က္ႏွာေပးက တည္တည္ၾကည္ၾကည္ျပန္ျဖစ္သြား၏။
"ဒီေတာ့...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းက ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးလိုခ်င္တာလဲဆိုတာကို အစ္မက အေသအခ်ာေျပာျပနိုင္မလားခင္ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္က ေစ့ေစ့စပ္စပ္နဲ ့ လွပတဲ့
ပန္းခ်ီကားတစ္ခ်ပ္ရဖို ့တာဝန္ယူပါတယ္"
"ဘယ္ေလာက္ေပးရမယ္ဆိုတာကို အရင္ေျပာပါ"
"ရိုးရိုးမင္နဲ ့လား၊ေရာင္စုံမင္နဲ ့လားခင္ဗ်"
"အဲဒီႏွစ္ခုက ဘယ္လိုကြာျခားတာရွိလို ့လဲ"
"အလိုေလးဗ်ာ"
ငနဲသားက သူမ၏ဗဟုသုတမရွိမႈကို ပခုံးတြန္ ့ျပလိုက္၏၊
"ေဆးေရာင္စုံနဲ ့ပုံက ပိုၿပီးေတာ့ အႏုပညာေျမာက္တာေပါ့ဗ်ာ..ပိုၿပီးေတာ့ သဘာဝက်တာေပါ့...အျဖဴအမည္းကေတာ့ ေရာင္းတန္းသေဘာေလာက္ပါဘဲခင္ဗ်ာ"
"ဒါျဖင့္ရင္ ေဆးေရာင္စုံက ပိုၿပီးေတာ့ ေဈးႀကီးမွာေပါ့"
"အစ္မအတြက္ဆိုရင္ေတာ့.....အဲေလ...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းအတြက္ဆိုရင္ေတာ့ ေဖာက္သည္ရေအာင္ ၾကည့္လုပ္ေပးလိုက္ပါ့မယ္....ပထမဆုံးဆိုေတာ့
အတတ္နိုင္ဆုံး ေလၽွာ့ေပးပါ့မယ္ခင္ဗ်ာ...အစ္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္း သေဘာက် ေက်နပ္ေစရမွာပါ....ေနာက္ဆိုရင္ ထပ္ကာထပ္ကာမွာၿပီး ေဖာက္သည္ေတာင္ျဖစ္သြားမွာပါ"
"ျဖစ္နိုင္ပါတယ္ေလ"
သူမက ဟန္လုပ္ၿပီးလိုက္ေလ်ာ ေျပာလိုက္ရေလသည္။
တကယ္ေတာ့ ေနာက္ထက္ ဒီလိုငနဲႏွင့္ ျပန္မေတြ ့လိုေၾကာင္းကို သူမကိုယ္ သူမသာ သိ၏။
"ကဲ...ဒီလိုျဖင့္ရင္ အဆင္ေျပၿပီလို ့သာမွတ္လိုက္ပါေတာ့ အစ္မခင္ဗ်ား....ပုံေဈးႏႈန္းကေတာ့ ပုံထဲမွာ ဘယ္ႏွစ္ေယာက္ပါတယ္ဆိုတဲ့အေပၚမွာေတာ့မူတည္တာေပါ့ခင္ဗ်ာ"
"ႏွစ္ေယာက္ထဲပါဘဲ"
"အဲဒါဆိုရင္ ငါးပီေဆးတပ္(စ္)က်ပါမယ္...အလြန္လွပတဲ့ေဆးေရာင္စုံနဲ ့ပါခင္ဗ်ာ"
"ႏွစ္ပီေဆးတပ္(စ္)ပဲေပးနိုင္မယ္"
"ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေကာ္မရွင္လဲရွိပါေသးတယ္ အစ္မခင္ဗ်ာ...အဲဒီေတာ့ ေလးပီေဆးတပ္(စ္)ေတာ့ ေပးပါဗ်ာ"
ေရခ်ယ္က အနည္းငယ္တိုးေပးလိုက္သည္။
"သုံး ပီေဆးတပ္(စ္)ပဲ"
ထိုသူက လက္ဝါးႏွစ္ဖက္ကိုေထာင္ျပကာ အရႈံးေပးလိုက္ေလသည္။
"ေကာင္းပါၿပီခင္ဗ်ာ....ကၽြန္ေတာ္သေဘာတူပါၿပီ"
"ဒါျဖင့္ ကၽြန္မေျပာမယ္...ကၽြန္မလိုခ်င္တာက ပုံၾကမ္းမဟုတ္ဖူးေနာ္...ကၽြန္မပို ့ရမယ့္ေနရာက နဲနဲလွမ္းတယ္..အဲဒီေတာ့ ျမင္းတစ္ေကာင္နဲ ့လူတစ္ေယာက္ငွားရလိမ့္မယ္၊
ဥပမာ...ရွင္ဘဲဆိုပါေတာ့"
"ဟာဗားနားနဲ ့ဘယ္ေလာက္ေဝးလို ့လဲခင္ဗ်"
"အသြား သုံးနာရီ၊အျပန္ သုံးနာရီ"
သူမက တိက်စြာ အေျဖေပးလိုက္၏။
"ဒီလိုဆိုရင္ တစ္ဆယ္ ပီေဆးတပ္(စ္)က ျမင္းငွားဖို ့...ငါးပီေဆးတပ္(စ္)က ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ပါ"
သူမက လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ာကိုအသုံးျပဳ၍ တြက္ၾကည့္လိုက္သည္။
"အားလုံးေပါင္း တစ္ဆယ့္ရွစ္ ပီေဆးတပ္(စ္)ေပါ့"
"အတိအက်၊အမွန္အကန္လုပ္ေပးမယ့္အတြက္ ေနာက္ထပ္ ႏွစ္ပီေဆးတပ္(စ္)ေလာက္ ထပ္ေပးသင့္ပါေသးတယ္ခင္ဗ်ာ"
ငနဲသား မ်က္လုံးမ်ားက ေမၽွာ္လင့္ေနဟန္ရွိေလသည္။
သူမအခန္းတြင္ ဝွက္ထားသည္က ႏွစ္ဆယ့္တစ္ ပီေဆးတပ္ရွိေနၿပီး သူမျဖစ္ေစခ်င္သလို တေသြမတိမ္းျဖစ္ေစရန္အတြက္ ထိုသူ ့ကိုဘဲခိုင္းေစရမည္မို ့ ေရခ်ယ္ သေဘာတူလိုက္ပါသည္။
"မနက္ျဖန္ ဒီလိုအခ်ိန္ဘဲလားခင္ဗ်"
"အင္း....ဒါေပမယ့္ သြားမပို ့ခင္ ပုံကို ကၽြန္မ စစ္ေဆးရဦးမယ္ေလ"
"စိတ္တိုင္းၾကျဖစ္ဖို ့ အာမခံပါတယ္ အစ္မရယ္"
"ေကာင္းၿပီေလ....ဒီလိုဆိုရင္ မနက္ျဖန္ ရွင့္ကို ပိုက္ဆံနဲ ့အတူ ဒီမွာဘဲလာေတြ ့မယ္"
ငနဲသားက သေဘာတူသည့္ဟန္ျဖင့္ ျပဳံးျပသည္။
"အစ္မ...အေရးႀကီးတဲ့အခ်က္ကိုေမ့ေနတယ္နဲ ့တူတယ္...အစ္မ လိုခ်င္တဲ့ပုံရဲ ့ သေဘာသဘာဝကို ေျပာျပရဦးမယ္ေလ"
ေရခ်ယ္က သူမ၏ အလ်င္လိုစိတ္ေစာမႈအတြက္ ရွက္သြားေသာ္လဲ ဘာမွမျဖစ္ဟန္ေဆာင္လိုက္သည္။
"မေမ့ပါဘူးရွင္...ကဲ..လိုက္မွတ္ထား...ရွင့္ရဲ ့ပန္းခ်ီဆရာ တစ္သက္မွာ တစ္ခါမွမျမင္ဖူးေသးတဲ့...အင္မတန္ လွပတဲ့ သက္လတ္ပိုင္းအရြယ္ မိန္းမတစ္ေယာက္ပဲ၊ေတာက္
ပလွတဲ့ ေရႊေရာင္ဆံပင္...မ်က္လုံးျပာေတြ..."
"ဟုတ္ကဲ့..ပန္းခ်ီဆရာဆိုတာ မိန္းမတစ္ေယာက္ရဲ ့ပုံသ႑န္ကိုမွန္းဆတဲ့ေနရာမွာေတာ့ ဆရာတစ္ဆူပါဘဲခင္ဗ်ာ"
"ဟုတ္ပါတယ္ေလ...ရွင္ေျပာသလိုပါဘဲ"
"ေနာက္တစ္ေယာက္ကေကာဗ်ာ"
"နီဂရိုးတစ္ေယာက္...ငယ္ရြယ္တယ္၊ၾကမ္းတမ္းတယ္....ဒါေပမယ့္ ႐ုပ္ဆိုးဖို ့မလိုဘူး"
ေရခ်ယ့္စကားကိုၾကားလိုက္ရေသာငနဲသားမွာ တအံ့တၾသ ပါးစပ္အေဟာင္းသားျဖစ္သြားေတာ့၏။
"လူျဖဴမ တစ္ေယာက္နဲ ့နီဂရိုးတစ္ေယာက္...ဟုတ္လား အစ္မ၊အင္း...ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္တဲ့ အတြဲပါဘဲဗ်ာ၊ ဒီလိုေတာင္းဆိုမႈမ်ိဳး ကၽြန္ေတာ္ တစ္ခါမွ မၾကဳံဖူးဘူးခင္ဗ်"
"ကၽြန္မရဲ ့လူႀကီးလူေကာင္းက အလြန္ထူးျခားတဲ့ ပုဂၢိဳလ္ပါဘဲေလ"
"ဟုတ္ပါၿပီခင္ဗ်ာ...ဒါနဲ ့အဲဒီ့ႏွစ္ေယာက္ကို ဘယ္လိုပုံစံမ်ိဳးနဲ ့ေရးထည့္ရမွာလဲ"
ငနဲသားက သူ၏လက္မ်ားကို အသုံးျပဳ၍ ပုံသ႑န္ကို မွန္းဆၾကည့္ေနသည္။
ေရခ်ယ္ကမူ စိတ္ဝင္စားျခင္းမရွိဘဲ ျမန္ျမန္ ကိစၥျပတ္ဖို ့ကိုသာ စိတ္ေစာေနမိသည္။
"အဲဒီအတြက္ေတာ့ ရွင္ဘဲတာဝန္ယူလိုက္ပါေတာ့ရွင္...ပန္းခ်ီဆရာရဲ ့စိတ္ကူးဆိုေတာ့ ကၽြန္မစိတ္ကူးထက္ပိုၿပီးသင့္ေတာ္ပါလိမ့္မယ္...တစ္ခုဘဲ...အမ်ိဳးသမီးက မ်က္လုံး
အျပာ..ဆံပင္ေရႊေရာင္နဲ ့အျဖဴမ....နီဂရိုးက ငယ္ရြယ္ၿပီး သန္မာထြားႀကိဳင္းရမယ္..႐ုပ္လဲေခ်ာရမယ္...ဒါေတြကိုေတာ့ ထင္ရွားေစခ်င္တယ္ေလ...ၿပီးေတာ့ ပုံေအာက္မွာ စာတန္းတစ္
ခု ေရးခ်င္ေသးတယ္....ရွင္..မွတ္ေရာ မွတ္မိရဲ ့လား"
ေရခ်ယ္က ထိုသူကို ပန္းခ်ီဆရာမွန္းသိေနသည့္အေနႏွင့္ ေျပာျပစ္လိုက္သည္။
"ဟုတ္ကဲ့...မွတ္မိပါတယ္အစ္မ"
"ေၾကာင္မရွိႂကြက္ထ"
ငနဲသားက သူ ့ပုံေတြကို အိတ္ထဲထည့္ေနရာမွ ျပဴးက်ယ္ေသာမ်က္လုံးမ်ားႏွင့္ ေရခ်ယ့္ကို ေမာ့ၾကည့္လာသည္။
"အေျခအေနက အေတာ္ဆိုးတာဘဲ အစ္မရာ..........ေၾကာင္က အေဝးေရာက္ေနတုန္း ႂကြက္က အလြန္ဘဲ ထႂကြေသာင္းက်န္းေနတာကိုး"
ထိုသူက စိတ္လႈပ္ရွားဟန္ႏွင့္ သူ၏လက္ဖဝါးႏွစ္ခုကို ပြတ္ေနလိုက္သည္။
ထို ့ေနာက္ သူ ့စကားကိုဆက္လိုက္ျပန္၏။
"အလြန္ ေက်နပ္စရာေကာင္းတဲ့ ကစားနည္းကို သူတို ့ကစားေနၾကတာဘဲဗ်....ဒါေပမယ့္ အႏၲရာယ္ေတာ့အမ်ားသား ခင္ဗ်"
သူက တစ္စုံတစ္ခုကို စိတ္ကူးလိုက္မိပုံႏွင့္ သက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လိုက္သည္။
"ဒါနဲ ့အစ္မရာ....သူတို ့ကို မဟုတ္တာလုပ္ေတာ့မလို ့လားဗ်ာ.......အဲဒီ့ အမ်ိဳးသမီးကလဲ ဘာျဖစ္လို ့မ်ား အမည္းေကာင္နဲ ့မွ ကစားခ်င္ရတာတဲ့လဲ....ကၽြန္ေတာ္တို ့လို အျဖဴထဲက မစဥ္းစားေတာ့ဘူးတဲ့လား.....တကယ္လို ့မ်ား အဲဒီ့ မ်က္လုံးျပာနဲ ့အမ်ိဳးသမီးက သူ ့ရဲ ့အမည္းေကာင္ေလးကို ရိုးသြားၿပီဆိုရင္
....ျဖစ္နိုင္ရင္ေပါ့..အစ္မ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ေျပာမေပးနိုင္ဘူးလား"
ထိုသူ၏ စကားေၾကာင့္ ေရခ်ယ့္စိတ္ထဲတြင္ ေထာင္းကနဲ ေဒါသထြက္သြားမိရသည္။
ငနဲသား၏ မ်က္ႏွာကို ေရာင္ကိုင္းသြားေအာင္ ပိတ္ရိုက္ျပစ္လိုက္ခ်င္စိတ္တို ့လဲျဖစ္ေပၚလာမိသည္။
သို ့ေသာ္ သူမ ကိစၥအတြက္ ထိုငနဲေကာင္ကို အသုံးျပဳရမည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ စိတ္ကိုထိန္းထားလိုက္ရ၏။
"ျဖစ္နိုင္ရင္ေျပာေပးပါလား အစ္မရာ....ကၽြန္ေတာ္ကလဲ နည္းလမ္းေပါင္းစုံကို ေလ့လာတတ္ေျမာက္ထားသူတစ္ေယာက္ပါဗ်...ကၽြန္ေတာ္က အဲဒီ့အမည္းေကာင္ မသိတဲ့
နည္းလမ္းေတြနဲ ့ အဲဒီ့အမ်ိဳးသမီးကို ျဖည့္ဆည္းေပးနိုင္ပါတယ္ဗ်ာ"
"ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္ေလ"
ေရခ်ယ္က သူမ၏ ေဒါသကို ပိရိစြာခ်ဳပ္တည္းထားလိုက္ရ၏။
သူမအတြက္ ငနဲသားကို အလိုရွိေနေသးေသာေၾကာင့္ အလိုက္အထိုက္ျပန္ေျပာေပးလိုက္သည္။
"ဟို အမည္းေကာင္ ထြက္သြားတာနဲ ့ ကၽြန္မ ရွင့္ကို ညႊန္ေပးနိုင္ပါတယ္ေလ....ျဖစ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္"
ငနဲသားမွာ သြားအၿဖီးသားႏွင့္ ဟန္မေဆာင္နိုင္ေလာက္ေအာင္ ဝမ္းသာသြားပုံရသည္။
"စိတ္ခ်သာေနပါေတာ့ အစ္မ....အစ္မလိုခ်င္တဲ့ပုံမ်ိဳး ေသခ်ာေပါက္ရေအာင္ ကၽြန္ေတာ္ေဆာင္ရြက္ေပးပါ့မယ္"
ေရခ်ယ္မွာ ေယာက္က်ားမ်ားကို စိတ္ကုန္ရသည့္အထဲ တဏွာ႐ူးႏွင့္ လာေတြ ့ေနရေသာေၾကာင့္ စိတ္ညစ္ေနမိသည္။
ထိုကဲ့သို ့ေသာ လူစားမ်ိဳးႏွင့္ မပတ္သက္ခ်င္လွေသာ္လဲ လိုအပ္ခ်က္က ရွိေနေသာေၾကာင့္ ေအာင့္အီးက်ိတ္မွိတ္ေနရသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ သူမ၏ အႀကံအစည္က အထေျမာက္ ေအာင္ျမင္မွျဖစ္လိမ့္မည္။
သူမအေနႏွင့္ ဒီ့ထက္ပိုၿပီး မခံစားနိုင္ေတာ့ေခ်....။
ညစဥ္ညတိုင္း အိပ္မေပ်ာ္ဘဲ အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ တန္ဘိုးရားတို ့၏ ကာမစပ္ယွက္မႈမ်ားကို စိတ္ထဲျမင္ေယာင္ကာ....
လိုးသံေဆာ္သံမ်ားကို နားထဲၾကားေယာင္ကာ....
သူမကိုယ္တိုင္ ကာမဆႏၵတို ့ထႂကြေသာင္းက်န္းမိသည္အထိ ခံစားေနရေသာ ခံစားမႈကို မႏွစ္ၿမိဳ ့ေတာ့ေပ။
ထိုဝ႗္ဆင္းရဲမွလြတ္ေျမာက္ခ်င္လွပါၿပီ။
သိပ္မၾကာခင္မွာ သူမ၏ ဆႏၵမ်ားျပည့္ဝရေတာ့မည္ထင္၏။
"ပို ့ရမယ့္လိပ္စာကို ေျပာဦးေလ အစ္မ"
အေတြးလြန္မိသြားေသာေၾကာင့္ ထိုသူေျပာေနသည္ကို အခုမွၾကားမိသည္။
"မနက္ျဖန္ ကၽြန္မ ပုံကိုၾကည့္ၿပီးေတာ့မွေျပာမယ္.....ပုံက ကၽြန္မစိတ္တိုင္းက်ျဖစ္မွ ရွင့္ေမၽွာ္လင့္ခ်က္အတြက္ ေျပာေပးနိုင္မွာေနာ္"
သူမလိုခ်င္ေသာ ပုံမ်ိဳး မရမွာစိုးေသာေၾကာင့္ ငနဲသားကို မက္လုံးေပး၍ေျပာလိုက္ရသည္။
ေျပာမိေသာ ကိုယ့္ပါးစပ္ကိုပင္ ကိုယ္မသတီခ်င္ေတာ့။
"အေကာင္းဆုံးျဖစ္မယ္လို ့ကၽြန္မ ေမၽွာ္လင့္ပါတယ္.....စိတ္ႀကိဳက္မျဖစ္ရင္ေတာ့ ရွင္ဘာမွရလိမ့္မယ္မဟုတ္ဖူးေနာ္"
သူမက ထိုမၽွသာထပ္ေျပာလိုက္ၿပီးလွည့္ထြက္လာလိုက္သည္။
"စိတ္ခ်ပါ အစ္မ...ကၽြန္ေတာ္ေရာင္းခဲ့ဖူးသမၽွလက္ရာေတြထဲမွာ အေကာင္းဆုံးျဖစ္ေစရပါမယ္"
ငနဲသား၏ အသံက အေနာက္ဖက္မွ လြင့္ဝဲကပ္ပါလာၾကသည္။
ေရခ်ယ္ ႏွစ္ၿခိဳက္စြာျပဳံးလိုက္မိ၏၊
သူမျဖစ္ေစခ်င္သည့္အတိုင္း ျဖစ္လာဖို ့က ေသခ်ာသေလာက္ျဖစ္ေနၿပီမဟုတ္ပါလား..........။
အခန္း(၁၅)
ဒြန္ေဆးဆားသည္ ေန ့လည္စာစားေနရန္ႏွင့္ အနားယူရန္အတြက္ အိမ္ႀကီးသို ့ျပန္ေရာက္လာခဲ့၏။
ထိုစဥ္...အိမ္ေစေကာင္ေလးတစ္ေယာက္က စာအိတ္ရွည္ရွည္တစ္ခုကို တရိုတေသ လာေပးေလသည္။
သူက စာအိတ္ကို တအံ့တၾသျဖင့္ စူးစမ္းလိုက္မိ၏။
သာမာန္စာအိတ္ထက္ ႀကီးမားေနၿပီး ေထာင့္မ်ားတြင္ အနီေရာင္ခ်ိတ္ျဖင့္ ပိတ္ထားသည္ကိုေတြ ့ရသည္။
သူက စာအိတ္ကို ကိုင္ရင္း စာဖတ္ခန္းဆီသို ့ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
စာဖတ္ခန္းအတြင္းသို ့ေရာက္လၽွင္ စာေရးစားပြဲႀကီးေနာက္မွ ေနာက္မွီကုလားထိုင္တြင္ ဝင္ထိုင္လိုက္၏။
ထို ့ေနာက္ စာအိတ္ႀကီးကို ဂ႐ုတစိုက္ ဖြင့္ေဖာက္လိုက္သည္။
ပန္းခ်ီကားခ်ပ္တစ္ခုက စာအိတ္အတြင္းမွ ထြက္ေပၚလာ၏။
ထိုအခါ ဒြန္ေဆးဆားက ေသခ်ာစြာ ေလ့လာၾကည့္ရႈလိုက္မိသည္။
ၾကည့္ေနရင္း သူ ့လက္ေခ်ာင္းေလးမ်ားက တဆတ္ဆတ္တုန္ခါလာေသာေၾကာင့္ ပန္းခ်ီကားမွာလဲ တဆတ္ဆတ္တုန္ေနေလသည္။
ထိုမွတဖန္ သူသည္ မတ္တပ္ထရပ္လိုက္ၿပီး ျပတင္းေပါက္အနားသို ့သြားကာ ျပတင္းေပါက္မွ ဝင္လာေသာ အလင္းေရာင္ေအာက္တြင္ ပန္းခ်ီကားကို ေသခ်ာစြာၾကည့္ရႈေနျပန္၏။
ပန္းခ်ီကားထဲမွ အမ်ိဳးသမီးက အဲလစ္(စ္)ထက္ ေခ်ာေမာေနသလို နီဂရိုးေကာင္ကလဲ တန္ဘိုးရားထက္ ထြားႀကိဳင္းေန၏။
ဒြန္ေဆးဆားက ပန္းခ်ီကား၏ အဓိပၸါယ္ကို သေဘာေပါက္ပါသည္။
သူ ့အထင္...သူ ့အျမင္ႏွင့္ သူ၏သေဘာေပါက္မႈကို ပန္းခ်ီကား၏ေအာက္တြင္ ေရးထိုးထားေသာ စာတန္းက ထပ္မံျဖည့္စြက္ေပးေနေလသည္။
ေၾကာင္မရွိတုန္း ႂကြက္မ်ား မည္သို ့မည္ပုံ ကစားေနၾကပါသနည္း။
ဒြန္ေဆးဆားက စားပြဲဆီသို ့ျပန္ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ပန္းခ်ီကားခ်ပ္ကို စားပြဲေပၚသို ့တင္ထားလိုက္ကာ ကုလားထိုင္တြင္ အက်အနထိုင္၍ နက္နက္နဲနဲ စဥ္းစား
ေနျပန္သည္။
ပန္းခ်ီကားထဲကလို အျပင္တြင္ အမွန္တကယ္ဘဲျဖစ္ပ်က္ေနၾကသည္လား....။
သူ ့ဆီကို ဘယ္သူက ဘယ္လိုသေဘာႏွင့္ ထိုပန္းခ်ီကားကို ပို ့လိုက္သနည္း......။
ဒြန္ေဆးဆားက အျပန္ျပန္အလွန္လွန္ ထပ္ခါတလဲလဲ စဥ္းစားၾကည့္ေနမိသည္။
မျဖစ္နိုင္...သည္လို မျဖစ္နိုင္...ဘယ္လိုမွ မျဖစ္နိုင္ပါ။
သူက သည္လိုဘဲ တြက္ဆ ဆုံးျဖတ္ေနမိျပန္သည္။
အဲလစ္(စ္) အေနႏွင့္ သည္လိုလုပ္လိမ့္မည္ဆိုတာကို သူမယုံၾကည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေန၏။
သူမအေနႏွင့္ နီဂရိုးမ်ားကို ေၾကာက္ရြံ ့မုန္းတည္းသည္ဟု သူ သိထားခဲ့သည္မဟုတ္ပါလား.....။
သို ့ေသာ္..........သို ့ေသာ္...
တန္ဘိုးရားကိုမူ သူမကိုယ္တိုင္ကပင္ လိုလိုလားလားလက္ခံခဲ့ေလသည္။
ၿပီးေတာ့ တန္ဘိုးရား၏ ေခ်ာေမာမႈကိုလည္း သူမ၏ႏႈတ္မွ အသိအမွတ္ျပဳ ေျပာၾကားခဲ့ဘူးသည္ထင္၏။
သို ့ေသာ္လဲ သည္လိုအျဖစ္မ်ိဳးေတာ့ မျဖစ္တန္ရာဟု သူ ့အေနႏွင့္ ယုံၾကည္ေနမိျပန္သည္။
တစ္ခုရွိသည္က သူႏွင့္ အဲလစ္(စ္)တို ့အတိအလင္းလက္ထပ္မည္ကို မလိုလားသူမ်ား၏ စနက္ျဖစ္နိုင္သည္။
ထိုသူမ်ားထဲမွ တစ္ေယာက္ေယာက္က သူ ့ထံသို ့ထိုပန္းခ်ီကားကို ပို ့လိုက္သူျဖစ္ရေပမည္။
ဒြန္ေဆးဆားက ထိုကဲ့သို ့စဥ္းစားမိလိုက္ျပန္၏။
ဒါျဖင့္ မည္သူျဖစ္နိုင္သနည္း။
သူ ့သားျဖစ္သူပင္ေလာ...
သားျဖစ္သူက သူ၏လက္ထပ္မည့္အေရးကို မလိုလားသည္ကေတာ့အမွန္ပင္ျဖစ္၏၊
သို ့ေသာ္လည္း သူ ့အေနႏွင့္ သည္လို လုပ္မည့္သူမဟုတ္ဆိုတာကို အေဖျဖစ္သူတစ္ေယာက္အေနႏွင့္ သိေနျပန္သည္။
သူ ့သားက မေက်နပ္သည္ကို မေက်နပ္ေၾကာင္း ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းေျပာတတ္သည့္လူစားမ်ိဳးျဖစ္သည္ဆိုတာ အျငင္းပြားစရာမလိုေပ။
ထိုကိစၥသာ အမွန္ျဖစ္သည္ဆိုပါကလဲ သူ ့ကိုလက္ဆြဲေခၚသြားၿပီး ကိုယ္တိုင္လိုက္ျပမည့္သူမ်ိဳးသာျဖစ္သည္။
ဒြန္ေဆးဆား မစဥ္းစားတတ္ေအာင္ျဖစ္ေနသည္။
ေရခ်ယ္မ်ားလား....။
သူသိထားသေလာက္ဆိုပါက ေရခ်ယ္ကလည္း တန္ဘိုးရားႏွင့္အဆင္ေျပေနသျဖင့္ တန္ဘိုးရားဒုကၡေရာက္ေအာင္ေတာ့မလုပ္တန္ရာ။
ဒြန္ေဆးဆားခမ်ာ..အစဥ္းစားရခက္ကာ အေတြးရက်ပ္ေနေလသည္။
ဒြန္ေဆးဆားက လူေခၚေခါင္းေလာင္းႀကိဳးကို လႈပ္လိုက္သည္
အိုမိုႏွင့္ အမ္ေဒါင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ အေျပးအလႊားေရာက္လာၾက၏။
ဒြန္ေဆးဆားက သူတို ့ႏွစ္ဦးကို အဲလစ္(စ္)၏အမည္ကို တစ္စြန္းတစ္စမွ မပါေစရဘဲ တန္ဘိုးရားႏွင့္ပတ္သက္သမၽွကိုလွည့္ပတ္၍ ေမးခြန္းေတြထုတ္ၾကည့္လိုက္သည္။
ေနာက္ဆုံးတြင္ သူတို ့ႏွစ္ေယာက္လုံး ဘာမွ သိရွိျခင္းမရွိၾက ဟူ၍သာ လက္ခံယုံၾကည္လိုက္ရသည္။
သူ ့အေျခအေနႏွင့္ ဂုဏ္သိကၡာကို မလိုလားသူမ်ားက ေဂ်ာက္တြန္းျခင္းေပလားဟု ေတြးေနမိ၏။
အဲလစ္(စ္)အား နာမည္ပ်က္သြားေစခ်င္သလို သူႏွင့္သူမတို ့၏ ေပ်ာ္ရႊင္မႈႏွင့့္ လက္ထပ္မည့္ကိစၥအား ပ်က္ျပားသြားေစလိုသူမ်ား၏ လက္ခ်က္ပင္ျဖစ္လိမ့္မည္ဟု ထင္မိသည္။
ဘာဘဲျဖစ္ျဖစ္ ပန္းခ်ီကားကို ရည္ရြယ္ခ်က္ရွိရွိပို ့လိုက္သည္ဆိုတာကေတာ့ ထင္ရွားလြန္းေနသည္။
တစ္ခုခုေတာ့ ထူးျခားတာျဖစ္ေနနိုင္ေကာင္းသည္။
စဥ္းစားေနျခင္းထက္ လက္ေတြ ့စုံစမ္းၾကည့္ရန္ ဒြန္ေဆးဆားကဆုံးျဖတ္ခ်က္ခ်လိုက္ေလသည္။
အိုမိုႏွင့္အမ္ေဒါင္းတို ့ကို ျမင္းမ်ားအဆင္သင့္လုပ္ထားရန္အမိန္ ့ေပးလိုက္ၿပီး စားပြဲအံဆြဲထဲမွ ပစၥတို ေသနတ္ကိုထုတ္ယူလိုက္၏။
ဒီတစ္ေခါက္ ဟာဗားနားသို ့သြားသည့္လမ္းတစ္ေလၽွာက္လုံးတြင္ လုံးဝအနားယူျခင္းမလုပ္ဖဲ ခရီးကိုသာတြင္တြင္ႏွင္ခဲ့သည္။
ၿမိဳ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါ အဲလစ္(စ္)၏ ေနအိမ္အေနာက္ဖက္လမ္းမွ ဝင္ေရာက္ခဲ့လိုက္သည္။
အိမ္နားသို ့ေရာက္သည္ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားက ျမင္းေပၚမွဆင္းလိုက္ၿပီး သူ ့ျမင္းကို အမ္ေဒါင္းလက္သို ့အပ္လိုက္ေလသည္။
သူတို ့ကိုလဲေျခလ်င္ပင္ဆင္းေလၽွာက္ေစကာ ျမင္းေဇာင္းထဲတြင္ပင္ ၿငိမ္သက္စြာ ေစာင့္ေနၾကရန္အမိန္ ့ေပးလိုက္သည္။
သူကမူ ေနာက္ေဖးလမ္းၾကားမွေန၍ ၿခံဝင္းအတြင္းသို ့ဝင္လိုက္၏။
အိမ္ေနာက္ဖက္ၿခံဝင္းတံခါးကို သူ ့တြင္ရွိေသာ ေသာ့ျဖင့္ အသံမျမည္ေအာင္ ဖြင့္ခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။
တစ္ဖန္ အိမ္တြင္းသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူက အေပၚထပ္သို ့ေရာက္နိုင္သည့္ ေနာက္ေဖးေလွကားမွပင္ တိတ္ဆိတ္စြာ တက္လာခဲ့လိုက္သည္။
တန္ဘိုးရားႏွင့္ ေရခ်ယ္တို ့ႏွစ္ဦးမွာ ေရခ်ယ့္အခန္းတြင္သာရွိမည္ဟု သိထားေသာေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)၏ အိပ္ခန္းရွိရာ အေပၚထပ္ကို တက္လာခဲ့လိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
အခန္းထဲမွာ ဘယ္လိုအေျခအေနရွိသလဲဆိုသည္ကို သိခ်င္ေဇာျဖင့္ အလ်င္စလိုဝင္လိုက္ေသာအခါတြင္...အံၾသမႈကို ခံစားလိုက္ရ၏။
သူ ့ႏွလုံးသားေတြပင္ တုန္ရင္ေနသည္ဟု ထင္လိုက္မိသည္။
အခန္းတြင္းမွာ ေရခ်ယ္တစ္ေယာက္ထဲ ရွိေန၏။
့အဲလစ္(စ္)၏ ကုတင္ေပၚတြင္ ထိုင္လ်က္...။
အဲလစ္(စ္)၏ အဝတ္အစားမ်ားကို ေခါက္သိမ္းေနသည္။
အသံၾကားေသာေၾကာင့္ သူ ့အားလွည့္ၾကည့္လာသည့္ ေရခ်ယ္၏ မ်က္ဝန္းအိမ္ထဲတြင္ ေၾကာက္ရြံ ့မႈအရိပ္အေရာင္တို ့ျဖတ္ေျပးသြားၾကသည္ကို ျမင္ေတြ ့လိုက္ရသည္။
"ၿငိမ္ၿငိမ္ေလးေနစမ္း"
ဒြန္ေဆးဆားကအမိန္ ့သံႏွင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္၏။
"ဒီအခန္းထဲကေန ဘယ္ကိုမွထြက္မသြားဘဲ တိတ္တိတ္ေန...အသံထြက္ရင္ နင္ဘာျဖစ္သြားနိုင္တယ္ဆိုတာကို နားလည္တယ္မွလား"
ဒြန္ေဆးဆားက ၾကဳံေတြ ့လိုက္ရေသာအေနအထားအရ အေျခအေနကို သုံးသပ္လို ့ရသြားေလၿပီ။
ေရခ်ယ္က အဲလစ္(စ္)၏ အိပ္ခန္းထဲတြင္ တစ္ေယာက္ထဲရွိေနပါလၽွင္ အဲလစ္(စ္)က ဘယ္မွာရွိနိုင္ပါသလဲ.....။
သူက ေအာက္ထပ္သို ့ အတြင္းေလွကားမွပင္ အသံမမည္ေအာင္ဆင္းသြားလိုက္၏။
ေရခ်ယ္၏ အိပ္ခန္းေရွ ့သို ့ေရာက္ေသာအခါတြင္ အရင္က လိုက္ကာသာရွိေသာ အခန္းေပါက္ဝတြင္ တံခါးနဲ ့ဘာနဲ ့အက်အနျဖစ္ေနသည္ကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရသည္။
သူ ့တစ္ကိုယ္လုံးရွိေသြးမ်ားက ဆူပြက္လာၾက၏။
ေဒါသကို မထိန္းထားေတာ့ဘဲ တံခါးကို ေျခေထာက္ႏွင့္ ေဆာင့္ကန္ဖြင့္လိုက္သည္။
ျမင္လိုက္ရသည့္ ျမင္ကြင္းက....
ထိုျမင္ကြင္းေၾကာင့္ပင္ သူက အေပါက္ဝတြင္ အံၾသတုန္လႈပ္ေျခာက္ျခားစြာ အခ်ိန္အတန္ၾကာေအာင္ ရပ္ေနမိလိုက္သည္။
သူ ့မ်က္လုံးမ်ားကိုပင္ သူမယုံၾကည္နိုင္ေအာင္ျဖစ္ေနမိ၏။
ပက္လက္အေနအထားႏွင့္ရွိေနေသာ တန္ဘိုးရား၏ ရင္ခြင္ကို ေခါင္းအုန္း၍ ဝတ္လစ္စလစ္ျဖစ္ေနသာ အဲလစ္(စ္)က နီဂရိုးေကာင္၏ လီးႀကီးကို ေဆာ့ကစားေနသည္။
သူ႐ုတ္တရက္ ေရာက္လာသည္ကို ထိတ္လန္ ့သြားဟန္ႏွင့္ သူ ့ကိုေတြ ့လိုက္ရခ်ိန္တြင္ အဲလစ္(စ္)က ေၾကာင္ေတာင္ေတာင္ျဖစ္သြားသည္။
မထင္မွတ္ဖဲ ဒြန္ေဆးဆားကို ေတြ ့ျမင္လိုက္ရေသာေၾကာင့္ သူမ၏ ႏွလုံးသားကို တစ္စုံတစ္ရာက အရွိန္ျပင္းစြာ ဝင္ေဆာင့္လိုက္သည္ဟုပင္ ထင္လိုက္မိသည္။
သူမက လူးလဲထလိုက္၏။
အဲလစ္(စ္)ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆားတို ့ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ေယာက္ အတန္ၾကာေအာင္ စူးစိုက္ၾကည့္ေနမိၾကေလသည္။
ဤတြင္ အဲလစ္(စ္)က စတင္လႈပ္ရွားလိုက္၏။
အဝတ္အစားမ်ားကိုပင္ ျပန္ဝတ္မေနေတာ့ဘဲ ဒြန္ေဆးဆားထံသို ့ေျပးသြားလိုက္ၿပီး ေျခရင္းတြင္ထိုင္ခ်လိုက္ကာ သူမ၏ လက္ႏွစ္ဖက္ႏွင့္ ဒြန္ေဆးဆား၏ ေျခအစုံကို သိုင္းဖက္လိုက္
ေလသည္။
"အို...အခ်စ္ရယ္..ကၽြန္မအျဖစ္ကိုၾကည့္စမ္းပါဦးကြယ္....ဘယ္ေလာက္မ်ားဆိုးလိုက္သလဲလို ့...ဒီ...ဒီအယုတ္တမာေကာင္ေလ...ကၽြန္မကို အတင္းဆြဲေခၚလာၿပီး....
ရွင္ေရာက္လာၿပီဆိုေတာ့ ကၽြန္မ..ကၽြန္မ.."
သူမကေျပာရင္းမွ ခ်ဳံးပြဲခ် ငိုေႂကြးလိုက္ေလသည္။
"မဟုတ္တာေတြေျပာမေနစမ္းပါနဲ ့ကြာ....ဒါ...ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္ပါဘူးကြယ့္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေဒါသကိုတတ္နိုင္သမၽွထိန္း၍ ညင္သာစြာပင္ေျပာလိုက္ေလ၏။
"မုဒိန္းက်င့္ခံရပါတယ္ဆိုတဲ့မိန္းမဟာ အဲဒီ့လူရဲ ့ရင္ခြင္မွာ ေအးေအးေဆးေဆး အိပ္ေနမတဲ့လားကြ...ၿပီးေတာ့ မိုးလင္းမွာ လင္းဆြဲ ဆြဲဖို ့အတြက္ အိပ္ေပ်ာ္ေနတဲ့သူရဲ ့လီးကို
သြားပီး လက္ကျမင္းေနမတဲ့လား....ဘယ္လိုမွမျဖစ္နိုင္တာေတြ"
ဒြန္ေဆးဆားက ေျပာရင္း ေဒါသထြက္လာၿပီး သူမကိုတြန္းကန္ျပစ္လိုက္သည္။
သူမကမူ အတင္းပင္ ဖက္တြယ္ထားဆဲျဖစ္၏။
"ကၽြန္မေလ...ေၾကာက္လြန္းလို ့စိတ္ေတြလဲ ဘယ္လိုျဖစ္ကုန္မွန္းမသိေတာ့ပါဘူးရွင္..သူ ့အလိုကိုမလိုက္ရင္ သတ္ျပစ္မလားလို ့ေၾကာက္ရြံ ့ေနခဲ့မိပါတယ္ အခ်စ္ရယ္....သူက ကၽြန္မကိုၿခိမ္းေျခာက္ခဲ့တယ္ေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက သူမေျပာသမၽွေတြသည္ အလိမ္အညာေတြခ်ည္းသာျဖစ္ေၾကာင္း သိေနေသာေၾကာင့္ သူမကို လစ္လၽွဴရႈလိုက္ေတာ့၏။
"တန္ဘိုးရား"
သူက အသံကုန္ေအာ္လိုက္သည္။
နီဂရိုးေကာင္ကမူ သူ၏ေဘးနားတြင္ ဒြန္ေဆားတို ့ေျပာဆိုေနၾကသည့္တိုင္ အိပ္ေပ်ာ္လၽွက္ပင္ရွိေနဆဲျဖစ္၏။
တစ္ညလုံး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ပင္ပန္းထားသည္မသိ။
ေတြးမိေလ ေဒါသျဖစ္ေလ ျဖစ္လာသည့္အတြက္ေၾကာင့္ အဲလစ္(စ္)တစ္ေယာက္ သူ ့ေျခေထာက္ကိုဖက္၍ တရြတ္တိုက္ပါလာသည္ကိုပင္ ဂ႐ုမစိုက္ေတာ့ဘဲ တန္ဘိုးရားရွိေနရာသို ့
ေလၽွာက္သြားလိုက္ၿပီး ေဆာင့္ကန္ႏွိုးလိုက္မိသည္။
တန္ဘိုးရားက နိုးလာၿပီး ထထိုင္ကာ သူ ့အား အူေၾကာင္ေၾကာင္ႏွင့္ ေမာ့ၾကည့္ေလသည္။
"သခင္..."
တန္ဘိုးရား ခမ်ာ ဘာဆက္ေျပာရမည္မွန္းပင္မသိေအာင္ျဖစ္ေနေတာ့၏။
"မင္း.. ေသဖို ့သာျပင္ထားလိုက္ေတာ့ တန္ဘိုးရား...ေဟာဒါက ဘာလဲဆိုတာကို မင္းသိတယ္မဟုတ္လား"
ဒြန္ေဆးဆား၏ ေဒါသတို ့က အရွိန္တက္သထက္တက္လၽွက္ ရွိလာေခ်ေလၿပီ။
တန္ဘိုးရားက ပစၥတိုေသနတ္ကို တစ္ခ်က္ၾကည့္လိုက္ၿပီး ေခါင္းငိုက္စိုက္က်သြားေတာ့သည္။
သူ ့သခင္၏ မ်က္လုံးတို ့ကို ရင္ဆိုင္နိုင္စြမ္းမရွိေတာ့ေပ။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္သတ္ေတာ့မလို ့လား သခင္"
"ေအး...တကယ္ဘဲကြ....ဒီေတာ့ မင္းရဲ ့ဝိညာဥ္ကိုလိမ္ၿပီးမွေသရမယ့္အစား မေသခင္ေတာ့ ငါသိခ်င္တဲ့အမွန္တရားကို ေျပာသြားစမ္းကြာ....မင္းမလိမ္တတ္ဖူးမဟုတ္လား"
"မွန္ပါတယ္သခင္...တန္ဘိုးရား လိမ္မေျပာတတ္ပါဘူး"
"ေကာင္းၿပီ....မင္းတို ့ဒီလိုျဖစ္ေနတာဘယ္ေလာက္ၾကာၿပီလဲဆိုတာေျပာစမ္း"
"ကၽြန္ေတာ္ ဒီကို ေရာက္စကတည္းက စတာပါဘဲ သခင္"
"မင္းက အတင္းျပဳက်င့္တာလား"
"မဟုတ္ရပါဘူး သခင္...တန္ဘိုးရား အဲဒီလိုမလုပ္ပါဘူး"
တန္ဘိုးရားအေျဖကိုၾကားလိုက္ရေသာအခါ ေဒါသထြက္လြန္းေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားက အဲလစ္(စ္)ကို ေဆာင့္ကန္ျပစ္လိုက္ရာ အဲလစ္(စ္)မွာၾကမ္းေပၚသို ့ ပက္လက္လန္လဲက်သြားရွာေလသည္။
သူက အဲလက္(စ္)ကို စိုက္ၾကည့္လိုက္ျပန္သည္။
တစ္ခ်ိန္က သူ ့အားဆြဲေဆာင္ခဲ့သူ....
သူ ျမတ္နိုးစြာ ခ်စ္ခဲ့ရသူ...
အခုေတာ့ သူမ၏ႏႈတ္ခမ္းမ်ားက နီဂရိုးကၽြန္ေကာင္၏ လီးကို အငမ္းမရျမည္းစမ္းၾကည့္ၿပီးေနၿပီေကာ....။
"ထစမ္းကြာ...တန္ဘိုးရား"
တန္ဘိုးရားက အမိန္ ့ကိုနာခံကာ တျဖည္းျဖည္း ထရပ္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကိုဘာလုပ္မွာလဲ သခင္"
"မင္းကိုသတ္မလို ့ေလကြာ...ငါေျပာၿပီးၿပီမဟုတ္လား"
ေျပာေျပာဆိုဆိုပင္ ဒြန္ေဆးဆားက ေသနတ္၏ေမာင္းခလုတ္ကိုဆြဲညႇစ္လိုက္ေတာ့သည္။
စူးရွစြာ ေပၚထြက္လာေသာ ေသနတ္သံႏွင့္ မေရွးမေႏွာင္းပင္ အဲလစ္(စ္)၏ အလန္ ့တၾကားေအာ္ဟစ္လိုက္သံကလဲေပၚထြက္လာေတာ့၏။
တန္ဘိုးရား၏ဝမ္းဗိုက္တြင္ အေပါက္ငယ္တစ္ခုျဖစ္သြားၿပီး ေသြးမ်ားယိုစီးလာေလသည္။
"ကၽြန္ေတာ့္ကို တကယ္ဘဲသတ္လိုက္ၿပီလား သခင္"
တန္ဘိုးရားကေဝဒနာကိုခံစားရင္း သူ ့သခင္ကို ေမာ့ၾကည့္ကာ ေမးလိုက္ရွာေလသည္။
လက္ႏွစ္ဖက္ျဖင့္လဲ ေသြးထြက္ေနသည့္ေနရာကို ပိတ္ထားရင္း ညည္းတြားေနရရွာ၏။
"မင္း..ဒီ့ထက္နာစရာရွိေသးတယ္တန္ဘိုးရား....ကဲ...ထေလၽွာက္စမ္းကြာ"
ဒြန္ေဆးဆားက တံခါးေပါက္ဆီသို ့ လက္ညႇိုးထိုးျပလိုက္၏။
တန္ဘိုးရားက ႀကိဳးစားေလၽွာက္သြားလိုက္သည္။
တံခါးေပါက္အေရာက္တြင္ ဆက္မေလၽွာက္နိုင္ေတာ့ဘဲ ေမွာက္လဲက်သြားေလ၏။
"ေရခ်ယ္"
ဒြန္ေဆးဆားက ေအာ္ေခၚလိုက္ျပန္သည္။
ေရခ်ယ္က ခ်က္ျခင္းဆိုသလို အေျပးေရာက္လာေလသည္။
"အမ္ေဒါင္းနဲ ့အိုမိုကို ျမန္ျမန္သြားေခၚေခ်စမ္း"
ထို ့ေနာက္ ဒြန္ေဆးဆားက အဲလစ္(စ္)ဘက္သို ့ လွည့္လိုက္ျပန္၏။
"မင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္ မသတ္လိုပါဘူးေလ....ဘာေၾကာင့္လဲ သိခ်င္လား...ေအး...မင္းဟာ က်ဥ္ဆန္တစ္ေတာင့္ေလာက္ေတာင္မွ တန္ဘိုးမရွိဘူးလို ့ထင္လို ့ဘဲ၊
မင္းကို ဘယ္လိုမိန္းမစားဆိုတာကို ႏွိုင္းဖို ့ စကားေတာင္ရွာမရနိုင္ေအာင္ပါဘဲ၊တကယ္ေတာ့..ေဟာဒီလို ကၽြန္ေကာင္းတစ္ေယာက္ကို သတ္ျပစ္မယ့္အစား...မင္းလိုမိန္းမကို သတ္
ျပစ္ဖို ့ေကာင္းတာေတာ့အမွန္ဘဲ...ဟာဗားနားမွာရွိၾကတဲ့ အမည္းေကာင္ေတြကို ေဟာဒီ့ေကာင္ေလးကို နမူနာျပရေအာင္သာ သတ္ျပစ္လိုက္ရတာ...လူျဖဴမနဲ ့အိပ္ခဲ့ရင္ ဒီလိုအသတ္
ခံရမယ္ဆိုတာ အမည္းေကာင္ေတြကိုသိေစခ်င္တယ္...ဒါပဲ"
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့က အေျပးေရာက္လာၾကသည္။
ေရခ်ယ္ကမူ လိုက္ပါလာျခင္းမရွိေခ်။
သူတို ့က ဒြန္ေဆးဆားအနီးတြင္ ရပ္ေနလိုက္ၾကသည္။
တန္ဘိုးရားမွာ ေသနတ္ ဒဏ္ရာေၾကာင့္ ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ လူးလိမ့္ ၿငီးတြားေနၿပီး အဲလစ္(စ္)က အဝတ္အစားကင္းမဲ့စြာျဖင့္ အခန္း၏ၾကမ္းျပင္ေပၚတြင္ ငိုယိုလၽွက္ရွိသည္ကို သူတို ့
တအံတၾသပင္ ျမင္လိုက္ၾကရသည္။
"သူ ့ကိုထမ္းသြားၾကစမ္းကြာ"
ဒြန္ေဆးဆားက အမ္ေဒါင္းတို ့ကို အမိန္ ့ေပးလိုက္ေလသည္။
"ျမင္းေပၚမွာတင္လိုက္၊ ၿပီးေတာ့ ျမင္းကုန္းႏွီးနဲ ့လက္ေတြကို ႀကိဳးနဲ ့ခ်ည္ထားလိုက္"
"သူ ့မွာ အဝတ္အစားမွ မရွိဘဲ သခင္"
အမ္ေဒါင္းက ေျပာလိုက္ရင္း သူငယ္ခ်င္းျဖစ္သူ တန္ဘိုးရား၏ အနီးသို ့သြား၍ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်လိုက္သည္။
"သူ....သူ..သတိလစ္ေနတယ္ သခင္"
အိုမိုက အမ္ေဒါင္းကိုဝင္ကူရင္း ေျပာလိုက္ျပန္သည္။
"သူ သြားရမယ့္ေနရာက အဝတ္အစားမလိုပါဘူးကြ...ကဲ..သယ္မွာသာ သယ္သြားၾကစမ္းကြာ"
သူတို ့က တန္ဘိုးရားအား ပခုံးမ်ားႏွင့္ ထမ္းယူ သယ္သြားၾကေသာအခါ ေလွကားတစ္ေလၽွာက္တြင္ ေသြးစက္မ်ားက က်ဆင္းစြန္းထင္းကုန္၏၊
"ေဆးဆား"
အဲလစ္(စ္)က ဒူးေထာက္ထိုင္လိုက္ရင္း လွမ္းေခၚလိုက္၏။
"ေဆးဆားရယ္...ကၽြန္မေျပာတာကို ယုံစမ္းပါလားကြယ္၊သူ...သူ လိမ္ေျပာတာပါ...ကၽြန္မေျပာတာကိုသာ ယုံစမ္းပါရွင္၊ကၽြန္တစ္ေယာက္ေျပာတာကို ယုံၿပီး
ကၽြန္မကိုေတာ့ မမုန္းလိုက္ပါနဲ ့လားဟင္၊အို...ေဆးဆားရယ္..ကၽြန္မဘာလုပ္ရမလဲ၊ဘယ္သြားေနရမွာလဲဟင္"
"ကိစၥၿပီးရင္က်ဳပ္ျပန္လာခဲ့မယ္....မင္းကိုေတာ့ က်ဳပ္မေတြ ့ခ်င္ေတာ့ဘူး၊ မေကာင္းတဲ့မိန္းမတစ္ေယာက္ကို သတ္ျပစ္လိုက္ရတယ္ဆိုတာမ်ိဳး က်ဳပ္အျဖစ္မခံခ်င္ဘူး၊
အင္း...က်ဳပ္ျပန္လာရင္ ေရခ်ယ္ကို က်ဳပ္နဲ ့လာေတြ ့ပါေစ"
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ရွိရာသို ့ေရာက္ေသာအခါ သူခိုင္းသလို အားလုံးလုပ္ၿပီးေနၿပီး အဆင္သင့္ေစာင့္ေနၾကသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရသည္။
ထို ့ေနာက္ ဒြန္ေဆးဆားဦးေဆာင္၍ သူတို ့သည္ လမ္းက်ဥ္းမ်ားအတိုင္း ျမင္းမ်ားကို စီးနင္းလာခဲ့ၾကသည္။
လမ္းတြင္ တန္ဘိုးရားသတိရလာေလသည္။
ဒဏ္ရာက နာက်င္လြန္းေသာေၾကာင့္ ေဟာင္ဆာဘာသာစကားႏွင့္ပင္ ျငည္းတြားလိုက္မိသည္။
"အို...ကၽြန္ေတာ့္ရဲ ့ဝိညာဥ္..ကၽြန္ေတာ့္ကို အင္အားေပးပါေတာ့လား၊အာဖရိကမွာ က်န္ေနရစ္ခဲ့တဲ့ ဝိညာဥ္နဲ ့ ပူးေပါင္းၿပီး ကူညီပါလားဗ်ာ"
တန္ဘိုးရား၏အျဖစ္ကိုလမ္းသြားလမ္းလာတို ့တအံတၾသ ၾကည့္ရႈေနၾကေလသည္။
ျမင္းတစ္ေကာင္ေပၚတြင္ေမွာက္ခုံႀကီးပါလာကာ ေသြးမ်ားကလဲ တစက္စက္က်ေနေသာေၾကာင့္ ဘာမ်ားျဖစ္လာတာလဲဟု စပ္စုသူကလဲမရွားလွ...။
အေနာက္ဖက္သို ့ေနအေတာ္ေစာင္းေသာအခ်ိန္တြင္ သူတို ့လူစူသည္ အမ်ားျပည္သူ ၾကည့္ရႈနိုင္ေသာ ကၽြန္မ်ားကို အျပစ္ေပးသည့္ေနရာသို ့ေရာက္ရွိလာၾကသည္။
ထိုေနရာ၏ ၿခံဝင္းတံခါးဝသို ့ေရာက္ေသာအခါ ဒြန္ေဆးဆားက လိုက္ပါၾကည့္ရႈသူမ်ားဘက္သို ့လွည့္လိုက္ၿပီး မ်က္ႏွာမူလိုက္ေလသည္။
"ဟာဗားနားက ကၽြန္ေတြအားလုံး....ေဟာဒီအေကာင္ကို နမူနာယူၾကရမယ္၊ ဒီေကာင္ဟာ...မ်က္ႏွာျဖဴမိန္းမကို မတရားက်င့္တဲ့ေကာင္ျဖစ္တယ္"
ဒြန္ေဆးဆား၏ အသံဆုံးသည္ႏွင့္ ၿခံဝင္းတံခါးလဲ ပြင့္လာေလသည္။
သူတို ့အထဲကိုဝင္လိုက္ၿပီးေသာအခါ တံခါးကိုျပန္ပိတ္မည္ျပဳေနေသာေၾကာင့္ ဒြန္ေဆးဆားက ဟန္ ့တားလိုက္သည္။
"မပိတ္နဲ ့.....ဒါဟာ အမ်ားျပည္သူေတြၾကည့္ရမယ့္ေနရာျဖစ္တယ္...ကဲ...'အာရိုဘာဒို' ကိုသြားေျပာၾကစမ္း...အေလးဆုံးနဲ ့အႀကီးဆုံးၾကာပြတ္ကိုယူခဲ့လို ့ေျပာလိုက္....
ၿပီးေတာ့ သူကိုယ္တိုင္ အဲဒီၾကာပြတ္ကို အသုံးျပဳရမယ္လို ့ပါထပ္ေျပာလိုက္"
"သူ...သူ.မေသေသးဘူး သခင္"
အမ္ေဒါင္းက ဝင္ေျပာလိုက္၏၊
"က်ဳပ္သိပါတယ္ေလ...ကဲ...မင္းတို ့သူ ့ကိုႀကိဳးျဖည္ေပးလိုက္ၿပီး ေဟာဟို လက္ဝါးကပ္တိုင္ဆီေခၚသြားၾကစမ္း"
သူတို ့သယ္သြားစဥ္မွာပင္ တန္ဘိုးရား၏ မ်က္လုံးတို ့ပြင့္လာၾကျပန္သည္။
"အမ္ေဒါင္း...."
တန္ဘိုးရား၏ အသံက တိုးလြန္းေနသည္။
"ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြာ...တန္ဘိုးရား"
"ေအး....ႏႈတ္ဆက္ပါတယ္ကြာ"
အိုမိုကပါ ထပ္ဆင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္ေလသည္။
သူတို ့က တန္ဘိုးရားကို လက္ဝါးကပ္တိုင္တြင္ ခ်ည္ေႏွာင္ေနေသာအခ်ိန္မွာပင္ ႀကီးမားလွေသာၾကာပြတ္ကို ကိုင္ေဆာင္လာသည့္ ကၽြန္တစ္ေယာက္က ေရာက္လာေလသည္။
ထိုကၽြန္က ပရိတ္သတ္ကို အရိုအေသေပးလိုက္ၿပီး ဒြန္ေဆးဆားဘက္သို ့လွည့္လိုက္သည္။
"ကၽြန္ေတာ္က ေဟာဒီ့ေကာင္ေလးကို ဘယ္သူ ့အမိန္ ့နဲ ့ရိုက္ရမွာလဲခင္ဗ်"
"ဒြန္ေဆးဆား မြန္တာဘို ရဲ ့အမိန္ ့နဲ ့ေပါ့ကြာ"
"သူ ့ၾကည့္ရတာ အရိုက္ခံနိုင္လိမ့္မယ္မထင္ဘူးခင္ဗ်"
"ေအး....ဟုတ္ေတာ့ဟုတ္နိုင္ပါတယ္....ဒါေပမယ့္ ရိုက္သာရိုက္စမ္းပါ....ၿပီးရင္ေတာ့ ေသမေသဆိုတာကို ေသခ်ာစစ္ေပးေဟ့...ေသေတာ့မွအရိုက္ရပ္လိုက္..ဟုတ္ၿပီလား"
ဒြန္ေဆးဆားက အိတ္ထဲမွ ေငြသားအခ်ိဳ ့ကို အိတ္ထဲမွႏွိုက္ယူလိုက္ၿပီး ၾကာပြတ္သမားကို ျပစ္ေပးလိုက္သည္။
ၾကာပြတ္ရိုက္ေသာ ကၽြန္မည္းႀကီးက အသင့္ျပင္လိုက္၏။
သူ၏ ညာလက္က ေျမာက္တက္သြားသည္။
ၾကာပြတ္က တန္ဘိုးရား၏ ေက်ာျပင္ေပၚသို ့ "ရႊမ္း" ကနဲ က်ေရာက္သြားသည္။
တန္ဘိုးရားက ေအာ္ဟစ္လိုက္မိသည္။
သို ့ေသာ္ ေအာ္သံကား ထြက္ေပၚမလာခဲ့ေခ်။
သူနားလည္လိုက္ၿပီျဖစ္သည္။
သူ ့ဝိညာဥ္တို ့သည္ သူ ့ကိုစြန္ ့ျပစ္သြားၾကၿပီျဖစ္၏။
သူ..စိတ္ေလၽွာ့လိုက္မိသည္။
သူ၏ အသက္ရႉျခင္းသည္လဲ တေျဖးေျဖးျခင္းရပ္ဆိုင္းသြားၾကေတာ့သည္။
ပထမဆုံး ၾကာပြတ္ခ်က္မွာပင္ တန္ဘိုးရား ေသဆုံးသြားခဲ့ရၿပီျဖစ္၏။
တန္ဘိုးရား အသက္မရွိေတာ့ၿပီ။
ၾကာပြတ္ရိုက္ခ်က္ကေတာ့ ရပ္တန္ ့ျခင္းမရွိေသးဘဲ သူ၏ေက်ာေပၚသို ့ ဆက္လက္က်ေရာက္ေနဆဲပင္ျဖစ္၏။
ဒြန္ေဆးဆားက လက္ေျမႇာက္ျပလိုက္ေတာ့မွပင္ ရိုက္ခ်က္မ်ားရပ္တန္ ့သြားေတာ့၏၊
"ေသၿပီမဟုတ္လားေဟ့"
ၾကာပြတ္သမားက တန္ဘိုးရားရွိရာသို ့ေလၽွာက္သြားကာ စစ္ေဆးၾကည့္ရႈလိုက္သည္။
"သူ..ေသေနပါၿပီ လူႀကီးမင္းခင္ဗ်ား"
ဒြန္ေဆးဆားက အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ကိုေခၚေဆာင္၍ ထိုေနရာမွျပန္လည္ထြက္ခြာလာခဲ့လိုက္သည္။
တန္ဘိုးရား၏ ႐ုပ္အေလာင္းကိုေတာ့ ဒီအတိုင္းပင္ ထားျပစ္ခဲ့လိုက္သည္။
ေငြေပးထားသည္ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ သင့္ေတာ္သလိုစီစဥ္လိမ့္မည္ျဖစ္ေၾကာင္းကို ဒြန္ေဆးဆား သိထားၿပီးသားျဖစ္၏၊
လမ္းတြင္ အိုမိုတို ့ကို ေစာင့္ခိုင္းထားၿပီး ျမင္းေပၚမွဆင္းကာ ဝိုက္အရက္ဆိုင္ထဲသို ့ဝင္လိုက္မိသည္။
ဝိုင္အရက္ဆိုင္ထဲတြင္ အတန္ၾကာ အခ်ိန္ျဖဳန္းၿပီးမွ ျပန္ထြက္လာလိုက္သည္။
အိမ္သို ့ျပန္ေရာက္ေသာအခါ ဒြန္ေဆးဆားက အမိန္ ့ေပးလိုက္ျပန္သည္။
"အိုမိုနဲ ့အမ္ေဒါင္း...မင္းတို ့ျမင္းေဇာင္းကိုသြား....က်န္တဲ့ျမင္းႏွစ္ေကာင္နဲ ့လွည္းကို အဆင္သင့္ျဖစ္ေအာင္လုပ္ထားလိုက္...မြန္တာဘိုကို ယူသြားရမယ္"
ေျပာၿပီးလၽွင္ ဒြန္ေဆးဆားက အိမ္ထဲသို ့လွည့္ဝင္သြားေတာ့သည္။
ေရခ်ယ္က ဧည့္ခန္းအလယ္တြင္ ရပ္လၽွက္ သူ ့အားေစာင့္ေနသည္ကိုေတြ ့လိုက္ရ၏၊
"မမဟာ..သခင့္ကို စကားေျပာခ်င္လို ့ေစာင့္ေနပါတယ္ သခင္"
ေရခ်ယ္ကေျပာလိုက္ေလသည္။
"မင္းအေနနဲ ့ သူ ့အသက္ကိုတန္ဘိုးထားတယ္ဆိုရင္ ဒီလိုစကားမ်ိဳးထပ္မေျပာသင့္ေတာ့ဘူးေရခ်ယ္..မင္းတို ့ႏွစ္ေယာက္ မိုးမခ်ဳပ္ခင္ ဒီအိမ္နဲ ့ ဒီၿမိဳ ့ကေန ထြက္သြား
ၾကေပေတာ့....အဝတ္အစားေတြနဲ ့အတူ ႀကိဳက္တဲ့ ပစၥည္းကို ယူနိုင္သေလာက္ ယူသြားနိုင္တယ္....ဒီည ဟာဗားနားကထြက္မယ့္ သေဘၤာႏွစ္ စင္းရွိတယ္...တစ္စီးက မကၠစီကို ကို
သြားမယ့္ သေဘၤာ၊ေနာက္တစ္စီးကေတာ့ နယူးေအာ္လင္း(စ္)ကိုသြားမွာ.....ဒီေတာ့..ႀကိဳက္တဲ့သေဘၤာနဲ ့လိုက္သြားၾကေပေတာ့"
သူက အိတ္ထဲတြင္ရွိေနေသာ ေငြသားမ်ားကိုထုတ္ယူလိုက္ၿပီး ေရခ်ယ့္ကို ေပးလိုက္သည္။
"အဲဒါက မင္းအတြက္ပဲ....မင္းေရာငါေရာ ေၾကာင္မရွိတုန္း ႂကြက္ကေလး ကစားတဲ့အေၾကာင္းကို သိၾကတယ္၊ဟုတ္ရဲ ့လား"
သူမက ေခါင္းညိတ္ျပလိုက္၏။
"က်ဳပ္...မင္းကို ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ေလ"
ဒြန္ေဆးဆားက ေျပာၿပီးသည္ႏွင့္ အိမ္ျပင္သို ့ထြက္သြားေတာ့၏၊
အမ္ေဒါင္းႏွင့္အိုမိုတို ့ကိုပါ တစ္ပါထဲေခၚေဆာင္ၿပီး ဟာဗားနားကို ေက်ာခိုင္းထြက္ခြာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
"တန္ဘိုးရားတစ္ေယာက္ေတာ့ ေသသြားရွာၿပီ"
ဒြန္ေဆးဆားက ႏွေမ်ာ တသစြာျဖင့္ေျပာလိုက္ျခင္းျဖစ္သည္။
သူ ့စိတ္ထဲတြင္ တန္ဘိုးရား၏ လူရည္လည္ပုံ၊အကင္းပါးပုံတို ့ကို သတိရလၽွက္ရွိေနသည္။
"က်ဴဘားတစ္ကၽြန္းလုံးမွာရွိတဲ့ ကၽြန္ေတြထဲကမွ အေကာင္းဆုံးေကာင္ကို အဆုံးရႈံးခံလိုက္ရတာပါဘဲကြာ"
ထိုအသံက..ဒြန္ေဆးဆားထံမွ ထပ္မံ၍ ညည္းလိုက္သလို ထြက္ေပၚလာျခင္းျဖစ္ေလသည္။
အဲလစ္(စ္)ကို သတ္မျပစ္လိုက္မိသည့္အတြက္လဲ သူ ့ကိုယ္သူ အံၾသေနမိသည္။
တကယ္ဆို အဲလစ္(စ္)ကိုပါ သတ္ျပစ္လိုက္ဖို ့ေကာင္းတာမဟုတ္လား။
သူ တစ္ကယ္ခ်စ္ျမတ္နိုးခဲ့သည့္စိတ္က တားဆီးပိတ္ပင္ခဲ့ျခင္းေပေလာ...
သူ ့အေနႏွင့္ ဆက္လက္မေတြးေတာလိုေတာ့ေပ။
အရာအားလုံးသည္ ၿပီးဆုံးျခင္းသို ့တိုင္ခဲ့ၿပီမဟုတ္ပါလား။
တန္ဘိုးရား၏ မ်ိဳးဆက္ ရင္ေသြးငယ္တစ္ေယာက္သာ အဲလစ္(စ္္)ထံတြင္ က်န္ေနခဲ့ေၾကာင္းကို သိရွိလၽွင္ေတာ့ ခုခ်က္ျခင္းပင္ ေနာက္ေၾကာင္းျပန္လွည့္ကာ အဲလစ္(စ္)ကို ပစ္သတ္မိ
ေပလိမ့္မည္။
သို ့ေသာ္ ဒြန္ေဆးဆားအေနႏွင့္ မသိနိုင္ရွာေတာ့...
ဒြန္ေဆးဆားမဆိုထားႏွင့္ ကာယကံရွင္ျဖစ္ေသာ အဲလစ္(စ္) ေတာင္မွ တန္ဘိုးရား၏ မ်ိဳးဆက္ကေလးကို လြယ္ထားခဲ့ရေၾကာင္း ကိုယ္တိုင္ေတာင္မွ သိပါေလစ...။
ၾကမၼာဇာတ္ဆရာက အလိုရွိသည့္အတိုင္း လွည့္ဖ်ား ေဆာ့ကစားခဲ့ေလၿပီ။
ေကာင္းကင္ယံတြင္ေတာ့ အလင္းသဲ့သဲ့ ၾကယ္ပြင့္ေလးမ်ားက ကံၾကမၼာျပဇာတ္ကို ငုံၾကည့္အားေပးေနသလားထင္ရေအာင္ ျပဴတစ္ျပဴတစ္လုပ္ေနၾက၏။
ေသဆုံးသူကေတာ့ အနားရသြားေလေခ်ၿပီ။
က်န္ရစ္သူမ်ားအတြက္ကေတာ့ ၾကမၼာဇာတ္ဆရာ၏ အလိုက် ဆက္လက္ ကျပၾကရဦးေတာ့မည္ျဖစ္ေပေတာ့သည္။
ၿပီးပါၿပီ။
ဘီးၾကဲႀကီး(အခ်စ္တကၠသိုလ္)