စက္လူ႐ုပ္ႏွလုံးသား အပိုင္း (၁)

ဆလံဘာဂ်ာ ေရးသည္




၂၀၅၃ ခုႏွစ္ ေအာက္တိုဘာလ ။            

ျမန္မာျပည္ရဲ့ အစည္ကားဆုံး ၿမိဳ႕ ..။
ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေဟာင္း ။

အခ်ိန္က ည သန္းေကာင္ ၁၂.၀၀ နာရီ ..။



ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းမသစ္ႀကီးေပၚမွာ ေနာက္ဆုံးေပၚ ကားအသစ္မ်ား အမၽွင္မျပတ္ တေဝါေဝါနဲ႔ေမာင္းႏွင္ေန
ၾကသည္ ။ ေမာင္းသူမဲ့ ဘတ္စ္ကားေတြလည္း ေျပးေနဆဲဘဲ  ။ ဆူးေလဘုရားလမ္း တဝိုက္မွာ မီးေရာင္စုံေတြ ထိန္ထိန္လင္းေနလို႔ ညသန္းေကာင္ယံ အခ်ိန္က ေန႔ခင္းအခ်ိန္လိုဘဲ လင္းလ်က္ေနသည္ ။ ႀကီးမားတဲ့ ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ႀကီးေတြက လႈပ္ရွားေနတဲ့ ႐ုပ္ပုံေတြ ေျပးလႊားေနတဲ့ ဒီဇိုင္းေတြနဲ႔ ..။

ေခါင္မိုးမွာ CITY TAXI လို႔ ေရးထားတဲ့ အဝါေရာင္မီးေလးေတြ လင္းေနတဲ့ေလးေထာင့္ ပလပ္စတစ္ အတုံးေလး
ေတြနဲ႔ အျပာေရာင္ ဆူဘာ႐ူး အမ်ိဳးအစား တက္ဆီကားေလးေတြ ကိုလည္း ဟိုမွာ ဒီမွာ ေတြ႕ေနရသည္ ။

ေကာင္းကင္ယံမွာ ၿမိဳ႕လုံျခဳံေရး ရဲရဟတ္ယာဥ္တစီး တဒတ္ဒတ္နဲ႔ ကင္းလွည့္ေနသည္ ။

ဗိုလ္ခ်ဳပ္ေအာင္ဆန္းလမ္းနဲ႔ ဆူးေလဘုရားလမ္း ေထာင့္ ။

ေနဗလ ...လမ္းေထာင့္မွာ ရပ္ထားတဲ့ သူ႔ရဲကားထဲက ထြက္လိုက္သည္ ။ သူ႔ကားနံပါတ္က ၀၀၁ ..။  ေနဗလသည္ အရပ္ေျခာက္ေပနီးပါးျမင့္တဲ့ သန္မာထြားႀကိဳင္းတဲ့ လူရြယ္တေယာက္ပါ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ မွာ ကင္းလွည့္ရဲကားေတြကို ထိန္းခ်ဳပ္တဲ့ Team Leader တာဝန္ခံ ရဲအုပ္တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

အျပာရင့္ေရာင္ ရဲဝတ္စုံမွာ အနက္ေရာင္ က်ည္ကာကိုယ္ၾကပ္အက် ႌကို အေပၚက ဝတ္ထားသည္ ။ အနက္ေရာင္ က်ည္ကာအက် ႌရဲ့ ရင္ဘတ္မွာ အျဖဴေရာင္ အဂၤလိပ္စာလုံး POLICE ဆိုတာ ထင္ထင္ရွားရွား ေတြ႕ေနရသည္ ။

ညာဖက္ခါးမွာပစ္ခတ္လိုက္လၽွင္ ထိမွန္ၿပီး စကၠန႔္ပိုင္းအတြင္း ေမ့ေျမာသြားေစတဲ့ ေမ့ေဆးက်ည္ဆန္သုံး ပစၥတိုကို ခ်ိတ္ထားၿပီး ဘယ္ဖက္ခါးမွာ စကားေျပာစက္တလုံး ရွိေနသည္ ။

ယခုအခါ ၿမိဳ႕ထိန္းသိမ္းေရး ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္မ်ားသည္ ေမ့ေဆးေသနတ္ေတြကို အသုံးမ်ားသည္ ။ အၾကမ္းဖက္သမားမ်ားနဲ႔ စစ္ေသြးႂကြအုပ္စုေတြလို လက္နက္ႀကီးေတြ ကိုင္ေဆာင္ၾကတဲ့ လူဆိုးလူၾကမ္းေတြနဲ႔ ရင္
ဆိုင္ၾကရတဲ့ အထူးစစ္ဆင္ေရးတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသာလၽွင္ဘဲ ျပင္းထန္တဲ့ ယမ္းအားေသနတ္မ်ားကို ကိုင္ဆြဲၾကေတာ့
သည္  ။

BMW အမ်ိဳးအစား အျပာရင့္ေရာင္ ရဲကားရဲ့ ကိုယ္ထည္ ေဘးတဖက္တခ်က္မွာ အျဖဴေရာင္ အဂၤလိပ္စာလုံးနဲ႔ YANGON POLICE လို႔ ေရးထိုးထားတဲ့ စာတမ္း ပါသည္ ။
ကားရဲ့ ဖင္ပိုင္းမွာေတာ့ အေရးေပၚ 119 လို႔ အျဖဴေရာင္စာတမ္း ရွိသည္ ။

ဒီေန႔ည သူ႔ဂ်ဴတီမွာ ဘာ ဆိုးဆိုးဝါးဝါး အမႈအခင္းမွ မျဖစ္ပါေစနဲ႔လို႔ ေနဗလ ဆုေတာင္းေနသည္ ။ အမႈအခင္းေတြ ျဖစ္ရင္ ပ်ားတုပ္ေရာ ။ သတၱဝါအေပါင္း ေအးေအးခ်မ္းခ်မ္း ရွိၾကပါေစ ..လို႔ ေမတၱာပို႔ ဆုေတာင္းရင္း အနီးရွိ ညလုံး
ေပါက္ဖြင့္ေသာ ဆဲဗင္းအလဲဗင္း (  7 eleven  )ဆိုင္ေလးထဲကို ဝင္လိုက္သည္ ။

ဆိုင္ထဲ သူအဝင္မွာ ရင္ဘတ္မွာ 7 eleven  တံဆိပ္နဲ႔ အစိမ္းေရာင္လက္တိုအက် ႌ..ေဘာင္းဘီအနက္ ဝတ္ထားတဲ့ စက္႐ုပ္ ( ရိုးေဘာ့ )က “ မဂၤလာညခ်မ္းပါ....ဆဲဗင္းအလဲဗင္းက ႀကိဳဆိုပါတယ္ ….” လို႔ ခါးညႊတ္ခါ ႏုတ္ဆက္သည္ ။ ေကာ္ဖီေကာင္တာဖက္ ကို သူေလၽွာက္သြားေတာ့ ေနာက္ထပ္ စက္႐ုပ္တေကာင္က ေကာ္ဖီေကာင္တာမွာ သန႔္ရွင္းေရး လုပ္ေနသည္ ။

သူ႔ကို ျမင္ေတာ့ “ မဂၤလာပါ ..” လို႔ ႏုတ္ဆက္သည္ ။ ေနဗလက လွည့္ေတာင္ မၾကည့္ဘဲ သူ႔အတြက္ ေကာ္ဖီကို
ေကာ္ဖီအိုးထဲကေန ခြက္ထဲကို ေလာင္းထည့္သည္ ။

Robot စက္႐ုပ္ေတြကို လူေတြက ဂ႐ုမစိုက္ ။ မေလးစားၾကဘူး ။ အကယ္လို႔သာ စက္႐ုပ္ေတြ ေနရာမွာ လူသား ဝန္
ထမ္းေတြကသာ “ မဂၤလာပါ ...” လို႔ ႏုတ္ဆက္ခဲ့ရင္ ေနဗလတို႔က ျပန္ႏုတ္ဆက္ၾကမည္ ျဖစ္ေပမယ့္ သက္မဲ့စက္႐ုပ္ေတြကိုေတာ့ အေလးမထား..မသိသလို ဘဲ ေနၾကသည္ ။

ေနဗလသည္ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္ေဒသ လုံျခဳံေရးကို ကြပ္ကဲ တာဝန္ယူေနရတဲ့ ရန္ကုန္တိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕က ရဲအုပ္ တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

 သူ႔အလုပ္က မိုးေမၽွာ္တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြနဲ႔ ေန႔ေရာညပါ စည္ကားေနတဲ့ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕လည္ေခါင္မွာ ၿငိမ္ဝပ္ပိျပားေရးနဲ႔ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရး အတြက္ ေျပးလႊားလုပ္ကိုင္ေနရတဲ့ အလုပ္မို႔ အိပ္ခ်ိန္စားခ်ိန္ မမွန္ဘူး ။ အေရးႀကီးရင္ ေန႔ေရာညပါ အလုပ္လုပ္ရသည္ ။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕သည္ တိုးတက္သထက္ တိုးတက္ လာၿပီး အေရွ႕ေတာင္အာရွမွာ နံမည္ႀကီး ဒိတ္ဒိတ္ၾကဲ ၿမိဳ႕ႀကီးတၿမိဳ႕ ျဖစ္လာခဲ့သလို ပဲခူး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ ေလဆိပ္ႀကီးမွာလည္း ေန႔ေရာ ညပါ နိုင္ငံျခားေလယာဥ္ေတြ ဆင္းတက္ေနသည္ ။ အလုပ္လာလုပ္သူ နိုင္ငံျခားသားေတြ ..လာလည္ပတ္သူ တိုးရစ္ကမၻာလွည့္ေတြ နဲ႔ စည္ကားေနသည္ ။

ေနဗလတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ကလည္း ေန႔ေရာညပါ တရားဥပေဒစိုးမိုးေရးနဲ႔ ရပ္ရြာေအးခ်မ္းသာယာေရးအတြက္ အလုပ္လုပ္
ေနၾကသည္ ။

ေနဗလတို႔ လက္ရွိ ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕သည္ ေရွးအရင္ေခတ္ကလို စုတ္ျပတ္သတ္ေနတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႕ မဟုတ္ေတာ့ ။ ျပည္သူေတြကို တကယ္ ကူညီတဲ့ တကယ့္ျပည္သူ႔ရဲစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ။ ေခတ္မွီတဲ့ တန္ဆာပလာ လက္နက္ကရိယာ ယာဥ္ေတြနဲ႔ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကမၻာ့အဆင့္မွီ ရဲတပ္ဖြဲ႕ ျဖစ္ေနၿပီ ။ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ေျပာင္းလဲကုန္ၿပီ ။

ရဲေတြရဲ့ လစာနဲ႔ ခံစားခြင့္ကလည္း အရင္တုံး ေခတ္ေတြနဲ႔ လားလားမွ မဆိုင္ မတူ ေတာ့ ။ လုံေလာက္တဲ့ လစာခံစားခြင့္ေတြ ရၾကသည္ ။ ဒီအတြက္ ေအးေအးေဆးေဆး အလုပ္ႀကိဳးစားလုပ္ခ်င္တဲ့ ရဲေတြ အေနနဲ႔လည္း ဝမ္းစာဖူလုံတဲ့အတြက္ လပ္စားစရာ မလိုေတာ့ ။ လူေနမႈ အဆင့္ ျမင့္မားလာၾကတာနဲ႔အမၽွ စိတ္ဓါတ္ေတြလည္း ျမင့္မားလာၾကတဲ့ သေဘာပါဘဲ ။

နိုင္ငံေတာ္ အစိုးရကလည္း လိုအပ္တဲ့ ႐ုံးသုံး ပစၥည္း..စာရြက္စာတမ္းေတြကို အလုံအေလာက္ ထုတ္ေပးထားလို႔
ေရွးေရွးေခတ္ကလို ၁၁၉ ေခၚတဲ့အခါ “တက္ဆီဖိုး ေပးမွာလား...စာရြက္စာတမ္းဖိုး ေပးမွာလား...” လို႔ ေတာင္းစရာ မလိုေတာ့ဘူး ။

အမႈလာတိုင္တဲ့ ဒုကၡေရာက္လာသူကို ေရသန႔္ဘူး..ေကာ္ဖီ..လဖက္ရည္နဲ႔ေတာင္ ဧည့္ခံနိုင္ေနပီ ။ ခ်ိဳသာၿပီး မ်က္ႏွာထား ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ ျပည္သူကို ကုညီတာေၾကာင့္ ရဲေတြ နံမည္ေကာင္း ရေနတဲ့ အခ်ိန္အခါပါ ။

ေနဗလတို႔ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြသည္ ျပည္သူေတြ ေအးခ်မ္းေစဖို႔ ေန႔ေရာညပါ လုံျခဳံေရး တာဝန္ကို ယူေပးေနၾကတဲ့
အခါ ဒုစရိုက္မႈမ်ား မျဖစ္ပြားရေလေအာင္ ကင္မရာအမ်ိဳးမ်ိဳးနဲ႔ ဒ႐ုန္း ေတြကို သုံးၿပီး ေစာင့္ၾကည့္ၾကသလို စက္႐ုပ္ရဲမ်ားနဲ႔ ပတၱေရာင္လွည့္ကင္းေတြ လွည့္ေပးသည္ ။

လူ ကိုယ္တိုင္လည္း ဂ်ဴတီခ်ိန္းနဲ႔ ၿမိဳ႕ရဲ့ ေနရာအႏွံ့အျပားမွာ ေစာင့္ၾကပ္ေပးသည္ ။ ရန္ကုန္ရဲတပ္ဖြဲ႕က စည္းစနစ္
ေကာင္းလြန္းလို႔ အေရွ႕ေတာင္အာရွ နိုင္ငံေတြက အတုခိုး နမူနာ ယူၾကရတဲ့ အထိ တိုးတက္ေနသည္ ။

၂၀၅ဝခုႏွစ္က စၿပီး ကမၻာတဝွမ္းလုံးမွာ စက္႐ုပ္ ( ရိုးေဘာ့ )ေတြကို လူေတြက ေနရာတကာမွာ အသုံးခ်လာခဲ့သည္ ။

နိုင္ငံတကာ စစ္တပ္ေတြမွာလည္း စက္႐ုပ္ေတြ အသုံးျပဳမႈက တြင္က်ယ္လာသည္ ။ ရန္သူရဲ့ မိုင္းကြင္းေတြမွာ စက္႐ုပ္
ေခြးမ်ားကို လႊတ္ၿပီး မိုင္းရွာေဖြခိုင္းသလို တိုက္ပြဲမ်ားမွာလည္း စက္႐ုပ္စစ္သားေတြကို အသုံးျပဳတာေတြလည္း ပိုမ်ား
လာသည္ ။ ေတာင္တက္ေတာင္ဆင္း လမ္းေတြမွာ ယခင္ေရွးေခတ္က လား..ျမည္း သတၱဝါေတြကို ဝန္တင္ဖို႔ အသုံးျပဳခဲ့တဲ့ေနရာမွာ စက္႐ုပ္ျမင္းေတြကို အစားထိုး သုံးစြဲေနခဲ့ၾကတာ အခ်ိန္ အတန္ငယ္ေတာင္ ၾကာျမင့္ေနၿပီ ။

                         ျမန္မာ့ရိုးေဘာ့ ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ုံကလည္း လိုအပ္တဲ့ ဝန္ေဆာင္မႈေတြ ေပးတဲ့ စက္႐ုပ္ေတြကို ထုတ္လုပ္ေရာင္းခ်ေပးလို႔ လဖက္ရည္ဆိုင္ေတြ စားေသာက္ဆိုင္ေတြမွာ စက္႐ုပ္ စားပြဲထိုးေတြ..ဧည့္ႀကိဳေတြ အသုံးျပဳ
ေနၾကသည္မွာ ႏွစ္အေတာ္ေတာင္ ၾကာခဲ့ၿပီ ။

ျမန္မာနိုင္ငံ ရဲတပ္ဖြဲ႕မွာလည္း စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ေနာက္ပိုင္းမွာ ေတာ္ေတာ္ သုံးလာၾကသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲမ်ားက လိုအပ္တဲ့ လမ္းႀကိဳလမ္းၾကားေတြမွာ အခ်ိန္မေတာ္ ပတၱေရာင္ကင္းလွည့္ၾကရသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲေတြက ထုတ္လုပ္
ခဲ့ၿပီးသမၽွ စက္႐ုပ္ေတြထဲမွာ အဆင့္အျမင့္ဆုံး ျဖစ္သည္ ။ စက္႐ုပ္ ထုတ္လုပ္သူမ်ားကလည္း စက္႐ုပ္ရဲေတြရဲ့ စြမ္း
ရည္မ်ိဳးကို တျခား စက္႐ုပ္ေတြမွာ မထည့္ေပးၾကဘူး ။ အစိုးရရဲ့ စီမံခ်က္ ျဖစ္သည္ ။  ရဲစက္႐ုပ္ေတြရဲ့ စြမ္းေဆာင္နိုင္
စြမ္းက သာမန္ စက္႐ုပ္ေတြထက္ ျမင့္သည္ ။ သာသည္ ။ သာေအာင္ လုပ္ထားသည္ ။

ရဲတပ္ဖြဲ႕က စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ဓါးစာခံ ေတြကို ဝင္ကယ္တဲ့ ေနရာေတြ လူဆိုးဂိုဏ္း စခန္းေတြကို ဝင္ေရာက္ စီးနင္းတဲ့
အခါေတြမွာ အသုံးမ်ားသည္ ။ လူသားရဲေတြရဲ့ အသက္အႏၲရာယ္ ထိခိုက္နိုင္တဲ့ ေနရာေတြမွာ စက္႐ုပ္ေတြကို ခိုင္း
ေစသည္ ။ လူဆိုးလူမိုက္ေတြရဲ့ လက္ခ်က္နဲ႔ လူသားရဲေတြကို ထိခိုက္မယ့္အစား စက္႐ုပ္ေတြကို ခံေစ ျဖစ္ေစ တဲ့ သေဘာ ျဖစ္သည္ ။

ပတၱေရာင္ ကင္းလွည့္တဲ့ေနရာမွာ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို အမ်ားဆုံး အသုံးျပဳၾကသည္ ။ ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာ သန္းေကာင္
ေက်ာ္ အခ်ိန္ေတြမွာ ကင္းလွည့္ေနတဲ့ ရဲစက္႐ုပ္မ်ားကို ေတြ႕နိုင္သည္ ။
သူတို႔ရဲ့ မ်က္လုံးေတြမွာ ကင္မရာမ်ား ျဖစ္လို႔ ဒီကင္မရာမ်ားေၾကာင့္ ရဲဌာနခ်ဳပ္က ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ားကို အကုန္ျမင္ေနရသည္ ။ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို တာဝန္ယူရတဲ့ ယူနစ္က စက္႐ုပ္ရဲေတြ ဆီက ထုတ္လႊင့္လိုက္တဲ့ ႐ုပ္ပုံေတြကို ထိုင္ၾကည့္ၾကရသည္ ။ထို႔ေၾကာင့္ ရဲဌာနခ်ဳပ္က စက္႐ုပ္ရဲေတြကို အမိန႔္လွမ္းေပးကာ ေစခိုင္းနိုင္သည္ ။

 ရဲဌာနခ်ဳပ္မွ တာဝန္ရွိသူမ်ားသည္ ၿမိဳ႕အႏွံ့ တပ္ဆင္ထားေသာလုံျခဳံေရးကင္မရာမ်ား ေၾကာင့္ ၂၄နာရီ ပတ္လုံး ၿမိဳ႕ထဲမွာ ဘာေတြ ျဖစ္ေနသလဲ ဆိုတာကို ေစာင့္ၾကည့္နိုင္သည္ ။

တခ်ိဳ႕ လူေတြက ဒါကို မေက်နပ္ၾက ။ သူတို႔ကို အခုလို ရဲတပ္ဖြဲ႕က ေစာင့္ၾကည့္ေနတာကို လူ႔အခြင့္အေရး နစ္နာ ဆုံးရႈံးသည္လို႔ ထင္သည္ ။ ကင္မရာမ်ား တပ္တာကို ဆႏၵျပၾကသည္ ။

ရဲတပ္ဖြဲ႕က လူေရာ စက္႐ုပ္ေရာနဲ႔သည္ေလာက္ ေစာင့္ၾကည့္ေနတဲ့ၾကားက ဒုစရိုက္မႈေတြက ျဖစ္ပြားေနဆဲဘဲ ။

ေကာ္ဖီစက္ေအာက္မွာ ေဖါ့ခြက္ေလး ထိုးထည့္လိုက္တာနဲ႔ သူ ေသာက္ေနက် ေကာ္ဖီခါးခါးေတြ တဒီးဒီးနဲ႔ ခြက္ထဲ
ကို က်လာသည္ ။ ေမႊးပ်ံ႕ေနတဲ့ ေကာ္ဖီရနံ့ကို သူ ရလိုက္သည္ ။

 ေနဗလ ေကာ္ဖီဆို ခါးမွ ႀကိဳက္သည္ ။ သၾကားနဲ႔နို႔ သူထည့္ေသာက္ေလ့မရွိဘူး ။ ေနဗလ ေကာ္ဖီကို အရသာခံေသာက္ရင္း ဆိုင္ရဲ့အျပင္ကို လွမ္းၾကည့္လိုက္သည္ ။


ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ မ်က္စိလ်င္ နားပါးသည္ ။ ဆိုင္ရဲ့ အေရွ႕မွာ တခုခု ျဖစ္ေနသည္ ဆိုတာကို သူသိလိုက္လို႔
ၾကားလိုက္လို႔ ၾကည့္လိုက္တာ ။ သားေရအနက္ေရာင္ စကပ္တိုတိုေလးကို ဝတ္ထားတဲ့ ေကာင္မေလးတေယာက္ကို ကားနက္ႀကီးတစီးေပၚက ဆင္းလာတဲ့ လူတစုက ၀ိုင္းကာ ေနာက္ေျပာင္ ဗ႐ုတ္က်ေနသည္ ။

ေကာင္မေလးက ဆတ္ဆတ္ထိ မခံ ျပန္လွန္ ရန္ေတြ႕ေနသည္ ။ စီးလာတဲ့ကားႀကီးက ေတာက္ပလြန္းသ
လို ဒီလူေတြ ဝတ္စားထားတာေတြကလည္း ကားႀကီးနဲ႔အၿပိဳင္ ေတာက္ေျပာင္ေနသည္ ။ ေကာင္မေလး မခံခ်င္ေအာင္
ဘာေတြမ်ား ေနာက္ေျပာင္ေနပါလိမ့္ ။

အင္း..ေနာက္ေျပာင္ဗ႐ုတ္က်ရေအာင္ သႀကီန္ အခ်ိန္အခါလည္း မဟုတ္ ။ သန္းေကာင္ေက်ာ္ ညအခ်ိန္ ။ မိန္းကေလးက သေဘာမတူရင္ မႏွစ္ၿမိဳ႕ရင္ အမႈႀကီးၿပီေပါ့..။

၂၀၃ဝခုႏွစ္ ကထဲက မိန္းမေတြကို အနိုင္အထက္လုပ္တာေတြကို တားဆီးဖို႔ ဥပေဒအသစ္ေတြ ထပ္မံ ျပဌာန္းခဲ့လို႔
တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ အေရးယူမႈေတြ ဆက္တိုက္ လုပ္ေနတဲ့အခ်ိန္ အခုလို လုပ္ရပ္ေတြ လုပ္ေနတာက ထူးဆန္း
ေနတယ္ ။ မိဘ အရွိန္အဝါနဲ႔မ်ား ဥပေဒကို မထီမဲ့ျမင္ လုပ္လို႔ ရမယ္လို႔ ထင္ေနၾကသလား မသိပါဘူး ။

ေကာ္ဖီဖိုးကို ထုတ္ေပးေပမယ့္ ေကာင္တာက စက္႐ုပ္ဝန္ထမ္းက မယူဘူး ။

ေကာ္ဖီခြက္အလြတ္ကို အမွိုက္ျခင္းထဲကို ပစ္ထည့္လိုက္ၿပီး ေနဗလ ဆိုင္ထဲက ထြက္လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္ေနၾကတာလဲ....”

ေနဗလရဲ့ အသံေၾကာင့္ ေစာ္ေလးကို ၀ိုင္းၿပီး ဆြဲလားရမ္းလား လုပ္ေနၾကတဲ့ ဘဲတအုပ္ ျခာကနဲ လွည့္ၾကည့္သည္ ။
ကားနက္ႀကီးသည္ တန္ဖိုးျမင့္လွတဲ့ အေနာက္နို္င္ငံလုပ္ကားႀကီး ဆိုတာ ေနဗလ သိသည္ ။ ဒီဘဲတအုပ္သည္လည္း
ခ်မ္းသာတဲ့ သူေဌးႀကီးေတြရဲ့ သားေတြ တူေတြ ျဖစ္နိုင္္သည္ ။ ေရႊဆြဲႀကိဳး တုတ္တုတ္ႀကီးေတြ လည္ပင္းမွာ ဆြဲထား
သလို လက္ေတြမွာလည္း ေရႊေရာင္ နာရီႀကီးေတြ ပတ္ထားသည္ ။

“ စက္႐ုပ္ရဲ..ဘာလာရႈပ္ေနျပန္တာလဲ...” သူတို႔ထဲမွာ ဦးေဆာင္သူလို႔ ယူဆရတဲ့ အရပ္ပုပု ဘိုက္ပူပူနဲ႔ လူက မ်က္ႏွာထား တင္းတင္းနဲ႔ အသံမာမာနဲ႔ ေမးလိုက္တယ္ ။

သူတို႔ စက္႐ုပ္ရဲနဲ႔ ၾကဳံဖူးေနက် ျဖစ္ဟန္တူသည္ ။
သူတို႔ထဲက ဆံပင္ေရႊေရာင္ေတြ ဆိုးထားတဲ့ လူေသးေသးေလး က “ ေဟ့..စက္႐ုပ္ရဲမဟုတ္ဘူး...ကိုဆန္နီ ...လူစစ္စစ္ရဲႀကီး..”လို႔ အသံေညႇာင္နာနာေလးနဲ႔ ေျပာလိုက္သည္ ။ က်န္တဲ့ လူေတြက တဟားဟား ေအာ္ရယ္လိုက္ၾကသည္ ။

ေခတ္ေျပာင္းေနေပမယ့္ စရိုက္ေတြ အက်င့္ေတြက ေခတ္ေဟာင္းစနစ္ေဟာင္းကလိုဘဲ ..ရွိေနေသးပါလား လို႔ ေနဗလ စဥ္းစားလိုက္မိသည္ ။

“ ကိုယ့္လမ္းကို သြားၾကကြာ..မိန္းကေလး ကို မေႏွာက္ယွက္ၾကပါနဲ႔ ...”

ႀကီးေသာ အမႈကို ငယ္ေစ..ငယ္ေသာ အမႈကို ပေပ်ာက္ေစ ဆိုတဲ့ ေဆာင္ပုဒ္နဲ႔ အညီ ေနဗလသည္ ေအးေအး
ေဆးေဆး ေျပလည္သြားေစခ်င္သည္ ။ အမႈမလုပ္ခ်င္ဘူး ။ မင္း လမ္း မင္းသြား...ငါလဲ ဘာမွ အမႈမဖြင့္ဘူး ဆိုတာ
မ်ိဳး လုပ္ခ်င္သည္ ။

သည္အခ်ိန္မွာ ေနဗလရဲ့ ဦးထုပ္မွာ တပ္ဆင္ထားတဲ့ ကင္မရာကေန ျဖစ္ပ်က္ေနတာမ်ားကို အစအဆုံး ဗီဒီယို ရိုက္ထားေနၿပီ ျဖစ္သည္ ။

သူတို႔ရဲ့ အေႏွာက္အယွက္ကို ခံေနရတဲ့ အနက္ေရာင္ သားေရစကပ္နဲ႔ မိန္းကေလး က ” က်မ မိန္းမေကာင္းပါ ..သူ
တို႔က က်မကို ဖါ ထင္ၿပီး အတင္းဆြဲေခၚေနၾကတယ္ရွင့္..ကူညီပါ ရဲႀကီးရယ္ ...” လို႔ ေျပးလာၿပီး တိုင္တမ္း
သည္ ။

“ ကဲ..တိုင္တဲ့လူက တိုင္ေနၿပီ..ခင္ဗ်ားတို႔ ေအးေအးေဆးေဆး သြားၾကဗ်ာ ….က်ဳပ္လဲ ေအးေအး ေနပါရေစ ..သာယာတဲ့ ညခ်မ္း အခ်ိန္မွာ ဘာလို႔ အခ်င္းမ်ားၾကမလဲ...”

ေနဗလက ေမတၱာရပ္ခံေနေပမယ့္ လူရမ္းကားတစုက ေနာက္ဆုတ္လို႔ မသြားဘူး ။ ေနဗလ ...ဌာနခ်ဳပ္ကို စက္နဲ႔
ေခၚလိုက္ၿပီ ။ လူရမ္းကားေတြက သူ႔ကို ရန္ျပဳဖို႔ တိုးကပ္လာေနခ်ိန္မွာဘဲ ေခါင္မိုးမွာ အနီအျပာမီးတန္းေတြနဲ႔ ရဲ
ကား ႏွစ္စီး သူတို႔ေဘးကို ထိုးဆိုက္လာသည္ ။

ျမန္မာ့အႀကီးစား စက္မႈ လုပ္ငန္း နဲ႔ ဟမ္းမား ကုမၸဏီက   ဖက္စပ္ ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ ဟန္းမားပုံစံသစ္ “ မိေခ်ာင္း ” ရဲဂ်စ္ကားမ်ား ျဖစ္သည္ ။

ရဲသားေလးေယာက္ မိေခ်ာင္းေတြေပၚက ဆင္းလာသည္ ။ လက္ထဲမွာ လၽွပ္စစ္ဓါတ္အား လႊတ္ထုတ္နိုင္တဲ့ စတန္းဂန္းမ်ားကိုင္ေဆာင္ထားၾကသည္ ။ လူရမ္းကားတစုသည္ စတန္းဂန္းနဲ႔ အပစ္ခံဘူးၾကသူမ်ားမို႔ ေနာက္ဆုတ္သြားၾကသည္ ။
တဒန႔္ဒန႔္နဲ႔ ဂန႔္သြားမွာမို႔ လန႔္တာ ...။

လူရမ္းကားေတြက သူတို႔ဟာ ဘယ္သူ ဘယ္ဝါရဲ့သားေတြပါလို႔ ထုတ္ေဖၚေျပာၾကားၾကၿပီး သူတို႔ကို ထိရင္ ဘာျဖစ္
မယ္..ညာျဖစ္မယ္..ဆိုတာေတြ မိုးတလုံး ေလတလုံး ေျပာဆိုၾကသည္ ။ ေခတ္ေတြ စနစ္ေတြ အခါခါ ေျပာင္းခဲ့ေပမယ့္ လူေတြက ဟိုးေခတ္ကလိုဘဲ ။ ရဲသားေတြက နဲနဲမွ ဂ႐ုမစိုက္ ။ အားလုံးကို
 လက္ထိပ္ခတ္ ဖမ္းဆီး တင္ေဆာင္သြားသည္  ။ ကာအိေျႏၵပ်က္ျပားေစမႈ..လက္ေရာက္မႈေတြတင္ မကဘဲ ဝတၱရားေႏွာက္ယွက္မႈ ..ၿခိမ္းေျခာက္မႈေတြပါ ထပ္တိုးသြားသည္ ။

ၿမိဳ႕ေတာ္တဝိုက္ တရားဥပေဒ စိုးမိုးေရးနဲ႔ ၿငိမ္းခ်မ္းသာယာေရးသည္ သူတို႔ရဲေတြရဲ့ တာဝန္ ျဖစ္သည္ ။
ယခုအခါ  ယခင္ေခတ္ကလို  ျပည္သူကမုန္းတီးခဲ့တာေတြ..မရွိေတာ့ ။ ျပည္သူကို အကာအကြယ္ေပးတဲ့ ျပည္သူ အားကိုးတဲ့...တကယ့္ ျပည္သူ႔ရဲစစ္စစ္ေတြ ျဖစ္ေနၿပီ ။

လူမိုက္လူဆိုးေတြ မုန္းတာကို ေနဗလတို႔ လုံးဝ ဂ႐ုမစိုက္ပါ ။ မုန္းခ်င္သေလာက္ မုန္းစမ္းပါေစ ..။ ျပည္သူေတြ မမုန္း
ဖို႔ဘဲ အေရးႀကီးသည္ ။


ပတ္ဝန္းက်င္သည္ ျပန္လည္ ၿငိမ္သက္ေအးခ်မ္းသြားေတာ့ အနက္ေရာင္ သားေရစကပ္တိုနဲ႔ ေကာင္မေလးလည္း ေနဗလကို ေက်းဇူးတင္စကား လာေျပာသည္ ။ ေနဗလက “ မလိုပါဘူး ..အဆင္ေျပရင္ ပီးတာဘဲ..” လို႔ ခပ္မာမာ ျပတ္ျပတ္ ေျပာကာ ရဲကားထဲ ျပန္ဝင္သြားသည္ ။

ေကာင္မေလးက ႏႈတ္ခမ္းေလး စူေထာ္ၿပီး...“ ဘယ္လို ရဲႀကီးလဲ...လူ႔ဂြစာ လူ႔ဂလန႔္ ရဲႀကီး...မုန္းလိုက္တာ..” လို႔
ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္တာကို ေနဗလ မၾကားလိုက္ ...။

ရဲကားထဲက ၀ါယာလက္ စက္က အသံေတြ ထြက္လာသည္ ။

“ သိန္းမင္း..သိန္းမင္း......ပ်ံလႊား၁၁..သတင္းပို႔တယ္...အားလုံး ..ၿငိမ္းခ်မ္းတယ္ ….အိုဗာ.....”

သိန္းမင္း ဆိုတာက သူ႔အမည္ဝွက္ ..။ ပ်ံလႊား၁ ကေန ၂၀ က သူ႔လက္ေအာက္က ကင္းလွည့္ရဲကားမ်ား ျဖစ္သည္ ။

လသာၿမိဳ႕နယ္ဖက္ကို တပတ္လွည့္လိုက္သည္ ။
၁၉လမ္း..လမ္း၂၀ တဝိုက္မွာ စည္ကားေနဆဲ  ။ တဒိန္းဒိန္း သီခ်င္းသံေတြ နဲ႔ ဆိုင္ခန္းေတြက မီးေတြ ထိန္ထိန္လင္းလ်က္ လူေတြ ျပည့္ႏွက္ေနသည္ ။

ဆာေတးဆိုင္ေတြ အကင္ဆိုင္ေတြ...စည္ကားေနဆဲ ။ လသာလမ္း ေထာင့္မွာ သူ႔လက္ေအာက္က ရဲကား ပ်ံလႊား၁၅ ကို ေခါင္မိုးမီးတန္း တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ ေတြ႕ရလို႔ သူ သြားၾကည့္လိုက္သည္ ။

“ ဘာျဖစ္လဲ..ပ်ံလႊား၁၅ ….”

“ ရမ္းကားေနတဲ့ အမူးသမား တေယာက္ ေတြ႕လို႔ ဆြဲစိေနတာပါ...သိန္းမင္း ….”

“ အိုေက..ပ်ံလႊား၁၅...အကူအညီ လိုအပ္လား....”

“ မလိုအပ္ပါဘူး..သိန္းမင္း....အဆင္ေျပပါတယ္ ...”

“ အိုေက..ဆက္လုပ္ပါ..အိုဗာ.......”

ကမ္းနားလမ္းဖက္က ပတ္ၿပီး အလုံဖက္ကို သူ ေမာင္းသြားသည္ ။ ကမ္းနားလမ္း တေလွာက္မွာ နိုက္ကလပ္ေတြ
စားေသာက္ဆိုင္ေတြ တန္းစီေနသည္ ။ မိုးေမၽွာ္တိုက္ျမင့္ႀကီးေတြဆီက နီရြန္ေၾကာ္ျငာဆိုင္းဘုတ္ေတြက တဖ်တ္ဖ်တ္နဲ႔ လင္းလြန္းေနသည္ ။ လမ္းေဘး ဘီယာဆိုင္ေလးေတြမွာ  နိုင္ငံျခားသား သေဘၤာသား တခ်ိဳ႕သည္ ေၾကးစားညဉ့္ငွက္မေလးေတြနဲ႔ တဟီးဟီး တဟားဟား ရယ္ေမာရင္း ဘီယာထိုင္ေသာက္ေနၾကသည္ ။ သီခ်င္းသံေတြက တထုန္းထုန္းနဲ႔ က်ယ္ေလာင္ေနသည္ ။

အလုံပန္းၿခံေထာင့္မွာ ပ်ံလႊား၁၂ ကို ေတြ႕သည္ ။ ေမွာင္ရိပ္ထဲမွာ မီးပိတ္ၿပီး ကင္းပုန္းဝပ္ ေနသည္ ။ ၿငိမ္ေနသည္ ။

ဘာထူးလဲ..အေၾကာင္းျပန္ ပ်ံလႊား၁၂......”
“ သိန္းမင္း ...ပ်ံလႊား၁၂..အားလုံး ပိစ္ဘဲ.....ဘာမွ မထူးဘူး ….အိုဗာ …..”

“ အိုေက..ပ်ံလႊား၁၂ ...အေၾကာင္းထူးရွိရင္ သတင္းပို႔ပါ....အိုဗာ....အင္..ေအာက္....”

ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္လမ္းမႀကီးတေလၽွာက္မွာလည္း မာဆတ္ အႏွိပ္ခန္းေတြ..ေကတီဗီဆိုင္ခန္းေတြ တန္းစီေနၾက
သည္ ။ ခဏတာ ရပ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ ေအာက္ၾကည့္ျမင္တိုင္ လမ္းမႀကီး နဲ႔ အလုံလမ္းေထာင့္က မက္ခ္ေဒါနယ္လ္ဆိုင္ေလးက မီးလင္းေနဆဲ ..။ ဒီဆိုင္ေလးကို ေတြ႕လိုက္ေတာ့ အတိတ္က ျဖစ္ရပ္ေတြက ႐ုတ္တရက္ ျပန္ေပၚလာရသည္ ။ ဟန္စုယဥ္နဲ႔ သူ အတူတူ အျမဲထိုင္ၿပီး ေကာ္ဖီေသာက္..အေအးေသာက္တဲ့ ဆိုင္ေလးမို႔ပါ ။

ဟိုတုံးက ….။

သူနဲ႔ ဟန္စုယဥ္တို႔ သဲသဲလႈပ္ ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ ။
အရမ္းအရမ္းကို ခ်စ္ခဲ့ၾကတယ္ ။

ေတာ္ၿပီ ။ ျပန္မေတြးခ်င္ေတာ့ဘူး ။ ကားကို ဗားဂရာေဂ်ာက္ဖက္ကို ဦးတည္ကာ  ေမာင္းလိုက္သည္ ။

စမ္းေခ်ာင္း ပဒုမၼာ စေတဒီယန္ႀကီးမွာ ဒီေန႔ည စတိတ္ရွိုးပြဲ ရွိတာကို သူ သတိရသည္ ။ ေခတ္ေဟာင္းေတးဂီတေျဖေဖ်ာ္ပြဲႀကီး ျဖစ္သည္ ။ ေရွးေခတ္က အိုင္းရင္းခေရာ့စ္တီးဝိုင္းနဲ႔ နံမည္ႀကီးခဲ့တဲ့ အဆို
ေတာ္ေတြရဲ့ ငယ္မူျပန္လက္ရာေတြကို ျပန္လည္ဆန္းသစ္တဲ့ ပြဲ တဲ့ ။

အဲဒီဖက္ကို ေမာင္းလိုက္သည္ ။ သူ႔လူေတြ တေယာက္မွ ပဒုမၼာစေတဒီယန္ႀကီး ဖက္မွာ မေတြ႕ဘူး ။
ကားကို ခဏရပ္ၿပီး ပြဲခင္း အေျခအေနကို ၾကည့္သည္ ။ အစဥ္အလာ မပ်က္ ေရမုန႔္ဆိုင္ ဘူးသီးေၾကာ္ဆိုင္ ေကာက္
ညႇင္းက်ည္ေတာက္ဆိုင္ေတြ ေတြ႕ရသည္ ။

စေတဒီယန္ႀကီးဆီက ေရွးေခတ္က အဆိုေတာ္ႀကီး မ်ိဳးႀကီးရဲ့ “ မလာပါနဲ႔ ” ဆိုတဲ့ သီခ်င္းသံက ပ်ံ႕လြင့္လာသည္ ။

မလွမ္းမကမ္း ကို ရဲကားတစီး ထိုးဆိုက္လာသည္ ။

“ သိန္းမင္း ..သိန္းမင္း....ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္ ..”

“ ၾကားတယ္...ၾကားတယ္...ဘာထူးလဲ...”

“ အားလုံး အိုေကပါတယ္..သိန္းမင္း...က်ေနာ္..ေဇယ်ာလင္းပါ..”

“ ေအာ္..ေအး....ေဇယ်ာလင္း... အေၾကာင္းမထူးရင္ ကိုယ္ လစ္မယ္ ...”

“ အိုေက..ေဘာ့စ္..”

သူ ကားကို ျပန္ေမာင္းထြက္ခဲ့လိုက္ၿပီး ျပည္လမ္းမႀကီးအတိုင္း ျပန္ေမာင္းခဲ့သည္ ။

ဘုန္းႀကီးလမ္းထိပ္ကို ေရာက္ေတာ့ အန္ဒါဂေရာင္းသံေစ်း ကို ဝင္ဖို႔ သတိရလိုက္သည္ ။ ခုတေလာ ဒီေျမေအာက္
သံေစ်း မွာ ရွိတဲ့ ေရခဲျပင္စကိတ္စီးတဲ့ ေနရာမွာ ေဆးဘဲေလးေတြ ေျခရႈပ္ေနလို႔ ပတၱေရာင္အဖြဲ႕ေတြကို ရဲမႉးဦး
ကိုကိုလင္းက မၾကာခဏ ဝင္ၾကည့္ၾကဖို႔ မွာထားတာ သူ သတိရလိုက္လို႔ ..။

“ ပ်ံံလႊား....ပ်ံလႊား.......အန္ဒါဂေရာင္းေစ်းနား ဘယ္သူရွိေနလဲ....”

“ သိန္းမင္း....ပ်ံလႊား ၁၅....ေခၚတယ္....အန္ဒါဂေရာင္းေစ်းနား ၁၅ ရွိေနတယ္ ….”

“ ပ်ံလႊား၁၅....ေရခဲစကိတ္ခန္းကို ဆင္းဝိုက္လိုက္ပါ...ငါလာခဲ့မယ္...”

“ ေကာင္းၿပီ..သိန္းမင္း....အိုဗာ....”

လမ္းေတာ္သံေစ်း ။
( Underground Market ) ဆိုတဲ့ နီယြန္မီး ဆိုင္းဘုတ္က မွိတ္တုတ္ မွိတ္တုတ္ ျဖစ္ေနသည္ ။
ကားေပၚက ဆင္းၿပီး စက္ေလွခါး ( အက္စ္ကေလတာ )နဲ႔ ေျမေအာက္ေစ်းဆိုင္တန္းေတြဆီကို သူ ဆင္းသြားသည္ ။

ပ်ံလႊား၁၅က ဒုတပ္ၾကပ္ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ကို သူ ေစာေစာက စက္နဲ႔ အရင္ဆင္းၾကည့္ခိုင္းထားသည္ ။ ေရခဲျပင္စကိတ္
စီးတဲ့ေနရာကို အနည္းဆုံး တညကို သုံးေခါက္ ကင္းလွည့္မည္ လို႔ သူေတြးေနသည္ ။ တခါ သူေရာက္သြားတဲ့အခ်ိန္
ပိန္ေညာင္ခါးကိုင္းေနတဲ့ ေဆးဘဲေလးတေကာင္ ေဆးဖိုးဖန္ခ်င္လို႔ ခိုးဖို႔ လုဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႕ဖူးသည္ ။

ေအာက္ထဲမွာ လူသိပ္မရွိ ။ မဟုတ္တာ လုပ္ခ်င္သူေတြက ဒါကို အခြင့္ေကာင္းယူနိုင္သည္ ။

ထုန္းကနဲ ေသနတ္သံတခ်က္ ၾကားလိုက္ရသည္ ။
ေရခဲျပင္စကိတ္ခန္း ဖက္ဆီက ...။
ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ဘာျဖစ္သလဲ မသိဘူး ။ ေဆာ္ကုန္ၿပီ ထင္တယ္ ။ သူ႔ညာဖက္ခါးက ေသနတ္ကို ထုတ္ကိုင္ၿပီး သတိ
နဲ႔ ေရွ႕ဆက္တိုးသြားလိုက္သည္ ။ ေထာင့္ခ်ိဳးအေကြ႕လမ္းဆီက ေျခသံၾကားလိုက္ရသည္ ။

ေသနတ္ကို ထိုးခ်ိန္လိုက္သည္ ။ ျမင္ကြင္းမွာ အေနာက္ကို လွည့္ၾကည့္ရင္း ေျပးလာတဲ့ လူတေယာက္ ေပၚလာ၏။
လက္ထဲမွာ ေသနတ္တလက္ ကိုင္ထားသည္ ။
“ ေသနတ္ခ်လိုက္ ...”
က်ယ္ေလာင္စြာ ေအာ္ သတိေပးလိုက္တံ့ သူ႔အသံလည္း ၾကားေရာ ဒီလူက သူ႔ဖက္ကို ေသနတ္ေျပာင္းကို လွည့္
လိုက္သည္ ။
“ ေဖါင္း....ေဖါင္း.....”
ႏွစ္ခ်က္ဆင့္ ပစ္ခတ္လိုက္တဲ့ သူ႔ေသနတ္က ေမ့ေဆးက်ည္ဖူးမ်ား ထိမွန္မႈုေၾကာင့္ အေနာက္ကိုလန္က်ၿပီး ကို႔
ရို႔ကားရား လဲက်သြားတဲ့ လူ ရဲ့ လက္ထဲက လြတ္က်သြားတဲ့ ေသနတ္ကို သူ ေကာက္ယူလိုက္သည္ ။

ေရွးေခတ္ေဟာင္းက ကို႔လ္ကုမၸဏီက လုပ္တဲ့ ပြိဳင့္ ၃၈ ေျခာက္လုံးျပဴး တလက္ပါ ။
အိုေဟာင္းေပမယ့္ လူကို ေသေစနိုင္တဲ့ ေသနတ္ ..။

ဒီလူရဲ့ အေနာက္က ေျပးလိုက္လာတဲ့ ဒုတပ္ၾကပ္ေဇာ္ေဇာ္တိတ္ ေရာက္လာသည္ ။

“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ..ေဇာ္တိတ္...”
“ ဒီငနာက စကိတ္လာစီးၾကတဲ့ မိသားစုတစုကို လုယက္ေနတဲ့ အခ်ိန္ က်ေနာ္က ဆရာေနဗလ ေျပာလိုက္လို႔ဒီ
ကို လာ ကင္းလွည့္တဲ့အခ်ိန္ ပက္ပင္းတိုးၾကတယ္..ဒီငနာက က်ေနာ့္ကို ပစ္ၿပီး ေျပးတာ...”

“ မင္းကို ထိေသးလား..”

“ မထိဘူး ဆရာေနဗလ...”

“ အိုေက....ေဆး႐ုံကား ေခၚကြာ.....ဌာနခ်ဳပ္ ကြပ္ကဲေရး႐ုံးကိုလည္း ျဖစ္ပ်က္တာေတြ သတင္းပို႔လိုက္အုံး...”

“ ဟုတ္ကဲ့ ဆရာ...”

သူ႔ရဲကားဆီကို သူ ျပန္ေလၽွာက္သြားသည္ ။

ခပ္ေဝးေဝးဆီက တပြပ္ပြပ္ အသံေပးၿပီး ေမာင္းသြားတဲ့ ရဲကားတစီး အသံကို ၾကားရသည္ ။ ကားထဲေရာက္ေတာ့
စက္ကေန လွမ္းေမးလိုက္သည္ ။

“ ပ်ံလႊား..ပ်ံလႊား.....သိန္းမင္း ေခၚတယ္...ဘာျဖစ္သလဲ...ၾကားရင္ အေၾကာင္းျပန္..အိုဗာ.....”
“ သိန္းမင္း..သိန္းမင္း......ပ်ံလႊား ၁၀ ေခၚတယ္ ..၂၈လမ္း ေအာက္လမ္း ထိပ္ မွာ လုယက္မႈ တခု ျဖစ္လို႔...အျမန္သြားေနတယ္....”

“ အိုေက.. လာခဲ့မယ္....”

ေခါင္မိုးက မီးအနီ ကိို ဖြင့္လိုက္ၿပီး အရွိန္ျပင္းျပင္းနဲ႔ ေမာင္းထြက္လိုက္သည္ ။

ဒီည သူေမၽွာ္လင့္ထားသလို ေအးေအးေဆးေဆး ျဖစ္မလာဘူး  ။ အလုပ္ေတြက ေပၚလာတယ္ ။

        ေနဗလ ဒီေန႔ အလုပ္က ေစာေစာ ျပန္မည္ ။ နီသိ ကို အိမ္ေခၚလာမယ့္ေန႔ ။ တကိုယ္တည္း ေနေနတဲ့ ေနဗလ အေဖၚလိုအပ္ေနတာ အမွန္ပါ ။ သုံးႏွစ္တိုင္တိုင္ ခ်စ္သူ ျဖစ္ခဲ့တဲ့ ဟန္စုယဥ္နဲ႔ ေနဗလ လမ္းခြဲလိုက္ၿပီးတဲ့ေနာက္
ေနာက္ထပ္ ခ်စ္သူ မရွိေတာ့ ။

နီသိ ...။
နီသိဝတီ ….။
နီသိဝတီ ...လာေတာ့မည္မို႔ ေနဗလ အရမ္း စိတ္ေတြ လႈပ္ရွားေနသည္ ။

ဟန္စုယဥ္ ….။
သစၥာမဲ့တဲ့ ခ်စ္သူေဟာင္း အေၾကာင္းကို ေတြးမိတိုင္း ေနဗလရဲ့ ေသြးေတြ ဆူလာသည္ ။ ေဒါသေတြ တလိပ္လိပ္
နဲ႔ ႂကြလာသည္ ။

ဟန္စုယဥ္က သူ႔ကြယ္ရာမွာ တျခားလူတေယာက္နဲ႔ တိတ္တဆိတ္ ေဖါက္ျပန္ေနတာကို ေနဗလ သိလိုက္ရေတာ့ ဟန္စုယဥ္ကို သူ စိတ္နာက်ည္းစြာနဲ႔ အဆက္ျဖတ္လိုက္သည္ ။ သူအသဲနာတာက ဟန္စုယဥ္နဲ႔ ညိတဲ့ေကာင္က
လူေကာင္းတေယာက္ မဟုတ္ဘူး ။ နံမည္ပ်က္ စာရင္းဝင္ လူမိုက္တေယာက္ ျဖစ္ေနတယ္ ။ လူဆိုး တေယာက္ လို႔
ဆိုလၽွင္ ပိုလို႔ မွန္လိမ့္မယ္ ။

ရဲမွတ္တမ္းမွာေရာ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရး ဗ်ဴရို က အမဲေရာင္ မွတ္တမ္းမွာေရာ အႏၲရာယ္ေကာင္ အျဖစ္ မွတ္တမ္း အတင္ခံထားရတဲ့ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းနဲ႔ သူ႔ကြယ္ရာမွာ ရႈပ္တဲ့ ဟန္စုယဥ္သည္ သူနဲ႔ ျပတ္ၿပီးသြားတဲ့ေနာက္
ေပၚေပၚတင္တင္ ေျဗာင္ဘဲ ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းကို တြဲေနသည္ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္း သည္ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဌာန အမ်ိဳးမ်ိဳးက ေစာင့္ၾကည့္တာကို ခံေနရတဲ့ အမဲေရာင္စာရင္းဝင္ တေယာက္
ျဖစ္သည္ ။ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရို နဲ႔ တပ္မေတာ္ ေထာက္လွမ္းေရးကပါ မ်က္ေျခမျပတ္ ေစာင့္ၾကည့္ရတဲ့ တိုင္းျပည္အတြက္
ဆန္ကုန္ေျမေလး တေယာက္ ျဖစ္သည္ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းက ဘာေတြ လုပ္လို႔လည္း ။ ဘာေတြ ဆိုးသလဲ ေမးၾကမယ္ ဆိုလၽွင္ မေကာင္းတာ မွန္သမၽွကို သူ
လုပ္သည္..သူ စိတ္ဝင္စားသည္ ။ ေငြရမယ္..ဆိုရင္ ….သူ႔အတြက္ အက်ိဳး ရွိမယ္ ဆိုရင္ ..ဘနဖူးသိုက္တူးမယ့္လူ
ျဖစ္သည္ ။ သူ႔အေမ အရင္း ေခါက္ေခါက္..ကိုေတာင္ ေငြရမယ္ ဆိုရင္ ေရာင္းစားမယ့္လူ ျဖစ္သည္ ။

တခ်ိန္လုံး မေကာင္းမႈ တခုခုကို လုပ္ေနရမွ စားဝင္ အိပ္ေပ်ာ္တဲ့ လူစားမ်ိ ုး ။
ဘယ္သူ႔အေပၚမွ သစၥာမရွိ ..ေငြမ်က္ႏွာကိုဘဲ ၾကည့္သည္ ။ သူ႔အက်ိဳးဘဲ ၾကည့္သည္ ။ ရက္စက္ယုတ္မာသည္ ။
လက္နက္အျမဲကိုင္ေဆာင္သည္ ။ အႏၲရာယ္ေကာင္ ျဖစ္သည္ ..( Armed and Dagerous ) လို႔ ရဲမွတ္တမ္းေတြ
မွာ မွတ္ခ်က္ေတြ အျမဲပါရွိတဲ့လူ ျဖစ္သည္ ။

ဒီလိုေကာင္ကိုမွ လင္ေတာ္ခ်င္တဲ့ ဟန္စုယဥ္ကို သူ ခါးခါးသီးသီး ျဖစ္မိသည္ ။ အဆက္ျဖတ္သည္ ။ အခုေတာ့ ဟန္
စုယဥ္နဲ႔သူသည္ တစိမ္းတရံစာေတြ လိုဘဲ ျဖစ္ေနၾကၿပီ ။

ေဒဝဒတ္ေဇာ္ဝင္းသည္ ဒုစရိုက္ေကာင္ တေကာင္မို႔ တေန႔ေန႔ တခ်ိန္ခ်ိန္ တေနရာရာမွာေတာ့ သူနဲ႔ ထိပ္တိုက္ ရင္
ဆိုင္ၾကရဦးမည္ လို႔ ေနဗလ ေတြးမိသည္ ။

ဟန္စုယဥ္ ကို သူ႔ဘဝထဲက ေမာင္းထုတ္ပစ္လိုက္ၿပီး အေဖၚလည္း ထပ္ မရွာေတာ့ ။ မိန္းမေတြကို ကင္းကင္း သူ
ေနသည္ ။မိန္းမေတြကို ေၾကာက္သြားသည္ ။ လန႔္သြားသည္ ။ တခါေသဘူး ပ်ဥ္ဖိုးနားလည္ ဆိုသလိုဘဲ ဟန္စုယဥ္ ေပးခဲ့တဲ့ သခၤန္းစာေၾကာင့္ မိန္းမေတြကို မယုံေတာ့ ။ စိတ္လည္း နာသြားသည္ ။

မိတ္ေဆြ အေပါင္းအသင္း ေရာင္းရင္းေတြက ေနဗလကို ဒီလိုဘဲ ေနေတာ့မွာလား..အေဖၚမရွာေတာ့ဘူးလား လို႔ ေမးၾကသည္ ။

 ေနဗလသည္ ဟန္စုယဥ္ကို ေနဗလ အရမ္းခ်စ္သည္ ။ ခ်စ္ခဲ့သည္ ။ ယုံခဲ့သည္ ။ ဟန္စုယဥ္ကလည္း သူ႔ကို ခ်စ္သည္ဟု ေနဗလ ထင္သည္ ။ သူတို႔ သုံးႏွစ္သုံးမိုး ခ်စ္ခဲ့ၾကသည္ ။ လက္ထပ္ၾကဖို႔ ျပင္ဆင္ၾကသည္ ။ သို႔ေသာ္ လက္မထပ္ျဖစ္ခဲ့ ။ ဟန္စုယဥ္ကို သူအႂကြင္းမဲ့ ယုံၾကည္စိတ္ခ်ခဲ့ေပမယ့္ ဟန္္စုယဥ္သည္ သစၥာမဲ့သည္ ။      

 ယခု သူသည္ သံလၽွင္ၿမိဳ႕ဖက္က ရန္ကုန္ တိုးခ်ဲ႕ ၿမိဳ႕သစ္တခုမွာ ကြန္ဒိုတိုက္ခန္းတခန္းနဲ႔ တေယာက္တည္းေနသည္ ။ ဒီကြန္ဒို တိုက္ခန္းသစ္သည္ သူနဲ႔  ဟန္စုယဥ္တို႔ လက္ထပ္ၿပီးရင္ အတူတူေနဖို႔ သူႀကိဳးစားၿပီး ဝယ္ယူခဲ့တာ ျဖစ္
သည္ ။ တကယ္တမ္းက်ေတာ့ ဟန္စုယဥ္ မပါဘဲ သူတေယာက္ထဲ ေနေနရသည္ ။

ေန႔ေရာညပါ အိုဗာတိုင္ဆင္းေနရတဲ့ ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ အိမ္ ေကာင္းေကာင္း မရွင္းနိုင္ဘူး ။ ေနဗလရဲ့ အိမ္ခန္း
က ရႈပ္ပြေနသည္ ။

ေနဗလရဲ့ အထက္အရာရွိ ရဲမႉးကိုကိုလင္းက ေနဗလကို တေယာက္ထဲသမား မို႔ အိမ္ရွင္းဖို႔ ထမင္းဟင္းခ်က္ဖို႔
စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚတေယာက္ေလာက္ ငွားထား..ဝယ္ထားပါလား လို႔ အႀကံေပးသည္ ။

 ယခုအခါမွာလူသားအိမ္ေဖၚမ်ား ေခတ္မစားေတာ့ ။ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚမ်ား ကို အိမ္တိုင္းလို သုံးေနၾကၿပီ ။ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚမ်ားသည္လူသားအိမ္ေဖၚေတြလို ျပသနာ မရွိဘူးလို႔ လူေတြက လက္ေတြ႕ခိုင္းၾကည့္ကာ မွတ္ခ်က္ေပးၾကသည္ ။

သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္ဖက္ ရဲအုပ္ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ ကေတာ့ စက္႐ုပ္အိမ္ေဖၚ လုပ္မေနနဲ႔ ..အိပ္လို႔လည္း ရေအာင္ အက္စေကာ့စက္႐ုပ္ ( သို႔မဟုတ္ အေဖၚစက္႐ုပ္ ) ဘဲ ဝယ္လိုက္ပါ လို႔ တီးတိုး အႀကံေပးသည္ ။

ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္က ေနဗလကို စက္႐ုပ္အက္စေကာ့ ဝယ္နိုင္တဲ့ ဝက္ဆိုက္တခုကို ေပးသည္ ။ မင္း အားတဲ့အခါ ေလ့လာၾကည့္လိုက္ပါ..လို႔ေျပာသည္ ။ ေနဗလလည္း ဒီဝက္ဆိုက္ကို ဝင္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စိတ္ဝင္စားသြားတဲ့
အခ်ိန္ တေန႔ သူ႔တိုက္ခန္းနဲ႔ ကပ္ရက္ တိုက္ခန္းမွာ ေနတဲ့ လၽွပ္စစ္ကားေရာင္းတဲ့ကုမၸဏီက ဂ်ပန္လူမ်ိဳး ဟင္နရီ
ဆာနာဒါ ဆီမွာ သူစိတ္ဝင္စားေနတဲ့ အေဖၚစက္လူ႐ုပ္မကို လက္ေတြ႕ ျမင္ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

 ေနဗလ အရမ္းႀကီးကို အံ့ၾသသြားသည္ ။ လူသားမိန္းမတေယာက္နဲ႔ လုံးဝ ခၽြတ္စြပ္တူေနတဲ့ မိန္းမလွ စက္လူ႐ုပ္မေလး ဟာ ဂ်ပန္ေကာင္..ဟင္နရီဆာနာဒါကို ပက္ပက္စက္စက္ ၾကည့္ေကာင္းတဲ့ တူးပိစ္ ဘီကီနီေလး ဘဲ ဝတ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံး အလန္းစားေလးနဲ႔ ျပစုယုယေနတာကို မ်က္ဝါးထင္ထင္ ေတြ႕လိုက္ရလို႔  ေနဗလ စိတ္အရမ္း ဝင္စားသြားသည္ ။            
              ဟင္နရီဆာနာဒါသည္ တကိုယ္တည္း လူပ်ိဳႀကီးမို႔ ရန္ကုန္မွာ လာၿပီး အလုပ္လုပ္တဲ့အခ်ိန္ ေသြးသားဆႏၵထႂကြတဲ့အခါ စက္႐ုပ္ေတြ မေပၚခင္က ေၾကးစားမေလးေတြနဲ႔ ေပ်ာ္ပါး ေျဖေဖ်ာက္ခဲ့ေပမယ့္ အခုေတာ့ လူသားစစ္စစ္နဲ႔ ခြဲျခားဖို႔ ခက္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလးနဲ႔ ႏွစ္ပါးသြားေနရလို႔ အင္မတန္မွ အဆင္ေျပေနသည္ ။

ေနဗလက ဟင္နရီဆာနာဒါကို စက္လူ႐ုပ္မေလး အေၾကာင္း မ်က္ႏွာပူပူနဲ႔ စပ္စုၾကည့္လိုက္ေသာအခါ ဟင္နရီဆာနာဒါက ဝမ္းပန္းတသာနဲ႔ အက်ယ္တဝင့္ ရွင္းျပပါေလေတာ့သည္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါ ရဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလးရဲ့ နံမည္က “ ဂ်က္စီကာ ” တဲ့ ။ ေရႊအိုေရာင္ ဆံပင္..မ်က္လုံးျပာျပာနဲ႔ ေကတီ
ဟာ သူ႔စိတ္ႀကိဳက္ ပုံေဖၚထားတာလို႔ ဟင္နရီက ေျပာျပတယ္ ။ “ မင္း ႀကိဳက္တဲ့ ဆံပင္အေရာင္...ဆံပင္ပုံစံ...မ်က္လုံး.. မ်က္လုံး အေရာင္ ..ႏွာတန္..ႏႈတ္ခမ္း ...အသားအေရာင္ ..အရပ္...ကိုယ္လုံးဆိုက္ ေတြကို လုပ္ခိုင္းလို႔ ရတယ္ ..မွာလို႔ရတယ္ ...ငါ့ရဲ့ “ဂ်က္စီကာ ”က ငါ ယူအက္စ္မွာ ေက်ာင္းသြားတက္ခဲ့တုံးက ခ်စ္သူေလးကို အမွတ္တရ အေနနဲ႔ သူ႔ပုံတူ လုပ္ခိုင္းတာဘဲ ….” လို႔ ဟင္နရီက ေျပာျပတယ္ ”
“ ဂ်က္စီကာ ”ကို ဟင္နရီနဲ႔ အၾကည္ဆိုက္ေနၾကတာ သူ ခဏခဏ ေတြ႕ဖူးခဲ့တယ္ ။ သူက “ ဂ်က္စီကာ ”ကို စက္လူ႐ုပ္မ ဆိုတာ အစက မသိခဲ့ဘူး ။ အေနာက္နိုင္ငံသူ လူစစ္စစ္ ဘဲလို႔ ထင္ခဲ့မိတာ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါက “ တကယ့္ ေကတီ အစစ္က ငါ့ကို ထားခဲ့ၿပီး ငါ့ထက္ ႐ုပ္ၾကည့္ေကာင္းတဲ့လူ...ငါ့ထက္ ေတာ္တဲ့လူ ေနာက္ကို ေကာက္ေကာက္ပါေအာင္ လိုက္သြားၿပီကြ ...အခု ဒီ စက္လူ႐ုပ္မ “ ဂ်က္စီကာ ”ကေတာ့ ငါ့ကိုဘယ္ေတာ့မွ သစၥာေဖါက္မွာ မဟုတ္ဘူးေလ ..ငါနဲ႔ ရာသက္ပန္ အတူတူ ေပ်ာ္မယ့္ မိန္းကေလးေပါ့ကြာ..ေနာက္တခု ေကာင္းခ်က္က ငါသာ တေျဖးေျဖးနဲ႔ အိုလာမယ္ကြ..စက္လူ႐ုပ္မကေတာ့ အျမဲဘဲ ငယ္ရြယ္ႏုပ်ိဳ ေနမယ္...ေတာင့္တင္းစိုေျပေနမယ္ ...ဟဲဟဲ..ကုန္ကုန္ေျပာရရင္ သူ႔ရဲ့ ရင္သားေတြက ဘယ္ေတာ့မွ  ေပ်ာ့တြဲက်မွာ မဟုတ္ဘူး ..သူ႔ရဲ့ ပူစီ ( အဂၤါစပ္ )ကလည္း အျမဲတမ္း ၾကပ္ၾကပ္တည္းတည္းနဲ႔မင္းကို အရသာထူးေတြ ေပးစြမ္းေနလိမ့္မယ္ ...” လို႔ သူ စက္လူ႐ုပ္မနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး ရာႏႈန္းျပည့္ ေထာက္ခံေနပါတယ္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါ ေၾကာင့္ဘဲ သူ “ နီသိဝတီ ” ကို ေအာ္ဒါမွာ ျဖစ္ခဲ့တယ္ လို႔ ေျပာရမွာပါဘဲ ။
နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ နံမည္ေလးကို သူဘဲ ေရြးခ်ယ္ခဲ့တာပါ ။  ဟင္နရီလိုေတာ့ ငယ္ရည္းစားေဟာင္း တေယာက္ေတာ့
မဟုတ္ပါဘူး ။ ဒါေပမယ့္ သူ ရဲအရာရွိ ျဖစ္ခါစက အိမ္နီးျခင္းနိုင္ငံ ျဖစ္တဲ့ ထိုင္းနိုင္ငံကို ေလ့လာေရးခရီး သြားခဲ့ရ
ခ်ိန္က သူတို႔ ေလ့လာေရးအဖြဲ႕ကို ႀကိဳဆိုဧည့္ခံတဲ့ အဖြဲ႕က နီသိဝတီ ဆိုတဲ့ရဲေမေလးကို သူ စြဲစြဲလန္းလန္း ျဖစ္ေနခဲ့လို႔ ဒီ ထိုင္းမ ေခ်ာေခ်ာေလးရဲ့ နံမည္ကို သူ႔စက္လူ႐ုပ္မကို ေပးလိုက္တာပါ ။

နီသိဝတီကို သူ ရက္ေတြ ေတာ္ေတာ္ၾကာၾကာ အခ်ိန္ယူၿပီး  ကြန္ျပဴတာေပၚမွာ စိတ္ကူးနဲ႔ ေရးဆြဲခဲ့တယ္ ။
စက္လူ႐ုပ္ေတြဟာ တန္ဖိုးႀကီး ကားတစီးလိုဘဲ ေစ်းႏႈန္းက ျမင့္တယ္ ။ နီသိဝတီကို ခရက္ဒစ္ကပ္( အေႂကြးဝယ္ကပ္ ျပား) နဲ႔ ဝယ္ပစ္လို္က္တာ ။ ယခုအခါ ျမန္မာနိုင္ငံတဝွမ္းလုံး ဒီအေႂကြးဝယ္ကပ္နဲ႔ဘဲ ဝယ္ျခမ္းသုံးစြဲေနၾကၿပီ ။ ဟိုးေရွး
ေရွးေခတ္ကလို ေငြစကၠဴေတြ အထုပ္လိုက္ ကိုင္သုံးတာမ်ိဳး မရွိေတာ့ဘူး ။

နီသိဝတီကို လုပ္တဲ့ စက္႐ုံ ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ စာနဲ႔ေရာ အီးေမးနဲ႔ေရာ လူကိုယ္တိုင္ပါ သြားၿပီး လိုအပ္ခ်က္ေတြကို ဖန္တီးခိုင္းခဲ့တယ္ ။ ဒီစက္လူ႐ုပ္ေတြကို ဖန္တီးေပးတဲ့ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဆိုတဲ့ လူႀကီးနဲ႔ နီိသိဝတီကို ဖန္တီးၾကရင္း သူနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို ခင္မင္သြားခဲ့ရတယ္ ။

ဟင္နရီဆာနာဒါရဲ့ “ ဂ်က္စီကာ” ကိုလည္း ဒီေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဘဲ ဖန္တီးေပးခဲ့တာပါ ။ သို႔ေပမယ့္ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက သူ “ ဂ်က္စီကာ”ကို လုပ္ေပးခဲ့ေရာင္းေပးခဲ့တာ သုံးႏွစ္ ၾကာခဲ့ၿပီ....အခု နီသိဝတီက ေနာက္ဆုံး လုပ္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္မမို႔ ပိုၿပီး ဆန္းသစ္ေနလိမ့္မယ္ ..ပိုၿပီး လူသားနဲ႔ တူလိမ့္မယ္ ..ပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္တဲ့ နည္းပညာေတြ နဲ႔ ဖန္တီးထားတာ လို႔ ဂုဏ္ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ သူ႔ကို  ေျပာခဲ့ပါတယ္ ။

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း သည္ ေန႔ေရာ ညပါ သူ႔ရဲ့ အလုပ္ခန္းထဲမွာ စက္လူ႐ုပ္ေတြကို ပိုပိုၿပီး အဆင့္ျမင့္လာေအာင္
တီထြင္ႀကံဆ စမ္းသပ္ေနတယ္ ။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းသည္ ေနဗလက ေအာ္ဒါမွာလို႔ နီသိဝတီကို ဖန္တီး တည္
ေဆာက္ေပးတာ ျဖစ္ေပမယ့္ ေနာက္ဆုံး သူေတြ႕ရွိထားတဲ့ နည္းပညာေတြကို အသုံးျပဳၾကည့္လိုက္ၿပီးေနာက္ နီသိဝတီလည္း ေအာ္ဒါေပးသူ ေနဗလ လက္ထဲကို အပ္လို႔ရသြားတဲ့ ရာႏႈန္းျပည့္ လုံးဝဥသုံ ၿပီးစီးသြားတဲ့အခ်ိန္
မွာ နီသိဝတီဟာ စက္လူ႐ုပ္ ေလာကမွာ အေကာင္းဆုံး ထိပ္ဆုံး အဆင့္ ျဖစ္ေနတာမို႔ ေနဗလရဲ့ လက္ထဲကို မအပ္
ခ်င္ေတာ့ဘဲ သူ႔လုပ္ေဆာင္မႈ စံနမူနာျပဖို႔ စက္လူ႐ုပ္အေနနဲ႔ သူ႔စက္႐ုံမွာဘဲ ထားခ်င္တဲ့စိတ္ ဝင္လာၿပီး ေနဗလကို
နီသိဝတီကို မယူေတာ့ဘဲ အရင္ တည္ထြင္ထားတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မ တ႐ုပ္ကို ယူဖို႔ ေျပာဆိုလာတယ္ ။

နီသိဝတီ ကို သူ မေပးခ်င္ေတာ့ ။
ေနဗလ လည္း ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ကို  ဂတိမဖ်က္ဖို႔ တင္းတင္းမာမာ ေျပာဆိုေတာ့မွ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း လည္း
နီသိဝတီ ကို လာယူဖို႔ ခ်ိန္းဆိုပါတယ္ ။

ဒီေန႔ ေနဗလ နီသိဝတီကို ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းရဲ့ စက္႐ုံမွာ သြား ယူရမွာမို႔ အလုပ္က ေစာေစာ ဆင္းလိုက္တယ္ ။
ရဲမႉးဦးကိုကိုလင္းက သူ႔အႀကံဉာဏ္ကို ေနဗလ နားေထာင္လို႔ ေက်နပ္အားရၿပီး “ မင္းအိမ္ကို လာ လာလည္အုံးမယ္
ေနဗလ..မင္း စက္႐ုပ္မ ဘယ္ေလာက္ လွတယ္ဆိုတာ ငါလာၾကည့္အုံးမယ္ ..” လို႔ ေျပာတယ္ ။ သူ႔လုပ္ေဖၚကိုင္
ဖက္ ရဲအုပ္ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကေတာ့ ႏွစ္ကိုယ္ၾကား....“ မင္းစက္႐ုပ္မက ျဖဳတ္လို႔ ရတယ္ မဟုတ္လား ..ပုေလြမႈတ္တတ္ေအာင္လဲ ပရိုဂရမ္ လုပ္ခိုင္းထားရဲ့လား ….ခေရေကာ ေခၽြနိုင္မလား.....” လို႔ ကပ္ေမးတယ္ ။

ေနဗလ လည္း ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကို ေတာ္ေတာ္ စိတ္ပ်က္သြားသည္ ။
“ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္..မင္းရဲ့ ရာဂဖုံးလႊမ္းေနတဲ့ စိတ္ေတြကို နဲနဲ ေလၽွာ့ကြာ....ဒါေတြဘဲ စဥ္းစားေနသလား...”လို႔
ရယ္ေမာၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္က တခိခိနဲ႔ ရယ္သည္ ။

ေနဗလ လည္း တီထြင္ဖန္တီးသူ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း က သူ႔စက္လူ႐ုပ္မေတြဟာ စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ဆိုတာ ဘယ္လိုမွ မသိသာရေလာက္ေအာင္ လူသားစစ္စစ္နဲ႔ တေထရာထဲ လုပ္ထားတာ ျဖစ္ၿပီး လိင္ဆက္ဆံမႈကိစၥေတြကိုလည္း ပိုင္ရွင္ရဲ့ အလိုက် စိတ္ႀကိဳက္ အကုန္ ျဖစ္ေစမွာ လို႔ သူ႔ကို ေျပာျပခဲ့တယ္ လို႔ ေနဗလ က ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကို ေျပာၿပ တယ္ ။

“ မင္း စမ္းသပ္သုံးစြဲၿပီးရင္ ဘယ္လိုလဲ ဆိုတာ ေျပာျပေနာ္..ငါလည္း ဝယ္သင့္ရင္ ဝယ္မွာ......ခိခိခိ......”

ျမန္မာ့ရိုးေဘာ့ထုတ္လုပ္ေရးစက္႐ုံသည္ တိုးခ်ဲ႕သုဝဏၰၿမိဳ႕သစ္က စက္မႈဇုန္မွာ ရွိသည္ ။ ေနဗလ ေရာက္သြားေတာ့
ဒီစက္႐ုံကို စ ဝင္ကထည္းက လုံျခဳံေရး ဂိတ္ေစာင့္က အစ စက္လူ႐ုပ္ေတြ ဆိုတာကို ေနဗလ သတိထားမိသည္ ။

မွန္တံခါးခ်ပ္ႀကီးသည္ သူအနားေရာက္တာနဲ႔ အလိုလို ပြင့္သြားသည္ ။

ေအးစိမ့္တဲ့ ေလေအးစက္ အရသာနဲ႔အတူ ေမႊးပ်ံ႕တဲ့ နသားျဖဴရနံ့ေလးက စက္႐ုံရဲ့ အေရာင္း ဧည့္ခန္းႀကီးထဲ
မွာ သင္းေနသည္ ။

 “ မဂၤလာပါရွင္..ဘာမ်ား ကူညီရပါမလဲ....”

အျပာရင့္ေရာင္ ဝတ္စုံနဲ႔ စက္လူ႐ုပ္မေလး တေယာက္က သူ႔ကို အျပဳံးေလးနဲ႔ ဆီးႀကိဳ ႏုတ္ခြန္းဆက္သသည္ ။

“ က်ေနာ္ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း နဲ႔ ေတြ႕ခ်င္လို႔ပါ ...” “ ခ်ိန္းဆိုထားပါသလားရွင္ ...”

“ ဟုတ္ကဲ့...က်ေနာ္ လာမွာ သူသိပါတယ္..”

“ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း အေရးေပၚ အစည္းအေဝး မွာ ေရာက္ေနလို႔ ေခတၱ ေစာင့္ဆိုင္း ေပးပါလို႔ အႏူးအညြတ္ ပန္ၾကားလိုပါတယ္ရွင့္...”

“ ဟုတ္ကဲ့...”

“ လူႀကီးမင္းရဲ့ လက္ဝဲဖက္က ေစာင့္ဆိုင္းခန္းမွာ အပူ..အေအး..ေသာက္လို႔ ရနိုင္ေအာင္ ျပင္ဆင္ထားပါတယ္ ..
ေက်းဇူးျပဳ ၿပီး ေခတၱေစာင့္ဆိုင္းေပးေစလိုပါတယ္ ..”

“ ဟုတ္ကဲ့...”

စက္လူ႐ုပ္မေလးက ေနာက္ထပ္ ဝင္လာတဲ့ ကပ္စတန္မာေတြ ဆီကို လႈပ္တုတ္တုတ္နဲ႔ ေလၽွာက္လွမ္းသြားသည္ ။
ခါးေသးေသးေလးေအာက္က တင္ပါးအိအိေတြက တုန္တုန္ တုန္တုန္ နဲ႔ ...။

( အင္း..ေတာ္ေတာ္ ေသသပ္တာဘဲ...လူအစစ္ အတိုင္းပါလား …)

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း အစည္းအေဝးခန္းထဲမွ တနာရီေက်ာ္ ၾကာမွ ထြက္လာသည္ ။ သူ႔ပုံစံက ကပိုကရို ..ဖို႔ရို႔ဖါးယား
နဲ႔ ..။

“ ေဆာရီးေနာ္..ကိုေနဗလ ...က်ေနာ္ ကာကြယ္ေရးဝန္ႀကီးဌာန နဲ႔ အေရးတႀကီး ေဆြးေႏြးေနရလို႔ပါ ….”

ေနဗလက ေစာင့္ရတာ ၾကာလြန္းတဲ့အတြက္ ကၽြဲၿမီးတိုေနသည္ ။

“ လာ..ကိုေနဗလ ..က်ေနာ္ ခင္ဗ်ားရဲ့ ( နီသိဝတီ )ေလးကို အဆင္သင့္ လုပ္ထားေပးပါတယ္ ...” လို႔ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက ေျပာၿပီး သူ႔ကို ဓါတ္ေလွခါးဆီကို ဦးေဆာင္ ေခၚသြားပါသည္ ။  ဓါတ္ေလွခါးထဲမွာ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက နီသိဝတီဟာ  ေနာက္ဆုံး ထုတ္လုပ္လိုက္တဲ့ စက္လူ႐ုပ္ ျဖစ္တာမို႔ လူသားေတြနဲ႔ အတူ
ဆုံး စက္႐ုပ္တ႐ုပ္ ျဖစ္လိမ့္မည္ ...အရင္က စက္လူ႐ုပ္ေတြလို ေန႔စဥ္ အားသြင္းဖို႔ မလိုတဲ့အျပင္ ပိုင္ရွင္ျဖစ္သူ
လည္း အားသြင္းတဲ့ ကိစၥကို ပူစရာ မလိုဘူး လို႔ ေျပာျပသည္ ။ ေနဗလ ေကာင္းေကာင္း နားမလည္ဘူး ။

“ အဟဲ..ဒီလိုဗ်....ခင္ဗ်ားက ခင္ဗ်ားရဲ့စက္လူ႐ုပ္ကို အားသြင္းရရင္ ဒါဟာ စက္႐ုပ္ပါလား ဆိုတာ ခင္ဗ်ား သိသိေန
လို႔ ဖီလင္ေအာက္မယ္ေလ ..ေနာက္တခ်က္ မအားလို႔ မသြင္းျဖစ္တာ ေတြ ရွိမယ္ေလ ...ဒီေတာ့ စက္႐ုပ္က ခင္ဗ်ား ကြယ္ရာမွာဘဲ သူ႔ဖါသာ သူ အားသြင္းလိမ့္မယ္ ..ဓါတ္ႀကိဳး ၀ါယာေတြဘာေတြ တပ္တက္ၿပီး သြင္းရမွာ မဟုတ္ဘဲ
လူသားေတြ အားေဆးေသာက္သလို ညစဥ္ ေဆးျပာေတြကို ေသာက္လိုက္ျခင္းအားျဖင့္ သြင္းမွာ ….ေနာက္တခုက
က်ေနာ္တို႔ စက္႐ုပ္ေတြက ၀ါတာပ႐ု( ဖ္ ) ပါ..ေရ အတူတူ ခ်ိဳးလို႔ရတယ္...ေရကူးကန္ထဲမွာ ေရကူးနိုင္တယ္ ..ေရ
ကူးတတ္ေအာင္ လည္း က်ေနာ္တို႔ တခါထည္း ပရိုဂရမ္ လုပ္ေပးလိုက္ပါတယ္ ...ခင္ဗ်ား ဆိုရင္ ရဲအရာရွိတေယာက္မို႔ က်ေနာ္က ခင္ဗ်ားရဲ့ ပါတနာ ျဖစ္လာမယ့္ နီသိဝတီကို ေသနတ္လက္နက္ ပစ္ခတ္တတ္ဖို႔
ရယ္..ကိုယ္ခံပညာတတ္ကၽြမ္းဖို႔ရယ္ပါ ပရိုဂရမ္ လုပ္ထည့္ေပးလိုက္ပါတယ္ ...ေမတၱာလက္ေဆာင္ေပါ့ဗ်ာ....ဟဲဟဲ..
ေနာက္ကိုလည္း က်ေနာ့္စက္႐ုံကေန အားေပးပါ....”

သူတို႔ ၁၂လႊာကို ေရာက္လာေတာ့ တံခါး ပြင့္သြားသည္ ။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း နဲ႔အတူ ၁၂လႊာက ႐ုံးခန္းေလးထဲ
ကို သူ ဝင္လိုက္တဲ့အခါ ေနဗလ အသက္ရႈမွားသြား မတတ္ အံ့ၾသျခင္း ႀကီးစြာ ျဖစ္သြားရသည္ ။ သူ႔ရဲ့ နီသိသည္
စကၠဴကပ္ထူပုံးႀကီးထဲ မွာ သူေခၚရာကို လိုက္ပါမွာမ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ လူသားမိန္းမတေယာက္လိုဘဲ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း
ရဲ့ ႐ုံးခန္းထဲက ကုလားထိုင္မွာ ထိုင္ရင္း သူ႔ကို ေစာင့္ဆိုင္းေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရလို႔ပါ ။

သူ႔ကို ေတြ႕တာနဲ႔ အျပဳံးေလးနဲ႔ “ ကိုကို ...” လို႔ လွမ္းေခၚလိုက္ၿပီး ထိုင္ရာက ထလိုက္လို႔ သူ ေၾကာင္ေငးၾကည့္
ေနမိသည္ ။ အိပ္မက္ မက္ေနတာမ်ားလား ...။
လွလိုက္တာ နီသိရယ္ ...။

“ ကိုကိုကလည္း လာေခၚတာ ၾကာလိုက္တာ...နီသိ ေစာင့္ေနတာ သိရက္နဲ႔ ...”

ႏႈတ္ခမ္းေလး စူၿပီး ေျပာလိုက္တဲ့ နီသိဝတီကို သူ အံ့ၾသစြာနဲ႔ ၾကည့္ေနတာကို ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက “ ဘယ့္
ႏွယ့္ရွိစ... ” ဆိုတဲ့ မ်က္ႏွာေပး အမူအရာနဲ႔ သူ႔ကိုလုပ္ျပသည္ ။

လူသားစစ္စစ္နဲ႔ တေထရာထဲ ခြဲမရေအာင္ တူလွခ်ည္လား ။

သူ႔အတြက္ တခါထည္း ပရိုဂရင္ လုပ္ေပးထားတာ အခန္းထဲ ဝင္လာတာနဲ႔ သူ႔ကို တန္းသိေနၿပီး ကိုကိုေတာင္ ေခၚလို႔ေလ ။

ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္းက “ ကိုေနဗလ...သေဘာက်ရဲ့လား....” လို႔ ေမးလိုက္ပါသည္ ။ နီသိဝတီက သူ႔လက္ေမာင္း
ကို တြယ္ခ်ိတ္ၿပီး သူ႔ပါးတဖက္ကို ရႊတ္ကနဲ အာဘြားေပးလိုက္သည္ ။

“ က်တယ္ ေဒါက္တာ...အရမ္းက်တယ္.....”

“ က်ရမယ္ေလ....ခင္ဗ်ားအတြက္ က်ဳပ္က ရွယ္လုပ္ေပးထားတာဘဲ....တခုဘဲ လူစစ္စစ္နဲ႔ မတူမွာက ခင္ဗ်ား ေန႔စဥ္စားေသာက္တဲ့အခ်ိန္ သူ ဒီအစားအစာေတြကို ခင္ဗ်ားနဲ႔ အတူတူ မစားနိုင္ဘူး....တျခားကိစၥေတြကေတာ့
လူသားမိန္းမစစ္စစ္ တေယာက္လိုဘဲ ..ခင္ဗ်ားကို ေက်နပ္ေစမွာပါ ...ေမတၱာလက္ေဆာင္အေနနဲ႔ က်ဳပ္ ထပ္ၿပီး
လုပ္ေပးလိုက္တာ တခုရွိေသးတယ္ ..ဘာလဲ ဆိုေတာ့ နီသိကို ခင္ဗ်ားတေယာက္ထဲ လိင္ဆက္ဆံလို႔ရေအာင္ လုပ္ေပးလိုက္တာဘဲ ...တျခား လူတေယာက္ေယာက္က လိင္ဆက္ဆံတာကို နီသိက လက္ခံလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး”

“ ဗ်ာ....အတင္းမုဒိန္းက်င့္ရင္ေကာ....ေဒါက္တာ..”

“ မရဘူး ….ခ်က္စ္တတီး ခါးပတ္ ဆိုတာ ၾကားဖူးတယ္ မဟုတ္လား ...ေရွးဘုရင္ေတြ စစ္ထြက္တဲ့အခါ သူ႔မိဖုရား
ေတြကို တျခားလူ တက္အုပ္မွာ စိုးလို႔ သံခါးေတာင္းႀကိဳက္ ခတ္ပစ္ခဲ့တာေလ ...အဲလိုဘဲ...ကာကြယ္ထားတယ္ဗ်..
တျခားေယာက်္ား က်င့္ႀကံရင္ နီသိရဲ့ မိန္းမကိုယ္က ဖြင့္မေပးေအာင္ စီမံထားတယ္....”

“ အိုး ….”

“ မအိုးနဲ႔..ကိုေနဗလေရ....နီသိက ၀ါတာပ႐ု( ဖ္ ) မို႔ ကိစၥၿပီးစီးတဲ့အခ်ိန္ သူ႔ဖါသာ ေရေဆးဖို႔လည္း စီမံထားတယ္”

တယ္ဟုတ္ပါလား ...။ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ကို မခ်ီးက်ဴးဘဲ မေနနိုင္ေတာ့ဘူး ။

“ ေဒါက္တာ..ရယ္...ခင္ဗ်ား အရမ္းေတာ္သလို အရမ္းလဲ သိတတ္ပါလား..ေက်းဇူးအထူးပါဘဲဗ်ာ........”

ခြာျမင့္ဖိနပ္သံ တေထာက္ေထာက္နဲ႔ လႈပ္လီ လႈပ္လဲ့ အေခ်ာကေလး နီသိဝတီသည္ သူနဲ႔ ပါလာၿပီ ။

ခ်စ္သူဆီက အေျဖရတဲ့ ဝမ္းသာမႈ မ်ိဳး လား...ခ်စ္သူနဲ႔ လက္ထပ္လိုက္ၿပီး ပ်ားရည္ဆမ္း ခရီး အတူတူထြက္လာရ
တဲ့ ဝမ္းသာမႈမ်ိဳးလား ...။ သူ ဝမ္းသာေပ်ာ္ရႊင္ေနမိတာေတာ့ အမွန္ပါဘဲ ။

သူ႔တိုက္ခန္းဆီကို ဓါတ္ေလွခါးနဲ႔ တက္ဖို႔ ျပင္တဲ့အခိုက္ ကြန္ဒိုအေဆာက္အဦးႀကီးထဲကို “ ဂ်က္စီကာ ” နဲ႔လက္ခ်င္း
တြဲၿပီး ဝင္လာတဲ့ ဟင္နရီဆာနာဒါ က သူနဲ႔ နီသိဝတီကို ျမင္သြားပါသည္ ။ သူ႔ကို ဟင္နရီဆာနာဒါ က လက္မ
ေထာင္ျပသည္ ။ ဓါတ္ေလွခါး ေရာက္လာလို႔သူနဲ႔ နီသိဝတီတို႔ ဝင္လိုက္ၾကသည္ ။ ဟင္နရီဆာနာဒါ နဲ႔ ဂ်က္စီကာ
တို႔လည္း သူတို႔ ဓါတ္ေလွခါးခန္းထဲကို ဝင္လာၾကသည္ ။ နီသိဝတီက ဟင္နရီဆာနာဒါ နဲ႔ ဂ်က္စီကာတို႔ကို “ ဟိုင္း..
” လို႔ ႏုတ္ဆက္လိုက္တာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဂ်က္စီကာ ကေတာ့ ျပန္မႏုတ္ဆက္ဘူး ။ ဒါကို ၾကည့္ခ်င္းအားျဖင့္
ဂ်က္စီကာ ကို ဖန္တီးစဥ္က နည္းပညာ ဒီေလာက္ မျမင့္ေသးဘဲ နီသိဝတီ ကို ဖန္တီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ပို အေသးစိတ္
ဖန္တီးလာနိုင္တယ္ လို႔ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ေျပာခဲ့တာကို အမွတ္ရလိုက္သည္ ။

ေနဗလ ေဒါက္တာဦးခ်စ္ပန္း ဘယ္ေလာက္ေတာင္ နီသိဝတီ ေခါင္းထဲကို သူနဲ႔ ပတ္သက္တာေတြ ထည့္ေပးလိုက္
သလဲ စမ္းခ်င္လို႔ ကား ရပ္တဲ့ ကြက္လပ္ကို ေရာက္တဲ့အခ်ိန္ သူကကားကို ေက်ာ္ၿပီး တဖက္ကို ေလၽွာက္သြားလိုက္သည္ ။

“ ကိုကို..ကားက ဟိုမွာေလ..ကိုကို ဘယ္ေတြ လိုက္ရွာေနတာလဲကြယ္ ...”

နီသိဝတီက သူ႔ကား ရွိရာကို လက္နဲ႔ ျပၿပီး ေျပာလိုက္သည္ ။ အင္း..ဆရာခ်စ္ပန္းတို႔ကေတာ့ ငါ့ကားဟာ ဘာ ဆိုတာကိုပါ ထည့္လႊတ္လိုက္တာကိုး....။

နီသိဝတီသည္ သူက ကားထဲက အက္ဖ္အမ္ ေရဒီယိုကို ဖြင့္လိုက္ေသာအခါ ေခါင္းေလးလႈပ္လ်က္ သီခ်င္း နားေထာင္
ရင္း လိုက္ပါလာသည္ ။ လူနဲ႔ ေတာ္ေတာ့္ကို တူတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မေလး ပါဘဲ ..။
 သူေနတဲ့ “ ၿမိဳ႕ေတာ္သစ္ ကြန္ဒို ..” ကို ေရာက္ေတာ့ ေနာက္တခါ စမ္းခ်င္တာနဲ႔..“ နီသိေရ..ကိုကို ကား နဲနဲ ျပင္စရာ ရွိေနလို႔ နီသိ အိမ္ထဲဝင္ႏွင့္ကြာ..အဝတ္အစားလဲ..ၿပီးရင္..ကိုကို႔အတြက္ ေရတဘူး...ယူခဲ့ေပး ...” လို႔ ေျပာရင္း ေသာ့တြဲကို ေပးလိုက္သည္ ။ သည္ေသာ့တြဲမွာက ေသာ့မ်ိဳးစုံ တြဲထားသည္ ။

 တိုက္ခန္းထဲ အဝင္ေသာ့..႐ုံးအံဆြဲေသာ့..မီးခံေသတၱာေသာ့...ကားေသာ့အပို..အစုံဘဲ ။ နီသိက “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို..” လို႔ ျပဳံးျပဳံးေလး ျပန္ေျပာၿပီးေနာက္ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး အေဆာက္အဦးထဲကို ဝင္သြားသည္ ။ နီသိရဲ့ ကိုယ္
အေနာက္ပိုင္း အလွအပေတြကို သူ စိုက္ၾကည့္ရင္း က်န္ခဲ့သည္ ။ ဝႉး ...ပစၥည္းက တကယ္ ေကာင္းတာဘဲ ..။
ေတြ႕မယ္..မၾကာခင္ ေတြ႕မယ္ ...။
နီသိဝတီရဲ့ ဖင္တုန္းေတြ တုန္ခါသြားတာကို ၾကည့္လိုက္မိတာနဲ႔ ဖြားဖက္ေတာ္က ထုံးကနဲ မတ္လာသည္ ။

နီသိဝတီကို ေစ်းႀကီးႀကီးနဲ႔ ေအာ္ဒါမွာခါစက ငါလုပ္တာ သိပ္အိုဗာ ျဖစ္မ်ားသြားလား လို႔ သူ႔ကိုသူ ျပန္ ေဝဖန္ အျပစ္
တင္မိသလိုလို ျဖစ္ေပမယ့္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရဲ့ အံ့မခန္း တီထြင္မႈေတြကို လက္ေတြ႕ အခု ေတြ႕ရေတာ့ သူ
လုပ္တာ မမွားဘူး လို႔ စဥ္းစားမိရင္း ေက်နပ္ေနသည္ ။

မၾကာခင္ နီသိဝတီသည္ တိုက္ခန္းကေန ျပန္ဆင္းလာသည္ ။ အိ္မ္ေနရင္း ဝတ္ဖို႔ သူ ထားထားေပးတဲ့ အဝါေရာင္ ဘေလာက္စ္လက္ျပတ္ေလး နဲ႔ ထမိန္အနက္ေလးကို ဝတ္ၿပီး သူမွာလိုက္တဲ့ ေရသန႔္ဘူးကို ကိုင္ၿပီး ဆင္းလာသည္ ။

“ ကိုကို..ေရဘူး...”
ေရသန႔္ဘူးကို သူ႔ဆီ ကို ျပဳံးျပဳံးေလး ကမ္းေပးေနတဲ့ နီသိဝတီသည္ သူ စာေမးပြဲ စစ္တာကို က်က်နန ေအာင္ျမင္သြားပါၿပီ ။ သူလိုခ်င္တာေတြကို လုပ္နိုင္သလို အိမ္ခန္းေသာ့ကိုလည္း ေသာ့တြဲႀကီးထဲက ေသာ့ေတြ အမ်ားႀကီးထဲကေန ေရြးထုတ္နိုင္ခဲ့သည္ကို သူ မယုံနိုင္ေလာက္ေအာင္ အံ့ၾသေနမိသည္ ။
အား....ဝမ္းဒဖူးလ္ …....ဘဲ..ေက်းဇူးဘဲ..ေဒါက္တာ ခ်စ္ပန္း ေရ ….။

နီသိဝတီေလးရဲ့ ခါးေသးေသးေလးကို ဖက္ရင္း သူ႔တိုက္ခန္းေပၚကို ျပန္တက္ခဲ့သည္ ။ သူတို႔ တိုက္ ေအာက္ထပ္မွာ
အျမဲ ဂစ္တာ ထိုင္ထိုင္ ေခါက္ေနတဲ့ ဆံပင္ရွည္ရွည္နဲ႔ ေကာင္ေလးက နီသိကို ေပၚတင္ႀကီး ရွိုးေနသည္ ။ အင္းေလ..
စိတ္ႀကိဳက္ လုပ္ထားတဲ့ ကိုယ္လုံး နဲ႔ ႐ုပ္နဲ႔ နီသိေလးကို ျမင္သူတက ေငးေမာလိမ့္မည္ ဆိုတာ ေစာေစာထဲက သူ
တြက္ထားၿပီးသားပါ ။ စိတ္ထဲက ျပဳံးမိရင္း...( ၾကည့္႐ုံေလာက္ေတာ့ သေဘာထားႀကီးပါတယ္...လွရင္ ၾကည့္ၾကမယ္
မဟုတ္လား...) လို႔ စဥ္းစားမိသည္ ။

သူ႔အခန္းကို နီသိကဘဲ ေသာ့ဖြင့္ေပးသည္ ။ သူတို႔ အခန္းထဲ ေရာက္ေတာ့နီသိက “ ကိုကို..ေမာလာလား...ေရခ်ိဳးမလားဟင္ ...” လို႔ ေမးသည္ ။ “ ဟင့္အင္း..ကိုကို နဲ႔ နီသိနဲ႔ ခ်စ္ၾကမယ္...” လို႔ သူက
ေျပာလိုက္သည္ ။ နီသိက မ်က္ေစာင္းေလး ထိုးၿပီး...“ ဟင့္..ကိုကိုေနာ္..ကဲတယ္ ...” လို႔ ေျပာၿပီး သူ႔အနားက ထြက္
သြားဖို႔ ျပင္ေတာ့ သူက နီသိကို ဖမ္းဆြဲဖက္ၿပီး ကုတင္ေပၚက ေမြ႕ယာထူထူႀကီးေပၚကို တြန္းခ်လိုက္သည္ ။

“ အို႔..အေမ့....”


နီသိ ပက္လက္ကေလး ေမြ႕ယာႀကီးေပၚ ပက္လက္ေလး က်သြားသည္ ။ သူက သူ႔ကိုယ္ေပၚက အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို တခုမက်န္ ခၽြတ္သည္ ။ ခၽြတ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ နီသိသည္ သူ႔လုပ္ရပ္ေတြကို မ်က္လုံးေလး ပုတ္ခပ္ပုတ္ခပ္ နဲ႔ ေငးၾကည့္ေနသည္ ။

သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ အတုတ္အခဲႀကီး ဘြားကနဲ ေပၚလာတဲ့အခါ နီသိက “ ကိုကိုရယ္...ႀကီးလွခ်ည္လား” လို႔ ခပ္တိုး
တိုးေလး ေရရြတ္လိုက္ေတာ့ သူသည္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို စိတ္ထဲက ခ်ီးက်ဴးမိရျပန္သည္။

“ နီသိ..အဝတ္အစားေတြ အားလုံးကို ခၽြတ္လိုက္ကြာ..ကိုကိုတို႔ ခ်စ္ၾကမယ္ ...”

ယခုအခ်ိန္က စမ္းသပ္ေနတဲ့ အခ်ိန္ကါလ ...။
နီသိဝတီ ဘယ္လိုလဲ ဘာလဲ သူသိခ်င္လို႔ အမ်ိဳးမ်ိဳး စမ္းေနတာ ...။

နီသိဝတီက “ ဟုတ္ကဲ့ ကိုကို..” လို႔ ေျပာရင္း သူမ အဝတ္အစားေတြကို တခုၿပီး တခု ခၽြတ္ပစ္ေနသည္ ။

လူစစ္စစ္ မိန္းမ ဆိုပါက သူ႔စကားကို နားေထာင္ခ်င္မွ ေထာင္ေပလိမ့္မည္ ။      

“ အို...ဒီမွာ တေနကုန္ အလုပ္လုပ္ၿပီး ျပန္လာလို႔ ေမာေနရတဲ့ ၾကားထဲ...” လို႔ ျပန္ေအာ္မည္ ျဖစ္သည္ ။

ဒါေၾကာင့္လည္း စက္လူ႐ုပ္မမ်ားကို လူေတြ ေစ်းႀကီးေပးၿပီး ဝယ္သုံးေနၾကတာဘဲ ျဖစ္မည္ ။

မၾကာခင္ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္ေနေသာ သူႏွင့္ ဝတ္လစ္စလစ္ ျဖစ္သြားေသာ နီသိဝတီတို႔ အိစက္ညက္ေညာတဲ့ သူ႔
ရဲ့ ဒန္းေလာ့ပ္ ေမြ႕ယာႀကီးေပၚမွာ ေတြ႕ၾကၿပီ ။

မတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ကို လာဆုပ္ကိုင္ပြတ္သပ္ေပးၿပီး..“ စုတ္ေပးရမလား..ကိုကို..” လို႔ ကႏြဲ႕ကရ
နဲ႔ လာေမးတဲ့ နီသိဝတီရဲ့ အထိအေတြ႕ေတြေၾကာင့္နဲ႔ သူမရဲ့ ေကာ့ခၽြန္တင္းမာတဲ့ နို႔ႀကီးႏွစ္ခိုင္ေၾကာင့္ သူ႔ဖြား
ဖက္ေတာ္မွာ တအားတင္းမာႀကီးထြားေနၿပီး တဆတ္ဆတ္ လႈပ္ခါေနရၿပီ ။

တဏွာစိတ္ေတြ ထန္ျပင္းလြန္းအားႀကီးလို႔ သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ ရဲ့ ထိပ္ဖူးႀကီး ထိပ္က အေပါက္ေလးကေန အရည္ၾကည္
ေတြ စိမ့္ယိုက်ေနရသည္ ။

သူက “ အင္း..စုတ္ေပး...” လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ နီသိဝတီလည္း သူ႔ဖြားဖက္ေတာ္ရဲ့ အရင္းပိုင္းနားကို လက္နဲ႔ ဆုပ္
ကိုင္ၿပီး ထိပ္ဖူး ဒစ္ျပဲႀကီးကို သူမရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းထူထူေလးနဲ႔ ငုံခဲ ေပးပါေတာ့သည္ ။ နီသိဝတီရဲ့ ႏႈတ္ခမ္းလွလွေလး
ေတြရဲ့ ၾကားမွာ သူ႔လိင္တန္ ညိဳညိဳႀကီး ေရာက္လို႔ေနေတာ့ လူသားစစ္စစ္ မိန္းမမ်ားရဲ့ အစုတ္ကို ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ
ခံဘူး  ၾကဳံေတြ႕ဘူးခဲ့တဲ့ သူ႔အတြက္ စက္လူ႐ုပ္မေလးဟာ လူသားစစ္စစ္ မိန္းမတေယာက္နဲ႔ ဘာမ်ား ကြာျခားသလဲ ဆိုတာကို သူ ခံစားၾကည့္လိုက္သည္ ။

နီသိဝတီ သည္ ေနဗလရဲ့ ေယာက်္ားတန္ဆာ ကို မ်က္လုံေလးစုံမွိတ္လို႔ စုတ္ေပးေနသည္ ။ ေနသိဝတီရဲ့ အစုတ္
သည္ ထူးထူးကဲကဲ ေကာင္းမြန္လွတာေၾကာင့္ လူမိန္းမစစ္စစ္ စုတ္ေပးတာနဲ႔ ဘာမွ မျခားဘူးဆိုတာ ေနဗလ သိ
သြားရသည္ ။ သူ႔ရဲ့ ဥႏွစ္လုံးကိုလည္း လက္တဖက္က ဖြဖြေလး ဆုပ္နယ္ေပးေနသည္ ။ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းရဲ့ လက္
ရာကေတာ့ ထိပ္တန္းပါဘဲလား လို႔ စိတ္ထဲမွာ ခ်ီးက်ဴးမိရျပန္သည္ ။

နီသိဝတီရဲ့ ေနာက္ လက္တဖက္က လိင္တန္အရင္းနားကေန ကိုင္ဆုပ္ထားရာက သူ႔လက္တဖက္ကို ဆြဲယူလိုက္
ၿပီး လုံးဝန္းတင္းမာၿပီး အဖ်ားနားမွ ေကာ့ေနတဲ့ နို႔ႀကီးေတြဆီကို ပို႔ေပးလိုက္တာ ေၾကာင့္ နီသိသည္ သူမနို႔ႀကီးေတြ
ကို ကိုင္တြယ္ေစခ်င္သည္ ဆိုတာကို သေဘာေပါက္သြားရၿပီး လူသားစင္စစ္မိန္းမ တေယာက္ရဲ့ နို႔ေတြနဲ႔ ခြဲျခားလို႔
မရနိုင္တဲ့ နီသိရဲ့ နို႔ႀကီးေတြကို သူ ကိုင္ပါေတာ့သည္ ။

ပုေလြပညာ တတ္ကၽြမ္းတဲ့စက္လူ႐ုပ္မ နီသိရဲ့ အစုတ္အယက္ေတြက ေကာင္းလြန္းတာေၾကာင့္ သုတ္လႊတ္ၿပီး “ ၿပီးျခင္း ”ကို ေရာက္လုလုမွာ ေနဗလ နီသိရဲ့ အစုတ္ကို ရပ္ခိုင္းလိုက္သည္ ။ နီသိသည္ အမိန႔္ကို တေသြမတိမ္း နာ
ခံတဲ့ စက္လူ႐ုပ္မ မို႔ သူ ရပ္ခိုင္းလိုက္တဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔လိင္တန္ကို သူမ ပါးစပ္ထဲကေန ထုတ္လိုက္ပါသည္ ။

“ ေကာင္းလားဟင္..ကိုကို...”

နီသိက အျပဳံးေလးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ အရမ္းေကာင္းတယ္..နီသိရယ္ ...ကဲ..ကိုကိုတို႔ လိုးၾကရေအာင္ ...”

နီသိသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ..“ ဘယ္လို ပုံစံနဲ႔ လိုးၾကမလဲ..ကိုကို..” လို႔ သူ႔ကို ျပန္ေမးသည္ ။ ႀကိဳက္ၿပီးရင္း ႀကိဳက္ရင္း

ျဖစ္သြားသည္ ။ ႀကီးညြန႔္ထင္ေက်ာ္ကိုေတာ့ စက္လူ႐ုပ္မေလး ဘယ္ေလာက္ေတာင္ ေကာင္းသလဲ ေျပာျပ/အုံးမည္ ။

အလြန္တပ္မက္ဖြယ္ လွပလြန္းတဲ့ သူ႔ရဲ့ နီသိဝတီကို ပထမဆုံး ေလွႀကီးထိုး ရိုးရိုး ပက္လက္တက္ေမွာက္ ပုံစံနဲ႔ဘဲ

သူ စၿပီး စပ္ယွက္သည္ ။ နီသိသည္ သူထိုးေဆာင့္ထည့္လိုက္တိုင္း..အိုး..၀ိုး....ဆိုတဲ့ အသံေတြ ေအာ္လိုက္ အင္း

ဟင္းဟင္း ဆိုတဲ့ အသံေတြ ညည္းလိုက္ နဲ႔ သူမ ဖင္ႀကီးေတြကို ပင့္ပင့္ ေပးသည္  ။

ဒီလို စက္လူ႐ုပ္မ ရွိမွေတာ့ မိန္းမစစ္စစ္ကို ဘယ္ယူေတာ့မလဲ..မိန္းမစစ္စစ္ေတြက အခ်ိန္မေရြး ေဖါက္ျပန္သြားနိုင္

သည္ ။ နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္ကလည္း လုပ္ရတာ က်ဥ္းၾကပ္ၾကပ္နဲ႔ အရည္စီးစီးစိုစိုနဲ႔ အရမ္းေကာင္းသည္ ။ ဘိုက္ႀကီးသြား

မွာလည္း မပူရဘူး ။ ေအကိုက္မွာလည္း မပူရဘူး ။    

လုပ္ေကာင္းေကာင္းနဲ႔ တအား ေဆာင့္ထည့္ၿပီး “ ၿပီး ”သြားရသည္ ။ အရမ္းေကာင္းသြားသည္ ။ သုတ္ရည္ေတြ အႀကိမ္ေပါင္းမ်ားစြာ နီသိရဲ့ အဂၤါစပ္ေခါင္းထဲ ပန္းထုတ္လိုက္မိသည္ ။

“ ေကာင္းလိုက္တာ နီသိဝတီရယ္ ….”

သူ ထုတ္ေျပာလိုက္မိသည္ ။ နီသိဝတီ က “ ကိုကို႔အတြက္ဆို နီသိက အျမဲ အဆင္သင့္ပါ ကိုကို...” လို႔ ခ်စ္စဖြယ္
အသံေလးနဲ႔ သူ႔ကို ေျပာလိုက္ပါတယ္ ။

နီသိဝတီက ေပက်ံေနတဲ့ သူ႔တန္ဆာေနရာတဝိုက္ကို တယုတယ ေဆးေၾကာ သုတ္သင္ေပးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ သူ႔
တယ္လီဖုန္း ျမည္လာသည္ ။ စကားေျပာတဲ့ ေကာ္လာအိုင္ဒီက “ ရဲမႉးကိုကိုလင္း ေခၚတယ္...ရဲမႉးကိုကိုလင္း ေခၚတယ္..” လို႔ ထျမည္လာလို႔ ဖုန္းကို ေျပးကိုင္လိုက္ရသည္ ။

“ အမိန႔္ရွိပါ..ေနဗလ ပါ..”

“ ေဟး..ေနဗလ..ကိုကိုလင္းပါ ...အေရးတႀကီး ေျပာစရာ ရွိလို႔...”
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEg-OBMIyx2-DSliBNZbpm7rYoAJl34MnSxdXiQJZt8c8CY5vmzNBt1Teikaexq57F1icijMPjGxtDeaHp-PZDWd8q2oEfGBl0EsIU2MhWKtT0dE59vaDubEXPBb0A4Z-o8jomNh6ppKPwr6/s320/41eeb6d5c2972ebd676a4d12956434fd.jpg

“ ေျပာပါ ရဲမႉး ...”

“ တခုက မင္း ညသန္းေကာင္အခ်ိန္ ဖမ္းလိုက္တဲ့ လူစုထဲက တေယာက္က ဦးစြမ္းရည္အင္အား ရဲ့ သား ျဖစ္ေနတယ္
တိုတိုေျပာရင္ကြာ..သူ႔အေဖႀကီး ကေရာ သူကေရာ သူ႔ေယာက္ဖကေရာ မင္းကို မေက်နပ္ၾကဘူး...မင္းကို ထိပ္ပိုင္း
က အေကာင္ႀကီးႀကီး ေတြနဲ႔ တိုင္တန္းလိမ့္မယ္..အဲဒီအတြက္ေတာ့ မပူပါနဲ႔ကြာ...ငါ တေယာက္လုံး ရွိပါတယ္...ေခတ္ေဟာင္းတုန္းက အမူအက်င့္ေတြ မေပ်ာက္ၾကေသးဘူးကြ ..လူႀကီးပိုင္းကလည္း သူတို႔ တိုင္ေတာ
တိုင္း နားမေထာင္ၾကေတာ့ပါဘူး ...ေနာက္တခု ကေတာ့ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရိုက ညႊန္မႉးက ငါ့ဆီ ဖုန္းေခၚတယ္ ..မေန႔က
မနက္က မႏၲေလး မွာ ျဖစ္သြားတဲ့ ထူးျခားတဲ့ ဘဏ္ဓါးျပတိုက္မႈေၾကာင့္ဘဲ ...ဓါးျပေလးေယာက္ ဘဏ္ထဲ လက္နက္
ကိုယ္စီနဲ႔ ဝင္လာတိုက္သြားတာ သုံးေယာက္က လူစစ္စစ္ မဟုတ္ဘဲ စက္လူ႐ုပ္ေတြ ျဖစ္ေနလို႔ဘဲ..ဒို႔တိုင္ျပည္မွာ စက္႐ုပ္ေတြ ကို စသုံးကထဲက ခုထိ စက္႐ုပ္ေတြကို ခုလို ဒုစရိုက္မႈ ( CRIME ) အတြက္ မသုံးခဲ့ေသးဘူးကြ....
ဒါ ပထမဆုံးဘဲ ...ဒီေတာ့ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရို က ေအးဂ်င့္ေတြနဲ႔ ဒို႔ရဲတပ္ဖြဲ႕က တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြနဲ႔ ပူးေပါင္းၿပီး စက္႐ုပ္
ဓါးျပမႈကို ေဖၚထုတ္ၾကဖို႔ စဥ္းစား ဆုံးျဖတ္လိုက္ၾကတယ္ ….ဒီေတာ့ ငါလည္း ရဲမႉးႀကီး နဲ႔ ရဲခ်ဳပ္ကို တင္ျပတယ္..
လူႀကီးေတြက မင္းကို ေရြးခ်ယ္လိုက္တယ္ ..မင္း မႏၲေလးကို လိုက္သြားရမယ္ ...အျမန္ဆုံး ..ASAP ေပါ့ကြာ....
မႏၲေလးမွာ စုံစမ္းေရးဗ်ဴရိုက အရာရွိတေယာက္ ေရာက္ႏွင့္ေနၿပီ ...မႏၲေလးတိုင္း ဒုစရိုက္ ႏွိမ္နင္းေရး က တာဝန္ခံ
ရဲအုပ္နဲ႔ ပူေပါင္းစုံစမ္းေနတယ္..မင္းက သူတို႔ႏွစ္ေယာက္နဲ႔ ဆုံေတြ႕ ပူးေပါင္းၿပီး ဒီေက့စ္ကို အျမန္ လိုက္ပါ..ေဖၚ
ထုတ္ပါ..လူႀကီးေတြ စိတ္ဝင္စားတဲ့ ေက့စ္...ကဲ ဆက္လုပ္ ေနဗလ...ေရ..”

“ ဟုတ္ကဲ့..ရဲမႉး ….”

  သူ မႏၲေလးကို ခရီးထြက္ဖို႔ ျပင္ဆင္ရသည္ ။

အင္း...နီသိဝတီကို တဝႀကီး ဆြဲမယ္ မွန္းထားတာ..အလုပ္က ေပၚလာၿပီ...။ ျပန္လာမွဘဲ ဆက္ဆြဲရေတာ့မယ္ ...။

စက္လူ႐ုပ္ေတြကိုပါ ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာမွာ ခိုင္းေနၿပီ ။ အင္း..ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ရွိလာေတာ့ စက္လူ႐ုပ္ဓါးၿပ ရွိလာတာ

မဆန္းဘူးေပါ့ေလ ...။

နီသိနဲ႔စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းဘဲ ခြဲရလို႔ ေနဗလ ဒီခရီးစဥ္ကို စိတ္ထဲမွာ မႀကိဳက္လွေပမယ့္ အလုပ္ဝတၱရားကို အျမဲ ေက်
ေက်ပြန္ပြန္ ထမ္းေဆာင္တတ္တဲ့ ေနဗလသည္ မႏၲေလး ေလဆိပ္ကို ေလယာဥ္ဆင္းတာနဲ႔ နီသိကို ခဏ ေခါင္းထဲ
ဖယ္ထုတ္လိုက္ၿပီး စက္လုပ္ဓါးျပမႈကို အာ႐ုံစိုက္လိုက္သည္ ။ သူ႔ေခါင္းထဲမွာ သူနီသိကို တီထြင္လုပ္ကိုင္ေပးတဲ့
ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို သတိရလိုက္သည္ ။ စက္လူ႐ုပ္ေတြနဲ႔ ပတ္သက္ၿပီး သူသိလိုတာ ရွိလာရင္ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္း
ကို ေမးျမန္းမည္ လို႔ စဥ္းစားမိလိုက္သည္ ။

မႏၲေလးေလဆိပ္သည္ နိုင္ငံတကာက ေလယာဥ္ေတြ အျမဲလို ဆိုက္ေနတာေၾကာင့္ လူေတြ ျပည့္ႏွက္ ရႈပ္ရွက္ခတ္
ေနသည္ ။  သူ႔ကို သူနဲ႔ တြဲဖက္ အလုပ္လုပ္ရမယ့္ မႏၲေလးတိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕က အရာရွိက လာႀကိဳေစာင့္ေနသည္ ။

ေလဆိပ္ထဲက ထြက္လာေသာ သူ႔ကို “ ဦးေနဗလ လား..က်မ မႏၲေလး ဒ.န ဌာနခြဲ က  ( ဒါဇင္ ..)ပါ...” လို႔လာ
ၿပီး ႏုတ္ဆက္လိုက္လို႔ ။ ဒါဇင္ ဆိုတဲ့ နံမည္ဆန္းေၾကာင့္ သူ စကၠန႔္ပိုင္းေလာက္ သူ႔ကို လာစကားေျပာ မိတ္ဆက္
လိုက္တဲ့ ခပ္ေခ်ာေခ်ာ မိန္းမကို ၾကည့္ေငးသြားမိသည္ ။

တိုလြန္းတဲ့ ဆံပင္က ဟိုနဲနဲ ဒီနဲနဲ အေရာင္ဆိုးထားသည္ ။ နားကပ္ဆန္းဆန္း ပန္ထားသည္ ။ အသားက ဆြတ္ဆြတ္
ျဖဴသည္  ။ ကိုယ္လုံးက ဝတ္ထားတဲ့ အျပာရင့္NIKE မိုးကာ ဂ်ာကင္ေၾကာင့္ သိပ္ မျမင္ရဘူး ။ပိန္သြယ္သြယ္လို႔ ခန႔္မွန္းရသည္ ။
အျပာေရာင္ ဂ်င္းေဘာင္းဘီအႏြမ္းပြပြကို ဖရိုဖရဲ ဝတ္ထားသည္ ။ ညႇပ္ဖိနပ္နဲ႔ ...။ ဒုစရိုက္ႏွိမ္နင္းေရးက ဒုရဲအုပ္ဒါဇင္။

“ ဒါဇင္တို႔နဲ႔ ပူးတြဲ လုပ္ရမယ့္ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးဗ်ဴရိုက ဦးစီးမႉးက ခရိုင္းဆင္း(န္)( CRIME SCENE )မွာ ရွိေနတယ္
ဒါဇင္တို႔ အဲ့ကိုဘဲ တန္းသြားၾကတာေပါ့ေနာ္..ဦးေနဗလ ...ဘိုက္ဆာလား..တခုခု စားမလား....”

“ အင္း..ေကာင္းသားဘဲ..တခုခု စားရေအာင္...က်ေနာ္လည္း အျမန္ထြက္လာတာ ဘာမွ မစားခဲ့ျဖစ္ဘူး ”

ေလယာဥ္ေပၚမွာကေတာ့ ဟမ္ဘာဂါတလုံးနဲ႔ ကိုကာကိုလာတခြက္ေတာ့ တိုက္သည္ ။ သူ႔ ထြားႀကိဳင္းတဲ့ကို္ယ္ခႏၶာ
ႀကီးအတြက္ အဲဒီေကၽြးတာေလးက ဆင့္ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္ ဆိုသလိုဘဲေလ ။

ဒါဇင့္ကားေလးက ျမန္မာျပည္မွာ စ ထုတ္လုပ္တာ သိပ္မၾကာေသးတဲ့ ဘီအမ္ ဒဗလ်ဴ ( Burmese Python ) ဂ်စ္ကား ေပါက္စေလး ။

ဒုရဲအုပ္ ဒါဇင္က သူ႔ကို နံမည္ႀကီး မႏၲေလးမုန႔္တီဆိုင္တခုကို ေခၚသြားၿပီး ေကၽြးသည္ ။ ေနဗလက မုန႔္တီ စားၿပီး ဒါ
ဇင္က ၿမီးရွည္ စားသည္ ။

“ ဒါဇင္ ...က မႏၲေလး ဇာတိ လား ...”

“ ဟုတ္တယ္..ဦးေနဗလ ...ဘာလို႔လဲဟင္ ..ဘာလို႔ ေမးတာလဲ...”

“ ေအာ္..မႏၲေလးၿမိဳ႕ဇာတိဆိုရင္ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း ႏွံ့ႏွံ့စပ္စပ္ သိမွာေပါ့လို႔ ေတြးမိလို႔ပါ...”

“ အင္း..သိသင့္သေလာက္ သိပါတယ္....ေက်ာင္းသူ ဘဝတုံးက သူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ဘီးတစီးနဲ႔ ေလၽွာက္လိမ့္ေနခဲ့တာေလ ….ေနာက္ၿပီး အေဖ့ဖက္က အေမ့ဖက္က ေဆြမ်ိဳးေတြကလည္း တၿမိဳ႕လုံး အႏွံ့ ေနၾကတာ ဆိုေတာ့ ….ဟင္းဟင္း..”

“ ဒါဇင္က မႏၲေလး တကၠသိုလ္က ေက်ာင္းၿပီးခဲ့တာလား...”

“ ဟုတ္တယ္..ဦးေနဗလ ...မန္းေလးက ေက်ာင္းၿပီးၿပီးခ်င္း ဒုရဲအုပ္ေတြ ေခၚတာနဲ႔ ဝင္ေလၽွာက္ ..ရလို႔ သင္တန္းတက္ ..ရန္ကုန္မွာ မြမ္းမံသင္တန္းေတြ ထပ္တက္ ..နိုင္ငံျခားသင္တန္း အေနနဲ႔က ေဟာင္ေကာင္ရဲ က သင္တန္း တက္ဖူးတယ္ ...မူးယစ္ေဆးဝါး သင္တန္းတခု နယူးေယာက္မွာ ၅ရက္သင္တန္း တက္ဖူးတယ္ ...”

“ စပ္စုတာဘဲ ဆိုပါေတာ့..ဒါဇင္က ကိုယ္ခံပညာ တခုခု ကစားလား ...”

“ ဟုတ္..ဒါဇင္က ေမြထိုင္း( ကစ္ေဘာင္ဆင္ ) ကစားတယ္ ..ျမန္မာဗန္ဒို သင္ဖူးတယ္ ..ဦးေနဗလ ..ကေရာ ..ဘာေတြ ကစားလဲ ...”

“ က်ေနာ္က ငယ္ငယ္ေလးထဲက ကရာေတ့ကစားခဲ့တယ္ ..အလုပ္ခြင္ ေရာက္ၿပီးေတာ့ အိုက္ကီဒို..ဂ်ဴဒို ကို ရဲဌာန
ခ်ဳပ္က သင္တန္းေတြမွာ နည္းၿပ လုပ္တယ္ ...”

သူနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ စားရင္း စကားေျပာရင္း အစိမ္းသက္သက္ မဟုတ္ေတာ့ဘဲ ခင္မင္လာၾကသည္ ။

“ ဒါဇင္ ရဲ့ နံမည္က ...”

“ ဟင္းဟင္း....လူတိုင္း သိခ်င္ၾကတယ္..ဦးေနဗလ ...ဒီနံမည္က အေဖ နဲ႔ အေမတို႔က ဒါဇင္က ၁၂ေယာက္ေျမာက္
သမီးမို႔ ေပးခဲ့ၾကတာေလ ...”

“ အိုး..ေမာင္ႏွမ ဆယ့္ႏွစ္ေယာက္ ..ဟုတ္လား....ဒါဇင္က အငယ္ဆုံး သမီးလား . . .”

ဒါဇင္က ရယ္သည္ ။

“ ဟုတ္တယ္...ဦးေနဗလ ...”

“ ဘားမိ(စ္ ) ပိုင္သြန္” ကားေလးနဲ႔ အခင္း ျဖစ္ပြားရာ ေနရာ ( CRIME SCENE  )ကို ေရာက္သြားၾကသည္ ။
ဓါးျပတိုက္ခံရတဲ့ ဘဏ္ကို စုံစမ္းစစ္ေဆးဖို႔အတြက္ ခဏ ပိတ္ထားသည္ ။  နို္င္ငံျခား တိုင္းျပည္ေတြကလိုဘဲ အဝါ
ေရာင္ တိတ္ႀကိဳး ေတြ ကာခ်ည္ထားသည္ ။ အဂၤလိပ္ဘာသာနဲ႔ ( Police Line Do Not Cross ) ဆိုတဲ့ စာတန္းေလး
ေတြနဲ႔ ျဖစ္သည္ ။

ဘဏ္ရဲ့အေပါက္ဝမွာ လက္ေမာင္းမွာ မႏၲေလးတိုင္းရဲ တံဆိပ္နဲ႔ ယူနီေဖါင္းဝတ္ ရဲတေယာက္ ေစာင့္ေနတာကို ေတြ႕
ရသည္ ။  ဒါဇင္နဲ႔ ေနဗလ ကို အေလးျပဳသည္ ။

“ အက္စ္အိုင္ဘီ ..ဦးစီးမႉး..ရွိေနေသးလား ...”

ဒါဇင္က ရဲသားကို ေမးသည္ ။

“ ဟုတ္..ရွိေသးတယ္ဗ် ...”

ဘဏ္ထဲ ေရာက္ေတာ့ အသက္၃ဝေလာက္ လို႔ ခန႔္မွန္းရတဲ့ မိန္းမေခ်ာတေယာက္ ဘဏ္ၾကမ္းျပင္မွာ ဒူးေထာက္ၿပီး
ငုံ႔ၾကည့္ေနတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။

ဆံပင္ကို အေနာက္ကို လွန္ စုစည္းထားၿပီး ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ မဟာနဖူးနဲ႔ ေရႊေရာင္ကိုင္း မ်က္မွန္ဝိုင္းေလး တပ္ထားတဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးက သူတို႔ကို ေမာ့ၾကည့္သည္ ။


ဒါဇင္က မိတ္ဆက္ေပးသည္ ။

“ ဦးေနဗလ..ဒါ ဒါဇင္တို႔နဲ႔ ပူးတြဲ အလုပ္လုပ္မယ့္ S.I.B ( Special Investigation Bureau ) က ဦးစီးမႉး ေဒၚျမျမ
ေသြး ...ေဒၚျမျမေသြး..ဒါက ရန္ကုန္တိုင္း လုံျခဳံေရးအဖြဲ႕က ဦးေနဗလ ...”

အလြန္ ဝင္းဖန႔္ရွင္းသန႔္ေနတဲ့ ေဒၚျမျမေသြးက ေခါင္းေလးဘဲ ဆတ္ျပကာ အသိအမွတ္ျပဳျပလိုက္ၿပီး “ က်မ ဓါးျပေတြရဲ့ ေျခရာေတြကို ေလ့လာေနတာ ...သူတို႔ တိုက္တဲ့ မနက္ပိုင္း တုံးက မိုးရြာထားလို႔ ေျမေပ်ာ့ေပ်ာ့မွာ
နင္းခဲ့တဲ့ သူတို႔ရဲ့ ဖိနပ္ ေျခရာေတြက ထင္းထင္းႀကီး က်န္ခဲ့တယ္..ေဟာဒီမွာ က်မ ျပမယ္ ...လာၾကည့္ၾက..”

ဆရာမတေယာက္ရဲ့ ေလသံမ်ိဳးနဲ႔ ေျပာဆိုကာျပသေနတာကို ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ၾကည့္လိုက္ၾကရသည္ ။

“ ဒီဖိနပ္ ေျခရာက လူစစ္စစ္ ဓါးျပရဲ့ ေျခရာ..ဒီဖက္က တူေနတဲ့ ေျခရာ သုံးခုက စက္လူ႐ုပ္ဓါးၿပ သုံးေကာင္ရဲ့ ေျခရာေတြ..ေပါ့..ေတြ႕ၾကလား ...ဒီစက္႐ုပ္ေတြက ဘယ္ စက္႐ုံက ထုတ္လုပ္သလဲ ဆိုတာ က်မ ေလ့လာေနတာ . .”

S.I.B က စုံေထာက္ အရာရွိမ်ားသည္ နိုင္ငံတကာ ရဲပူးေပါင္းလုပ္ေဆာင္မႈ အစီအစဥ္ အရ အင္တာပိုအဖြဲ႕ႀကီးရဲ့ အဖြဲ႕
ဝင္ျဖစ္တဲ့ ျမန္မာနို္င္ငံကို အေမရိကန္နိုင္ငံ အက္ဖ္ဘီအိုင္ အဖြဲ႕ႀကီးရဲ့ သင္တန္းေတြမွာ သင္ၾကားခဲ့ရသူမ်ား ျဖစ္တာ
ေၾကာင့္ေနဗလတို႔လို ရဲအရာရွိေတြထက္ ပိုေတာ္ပိုတတ္တယ္လို႔ သူတို႔ဖါသာ အထင္ေရာက္ေနၾကသည္လို႔ ေနဗလ စိတ္ထဲက ထင္ေနသည္ ။

သို႔ေပမယ့္ သူရယ္..ဒါဇင္ရယ္ ...ျမျမေသြးရယ္ က အခု မႈခင္းတခုကို အတူတူ ပူးေပါင္း ေဖၚထုတ္ ၾကရမည္ ဆိုေတာ့ သူဘယ္ေလာက္ ဆရာမႀကီး လုပ္လုပ္ အဓိက က အမႈေပၚေပါက္ၿပီး က်ဴးလြန္သူေတြကို အုတ္တံတိုင္း
ေလးဖက္ထဲကို ပို႔နိုင္ဖို႔ ပါဘဲ ။ လူႀကီးေတြ စိတ္ဝင္စားတာေၾကာင့္ ျမန္ျမန္နဲ႔ မွန္မွန္ ၿပီးစီးဖို႔လည္း အေရးႀကီးေပသည္ ။

ဒါဇင္ကလည္း ရဲလုပ္သက္ ရွိေနၿပီး တဲ့သူမို႔ လူစစ္စစ္ ဓါးျပရဲ့ဖိနပ္ေျခရာက ရႊံ့ေတြကို ဓါးပါးေလးတေခ်ာင္းနဲ႔ ျခစ္ယူေနသည္ ။ မႏၲေလးသူစစ္စစ္ တေယာက္မို႔ သည္ ဓါးျပေတြရဲ့ ဖိနပ္က ရႊ႕ံသည္ ဘယ္အပိုင္း ဘယ္အရပ္
က ရႊ႕ံေတြလဲ ဆိုတာကို သူမ ေဖၚထုတ္ခ်င္သည္ ။

ေနဗလကေတာ့ စီစီတီဗီ ကင္မရာေတြကို ဓါးျပေတြက ဘဏ္ထဲကို ဝင္ဝင္လာျခင္း ဖ်က္ဆီးပစ္လိုက္ေပမယ့္ မဖ်က္ဆီးခင္ေလး မိနစ္ပိုင္းမွာ ေတြ႕ျမင္လိုက္နိုင္တဲ့ ဓါးျပေတြရဲ့ ပုံကို ေသေသခ်ာခ်ာ ေလ့လာေနသည္ ။ ေခါင္းမွာ
မ်က္ႏွာဖုန္းေတြ စြပ္ထားၾကတဲ့ ဓါးျပေတြရဲ့ ပုံေတြကို ေသေသခ်ာခ်ာ အျပန္ျပန္ အလွန္လွန္ ၾကည့္ေနသည္ ။

ဒီပုံေတြကို ပုံေသဓါတ္ပုံေတြ ကူးထုတ္ၿပီး စုံစမ္းေထာက္လွမ္းဖို႔ သူ လုပ္ေနသည္ ။

ခ်မ္းျမသာစည္ရပ္မွာ ရွိတဲ့ ရဲတပ္ဖြဲ႕ဓါတ္ခြဲခန္းကို ရႊ႕ံသဲလြန္စေတြကို ဒါဇင္ သူကိုယ္တိုင္ သြားပို႔သည္ ။ စစ္တာကို
ေစာင့္သည္ ။ ေနဗလကေတာ့ နီသိဝတီကို မွာရင္း သူနဲ႔ ခင္မင္သြားတဲ့ ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းကို ဖုန္းနဲ႔ ဆက္သြယ္
ပီး စက္လူ႐ုပ္ေတြ ထုတ္လုပ္တဲ့ အေၾကာင္း အေသးစိတ္ ေမးျမန္းသည္ ။

ေဒါက္တာခ်စ္ပန္းက သူသိခ်င္တာေတြကို ရွင္းလင္းေျပာျပသည္ ။ “ လူသားေတြ ေကာင္းက်ိဳးအတြက္ စက္လူ႐ုပ္ေတြ
ဖန္တီးၾကသလို မသမာသူေတြကလည္း စက္လူ႐ုပ္ေတြကို မေကာင္းတဲ့ ေနရာေတြမွာ သုံးၾကၿပီေပါ့ ကိုေနဗလေရ..
က်ဳပ္ စိတ္မေကာင္းပါဘူးဗ်ာ...ခင္ဗ်ား သိခ်င္တာ ရွိရင္ က်ေနာ္ကို ဖုန္းဆက္ေပါ့.. ဓါးျပတိုက္တဲ့ စက္႐ုပ္ကို ရမိခဲ့ရင္ ..က်ေနာ္တို႔ ဒီစက္႐ုပ္ဟာ ဘယ္စက္႐ုံက လုပ္တာလဲ..ဘယ္သူဖန္တီးခဲ့တာလည္း ေဖၚထုတ္နိုင္ပါလိမ့္မယ္...” လို႔ ေျပာသည္။

ဒါဇင္က “ ဓါးျပေတြရဲ့ ဖိနပ္ေတြက က်န္ခဲ့တဲ့ ရႊံ့ေတြကို စစ္ၾကည့္ေတာ့ ျမစ္ကမ္းနေဘးက ရႊံ့ေတြ ဆိုတာကို ေတြ႕ရတယ္ဗ်....လို႔ ေျပာသည္ ။

ခက္တာက ျမစ္ကမ္းနေဘး ဆိုတာနဲ႔ သူတို႔ဘယ္မွာ ဆိုတာ သိရဖို႔က မလြယ္
ေသးဘူး ...ဒီထက္ အေသးစိတ္ သိနိုင္ဖို႔ လိုတယ္ ...သူတို႔က အဲဒီေနရာနားက ျဖတ္လာခဲ့ၾကတာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ ...ေလ ။


ျမျမေသြးနဲ႔ ေနဗလတို႔ မႏၲေလးတိုင္း က ရဲစက္႐ုပ္ဌာနခြဲကို ေရာက္သြားၾကသည္ ။
တာဝန္ခံအရာရွိ ဦးလွေသာ္ နဲ႔ သူတို႔ေတြ႕ဆုံသည္ ။ သူတို႔ ရထားတဲ့ ဘဏ္ထဲကို ဝင္ဝင္လာခ်င္း ဓါးျပေတြရဲ့ ဓါတ္ပုံေတြက စက္႐ုပ္ဓါးျပပုံကို တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ ေတြ႕သြားတဲ့အခါ..“ ဟာ...ဒါ က်ဳပ္တို႔ ရဲစက္႐ုပ္ေတြထဲက စက္႐ုပ္ေတြဘဲ ..က်ဳပ္ျမင္တာနဲ႔ သိတယ္ ...က်ဳပ္တို႔ မႏၲေလးတိုင္း အတြက္ ထုတ္လုပ္တဲ့ ရဲစက္႐ုပ္ေတြက ဦးေခါင္းက ထိန္းခ်ဳပ္ေရး တိုင္ အတိုေလးက ပုံစံတမ်ိဳး ဗ်....တျခားၿမိဳ႕နဲ႔ မတူဘူး..ဒါကို သတိထားမိတဲ့လူ နည္းမယ္...က်ေနာ္က သင္တန္းေတြ တက္ထားလို႔ သိေနတာ ..” လို႔ ေျပာသလို ပုံထဲက စက္႐ုပ္ရဲ့ ေခါင္းက တိုင္တိုေလးကို လက္ညႇိုးနဲ႔ ျပသည္ ။

ရန္ကုန္စက္႐ုပ္ရဲရဲ့ ဓါတ္ပုံတပုံကို ယူလာၿပီး ယွဥ္ျပသည္ ။

“ ဓါးျပတိုက္တာ ဒီမႏၲေလး စက္႐ုပ္ရဲ က စက္႐ုပ္ဘဲ ...အျပင္ကို ေရာက္သြားၿပီး ပရိုဂရမ္ ေျပာင္းၿပီး ခိုင္းတာ ေသခ်ာ
ပါတယ္....”

“ ဒါဆို ခင္ဗ်ား မွာ ရွိေနတဲ့ ရဲစက္႐ုပ္ေတြ အားလုံးကို စစ္ၾကည့္ေပးပါလား ...”

“ ရတာေပါ့..ခုခ်က္ခ်င္း စစ္လို႔ရပါတယ္ ..က်ေနာ္တို႔ဆီမွာက ရန္ကုန္မွာလို စက္႐ုပ္ရဲနဲ႔ ပတၱေရာင္ ကင္း မလွည့္ဘူး....အေရးေပၚ ဆြပ္( တ္ )အျဖစ္ဘဲ သုံးတာမ်ားတယ္ ...လတ္တေလာ စက္႐ုပ္ရဲသားေတြက စတင္းဘိုင္ အေနအထားနဲ႔ စက္႐ုပ္ အေျခစိုက္ စခန္း႐ုံးမွာဘဲ ရွိေနတယ္ဗ်.....”

တာဝန္ခံအရာရွိ စစ္ေဆးေနတဲ့ အခ်ိန္မွာ ေနဗလ..ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ေန႔လည္စာ စားၾကသည္ ။ ရဲစက္႐ုပ္ဌာနခြဲက ကင္တင္းမွာဘဲ စားလိုက္ၾကတာ ။ ျမျမေသြးက ထမင္းစားရင္း သူ အေမရိကန္မွာ သင္တန္း တက္တုံးက အေတြ႕
အၾကဳံေတြကို ေျပာျပသည္ ။ အက္ဖ္ဘီအိုင္ သင္တန္းေက်ာင္း ရွိေနတဲ့ ဗာဂ်င္းနီးယား ျပည္နယ္ထဲက ကြမ္တီကို မွာသင္တန္းေတြ တက္တဲ့အေၾကာင္း ..။ ဒါဇင္ကေတာ့ မူးယစ္ဂိုဏ္းတဂိုဏ္းကို ေထာက္လွမ္းခဲ့တုံးက ဂိုဏ္းေခါင္း
ေဆာင္က သူ႔ကို မုဒိန္းက်င့္ဖို႔ ႀကိဳးစားလို႔ သူေသကိုယ္ေသဖိုက္ခဲ့ရတဲ့အေၾကာင္းေတြ တစြန္းတစ ေျပာျပတယ္ ။

ေနဗလကေတာ့ ဆာဆာနဲ႔ ထမင္းဟင္းေတြကို ဖိအုပ္ပစ္ေနလို႔ ဘာအေၾကာင္းမွ သိပ္ မေျပာျဖစ္ဘူး ။ သူတို႔တေတြေျပာျပတာေတြကိုဘဲ တအင္းအင္းနဲ႔ နားေထာင္ေနခဲ့တယ္ ။

တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ ျပန္ေရာက္လာၿပီး လက္ရွိ အလုပ္လုပ္ေနတဲ့ ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ အားလုံး ပုံမွန္အေနအထားနဲ႔ အလုပ္လုပ္ေနေၾကာင္း...မေပ်ာက္မရွ မေလ်ာ့ေၾကာင္း ..ျဖစ္နိုင္တာက ဒါဏ္ရာရ ထိခိုက္လို႔ ျဖစ္ျဖစ္ စက္ခ်ိဳ႕ယြင္းလို႔ ျဖစ္ျဖစ္ ျပဳျပင္ေရးစခန္းကို ေရာက္သြားရတဲ့ စက္႐ုပ္အပ်က္ေတြကို မသာမာသူေတြက ခိုးထုတ္သြားၿပီး တတ္ကၽြမ္းတဲ့ ပညာရွင္ တေယာက္ေယာက္က အသက္ျပန္သြင္း ျပဳျပင္ေပးလိုက္တာလည္း ျဖစ္နိုင္တယ္ လို႔ ေျပာတယ္ ။

ဒါနဲ႔ သူတို႔ တာဝန္ခံ အရာရွိ ဦးလွေသာ္ နဲ႔အတူ ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ရဲ့ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းကို လိုက္သြားၾကတယ္ ။ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းက တာဝန္ခံ ေဒၚမူမူသိန္းက  “ က်မတို႔ က ပ်က္စီးယိုယြင္းတဲ့ စက္႐ုပ္ရဲေတြကို ျပန္လည္ျပဳျပင္ၿပီး အသုံးျပန္ခ်ဖို႔ မူေတာ့ ရွိေပမယ့္ အခုထိ မလုပ္ျဖစ္ေသးပါဘူး …..ပ်က္စီးတာေတြကို ဂိုေဒါင္ထဲမွာဘဲ စုျပဳံ သိမ္းဆည္းထားပါတယ္ …ဘယ္သူမွ ဒီဂိုေဒါင္ထဲကေန ထုတ္သြားတာမ်ိဳး မရွိပါဘူး …..”လို႔ ေျပာေတာ့ ေနဗလ က “ဘယ္သူမွ မထုတ္ဘူး ဆိုတာ ေသခ်ာလား...ကြန္ျပဴတာေပၚက စာရင္းဇယားကိုဘဲ ၾကည့္ၿပီး ေျပာေနတာလား ..တေယာက္ေယာက္က ခိုးထုတ္သြားရင္ေကာ …..”
“ဟုတ္ပါတယ္..စာရင္းဇယား အရဘဲ ေျပာတာပါ...တေယာက္ေယာက္ ခိုးထုတ္သြားနိုင္တယ္ ဆိုတာ မွန္ပါတယ္...က်မ ဂိုေဒါင္ကို ေစာင့္တဲ့လူေတြကို ရွင္တို႔ ေမးခ်င္ရင္လဲ ေခၚေပးပါ ...”
“ ဟုတ္ကဲ့..ေမးခ်င္တယ္ဗ် ….”

ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြ ျပဳျပင္ထိန္းသိမ္းေရးစခန္းက တာဝန္က် ရဲတပ္ၾကပ္ေတြရဲ့ စာရင္းကို ေနဗလတို႔ လက္ထဲကို လာထည့္သည္ ။ အာလုံးကို ေခၚလိုက္ၿပီး သူတို႔ကို အကဲခတ္ၾကည့္လိုက္တဲ့အခါ တေယာက္က ထူးထူးျခားျခား
မ်က္စိမ်က္ႏွာပ်က္ေနတာကို ေနဗလေရာ ျမျမေသြးေရာ သတိထားမိလိုက္သည္ ။

သူ႔ရင္ဘတ္က အနက္ေရာင္ နံမည္ ပလပ္စတစ္ျပားေလးမွာ ဝင္းသိန္း ဆိုတာကို ေတြ႕ရသည္  ။

“ ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း ကိုဘဲ က်ေနာ္တို႔ ခဏ ေမးျမန္းခ်င္တယ္ ..”

ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း ေတာ္ေတာ္ တုန္လႈပ္သြားသည္ ။

အခန္းလြတ္ေလးတခန္းမွာ သူ႔ကို ေနဗလတို႔စစ္ေဆးေမးျမန္းၾကသည္ ။
“ ခင္ဗ်ား တာဝန္က်တဲ့အခ်ိန္ တဦးတေယာက္က ရဲစက္လူ႐ုပ္အပ်က္ အပိုင္းအစေတြ ဂိုေဒါင္ကေန ထုတ္သြားဖူးသ

လား..မညာနဲ႔ေနာ္....ညာရင္ ေထာင္ထဲ ေရာက္သြားလိမ့္မယ္ ...အမွန္အတိုင္း ေျပာရင္ သက္သာမယ္...”

ရဲတပ္ၾကပ္ဝင္းသိန္း တုန္လႈပ္စြာနဲ႔...“ လြန္ခဲ့တဲ့ သုံးေလေလာက္က ထုတ္သြားဖူးပါတယ္ ….စက္႐ုံက အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအး ဆိုတဲ့လူ ထုတ္သြားတာပါ ...” လို႔ ေျဖသည္ ။

“ ဒါဆို ခင္ဗ်ားက ဘာလို႔ အဝင္အထြက္ မွတ္တမ္းမွာ မျဖည့္သြင္းတာလဲ ...”

“ အဲဒီ ခင္ေဇာ္ေအး ဆိုတဲ့ လူက ျဖည့္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး..သူ စက္႐ုံမႉးကို ေျပာဆိုၿပီးၿပီ လို႔ ေျပာခဲ့လို႔ပါ....”

ျမျမေသြးက တာဝန္ခံ ေဒၚမူမူသိန္းကို “ အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအးကို ဘယ္မွာလဲ...” လို႔ လွည့္ေမးလိုက္သည္ ။ “ သူတို႔ အင္ဂ်င္နီယာဌာနက အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ကို ေမးရမယ္...” လို႔ ေဒၚမူမူသိန္းက ေျဖသည္ ။ အင္ဂ်င္နီယာခ်ဳပ္ကို ေမးတဲ့အခါ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအး ခြင့္ရက္ရွည္ ယူထားတယ္လို႔ ေျပာသည္ ။

“ ကဲ..သူ႔ေနရပ္လိပ္စာေလး ေပးဗ်ာ.....”

ေနဗလတို႔ ခင္ေဇာ္ေအး အိမ္ကို ခ်က္ခ်င္း ထလိုက္ၾကသည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ အိမ္သည္ ၿမိဳ႕အစြန္ လယ္ကြင္းေတြနားမွာ ျဖစ္ၿပီး အိမ္က ေသးေသးေလး ျဖစ္ေပမယ့္ အိမ္ရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ဂိုေဒါင္ႀကီးတလုံး ရွိေနသည္ ။ သည္နယ္ေျမက ရဲစခန္းမွ နယ္ထိန္းကို ဝင္ေခၚသြားၾကလို႔ နယ္ထိန္း
ရဲၾကပ္ႀကီးက ဒီဂိုေဒါင္ထဲမွာ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအး အျမဲ တကုပ္ကုပ္ အလုပ္ရႈပ္ေနတတ္သည္ လို႔ ေျပာျပသည္ ။ဟြန္ဒါဖစ္ကားေလးတစီး ဂိုေဒါင္ေရွ႕မွာ ရွိေနလို႔ နယ္ထိန္းကို ဒါ ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ကားလား လို႔ ေမးေတာ့ ခင္ေဇာ္ေအး
မွာ ကားမရွိဘူး...ဆိုင္ကယ္ဘဲ ရွိတယ္ လို႔ နယ္ထိန္းက ေျပာသည္ ။

“ ဧည့္သည္ေတာ့ ရွိေနၿပီ ...ကဲ သတိနဲ႔ သြားၾကရေအာင္..”

ေနဗလက ပုခုံးစလြယ္အိတ္နဲ႔ ထည့္ထားတဲ့ သူ႔ေသနတ္ကို ထုတ္ခါ စစ္ေဆးသည္ ။ ေမာင္းဆြဲတင္ကာ ေမာင္းထိန္း
ခလုပ္ခ်သည္ ။ ျမျမေသြးက စိတ္ပူစရာ မရွိလွပါဘူး..လို႔ တိုးတိုးေလး ညည္းၿပီး ကားဆီကို ထြက္သြားသည္ ။ ဒါဇင္ကလည္း ေနဗလလိုဘဲ ေသနတ္ကို စစ္ ေမာင္းတင္ ေမာင္းထိန္းခလုပ္ခ်သည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ ၿခံကို သူတို႔ ေရာက္ေတာ့ နယ္ထိန္းနဲ႔ အဖြဲ႕ကို ၿခံအေနာက္ဖက္က က်ိဳးပ်က္ေနတဲ့ စည္းရိုးကေန ဝင္ခိုင္းၿပီး သူတို႔ကေတာ့ ေရွ႕ေပါက္က ဝင္သည္ ။ ၿခံထဲကို ဝင္႐ုံ ရွိသည္ ။ ဂိုေဒါင္ရဲ့ အေပၚဖက္ ျပဴတင္းေပါက္ကေန
လူတေယာက္ ေခါင္းျပဴၾကည့္ၿပီး...“ ရဲေတြ..ရဲေတြ......” လို႔ ေအာ္လိုက္သံကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ဂိုေဒါင္ေဘးဖက္က
ေသနတ္ေျပာင္းရွည္ကိုင္ထားတဲ့ လူတေယာက္  ျဗဳံးဆို ေပၚလာၿပီး ေနဗလတို႔လူစုကို ထိုးခ်ိန္ကာ စတင္ ပစ္ခတ္သည္ ။
ထုန္းထုန္း..
ေနဗလလည္း ျမျမေသြးကို ႐ုတ္တရက္ ဆြဲကာ အိမ္ကေလးအကြယ္ကို ဝင္လိုက္သည္ ။ ျမျမေသြးရဲ့ ေသးက်ဥ္တဲ့ခါးေလးကေန ဆြဲဖက္ယူလိုက္တာ ..။  ျမျမေသြးလည္း အင္ဂ်င္နီယာတေယာက္ကို ေမးျမန္းဖို႔ သြားတာ အႏၲရာယ္ မရွိနိုင္ဘူးလို႔ ခပ္ေပါ့ေပါ့ဘဲ တြက္ဆကာ ေသနတ္ပင္ယူမလာခဲ့ ။ ေနဗလသာ မဆြဲေခၚလိုက္ရင္ က်ည္ဆံထိမွန္မွာ ေသခ်ာသည္ ။ က်ည္ဆံေတြက သူတို႔အနားက ပိတုန္းေကာင္ေတြလို တဝစ္ဝစ္နဲ႔ျဖတ္သန္းသြားသည္ ။ ေနဗလက ခ်က္ခ်င္း ေသနတ္ထုတ္ၿပီး ပစ္သူကို ျပန္ပစ္သည္ ။ ဒါဇင္ကလည္း အိမ္ေလးေဘးက သစ္ပင္ေနာက္မွာ အကာအကြယ္ယူလိုက္ၿပီး သူတို႔ကို ပစ္ခတ္တဲ့လူကို ခ်က္ခ်င္း တုန႔္ျပန္ ပစ္ခတ္သည္ ။
ေသနတ္သံေတြ တဒုံးဒုံး ဆူညံသြားသည္ ။

 ဂိုေဒါင္ အေနာက္ဖက္ကေန ဝင္လာတဲ့ နယ္ထိန္းရဲအဖြဲ႕ကလည္း ပစ္ခတ္ၾကတဲ့အသံေတြကို ၾကားလိုက္ရသည္ ။ ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ေသနတ္သမား ကို ထိမွန္သြားသည္ ။ နယ္ထိန္းနဲ႔အဖြဲ႕ ဂိုေဒါင္ထဲကို ဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတာ ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ေနဗလက “ သတိထား..ရန္သူရွိေနေသးတယ္ ...” လို႔ လွမ္းေအာ္ သတိေပးလိုက္တဲ့အခ်ိန္မွာဘဲ ေသနတ္ပစ္ခတ္သံေတြ ဆူညံသြားျပန္သည္ ။

ဂိုေဒါင္ထဲက ရန္သူက တဖုံးဖုံး တဒုံးဒုံး ပစ္ခတ္တာ ျဖစ္သည္ ။

နယ္ထိန္းရဲၾကပ္ႀကီးက အသံဝါႀကီးနဲ႔ “ လက္နက္ခ်..မင္းတို႔ကို ၀ိုင္းထားတယ္ ..မေသခ်င္ရင္ လက္နက္ခ်ၾက..”လို႔
ေအာ္ေျပာသည္ ။ ပစ္ခတ္တာ ရပ္သြားသည္ ။ သူတို႔ တေရြ႕ေရြ႕နဲ႔ ဂိုေဒါင္ႀကီး အနားကို ခ်ဥ္းကပ္သြားၾကသည္ ။

“ ေျပးၿပီ..ေျပးၿပီ..ဒီဖက္မွာ..”

ဂိုေဒါင္ အေနာက္နားက ရဲတေယာက္ရဲ့ ေအာ္ေျပာသံနဲ႔အတူ ေသနတ္သံေတြ တဒိန္းဒိန္း ၾကားလိုက္ရသည္  ။

ဂိုေဒါင္ အေနာက္ဖက္ တံခါးေလးကေန ေျပးထြက္လာတဲ့ လက္နက္ကိုင္ ရန္သူကို ရဲသားေလးက ပစ္ခတ္ ဖမ္းဆီး
လိုက္နိုင္သည္ ။

ဂိုေဒါင္ထဲကို သတိနဲ႔ ေသနတ္ေတြ ခ်ိန္ရြယ္ကာ ဝင္လိုက္ေတာ့ ေပေရညစ္ပတ္ေနတဲ့ အဝတ္အစားေတြနဲ႔ ေဆာင့္
ေၾကာင့္ထိုင္ကာ ေခါင္းေပၚကို လက္ႏွစ္ဖက္ တင္ထားတဲ့ ပိန္ေညာင္ေညာင္ လူတေယာက္ကို ေတြ႕လိုက္ၾကရသည္ ။

“ အဲဒါ အင္ဂ်င္နီယာ ခင္ေဇာ္ေအး....ဘဲ...”

နယ္ထိန္းႀကီးက ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ဘယ္လိုျဖစ္တာလဲ...ရဲစက္လူ႐ုပ္အပ်က္ေတြကို ခင္ဗ်ား ဓါးျပေတြ အတြက္ ျပင္ေပးေနတာလား....”

ေနဗလက စက္႐ုပ္အပိုင္းအစေတြ တင္ထားတဲ့ စားပြဲရွည္ႀကီးကို ၾကည့္ၿပီး ခင္ေဇာ္ေအးကို ေမးလိုက္သည္ ။

“ က်ေနာ့္ကို သူတို႔ ေသနတ္နဲ႔ ေထာက္..က်ေနာ့္မိသားစုကို ဖမ္းထားၿပီး စက္႐ုပ္ေတြကို ဓါးျပတိုက္တဲ့ေနရာမွာ သုံးဖို႔..ျပင္ခိုင္းတာ...က်ေနာ္လည္း က်ေနာ္တို႔မိသားစုရဲ့ အသက္အႏၲရာယ္ ေၾကာင့္ မတတ္သာလို႔ ျပင္ေပးခဲ့ရတယ္...” လို႔ ခင္ေဇာ္ေအး က ေျပာျပသည္ ။

“ သူတို႔က စုစုေပါင္း ဘယ္ႏွစ္ေယာက္လဲ ခင္ဗ်ား သိလား....”

“ တိတိက်က်ေတာ့ မသိဘူး ..ဒီမွာ က်ေနာ့္အနား ရွိေနတာကေတာ့ ႏွစ္ေယာက္..အခု ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ ပစ္ခတ္လို႔
ထိေသတဲ့ ႏွစ္ေယာက္ေပါ့..သူတို႔စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာေတာ့ က်ေနာ္ မသိဘူး ...”

ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ အိမ္ေလးထဲမွာ ဖမ္းေလွာင္ပိတ္ထားတဲ့ ခင္ေဇာ္ေအးရဲ့ မိန္းမနဲ႔ ကေလးေတြ ကို ရဲေတြက ေခၚထုတ္
လာသည္ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ ဆြပ္ (SWAT )အဖြဲ႕သားတခ်ိဳ႕က မိန္းမတေယာက္ကို ဆြဲေခၚလာသည္ ။
ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္ကို “ ဒီမိန္းမ...အိမ္သာထဲမွာ ပုန္းေနတာ ေတြ႕တယ္...ဆရာ.....”လို႔ လာသတင္းပို႔သည္ ။

ပိန္ပိန္မဲမဲ အဝတ္အစားႏြမ္းႏြမ္းနဲ႔ ဒီမိန္းမက မ်က္လုံးျပဴးေၾကာင္ေၾကာင္နဲ႔ ေၾကက္ရြံ့ေနသည္ ။

ခင္ေဇာ္ေအးက “ ဟာ..ဒီမိန္းမက ဆက္သား..သူတို႔ ေခါင္းေဆာင္နဲ႔ က်ေနာ့္အိမ္ကို ပစၥည္းအပို႔အယူ လုပ္တဲ့
မိန္းမ..သူ....သူ သိတယ္..သူတို႔ စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာ...သူသိတယ္ ….” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြးတို႔ ဒီမိန္းမကို စစ္ေမးၾကသည္ ။

ပထမ ဘူးကြယ္ညင္းေနေသးသည္ ။ ေနဗလတို႔ နယ္ထိန္းႀကီးတို႔က ရိုက္မယ္ႏွက္မယ္ ၿခိမ္းေျခာက္ၾကတယ္ ။
မရဘူး ။
ေနာက္ေတာ့ ျမျမေသြးက ေလခ်ိဳေလးနဲ႔ ေခ်ာ့ေမာ့ေမးတယ္..။ အမွန္ကို ေျပာရင္ အမႈေပါ့ေအာင္ လုပ္ေပးမည္ လို႔ အထပ္ထပ္ ေျပာေတာ့ စခန္း ဘယ္မွာလဲ ဆိုတာကို ဖြင့္ေျပာသည္ ။

သိရၿပီ ။

သူတို႔ ပုန္းေအာင္းေနတဲ့ ေနရာ...စခန္း....။

ျမစ္ကမ္းေဘးက သေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီးတခု ျဖစ္ေနသည္ ။

“ ကဲ ….အဲဒီကို လိုက္ၾကရေအာင္ ..”

ဒီတခါမွာေတာ့ ျမျမေသြးက က်ည္ကာအက် ႌ ဝတ္ခဲ့သလို ေသနတ္လဲ ပါသည္ ။ ခင္ေဇ္ေအးက ရန္သူဓါးျပေတြ
ဆီမွာ ေမာင္းျပန္ေသနတ္ေတြ ရွိသည္လို႔ ေျပာျပတာေၾကာင့္ ေနဗလ လည္္း မႏၲေလးတိုင္း ဆြပ္(SWAT ) အထူးတပ္ဖြဲ႕ကိုပါသူတို႔နဲ႔ လိုက္ပါဖို႔စီစဥ္ရသည္ ။

အထူးရဲ ( တိုက္ခိုက္ေရး ) ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕က ေလးေထာင့္စပ္စပ္ ထရပ္ကားအနက္ႀကီးနဲ႔ ခ်က္ခ်င္း ေရာက္လာသည္ ။
ေနဗလတို႔က ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕ေခါင္းေဆာင္ကို  ဆက္သားမိန္းမဆီက သိရွိရတဲ့  ဓါးျပအဖြဲ႕ေတြရဲ့ အေျခအေန အင္အား လက္နက္ေတြဘယ္လိုရွိတယ္ ဆိုတာ ေျပာျပသည္ ။

သေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီး ပတ္ပတ္လည္ မွာ အထူးရဲ ဆြပ္မ်ား ၀ိုင္းရံထားလိုက္ၾကၿပီးခ်ိန္ ေနဗလ..ျမျမေသြး နဲ႔ ဒါဇင္တို႔သေဘၤာက်င္းထဲဝင္တဲ့ ဂိတ္ေပါက္တံခါးကို ဒါဇင္ရဲ့ ရဲဂ်စ္ကားေလးနဲ႔ ေရာက္လာၾကသည္ ။ သူတို႔ကားထဲမွာ ဆြပ္(SWAT )အဖြဲ႕ရဲ့ ေခါင္းေဆာင္ လည္း အတူ ပါလာသည္ ။

သူတို႔ ကားေပၚက ဆင္းၿပီး ဂိတ္ေပါက္အဝကို တိုးကပ္သြားတဲ့အခ်ိန္ သံတံခါးႀကီးကို အတြင္းက ေသာ့ခတ္ထားတာကို ေတြ႕လိုက္ရသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က “ ဒို႔ ….ရဲတပ္ဖြဲ႕က.....တံခါးကို ဖြင့္ေပး....”လို႔ ေအာ္ေျပာလိုက္သည္ ။ အထဲက တုတ္တုတ္မလႈပ္...။ ၿငိမ္ေနသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က လက္္ကိုင္စပီကာေလးနဲ႔
ထပ္ေအာ္သည္ ။
အထဲက တုန႔္ျပန္တာက ေသမင္းတမန္ က်ည္ဆံေတြနဲ႔ ..။

တဒုန္းဒုန္း တေထာင္းေထာင္းနဲ႔ ေမာင္းျပန္ရိုင္ဖယ္ေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳပစ္ခတ္မႈေၾကာင့္ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူေတြ
ကို ပစ္ခတ္ တုန႔္ျပန္ဖို႔ အမိန႔္ေပးလိုက္သည္ ။ ဆြပ္အဖြဲ႕ဝင္ေတြဆီက ေမာင္းျပန္ ပစ္ခတ္သံေတြကို ေနဗလတို႔ ၾကားလိုက္ၾကရသည္ ။

သူတို႔လည္း နီးစပ္ရာ အကာအကြယ္ေတြမွာ ေနရာယူထားရသည္ ။ ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က မွန္ေျပာင္းနဲ႔ သေဘၤာက်င္းႀကီးထဲက အေဆာက္အဦးဆီကို ၾကည့္ၿပီး “ က်ဳပ္တို႔ကို ပစ္ေနတာ စက္႐ုပ္ေတြဗ်.....” လို႔ ေျပာလိုက္လို႔ ေနဗလလည္း မွန္ေျပာင္းကို ေတာင္းၿပီး ၾကည့္လိုက္သည္ ။

ျမန္မာ့လက္နက္စက္႐ုံလုပ္ အမ္ေအ၁၅ အေပါ့စား ေျခမႈန္းေရးရိုင္ဖယ္ေတြနဲ႔ သူတို႔ကို ပစ္ခတ္ေနတာက ရဲစက္လူ႐ုပ္ေတြကို အသြင္ေျပာင္းထားတဲ့ ဓါးျပစက္႐ုပ္ေတြပါ ။ စက္႐ုပ္ေတြကို ေရွ႕တန္းတင္ၿပီး ပစ္ခတ္ခိုင္းေနတဲ့
ဓါးျပေခါင္းေဆာင္နဲ႔ တပည့္တပန္းေတြကိုလည္း ေနာက္ကြယ္မွာ ျမင္ေနရတယ္ ။

ေနဗလ အင္ဂ်င္နီယာခင္ေဇာ္ေအးကို ဖုန္းေခၚသည္ ။

“ ကိုခင္ေဇာ္ေအး ...ခင္ဗ်ား အသက္သြင္းေပးလိုက္တဲ့ စက္႐ုပ္ေတြကို ဘယ္လိုနည္းနဲ႔ ရပ္ပစ္နိုင္မလဲ ….” လို႔
သူေမးသည္ ။
 ေသနတ္သံေတြက ဆူညံေနလို႔ ခင္ေဇာ္ေအး ျပန္ေျပာတာကို ေကာင္းေကာင္း မၾကားရဘူး ။

ခင္ေဇာ္ေအးက စက္႐ုပ္ေတြကို ဓါးျပေခါင္းေဆာင္ ကဘဲ ကြန္ထရိုး လုပ္နိုင္တယ္ လို႔ ျပန္ေျပာေနသည္ ။

ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္က သူ႔လူေတြကို ေဝၚကီေတာ္ကီနဲ႔ ညႊန္ၾကားေနသည္ ။ စခန္းဌာနခ်ဳပ္ကိုလည္း သံခ်ပ္ကာကား
လႊတ္ေပးဖို႔ ေတာင္းခံသည္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔လည္းသေဘၤာက်င္းေဟာင္းႀကီးထဲကို ေသနတ္ေတြ အသင့္ခ်ိန္ရြယ္ၿပီး ဂ်စ္ကားေလးကို အကာအကြယ္လုပ္ထားၾကသည္ ။ က်ည္ဆံေတြက တတိန္တိန္နဲ႔ ဂ်စ္ကား ကိုယ္ထည္ကို လာထိမွန္ေနသည္ ။

 ဓါးျပေတြဖက္က ပစ္အားေတာ္ေတာ္မ်ားေနသည္ ။ က်ယ္ေလာင္တဲ့ ေသနတ္သံေတြေၾကာင့္ သူတို႔ နားေတြ
အူေနသည္ ။

ေနဗလက ..“ ဒါဇင္..ျမျမေသြး..ဝပ္ေန..ေခါင္းမေဖၚနဲ႔....” လို႔ စိုးရိမ္တႀကီး လွမ္းေအာ္ သတိေပးသည္ ။

သေဘၤာက်င္းႀကီးရဲ့ အေနာက္ဖက္မွာ ရွိေနတဲ့ ဆြပ္(SWAT )တပ္ဖြဲ႕ဝင္ေတြက ဆြပ္ေခါင္းေဆာင္ရဲ့ အမိန႔္နဲ႔ ဒ႐ုန္းအေသးစားေလး သုံးစီးကို အေဝးထိန္း ( ရီမုတ္ ) နဲ႔ သေဘၤာက်င္း အေဆာက္အဦး အထဲကို လႊတ္သည္ ။ ဒ႐ုန္းေလးေတြလည္း အထဲေရာက္ေရာ အေဝးထိန္းခလုပ္က ခလုပ္ေတြကို ႏွိပ္လိုက္ၾကေတာ့ ဒ႐ုန္းယာဥ္ေလးေတြထဲက မီးခိုးေငြ႕ေတြ တရႉးရႉး ပန္းထြက္လာသည္ ။

အထဲက ဓါးျပမ်ား ႐ုတ္တရက္မို႔ ဒ႐ုန္းေလးေတြကို သတိမထားမိၾက ။ ဓါးျပေခါင္းေဆာင္က သတိျပဳမိၿပီး ဒ႐ုန္းေတြကို
ပစ္ခ်ခိုင္းလို႔ ဓါးျပေတြလည္း ေမာင္းျပန္ေတြနဲ႔ ၀ိုင္း ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ သို႔ေပမယ့္ ေမ့ေဆး မီးခိုးေငြ႕ေတြကို သူတို႔ ရႈရွိုက္မိၾကၿပီး ေခြလဲက်ကုန္ၾကသည္ ။

လူသားဓါးျပေတြ အကုန္လုံး ေမ့ေဆးေငြ႕ေတြေၾကာင့္ လဲက်ေမ့ေမ်ာကုန္ၾကေပမယ့္ စက္႐ုပ္ဓါးျပသုံးေကာင္က က်န္ေနသည္ ။ ေနဗလတို႔ ကို ဆက္လက္ ပစ္ခတ္ေနတုံး ..။

ဆြပ္အဖြဲ႕သုံး သံခ်ပ္ကာကား ေရာက္လာၿပီ ။ သံခ်ပ္ကာကားက ဂိတ္က သံတံခါးႀကီးကို အရွိန္နဲ႔ ဝင္တိုက္ၿပီး အထဲကို
ဝင္သည္ ။ သံခ်ပ္ကာကား အထဲက စက္ေသနတ္သမားကလည္း ဒလစပ္ ပစ္ခတ္သည္ ။ ဆြပ္အဖြဲ႕သားေတြ လည္း
သံခ်ပ္ကာကား အေနာက္ကေန အကာအကြယ္ယူၿပီး ေျပးလိုက္ဝင္ၾကသည္ ။ သံခ်ပ္ကာကား ထဲက စက္ေသနတ္လက္ခ်က္နဲ႔တင္ဘဲ စက္႐ုပ္ဓါးျပတေကာင္ လဲသြားသည္ ။ ျပင္းထန္တဲ့ ပြိဳင့္၅၀ က်ည္ဖူးေတြက စက္႐ုပ္ေကာင္ရဲ့ ဦးေခါင္းပိုင္းကို ေခ်မြ စုတ္ျပတ္သြားေစၿပီ ။

ဆြပ္အဖြဲ႕နဲ႔အတူ ေနဗလ ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔ ေျပးဝင္လိုက္သြားၾကသည္ ။

 ေနဗလတို႔လည္း က်န္တဲ့ စက္႐ုပ္ႏွစ္ေကာင္ကို ၀ိုင္း ပစ္ခတ္ၾကသည္ ။ စက္႐ုပ္မ်ားသည္ ေသနတ္ပစ္ခတ္ျခင္းကိုေတာ့ ပိုင္နိုင္ၾကေပမယ့္ သူတို႔ ရႈံးနိမ့္တဲ့အခါ ေနာက္ဆုတ္ထြက္ေျပးတာက လူသားေတြေလာက္ မျမန္ဆန္ၾက ။ မလ်င္ၾက ။ ေနဗလတို႔ လက္ခ်က္နဲ႔ ပ်က္စီးရပ္တန႔္သြားၾကရသည္ ။

သေဘၤာက်င္းအေဟာင္းႀကီးကို စီးနင္း ရမိလိုက္ၿပီး ဓါးျပေတြကို အရွင္ လက္ရ ဖမ္းဆီးနိုင္လိုက္သည္ ။ ဓါးျပဗိုလ္က နံမည္ႀကီး လူတေယာက္ရဲ့ သား ျဖစ္ေနသည္ ။

ေနဗလတို႔က အထက္ကို သတင္းပို႔လိုက္သည္ ။ အထက္လူႀကီးေတြက ေနဗလတို႔ သုံးေယာက္ကို အထူး ခ်ီးမြမ္းခ်ီးက်ဴးၾကသည္ ။
ေနဗလက ဆြပ္အဖြဲ႕ က သူတို႔နဲ႔အတူ ဝင္တိုက္ခိုက္ေပးလို႔ ခုလို ရမိၾကတာျဖစ္ေၾကာင္း တင္ျပလိုက္သည္ ။

သူတို႔ရဲ့ မစ္ရွင္ ေအာင္ျမင္လို႔ ေနဗလ..ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္တို႔လည္း နံမည္ေကာင္းေတြ ရၾကသည္ ။ သူတို႔တေတြ
လည္း ခင္ခင္မင္မင္ ျဖစ္ကုန္ၾကလို႔ ညေနစာကို မႏၲေလးေတာင္ေျခတေနရာက ေရႊျပည္ခ်မ္းေအး ဟိုတယ္ မွာ စားၾကသည္ ။


ေရမိုးခ်ိဳးၿပီးမွ သူတို႔သုံးေယာက္ ျပန္ဆုံၾကတာ ျဖစ္လို႔ ဒါဇင္ေရာ ျမျမေသြးေရာ အလွအပေတြ ျပင္ဆင္ကာ သားသား
နားနား ဝတ္စားလာၾကေတာ့ အလုပ္လုပ္ေနတုံးကလို ဖိုသီဖတ္သီ မဟုတ္ၾကေတာ့ဘဲ သားနားသန႔္ရွင္းၿပီး သူတို႔ႏွစ္ေယာက္စလုံးသည္ နဂိုရွိလို႔ နကိုင္းထြက္တဲ့ မိန္းမေခ်ာေလးေတြ ဆိုတာ ေနဗလ လက္ေတြ႕ ေတြ႕ျမင္ရေလသည္ ။

ျမျမေသြးကို ေနဗလ မွတ္ေတာင္ မမွတ္မိဘူး ။ ယဥ္ယဥ္ေလး လွေနတဲ့ ျမျမေသြးသည္ ဆံပင္ကို သပ္သပ္ရပ္ရပ္ျပင္
ဆင္ထားသလို မိတ္ကပ္နဲ႔ ႏႈတ္ခမ္းဆိုးေဆး မ်က္ေတာင္အတုေတြေၾကာင့္ ႐ုပ္ရွင္မင္းသမီးတေယာက္ေလလားလို႔
ထင္မိသြားရသည္ ။ စုံစမ္းစစ္ေဆးေရးက ဦးစီးမႉးတေယာက္လို႔ လုံးဝ မထင္ရ ..။

ဒါဇင္ကေတာ့ အသက္ကလည္း ပိုငယ္ၿပီး သြယ္သြယ္လ်လ် ..စလင္းမ္ ...။ ခပ္ေဟာ့ေဟာ့ဒီဇိုင္း ။ ရင္စိုင္အလွကို ေဖၚက်ဴးထားတဲ့ လည္ဟိုက္ အသားေပ်ာ့ေပ်ာ့ ဝတ္စုံေၾကာင့္ ပုရိသေယာက်္ား သတၱဝါေတြ ေငးေမာသြားရေလာက္ေအာင္ လွလြန္းေခ်ာလြန္း ေနသည္ ။

“ ကိုေနဗလ...ဘာၾကည့္ေနတာလဲ ...”
ဒါဇင္က သူတို႔ကို ေငးေမာေနတဲ့ ေနဗလကို မ်က္ေစာင္းေလးပစ္ထိုးကာ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ေအးေလ ..လူကို မျမင္ဘူးတာ က်ေနတာဘဲ..ဟြန္း...”

ျမျမေသြးကလည္း ဒါဇင့္ကို ေထာက္ခံလိုက္သည္ ။ ေနဗလက တဟဲဟဲနဲ႔ ရယ္လိုက္ၿပီး...“ အရမ္းရွိုးေတြ ထုတ္ထား
ၾကေတာ့ မမွတ္မိေတာ့လို႔ ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္ ဟုတ္မွ ဟုတ္ပါေလစ...ဆိုၿပီး ေသေသခ်ာခ်ာ စူးစိုက္ ၾကည့္မိတာပါ..
ေဆာရီးပါ...” လို႔ ေျပာလိုက္ေလသည္ ။

ဆိုင္ထဲကို သူတို႔ ေလၽွာက္ဝင္သြားၾကေတာ့ ဆိုင္က ဝန္ထမ္းေတြက ျပဳံးျပဳံးေလးေတြနဲ႔ ဆီးႀကိဳေနၾကတယ္ ။

“ ကဲ..ဘာစားၾကမလဲ ...ဒီဟိုတယ္က အစုံရတယ္ ..တ႐ုတ္စာ..ကုလားစာ..ဂ်ပန္စာ ..အ၈္လိပ္စာ....ႀကိဳက္တာမွာ..”

“ ကိုေနဗလက က်မတို႔ကို ေကၽြးမွာလား ...”

ျမျမေသြးက ျပဳံးစိစိေလးနဲ႔ ေမးလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က “ ေကၽြးမွာ...သိတာေပါ့..ကိုေနဗလႀကီးက ေဘာဆာႀကီးဘဲ
ဟာ.....ခိခိ..” လို႔ ေထာက္ခံလိုက္သည္  ။

“ ရပါတယ္ဗ်ာ..ေကၽြးပါတယ္...ခင္ဗ်ားတို႔နဲ႔ အခုလို အလုပ္ အတူတူ လုပ္ျဖစ္ၾကတာ ခင္မင္ရတာ က်ေနာ္က ဝမ္းသာ
လွပါၿပီ ….”လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္သည္ ။

ေဟာ..လာပါၿပီ ….ေရႊျပည္ခ်မ္းေအးဟိုတယ္က စက္႐ုပ္စားပြဲထိုးမေလး ။ အျပဳံးကေလးက ခ်စ္စရာေကာင္းသည္ ။

ျမန္မာရင္ဖုံးအက် ႌ အျပာႏုေရာင္...အျပာေရာင္မႏၲေလး ခ်ိတ္ထမိန္နဲ႔ ယဥ္စစ စက္လူ႐ုပ္မေလး က “ က်မနံမည္က မခ်မ္းေအး ပါ ...လူႀကီးမင္းတို႔ ...ဘာသုံးေဆာင္ပါမလဲရွင္ ..” လို႔ ယဥ္ေက်းသိမ္ေမြ႕စြာနဲ႔ သူတို႔ကို ေမးလိုက္သည္ ။

ျမျမေသြးနဲ႔ ဒါဇင္က က်န္းမာေရးနဲ႔ ကိုယ္ကာယ အလွအပကို အေလးထားေနၾကသူေတြမို႔ ဂ်ပန္စာ ဆူရွီနဲ႔ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ေတြဘဲ မွာသည္ ။ ေနဗလကေတာ့ တ႐ုတ္စာ ျဖစ္တဲ့ ကုန္းေဘာင္ႀကီးေၾကာ္နဲ႔ ဘဲကင္ မွာ
သည္ ။

ေခ်ာေမာလွပတဲ့ မိန္းမပ်ိဳေလးႏွစ္ေယာက္နဲ႔ တဟဲဟဲတဟားဟားနဲ႔ စားလိုက္ေသာက္လိုက္ လုပ္ေနတဲ့ ေနဗလ
ကို စားေသာက္ဆိုင္ ေထာင့္တေနရာက စားပြဲမွာ စားေသာက္ေနတဲ့ လူတစုက စူးစူးဝါးဝါး ၾကည့္ေနၾကသည္ ။

ေလးေယာက္ထဲက တေယာက္က က်န္တဲ့လူေတြကို “ ေနဗလ ဆိုတာ သူဘဲ ….” လို႔ ခပ္တိုးတိုး ေျပာလိုက္သည္။
သူတို႔မ်က္ႏွာေတြက တင္းမာခက္ထန္ေနၾကသည္ ။ “ ဆရာႀကီးဆီကို သတင္းပို႔လိုက္ကြာ....” လို႔ မ်က္ႏွာမွာ
ဓါးခုတ္ရာကန႔္လန႔္ျပတ္နဲ႔ လူက ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေနာက္တေယာက္က ဖုန္းကို ထုတ္ၿပီး နံပါတ္ေတြ ႏွိပ္သည္ ။
“ ဟယ္လို...ဆရာႀကီးလား....က်ေနာ္ ဗ်ဳတ္စ ပါ...ဆရာႀကီး.....ေနဗလ ဆိုတဲ့ေကာင္ မႏၲေလးမွာဘဲ ရွိေနေသးတယ္
အဲဒါသတင္းပို႔တာပါ ...”

ဟိုဘက္က ဘာေတြ ေျပာေနသလဲ မသိဘူး ။ ဖုန္းဆက္တဲ့ ဗ်ဳတ္စ ဆိုတဲ့ လူ ေခါင္းတညႇိမ့္ညႇိမ့္နဲ႔ “ ဟုတ္....
ဟုတ္...ဟုတ္...” နဲ႔ ျပန္ေျပာေနသည္ ။ ၿပီးေတာ့ ဖုန္းကိုပိတ္ၿပီး “ အားလုံး..ဒိုးၾကမယ္ ...” လို႔ ေျပာကာ ထိုင္ရာက
ထသည္ ။

“ ဘာမွ မလုပ္ေတာ့ဘူးလား...ကိုဗ်ဳတ္စ....”

“ ဆရာႀကီးက ဒီမွာ မလုပ္နဲ႔တဲ့..သူတို႔ ရန္ကုန္မွာဘဲ စီစဥ္လိုက္မယ္ တဲ့...”

သူတို႔လူစု ဆိုင္ထဲက ထြက္သြားၾကသည္ ။

ေနဗလလည္း ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔က သူ႔ရဲ့ အေတြ႕အၾကဳံေတြကို စပ္စုေမးျမန္းၾကလို႔ ပဲခူး အျပည္ျပည္ဆိုင္ရာ
ေလဆိပ္ႀကီးကို ဆီဝင္ထည့္ဖို႔ ခဏတာ ဆင္းလာတဲ့ အၾကမ္းဖက္သမားေတြ စီးနင္းထားတဲ့ ခရီးသည္တင္ ဘိုး
အင္းေလယာဥ္ႀကီး က ခရီးသည္ေတြကို သူတို႔ အထူးတိုက္ခိုက္ေရးရဲေတြက ကယ္ဆယ္ခဲ့တဲ့အေၾကာင္း ဂုဏ္
ယူဝင့္ႂကြားစြာနဲ႔ ေျပာျပေနသည္ ။

ေနဗလလည္း သူ႔စြန႔္စားခန္းေတြကို ေျပာျပရင္း သူ႔မ်က္လုံးေတြက ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔ရဲ့ ရင္သားေတြကို ႏွိုင္း
ယွဥ္ၾကည့္ေနသည္ ။ ဒါဇင္ေလးရဲ့ နို႔လုံးလုံးေလးေတြက ျမျမေသြးေလာက္ မႀကီးေပမယ့္ ေတာ္ေတာ္ေတာ့ ေကာင္းမယ့္ပုံ ။


ေနဗလကို ရန္ကုန္က ရဲမႉးက မႏၲေလး ေရာက္တုန္း ေအးေအးေဆးေဆး ႏွစ္ရက္သုံးရက္ေလာက္ေတာ့ လည္ပတ္
လိုက္အုံး ေနဗလ ဆိုၿပီး ခြင့္ေပးလို႔ ေနဗလ ခ်က္ခ်င္းႀကီး ရန္ကုန္ကို ျပန္ဖို႔ မလိုအပ္ဘူး ။

“ ကိုေနဗလ ...ဒါဇင္က မနက္ဖန္က်ရင္ က်မကို မႏၲေလးတဝိုက္ နဲ႔ ျပင္ဦးလြင္ကို လိုက္ျပလိုက္ပို႔မလို႔..ကိုေနဗလ
လည္း က်မတို႔နဲ႔ လိုက္ခဲ့ပါလား....” လို႔ ျမျမေသြးက ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေနဗလသည္ ခ်က္ခ်င္းဘဲ “ ဟုတ္..လိုက္
မယ္ေလ..” လို႔ ျပန္ေျဖပါသည္ ။ ဒါဇင္က “ အလုပ္အသစ္တခု မေပၚလာခင္ ေပ်ာ္ၾကမယ္...လည္ၾကမယ္....” လို႔
ေျပာတယ္ ။ ျမျမေသြးကေတာ့ “ ကိုေနဗလ ဘယ္ေန႔ ျပန္မွာလဲ..က်မလည္း ကိုေနဗလနဲ႔ အတူတူ ျပန္မွ ထင္တယ္”
လို႔ ေျပာလိုက္တဲ့အခါ ေနဗလ လည္း မ်က္ႏွာ ဝင္းလက္သြားၿပီး...“ ျမျမေသြး ျပန္ခ်င္တဲ့ရက္ ေျပာေလ..က်ေနာ္ ျမ
ျမေသြး ျပန္တဲ့ရက္ ျပန္မယ္...” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။
“ ဟုတ္ၿပီ..ကိုေနဗလနဲ႔ဆိုရင္ က်မ လမ္းမွာ အေဖၚရတာေပါ့..က်မက ကားနဲ႔ လာခဲ့တာေလ....”

ေနဗလရဲ့ စိတ္ထဲမွာ တထိန္းထိန္းနဲ႔ ေဗ်ာက္အိုးေတြ ေပါက္ၿပီး မီးရႉးမီးပန္းေတြ တေဖါင္းေဖါင္း လႊတ္ကုန္သည္ ။အလွဖုရားမေလး ျမျမေသြးနဲ႔ ဟိုင္းေဝးႀကီးတေလ််ာက္ အတူတူ ကားေလးတစီးထဲ စီးရေတာ့မွာပါလား....ဆိုတဲ့အသိေၾကာင့္...။

ျမျမေသြးနဲ႔ဒါဇင္တို႔လို မိန္းမေခ်ာေလးေတြနဲ႔ နီးနီးကပ္ကပ္ တပူးတြဲတြဲ အလုပ္ အတူတူ လုပ္ကိုင္ၿပီး အခ်ိန္တန္လို႔
အိမ္ျပန္ရရင္ တခ်ိန္လုံး ထန္လာသမၽွ စက္လူ႐ုပ္မေလး နီသိဝတီနဲ႔ ေကာင္းေကာင္း ဗ်င္းပစ္လိုက္ရမွာဘဲ လို႔ ေနဗလ
စိတ္ထဲမွာ ေတြးေနသည္ ။ ဒါဇင္က “ ဒါဇင္လည္း ရန္ကုန္ လိုက္ခ်င္လိုက္တာ..မေရာက္တာ ၾကာၿပီ...” လို႔ ေျပာလိုက္ေတာ့ ျမျမေသြးလည္း “ လိုက္ခဲ့ပါလား..ဒါဇင္...” လို႔ ဖိတ္ေခၚလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က “ မျဖစ္ေသးပါဘူး..
မမရယ္...ဒါဇင္ လုပ္စရာ အလုပ္ေတြ ရွိေသးတယ္ ...” လို႔ ျပန္ေျပာပါသည္ ။

စားေသာက္ၿပီးေတာ့ ေနဗလက က်သင့္တဲ့ေငြကို ရွင္းေပးလိုက္သည္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ကားေလးနဲ႔ အရင္ဆုံး ျမျမေသြး
ကို လိုက္ပို႔သည္ ။ ျမျမေသြးက မႏၲေလးတိုင္း ရဲတပ္ဖြဲ႕ဧည့္ရိပ္သာမွာ တည္းေနေတာ့ စားေသာက္ဆိုင္နဲ႔ ပို နီးကပ္တာေၾကာင့္ ျမျမေသြးကို အရင္ဆုံးလိုက္ပို႔လိုက္တာလို႔ ဒါဇင္က ေျပာသည္ ။ တကယ္ေတာ့ ဒါဇင္သည္
ေနဗလနဲ႔ ျမျမေသြး မပါဘဲ ႏွစ္ေယာက္ထဲ စကားေျပာ..အခ်ိန္ျဖဳန္းခ်င္ေသးလို႔ ျမျမေသြးကို ဧည့္ရိပ္သာကို ျပန္ပို႔
လိုက္တာပါ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ထဲလည္း ျဖစ္သြားေရာ ဒါဇင္က “ အိမ္မျပန္ခ်င္ေသးဘူး ..ကိုေနရယ္ ...ဒီေန႔ည ဒါဇင္ အရမ္းေပ်ာ္
တာဘဲ..” လို႔ ေျပာလိုက္ေသာအခါ ေနဗလကလည္း စိတ္ထဲမွာ ထုန္းကနဲ အေပ်ာ္လုံးဆို႔သြားၿပီး..“ ကိုယ္လဲ မျပန္
ခ်င္ေသးဘူး..ဒါဇင္နဲ႔ စကားေတြ ေျပာခ်င္ေသးတယ္ ...” လို႔ ေျပာလိုက္သည္ ။

“ ဒါဆို ဘယ္သြားၾကမလဲ ကိုေန...ဒါဇင္တို႔ ကားေလၽွာက္ေမာင္းၾကမလား....”

“ ေကာင္းတာေပါ့...ဒါဇင္...ဒါဇင္နဲ႔ အခုလို ႏွစ္ေယာက္ထဲ ေအးေအးေဆးေဆး ေတြ႕ခ်င္ေနတာ....” လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္ေတာ့ ဒါဇင္ အရမ္း ရင္ခုံသြားရသည္ ။

“ ဟုတ္လား..ကိုေနနက ဘာလို႔ ေတြ႕ခ်င္တာလဲဟင္ ..” လို႔ ေမးလိုက္တဲ့ ဒါဇင္ရဲ့ အသံေလးက နဲနဲ တုန္ခါေနသလိုဘဲ  ။

“ ေမးစရာေလးေတြ ရွိလို႔ေပါ့..ဒါဇင္...”

“ ဘာလဲ..ေမးေလ ...ကိုေန...”

“ ဒါဇင့္မွာ ရည္ရြယ္ထားတဲ့လူ ရွိၿပီးၿပီလား..ေမးခ်င္လို႔...”

“ အာ..ကိုေနႀကီးကလည္း....ဘာမ်ားလဲလို႔...ဘာလို႔သိခ်င္တာလဲ..ကိုေနက...အဲ့အေၾကာင္း..”

“ ရွိမရွိ အရင္ေျပာေလ....”

“ မရွိဘူး..ဒါဇင့္လို လမ္းေပၚမွာ ေဆးျပားေရာင္းတဲ့ေကာင္ေတြ လို္က္ဖမ္း...သူခိုး ကေလကဝေတြ လိုက္ဖမ္းေနရတဲ့
က်ေနာ့္လို မိန္းမတေယာက္ကို ဘယ္သူက လာႀကိဳက္မွာလဲဗ်ာ.......ရည္းစားလည္း မထားအားပါဘူး...ဟင္းဟင္း..”

“ ဟုတ္လို႔လား..ဒါဇင္က ဒီေလာက္ ေခ်ာေနတာကို....”

“ မေခ်ာပါဘူးဗ်ာ...ဘာေတြလာေျပာေနတာလဲ..”

ဒါဇင္ စိတ္လႈပ္ရွားသြားလို႔ ကားဆက္မေမာင္းနိုင္ဘဲ လမ္းေဘး တေနရာမွာ ထိုးရပ္လိုက္ရတယ္ ။
ေမွာင္မဲေနတဲ့ အမရပူရ (ေတာင္ၿမိဳ႕ )နားက စိုက္ခင္းေတြ ေဘးမွာ သူတို႔ ေရာက္ေနသည္ ။

“ အိုး..ဒါဇင္ အရမ္းေခ်ာတယ္..စေတြ႕ေတြ႕ခ်င္းထဲက ….”

ေနဗလက ဆက္မေျပာဘဲ ရပ္လိုက္လို႔ ဒါဇင္က စိတ္မရွည္ဘဲ..“ ဘာျဖစ္လဲ..” လို႔ ေမးလိုက္သည္ ။

“ အရမ္းသေဘာက် စိတ္ဝင္စားသြားရတာ...ဒါဇင့္ကို ကိုယ္ ခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ ျပန္ခ်စ္ပါလားဟင္...” လို႔ ေနဗလက
ေျပာလဲေျပာ သူ႔လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ဒါဇင့္ကိုယ္လုံးေလးကို ဆြဲကာ ဖက္လိုက္သည္ ။

“ ဟဲ့..အို....ဘာလုပ္တာလဲဗ်...”

“ ခ်စ္တာ..ဒါဇင့္ကို အရမ္းခ်စ္တယ္....ျပန္ခ်စ္ပါ..”

“ အို..ၾကမ္းလွခ်ည္လား...ကိုေန ကဲတယ္ကြာ....”

ဒါဇင္က ႐ုန္းေနေပမယ့္ သူ႔ကို လက္ခံတဲ့ ပုံစံေလးမို႔ ေနဗလက ပါးမို႔မို႔ေလးကို နမ္းပစ္လိုက္သည္ ။

“ ဟိတ္..ဆိုးတယ္ကြာ...လႊတ္လႊတ္...”

“ မလႊတ္ဘူး....ခ်စ္တယ္လို႔ ေျဖ...”

“ အံမယ္...မေျဖပါဘူး ….”

ေနဗလက ဒါဇင့္ ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးကို စုတ္နမ္းပစ္လိုက္သည္ ။ ဒါဇင့္ကိုယ္ေလး ခဏခ်င္းမွာ ေပ်ာ့က်သြားသည္ ။
ေနဗလေက်ာျပင္ႀကီးကို ျပန္လည္ဖက္သိုင္းလာသည္ ။ ေနဗလ အနမ္းေတြကိုလည္း ျပန္တုန႔္ျပန္လာသည္ ။ အနမ္းေတြ ရပ္လို႔မရေတာ့ ။ ၾကာရွည္သြားတဲ့ အနမ္းေတြရဲ့ အေနာက္မွာ အပြတ္အသပ္ေလးေတြက ဆက္တိုက္
လိုက္လာသည္ ။ ႏႈတ္ခမ္းခ်င္းအခြာ...“ ကိုေန...သူ႔ကို ဒါဇင္လည္း ခ်စ္တယ္ကြာ....ခ်စ္တယ္....ခ်စ္တယ္....” လို႔
ေမာဟိုက္တဲ့ အသံေလးနဲ႔ ဒါဇင္ ေျပာလိုက္သည္ ။
https://blogger.googleusercontent.com/img/b/R29vZ2xl/AVvXsEgJZBUm0Eh5E01Jhisls3wcz2XDfAPe2Cytbah1mwfyvSOsfMcxtFFuUrDW5NqKhaqDd7z8H0pTWbn-47YjFu9sVLm3n_W-inLewl7RAAuR7kWawxxjEzkCb2ZlqcMgN__NO16FBvtaTeAo/s320/women+red+models+asians+korean+lee+ji+min+2000x1240+wallpaper_www.knowledgehi.com_73.jpg

“ အို ဒါဇင္ရယ္....”

သူ႔ကို ခ်စ္တယ္လို႔ ေျပာေနတဲ့ ဒါဇင့္ကို ထပ္တခါ စုတ္နမ္းမိရျပန္တယ္ ။ ဒီတခါေတာ့ အနမ္းေတြက ေတာ္ေတာ္ေလးကို ၾကာရွည္သြားတယ္ ။ ဒါဇင္ရဲ့ ေက်ာျပင္ေလးကိုလည္း ပြတ္သပ္ေနမိတယ္ ။ ဒါဇင္ကလည္း သူ႔ခါးနဲ႔ ေက်ာကို တင္းတင္း ဖက္ထားတယ္ ။

သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ အရမ္း ခ်စ္သြားၾကၿပီ ။

ဒီအခ်ိန္မွာ လက္ႏွိပ္ဓါတ္မီးေရာင္ေတြ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ကိုယ္ေပၚကို ၀ိုင္းထိုးလိုက္တာ ေၾကာင့္ သူတို႔ လူခ်င္း ခြာလိုက္ၾကတယ္ ။ ေနဗလနဲ႔ ဒါဇင္ ထင္တာက ပတ္တေရာင္ ရဲကား ေရာက္လာတယ္
ထင္လို႔ ။ ေသေသခ်ာခ်ာ ၾကည့္လိုက္ေတာ့ မဟုတ္ဘူး ။ လူငယ္တစုက ကားေဘးက ျဖတ္ေလၽွာက္ရင္း ဗ႐ုတ္က် ေနာက္ေျပာင္ၿပီး “ ေကာင္မေလးကို လႊတ္လိုက္ ” လို႔ ေအာ္ရင္း မီးေတြနဲ႔ ထိုးတာ ။

ဒါဇင္က သူ႔ကို သူတည္းတဲ့ ဟိုတယ္ ကို လိုက္ပို႔တယ္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ လက္ခ်င္း ဆုပ္ကိုင္တြဲထားၾကတယ္ ။

“ ခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ရယ္..အရမ္း ခ်စ္တာဘဲကြာ...”

“ ဒါဇင္ေရာဘဲ..ကိုေန႔ကို အရမ္းခ်စ္မိေနတယ္..ခ်စ္တယ္..ဘယ္လို လုပ္ရမလဲ..သိပ္ခက္ေနၿပီ ...”

“ လာ..ကိုယ္နဲ႔ လိုက္ခဲ့လိုက္ ဟိုတယ္ေပၚကို....”

“ အင္း..လိုက္မယ္ ....”

ဒါဇင္ ေနဗလနဲ႔ ဟိုတယ္ အခန္းကို တက္လိုက္လာပါတယ္ ။ ဟိုတယ္အခန္းထဲ ေရာက္တာနဲ႔ ဘာမွ မတိုင္ပင္ထားဘဲ တေယာက္နဲ႔တေယာက္ ဖက္တြယ္ၿပီး အငမ္းမရ အနမ္းေတြ နမ္းလိုက္ၾကတာ
အၾကာႀကီးဘဲ ။ ကိုယ္ေပၚက အဝတ္ေတြကိုလည္း ခၽြတ္ပစ္မိၾကတယ္ ။ ကမၻာဦးအစက ဧဒင္ဥယာဥ္ထဲက အာဒံနဲ႔ ဧဝ အေစာဆုံး လူသားေမာင္ႏွံလို ကိုယ္လုံးတီးေတြ ျဖစ္ကုန္ၾကေတာ့ ကုတင္ေပၚ
ကို တက္လိုက္ၾကရင္း ေစာေစာက မၿပီးျပတ္ေသးတဲ့ အနမ္းေတြကို ျပန္ဆက္ၾကတယ္ ။ ဒီတခါမွာေတာ့ ဒါဇင္ရဲ့ တင္းမာေကာ့ေထာင္ေနၾကတဲ့ နို႔လွလွႏွစ္လုံးကို ေနဗလ ေကာင္းေကာင္းႀကီး ကိုင္တြယ္ေခ်နယ္ေနတယ္ ။ ဒါဇင္ကလည္း ေနဗလေပါင္ၾကားက ညိဳေမာင္းတုတ္ခိုင္တဲ့ လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ပြတ္သပ္ေနရာကေန အားမလို အားမရ ဆုပ္ကိုင္ ဖ်စ္ညႇစ္ေနတယ္ ။

“ ကိုေန..ခ်စ္လားဟင္....”

“ အရမ္းခ်စ္တယ္..ဒါဇင္ရယ္....ကိုယ့္ကိုေရာ ခ်စ္လား....”

“ သိပ္ခ်စ္တယ္..ကိုေန႔ကို မခြဲခ်င္ေတာ့ဘူး...”

နို႔သီးေခါင္းမာမာေလးေတြကို တဖက္ၿပီး တဖက္ စို႔ေပးေနရင္း ဒါဇင့္ေပါင္ႏွစ္ဖက္ ၾကားက မို႔ေဖါင္းေဖါင္း အဂၤါစပ္ကို သူ စမ္းလိုက္တယ္ ။ ကိုင္လိုက္တယ္ ။ အေမႊး ခပ္ပါးပါးရွိေနတဲ့ ဒါဇင့္အဂၤါစပ္က
အရည္ေတြ စိုေပရႊဲေနတာကို စမ္းမိတယ္ ။ ႏႈတ္ခမ္းသား အကြဲုေၾကာင္းတေလၽွာက္ သူ႔လက္ေခ်ာင္းေတြနဲ႔ လိုင္းဆြဲ ပြတ္သပ္ ကိုင္တြယ္လိုက္ေတာ့ ဒါဇင္ ခါးေလးေကာ့ၿပီး မ်က္ေတာင္ေကာ့ႀကီးေတြ ေမွးစင္း က်လာတယ္ ။ သဲ့သဲ့တိုးတိုးေလး ညည္းျငဴတယ္ ။ ေနဗလ လိင္တန္ကို ဆုပ္ကိုင္ထားတဲ့ ဒါဇင့္လက္တဖက္ကလည္း တင္းတင္းၾကပ္ၾကပ္ ဆုပ္ညႇစ္လိုက္ ပြတ္
သပ္လိုက္နဲ႔ ။ ေနဗလက ေစာက္စိေလးကို ကိုင္ပြတ္လိုက္ရင္း..“ ဒီေနရာေလးကို ကိုယ္ နမ္းခ်င္တယ္ ” လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင္က “အနမ္းေလ..ကိုေန..နမ္းပါ..ကိုေန႔သေဘာ..” လို႔ ျပန္ေျပာ
ရင္း ကုတင္ေပၚမွာ လွဲအိပ္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္ေပါင္ျဖဴျဖဴ ႏွစ္ေခ်ာင္းၾကားက အဂၤါစပ္ႀကီးက မို႔ေဖါင္းၿပီး ထင္းေနတယ္ ။

ေနဗလက ေပါင္တန္ေတြကို ေဘးကို တြန္းလိုက္ၿပီး သူ႔မ်က္ႏွာကို ေပါင္ၾကားက အကြဲေၾကာင္းနီညိဳညိဳႀကီးဆီကို အပ္လိုက္ၿပီး အျမတ္တနိုးနဲ႔ နမ္းရႈံု႔ပါေတာ့တယ္ ။ ဒါဇင္ရဲ့ ႏုတ္ဖ်ားက “ အိုး...”လို႔
အသံေလး ထြက္လာၿပီး ေပါင္တန္ေတြကို ေစ့လိုက္ဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္ေပမယ့္ ေနဗလက လက္ႏွစ္ဖက္နဲ႔ ျဖဲထားတာေၾကာင့္ ေစ့လို႔ မရဘူး ။ “ ကိုေနရယ္...မရြံဘူးလားကြာ...အဲလိုႀကီး လုပ္ရလို႔
လား...” လို႔ ဒါဇင္ ေျပာလိုက္တာကို ေနဗလက ဘာမွ ျပန္မေျဖဘဲ နမ္းရႈံ႔ေနရာကေန သူ႔လ်ာႀကီးကို ထုတ္ၿပီး အ၈ၤါစပ္အကြဲေၾကာင္းကို စၿပီး ယက္ပါေတာ့တယ္ ။

“ အို..အို....အို...အာ....အာ......ကို..ကို..ကိုေန....အို....အ.....အ.....အား....အား......”

တျပတ္ျပတ္နဲ႔ စုံခ်ီဆန္ခ်ီ ယက္ေနၿပီ ....။ တခ်က္တခ်က္ ေတာ္ေတာ္ ထိမိသြားလို႔လား မသိဘူး..။ ဒါဇင္က သူမကိုယ္ေလးကို အေနာက္ဖက္ကို ဆုတ္ၿပီး လ်ာႀကီးရဲ့ အႏၲရာယ္ကေန ေရွာင္ရွားထြက္
ေျပးဖို႔ ႀကိဳးစားလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက ဒါဇင့္ ဖင္တုံးေတြကို သူ႔လက္ေတြနဲ႔ ဆြဲဆုပ္ကိုင္ထားတာေၾကာင့္ ဆုတ္ေျပးလို႔ မရဘူး ။ ေနဗလရဲ့ လ်ာထိပ္က အဂၤါစပ္အတြင္းထဲကို ဝင္ဖို႔ ႀကိဳးစားေနတယ္ ။ ဒါဇင္မွာ အေတြ႕ထူးလြန္းတာေၾကာင့္ ခါးေလးေကာ့ၿပီး တထြန႔္ထြန႔္လူးေနရတယ္ ။

တျပတ္ျပတ္ အသံေတြ ထြက္ေနတယ္ ။
ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္အတြင္းသားႏုႏုေလးေတြက ရဲေနတယ္ ။ ဒါဇင္က မ်က္လုံးေလး ေမွးစင္းဖြင့္ၿပီး “ ကို
ေန...ဘာလို႔ ျဖဲေနျပန္တာလဲ..” လို႔ အသံတိုးတိုးေလးနဲ႔ ညည္းလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက ဒါဇင္ရဲ့ အဂၤါ
စပ္ ႏႈတ္ခမ္းသားေလးေတြကို ဆြဲျဖဲဟၿပီး သူ႔လ်ာထိပ္ကို ထိုးသြင္းကလိေနလို႔ ။

“အို..ဟာ......အို.....ကို...ကို...ကို...ကိုေနရယ္...အာ........အမေလး.....အပါး....ဟားဟား.....အိ...အိ....”

တကိုယ္လုံး တုန္ခါေနရၿပီး အသံမ်ိဳးစုံ ျမည္တမ္းေနရတဲ့ ဒါဇင္လည္း ကာမလမ္းဆုံးကို တက္လွမ္းသြား
ရတယ္ ။

အမေလး.....ဟင္း......ေကာင္း..ေကာင္းလိုက္တာရွင္......။

ေနဗလလည္း တုန္တက္ၿပီး တဟင္းဟင္းနဲ႔ ကာမအရွိန္ အျမင့္ဆုံးကို တက္လွမ္းသြားတဲ့ ဒါဇင့္ကို
ၾကည့္ၿပီး သူ ႀကိဳးစား မႈတ္ေပးလိုက္လို႔ ဒါဇင္ ၿပီးသြားတဲ့အတြက္ ေက်နပ္ပီတိျဖစ္ေနတယ္ ။ သို႔
ေပမယ့္ သူ႔တာဝန္က မၿပီးေသးဘူးေလ ။

မတ္မတ္ေထာင္ေနတဲ့ သူ႔ဒုံးပ်ံႀကီးကို ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္အထဲကို ထိုးသြင္းၿပီး အရသာထူးေတြ ေပးစြမ္းဖို႔
လုပ္ရအုံးမယ္ မဟုတ္လား ။

ဒါဇင္လည္း မ်က္လုံးေလး ဖ်တ္ကနဲ ပြင့္လာတယ္ ။ မာမာေတာင့္ေတာင့္ အတန္ႀကီး သူမ အဂၤါစပ္
ရဲ့ အေပါက္ဝကို လာထိေထာက္လိုက္လို႔ ။

“ အို.့...ကိုေန....အီး.....အႀကီးႀကီးဘဲ....”

“ ဒါဇင္..ဒါ ဘာႀကီးလဲ သိလား...”

ဒါဇင္က ျပဳံးစိစိနဲ႔ “ သိဘူး...” လို႔ ေျပာရင္း အတန္ေခ်ာင္းႀကီးကို စိုက္ၾကည့္ေနတယ္ ။ အတန္ႀကီးက
ကိုယ္လုံးမွာ အေၾကာေတြ အၿပိဳင္းၿပိဳင္းထေထာင္ေနတယ္ ။ ထိပ္ဖူးႀကီးက မွိုပြင့္ႀကီးလိုဘဲ ကားကား
ႀကီး ။ ဒါႀကီးနဲ႔ အဖုတ္ထဲကို အထိုးခံရေတာ့မွာကို ဒါဇင္ သိလိုက္လို႔ အဖုတ္ထဲမွာ တအား ယားသြား
တယ္ ။ အျပာဇာတ္ကားေတြဘဲ ၾကည့္ၿပီး ပြတ္ပြတ္ အာသာေျဖေနခဲ့ရတဲ့ ဒါဇင္လည္း အခုေတာ့ လက္ေတြ႕က်က် ေယာက်္ားတေယာက္က သူ႔လိင္တန္ႀကီးနဲ႔ ဒါဇင့္ကို စပ္ယွက္ေတာ့မယ္ေလ ..။

အတန္ေခ်ာင္းထိပ္ပိုင္းက အေပါက္ေလးကေန အရည္ၾကည္ ပ်စ္ပ်စ္ေလးေတြ ယိုစီးက်ေနတာကိုလည္း
ဒါဇင္ ေတြ႕လိုက္ရတယ္ ။

“ ကိုေနရယ္...ကိုေန႔ဟာႀကီးက တကယ့္ အယ္စတုံႀကီး....ဒါဇင့္ဟာေလး...ကြဲျပဲမ်ား သြားမလားဟင္..”

“ ဒါဇင္ရယ္....လီးနဲ႔ ေစာက္ပတ္ ဆိုတာ မတန္ဘူး..သြင္းလို႔ မရဘူး ဆိုတာ ဘယ္ေတာ့မွ မရွိဘူး ..
ဘာမွ မပူပါနဲ႔..” လို႔ ေနဗလက ေျပာလိုက္ရင္း ဒါဇင့္ေပါင္တန္သြယ္သြယ္ေလးေတြကို ျဖဲကားကာ သူ႔
လိင္တန္ေခ်ာင္းႀကီးကို ေတ့ထားရာကေန ဖိသြင္းခ်လိုက္ပါတယ္။

“ အိုး....ေျဖးေျဖးေလ..ကိုေန.....အားကၽြတ္ကၽြတ္.....”

တုတ္တုတ္ရွည္ရွည္ အတန္ေခ်ာင္းႀကီး တိုးဝင္လာလို႔ ဒါဇင္ လန႔္ၿပီး ေအာ္လိုက္တာပါ ။ ေနဗလက ေစာေစာက သူ ဘာဂ်ာကိုင္ထားလို႔ အရည္ေတြထြက္ တံေတြးေတြ ရႊဲရႊဲစိုေနတာေၾကာင့္ သြင္းလို႔ရမယ္
ထင္ၿပီး ဖိသြင္းထည့္လိုက္တာပါ ။

ေနဗလ ထင္သလိုဘဲ လိင္တန္ထိပ္ဖူးႀကီးက ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္ထဲကို ျမဳပ္ဝင္သြားပါတယ္ ။

“ အိုး.....ဟင္း...ဝင္..ဝင္သြားၿပီလား ...”

“ အင္း  ဝင္သြားၿပီ ...ဒါဇင္..အိုေကတယ္ မဟုတ္လားဟင္...”

“ အင္း..အင္း..”

ေနာက္ျပန္ဆုတ္ ျပန္ဖိသြင္း....ေနာက္ျပန္ဆုတ္... ဖိဖိသြင္းလုပ္ေပးေနေတာ့ ဒါဇင္လည္း သူ႔လက္ေမာင္း
ႀကီးေတြကို တင္းတင္း ဆုပ္ကိုင္ရင္း ေပါင္ေတြကို အစြမ္းကုန္ ျဖဲကားေပးရင္း သူလုပ္သမၽွ ခံေနတယ္ ။

လိင္တန္ႀကီးက နဲနဲခ်င္း တိုးဝင္လိုက္ နဲနဲခ်င္း ျပန္ဆုတ္သြားလိုက္..ႀကိမ္ဖန္မ်ားစြာ..ဝင္လိုက္ ထြက္လိုက္နဲ႔
လႈပ္ရွားေနတယ္ ။

“ ေကာင္းလားဟင္ ဒါဇင္....”

“ အင္း..အင္း....”

“ ႀကိဳက္လား...”

ဒါဇင္က မ်က္ေစာင္းေလးထိုးလိုက္ၿပီး...“ မႀကိဳက္ရင္ ခံေနပါ့မလားလို႔...” လို႔ ျပန္ေျပာတယ္ ။

ဒါဇင့္နို႔တလုံးကို ကုန္းစို႔လိုက္ရင္း သူ႔အတန္ကို တဆုံးအထိ ထိုးသြင္းထည့္လိုက္တယ္ ။ “ အင္း..” ဆိုတဲ့ ညည္းသံတခ်က္ ထြက္လာတယ္ ။

မႏၲေလးကို သူေရာက္ေရာက္လာခ်င္း ေလယာဥ္ကြင္းမွာ လာႀကိဳတဲ့ အခ်ိန္ကေန သိပ္မၾကာလိုက္ဘဲ  အေခ်ာေလး ဒါဇင့္ကို သူ စိတ္ႀကိဳက္ စပ္ယွက္ေနရတာကို အံ့ၾသေနရင္း

ဖိဖိေဆာင့္သြင္းေနတယ္ ။ ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္က စီးစီးပိုင္ပိုင္နဲ႔ တင္းၾကပ္ေနတယ္ ။

ဒါဇင့္ ႏုတ္ဖ်ားက ညည္းသံေတြ မပီမသ ထြက္ေနတယ္ ။ တခ်က္ခ်င္း မွန္မွန္ ထိုးေဆာင့္ရင္း အရွိန္ရလာတယ္ ။ ျမန္လာတယ္ ။ အရမ္းျမန္လာတယ္ ။ ေခါင္းေလးကို ဘယ္ညာ ရမ္းခါရင္း ဒါဇင္လည္း

လူးလြန္း လႈပ္ရွားလာတယ္ ။

ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ပိုပို စိပ္လာ ျမန္လာတယ္။ ဒါဇင့္ ေအာ္သံေတြ ပိုက်ယ္လာတယ္ ။ အသားခ်င္း ရိုက္ခတ္သံေတြ တဖတ္ဖတ္ ဆူညံလာတယ္ ။

“ အား......အားးးး...အားးး...ကို...ကိုေန....အား....အား......”

“ ေကာင္းလား..ေကာင္းလား...”

“ ေကာင္းတယ္..ေကာင္းတယ္...အို...အားအားအား......”

ဒါဇင္ ေအာက္ကေန ေကာ့ေပးလာတယ္ ။ သူကဖိေဆာင့္ ဒါဇင္က အေကာ့ ဆီးစပ္ခ်င္း ဖတ္ကနဲ ဖတ္ကနဲ ထိရိုက္မိတယ္ ။ အရွိန္ျပင္းလာ ျမန္လာတဲ့ ေဆာင့္ခ်က္ေတြ ေဆာင့္ထည့္ေနတဲ့ ေနဗလ

ရဲ့ ကိုယ္မွာ ေခၽြးေတြ စိုစိုရႊဲလာတယ္ ။ အင္ အင္ အင္ နဲ႔ ဒါဇင္ အရွိန္တက္ အရမ္းေတြ ေကာင္းေနမွန္းသိလို႔ သူ အပီေဆာင့္ထည့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင္ တဆတ္ဆတ္ တုန္ခါၿပီး

ၿပီးျခင္းကို ေရာက္သြားတယ္ ။ ေနဗလ လည္း ဒါဇင္နဲ႔ မေႏွးမေရွာင္း ၿပီးသြားတယ္ ။

ဒါဇင့္ အဂၤါစပ္ထဲ တဆုံး ထိုးထည့္ထားလိုက္မိတယ္ ။ေနဗလ ေရခ်ိဳးေနတယ္ ။
ပူေႏြးတဲ့ ေရေတြ ေရပန္းတိုင္ကေန တဖြားဖြား က်ေနတဲ့ေအာက္မွာ ဆပ္ျပာေမႊးနဲ႔ တကိုယ္လုံး ပြတ္သပ္ရင္း ေရခ်ိဳးေနတယ္ ။ ေစာေစာေလးကဘဲ ဒါဇင္ သူ႔အိမ္ကို အဝတ္အစားလဲဖို႔ ခဏ ျပန္သြား
တယ္ ။ မၾကာခင္ ေနဗလကို သူမ ျပန္လာေခၚမယ္ ။ သူတို႔ႏွစ္ေယာက္ ျမျမေသြးကို သြားေခၚၿပီး ျပင္ဦးလြင္ကို တက္ၾကမလို႔ ။

တညလုံး ဒါဇင္နဲ႔ အခ်စ္စခန္းဖြင့္ၾကတာ ဘယ္ႏွစ္ႀကိမ္မွန္းေတာင္ မေရတြက္ထားမိခဲ့ဘူး ။ မနက္အေစာႀကီး လင္းဆြဲ ဆြဲလိုက္ေသးတယ္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ကို ပုေလြကိုင္ေပးတယ္ ။ ကၽြမ္းက်င္သူအဆင့္
မေရာက္ေသးတာေၾကာင့္ ဒါဇင့္သြားနဲ႔ သူ႔တန္ဆာထိပ္ပိုင္း တခါတခါ ျခစ္မိထိမိခဲ့လို႔ စပ္ျဖင္းျဖင္း ျဖစ္ေနတယ္ ။ မ်က္ႏွာသုတ္ပုဝါႀကီးနဲ႔ ေရသုတ္ရင္း ေရခ်ိဳးခန္းထဲက ထြက္လိုက္တဲ့အခ်ိန္ တံခါးေခါက္သံ ၾကားလိုက္ရတယ္ ။ ဒါဇင္ ျပန္လာၿပီ ။ ဟိုတယ္ အခန္းေသာ့ ပါသြားရဲ့သားနဲ႔ ဘာလို႔ တံခါးေခါက္ေနပါလိမ့္ ။ ဒါဇင္ သူ႔ကို စခ်င္ေနာက္ခ်င္လို႔ဘဲလား ။

ေခါင္းက ဆံပင္ေတြကို ေရသုတ္ရင္း ကိုယ္လုံးတီးနဲ႔ဘဲ တံခါးကို ဖြင့္ေပးလိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္ကို စခ်င္လို႔ ။

“ အို ...”

တံခါးဝမွာ ရပ္ၿပီး သူ႔ကို အထိတ္တလန႔္နဲ႔ မ်က္လုံးေလး ျပဴးၿပီး ၾကည့္ေနတာက ျမျမေသြး ...။

“ ဟာ ....”

သူ႔တြဲေလာင္းက်ေနတဲ့ တန္ဆာေခ်ာင္းႀကီးကို စူးစိုက္ၿပီး ၾကည့္ေနတဲ့ ျမျမေသြးကို “ ေဆာရီး ” လို႔ ေျပာလိုက္ရင္း မ်က္ႏွာသုတ္ပု)ါႀကီးကို ခါးမွာ ပတ္လိုက္တယ္ ။

“ က်မလည္း ရွင္တို႔ ေရာက္မလာတာနဲ႔ ထထြက္လာခဲ့တာ....”

“ ျမျမေသြး..ထိုင္ပါအုံး...အဟဲ..က်ေနာ္ အဝတ္သြား ဝတ္လိုက္အုံးမယ္ ....”

“ မထိုင္ေတာ့ပါဘူးရွင္...ေၾကာက္ပါတယ္..တုတ္ျပ..ဓါးျပနဲ႔ ခိခိ...”

ျမျမေသြးက အခန္းအေပါက္ဝနားမွာဘဲ ေက်ာခိုင္းၿပီး ရပ္ေစာင့္ေနပါတယ္ ။ ေနဗလ အဝတ္အစား အျပည့္အစုံ ဝတ္ၿပီးတဲ့ အခ်ိန္မွာ ဒါဇင္ ျပန္ေရာက္လာတယ္ ။ ျမျမေသြးကို အခန္းေပါက္ဝမွာ ေတြ႕

လိုက္ရလို႔ ဒါဇင္ အံ့ၾသသြားတယ္ ။

“ ဒါဇင္တို႔ကို မေစာင့္နိုင္ေတာ့လို႔ လာလိုက္တာလား..”

ျမျမေသြးက ရယ္ေမာၿပီး ေခါင္းညႇိမ့္ျပတယ္ ။

“ ကဲ သြားစို႔...ဘာစားၾကမလဲ..ဒါဇင္ ေကၽြးမယ္.....”

“ မႏၲေလးက ပဲပလာတာ စားခ်င္တယ္ ...” လို႔ျမျမေသြးက ေျပာလိုက္တယ္ ။ ေနဗလက “ ဟုတ္တယ္..ပဲပလာတာ နဲ႔ လဖက္ရည္ ဆို အိုေကမယ္..”လို႔ ေျပာလိုက္တယ္ ။

ဒါဇင္က သူတို႔ကို ကၽြဲဆည္ကန္ရပ္က နံမည္ႀကီး လဖက္ရည္ဆိုင္တဆိုင္ကို ေခၚသြားတယ္ ။ ဒီလဖက္ရည္ဆိုင္က အရမ္းကို ေရာင္းေကာင္းလြန္းလို႔ ထိုင္စရာေနရာေတာင္ ရဖို႔ ေတာ္ေတာ္ ေစာင့္ၾက
ရတယ္ ။

ဆိုင္ရွင္က ဒါဇင့္ကို သိတယ္ ။ ဒါဇင္က သူ႔ဆိုင္ထဲမွာ မူးယစ္ေဆးျပား ေရာင္းတဲ့ ေဆးကုန္သည္ေလးေတြကို ဖမ္းဖူးတာမို႔ ။ဒါဇင့္ကို စပါယ္ရွယ္ မုန႔္ေတြ မမွာဘဲ လာခ်ေကၽြးၿပီး စားေသာက္တာေတြ
အတြက္လည္း ပိုက္ဆံမယူဘူး ။

ျပင္ဦးလြင္ကို သြားတဲ့ လမ္းခရီးမွာ ဟာသေတြ တလမ္းလုံး ေျပာလာတာက ေနဗလ ။ သူေျပာတာေတြကို ဒါဇင္နဲ႔ ျမျမေသြးတို႔က တဟားဟား သေဘာက်ၾကတယ္ ။  ျပင္ဦးလြင္က ႐ုကၡေဗဒဥယဥ္
ထဲမွာ ဓါတ္ပုံရိုက္ၾကေတာ့ ဒါဇင္က ေနဗလကို ဖက္လိုက္တာကို ျမျမေသြးက ဖ်တ္ကနဲ ၾကည့္လိုက္တယ္ ။ ဒါဇင့္အေနနဲ႔က ခ်စ္သူေတြ ျဖစ္သြားၾကၿပီးတဲ့အျပင္ တညလုံးလည္း လူခ်င္း ကာမ အႀကိမ္ႀကိမ္ စပ္ယွက္ၿပီးခဲ့ၾကတာမို႔ တအား ရင္းႏွီးေနၿပီေလ ။ ျမျမေသြးက သူတို႔ ခ်စ္သူျဖစ္ၾကတာကို မသိေသးတဲ့သူ ဆိုေတာ့ ဒါဇင္ ရဲတင္းလွခ်ည္လားလို႔ ထင္လိုက္ၿပီး ၾကည့္တာ ။